Coula Reloaded

Θα με βρείτε στο Coula Reloaded.

Σας περιμένω!

Καθαρά Τρίτη δεν έχει;

Κι αφού φάγατε τα τουρσιά και τις λαγάνες και τα άλλα -πως τα λένε εκεί στη Κρήτη;-λουμπούνια; λαγουνια; λαγούμια; Αφού λοιπόν φάγατε όλα αυτά, γιατί εγώ την έβγαλα με ελιές και λαγάνα, συνεχίζεται η ζωή με κρύο, μεσούσης Άνοιξης. Αρχίζει επίσημα η νηστεία που θα κρατήσει λίγο περισσότερο από σαράντα μέρες. Είπαμε λοιπόν θα νηστέψουμε, απ' όλα, πλην του σεξ. Αυτό το νηστεύουμε μέρες τώρα, οπότε φτάνει.

Οσοι πετάξατε χαρταετούς να ξέρετε πως αν δε προσθέσεις στην ουρά εξτρά εφημερίδες, δε θα πετάξει ποτέ το πουλί. Έτσι τουλάχιστον έκανε ο πατέρας μου, πριν κάμποσα χρόνια που ήμαστε παιδιά. Ο χαρταετός μας πετούσε πιο ψηλά απ' όλους, σε σημείο που δε μπορούσαμε να τον κρατήσουμε τα κορίτσια, γιατί πληγωνόταν το χέρι. Κι ύστερα, ένα τσακ με την ψαλίδα έστελνε τον χαρταετό μακριά, σε άλλους τόπους, σε άλλα μέρη, σε άλλα σύρματα.

Έβλεπα στις ειδήσεις στο πάρκο Bεϊκου, γινόταν χαμός. Ο δήμος έδινε λαγάνες δωρεάν και διάφορα άλλα σαρακοστιανά για να φάει ο πεινασμένος δημότης. Σε μια συζήτηση με τη μάνα μου, μου έλεγε πως τα παλιά τα χρόνια, τέτοια μέρα, ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους, τα δημοτικά τραγούδια ακουγονταν παντού και οι άνθρωποι χαμογελούσαν. Σήμερα, οι περισσότεροι στη γειτονιά είναι άνεργοι. Σιγά μη το χαρούν κιόλας.

Έρχονται πολύ δύσκολες μέρες και νομίζω πως σιγά σιγά το πρόβλημα αρχίζει να μας αγγίζει όλους. Ας ευχηθώ Καλή Σαρακοστή και Καλή Ανάσταση σε όλους τους ανθρώπους και σε όλα τα επίπεδα. Αν και η Ανάσταση αργεί και επι της ουσίας...

Να προσέχετε τους εαυτούς σας. 
Φιλιά πολλά
 
18 Μαρτίου 2013

Ήρθε η Άνοιξη

Ήρθε η Άνοιξη. Έστρωσε ο καιρός. Βγάλαμε τα κοντομάνικα. Τι χαρά; Τι ευτυχία; Πόσο μου αρέσει ο ήλιος και η θέρμη του. Τον Χειμώνα δεν τον αγαπώ. Εντάξει, για λίγο τον θέλω...εκεί που σκας και δε μπορείς να πάρεις ανάσα από την ζέστη, αλλά τον θέλω φευγαλέα. Απλά τον νοσταλγώ κι αμέσως τον ξεχνώ όταν βουτήξω στη θάλασσα. Μια φίλη μου ξεκίνησε μπάνια στη θάλασσα. Μου θύμησε τη Φούλη μας, που όμως η Φούλη δεν σταμάτησε καθόλου το Χειμώνα τα μπάνια της. Κρυώνω και μόνο στη σκέψη, αλλά αν ήμουν λίγο πιο γενναία ίσως κι εγώ να έκανα μπάνια όλο το χρόνο. Συνήθεια είναι, τίποτα άλλο. Απλά εγώ κρυώνω, ως αυθεντική κρυόκωλη.

Ήρθε η Άνοιξη. Αρχίσαν οι μαλακίες. Το τι κουλαμάρα έχω ακούσει αυτές τις μέρες από πολιτικούς δε λέγεται. Ο ένας έλεγε πως δε ξέρει πως θα διαχειριστεί τις ελπίδες του λαού λες και τον ψήφισε κανείς για να διαχειρίζεται ιδέες, κι όχι ένα διαλυμένο κράτος. Ο άλλος έλεγε πως οι πολίτες πρέπει να είναι υπεύθυνοι και να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους, λες και οι πολιτικοί, τα λαμόγια και όλοι όσοι κλέβουν δεν είναι πολίτες. Όλα αυτά και άλλα πολλά θα τα πούμε το Σάββατο στο Coulair.

Ήρθε η Άνοιξη. Σε λίγες μέρες αρχίζουν να γεννεθλιάζονται τα Κριάρια. Γέμισε ο τόπος Κριάρια. Για να έχεις γεννηθεί Κριός πρέπει η μαμά σου να σε μαγείρεψε περίπου τον Αύγουστο που είναι παχιές οι μύγες. Εκεί στις διακοπές, ζουζούνισε με τον πατέρα και βγήκες εσύ τώρα να είσαι παιδί της Άνοιξης, των λουλουδιών και της αγάπης. Γιατί η Άνοιξη πέραν από Πρωτομαγιές, από τη φύση όλη που ανθίζει μέσα μας και έξω μας, εμπεριέχει και το Πάσχα, τη θυσία για την Αγάπη δηλαδή.

Ήρθε η Άνοιξη. Είμαι σε πολύ καλή διάθεση. Τα βραδάκια να μαζεύεστε στο facebook να παίζουμε κρεμάλες, εξαιρείται η Νάσια και η Georgina που δεν ξέρουν να παίζουν και δεν τις θέλουμε....(πλάκα κάνω φυσικά).

Το Σάββατο το απόγευμα στις 7 το ραδιοφΟνικό μου Coulair, γιορτάζει τις Απόκριες και καλωσορίζει την Σαρακοστή. Να είστε εκεί, θα σας περιμένω.  Θέμα: Κάτω οι Μάσκες.

Αυτά. Ερωτευτείτε ελεύθερα αυτές τις μέρες...γιατί έρχεται η Νηστεία.  

Φιλιά στις καραμουτσουνάρες σας 
 
14 Μαρτίου 2013

Νηστεία και χαρά

Καλημέρα σας, καλή εβδομάδα.
 
