O λόγος ο καλός και ο κακός

Μερικές σκέψεις που κάνω είναι κακιασμένες. Ειλικρινά, έχω και καλές σκέψεις. Δεν είναι όλες κακιασμένες. Πάντως το τελευταίο διάστημα έχω κακιασμένες. Ας ελπίσουμε πως θα στρώσει ο εγκεφαλός μου άμεσα γιατί ήδη οι τσακωμοί πάνε κι έρχονται στο περιβάλλον μου. Και περισσότερο η κακή διάθεση έρχεται όταν με προσβάλλουν έστω με το γάντι ή όταν κάποιος περιμένει να δει τον εαυτό του σε μένα. Αυτό δε πρόκειται να συμβεί, ποτέ.

Θα θυμηθώ και πάλι τα λόγια της γιαγιας μου. Η ψυχή της θα ταράζεται, τόσο συχνά που την σκέφτομαι και την αναφέρω. Όμως στα 91 της χρόνια που έζησε σε τούτη τη γη, είπε πολλές σοφίες κι ας μην είχε τελειώσει ούτε καν το δημοτικό. Κι ας ήταν ένα απλό μοδιστράκι από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας. 

Η γιαγιά μου έλεγε πως δεν είναι σωστό να κρίνουμε τους άλλους όταν κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που εμείς περιμένουμε ότι πρέπει να κάνουν. Δεν είναι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν θα γίνουν ίδιοι όσο κι αν προσπαθεί κανείς να τους αλλάξει. Μου έλεγε: Να έχες στο στόμα σου τον λόγο τον καλό και όχι τον λόγο τον κακό. 

Και δεν ήταν διόλου υποκριτική στάση ζωής αυτή. Αν διαφωνείς με κάποιον ή αν θεωρείς τις θέσεις του, τις αποφάσεις του και τις επιλογές του λανθασμένες, δε χρειάζεται να το πεις και να το κρίνεις. Δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις τον άλλο να νιώθει άβολα. Μπορεί να είναι οι καλύτερες δυνατές επιλογές για εκείνον κι εσύ δε θα το μάθεις ποτέ.

Αντίθετα σε ο,τι θεωρείς σωστό, να το λες μαζί με ένα Μπράβο. Πόσο δύσκολο πράγμα είναι να αναγνωρίζουμε πως ο άλλος είναι καλός ή έξυπνος ή σωστός και ακόμη πιο δύσκολο να πούμε Μπράβο. Όμως το ευκολότερο όλων είναι να κάνουμε κριτική, να εντοπίζουμε τα λάθη και να επιμένουμε πως ο άλλος δεν αξίζει μία (μπροστά μας).

Κάθε φορά που κρίνεις τον άλλο στην ουσία θέλεις να τον τοποθετείς πιο κάτω από σένα. Δεν είναι η καλή σου η καρδιά που σε ωθεί να βελτιώσεις ή να αφυπνίσεις τον άλλο, δεν είναι η θετική σου αύρα που θέλει να βοηθάει τον συνάνθρωπο. Είναι ο εγωισμός σου...που θες να τον τρέφεις και ανεβαίνεις κι ένα σκαλί πιο πάνω όταν διαπιστώνεις πως ο άλλος έκανε κάτι (υποκειμενικά) λάθος. Για σένα το κάνεις. Όχι για τον άλλο. Τον άλλο χεσμένο τον έχεις. Κι αυτόν και τις επιλογές του. Απλά μέσα σου νιώθεις μια ηθική ικανοποίηση πως βρήκες ένα πάτημα για να του την πεις. Μικρότητες.

ΥΓ Σκέψεις ύστερα από συζητήσεις με την παλιά μου συμμαθήτρια...που έμαθε για το φροντιστήριο και ήρθε να με δει, να πιουμε καφέ και να μου δώσει τις πιο θερμές ευχές της. Μεγαλώσαμε...

23 Ιανουαρίου 2013

Αυτοκριτική

Καλή χρονιά, με υγεία και αγάπη σε όλο το κόσμο. Σήμερα θέλω να σας πω πολλά και διάφορα. Θα τα αριθμήσω για να μπορείτε να σχολιάζετε εύστοχα στα σημεία. Τα σημερινά σχόλια θα τα βραβεύσω. Χρωστάω ένα δώρο από μια εκπομπή που κάναμε με τον Theo, παραμονή Χριστουγέννων. Επειδή αδυνατώ να βάλω σε τάξη το μυαλό μου και να σκεφτώ ποιοι ακούγατε, κι επειδή τότε υποσχέθηκα δώρο, αλλά κλήρωση δεν έκανα ποτέ, ξέμεινε το δώρο εδώ δίπλα. Οπότε θα το δώσω κάνοντας κλήρωση σε όλα μου τα σχόλια αυτής της ανάρτησης. Θα δούμε πως θα γίνει η κλήρωση. Θα το σκεφτώ. Παρόλα αυτά αφήνετε τα σχολιά σας και την αγάπη σας, μη με βρίζετε όμως. Και θα δούμε. Πάμε σε όλα όσα θέλω να σας πω.

1. Σήμερα επειδή είχα χρόνο, έκανα μια εκκαθάριση κι ένα ρετουσάρισμα στο ιστολόγιο. Έβαλα πάνω πάνω τους άντρες της ζωής μας. Από ζώα ξεκινούν και σε ζώα καταλήγουν. Προτιμώ τα μαϊμουδάκια πάντως. Όμως και τα γουρουνάκια, νοστιμότατα είναι όταν τα μαγειρεύει η μάνα μου λεμονάτα. Δεν είναι αυτό όμως το θέμα του 1. Άλλο είναι. Εκανα εκκαθάριση και στη λίστα ιστολογίων μου. Πολλοί bloggers μας αποχαιρέτισαν και με αυτά και με εκείνα ούτε που πήρα χαμπάρι πως κάνανε αναρτήσεις αποχαιρετισμού, ή πως έκλεισαν τελείως τα ιστολόγια τους. Στεναχωρήθηκα λίγο. Αλλά από την άλλη πιστεύω πως όλοι κάποτε θα αναλωθούμε εδώ πέρα. Πόσα να γράψεις πια; Πάντως έχει σημασία και ο λόγος που ανοίγει κανείς ένα ιστολόγιο. Επίσης παρατήρησα πως κάποιοι έκαναν τα ιστολόγιά τους ιδιωτικά. Η αλήθεια είναι πως θέλει να έχεις μεγάλα κότσια για να εκτίθεσαι και να εκθέτεις κυρίως σκέψεις, που μπορεί και να μην είναι αρεστές. Δεν αντέχουν όλοι το μπινελίκι, ούτε όλοι μπορούν να το διαχειριστούν. Από την άλλη πάλι ίσως κάποιοι να θέλουν να ψιθυρίζουν μόνο στους δικούς τους, κάποιες σκέψεις. Καλό κι αυτό. Δε ψάχνω τους λόγους που βρήκα στη λίστα μου κλειστά ιστολόγια, ούτε που βρήκα ιδιωτικά ιστολόγια. Εμείς ωστόσο προχωράμε και βλέπουμε. Να είστε καλά μόνο, όσοι φύγατε. Και να περνάτε καλά. Και να χαμογελάτε. Και οι λόγοι να είναι θετικοί. Γάμοι, γεννητούρια και λοιπά ωραία κι όχι αρρώστιες, θανατίλα και θλίψη. Αυτά ως προς αυτό.

2. Η αυτοκριτική μου για το 2012, δεν ευόδωσε. Σκέφτηκα πως πάλι έκανα πράγματα που είχα πει πως δε θα κάνω. Πάλι αθέτησα το λόγο μου. Πάλι φάνηκα ασυνεπής κι έκανα λάθη. Όμως θέλω να μου βρείτε έναν άνθρωπο που να μην έχει κάνει κανένα λάθος, όχι στη ζωή του όλη, αλλά μέσα στο 2012. Θέλω να μου τον γνωρίσετε για να μπορέσω να του πω κατάμουτρα πως δεν είναι άνθρωπος, είναι ρομπότ και μαζί το κλασικό: Απόδειξε πως δεν είσαι ρομποτ, πληκτρολογώντας τις δυο λέξεις. Η μία είναι αριθμός, συγκεκριμένα τοιχοκολλημένος πλάι σε μια ωραία εξώπορτα. (Όποιος κατάλαβε τι εννοώ, τον παντρεύομαι άμεσα.)  Εκείνο που έλεγα λοιπόν είναι πως η ζωή χωρίς λάθη θα ήταν πολύ άγευστη Πως είναι δυνατόν να μάθεις, αν δεν κάνεις λάθη; Αν δε βιώσεις στο πετσί σου τη μαλακία που έκανες; Αν δεν δεις τα αποτελέσματα της μαλακίας που έκανες; Αν δεν αυτομουτζωθείς λέγοντας πως τα θέλω μου, έγιναν: τι το 'θελα ρε γαμώτο; όπως έγραφε στο fb ενας φίλος. Η ζωή χωρίς λάθη είναι μια απογοήτευση! Δεν θα θέσεις ποτέ στόχους να πετύχεις κάτι, να διορθώσεις κάτι, να αλλάξεις κάτι. Δε θα σκεφτείς ποτέ πως θα ήταν να μην το κάνεις ετσι αυτό, αλλά αλλιώς. Δε θα λειτουργήσει ποτέ η κρίση σου. Οπότε μια ζωή χωρίς λάθη, θα είναι ένα διαγώνισμα άχρωμο με το άριστα πάνω πάνω αλλά με την μουντίλα του μπλε στυλό, χωρίς την χάρη μιας κόκκινης πινελιάς που θα σε βάλει σε εσωτερική αναζήτηση. Ακόμη κι αν αποφασίσεις να μην κάνεις αυτοκριτική, έλα τώρα, μη γελιόμαστε....ξέρεις τις μαλακίες που έκανες...όλα τα άλλα τα εσωτερικά μπορούν να γίνουν αυτόματα, κι ας μην τα ονομάζεις αυτοκριτική, πες τα κουβέντα να γίνεται, ό,τι θες.

3. Τρία δεν έχει.

Μην είστε μουρτζούφληδες αυτή τη χρονιά. Να χαμογελάτε περισσότερο. Και να θυμάστε πως αν ο χρόνος θα είναι καλός ή κακός, εξαρτάται από τις επιλογές μας.

Μπάι μπάι μάι ντάρλινγκς

 

3 Ιανουαρίου 2012

Χριστουγέννων αποφθέγματα

Καλησπέρα καλησπέρα, cουλοί μου αναγνώστες.

Σήμερα για άλλη μια φορά θα σας ανοίξω την καρδιά μου, όπως μόνο εγώ ξέρω. Ελάτε, πάρτε θέσεις. Χαλαρώστε. Βγάλτε από το μυαλό σας τις έγνοιες και τις μιζέριες κι ελάτε να αμπελοφιλοσοφήσουμε μέχρις εσχάτων, μέχρι να μην υπάρχει αύριο, μέχρι να κάψουμε (λίγο ακόμη) εγκέφαλο. Γιατί οι cουλές εμπειρίες μου είναι απέραντες και όποιος με ρωτήσει που τα βρίσκω και τα γράφω η απάντηση πλέον είναι μία...Η μαλακία υπάρχει παντού, κινείται ανάμεσά μας, διαχέεται τεχνηέντως, μερικές φορές μας καβαλάει κι εμάς και εν τέλει η ζωή, μας μαθαίνει καθημερινά άπειρα πράγματα τόσο για τους γύρω μας όσο και για τον εαυτό μας.

Επειδή λοιπόν έγραψα στο φβ μερικά χριστουγεννιάτικα αποφθέγματά μου, είπα να τα μοιραστώ και στο blog. Έτσι για να τα βλέπω, και να τα χαίρομαι και να τα χρησιμοποιώ στη ζωή μου αποφεύγοντας τις κακοτοπιές. Πράγμα δύσκολο, αν υποθέσουμε πως οι κακοτοπιές είναι παντού και είναι και αυτές υποκειμενικές. 

