Πιο κάτω

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήμουν με πολύ δικούς μου ανθρώπους στο Αθήνα σίτι. Μια φίλη λοιπόν με ρώτησε κάτι που μου ταλάνισε το νου για ώρες.

-Cούλα, γιατί ασχολείσαι με ανθρώπους κατωτέρου πνευματικού επιπέδου και χαμηλής πνευματικής στάθμης; 

Ποτέ δεν πίστεψα πως οι άνθρωποι διακρίνονται σε πνευματικά ανώτερους και πνευματικά κατώτερους. Ποτέ δεν πίστεψα στην ύπαρξη υψηλού ή χαμηλού επιπέδου. Πιστεύω στην αυτοδιάθεση του χαρακτήρα μας, των επιλογών μας και των αποφάσεων μας. Επειδή τυγχάνει να μην είμαι κομμώτρια...(αν και ειλικρινά θα το ήθελα πολύ ρε γμτ...πως την πάτησα έτσι εγώ...φτιάχνω κάτι μπουκλίτσες αντικειμένικα...ποίημα) έχω το κακό ελάττωμα όταν εντοπίζω το "λάθος" από την υποκειμενική μου σκοπιά, δε μπορώ να κάνω πίσω ούτε λεπτό. Πρέπει πάση θυσία (το η και το α θέλουν υπογεγραμμένη...αλλά δε βαριέσαι) να πω την άποψη μου, να επιχειρηματολογήσω, να αναλύσω τη θέση μου και να τονίσω τη διαφοροποίησή μου. Όχι για να πείσω, αλλά γιατί είπαμε με ωθεί...που δεν είμαι κομμώτρια...και που οφείλω να διορθώνω...(αλλά και να διορθώνομαι ενίοτε.) (Έχω ζητήσει συγγνώμη άπειρες φορές συνειδητά, κι όχι από εκείνα τα συγγνώμη που δολοφόνησαν το φιλότιμο). Είναι άλλη ιστορία αν έγινε αποδεκτή η συγγνώμη ή αν πήρα τον κύριο μπουλ...τσίου.

Όμως όταν βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον που νιώθω πως δε μπορώ να αναπνεύσω φοράω τα μποτίνια μου και παίρνω δρόμο και δρομάκι. Την κάνω με ελαφρύ βηματισμό αλλά και ρυθμικά. Εκεί δε με νοιάζει αν θεωρηθώ κότα, πουτάνα, βλαχάκι, λαϊκούρα ή σνομπ. Όπου δεν νιώθω καλά και δεν περνάω καλά και δε με σηκώνει το κλίμα, αποχωρώ. Συνηδειτοποιημένα πια παρατάω τα όπλα μου και τρέχω να σώσω τον εαυτό μου από τη φθορά. Ο Αρχίλοχος δηλαδή ήταν πιο έξυπνος από μένα που παρατούσε την ασπίδα του και κόντεψαν να τον κακοχαρακτηρίσουν ως προδότη;

Ρε ου ρε. Δε θα χαλάσω εγώ τη ζαχαρένια μου, επειδή κάποιος είναι άνεργος και παίζει το τσίου του όλη μέρα μπρος στην οθόνη του. Και καλά κάνει αν με ρωτάς, απλά να αφήσει ήσυχη τη δική μου την οθόνη. Ήρθα εγώ πουλάκι μου στο τσαρδί σου να το παίξω πχχχιοτικιά του κώλου και να σου κάνω παρατήρηση; Εσύ τι έρχεσαι σε μένα; Μείνε στον κόσμο σου κι άσε με στον δικό μου. Κάθε κόσμος έχει το ενδιαφέρον του, διαλέξαμε με διαφορετικά κριτήρια κι έτσι πρέπει. Η μάζα και ο συνωστισμός είναι ξεπερασμένα στοιχεία. Ας ζήσουμε την ζωούλα μας σύμφωνα με τις επιλογές μας. (Άλλωστε ο κόσμος τελειώνει σε λίγες μέρες...οπότε επείγει να προασπίσουμε τις επιλογές μας.)

Τέλος θέλω να καταγγείλω άτομα που το παίζουν και καλά στολισμένα με άπειρο χιούμορ και open mind, και μορφωμένα με μεταπτυχιακά και σπουδές μέχρι μαλακίας, ω μαλακία, τα οποία άτομα όταν έρχεται η ώρα να είναι απόλυτα ειλικρινή και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, το παίζουν: ο ηλίθιος, ο πανηλίθιος και ο τέρμα ηλιθιότατος και εφευρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες προκειμένου να σε πείσουν πως έχεις λάθος, πως λογοκρίνεις, πως το χιούμορ σου προσβάλλει. Ενώ αντικειμενικά....έχουν τρελό πρόβλημα εσωτερικά τους....για θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με το χιούμορ σου.

11 Δεκεμβρίου 2012

Ιστολόγια για λίγους

Σήμερα είχα μια απορία. Ενώ είχα πει πως θα απομακρυνθώ από το ιστολόγιο για λίγο διάστημα, σήμερα δε μπόρεσα να μην γράψω για κάποια πράγματα που με απασχολούν. Πριν διαβάσετε για την απορία που με έπιασε, θα σας πω για να σας προλάβω και να μην το πείτε, πως καθένας κάνει ό,τι γουστάρει με τη ζωή του αλλά και με το ιστολόγιό του. Τα είπαμε και τα ξεκαθαρίσαμε. 