Αυτη η εβδομάδα είναι από τις αγαπημένες μου. Λέγεται Τυρινή και πλακωνόμαστε στο σπίτι και τρώμε το γαλακτο-τυροκομικό, σα να μην υπάρχει αύριο. Λες και θα σταματήσουν να αρμέγονται οι αγελάδες κι ουέ κι αλίμονο. Βλέπετε ξεκινάει με την Καθαρά Δευτέρα η νηστεία για εμάς τους χριστιανούς και θα ξαναφάμε τυρί και κρέας το Πάσχα.
Παρόλο που δεν νηστεύω συχνά, είπα φέτος να κάνω νηστεία. Αν ζούσε η γιαγιαCούλα μου, θα μου έλεγε πως πρέπει να νηστέψω και στο στόμα και στα σαρκικά πάθη. Εκείνο που δεν ξέρει και που δεν θα το μάθει και ποτέ διότι πέθανε νωρίς-κοντά 91 ετών- είναι πως τα σαρκικά μου πάθη κάνουν νηστεία αρκετά μεγάλο διάστημα και σε λίγο θα αρχίσω να τρέχω έξω στις πλατείες και στους δρόμους και θα φωνάζω: Κανας Cουλός μωρέ υπάρχει εδώ δα;   Και η απάντηση θα είναι : Όχι! Γιατί πολύς κόσμος δε παραδέχεται πως είναι cουλός. Όλοι νομίζουν πως είναι επιστήμονες, ειδικοί και γαμάτοι και όταν ακούνε να τους λες cουλούς, κάτι θίγεται μέσα τους.
Ας επανέλθω στα της Τυρινής και της θρησκείας. Θα νηστέψω που λέτε, έτσι για να έχω εύκολη δικαιολογία που δεν είμαι σε σχέση και που δεν κάνω σεξ, όσο θα ήθελα τουλάχιστον. Από την άλλη πλευρά δε μου αρέσουν τα νηστίσιμα φαγητά και πάλι στον αρακά θα περιοριστούμε. (Λατρεύω τον αρακά). Και στην τελική αν κουραστώ θα σταματήσω τη νηστεία. Πάντως η τυρόπιτα που φτιάχνει τώρα η μάνα μου, έχει γεμίσει τον τόπο λιγουριές και η σπανακόπιτα που έφτιαξε χτες, ήταν απόλαυση. Αυτές είναι νοικοκυρές για σπίτι, όχι σαν μερικές μερικές που δεν ξέρουν να φτιάχνουν ούτε ένα τοστ. Κι αυτό το καίνε δηλαδή. Έλεος.
Εν κατακλείδι, το γάλα και το τυρί είναι πρωταρχικά στοιχεία της διατροφής μας και θα τα χαρούμε μια εβδομάδα για να τα στερηθούμε αρκετές εβδομάδες. Μα έτσι δεν είναι η ζωή; Ό,τι σου αρέσει και το αγαπάς, συνήθως σου προκαλεί προβλήματα και όχι μόνο υγείας. Η ζωή είναι σαν τη νηστεία της Σαρακοστής. Κάνεις υπομονή αρκετό καιρό για να απολαύσεις την μια στιγμή...της λύτρωσης.

Αυτά από μένα. Φιλιά πολλά στις μουτσουνάρες σας.

12 Μαρτίου 2013

Αν ήσουν γκαντέμω δηλαδη;

Όταν η Λένια αποφάσισε να πάει στην Αυστραλία:
  • χιόνισε στην Ελλάδα εκεί που δεν έχει κρύο στην Ελλάδα
  • δεν της βγάζανε βίζα αν δεν περνούσε από συνέντευξη λες και ήταν ψυχοπαθής
  • η Τράπεζα δεν είχε εύκαιρο το παράβολο για να μετατρέψει το δίπλωμά της, ώστε να ισχύει κι εκεί και πήγε α-διπλώματη.
  • παρέδωσε τις πινακίδες για να μη πληρώσει τα νέα τέλη κυκλοφορίας, αλλά δεν τις θέλανε με τίποτα
  • μια μέρα που χρειάστηκε κάπου να πάει, έφαγε μια γερή κλήση να έχει να θυμάται την Ελλάδα με αγάπη
  • ένα πρωί τη χτύπησε αυτοκίνητο και της σακάτεψε το χέρι
  • ήρθαν όλα τα χαράτσια και οι λογαριασμοί μη και χάσουν και δεν την αποχαιρετίσουν
  • αγόρασε βαλίτσες πολλές ενώ επιτρεπόταν να πάρει μόνο μία
  • πήρε μαζί της χειμωνιάτικα ρούχα -ενώ εκεί έχει Καλοκαίρι-με φόβο θερμοπληξίας (βασικά το μέγα πρόβλημα θα ήταν το αντίθετο...να έπαιρνε μαζί μόνο Καλοκαιρινά και να έφτανε εκεί στο ψοφόκρυο με το φορεματάκι το ραντέ).
  • της κλέψανε τη τσάντα με τη ταυτότητα και όλα τα έγγραφά της
  • δεν της πέτυχε η βαφή και είχε μεγάλη στεναχώρια

Και όταν ξεκίνησε να πάει ύστερα από τα πολλά:
  • ξέχασε μια χειραποσκευή με τα καλλυντικά της, δεν προλάβαινε να γυρίσει να την πάρει
  • γλίστρησε στο αεροδρόμιο και τσάκισε τον αγκώνα της..αυτό θα πει καθαριότητα...έστραφταν όλα στο διάβα της
  • το αεροπλάνο έπαθε βλάβη και έμεινε στο Αμπού Ντάμπι 2 μέρες, περνώντας βασίλισσα γιατί πλήρωνε τα πάντα η αεροπορική
  • η βαλίτσα της έκοψε δρόμο και δρομάκι κι έφτασε μια εβδομάδα αργότερα. Ούτε βρακί δεν είχε να βάλει
  • είχε ξεχάσει πίσω πολλά και σημαντικά πράγματα, όπως το τσιμπιδάκι των φρυδιών...φρίκη
  • βρήκε τον φίλο της να την περιμένει σε ένα αντρικά "καθαρό" σπίτι...ξεπατώθηκε η γυναίκα να το φέρει βόλτα
  • δουλεια δεν έχει ακόμη, αλλά θα βρει, δεν την φοβάμαι
  • μιλάει στο skype με την φίλη της αραιά και που διότι κάναμε τη μέρα νύχτα και τη νύχτα μέρα
  • περνάει γαμάτα και αρχίζω να μαζεύω λεφτά για να πάω διακοπές.

ΥΓ Και όλα αυτά έτυχαν σε μια κοπέλα που είναι πολύ τυχερός άνθρωπος γενικά....
Έχω μεγάλη απορία να δω τι θα γίνει...αν αποφασίσω εγώ να πάω Αυστραλία....με τη γκαντεμιά που με δέρνει..... 
27 Φεβρουαρίου 2013

Γυναίκες με αρχίδια

Την γνώρισα ένα βράδυ σε μια συναυλία των Γυμνών Καλωδίων, μια απολαυστική νύχτα με καλή παρέα. Στην αρχή ήμουν λίγο διστακτική μαζί της. Η εμφάνισή της ήταν αυτό που λέμε: αγοροκόριτσο. Ή για να είμαι σαφής φαινόταν πως ειναι μια γυναίκα με αρχίδια. Ήμουν επιφυλακτική διότι ήταν κολλητή φίλη ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ είχα αγαπήσει πολύ, ή μάλλον νόμιζα πως τον είχα αγαπήσει.

Σε αυτές τις περιπτώσεις φοβάσαι μήπως η άλλη δεν είναι κολλητή του, αλλά κρυφογκόμενά του. Τελικά δεν είχε σημασία γιατί σταμάτησα να πιστεύω πως αγαπώ τον κολλητό της, αλλά τελικά λάτρεψα εκείνη.  Ωστόσο θυμάμαι πως το γέλιο της ήταν απίστευτα αληθινό. Είναι αυτές οι στιγμές που γνωρίζεις ανθρώπους, που ξέρεις πως μπορεί ποτέ να μην γίνετε φίλοι, αλλά καταλαβαίνεις πως είναι αυθεντικοί σε αυτό που κάνουν και σε αυτό που πραγματικά είναι. 