Η γιαγιά μου έλεγε να μην με νοιάζει τόσο αν ο άλλος με αγαπάει ή αν με έχει ερωτευτεί, αλλά αν με εκτιμά, με τιμά και με σέβεται. Και πότε σέβεσαι αγαπητέ μου αναγνώστη, έναν άνθρωπο; Ανεξάρτητα αν είναι φίλος, γκόμενος, σύντροφος, σύζυγος; Όταν δεν τον φέρνεις σε δύσκολη θέση. Όταν συνοδεύεις πχ μια κοπέλα σε μια φιλική παρέα, δεν την εκθέτεις για κανέναν λόγο. Ειδικά αν αυτή η γυναίκα είναι άγνωστη στη παρέα σου και είσαι εσύ ο συνδετικός κρίκος. Ακόμη κι αν έχεις αντιπαρατεθεί μαζί της, δεν είναι η ώρα να την εκδικηθείς ή να την κάνεις να ζηλέψει τη στιγμή που βρίσκεσαι σε άσχετη παρέα. Είναι άσχημο αυτό cουλέ μου αναγνώστη. Και δε σε τιμά να συνοδεύεις απο τη μια (εστω και φιλικά) και να τσιλιμπουρδίζεις στο fb από την άλλη. 

Μαγκιά λοιπόν δεν είναι να εφευρίσκεις δικαιολογίες για να καλύψεις τις μαλακίες που κάνεις, αλλά είναι μαγκιά να εξηγηθείς με τον άλλο, μια ώρα αρχύτερα. Να πεις αν σε ενοχλεί κάτι, να μην πεις ψέματα, ούτε να κρυφτείς, ούτε να το παίξεις υπεράνω. Αντρίκια και σταράτα να εξηγηθείς. Έτσι κάνουν οι άντρες. Έτσι ξέρω πως κάνουν οι άντρες. Όλα τα άλλα είναι γυναικουλίστικα και μικροπρεπή. Αν δεν έχεις κότσια να λες την αλήθεια ΣΟΥ στον άλλο, τότε δεν έχεις κότσια γενικά για να πορευτείς σε αυτή τη ζωή με έναν άνθρωπο πραγματικό δίπλα σου (και όχι εικονικο).

Επιπλέον δεν είναι κανένας άνθρωπος τόσο χαζός να πιστεύει τις δικαιολογίες σου. Η στοιχειώδης λογική είναι αυτή που μιλάει και υπερισχύει. Επίσης αν δεν είσαι ειλικρινής, μη περιμένεις να είναι ειλικρινής ο άλλος απέναντί σου. Σκατά δίνεις; Σκατά θα πάρεις. Πάνε οι εποχές που οι άνθρωποι, ανέχονταν, κάνανε υπομονή και έσκυβαν το κεφάλι. Και ειδικά οι γυναίκες έχουν χειραφετηθεί τόσο πολύ που είναι σπάνιο να ανέχονται, να περιμένουν, να υπακούν κλπ, όσα αρνητικά κι αν έχει επιφέρει αυτή η συμπεριφορά τους στην κοινωνία. Η αλήθεια είναι μία. Όπως φέρεσαι, θα σου φερθούν κι ό,τι δίνεις παίρνεις.

Είμαστε όμως κι εμείς οι γυναίκες ε; Όχι απλά άβυσσος, αλλά χιλιάβυσσος...Δε ξέρουμε τι θέλουμε. Αλλά όταν ξέρουμε, το διεκδικούμε. Αυτό να μας το αναγνωρίσετε παρακαλώ. Από την άλλη τα τεστάκια στους ανθρώπους είναι αρνητικό στοιχείο του χαρακτήρα μας αλλά σημαντικό στοιχείο του δικού μου χαρακτήρα. Πάντα τέσταρα τους ανθρώπους που γνώριζα και πήγαινε κάτι να γίνει μεταξύ μας. Σε φιλικό επίπεδο δεν τεστάρω τους άλλους! Σε ερωτικό μόνο το κάνω.

Είναι δύσκολα τα τεστ μου. Πολλοί δοκιμάστηκαν αλλά κανείς μέχρι τώρα δεν τα κατάφερε επί της ουσίας. Καλά μη φανταστείτε πως κάνω σχέσεις ή δε κάνω σχέσεις εξαιτίας των τεστ. Διότι είναι λογικό να μην τα πετύχει όλα ένας. Ψέματα. Ένας μόνο υπήρξε στη ζωή μου, που τα πέρναγε όλα, το ένα μετά το άλλο και που έμμεσα με ανάγκαζε να δημιουργώ καινούρια για να αποδείξω πως δεν είναι το άλλο μου μισό. Κι εγώ δημιουργούσα, κι εκείνος τα περνούσε με άριστα. Κι εγώ ξαναδημιουργούσα κι εκείνος πάλι άριστα. Εν τέλει...με άφησε. Όχι γιατί κουράστηκε να περνάει τέστ, διότι δεν ήξερε καν ότι δοκιμάζεται, αλλά γιατί μάλλον εγώ δεν πέρασα εκείνα τα τεστ που μου έβαζε αυτός...χωρίς και πάλι να το ξέρω ότι δοκιμάζομαι.  Κι έπειτα ... δεν πιστεύω στο άλλο μισό. Δεν θέλω ένα άλλο μισό, θέλω ένα  άλλο ολόκληρο και ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Οπότε καλύτερα έτσι.

Πριν βιαστείτε να μιλήσετε για αυθεντικότητα και να πείτε πως τα τεστ περιορίζουν την ελευθερία έκφρασης του ανθρώπου, τονίζω, πως ο άλλος δεν ξέρει ότι δοκιμάζεται. Είναι σημαντικό αυτό. Επίσης δεν είναι και τόσο καταλυτικά στο αν θα κάνω η όχι σχέση με τον άλλο. Είναι απλά για να παίρνω μια ιδέα για τον τρόπο σκέψης του άλλου. 

Πχ. Βλέπω τον άλλο να χαζεύει επί ώρες στο κινητό του. Με μια αέναη κίνηση περνάω από δίπλα. Θέλω να δω απλά πως θα αντιδράσει. Αν συνεχίσει να ασχολείται με το κινητό του πάει να πει πρώτον πως δεν κάνει κάτι πονηρό και δεύτερον πως χέστηκε αν δω ή δε δω τι κάνει, και μου έχει και εμπιστοσύνη. Αν όμως το κλείσει απότομα και αρχίσει τα περί ελέγχου και τα δεν μου αρέσει να κοιτάνε άλλοι το κινητό μου ή είναι κομπλεξικός ή γκομενίζει. Αρνητικό στοιχείο. Μεταξύ μας δε με ενδιαφέρει καθόλου να δω τι κάνει στο κινητό του. Δε θα τον χωρίσω επειδή υπάρχει άλλη γκόμενα, αλλά γιατί είναι μαλάκας που δε το λέει, ενώ το έχει καταλάβει ότι το έχω καταλάβει.

Ένα άλλο τεστάκι είναι η κουζίνα. Όταν εγώ πχ την έχω κάνει λαμπίκο σε μια μέρα και παρατηρώ πως εκείνος την έχει κάνει πουτάνα σε δυο λεπτά ε δε το λες και συνεννόηση αυτό το πράγμα. Το ίδιο ισχύει και για το μπάνιο και για την καθαριότητα του σπιτιού γενικώς. Δε ζητάμε να κάνετε δουλειές, ζητάμε απλά να μην λερώνετε. Τόσο δύσκολο είναι πια; Αυτές οι μανάδες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους σαν πασάδες θέλουν σφάξιμο. Δε γίνεσαι γκέι αν πλύνεις ένα πιάτο, ούτε θα σου πέσει το πουλί. Έλα μπράβο. Μαγκέψατε όλοι.

Έχω πολλά ακόμη να γράψω, αλλά μάλλον κουράστηκα. Θα σταματήσω εδώ τη γκρίνια και την μίρλα. Απλά ήθελα να τα βγάλω όλα αυτά από μέσα μου πριν μπει το νέο έτος. Θα ακολουθήσει άλλη μια ανάρτηση πριν τις ευχές. Το νέο έτος που έρχεται θέλω να με βρει καθαρή από κακές σκέψεις, και από κακίες. Θέλω να με βρει έτοιμη να ερωτευτώ, να ζήσω όμορφα πράγματα, να γεμίσω με όμορφες εμπειρίες. Θα μιζεριάσω όλο το υπόλοιπο 12 ( ε δεν έμεινε και πολύ) και θα περιμένω το 2013 να είναι γαμάτο. Αν τώρα βγει κι αυτό γάματο, αντί γαμάτο, τι να κάνουμε; Δε πειράζει. Θα περιμένουμε το 2014 και βλέπουμε.

27 Δεκεμβρίου 2012

Θέρος, τρύγος, πόλεμος

Θέρος, τρύγος, πόλεμος. Έτσι χαρακτήριζε η συγχωρεμένη η γιαγιαCούλα μου, μια κατάσταση στην οποία υπήρχε ένταση, άγχος και έντονη δραστηριότητα. Εγώ η αγράμματη φιλόλογος το λέω: πήρε φωτιά ο κώλος μας. Άλλοι το λένε αλλιώς. Έχω ακούσει να λένε και τη φράση: στη τούρλα του Σαββάτου ή κάπως έτσι. 

Σάββατο σήμερα (στη τούρλα του) και αναρωτιέμαι αν πρέπει να είμαι καλά και να χαμογελάω, όταν έχω ήδη δουλέψει ένα δεκάωρο ή αν πρέπει να κλαίω τη μοίρα μου γιατί από χθες το βράδυ θέλω μια ρημαδιασμένη βότκα να πιω και δεν έχω κουράγιο να σύρω το κορμί μου πρώτα στη μπανιέρα και μετά στην ποτόμπαρα της πόλης.

Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω τα μπαράκια που υπάρχουν εδώ. Δεν έχεις χώρο να κουνηθείς, να γυρίσεις και να ξεπιαστείς, αν το θες. Αποτελούνται από μια μακριά μπάρα και από ψηλά σκαμπό. Τέλος. Αυτό είναι.  Πας με τη παρέα ή μόνος, κάθεσαι, πίνεις το ποτό σου κι αν δεν συμβεί τίποτα πονηρό, μαζεύεις τα κομμάτια σου και φεύγεις. 

Αν τύχει να έρθεις στο τσακίρ κέφι και θες να κουνήσεις το χελίσιο το κορμί σου, τη πάτησες. Ή θα ανέβεις στη μπάρα ή θα βγεις από το μπαράκι. Γενικά δε μου αρέσει η νυχτερινή ζωή της επαρχίας. Αλλά η πρωινή ζωή τα σπάει. Οι πεζόδρομοι γεμίζουν άνεργους που πίνουν το φρέντο καπουτσίνο τους και απλώνουν την αρίδα τους σαν πυροσβέστες...μόνο το σκάκι τους λείπει κι ένα τρίτο χέρι να ξύνει...

Απαιτείται αφωνία από πλευράς μου. Μιλάω συνέχεια στο φροντιστήριο. Να φανταστείτε εκεί που μιλάω και αναλύω και επεξηγώ...σκέφτομαι πως θα νιώθουν οι μαθητές μου. Κατά τη διάρκεια του μπλα μπλα μου προσπαθώ να ακούσω τον εαυτό μου, τη φωνή μου. Και κάπου εκεί τους δίνω διάλειμμα. Τα άμοιρα. Τι περνάνε κι αυτά ε; Έπειτα τα βάζω να μιλάνε εκείνα. Δεν είναι ωραίο πράγμα να έχεις απέναντι σου κάποιον και να σου μιλάει συνέχεια, ασταμάτητα, απέραντα. 

Έτσι έχω βρει τρόπους μικρούς και έξυπνους για να ξεκουράζονται/μαι από τη φωνή μου. Ετοιμάζω μικρές ασκήσεις και πάνω στην τούρλα του Σαββάτου, όπου ο ειρμός μου έχει εκστασιαστεί και παρλάρω σαν Ιταλίδα (απνευστί) σταματάω να μιλάω και πετάω στα μούτρα τους τη φωτοτυπία. Και βλέπεις τα άμοιρα...παίρνουν μια ανάσα. 

Όμως έχω να σας δηλώσω πως οι πρώτες κριτικές από παιδιά έφτασαν στα αυτιά μου. 

-Είναι πολύ καλή η κυρία... Cούλα.

-Έχει πολύ πλάκα η κυρία...Cούλα.

-Δε καταλαβαίνω πως περνάει η ώρα στο μάθημα με τη κυρία...Cούλα.

-Πρώτη φορά μου τα εξηγούν τόσο αναλυτικά...

-Επιτέλους κατάλαβα πως γίνεται η περίληψη...

 Είμαι και γαμώ τις φιλολόγους. Και συνδυάζω δυο σημαντικά στοιχεία: την άριστη γνώση και μεταδοτικότητα, με τον καλό χαρακτήρα και το χαμόγελο. Το παιδί μαζί μου μαθαίνει, εμπεδώνει αλλά και ψυχαγωγείται. Να σκάσουν οι οχτροί μου ρε. Θα κάνω επανάσταση. (Καλά χαλαρώνω λίγο τώρα).

