Έβρεξε πολύ! Δεν ξέρω αν καθάρισε ο τόπος, αλλά εγώ την βρίσκω με τη
βροχή! Και με τον ήλιο τη βρίσκω και με την θάλασσα και με το χιόνι!
Γενικά είμαι ευπροσάρμοστη στις εποχές! Αλλά η σημερινή βροχή ήρθε και
απάλυνε λίγο τις ψυχές μας ε; Κι όταν κάθεσαι και την χαζεύεις, με έναν
μαγικό τρόπο, περνούν μπροστά από τα μάτια σου μεγάλες στιγμές που
έζησες, καλές και κακές, αγκαλιασμένες και εναρμονισμένες, για να
ισορροπούν την ψυχολογία. Μια χαμογελάς στις ψιχάλες που χτυπάνε στο
τζάμι και μία ανατριχιάζεις! Αυτή είναι η ζωή! Χαρές και λύπες, χαμόγελα
και δάκρυα, ομορφιές και ασχήμιες, όλα μαζί κουβάρι!
Μη περιμένετε να γελάσετε σήμερα με την αναρτησή μου! Είναι ανάρτηση-βουτιά στο παρελθόν μιας Coulas που δεν γνωρίζετε, και ίσως να μην γνωρίσετε ποτέ. Ο διαδικτυακός μου φίλος άσωτος γιος, μεσούντος του παραληρήματος του μπλοκοπαιχνιδιού της αγάπης, που το παίξαμε κι εδώ επιτυχώς, με κάλεσε να παίξω πάλι, όχι αναφέροντας τα δέκα πράγματα που αγαπώ, αλλά τις τρεις μεγάλες στιγμές της ζωής μου, καλές ή κακές. Κι είπα να το κάνω μιας και ξέμεινα μέσα και αυτό το Σαββατόβραδο λόγω ασθενείας, μαλακίας και κακής διαθέσεως. Δε θα αναφέρω τρεις στιγμές, αλλά μία. Και σας προειδοποιώ, αν δεν είστε σε καλή διάθεση, μη συνεχίσετε να διαβάζετε!
Κάπου λίγο πριν τα 18 μου χρόνια, τότε που οι Πανελλαδικές εξετάσεις και οι συνθήκες για να τα καταφέρει κανείς σε αυτές, πίεζαν πάρα πολύ, τότε που τα πρώτα φιλιά είχαν ήδη αφήσει τα αποτυπώματά τους στα χείλη, και οι πρώτες σεξουαλικές επαφές είχαν ανοίξει νέους ορίζοντες στις σχέσεις των δυο φύλων, που η πίστη στις φιλίες ήταν δυνατή και αδιαπραγμάτευτη, που η φοιτητική ζωή θα άρχιζε με μια ανάσα, κάπου τότε νιώσαμε τη πρώτη ανατριχίλα.
Η Α γιόρταζε, ήρθε στο σχολείο γεμάτη χαμόγελα, μοίραζε γλυκά σε όλη την Γ Λυκείου. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Μας αγκάλιαζε και μας φιλούσε και σε κάθε διάλειμμα μας μιλούσε για το πάρτυ που ετοίμαζε στο σπίτι της. Όλοι οι καλεσμένοι της συζητούσαμε τι θα φορέσουμε, πως θα βαφτούμε, τι δώρο θα της πάρουμε.
Το ίδιο απόγευμα κι ενώ το σπίτι της ήταν γεμάτο με μυρωδιές από τα σπιτικά φαγητά της μαμάς της, γεμάτο με τη ζεστασιά της νιότης και έτοιμο να λικνιστεί σε ρυθμούς της εποχής, εκείνη περνώντας έναν πολύ επικίνδυνο δρόμο καρφώθηκε κάτω από ένα λεωφορείο αφήνοντας εκεί την τελευταία της πνοή!
Το πάρτυ αναβλήθηκε. Την επόμενη μέρα συνοδεύαμε την πιο όμορφη νύφη στην τελευταία της κατοικία! Εμείς θα ανοίγαμε τα φτερά μας, όταν εκείνη έκλεινε τα μάτια της.
Ακόμη έχω κρατήσει τη σελίδα 43 της Ιστορίας Δέσμης που σε μια άκρη με κόκκινα γράμματα είχα γράψει: Σήμερα έφυγε η Α κι έφυγε με το χαμόγελο στα χείλη...
Έτσι έχει αποτυπωθεί το προφίλ της Α στο μυαλό μου και με στοιχειώνει! Το πιο δροσερό και φρέσκο κορίτσι του σχολείου, η πιο καλή μαθήτρια, το πιο καλό παιδί, κειτόταν σε ένα φέρετρο. Θυμάμαι λίγο τούλι που ανέμιζε από τη κάσα και χάιδευε το γελαστό της πρόσωπο.
Η επόμενη μέρα ήδη είχε ωριμάσει μια ολόκληρη τάξη μιας επαρχιακής πόλης. Όλα μοιάζαν φτωχότερα, οι καρδιές σφίχτηκαν, και πόνεσαν και τίποτα πια δεν έμεινε ίδιο μέσα μας.