Την Κατερίνα την ξαναείδα περίπου μετά από έναν χρόνο. Καθόλου αλλαγμένη ούτε έξω, αλλά ούτε μέσα. Είχε παραμείνει ο ίδιος αυθεντικός άνθρωπος. Η Κατερίνα μαζί με τον Αντρέα και την Μάρω έχουν στήσει ένα διαδικτυακό ραδιόφωνο τον R1 Radio, με εξαιρετικές ροκ και όχι μόνο εκπομπές. Εκεί φιλοξενήθηκε το Cοulair μου για περίπου τρεις εκπομπές με μεγάλη επιτυχία και τα παιδιά αλλά και η Κατερίνα με αγκάλιασαν δυνατά και με εμπιστεύτηκαν. 

Ο λόγος που η συνεργασία μας έληξε ήταν πως μου έγινε πρόταση από το SpirtoWebRadio και η εκπομπή μου, η οποία απευθύνεται κυρίως, αλλά όχι μόνο, σε bloggers ήρθε κι έδεσε με τις υπόλοιπες εκπομπές του Σπίρτου που οι παραγωγοί τους ήταν κυρίως bloggers. Μόλις ανακοίνωσα στα παιδιά την αποχώρησή μου από τον R1 Radio, ένιωσα και κατάλαβα καλά πως η αξιοπρέπεια των ανθρώπων δεν έχει να κάνει καθόλου με την ηλικία. 

Τα παιδιά μου ευχήθηκαν τα καλύτερα και μάλιστα την παραμονή της πρεμιέρας μου στο Σπίρτο, έλαβα και πάλι ευχές από την Κατερίνα για καλή αρχή και καλές επιτυχίες. Ακριβώς επειδή ο χαρακτήρας της είναι τόσο δυναμικός και έχει τόση αυτοπεποίθηση, γνώση κι εμπειρία σε αυτό που κάνει, δεν μπήκε καθόλου στο τρυπάκι του ανταγωνισμού και της καχυποψίας. Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά μια αξιοζήλευτη γυναίκα με αρχίδια. Μια γυναίκα που είμαι περήφανη που την γνώρισα, που συνεργαστήκαμε και που κάτσαμε και ήπιαμε δυο καφέδες και γνωρίσαμε καλύτερα η μια την άλλη. 

Η απόσταση που μας χωρίζει είναι μεγάλη για να μπορώ να της υποσχεθώ πως θα τα λέμε από κοντά. Όμως μέσα στη καρδιά μου ένιωσα μια δικαίωση πως για κάποιους ανθρώπους που γνώρισα και εκτίμησα και συνεργάστηκα και ανοίχτηκα, άξιζε τον κόπο.

Ο R1 Radio  oργάνωσε με μεγάλη επιτυχία με τις γενναίες προσπάθειες αυτού του κοριτσιού, το πρώτο του live για την στήριξη ελληνικών ροκ συγκροτημάτων. Θα είμαστε όλοι εκεί για να στηρίξουμε τα παιδιά και να περάσουμε ωραία σε μια καθαρά ροκ βραδιά.

Κατερίνα, σε ευχαριστώ πολύ που μπήκες στη ζωή μου και με έμαθες πως υπάρχουν γυναίκες που δεν φοβούνται, που πατάνε δυνατά στα πόδια τους, που δε το βάζουν κάτω και που είναι αντράκια. Σου βγάζω το καπέλο. Συνέχισε δυναμικά κορίτσι μου και η αυθεντικότητά σου αυτή, μόνο σε καλό μπορεί να σου βγει. Σε εκτιμώ βαθύτατα και σε ευχαριστώ που είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ με ολα τα γράμματα κεφαλαία. Ετούτο το ιστολόγιο, εγώ προσωπικά αλλά και το SpirtoWebRadio θα στηρίζουμε κάθε προσπάθεια του R1 Radio σε ένα πνεύμα ευγενούς άμιλλας και συνεργασίας.
 
24 Φεβρουαρίου 2013

Με ρούφηξε

Παρατηρώντας το θέατρο του παραλόγου, με τους επικίνδυνους τερατόμορφους άντρες να φιγουράρουν στα δελτία ειδήσεων ως κακοποιά στοιχεία, μια τρομάρα την πήρα. Οποιος πει ή αφήσει να εννοηθεί πως τα παιδιά αυτά φάγανε ξύλο από την αστυνομία, θα είναι εντελώς άκυρος. Απλά συμβαίνει αυτό που παθαίνει ο κακός ο άνθρωπος στις ταινίες. Αρχικά είναι ο πιο άσχημος ηθοποιός που υπάρχει για να πείσει πως είναι κακός και φυσικά στο τέλος πεθαίνει γιατί το καλό πάντα νικά. 

Τα μηνύματα τα λάβατε; Οχι; Δεν καταλάβατε κουλοί μου αναγνώστες, τι θέλαν να μας πουν; Πίσω από τα τερατουργήματα αυτά, τα φωτοσοπαρισμένα, υπάρχει το: Κίνδυνος Θάνατος. Πρόσεχε μη κάνεις τίποτα κακό σε τούτη τη κοινωνία...γιατί έτσι θα καταντήσεις. Να τα βλέπετε εσείς που νομίζετε πως επειδή κρύβεστε τώρα, θα κρύβεστε για πάντα. 

Καθίστε καλά και ακολουθείστε το τάξις και ηθική γιατί είδατε τι έπαθαν τα κακά παιδιά. Μαγκέψαμε τώρα όλοι και τα βάλαμε με το σύστημα. Μην ομιλείτε. Ουτε ελληνικά, ούτε αγγλικά, ούτε τίποτα. Μην αντιδράτε. Μην αναπνέετε. Σταθείτε προσοχή! Εν δυο, εν δυο. 

Ας μη γελιώμαστε. Τέτοιοι πολίτες καταντήσαμε. Πάμε πληρώνουμε τους φόρους, τους λογαριασμούς και τις υποχρεώσεις μας ρίχνοντας μπινελίκια στις υπηρεσίες, στους άρχοντες και στην παλιοκοινωνία, μετά γράφουμε και κανένα άρθρο στα ιστολόγιά μας έτσι για να είμαστε και καλυμμένοι απέναντι στον εαυτό μας και στον αναγνώστη μας. 

Και η ζωή συνεχίζεται..μίζερα και εξουθενωτικά....

Οι επαναστάσεις γίνονται μόνο με αίμα...
έλα όμως που κι αυτό μας το ρουφήξανε...

ΥΓ Νιώθω πάντα λίγο καλύτερα στα μαθήματα της Έκθεσης, εκεί που λέω τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Εκεί που η συζήτηση ανάβει και νιώθω τις καρδιές και τα μυαλά των νέων να πάλλονται επικίνδυνα. 
 
6 Φεβρουαρίου

Στην Αυστραλία

Υποσχέθηκα ανάρτηση χιουμοριστική για να σε αποχαιρετίσω και να σου ευχηθώ να έχεις μια καλή νέα αρχή. Όμως τώρα που το σκέφτομαι πάλι...μόνο τα κλάματα μου έρχεται να βάλω. Να βάλω είπα;;; Τα έβαλα ήδη...Κατά περίεργο τρόπο και χωρίς να κάνω σχεδόν ποτέ τίποτα κακό, φεύγουν από κοντά μου οι άνθρωποι που αγάπησα λίγο περισσότερο από το πολύ. Άλλοι για τον άλλο κόσμο κι άλλοι για άλλους τόπους μακρινούς. Σα να γίνεται επίτηδες για να δοκιμάζονται κατά κάποιο τρόπο οι αντοχές μου.