Προς το παρόν θα κάνω τον μαλάκα και θα πάω να ξεκουραστώ για να απολαύσω τουλάχιστον την αυριανή μέρα, που είναι όλη δική μου. 

(Λέω να πάω και μια εκδρομή. Θα δείξει!)

Φιλούρες στα μαπόνια σας!!!

Σας αγαπώ!!! 

6 Οκτωβρίου 2012

Πήρε φωτιά ο κώλος μας

Κι ενώ ξεκίνησα να απαντάω στα σχόλια σας, πήγε δυο τη νυχτα η ωρα και νυσταξα αφόρητα. Θα σας απαντήσω αύριο βράδυ στα υπόλοιπα, διότι τώρα θελω να σας πω τα καθέκαστα. Αν βαριεστε να διαβαζετε για φροντιστηρια και για γκρινιες, απομακρυνθειτε απο τη σελίδα. 

Η γραφειοκρατία με τσάκισε. Μου εκανε τα νευρα...παζλ. Είναι απίστευτο να θες ένα χαρτί με μια υπογραφή και να στο δίνουν ύστερα από 2 εβδομάδες κυνηγητού. Μα έλεος. Μια υπογραφή και μια κωλοσφραγίδα είναι. Κάντο που να πάρει η οργή.  Κάντο αλλιώς ασε να το κάνει κανείς πιο γρήγορος από σένα.

Από την άλλη συναντούσα ευγενικους υπαλλήλους που δεν είχαν αρμοδιοτητα να βαλουν τη κωλοσφραγίδα, αλλά ήταν οι μεσάζοντες. Μου έλεγαν τόσο ευγενικά πως θα καθυστερησω κι άλλο...που ενω μεσα μου εβραζα και ηθελα να διαολοστείλω το σύμπαν, η ευγενειά τους με άφηνε καθηλωμένη εκεί μπροστά τους, να υποχωρώ και να ψιθυρίζω: Δε πειράζει, θα περάσω αύριο.Και αυτό το αύριο....με τσακίζει. Γιατί ξέρω πως όλα τα μπορώ ακόμη και σήμερα.

Το φροντιστήριο μου, διαμορφωνεται και μπορω να το χαρακτηρισω με μια λέξη: τέλειο. Δε με νοιάζει η γνώμη κανενός. Βάζω μεσα την δικη μου προσωπικότητα. Σκέφτηκα να βάλω τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη στα δυο άκρα του πίνακα, με τις μορφές τους σχεδιασμένες ως καρτούν. Η μάνα μου κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό...κι επειδή αυτή είναι η βασική μου χορηγός, εγκατέλειψα δια παντός την ιδέα. Η αδερφή μου ειρωνεύτηκε λέγοντας: Θα τρίζουν τα κόκαλά τους. Εγώ πάντως την βρήκα εξαιρετική ιδέα. Δε θελω σχολια!

Στο δωμάτιο μου εχει πέσει βόμβα. Έχω κατεβάσει όλα τα βιβλία που θεωρώ πως θα χρειαστώ μαζί μου, τα εχω βαλει σε κούτες και είναι έτοιμα να πάρουν τη θέση τους στην νεα μου βιβλιοθήκη. Δε πήρα βιβλία μόνο για τα φιλολογικά. Επέλεξα και λογοτεχνικά και ποίηση και πολλά περί ψυχολογίας για τον μαθητή, τον γονιό και τον εκπαιδευτικό. Θέλω να φτιάξω μια δανειστική βιβλιοθήκη, ειδικά για τα παιδιά του γυμνασίου που ακόμη έχουν χρόνο να διαβαζουν και κάτι εξωσχολικό, αλλά και για τους γονείς αν θελουν να δανειστούν κάτι να διαβάσουν. Μαχαίρη μου, να είσαι καλά γιατί χωρίς να το ξέρεις με οργανώνεις.

Διαπιστώνω πως έχω ξοδέψει μια ολόκληρη περιουσία για βιβλία. Αλλά όπως έχουμε πει και αλλού βάσει της τελολογικής θεωρίας, πως κάθετι πάνω στην γη επιτελεί έναν σκοπό, έτσι και τα βιβλία έχουν ως σκοπό ύπαρξης να διαβαστούν και όχι να κείτενται σε μια βιβλιοθήκη σαν σε νεκροταφείο σκέψης. Θέλω λοιπόν να διαβαστούν τα βιβλία που πλέρωσα με μια περιουσία και θα διαβαστούν πιστεύω.

Τέλος διαπιστώνω πως δεν είμαι και τόσο άγνωστη σε αυτή τη πόλη. Μαθεύτηκε αμέσως ο ερχομός μου και το άνοιγμά μου. Μάλιστα με προσέγγισαν καθηγητές και άλλοι για συνεργασία και άλλα χαριτωμένα. Δεν έχω πρόβλημα με τις συνεργασίες. Μου αρέσει η ανταλλαγή απόψεων. Απλά είμαι σε μια φάση οργανωτικού στρές, θα έλεγα. Και δε ξερω και τι μου γινεται προς το παρον. Ο ιδιοκτητης του χωρου που νοικιασα....με έπιασε να παραμιλάω...βασικά να συζητάω με μια καρέκλα και να της λέω πως θα πάει απο εκεί που ήρθε να δεν ισορροπήσει το ποδάρι της. Ημαρτον Θεε μου! Αρχίζω να τρελαίνομαι στ' αλήθεια.

Ήρθε η πυροσβεστική να κάνει αυτοψία στον χώρο. Κι όταν με ρώτησαν...που είναι ο πίνακας...εγώ έδειξα τον λευκό πίνακα του τοιχου. Μέσα σε ένα δεύτερο -ευτυχως- συνειδητοποίησα την γκάφα της ξανθιάς, γέλασα χαριτωμένα και με μια επιδέξια τσαχπίνικη κίνηση τους έδειξα τον ηλεκτρολογικό πίνακα. Κρίμα, είναι και φιλόλογος, θα σκέφτονταν ενδομύχως, αλλά είπαμε...περνάω φάση οργανωτικού στρες. Και στη τελική, ας με παρεξηγήσουν! Δε με νοιάζει! Ολόκληρο λευκό πίνακα είχα μπροστά στα μάτια μου, έτοιμο να γεμίσει με το ειμί και άλλα χαριτωμένα....δε μπορούσα να τον παραβλέψω. Εχει κι αυτός έναν σκοπό να επιτελέσει. Όλα κι όλα.

Σας ευχαριστώ πολύ για τις ιδεες σας περί ονόματος. Στο πλάι υπάρχει ψηφοφορία με διάφορα ονόματα που προτείνατε. Ας κερδίσει το καλύτερο. Σας εχω εμπιστοσύνη! Ψηφίστε αφοβα.

Σκέφτηκα να βάλω στη ψηφοφορία και την ιδέα της Μαγισσας Κίρκης (Ιφιγενεια εν Καυλίδοις) και αυτήν του Αμερικλάνου (Στ' αρχαία μας), αλλά είπα να δείξω σε αυτή τη ψηφοφορία την συντηρητική μου πλευρά, γιατι ήδη ο λατρεμένος μου Α Κενταύρου, με παρεξηγησε. Και ειναι και αδυναμία.

ΥΓ Ρε γαμώτο δε μου πάει το σοβαρό....το παλεύω....αλλά δε μου βγαίνει. Συγγνώμη! Ελπίζω να επιβιώσω έστω κι έτσι..χιουμοριστικά. 

ΥΓ 2 Θέλω να ευχαριστήσω δημοσια τον πατέρα μου που εχει ρίξει την απίστευτη δουλειά και με εχει γλιτώσει από άπειρα έξοδα με την μαστοριά του. Είναι μεγαλος τεχνίτης. Ο μεγαλύτερος.

ΥΓ 3 Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον μέγα χορηγό των φιλολογικών αγώνων μου, την μάνα μου, την μανάρα μου.

ΥΓ 4 Θέλω τέλος να ευχαριστήσω την αδερφή μου και τον συζυγό της που με τις εξαιρετικές τους ιδέες με βάλανε στη πρίζα και τώρα τρέχουμε όλοι μαζί να πραγματοποιήσουμε το ονειρό ΜΟΥ.

ΥΓ 5 Θέλω να σας ανακοινώσω πως η πρώτη μου μαθήτρια έκανε ήδη την εγγραφή της. Λέγεται Αιμιλία Βασιλεία είναι περίπου 7 μηνών, είναι ανιψιά μου, θεά κλπ και την παίρνω στο φροντιστηριο κάθε μέρα και χαίρεται η ψυχή της. Γεννημένη καθηγητρια ειναι. Πάει και τελείωσε. Είναι το γουράκι μου. Από τότε που γεννήθηκε όλα στη ζωή μου πάνε κατ' ευχήν

Καλη σας νύχτα.
Τα ξαναλέμε σύντομα.
Φιλιά στις μούρες σας!

7 Σεπτεμβρίου 2012

Έμαθα:

Αυτή την εβδομάδα έμαθα:

- Το ψυγείο διαθέτει μέσα φως για να τρώμε και το βράδυ.

- Ένα μωρό τρελαίνεται όταν του χαιδεύεις το πρόσωπο με μια τούφα μαλλιών.

- Τρία βοτκάκια με λάθος παρέα μπορεί να σε οδηγήσουν κι εσένα στο μαιευτήριο μεθαύριο.

- Όταν ακούς Αυτός είναι καλό παιδί, πάρε το κώλο σου και τρέχα μακριά.

- Ακόμη και μαγαζιά εσωρούχων, τέτοιες μέρες, πουλάνε λαμπάδες. Λαμπάδιασε ο τόπος.

- Εκλογές καπούτ.

- Δέκα λεπτά σκοινάκι και τρία λίτρα νερό ημερησίως, σου διώχνουν 3 κιλά την εβδομάδα, αρκεί να μη φας παράλληλα και το καταπέτασμα.

- Το τσίπουρο τα σπάει. Απορώ γιατί δεν το είχα δοκιμάσει ποτέ. Εις υγείαν.

- Ο Ζαν δεν είναι γκέι, παρόλο που στο αερόμπικ στροβιλίζεται σαν πεταλουδίτσα.

- Έλεος με τις μπομπονιέρες κουτιά.

Αυτά εν ολίγοις. Τα ξαναλέμε σύντομα!

Φιλιά σε όλους!

8 Απριλίου 2012

Διόλου λογισμός ο διαολογισμός

Έχω κατάθλιψη. Το αποφάσισα. Παρόλο που αυτή τη περίοδο της ζωής μου έχω χίλιους λόγους για να χαμογελάω, δεν το κάνω. Κάθομαι θυμωμένη στο κρεβάτι μου και κοιτάω το ταβάνι. Ούτε λαπτοπ θέλω να βλέπω, ούτε βιβλία, ούτε τίποτα. Έχω κατάθλιψη σου λέω. Ακου τώρα ή μάλλον διάβασε τι θυμήθηκα.

Κάποτε είχα πρήξει τη μάνα μου πως έχω κατάθλιψη και θέλω να πάω σε ψυχολόγο. Εκείνη γελούσε ακατάπαυστα και φυσικά με δούλευε. Τελικά προσέγγισα έναν φίλο μου, τον Μικέλ. Ήξερα πως αυτός είχε κάνει ψυχανάλυση και εκείνο το διάστημα που με έπιασε η εμμονή πως έχω κατάθλιψη, έκανε διαλογισμό.

Του εξήγησα τη κατάστασή μου και μου είπε να μην δώσω τζάμπα λεφτά σε ψυχολόγους, αλλά να κάνω αμέσως διαλογισμό. Να ηρεμήσω τα τσάκρα μου και να βρω την πολυπόθητη ψυχική ισορροπία μου που είχε φύγει μακριά μου, να βρω την εσωτερική γαλήνη, να κάνω ενδοσκόπηση και να βρω τον εαυτό μου.