Κι αυτό το χαμόγελο της μέσα στον γαλήνιο ύπνο της, με στοίχειωνε, με στοιχειώνει και είμαι σίγουρη πως θα με στοιχειώνει μέχρι να κλείσω κι εγώ τα μάτια μου. Πάντα θα αναρωτιέμαι:
"Να 'ξερα τι βλέπει και γελά!!!"
11 Σεπτεμβρίου 2010
Μη περιμένετε να γελάσετε σήμερα με την αναρτησή μου! Είναι ανάρτηση-βουτιά στο παρελθόν μιας Coulas που δεν γνωρίζετε, και ίσως να μην γνωρίσετε ποτέ. Ο διαδικτυακός μου φίλος άσωτος γιος, μεσούντος του παραληρήματος του μπλοκοπαιχνιδιού της αγάπης, που το παίξαμε κι εδώ επιτυχώς, με κάλεσε να παίξω πάλι, όχι αναφέροντας τα δέκα πράγματα που αγαπώ, αλλά τις τρεις μεγάλες στιγμές της ζωής μου, καλές ή κακές. Κι είπα να το κάνω μιας και ξέμεινα μέσα και αυτό το Σαββατόβραδο λόγω ασθενείας, μαλακίας και κακής διαθέσεως. Δε θα αναφέρω τρεις στιγμές, αλλά μία. Και σας προειδοποιώ, αν δεν είστε σε καλή διάθεση, μη συνεχίσετε να διαβάζετε!
Κάπου λίγο πριν τα 18 μου χρόνια, τότε που οι Πανελλαδικές εξετάσεις και οι συνθήκες για να τα καταφέρει κανείς σε αυτές, πίεζαν πάρα πολύ, τότε που τα πρώτα φιλιά είχαν ήδη αφήσει τα αποτυπώματά τους στα χείλη, και οι πρώτες σεξουαλικές επαφές είχαν ανοίξει νέους ορίζοντες στις σχέσεις των δυο φύλων, που η πίστη στις φιλίες ήταν δυνατή και αδιαπραγμάτευτη, που η φοιτητική ζωή θα άρχιζε με μια ανάσα, κάπου τότε νιώσαμε τη πρώτη ανατριχίλα.
Η Α γιόρταζε, ήρθε στο σχολείο γεμάτη χαμόγελα, μοίραζε γλυκά σε όλη την Γ Λυκείου. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη. Μας αγκάλιαζε και μας φιλούσε και σε κάθε διάλειμμα μας μιλούσε για το πάρτυ που ετοίμαζε στο σπίτι της. Όλοι οι καλεσμένοι της συζητούσαμε τι θα φορέσουμε, πως θα βαφτούμε, τι δώρο θα της πάρουμε.
Το ίδιο απόγευμα κι ενώ το σπίτι της ήταν γεμάτο με μυρωδιές από τα σπιτικά φαγητά της μαμάς της, γεμάτο με τη ζεστασιά της νιότης και έτοιμο να λικνιστεί σε ρυθμούς της εποχής, εκείνη περνώντας έναν πολύ επικίνδυνο δρόμο καρφώθηκε κάτω από ένα λεωφορείο αφήνοντας εκεί την τελευταία της πνοή!
Το πάρτυ αναβλήθηκε. Την επόμενη μέρα συνοδεύαμε την πιο όμορφη νύφη στην τελευταία της κατοικία! Εμείς θα ανοίγαμε τα φτερά μας, όταν εκείνη έκλεινε τα μάτια της.
Ακόμη έχω κρατήσει τη σελίδα 43 της Ιστορίας Δέσμης που σε μια άκρη με κόκκινα γράμματα είχα γράψει: Σήμερα έφυγε η Α κι έφυγε με το χαμόγελο στα χείλη...
Έτσι έχει αποτυπωθεί το προφίλ της Α στο μυαλό μου και με στοιχειώνει! Το πιο δροσερό και φρέσκο κορίτσι του σχολείου, η πιο καλή μαθήτρια, το πιο καλό παιδί, κειτόταν σε ένα φέρετρο. Θυμάμαι λίγο τούλι που ανέμιζε από τη κάσα και χάιδευε το γελαστό της πρόσωπο.
Η επόμενη μέρα ήδη είχε ωριμάσει μια ολόκληρη τάξη μιας επαρχιακής πόλης. Όλα μοιάζαν φτωχότερα, οι καρδιές σφίχτηκαν, και πόνεσαν και τίποτα πια δεν έμεινε ίδιο μέσα μας.
Κι αυτό το χαμόγελο της μέσα στον γαλήνιο ύπνο της, με στοίχειωνε, με στοιχειώνει και είμαι σίγουρη πως θα με στοιχειώνει μέχρι να κλείσω κι εγώ τα μάτια μου. Πάντα θα αναρωτιέμαι:
"Να 'ξερα τι βλέπει και γελά!!!"
11 Σεπτεμβρίου 2010