Από την άλλη ξέρω πως θες πάρα πολύ να κάνεις αυτό το ταξίδι και ξέρω πως αυτό το βήμα το σκέφτηκες, το οργάνωσες, το αποφάσισες και δεν είσαι μόνη σου σε όλο αυτό. Έχεις τον σύντροφό σου μαζί και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Χαίρομαι για την δυναμική του χαρακτήρα σου και παρόλο που πάντα πίστευα πως είμαστε ίδιες -ασχέτως αν δε στο έχω πει ποτέ- εγώ είμαι πολύ κότα μπροστά σου. Ποτέ δε θα έπαιρνα τέτοιο ρίσκο για την αγάπη και τον έρωτα. Ίσως γιατί όπως πολύ καλά ξέρεις (ειδικά εσύ) δεν εχω ερωτευτεί ακόμη σφοδρά. 

Μισώ τους αποχαιρετισμούς και το ξέρεις. Σήμερα, τελευταία μέρα που θα μπορουσα να σε αγκαλιάσω και να σε φιλήσω, το έπαιξα άνετη και δεν σου ψιθύρισα στο αυτί πόσο πολύ θα μου λείψεις και πόσο πολύ δε θέλω που φεύγεις, παρόλο που φεύγεις για καλό σκοπό και παρόλο που έχω κατανοήσει πολύ καλά τους λόγους που επέλεξες να πας σε μια άλλη ήπειρο, σε μια άλλη χώρα. Ναι, είμαι εγωίστρια. Για μένα είναι που στεναχωριέμαι, που χάνω τα καφεδάκια μας, τις εξομολογήσεις μας, τις συζητήσεις με νεύρα, κλάματα, χαμόγελα και γέλια τρανταχτά. 

Μισώ τους αποχαιρετισμούς. Σου είπα ένα Καλό Ταξίδι κι ένα Θα τα λέμε από το Skype, κι έφυγα.

Επί της ουσίας, είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις, πως θα σταθείς στα πόδια σου και θα μεγαλουργήσεις εκεί στην Αυστραλία που θα πας. Να προσέχεις πολυ τον εαυτό σου. Πολύ όμως. Και τους καφέδες μας από το κωλοSkype θα τους πίνουμε και τα νέα μας θα λέμε και όλα θα γίνουν. Όλο αυτό θα είναι για καλό. Είμαι σίγουρη πια. Σκουπίζω τα υγρά μάτια και σου εύχομαι απο καρδιάς: Καλή νέα ζωή αγαπημένη μου φίλη...

ΥΓ Στη χρωστάω τη χιουμοριστική ανάρτηση. Απλά σήμερα είμαι κάπως...

ΥΓ 1 ΚωλοΑυστραλία που μου πήρες την κολλητή μου φίλη, άμα κάνεις κανένα αστείο και την πληγώσεις θα σε πάρει και θα σηκώσει.

ΥΓ 2 Που με αφήνεις και που πας;;;;;;;;;;;; Και το τζιν το μπουφάν έπρεπε να μου το άφηνες....έτσι για το γαμώτο....

ΥΓ 3 Θα μου λείψεις.........................................

ΥΓ 4 Μου αρκεί να είσαι ευτυχισμένη..................Α Κ Ο Υ Σ ???

ΥΓ 5 Κρατώ μέσα στη καρδιά μου εκείνα τα λόγια που είχες γράψει:

"Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι...γιατί σε κάποια καμπή της ζωής μας ίσως χρειαστεί να εγκαταλείψουμε αυτά που είχαμε προγραμματίσει και να ακολουθήσουμε αυτα που η ζωή προγραμμάτισε για μας."
 
3 Φεβρουαρίου 2013 

Aϋπνίες

Αυτές οι αυπνίες ρε φίλε, μερικές φορές δε παλεύονται. Και σε πιάνουν, όταν την άλλη μέρα έχεις να κάνεις έναν κουβά δουλειές και μάλιστα πρωινές, από αυτές που σου ταράζουν τον ύπνο στις 6 το πρωί για να πα να πιάσεις ουρές και κουτσομπολιά με γέρους και γριές, οι οποίοι δεν συνωστίζονται για να διεκπεραιώσουν κάποιες δουλειές τους, αλλά γιατί δε μπορούν να κοιμηθούν τη νύχτα. Κι αφού ξυπνάνε στις 5, πάνε στις 6 πχ στην Τράπεζα για να δουν λίγο κόσμο και να χαρούν. Να ανταλλάξουν απόψεις και να βρίσουν τον Αυτιά.

Τι έλεγα; Α ναι. Για τις αυπνίες. Σε πιάνουν λοιπόν εκείνες τις μέρες που εκκρεμούν δουλειές και σαν το κόκορα ή και την κότα καμιά φορά, πρέπει να ξυπνήσεις από το άγριο χάραμα. Κι εκεί που η αυπνία, σου κάνει ζημιά στα εγκεφαλικά κύτταρα, εκτός από το δέρμα, ανοίγεις την γαμωτηλεόραση μπας και πετύχεις καμιά ταινία της προκοπής. Και όχι, μη το ρωτήσετε. Δε ξέρω να κατεβάζω ταινίες από το νετ και δεν έχω ασχοληθεί με το θέμα. Οπότε κρέμεται η νυχτερινή βαμπιρίασή μου, από το χαζοκούτι.

Α να, μια ωραία ταινία. Την πετυχαίνεις να ξεκινάει στις 11:30. Σκέφτεσαι πως ο θεός των media σου χαμογέλασε και λες εδώ είμαστε. Άραξε κρεβάτι, βάλε και τρία μαξιλάρια για το αναπαυτικό μισοξαπλωμενο-όρθιο και δυο με τρία μη σου πω παπλώματα, γιατι την νύχτα το κρύο τσούζει άγρια. Κι έτσι εφευρίσκεις την ωραιοτάτη δικαιολογία...πως δεν έχεις αυπνίες...απλά πέτυχες καλή ταινία που άρχισε 11:30. Μοιραία θα σε βρει το ξημέρωμα για τους τίτλους του τέλους, εφόσον στις 12 περίπου θα έχει λογικά ειδήσεις και στη μια θα παίξει και καμια διαφήμιση από αυτές τις ατέλειωτες. Χάλασαν και οι διαφημίσεις. Πίκρα και σε αυτό το θέμα.

Και ξάφνου σκέφτεσαι: Μα καλά, βάζουν ταινία τέτοια ώρα; Δε δουλεύει ο κόσμος το πρωί; Δεν τον σκέφτονται τον κόσμο οι αλήτες; Ε λοιπόν όχι. Ο κόσμος το πρωί δε δουλεύει. Κι όχι μόνο το πρωί, αλλά ούτε το μεσημέρι, ούτε το απόγευμα, ούτε το βράδυ. Η ανεργία έχει χτυπήσει όχι μόνο την πόρτα του κοσμάκη αλλά και το παράθυρο και ό,τι μπορεί να χτυπηθεί. Έχει χτυπήσει και εγκεφάλους και το βρίσκω και λόγικο. Έτσι ο άνεργος δεν έχει πρόβλημα να κάτσει μέχρι τις 5 να δει ταινία. Ή μέχρι τις 6 και τις 7. Έπειτα για ποιο λόγο να κοιμηθεί; Μήπως κουράστηκε; Άλλο αν έχει εξουθενωθεί ηθικά και πνευματικά. Κουρέλι ο κοσμάκης.

Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη μελανό σημείο. Για να μείνεις όρθιος να δεις ταινία, καις ρεύμα. Άσε που δε μπορειιιιι, θα σηκωθείς μέσα στη νύχτα να τσιμπήσεις κάτι. Θα σε πιάσει μια λιγούρα βρε αδερφέ. Θα ανάψεις κι ένα φωτάκι να λαμπυρίζει μέσα στη νύχτα μηπως και θελήσεις να πας για κατούρημα, μη χάσεις και τον προσανατολισμό σου και βρεθείς να κατουράς τη σάλα. Θα πιεις και μια μπυρίτσα, αν την έχεις εύκαιρη. Γιατί οκ άνεργος είσαι, όχι ορφανός. Όλο και κάποια μανούλα θα σου έχει δώσει κανα φράγκο. Κι εσύ πήγες και τα ψώνισες μπύρες από την στεναχώρια σου, καημένε. Και τώρα πίνεις μπύρες, πίνεις μπύρες, πίνεις μπύρες...

Τελικά δεν είναι οικονομικό να βλέπεις τηλεόραση. Κλείστην, κοίτα το ταβάνι, μέτρα προβατάκια, δεινοσαυράκια και σκατουλάκια και παραδέξου επιτέλους πως έχεις αυπνίες...πιες και κανα τεζόλ από αυτά τα χαπάκια που δυο δυο σε αφήνουν σέκος και κοιμάσαι ωσάν το βόδι για μέρες. Δε θυμάμαι τώρα και πως τα λένε. Αυτά. Τα λέμε πάλι.

Καλή σας νύχτα
Σας αγαπώ...πάρα πολύ....τόσο πολύ....που πιο πολύ..."πεθαίνεις" !!! :Ρ
 
1 Φεβρουαρίου 2013

O λόγος ο καλός και ο κακός

Μερικές σκέψεις που κάνω είναι κακιασμένες. Ειλικρινά, έχω και καλές σκέψεις. Δεν είναι όλες κακιασμένες. Πάντως το τελευταίο διάστημα έχω κακιασμένες. Ας ελπίσουμε πως θα στρώσει ο εγκεφαλός μου άμεσα γιατί ήδη οι τσακωμοί πάνε κι έρχονται στο περιβάλλον μου. Και περισσότερο η κακή διάθεση έρχεται όταν με προσβάλλουν έστω με το γάντι ή όταν κάποιος περιμένει να δει τον εαυτό του σε μένα. Αυτό δε πρόκειται να συμβεί, ποτέ.

Θα θυμηθώ και πάλι τα λόγια της γιαγιας μου. Η ψυχή της θα ταράζεται, τόσο συχνά που την σκέφτομαι και την αναφέρω. Όμως στα 91 της χρόνια που έζησε σε τούτη τη γη, είπε πολλές σοφίες κι ας μην είχε τελειώσει ούτε καν το δημοτικό. Κι ας ήταν ένα απλό μοδιστράκι από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας. 

Η γιαγιά μου έλεγε πως δεν είναι σωστό να κρίνουμε τους άλλους όταν κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που εμείς περιμένουμε ότι πρέπει να κάνουν. Δεν είναι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν θα γίνουν ίδιοι όσο κι αν προσπαθεί κανείς να τους αλλάξει. Μου έλεγε: Να έχες στο στόμα σου τον λόγο τον καλό και όχι τον λόγο τον κακό. 

Και δεν ήταν διόλου υποκριτική στάση ζωής αυτή. Αν διαφωνείς με κάποιον ή αν θεωρείς τις θέσεις του, τις αποφάσεις του και τις επιλογές του λανθασμένες, δε χρειάζεται να το πεις και να το κρίνεις. Δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις τον άλλο να νιώθει άβολα. Μπορεί να είναι οι καλύτερες δυνατές επιλογές για εκείνον κι εσύ δε θα το μάθεις ποτέ.

Αντίθετα σε ο,τι θεωρείς σωστό, να το λες μαζί με ένα Μπράβο. Πόσο δύσκολο πράγμα είναι να αναγνωρίζουμε πως ο άλλος είναι καλός ή έξυπνος ή σωστός και ακόμη πιο δύσκολο να πούμε Μπράβο. Όμως το ευκολότερο όλων είναι να κάνουμε κριτική, να εντοπίζουμε τα λάθη και να επιμένουμε πως ο άλλος δεν αξίζει μία (μπροστά μας).

Κάθε φορά που κρίνεις τον άλλο στην ουσία θέλεις να τον τοποθετείς πιο κάτω από σένα. Δεν είναι η καλή σου η καρδιά που σε ωθεί να βελτιώσεις ή να αφυπνίσεις τον άλλο, δεν είναι η θετική σου αύρα που θέλει να βοηθάει τον συνάνθρωπο. Είναι ο εγωισμός σου...που θες να τον τρέφεις και ανεβαίνεις κι ένα σκαλί πιο πάνω όταν διαπιστώνεις πως ο άλλος έκανε κάτι (υποκειμενικά) λάθος. Για σένα το κάνεις. Όχι για τον άλλο. Τον άλλο χεσμένο τον έχεις. Κι αυτόν και τις επιλογές του. Απλά μέσα σου νιώθεις μια ηθική ικανοποίηση πως βρήκες ένα πάτημα για να του την πεις. Μικρότητες.

ΥΓ Σκέψεις ύστερα από συζητήσεις με την παλιά μου συμμαθήτρια...που έμαθε για το φροντιστήριο και ήρθε να με δει, να πιουμε καφέ και να μου δώσει τις πιο θερμές ευχές της. Μεγαλώσαμε...

23 Ιανουαρίου 2013

Ένας κόμπος

Σήμερα το πρωί υπέστην το πρώτο διπλό εγκεφαλικό επεισόδιο. Ήρθαν λογαριασμοί. Γαμώ το κέρατο μου το τράγιο....αν ήξερα πως θα δουλεύω για να πλερώνω μόνο, θα πήγαινα να γίνω στριπτιτζου. Τώρα θα μου πεις, ποτέ δεν είναι αργά. Ε είναι. Δεν έφαγα εγω όλο το πακέτο της φοιτητομυωπίας για να καταλήξω να περιφέρομαι γύρω από στύλους. Ασε που εκεί θέλουν κορμιά σμιλεμένα με γιαούρτια και μπρόκολα. Κι οσο να πεις εγώ τα πιτόγυρά μου τα έχω φάει στη ζωή μου και αφάγωτη δε με λες. Πάντως ειλικρινά υπήρχαν χιλιάδες άλλα επαγγέλματα που αν τα ακολουθούσα δε θα σιχτίριζα τώρα την ώρα και την στιγμή που εξατμίζονται τα λεφτάκια που βγάζω σαν απολέπιση. 

Η αλήθεια είναι πως ένας πρώην γκόμενός μου, μου το έλεγε. Άνοιξε μια καφετέρια, ενα μπαρ, μια τρώγλη να τρώνε, να πίνουν και να κουνάνε τον κώλο τους οι άνθρωποι. Μη μπλέξεις με την εκπαίδευση. Και κοίτα τώρα που τον θυμάμαι και τον νοσταλγώ κι αυτόν και τα λεγόμενά του και τα άλλα του στοιχεία μη σας πω.  Και ξυπνάω η δικιά σου νωρίς νωρίς μιας και η Αιμιλία-Βασιλεία ( σε 4 μέρες, έτους 1) ήρθε από το πρωί στο σπίτι κι έψαχνε απεγνωσμένα τη θεία της. Και τατατα και να η θεία πού είναι η θεία και τα λοιπά. Είχε πεθάνει η θεία κάτω από δυο παπλώματα και με ξύπνησε η μυρωδιά της. Φτιάξαμε γάλα. Το ήπιαμε και μετα πήγαμε βόλτα γύρω γύρω στη γειτονιά. 