Πήγα τη πρώτη μέρα μαζί του. Κάθισα οκλαδόν σε μια μεγάλη αίθουσα και υπό τους ήχους τιτιβίσματος μάταια έψαχνα τα τσάκρα μου. Κοιτούσα δεξιά, κοιτούσα αριστερά...πουθενά τα τσάκρα. Μέσα σου κοίτα, πρόσταζε ο αρχηγός. Όλοι γύρω μου σιγοψιθύριζαν κατι Ομ και κάτι Αμ κι άρχισα να ανατριχιάζω γιατί ένιωσα πως βρίσκομαι σε ένα πυκνό δάσος και έπρεπε να τρέξω να σωθώ, αλλά κάτι με εμπόδιζε να τρέξω. Ηρεμία ήταν τώρα αυτό; Ή ένα δράμα στο μεγαλείο του;

Πήγα τη δεύτερη μέρα μαζί του. Κάθισα οκλαδόν και πιαστήκαμε από τα χέρια όλοι οι διαΟλογιζόμενοι για ανταλλαγή ενέργειας. Δίπλα μου καθόταν ένας γέρος. Τι ενέργεια να μου δώσει αυτος; Θα μου πάρει και την λιγοστη δική μου, σκέφτηκα. Και βγήκα να πάω τουαλέτα, χωρίς να ξαναμπώ. Θα νόμισαν πως με έπιασε κόψιμο. Είχα φάει και μια γκοφρέτα πιο πριν...

Πήγα τη τρίτη μέρα μαζί του. Κάθισα οκλαδόν και άρχισε ο αρχηγός να μας μιλά...Ναι, μας έκανε κήρυγμα. Για πότε εξαφανίστηκα, δεν έχετε ιδέα. Αν είναι έτσι έμενα και στο κατηχητικό της ενορίας μας που ήταν και πιο κοντά και πήγαινε και ο Γιωργάκης που με είχε ερωτευτεί απο τα 14 μου και ήθελε να με παντρευτεί να κάνουμε μια πολύτεκνη οικογένεια και να κερδίσουμε το Παράδεισο... Να λείπει το βύσσινο.

Διόλου λογισμός ήταν αυτό που έζησα και όχι διαλογισμός...

Τελικά πήγα σε ψυχολόγο...αλλά δεν έγινε απολύτως τίποτα ούτε κι εκεί. Συγκεκριμένα η ψυχολόγος με συμπάθησε τόσο πολύ που ήθελε να γίνουμε και φίλες και με έπαιρνε τηλ για πολύ καιρό για να πάμε για καφέ...Της εξαφανίστηκα τεχνηέντως...

4 Μαρτίου 2012

Το Μεγάλο Σκατό

Τσουρτσούριασε ο ουρανός σήμερα. Ψιχαλίζει νυχθημερόν. Θα σαπίσουμε αν συνεχίσει έτσι η βρόχα. Τι κάνετε; Πως είστε; Εγώ είμαι πολύ καλά. Την Παρασκευή τελειώνουν τα φοιτητικά μου βάσανα και επανέρχομαι στους γνωστούς χαλαρούς μου ρυθμούς. Νυστάζω πάρα πολύ, νιώθω πολύ κουρασμένη και δυο μαύροι κύκλοι εμφανίστηκαν και πάλι κάτω από τα μυωπικά μάτια μου. Αι στο καλό πια. Δε το γλιτώνω το μποτοξάκι σε καμιά εικοσαριά χρονάκια. Αν και χέζομαι πάνω μου όταν τα ακούω όλα αυτά τα υποβοηθήματα μιας υποσχόμενης νεότητας. Πιστεύω πως θα έκανα μπότοξ μόνο αν η Αθηνά και η Φούλη, θα έρχονταν μαζί μου και θα κάθονταν στο διπλανό κρεβάτι για να κάνουν κι αυτές. Άρα ποτέ, κατά πως τις κόβω.

Σήμερα θα σας μιλήσω για σχέσεις ανταγωνισμού. Ναι πάλι. Μου τη σπάει να το βλέπω αυτό να συμβαίνει γύρω μου και κοντά μου, γιατί προσωπικά δεν είμαι καθόλου ανταγωνιστικό τυπάκι. Μου αρέσει η συνεργασία αλλά όχι να πατάω επι πτωμάτων για να καταφέρνω να ικανοποιώ το γινάτι μου. Δυστυχώς όμως νιώθω πως ανήκω σε μια κατηγορία ανθρώπων που είμαστε πολύ λιγοι. Ο ανταγωνισμός μας πνίγει πια. Θες που οι δουλειές είναι μετρημένες έως και απούσες; Θες που είμαστε αθεράπευτα εγωιστές οι σύγχρονοι άνθρωποι; Θες που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε πως δεν είμαστε το παν σε αυτό το σύμπαν, αλλά ένα μικρό σκατό του; Τι να πω.

Είμαι ένα μικρό σκατό του σύμπαντος και απορώ πως μερικοί πιστεύουν πως είναι η μεγαλύτερη κουράδα του. Και πρέπει να τους κάνουμε και τεμενάδες. Θα μου πείτε: Πάλι γκρινιάζεις Couλιτα;Ναι, πάλι, θα απαντήσω. Δε μου αρέσει αυτό το πράγμα που συμβαίνει. Μπροστά μου να το παίζεις φίλος και πίσω να ετοιμάζεσαι να με πηδήξεις. Μπροστά μου να δείχνεις καλός και γλυκός και άνετος και πίσω μου να σωριάζονται οι κακίες μέχρι αηδίας και να μην συμμαζεύεται η φαντασία που οργιάζει εις βάρος μου.

Εγώ θυμάμαι από μικρή μου έλεγε η γιαγιά μου: Αν έχεις νύχια να ξυθείς, ξύσου. Κι έλεγε και το άλλο το κορυφαίο: Όλοι οι καλοί χωράνε αλλά και οι κακοι. Και πάνω σε αυτές τις δυο ρήσεις έμαθα να βοηθάω όπου υπάρχει ανάγκη γιατί δυστυχώς δεν έχουν όλοι νύχια να ξυθούν, να πατάω σταθερά στα πόδια μου γιατί και νύχια έχω και πεΝτικιουρ-μανικιουρ τους έχω κάνει και γιατί δεν έχω πρόβλημα να δω κάποιον να με προσπερνάει στην πρόοδο. Δε μπορούμε να είμαστε όλοι καλοί σε όλα. Αυτό δεν γίνεται. Γιατί όποιος προσπαθεί να είναι άριστος σε όλα, στο τέλος καταλήγει ένα γελοίο ημιμετράκι με πειραγμένο μυαλουδάκι.

Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να αναγνωρίσουμε την αξία του άλλου και να του πούμε κι ένα μπράβο. Αν διώξουμε τη κακία από μέσα μας και τον ανούσιο ανταγωνισμό μπορούμε βήμα βήμα να γίνουμε κι εμείς καλύτεροι. Οι συγκρούσεις, οι ίντριγκες και οι υποχθόνιες μικροπρέπειες με αφήνουν παγερά αδιάφορη μιας και το μόνο που καταφέρνουν είναι να μου κλέβουν το χαμόγελο. Και δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλά εγώ χωρίς χαμόγελο τέλειωσα. Θρηνήστε με. Τα κακαρώνω, πως το λένε;

Αυτά απο μένα. Θα επανέλθω τη Κυριακή με ανάρτηση-γκρίνια για Απόκριες. Ως τότε περάστε τέλεια και ξεριζώστε από μέσα σας, αυτό το μεγάλο αγκάθι που λέγεται ανταγωνισμός. Θα σωθείτε σας λέω.

Φιλιά στα μούτρα σας μέσα.

22 Φεβρουαρίου 2012

Δεν είμαι ρομπότ

Απέδειξε ότι δεν είσαι ρομπότ. Αυτή τη μαλακία για μήνυμα βγάζει ο blogger όταν αφήνεις σχόλιο ενώ ο κάτοχος του ιστολογίου έχει βάλει μετριασμό σχολίων και λεκτική επαλήθευση. Να αποδείξω λοιπόν ότι δεν είμαι ρομπότ, πληκτρολογώντας κάποιον κωδικό. Άλλη δουλειά τα ρομπότ δεν είχανε. Πιάσανε όλα τα ιστολόγια και αφήνουν σχόλια γιατί πάντα ζήλευαν τις ανθρώπινες ιδιότητες. Χμμμ, καλά ας μην ορκιζόμαστε.

Μερικές φορές θα ήθελα να είμαι ρομπότ. Να ξυπνάω το πρωί, να πίνω τον καφέ μου, να πηγαίνω στην δουλειά, να επιστρέφω, να μαγειρεύω, να τρώω, να διαβάζω τα παιδιά, να κάνω τις δουλειές του σπιτιού, να έρχεται ο σύντροφος, να τον περιποιούμαι, να βλέπουμε λίγη τηλεόραση ακούγοντας τα νέα, να ξαπλώναμε για ύπνο, να κάναμε λίγο σεξ και να κοιμόμασταν.

Λυπάμαι, αλλά όσοι ταυτιστήκατε με την παραπάνω παράγραφο δεν χρειάζεται να αποδείξετε κάτι. Σας το λέω ευθέως: Είστε ρομπότ και κρίμα. Κρίμα γιατί δεν διαβλέπω αλλαγές στη ζωή σας μέχρι να αφήσετε το μάταιο τούτο κόσμο.

Τα ρομπότ που λέτε, δεν περιορίζονται στο να αφήνουν σχόλια παντού, αλλά κυκλοφορούν γύρω μας. Μας μυρίζουν και μας ζηλεύουν. Μας πλησιάζουν και προσπαθούν να μας κάνουν κι εμάς ρομπότ. Ρομποτοποίηση τώρα. Μας κλέβουν την ενέργειά μας. Θέλουν να μας επιβάλλουν το φρικτό πρόγραμμα που ακολουθούν κατά γράμμα και μας γεμίζουν ενοχές που πχ πίνουμε ένα ποτάκι παραπάνω παρόλο που το πρωί έχουμε δουλειές και πρωινό ξύπνημα, που βρέχει και δεν κρατάμε ομπρέλα γιατί θέλουμε να απολαύσουμε ακόμη και το κρύωμα από αυτή τη τρέλα, που δεν εχουμε μετριασμό σχολίων και λεκτική επαλήθευση στα ιστολόγια μας, που ενδεχομένως δεν έχουμε παιδιά (πλην Couleen και marouli), που στις 3 το μεσημέρι βάζουμε μουσική, που δεν γουστάρουμε τις πολλές ευγένειες και τα αγαπούλα μου, ζουζουνίτσα μου, λατρεία μου, μωράκι μου, που δε γιορτάζουμε καμιά από τις συμβατικές γιορτές του χρόνου.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι ρομπότ. Αυτούς θέλω να γνωρίζω και να συναναστρέφομαι. Απέδειξε ότι δεν είσαι ρομπότ και θα σε βάλω στη ζωή μου.

ΥΓ Αμα τελειώσει αυτή η εβδομάδα και έρθει και η άλλη και τελειώσει και η άλλη, θα ετοιμάσω ένα σούπερ πάρτι για όλους μας! Ετοιμαστείτε ψυχολογικά...

ΥΓ2 Επιτέλους βγάλτε το μετριασμό σχολίων και την λεκτική επαλήθευση από τα ιστολόγιά σας. Εμμέσως πλην σαφώς μοιάζει με το να συμφωνείτε με τον νόμο που θέλει να μας φιμώνει και να μας περιορίζει την ελευθερία έκφρασης. Δεν είμαστε ρομπότ ρε γαμώτο...και δε θέλουμε να γίνουμε κιόλας. Μη μας φέρεστε σα να είμαστε...

15 Φεβρουαρίου 2012

Θυσία, Συγγνώμη και Διείσδυση

Και για να μη λέτε πως σας τα έχω πρήξει με την εξεταστική, δε θα ασχοληθώ μαζί της σε τούτο το γλυκανάλατο και στοχαστικό μαζί ποστ. Θα πω μόνο πως έμειναν 12 μαθήματα ακόμη, μιας και στα 3 πρώτα θριαμβεύσαμε. Θα περάσω σε άλλα θέματα που με απασχολούν κι εμένα αλλά ναι ναι ναι ναι και εσάς. Και θα αποδειχθεί εντός ολίγου αυτο.

Α. Μη περιμένουμε πάντα από τον άλλο να αναγνωρίσει τις θυσίες που κάνουμε γι' αυτόν. Για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική η έννοια θυσία ή η έννοια αυτονόητο. Η θυσία σου μπορεί να είναι κάτι αυτονόητο για μένα και αντίστροφα. Οι σχέσεις δεν χτίζονται πάνω σε μια ζυγαριά που καθένας μετράει τις θυσίες που κάνει, περιμένοντας την αναγνώριση. Απλά γιατί οι σχέσεις, μόνο αν έχουν την αμοιβαιότητα στην αγάπη λειτουργούν ομαλά και όχι ανώμαλα.

Β.Το ίδιο πιστεύω συμβαίνει και στη συγγνώμη που ζητάμε ή που περιμένουμε να μας δοθεί. Ο άλλος μπορεί να κρίνει διαφορετικά από εμάς μια κατάσταση και να βγάζει διαφορετικά συμπεράσματα. Είναι κρίμα να στηρίζουμε τη συνέχεια μιας σχέσης περιμένοντας μια συγγνώμη που ποτέ μπορεί να μην έρθει ή να παρακαλάμε για τη συνέχεια μιας σχέσης όντες σίγουροι πως θα την φέρει μια συγγνώμη που θα ζητήσουμε. Ακριβώς τα ίδια πιστεύω πως ισχύουν και για το ευχαριστώ.

Και οι δυο περιπτώσεις εντάσσονται σε έναν γενικό κανόνα που έχουμε ξαναπεί σε προηγούμενο ποστ. Τίποτα δεν είναι αντικειμενικό. Όλα είναι υποκειμενικά.

ΥΓ Πάμε τώρα να διεισδύσουμε στα τρίσβαθα της Παιδοψυχολογίας. Εγώ δηλαδή! Εσείς μπορείτε να διεισδύσετε όπου θέλετε...τυχερούλια.

Φιλια πολλά

 

3 Φεβρουαρίου 2012

Κρυμμένα μυστικά

Άραξε! Άραξε λέμε. Μη κοιτάς την ώρα. Είναι πρωί ακόμη και ο ήλιος ο ηλιάτορας βγήκε κρυφά από την απέναντι πολυκατοικία και μου έκλεισε το μάτι. Μετά ξαναχώθηκε πίσω από το μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου! Δεν τον βλέπω πια. Μια απλώστρα αχνοφαίνεται με πέντε βρακιά πάνω, ή τέσσερα; Δε φτάνει η μυωπία μου να το εξακριβώσω. Το ένα πάντως φαίνεται για στριγκάκι.

Σήμερα έχω ξυπνήσει πολύ νωρίς, παρόλο που κοιμήθηκα αργά. Την έκανα κοπάνα από το γυμναστήριο. Πάω πρωί τώρα πια. Πολύ πρωί. Χάραμα. Πήγα δυο μέρες σερί και πιάστηκε ο δεξιός ώμος. Είπα λοιπόν σήμερα να αράξω, λίγο πριν αρχίσω το διάβασμα. Και άραξα. Άραξε κι εσύ.

Εφτιαξα καφέ, πήγα τουαλέτα για το χοντρό μου, διαβασα μερικά ιστολόγια, προβληματίστηκα σε μερικά, συγκέντρωσα πέντε cουλές σκέψεις και είπα να σας τις γράψω και μετά να χαθώ στη Λογοτεχνία του 18ου αιώνα. Μπορεί να πεταχτώ και ως την λαϊκή. Μπορεί και όχι. Αυτό είναι το πρόγραμμα για σήμερα. Α!! Θα μαγειρέψω κιόλας... δε ξέρω ακόμη τι, αλλά θα δούμε αργότερα.

Πάμε στα cουλά όμως.

Αυτή τη στιγμή θα αγγίξω ένα περίεργο θέμα και είμαι σίγουρη πως θα μου τη πέσει πολύς κόσμος. Αλλά δε βαριέσαι, δε μασάω απ' αυτά. Εγώ αυτό που έχω να πω, θα το πω. To coυλό αυτό γεννήθηκε από μια ανάρτηση της Manas και το πήγε λίγο παραπέρα το δικό μου coυλό μυαλό.

Πες λοιπόν πως σου συμβαίνει ένα μεγάλο κακό. Φτου φτου σκόρδα, μη πάθει κανείς τίποτα. Υποθετικά μιλάμε. Πες λοιπον πως σε βρήκε η συμφορά. Ένας θάνατος, μια ασθένεια, ένα ατύχημα, μια άσχημη κατάσταση. Κάτι που σου κάνει τα τσάκρα σου παζλ. Κάτι που σε γονατίζει. Κι εκεί μέσα στη θλίψη σου και στη στεναχώρια σου, σκέφτεσαι με ποιον να μοιραστείς τον πόνο σου.

Κι αποφασίζεις να μην το πεις στην μάνα σου γιατί έχει σάκχαρο και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στον πατέρα σου γιατί έχει πίεση και θα βαρέσει εικοσάρι και καπάκι εγκεφαλικό και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στην αδερφή σου γιατί έχει νεογέννητο στο σπίτι και θηλάζει σα μοσχάρω και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στην κολλητή γιατί περνάει ζόρια στη δουλειά και δεν έχει χρήματα αυτό το διάστημα και είναι μέσα στη μίρλα και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στον γκόμενο γιατί θα σιχτιρίσει την ώρα και τη στιγμή που σε γνώρισε και θα στεναχωρηθεί -παίζει και να σε χωρίσει-, να μη το πεις στη θεία που μένει μια τζούρα δρόμο γιατί είναι άρρωστη και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στην ξαδέρφη που είναι έγκυος και στεναχωρηθεί.

Και κάπου εκεί δε το λες σε κανέναν και το περνάς μόνος σου όλο. Εντάξει, είναι καλό να μην φορτώνεις τους δικούς σου ανθρώπους με άσχημα πράγματα ειδικά αν δεν είναι σημαντικά, είναι καλό να μη θες να τους στεναχωρήσεις για κάτι που ίσως και να μην έχει τόση σημασία να ειπωθεί.

Αλλά όταν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα σημαντικό, είναι λάθος να το κουβαλάς όλο μέσα σου, να μη το μοιράζεσαι και να μην δίνεις τη δυνατότητα στον άλλο να πράξει τα δέοντα. Να σου κρατήσει το χέρι, να σου πει τη παπαριά του, να σου κάνει λίγη παρέα, να σε κάνει να νιώσεις λίγο καλύτερα.

Κι έρχομαι τώρα και αντιστρέφω το πράγμα. Είμαι κόρη, αδερφή, ανιψιά, ξαδέρφη, κολλητή και γκόμενα. Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να διαχειριστείς τον δικό μου πόνο; Να προκαταβάλλεις πως θα στεναχωρηθώ και να με αφήσεις απ' έξω από το ζόρι σου; Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να διαχειριστείς την στεναχώρια μου ή την διάθεσή μου για στεναχώρια ή για το αντίθετό της;

Με ποια λογική με αφήνεις απ' έξω από αυτό που σε βασανίζει θεωρώντας πως αν κοινωνήσεις τη συμφορά σου θα με ρίξεις ψυχολογικά; Αν δε γουστάρεις να με βλέπεις στα μάτια σου, τότε μόνο το καταλαβαίνω. Αλλά στις οριοθετημένες σχέσεις είναι παράλογο να κρύβουμε πράγματα σημαντικά από τους δικούς μας ανθρώπους απλά για να μην τους στεναχωρήσουμε.

Δε θα μπορέσω να σου συμπαρασταθώ πάντα, αλλά θέλω να μου δώσεις την ευκαιρία να το κάνω αν μπορέσω. Δε θα μπορέσεις να μου συμπαρασταθείς πάντα, αλλά σου αξίζει η ευκαιρία να το κάνεις αν μπορέσεις. Απλές και ξεκάθαρες σχέσεις.

Δεν ξέρω αν έγινα σαφής, αλλά το να λέμε πως δεν θα το πω στον άλλο για να μην στεναχωρηθεί, πιστεύω πως του στερούμε ένα δικαίωμα ελευθερίας και έκφρασης. Προσωπικά είχα γίνει έξαλλη όταν έμαθα πως συνέβη κάτι κακό σε δικό μου άνθρωπο και δε μου το είπαν για να μην στεναχωρηθώ. Κατάφεραν να μη με στεναχωρήσουν μεν, να με θυμώσουν δε. Δε ξέρω πoιο θα ήταν το πιο επώδυνο τελικά.

Συμπέρασμα: Διαφωνώ καθετα με την θέση πως δεν πρέπει να στεναχωρούμε τον αλλο, αν η κατάσταση απαιτεί να στεναχωρηθεί. Απο εκεί και πέρα το διαχειρίζεται καθείς, κατά πως θέλει και νιώθει και μπορεί.

Καλημέρα σας...

Βουτιά στο διάβασμα τώρα...

25 Ιανουαρίου 2012

Καλό κρεβάτι

Σήμερα θα σας γράψω όλη την αλήθεια. Όπως πάντα άλλωστε. Προβληματίζομαι πολύ αυτές τις μέρες σχετικά με τις ευχές και τους άντρες. Και αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ότι έγινα θεία και πρέπει να σκεφτώ το πότε θα γίνω μάνα. Έχει να κάνει με τον γνωστό τοις πάσι, μαλακομαγνήτη μου και τις λανθασμένες επιλογές που κάνω. Εγώ φταίω για όλα αλλά θα κάτσετε αναπαυτικά να διαβάσετε τη γκρίνια μου. Βρε αν δε τα πω σε σας, σε ποιον θα τα πω; Σκάστε λοιπόν και διαβάστε.

Με πρήξανε που λέτε με ευχές αυτές τις μέρες. Άντε και με ένα καλό παιδί, αντε να παίρνεις σειρά, άντε να φέρεις στο κόσμο κι εσύ ένα αγγελούδι. Μα συγγνώμη είστε σοβαροί; Βλέπετε να κινείται τίποτα γκομενικό στη ζωή μου; Με είδατε ποτέ σε κανένα μπαρ να κωλοτρίβομαι και βγάλατε συμπεράσματα; Με είδατε να συνοδεύομαι από κανέναν στους γάμους των παιδιών σου που παραβρέθηκα γιατί ας οψεται που η μάνα δε μπορούσε να έρθει; Ή μήπως ανακοίνωσε περιχαρής η μάνα μου πως είμαι σε σχέση και μάλιστα σοβαρή και πάω για γάμο; Αν συνέβαινε αυτό, σίγουρα η μάνα μου θα το διέδιδε για να διαλύσει τις φήμες που θέλουν τη μικρή της κόρη να είναι ακόμη ελεύθερη ενώ και οι φίλες της και η αδερφή της συζούν με άντρες και μωρά. Οκ, σε γάμου κοινωνία, αλλά στην ουσία αυτό είναι. Συζούν.

Κάτσε να σου δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις τη μίρλα αυτής της ανάρτησης. Πες πως είσαι στόκος, πως δεν τέλειωσες καν το σχολείο ή το τέλειωσες και παράτησες μετά το Πανεπιστήμιο γιατί δε γουστάρεις το διάβασμα. Πες πως είσαι τούβλο απελέκητο και δεν άνοιξες ποτέ σου ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Πες πως διαβάζεις μόνο Χάλη Πότερ και που και που καμια αθλητική εφημερίδα. Πως μπορώ εγώ να σου φέρω δώρο στη γιορτή σου ένα βιβλίο; Μπορώ; Όχι! Γιατί αν το φέρω, το ξέρω εξαρχής πως θα με έχεις βρίσει ενδόμυχα και δευτερευόντως θα πάει χαμένο το βιβλιαράκι και θα το φάει η σκόνη για να μη πω το τζάκι.

Όπως είχε γράψει και ο φίλτατος Αμερικλάνος σε ανάρτησή του, όταν διαλέγουμε δώρα για τον άλλο πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, τον άλλο, κι όχι τι θα θέλαμε να φέρει κάποιος σε μας και με αυτό το κριτηριο να αγοράσουμε και για τον άλλο. Το ίδιο πιστεύω πως ισχύει και για τις ευχές. Δε μπορείς να μου εύχεσαι μανίτσα μου και στα δικά μου, όταν μιλάμε για γεννητούρια. Δεν είμαι καμιά ηλίθια να σπέρνω παιδιά απο εδώ κι απο εκεί χωρίς να έχω βρει πρώτα τον ιδανικό πατέρα αυτών των παιδιών. Αν τον είχα βρει, θα τον είχα παντρευτεί ήδη. Γιατί έχω ξαναπεί αν κάνω το κόπο να παντρευτώ θα το κάνω με κάποιον που θα μου αποδείξει πως εκτός από καλός γκόμενος, εραστής, σύντροφος και ευφυής άνθρωπος, θα είναι και καλός πατέρας. Άλλαξε λοιπόν τροπάριο γιατί θα σε πάρει και θα σε σηκώσει καμιά ώρα.

Άντε το με ένα καλό παιδί, πες είναι μια ευχή που οκ κάτι κάνει. Μόνο που μάθε πως ποτέ δεν υπήρξα με καλά παιδιά, πάντα με γοήτευαν οι αλήτες και ίσως γι' αυτο και δε σου δίνεται τώρα η ευκαιρία να μου πεις την ευχή και στα δικά σου (παιδιά). Γιατί με αλήτες δε παντρεύονται οι έξυπνες γυναίκες, ούτε φέρνουν στο κόσμο τα παιδιά τους, απλά περνάνε τον καιρό τους και ξεσκονίζουν τα υδραυλικά τους, πάντα με την αίσθηση της ελευθερίας που πιστεύουν πως τους δίνουν τέτοιοι άντρες, ενώ στην ουσία όχι μόνο δεν τις κάνουν ελεύθερες αλλά τις κρατάνε δέσμιες σε ψευδαισθήσεις παντός είδους.