Ε είπα κι εγώ κατά τις 12 να κατέβω στο φροντιστήριο, μιας και είχα κάποια ραντεβού με γονείς για να με πληρώσουν....τα του Δεκέμβρη ακόμη παρακαλώ. Παίρνω έναν καφέ και με θετική διάθεση, κουνάμενη σαν τη Τζαπάν, καταφτάνω. Πριν ξεκλειδώσω...κοιτάω τους 4 φακέλους που είχαν ήδη χωθεί πουρνό πουρνό...και πορνό πορνό θα έλεγα, κάτω από την πόρτα μου. ΔΕΗ, ΟΑΕΕ, WIND, και ενας άκυρος φάκελος που μου έδινε εκπτωτικά κουπόνια για πίτσα και που ταυτόχρονα τον ακύρωναν οι άλλοι 3. Εντάξει. Κλείσαμε και γι' αυτό το μήνα. Τζάμπα ώρες εργασίας. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι πως πρέπει να είμαι και ευγενική και να χαμοογελάω κιόλας και να λέω και δόξα τω θεώ, γιατί άλλοι άνθρωποι ούτε δουλειά έχουν, ούτε σπίτι, ούτε τίποτα. 

Εντάξει λοιπόν, σκάω. Θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι και αυτόν τον μήνα και θα το παίξω επιχειρηματίας. Αλλά ειλικρινά είναι πολύ άδικο όλο αυτό. Επίσης έχουμε και την φορολογία μας μαθαίνω κάπου τον Ιούνιο; Με πήρε τηλέφωνο η λογίστριά μου και μου ειπε: Κανονίσου μωρή να βάλεις κανα φράγκο στην άκρη, θα τρέχουμε και δε θα φτάνουμε. Τωρα ζητάει η εφορία τα ΑΦΜ των γονέων. Χμ θέλει λίστα μέσα στον Φλεβάρη. Κι εγώ τα ζητάω και με γράφουν όλοι στα γερασμένα τους τέτοια. Φαντάσου δηλαδή να τους πω να πληρώνουν στην ώρα τους και ειδικά το πρώτο πενθήμερο του μήνα...

Άρχισε η γκρίνια, αλλά αν αυτή εδώ η χώρα νομίζει πως μπορεί να με καταβάλει και να με νικήσει, ειναι πολύ γελασμένη. Εγώ έχω αντοχές και θα μείνω όρθια για πολλά πολλά πολλά χρόνια ακόμη μέχρι να γίνω ένα υπέροχο σάψαλο (ε τρεμένς;) κι εγώ και να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου και τα μυαλά μου. 

Τέλος καταλαβαίνω πως κάποιοι νιώσατε άβολα με την προηγούμενη ανάρτηση. Διάβασα τα mail που στείλατε και τα έλαβα υπόψιν. Παρατήρησα και την απουσία σας από τα σχόλιά μου. Όμως να ξέρετε πως δεν είναι και τόσο τραγικό να μιλάμε και για το σεξ εμείς οι άνθρωποι. Πρέπει κάποια στιγμή να το απομυθοποιήσουμε κι αυτό. Εντάξει, δε λέω να το εκχυδαϊσουμε, αλλά αναφορές θα γίνονται. Γιατί μην ξεχνάτε πως (όπως έλεγα και σε έναν φιλο) το σεξ είναι η στενότερη μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Ας μη το παραβλέπουμε αυτό το στοιχείο.

Εύχομαι να έχουμε μια καλή εβδομάδα...και από σήμερα οικονομία μπας και πάνε όλα καλά και πάω και εκείνο το ταξίδι που υπολόγιζα τον άλλο μήνα. Θα δουμε. Και θα σας ενημερώσω.

Φιλιά στα μούτρα σας.

15 Ιανουαρίου 2013

O Γιάννης

Στη πλειοψηφία τους οι Γιάννηδες είναι καλά παιδιά. Δεν είναι τυχαίο που συμμετέχουν στο 95% των ελληνικών παροιμιών τις οποίες και δε θα αναφέρω χάριν βραχυλογίας. Όμως ο Γιάννης που κάποτε γνώρισα εγώ ήταν πολύ κωλόπαιδο, σαν τον Κυριάκο. Και γι' αυτον θα σας μιλήσω σήμερα. Με λύπη.

Έδινε την εντύπωση πως είχε πηδήξει σχεδόν όλη την Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Πάντα συνοδευόταν από τις πιο ωραίες κοπέλες της Σχολής. Πάντα είχε δίπλα του πέντε με έξι παρατρεχάμενους που του έκαναν τα χατήρια. Και πάντα στις εξεταστικές πλεύριζε με τον τρόπο του τα πιο καλοποτισμένα φυτά του τμήματος κι εκείνα ενέδιδαν προσφέροντας φόρα παρτίδα τις σημειώσεις τους και την κολλα τους!

Ο Γιάννης επίσης φορούσε πάντα ακριβά ρούχα, παπούτσια και γυαλιά και φυσικά ερχόταν στη Σχολή με ακριβό αυτοκίνητο. Όλα ήταν καλά και γαμάτα για τον Γιάννη που σήμερα κανονικά...θα γιόρταζε. Ο Γιάννης συγκατοικούσε με έναν πολύ καλό μου φίλο. Μόνο συγκατοικούσαν. Τίποτα άλλο. Δεν κάνανε παρέα, δεν λογάριαζε ο ένας τον άλλο. Απλά έτυχε να συγκατοικούν. Φυσικά δε μιλούσε ούτε σε μένα γιατί ήμουν φίλη με τον ξενέρωτο συγκάτοικό του. 

Εμείς βλέπετε δεν φορούσαμε ακριβά ρούχα, δεν είχαμε αυτοκίνητο καρντιά μου, τα λεωφορεία μας τρώγανε και το πιο σημαντικό; Εμείς δουλεύαμε παράλληλα και δεν μπορούσε ολόκληρος Γιάννης να κάνει παρέα με ανθρώπους που δουλεύουν και σπουδάζουν παράλληλα. Ούτε καλημέρα δεν έλεγε ο μαλάκας. Πήγαινα καμια φορά στο σπίτι τους και πραγματικά έκανε σαν να μην υπήρχα. Τίποτα. Ούτε ένα χαμόγελο. Ούτε ένα βλέμμα. Ένιωθα πως ήμουν αόρατη τότε.

Ο Γιάννης έπαθε ένα μεγάλο τροχαίο ατύχημα. Και χρειάστηκε αίμα. Εγώ και ο συγκάτοικός του, από όλο τον περιγυρο του, δώσαμε αίμα για να ξεπεράσει τον κίνδυνο. Είμαστε αιμοδότες και είναι τιμή μας, πέρα από οποιονδήποτε Γιάννη. Όλοι οι τύποι και οι τύπισσες που υποτίθεται πως ήταν κολλητοί του, κάνανε ότι δεν τον ξέρανε. Καρφάκι δεν τους κάηκε. Μερικοί...θα χαρήκανε και λίγο. Η ζωή στο Πανεπιστήμιο συνεχιζόταν κανονικά μα ο Γιάννης επέστρεψε πίσω μετά από περίπου 3 μήνες. 