Έρευνες έδειξαν πως οι πολύ έξυπνες γυναίκες επιλέγουν για περιστασιακούς συντρόφους άντρες χαμηλότερου νοητικού επιπέδου για να περνάνε καλά στο κρεβάτι εφόσον εκεί δε χρειάζεται να χρησιμοποιούν τη λογική τους. Οπότε στην ουσία κάνουν διάλειμμα στην ευφυία τους όταν κάνουν έρωτα και αυτό τις ξεκουράζει. Αλλά δε τους παντρεύονται γιατί η ζωή δεν είναι μόνο σεξ, είναι και συζήτηση και διαβίωση και συμπόρευση. Πως να συζητήσεις, να διαβιώσεις και να συμπορευτείς με έναν ανίδεο βλάκα; Δε γίνεται να τη βγάλεις μια ζωή στο κρεβάτι. Κάποια στιγμή θα θες να πεις μια κουβέντα. Και με τους τοίχους δεν έμαθες να συζητάς ακόμη.

Έτσι λοιπόν, εγώ που δεν είμαι έξυπνη αλλά χαζή, αναζητάω τους ευφυείς και τους έξυπνους. Κι αυτοί κάνουν καλό σεξ. Αλλά αν αυτό έρθει και δέσει με την αλητεία που προείπα έχουμε δυο συμπεράσματα: α) πάω με έξυπνους και αλήτες β) δε θα παντρευτώ ποτέ. Το έπιασες; Αν το έπιασες κράτα το καλά και μη το πεις στη μάνα μου γιατί θα μελαγχολήσει για πάντα. Κι επιτέλους πρόσεχε τι ευχές μου δίνεις. Γιατί μπορεί να με βλέπεις χαμογελαστή και ωραία, αλλά αν βγει από μέσα μου ο είρων ο Σωκρατης, θα σε πάρει και θα σε σηκώσει.

Πάμε τώρα σε άλλες ευχές. Λες πχ στην φοιτήτρια την τριτοετή, άντε και καλό πτυχίο. Πας καλά; Δεν έχεις ιδέα πως για να το πάρει κανείς το κωλόχαρτο πρέπει να ανοίξει ο κώλος του κάποιους πόντους και να κάνεις να τον δεις και κανεναν αιώνα; Πες καλές σπουδές, μη λες καλό πτυχίο. Αν εσύ δε ξέρεις τι θυσίες χρειάζονται για ένα πτυχίο δε σου φταίμε εμείς να μας σπας τα νεύρα. Θα το πάρω το γαμημένο το πτυχίο όποτε γουστάρω και στην όποια τέτοια ευχή θα σε σιχτιρίζω αιωνίως. Αντε τώρα σπούδασε κι εσύ κανένα παιδί να δεις τη γλύκα και μετά έλα να μου πεις: Καλό πτυχίο.

Αν βέβαια έκανες μια έρευνα θα ήξερες αγαπούλα εσύ με τη κουκούλα, πως το πτυχίο που παλεύω να πάρω τώρα δεν είναι το πρώτο, ούτε θα είναι το τελευταίο. Στην απορία σου γιατί ακόμη σπουδάζεις Coula θα σου απαντήσω με τη φράση που χρησιμοποιεί ένας αλήτης φίλος μου: Γιατί μπορώ μανίτσα μου και γιατί γουστάρω. Αν δε μπορούσα δε θα σπούδαζα. Δε θα έπαιρνα κανένα πτυχίο, θα ήμουν στόκος σα τη κόρη σου, θα παντρευόμουν το κάθε τυχάρπαστο βλαχάκι και θα αμόλαγα παιδιά στη κοινωνία να έχεις να εύχεσαι. Ε άι σιχτίρ δηλαδή!

Βρε σεις, σα πολλά έγραψα. Ας με συγκρατήσει κάποιος.

Συμπερασματικά λοιπόν να πω πως πρέπει να προσέχεις τι εύχεσαι στον άλλο γιατί μερικές φορές ακούγονται τόσο ειρωνικές σχεδόν κοροιδευτικές οι ευχές που δε το χει σε πολύ ο καθένας να σε βρίσει στη στιγμή. Μη κοιτάς που εγώ σου χαμογελάω και μετά σε βρίζω ανενόχλητα εδώ στο ιστολόγιο μου, χωρίς να το πάρεις πρέφα ποτέ. Οκ αγαπούλα; Έλα καληνύχτα τώρα γιατί λιώσαμε στο διάβασμα σήμερα και τα μάτια μας τουμπάνιασαν.

Καληνύχτα με φιλιά

23  Ιανουαρίου 2012

Αγοράζοντας δονητή

Η ζωή κυλάει σχεδόν με τον αυτόματο πιλότο. Ξυπνάς, διαβάζεις, τρως κάτι, ξαναδιαβάζεις, σέρνεις το κωλο σου στο γυμναστήριο, επιστρέφεις, ξανατρως χωρις τύψεις, ξαναδιαβάζεις, κοιμάσαι, ξυπνάς, τσιμπάς κάτι λίγο και ξανά διάβασμα μέχρι να έρθει ο Μορφέας να σε πάρει από παντού. Έρχεται απειλητικά η εξεταστική βλέπεις, και στις γιορτές μόνο έβγαινες, πηδιόσουν και σαλιάριζες από εδώ κι απο εκεί! Βιβλίο δεν άνοιξες, οπότε τώρα σκάσε και διάβαζε.

Η τριτοξαδέρφη σου που δουλεύει σε ένα εργοστάσιο της περιοχής, μαζί με ένα ξεχασμένο στα ράφια εμπόρευμα, που το λένε Στέφανο, έχει τη φαεινή ιδέα να βγείτε όλοι μαζί για ένα καφεδάκι να γνωριστείτε. Άρχισαν να σκάνε τα προξενιά. Γαμησέ τα αναγνώστη μου! Πλήττω θανάσιμα. Λέω το ναι, έτσι για να γελάσουμε και για να έχω θέματα για αναρτήσεις, γιατί είχα μια μικρή έλλειψη έμπνευσης αυτό το διάστημα. Ίσως να φταίει η σελήνη στον μαλάκα.

Ντύνομαι γυναίκα και βγαίνω να τους συναντήσω. Και κάθεται ο Στέφανος σα τρομαγμένο κοτσυφάκι στη γωνίτσα του και τον χαρακτηρίζει μια λέξη: μουγκαφον. Απο που είσαι Στέφανε; Από το Περιγιάλι, πετάγεται η τριτοξαδέρφη. Με τι ασχολείσαι Στέφανε; Στον ποιοτικό έλεγχο δουλεύει, ξαναπετάγεται η τριτοξαδέρφη. Και πόσες σφαλιάρες θες για να ξυπνήσεις και να επικοινωνήσεις με το περιβάλλον σου Στέφανε; Μούγκα και η τριτοξαδέρφη.

Δε μπορώ να καταλάβω πως μερικοί άνθρωποι δεν μιλάνε ΚΑΘΟΛΟΥ! Εγώ εκεί που κάθομαι, νιώθω τις λέξεις να ξεπηδάνε από τα χείλη μου σε ορδές. Οκ, δεν λέω πάντα ό,τι θέλει να ξεπεταχτεί έξω, γιατί τότε θα είχε παρεξηγηθεί ακόμη και η Coύλα μου. Αλλά δε μπορώ να δεχτώ πως θα βρεθώ σε μια παρέα, γνωστή ή άγνωστη και θα κάτσω στη γωνιά μου αμίλητη. Αν δε πω τα πάντα, θα πω τουλάχιστον τα βασικά.

Το πόσο με εκνευρίζει να σε βλέπω να κάθεσαι σε μια καρέκλα και να κοιτάς τους άλλους συμφωνώντας ή διαφωνώντας μόνο με νεύματα, δεν έχεις ιδέα! Θέλω να σε πλακώσω στις σφαλιάρες και να σε πιάσω από τους ώμους και να σε ταρακουνάω μέχρι να ξυπνήσεις. Ρε φίλε, γι' αυτό πήγες σχολείο κι έμαθες γράμματα, για να σχηματίζεις και να προφέρεις λέξεις! μου και α μα, λου και α λα, κου και α κα, όλο μαζί;;;; ΜΑΛΑΚΑ!! Αλλιώς γαμησέ τα καλύτερα. Μείνε αναλφάβητος και τελείωνε δηλαδις....

Δε μπορώ άλλο πια να γνωρίζω βλήματα. Δε γίνεται να είναι όλοι όσοι γνωρίζω εγώ, βλήματα. Θέλω να κάνω μια ευχή εδώ και τώρα, να εξαφανιστούν τα βλήματα παρακαλώ. Δεν αντέχω άλλο. Που είναι ρε γμτ οι έξυπνοι και πνευματώδεις άντρες; Που είναι αυτοί που έστω και με παραμύθια σε κάνουν να πιστεύεις πως δε γνωρίζεις μόνο βλήματα. Δεν είπαμε να μιλάς ασταμάτητα ρε άνθρωπε, ούτε να αναλύσεις βιοχημεία. Δεν είπαμε να είσαι ο Αϊνστάιν, ούτε να είσαι ο πεντάμορφος εραστής που μόνο χύνει χωρίς νερό να πίνει, είπαμε απλά να βγεις λίγο από το κοιμισμένο σύμπαν σου και να μας πεις 5 πληροφορίες για σένα και για τη γαμοζωή σου!

Ε αι στο διάολο Στέφανε και κάθε Στέφανε.

ΥΓ Πάντως να με κάτι τέτοια δε μετανιώνω που κάθομαι και διαβάζω όλη μέρα. Και που βγήκα; Πάλι εκνευρίστηκα! Να μου λείπει λοιπόν. Αγαπημένε μου Ησίοδε με σένα θα τη βγάλω αυτό το μήνα. Και σε ευχαριστώ που υπάρχεις.

ΥΓ Ο τίτλος ήταν παγίδα για τους πονηρούς. Αν και ένας δονητής είναι πολύ καλύτερος από έναν μουγκό μαλάκα.

 

10 Ιανουαρίου 2012

Πάρε τα τρία μου

Περιδιαβαίνοντας στα blogs στάθηκα με θαυμασμό και απορία μαζί, στην ανάρτηση της Ιδιοσυχνότητας με τίτλο Τα 45 πράγματα που μου έμαθε η ζωή. Πρόκειται για ένα άρθρο που έγραψε η Ρεγγίνα Μπρέτ, συνταξιούχος δημοσιογράφος και αναφέρει σε μεγάλη πια ηλικία τι την δίδαξε η μέχρι τότε ζωή της. Για περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε την ανάρτηση και θα σας προβληματίσουν και τα 45. Εγώ κράτησα τα 3 από αυτά (ως συνήθως τα τρία παίρνω, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) και σας τα παρουσιάζω γιατί μου έκαναν μεγάλη εντύπωση.

Στην 28η θέση λοιπόν αναφέρει: "Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα, δεν είναι δική σου δουλειά." Είναι γεγονός πως αναλωνόμαστε πάρα πολύ αναλύοντας και επεξηγώντας τι σκέφτονται οι άλλοι για μας, ποια γνώμη σχηματίζουν και που στηρίζονται γι' αυτό. Κάποιοι μάλιστα ζουν μια ολόκληρη ζωή χτίζοντας την καθημερινότητά τους έτσι ώστε να είναι αρεστή στους άλλους, με αποτέλεσμα να φτάνουν στο τέλος της ζωής τους και να διαπιστώνουν πως αυτή η ζωή δεν πλησιάζει καν σε αυτό που επιθυμούσαν να ζήσουν. Μέγιστο δράμα. Πολύ σοφό συμπέρασμα λοιπόν, αυτό της Ρεγγίνας.
Μην αναρωτιέστε αν με ακούτε καμιά φορά να λέω: Χέστηκα τι πιστεύεις για μένα. Είναι μέσα σ' αυτό το πλαίσιο σκέψης.

Στη 31η θέση αναφέρει: "Μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει". Εδώ θα μπορούσα να υποκλιθώ μπροστά στη κυρά Ρεγγίνα. Αν αναλογιστούμε το μέγεθος της ασημαντότητάς μας, θα καταλάβουμε πόσο γελοίοι μοιάζουμε όταν μιλάμε συνεχώς για τον εαυτό μας και αν θεωρούμε πως γαμάμε και δέρνουμε και τελειωμό δεν έχουμε. Οι άλλοι πραγματικά μας βλέπουν σαν σκατά που φρέσκα φρέσκα χύθηκαν στη χέστρα και πατώντας το καζανάκι θα εξαφανιστούν δια παντός.
Μην αναρωτιέστε αν με ακούτε καμιά φορά να λέω: Κατούρα και λίγο. Είναι μέσα σ' αυτό το πλαίσιο σκέψης.

Στην 45η θέση, τέλος, αναφέρει: "Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ". Εδώ τα λόγια είναι περιττά α α α α που λέει και η αοιδός. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να νιώσεις καλά και να χαμογελάσεις ακόμη και μέσα στις πιο άσχημες συνθήκες. Εσύ επιλέγεις, εσύ αποφασίζεις, στο χέρι σου είναι όσο κουλό κι αν είναι αυτό.
Μην αναρωτιέστε αν με ακούτε καμιά φορά να λέω: Κούνα λίγο το κώλο σου. Είναι μέσα σ' αυτό το πλαίσιο σκέψης.

ΥΓ Καίγεται η Αθήνα, φάγαμε λίγο ξύλο παραπάνω από το συνηθισμένο σήμερα, αλλά δε θέλω να μιλήσω γι' αυτό! Χέστηκα τι πιστεύεις για μένα, Κατούρα και λίγο, Κούνα λίγο το κώλο σου και ίσως να γίνει λίγο καλύτερος αυτός ο κόσμος.

20 Οκτωβρίου 2011

Περιορισμένος ορίζοντας

Θυμάμαι τις στιγμές εκείνες που ήμουν παιδί. Γεμίζαμε τη πλατεία με τις φωνές, τα τρεχαλητά μας, τις σφαλιάρες και τα μπουνίδια που πέφτανε κατά καιρούς. Τα παιχνίδια πολλά, δημιουργικά, ατέλειωτα, μέχρι που ξέπνοα γυρνούσαμε στο σπίτι με καλάμια γεμάτα μελανιές, με σκόνη ως το βρακί, με ιδρώτα μπερδεμένο με αθωότητα. Και μετά...μεγαλώσαμε. Κάποιοι χαθήκανε κι ανέβηκαν στον ουρανό νωρίς. Οι υπόλοιποι το ξέρουμε, δεν είμαστε πια παιδιά κι ας νοσταλγούμε τα παιχνίδια μας.

Όμως μπλέξαμε σε άλλα παιχνίδια, πιο δύσκολα, πιο άδικα, χωρίς τον κανόνα του βλέμματος, και των χεριών που χτυπάνε στον αέρα δίνοντας το οκ. Συμφωνούσαμε όλοι για να μπει στο τέρμα η Coulita. Παρόλο που γεννήθηκε κορίτσι, είχε διαολεμένες αντιδράσεις, και ήξερε να προφυλάσσει το τέρμα της. Ναι, και ο Γεράσιμος, έβαζε τα πιο δυνατά γκολ. Η Ελένη και η Βαρβάρα από νωρίς μεγαλώσανε μέσα στα παιδικά τους κορμιά. Ερωτεύτηκαν τον έρωτα και μας τον δίδασκαν κι εμάς. Δύσκολο πράγμα ο έρωτας όταν είσαι παιδί. Αλλά και μεγαλώνοντας...δεν είναι πιο εύκολος. Κι εκείνος ο πιτσιρικάς...που τον έφαγε η γη. Πόσο ωραίο χαμόγελο είχε; Κι ακολούθησε και ο Παναγιώτης.

Και τώρα μεσούσης εξεταστικής, για ένα ακόμη άχρηστο πτυχίο που θα κορνιζαριστεί μαζί με τα υπόλοιπα για να θυμίζει πως μας κοροϊδέψανε όταν μας έλεγαν να προδώσουμε τον έρωτα για το βιβλίο, κάθομαι στο μπαλκόνι με ένα φραπέ σκέτο, και όταν δε διαβάζω, χαζεύω το απέναντι μπαλκόνι. Ένα παιδί, δημοτικού ακόμη, βγαίνει στο ένα επί ένα μπαλκόνι και προσπαθεί να παίξει. Κρατάει μια φωτογραφική μηχανή και φωτογραφίζει τα πουλιά που στέκονται για μια ανάσα στα καλώδια. Τους πετάει ψωμί και χαμογελάει. Παραμιλάει και γελάει. Γελάει ακόμη, γιατί δε ξέρει. Κι ύστερα παίζει με το νερό και πετάει χώματα από τις γλάστρες στους περαστικούς.

Μπαινοβγαίνει και καθώς το κοιτάζω νιώθω την τρέλα στο βλέμμα του. Την ενέργειά του απύθμενα χωμένη μέσα του. Και ξέρω πως αυτό το παιδί δεν θα βγει στη πλατεία να πλακωθεί στα μπουνίδια, να κάτσει τέρμα, παρόλο που είναι κορίτσι, να μελανιάσει τα μπούτια του από τις κλωτσιές και να γυρίσει ξέπνοο στην πενταόροφη πολυκατοικία του. Είναι δυστυχισμένο σε ένα μπαλκόνι ένα επί ένα και δεν ξέρει πως και το μέλλον του θα έχει τον περιορισμένο αυτόν ορίζοντα. Ένα επί ένα, τίποτα δημιουργικό. Είναι πολλές φορές, πιστέψτε με, που μια πλατεία μπορεί να αλλάξει τα πάντα, εμάς τους ίδιους, το μέσα μας, τον πιο κουλό μας εαυτό.

15 Ιουνίου 2011

Μισή αρχοντιά

Νιώθω τόσο κουρασμένη. Μα τόσο κουρασμένη, μα τόσο κουρασμένη, μα τόσο κουρασμένη που μπορώ να κουράσω κι εσάς μιλώντας για την κουρασή μου. Ίσως να φταίει που πάλευα δυο ώρες με χλωρίνες και λοιπά απορρυπαντικά στο μπάνιο για να το κάνω μπάνιο. Πριν ήταν βούρκος. Όχι να το παινευτώ αλλά αν αποφασίσω να κάνω δουλειές στο σπίτι, δε σταματάω αν δε γίνει λαμπίκο από τη μια άκρη ως την άλλη.

Η μάνα μου φωνάζει. Θέλει λέει να πάρω γυναίκα να μου τα κάνει. Εκείνη όμως δεν παίρνει γυναίκα, τα κάνει μόνη της. Κι όταν μια φορά της είπα πως δεν προλαβαίνω να κάνω δουλειές στο σπίτι, και σκεφτόμουν να πάρω μια γυναίκα για τα χοντρά χοντρά, μου είπε να μην τα θέλω όλα δικά μου. Από τότε, είχε πει, που μπήκαν ξένες γυναίκες στα σπίτια μας, ξεχάσαμε τη νοικοκυροσύνη μας. Άλλωστε η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. Αν μπορεί κάποιος ας μου πει ποια είναι η άλλη μισή αρχοντιά, γιατί έχω την εντύπωση πως είναι η βρωμιά.

Η αλήθεια είναι πως δεν νιώθω καλά να φωνάζω γυναίκες για τις δουλειές του δικού μου σπιτιού. Κυρίως για ιδεολογικούς λόγους. Δηλαδή πως την είδαμε τώρα; Εμείς οι αφέντρες και οι άλλες οι δούλες; Άσε που δε μου περισσεύουν τα λεφτά και δεν έχω και εμπιστοσύνη.

Όχι ότι απειλούμαι να μου ληστέψουν το τίποτα που έχει μέσα το σπίτι, γιατί αν αποφασίσει κάποιος να με κλέψει, θα είναι τόσο γκαντεμόσαυρος που το πολύ πολύ να βρει να πάρει μαραμένα μαρούλια από το ψυγείο ή και το ίδιο το ψυγείο! Βασικά καλό θα μου κάνει, γιατί έχω αρχίσει εδώ και καιρό δίαιτα και άρα ούτε να φάει δε θα βρει ο ληστής. Αν ωστόσο μπει, σκοπεύω να του αφήσω σημείωμα, να με απαλλάξει από την τηλεόραση! Είναι πραγματικά το πιο άχρηστο αντικείμενο του σπιτιού μου.

Έχασα τον ειρμό. Για πάμε λίγο πίσω. Έλεγα πως δεν εμπιστεύομαι τις ξένες γυναίκες, όχι μη με κλέψουν, αλλά στη ποιότητα της δουλειάς που κάνουν. Αν είναι χειρότερες από μένα, θα σιχτιρίσω την ώρα και τη στιγμή που πλήρωσα τα χρυσά μου τα λεφτά. Αν είναι καλύτερες από μένα θα σιχτιρίσω την ώρα και τη στιγμή που δεν παντρεύτηκα τον Κώστα στο Λύκειο να έχω τώρα πέντε παιδιά και να παίζω τις δουλειές του σπιτιού στο ένα δάχτυλο.

Πάντως όπως και να έχει θα σιχτιρίσω! Εύλογο ερώτημα: Γιατί μήπως τώρα δε σιχτιρίζεις που βρωμάς χλωρινίλα μέχρι το βρακί και η μέση σου έγινε ελατήριο; Σιχτιρίζω, αλλά κάποιος πρέπει να τα κάνει όλα αυτά. Και μάντεψε: Μένω μόνη μου! Δεν υπάρχει επιλογή.

Ας σταματήσω τη γκρίνια, κι ας μπω στο σαλόνι. Εκεί να δεις γλέντια. Η καλη νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά. Δεν ξέρω για ποιον αλλά εγώ είμαι. Δούλα και κυρά του εαυτού μου. Καλή νοικοκυρά δεν είμαι, αλλά που θα πάει θα στρώσω! Τα εκατό πρώτα χρόνια, λένε, είναι δύσκολα! Σας αφήνω γιατί πέρασε η ώρα και έχουμε να πάμε και Σύνταγμα.

Καλές δουλειές.
Φιλιά.

9 Ιουνίου 2011

12:01 ακριβώς

Μ. Σάββατο ώρα 12 παρά τέταρτο. Όλες οι κοκότες φόρεσαν τα φτερά και τα πούπουλα και σκάσαν μύτη στην εκκλησία! Που πας ρε καρακιτσαριό; Και γιατί επέλεξες να φορέσεις ό,τι νά 'ναι σε μια περίσταση που ούτε πιστεύεις, ούτε νιώθεις, ούτε πρόκειται να την υποστηρίξεις; Στις 12:01 μαζεύεις τα πούπουλά σου και την κάνεις για να φας σα το βόδι! Καλά κάνεις! Μη σε κρατάμε, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πας στην εκκλησία! Τράβα κατευθείαν στον Κιάμο και στον Μαζωνάκη για να γουστάρεις! Αν θες να κάνεις ένα πρώτο πέρασμα πήγαινε κάπου ψηλά να δεις τα βεγγαλικά. Τι έρχεσαι στην εκκλησία;

Έχω το μπαμπά μου που είναι άθεος, και δεν πιστεύει ούτε στην ίδια τη λογική του! Άθεος άθεος! Όχι Άθεος! ΆΑΑΑΑθθθθεεεεοοοοςςς!!! Κάθε χρόνο περιμένει να πάει 12:01 για να φάει τη μαγειρίτσα! Ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό! Είναι βέβαια συνεπής και δε πάει εκκλησία, αλλά γιατί περιμένει ως τις 12; Αφού του είπα φέτος, πως δεν έχει σημασία να βαρύνει τον οργανισμό του, περιμένοντας να πάει 12. Ας φάει στις 9 που θα είναι έτοιμο το φαγητό! Όχι, αυτός, εκεί!! Να τρώει μαζί με τα βαμπίρια! Ε μετά χάνεται στην εκπομπή: Στην υγειά σας ρε μαλάκες παιδιά. Που είπαμε.... εκεί, άλλοι πίνουν κα τρώνει και άλλοι πλερώνουν!