Θα περιμένατε τώρα εσείς να διαβάσετε, πως ο Γιάννης άλλαξε συμπεριφορά. Πως άρχισε να μας μιλάει, άλλαξε χαρακτήρα, χαμήλωσε τους τόνους, είπε κι ένα ευχαριστώ. Καμία σχέση. Η ζωή του συνεχίστηκε όπως και πριν. Μάλιστα διέκοψε την συγκατοίκηση με τον φίλο μου. Βρήκε μόνος του σπίτι και συνέχιζε το ίδιο τσιρκοπανήγυρο της ζωής του. Μάλιστα το βλέμμα του, όταν μας συναντούσε έγινε πιο εχθρικο. Εμείς βέβαια γελούσαμε με τον φίλο μου. Το περιμέναμε από δαύτον. Τον είχαμε μάθει.

Τελειώσαμε το Πανεπιστήμιο και πήρε ο καθένας τον δρόμο του. Ο Γιάννης άργησε λίγο αλλά πήρε πτυχίο κι αυτός. Πριν δέκα μέρες...έμαθα πως έχασε τη ζωή του σε ένα τροχαίο ατύχημα πριν ένα χρόνο. Δεν υπήρξε αίμα αρκετό για να τον σώσει αυτή τη φορά. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί να μην τον λέγανε και Γιάννη...
 
7 Ιανουαρίου 2013

Αυτοκριτική

Καλή χρονιά, με υγεία και αγάπη σε όλο το κόσμο. Σήμερα θέλω να σας πω πολλά και διάφορα. Θα τα αριθμήσω για να μπορείτε να σχολιάζετε εύστοχα στα σημεία. Τα σημερινά σχόλια θα τα βραβεύσω. Χρωστάω ένα δώρο από μια εκπομπή που κάναμε με τον Theo, παραμονή Χριστουγέννων. Επειδή αδυνατώ να βάλω σε τάξη το μυαλό μου και να σκεφτώ ποιοι ακούγατε, κι επειδή τότε υποσχέθηκα δώρο, αλλά κλήρωση δεν έκανα ποτέ, ξέμεινε το δώρο εδώ δίπλα. Οπότε θα το δώσω κάνοντας κλήρωση σε όλα μου τα σχόλια αυτής της ανάρτησης. Θα δούμε πως θα γίνει η κλήρωση. Θα το σκεφτώ. Παρόλα αυτά αφήνετε τα σχολιά σας και την αγάπη σας, μη με βρίζετε όμως. Και θα δούμε. Πάμε σε όλα όσα θέλω να σας πω.

1. Σήμερα επειδή είχα χρόνο, έκανα μια εκκαθάριση κι ένα ρετουσάρισμα στο ιστολόγιο. Έβαλα πάνω πάνω τους άντρες της ζωής μας. Από ζώα ξεκινούν και σε ζώα καταλήγουν. Προτιμώ τα μαϊμουδάκια πάντως. Όμως και τα γουρουνάκια, νοστιμότατα είναι όταν τα μαγειρεύει η μάνα μου λεμονάτα. Δεν είναι αυτό όμως το θέμα του 1. Άλλο είναι. Εκανα εκκαθάριση και στη λίστα ιστολογίων μου. Πολλοί bloggers μας αποχαιρέτισαν και με αυτά και με εκείνα ούτε που πήρα χαμπάρι πως κάνανε αναρτήσεις αποχαιρετισμού, ή πως έκλεισαν τελείως τα ιστολόγια τους. Στεναχωρήθηκα λίγο. Αλλά από την άλλη πιστεύω πως όλοι κάποτε θα αναλωθούμε εδώ πέρα. Πόσα να γράψεις πια; Πάντως έχει σημασία και ο λόγος που ανοίγει κανείς ένα ιστολόγιο. Επίσης παρατήρησα πως κάποιοι έκαναν τα ιστολόγιά τους ιδιωτικά. Η αλήθεια είναι πως θέλει να έχεις μεγάλα κότσια για να εκτίθεσαι και να εκθέτεις κυρίως σκέψεις, που μπορεί και να μην είναι αρεστές. Δεν αντέχουν όλοι το μπινελίκι, ούτε όλοι μπορούν να το διαχειριστούν. Από την άλλη πάλι ίσως κάποιοι να θέλουν να ψιθυρίζουν μόνο στους δικούς τους, κάποιες σκέψεις. Καλό κι αυτό. Δε ψάχνω τους λόγους που βρήκα στη λίστα μου κλειστά ιστολόγια, ούτε που βρήκα ιδιωτικά ιστολόγια. Εμείς ωστόσο προχωράμε και βλέπουμε. Να είστε καλά μόνο, όσοι φύγατε. Και να περνάτε καλά. Και να χαμογελάτε. Και οι λόγοι να είναι θετικοί. Γάμοι, γεννητούρια και λοιπά ωραία κι όχι αρρώστιες, θανατίλα και θλίψη. Αυτά ως προς αυτό.

2. Η αυτοκριτική μου για το 2012, δεν ευόδωσε. Σκέφτηκα πως πάλι έκανα πράγματα που είχα πει πως δε θα κάνω. Πάλι αθέτησα το λόγο μου. Πάλι φάνηκα ασυνεπής κι έκανα λάθη. Όμως θέλω να μου βρείτε έναν άνθρωπο που να μην έχει κάνει κανένα λάθος, όχι στη ζωή του όλη, αλλά μέσα στο 2012. Θέλω να μου τον γνωρίσετε για να μπορέσω να του πω κατάμουτρα πως δεν είναι άνθρωπος, είναι ρομπότ και μαζί το κλασικό: Απόδειξε πως δεν είσαι ρομποτ, πληκτρολογώντας τις δυο λέξεις. Η μία είναι αριθμός, συγκεκριμένα τοιχοκολλημένος πλάι σε μια ωραία εξώπορτα. (Όποιος κατάλαβε τι εννοώ, τον παντρεύομαι άμεσα.)  Εκείνο που έλεγα λοιπόν είναι πως η ζωή χωρίς λάθη θα ήταν πολύ άγευστη Πως είναι δυνατόν να μάθεις, αν δεν κάνεις λάθη; Αν δε βιώσεις στο πετσί σου τη μαλακία που έκανες; Αν δεν δεις τα αποτελέσματα της μαλακίας που έκανες; Αν δεν αυτομουτζωθείς λέγοντας πως τα θέλω μου, έγιναν: τι το 'θελα ρε γαμώτο; όπως έγραφε στο fb ενας φίλος. Η ζωή χωρίς λάθη είναι μια απογοήτευση! Δεν θα θέσεις ποτέ στόχους να πετύχεις κάτι, να διορθώσεις κάτι, να αλλάξεις κάτι. Δε θα σκεφτείς ποτέ πως θα ήταν να μην το κάνεις ετσι αυτό, αλλά αλλιώς. Δε θα λειτουργήσει ποτέ η κρίση σου. Οπότε μια ζωή χωρίς λάθη, θα είναι ένα διαγώνισμα άχρωμο με το άριστα πάνω πάνω αλλά με την μουντίλα του μπλε στυλό, χωρίς την χάρη μιας κόκκινης πινελιάς που θα σε βάλει σε εσωτερική αναζήτηση. Ακόμη κι αν αποφασίσεις να μην κάνεις αυτοκριτική, έλα τώρα, μη γελιόμαστε....ξέρεις τις μαλακίες που έκανες...όλα τα άλλα τα εσωτερικά μπορούν να γίνουν αυτόματα, κι ας μην τα ονομάζεις αυτοκριτική, πες τα κουβέντα να γίνεται, ό,τι θες.