Δε ξέρω, αποφάσισα να σας γράψω για όλα τα κακέκτυπα που εντοπίζω γύρω μου! Αλλά δε θα σας κουράζω, θα γράφω mini coula και χαριτωμένα! Άσε που βρήκα και δυο τύπισσες με πολύ κέφι και μπρίο στο Ρίο. Μιλάμε λιώνεις στα γέλια. Για τις Ντιν Νταν λέω. Σα χριστουγεννιάτικο τραγούδι ακούγονται! Ντιν νταν ντον!!!!Περάστε μια βόλτα να δείτε πόση κουλαμάρα κυκλοφορεί στη μπλογκόσφαιρα! Τι νομίζατε, μόνο εγώ κι εσείς είμαστε; Μπουχαχαχαχαχα! Έχουν πολύ πλάκα! Αυτά σας αφήνω τώρα! Πάω για γιόγκα! Φιλιά πολλά

Καλώς ήλθες και πάλι
τρελό καρναβάλι.
(για μένα λέω)

Χριστός κι Ανέστης
(που λέει κι ένας φίλος)

26 Απριλίου 2011

Η πιο σοβαρή μου ανάρτηση

Σοβαρά τώρα, σαν έρχεται το Πάσχα, από την Μεγάλη Εβδομάδα ακόμη, με πιάνει ψυχοπλάκωση. Δεν είμαι και τόσο καλή χριστιανή για να πω ότι συμπάσχω με τα Άγια Πάθη, αλλά πιστέψτε με, κάτι με πιάνει. Αποσυντονίζομαι αυτές τις μέρες! Πως άλλοι κάνουν την αυτογνωσία τους στις αρχές του έτους; Ε, εγώ την κάνω την Μεγάλη Εβδομάδα υπό το φως των κεριών και κάθε χρόνο με βρίσκει αυτή η αυτογνωσία όλο και σε χειρότερη θέση.

Πριν λίγο έγινα μπίλιες με τη μάνα μου. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή. Ανταλλάξαμε κάποιες βαριές κουβέντες, που αύριο θα τις έχουμε ξεχάσει, αλλά τώρα νιώθω σκατά. Σκέφτομαι πως είμαι πολύ κακός άνθρωπος! Ή καλύτερα, έχω γίνει τα τελευταία χρόνια! Φανταστείτε τώρα τον πιο σκατάνθρωπο που ξέρετε, βάλτε λίγη ακόμη κακία και φτιάξατε το προφίλ μου.

Το κακό είναι πως διοχετεύω την κακιασμένη μου διάθεση όχι τόσο στους άλλους όσο στον εαυτό μου. Και στη μαμά μου, αλλά αυτή δε πιάνεται, γιατί είπαμε, αύριο θα είναι όλα περασμένα ξεχασμένα. Έτσι καθώς διανύω νωχελικά την Μεγάλη Εβδομάδα, βάζω στόχους να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Δεν ξέρω ποιος ορίζει την καλοσύνη και πως, αλλά εγώ θέλω να κάνω μια προσπάθεια να πετύχω αυτό που εγώ θεωρώ καλοσύνη!

Όλες οι έννοιες είναι πλέον υποκειμενικές. Έτσι κι η καλοσύνη! Αποφάσισα να μην λέω δυνατά όσα σκέφτομαι. Είναι άσχημο πράγμα να ακούνε οι γύρω μου, τι σκέφτεται το κουλό μυαλό μου. Μου έλεγε ένας φίλος μου πως το μυαλό πρέπει να μην το χρησιμοποιούμε πάντα. Ή μάλλον τις σκέψεις. Είναι λέει σα τα πόδια. Τα έχουμε για να περπατάμε και για να τρέχουμε, αλλά δε περπατάμε και δε τρέχουμε πάντα. Να εγώ πχ τώρα δε περπατάω. Έχω θρονιαστεί στη πολυθρόνα του παιδικού μου γραφείου και γράφω, ως συνήθως, κουλαμάρες. (Κάποιοι θα πουν και μαλακίες, ας είναι!). Αλλά πως μπορώ να σταματήσω τη σκέψη; Δεν έχει σταματημό η ρουφιάνα. Δε κουράζεται ποτέ.

Σκόπευα να πάω διακοπές αυτές τις μέρες. Κι όλα ήρθαν και έγιναν σκατά. Άλλαξαν τελείως τα σχέδια μου, παρόλο που τα εμπόδια δε τα είχα εγώ, αλλά έπρεπε να συμπάσχω με καποιους δικούς μου ανθρώπους. Έκατσα λοιπόν στα αυγά μου και άρχισα να ονειρεύομαι τα επόμενα σχέδια μου.

Τελικά παρόλο που δε μου αρέσει να καταπιέζομαι, αυτό κάνω στον εαυτό μου εδώ και καιρό! Καταπιέζομαι. Αρχής γενομένης από το κωλοτσίγαρο που η απουσία του με έχει στοιχειώσει. Μου λείπει και η γιαγιά μου. Μου λείπουν και τα αδέρφια μου, το καθένα για διαφορετικό λόγο. Εκείνο που είναι στο χώμα, μου λείπει πολύ περισσότερο.

Δε ξέρω, σας ψυχοπλάκωσα...αλλά αι σιχτίρ πια. Δε μπορείτε να περιμένετε πάντα από μένα μια αστεία ανάρτηση. Δεν έχω πάντα. Και αυτό με τρομάζει λίγο.

Εύχομαι Καλή Ανάσταση σε όλους. Ανάσταση επί της ουσίας.

Τα ξαναλέμε...όταν...με το καλό....ξυπνήσει και πάλι η Coula μέσα μου!

18 Απριλίου 2011

Θα του πέσει το πουλί;

Ξυπνάω τις νύχτες και μυρίζω κανέλα. Θέλω να μπορούσα να είχα εκείνη τη στιγμή, ένα donuts κανέλας. Ένα σαλιγκάρι κανέλας, όπως συνηθίζω να το λέω εγώ. Το πρωί που ξυπνάω το ξεχνάω. Αλλά την άγρια νύχτα η κανέλα μου τριβελίζει τον εγκέφαλο. (Και το κομμένο τσιγάρο, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.) Δεν τα βρίσκω εύκολα αυτά τα donuts κανέλας στους φούρνους. Ξέρω πως είναι νηστίσιμα τα συγκεκριμένα και μόνο στης μάνας μου τα βρίσκω. Όχι καλέ, η μάνα μου δεν έχει φούρνο! Εννοώ τον φούρνο κοντά στο πατρικό. Εκείνη πάλι μου λέει να κοιτάξω μην είμαι έγκυος. Πφ...χαζομάρες....

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί στις έγκυες μυρίζουν τα πάντα. Οι γιατροί λένε πως είναι μύθος ότι μια έγκυος μυρίζει φαγητά. Απλά κάνει νάζια και θέλει προσοχή. Να μην ξεχάσω να ρωτήσω τις έγκυες φίλες μου, αν όντως ξυπνάνε τη νύχτα και ζητάνε φαγητά και γλυκά. Η γιαγιά μου έλεγε πως ειδικά αν έχεις αγόρι στη κοιλιά, πρέπει να τρως ως έγκυος ό,τι σου μυρίσει. Διαφορετικά λέει θα του πέσει το πουλί του παιδιού! Επίσης έλεγε πως ένα αγόρι (αφού γεννηθεί) δεν πρέπει να στερείτε τίποτα κι αν ζηλέψει κάτι που το τρως εσύ, πρέπει να του το δώσεις γιατί πάλι θα του πέσει το πουλί.

Η γιαγιά μου πέθανε και δε πρόλαβα να τη ρωτήσω γιατί έλεγε αυτό το: Θα του πέσει το πουλί. Αν ξέρει κανείς από σας, ας μου λύσει την απορία. Και τελικά μήπως αυτή η φράση ανήκει σε μια παλιά νοοτροπία που ήθελε τον άντρα πασά και τη γυναίκα δουλάρα; Κι αν συμβαίνει αυτό, γιατί οι γυναίκες καλλιέργησαν, σχεδόν ως τις μέρες μας, αυτή την αντίληψη και δεν την έθαψαν μαζί με τις εποχές της μη χειραφέτησής τους;

6 Απριλίου 2011

Το πήδημα του αιώνα

Μου το έλεγε η μάνα μου απο μικρή: Πρόσεχε Κούλα, μη πέσεις στη λούμπα. Αμέσως θα εξηγήσω ποια λούμπα εννοούσε. Έλεγε να μην εμπλέκω τα προσωπικά μου με τα επαγγελματικά μου κι εγώ της έλεγα, το γνωστό : Χέσε μας, ξέρω εγώ τι κάνω! Φάγαμε μια φόλα, φάγαμε και δεύτερη! Και για να είμαι ακριβής, αφήνω στην άκρη τον πληθυντικό και σας το ομολογώ! Μόνη μου την εφαγα τη φόλα. Δεν έχει σημασία αν είμαι εφτάψυχη ή όχι, έχει σημασία πως η μάνα μου είχε δίκιο και πρέπει τώρα με σκυμμένο το κεφάλι να την παραδεχτώ.

Την παραδέχομαι γενικώς, αλλά δεν της το λέω πάντα, για να μην παίρνει ο κώλος της αέρα. Έχει και βοριά αυτές τις μέρες, και φοβάμαι μη τη βρω σε κανεναν Βόρειο Πόλο. Γιατί όταν η μάνα επιβεβαιώνεται και παίρνει το βλέμμα του ξερόλα, δεν μένει απλά στην ατάκα Στα 'λεγα εγώ, αλλά συνεχίζει πετώντας στα μούτρα σου το σενάριο της ιστορίας που θα συνέβαινε αν είχες ακολουθήσει την συμβουλή της. Γαμησέ τα κι άφησε τα δηλαδη! Συγγνώμη αλλά αυτες τις μέρες θα βρίζω γιατί είμαι λίγο ζοχαδιασμένη.

Που λέτε οι εποχές που παρείχες τις υπηρεσίες σου και πληρωνόσουν σε είδος πάνε και πέρασαν. Τωρα αν επιστρέψουν ξανά, να το ξέρω κι εγώ και να πράξω τα δέοντα! Θα σας δώσω ένα παράδειγμα, κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε! Δουλεύω, πες, σε έναν οίκο ανοχής και κάθε πελάτης που μπαίνει μέσα, με πληρώνει με 1000 ευρώ! Περίμενε λίγο, σα πολλά λέω ε; Ε τελοσπάντων, ας πούμε ότι είναι τόσα. Δεν ξέρω τώρα ποιες τιμές ακριβώς κυκλοφορούνε στη πιάτσα. Λοιπόν, επιστροφή στο παράδειγμα.

Σαν καλό πουτανάκι (χαχαχα) επισκέπτομαι ας πούμε τον γυναικολόγο μου μια φορά στο εξάμηνο. Ο γυναικολόγος μου, θέλει να βοηθήσει έναν φίλο του, πελάτη μου, και μου ζητάει: Να με εξετάζει δωρεάν αρκεί εγώ να δέχομαι τον πελάτη μου και φίλο του χωρίς να του παίρνω χρήματα. Δε γίνονται ρε παιδιά αυτά τα πράγματα! Θα κάνεις ενα τεστ παπ καθε χρόνο μια φορά; Δυο; Ε παραπάνω δε κάνεις! Θα κάνεις και καμία ακόμη εξέταση! Επειδή είσαι και εταίρα αντε να κάνεις όλες τις εξετάσεις διπλές. Ο άλλος όμως θα σε μπιπππππππππππ ανελλιπώς 2-3 φορές την εβδομάδα! (Σόρι που πέρασα στο β ενικό αλλά θέλω να σας μεταφέρω λίγο το βάρος που κουβαλάω).

Σας φαίνεται δίκαιο; Και πως να πεις οχι στον γυναικολόγο που μπορεί να σου έκανε και μια εξυπηρέτηση και να σου έστειλε και πέντε δέκα πελάτες ακόμη στο παρελθόν; Πατάει δηλαδή πάνω στο καλό που σου έκανε για να την βγάλει καθαρή! Εντάξει κι ο φίλος του, μπορεί να μην έχει λεφτά για πήδημα και θέλει βοήθεια, γιατί και το πήδημα ανάγκη είναι του ανθρώπου και μάλιστα από τις πιο μεγάλες, αλλά........τόσο πήδημα για μια εξέταση, δεν είναι μαλακία;

Σταματάω εδώ γιατι το παράδειγμα αρχίζει να ξεφεύγει....

Είμαι πολύ θυμωμένη αυτές τις μέρες και να μου το θυμηθείτε...θα καπνίσω...δε την γλιτώνω.

Έχω πει κάποτε και συνεχίζω να το λέω πως αν κάποιος θέλει να σου κάνει κακό, να εύχεσαι να μην είναι μορφωμένος, διαφορετικά την πάτησες άσχημα.

Καλή συνέχεια στη Κυριακή σας!

Καλή συνέχεια και στο ζοχαδιασμά μου!

Καλή εβδομάδα να έχετε εσείς, γιατί εμένα δε με βλέπω καλά! 

27 Φεβρουαρίου 2011