3. Τρία δεν έχει.
Μην είστε μουρτζούφληδες αυτή τη χρονιά. Να χαμογελάτε περισσότερο. Και να θυμάστε πως αν ο χρόνος θα είναι καλός ή κακός, εξαρτάται από τις επιλογές μας.

Μπάι μπάι μάι ντάρλινγκς
 
3 Ιανουαρίου 2012

Τρίτη και 13

Τρίτη και 2013 και λένε πως θα είναι γκαντεμοχρονιά αυτή που μόλις μπήκε. Και το λένε τόσο οι αστρολόγοι όσο και οι οικονομολόγοι. Περίπου και οι Μάγιας το είπαν, αλλά ποιος τους πιστεύει πια αυτούς τους μαλάκες; (Ουπς η πρώτη μου βρισιά για το νέο έτος, τι καλά!)

Η νέα χρονιά μπήκε. Με βρήκε αγκαλιά με την Αιμιλία-Βασιλεία, την θεά ανιψιά μου. Είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου από τις 11, αφού από το απόγευμα της παραμονής την είχαμε ντύσει αγιοβασιλίτσα κι είχε λυσσάξει στο παιχνίδι και στο μπουσούλημα. (Κι εγώ να τρέχω σα να 'μαι η ουρά της να την προλάβω μη φάει τη παντόφλα, τη φάτνη και το χαλί ολόκληρο μη σας πω.)

Στις 12 νταν ξύπνησε και όλοι μαζί υποδεχτήκαμε το νέο έτος. Τραγουδήσαμε οικογενειανώς (έτσι κάνουμε εμείς στην οικογένεια...μιλάμε για οικογενειακή κουλαμάρα) το τραγουδάκι του παλιόγερου του χρόνου που σκατά να φάει και να φύγει και τον ερχομό του τάχαμου νέου χρόνου με τα δώρα που τον καημένο, του χρόνου τέτοιο καιρό, θα τον διαολοστέλνουμε κι αυτόν. Η Αιμιλία (που αυτες τις μέρες τη φωνάζουμε Βασιλεία, για να τσιμπήσει και κανένα δωράκι), μας κοιτούσε σαν χάνος. Σου λέει: Παναγία μου και Χριστέ μου και Άγιοι Απόστολοι, τούτη εδώ είναι η οικογένειά μου; (Όλα αυτά τα συνόψισε σε ένα ΑΑΑΑΑΑ). 

Έχει πολύ πλάκα την παραμονή (και των Χριστουγέννων και) της Πρωτοχρονιάς που κοιταζόμαστε εγώ κι η σιστερ πρώτα, εκείνη δίνει τον τόνο, άμα λάχει πάει και στο πιάνο (είμαστε μεγαλωμένες με γαλλικά και πιάνο εμείς οι σοβαρές μορφωμένες μπουχαχαχα και χα), με κοιτάει στα μάτια κουνάει το κεφάλι και ξεκινάμε δυνατά τα κάλαντα. Η μάνα τρέχει από τη κουζίνα και ο πατέρας αφήνει για λίγο το λαχανόκηπο του κι έρχεται να τραγουδήσει κι αυτός. Είναι έθιμο αυτό στο coυλοσπίτι. Και το απολαμβάνουμε.

Ο άντρας της αδερφής μου μας κοίταγε και κορόιδευε, αλλά εμείς εκεί. Συνεχίζαμε στον σωστό τον τόνο και τα κάλαντα μέχρι το τέλος, όχι σαν τα παιδάκια που λένε ένα Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά και τέλος. Οοοοοολοοοοοο το λέμε. Πρέπει να ρίχνει πολύ γέλιο η γειτονιά μας, κάτι τέτοιες στιγμές και κάτι άλλες που βριζόμαστε όλοι με όλους...

Επίσης εμείς στο σπίτι μας, δε τρώμε μετά την αλλαγή του χρόνου, αλλά πριν. Τρώμε κατά τις 9 το βράδυ και στις 12 απλά κόβουμε τη βασιλόπιτα και λέμε ευχές. Μετά καθείς παίρνει το δρόμο του. Οι γονείς τούφες, τα παιδιά μπουζούκια (και μη λέω και λίγα). Έτσι και φέτος φάγαμε όλα τα καλούδια της μάμης νωρίς νωρίς και στις 12 και κάτι μετά το σοκ από τις μαζεμένες ευχές ...(μπορείτε να φανταστείτε τι μου εύχονταν ε;) κόψαμε την πίτα. 

Τρίτη και 2013 αυτή τη πρώτη γκαντεμομέρα, αυτού του γκαντεμοχρόνου και για πρώτη φορά στη ζωή μου, κέρδισα το φλουρί. Ποτέ στα χρονικά δεν έχω κερδίσει φλουρί. ΠΟΤΕ, ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ, Ω ΠΟΤΕ!!! Και φέτος αυτήν την υπέροχη Τρίτη, τούτο το υπέροχο 2013, η Cούλα κέρδισε το φλουρί. Δεν πιστεύω στη τύχη ούτε στην καλή ούτε στην κακή τύχη, μιας και θεωρώ πως η τύχη μας ορίζεται καθαρά από τις επιλογές που κάνουμε, αλλά ειλικρινά θα παρατηρώ με πρισσότερο ενδιαφέρον τούτη τη χρονιά την εξέλιξη της ζωής μου. 

Μετά το κοπή τη πίτα (τη θυμάστε αυτή την ατάκα;) είχα κανονίσει με ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ καλή παρέα να πάμε να πιούμε τα λεγόμενα, ξύδια, μύδια, στρείδια και αρχ...(ουπς δεύτερη κακιά κουβέντα... στην άλλη ανάρτηση). Είχα πολύ καιρό να βγω σε τύπου μπουζουκερί. Η εξαιρετικά καλή παρέα είχε πολλά κέφια και ομολογώ πως (εδώ τραγουδάμε) επεράσαμε όμορφα όμορφα όμορφα, επεράσαμε όμορφα και τούτη τη βραδιά. Επιστροφή με το πρώτο φως του ήλιου στο σπίτι, όπου αλλού πάταγε το ένα πόδι μου, αλλού το άλλο και αλλού η κεφαλή μου. (Παίζει να έκανα και σεξ...αλλά αυτό δε το θυμάμαι καθαρά, οπότε δε το σχολιάζω). 

Ύπνος λίγες ώρες και πάλι με ξύπνησε η μικρή που ήρθε να γιορτάσουμε την ονομαστική της μισή εορτή. Δώρα και πάλι δώρα. Φαγητό μανούλας, γλυκά αδερφούλας, οικογενειακό κλίμα και πάλι και στη συνέχεια καφές με την εξαιρετικά καλή παρέα της προηγούμενης νύχτας. 

Κάπως έτσι πέρασε η πρώτη μέρα και νύχτα του χρόνου. Δε ξέρω αν θα είναι γούρικη ή γρουσούζικη χρονιά, αλλά ξέρω πως θα προσπαθήσω όσο μπορώ ώστε να είναι αισιόδοξη και χαρούμενη, δημιουργική και ενδιαφέρουσα, δυνατή και γεμάτη με εμπειρίες, χρονιά.

1 Ιανουαρίου 2013