Προσπαθώ να καταλάβω γιατί κάποια άτομα αποφασίζουν να έχουν ένα ιστολόγιο μόνο για λίγους αναγνώστες. Γιατί δηλαδή το κάνουν ιδιωτικό και πρέπει να έχεις πρόσκληση για να μπεις. Όταν αποφασίζει κανείς να εκθέσει τις απόψεις του στο διαδίκτυο, το κάνει ξέροντας πως η θέαση θα είναι δημόσια. Το να γράφεις για λίγους ή καλύτερα για επιλεγμένους δεν έχει κάποιο ουσιαστικό νόημα. Αν θες γράψε το κείμενο σε ένα mail και στείλε το. Η γράψε σε ένα τετράδιο τις σκέψεις σου και έχε το να το διαβάζεις όταν γεράσεις. Το διαδίκτυο είναι για όλους, δεν είναι για λίγους.

Όταν αποφάσισα να ανοίξω αυτό το ιστολόγιο, σε μια πολύ περίεργη και μελαγχολική φάση της ζωής μου, θρηνώντας στην ουσία αγαπημένα μου άτομα, το έκανα με απόλυτη επίγνωση πως θα είναι ανοιχτό για όλους. Επέλεξα το χιουμοριστικό-σατιρικό είδος και άφησα ανοιχτά τα σχόλια για όλους. Και για όσους γουστάρουν και για όσους δυσανασχετούν.  Η αλήθεια είναι πως έχω ακούσει-διαβάσει τα εξ αμάξης ακόμη και για τον χαρακτήρα της γράφουσας που λίγοι τον γνωρίζουν εδώ μέσα. Αυτό ποτέ δε με απέτρεψε να αφήσω ανοιχτά τα σχόλια. Όταν εκτίθεσαι -έστω ανώνυμα- εκτίθεσαι σε όλο σου το μεγαλείο. 

Πρόσφατα χαρακτηρίστηκα ως κοινωνικό σκουπίδι. Είμαι ένα μικρό ταπεινό κοινωνικό σκουπίδι και δε διαφωνώ με αυτό. Αν σκεφτούμε πως τα σκουπίδια ειναι αποτελέσματα ενεργειών και αποφάσεων μας και πως σχηματίζονται επειδή έχουμε αποφασίσει να κάνουμε κάποια ωραία πράγματα που μας γεμίζουν, υπό αυτό το πρίσμα και μόνο, όλοι μας είμαστε κοινωνικά σκουπίδια, απόρροια δηλαδή ενεργειών του σύμπαντος. Και να ξέρετε πως ο πολιτισμός δεν είναι για όλους. Προσωπικά δεν επιλέγω τον πολιτισμό της δηθενιάς και της κουλτούρας. Προτιμω μια ανακύκλωση κι έναν βιολογικό καθαρισμό, διαδικασίες μέσα από τις οποίες προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και να μην επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη που έκανα στο παρελθόν. Ως κοινωνικό σκουπίδι λοιπόν αποφασίζω να αλλάζω, να ωριμάζω, να εξελίσσομαι. Κι όχι να βαλτώνω σε μια χωματερή κλαίγοντας τη μοίρα μου.

Έχασα τον συλλογισμό μου όμως. Και αυτό θα σας κοστίσει μια παράγραφο ακόμη για να αναφέρω την απορία μου, η οποία είναι η εξής: Σήμερα, έτυχε να έχω πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο. Επισκέφτηκα σχεδόν όλα τα ιστολόγια που παρακολουθώ μέσω της λίστας που έχω στα πλαϊνά του ιστολογίου μου. Με λύπη διαπίστωσα πως κάποιοι - αγαπημένοι μου blogger - επέλεξαν να ιδιωτικοποιήσουν τα ιστολόγια τους. Κάποιοι μου έστειλαν πρόσκληση. Κάποιοι άλλοι όχι. Το παράπονο μου είναι διττής φύσεως. Αφενός με ενόχλησε που αγαπημένα μου άτομα δε με κάλεσαν να διαβάζω τις σκέψεις τους αλλά οκ θα ζήσω και χωρίς αυτά και αφετέρου με ενόχλησε που τα ιδιωτικά ιστολόγια έχουν αυξηθεί τόσο πολύ. Η ελευθερία του λόγου και της σκέψης αρχίζει σιγά σιγά να συρρικνώνεται. Σε αρκετά ιστολόγια είδα λεκτικές επαληθεύσεις και διάφορα άλλα κόλπα που δυσχεραίνουν την επικοινωνία. Και φυσικά δε θα αναφερθώ στα ιστολόγια που έκλεισαν εντελώς. 

Το bloging είναι ένα κομμάτι από τις ζωές μας πια. Σημαντικό κομμάτι. Μπορεί να μην είναι πρωτεύον αλλά είναι σημαντικό γιατί εκεί αφήνουμε ακόμη και κάποιες ενδόμυχες σκέψεις μας. Τουλάχιστον εμείς οι ανώνυμοι. Έχει μεγάλη σημασία να το προστατεύσουμε και να το προασπίσουμε και μαζί του και την ελευθερία του λόγου και της σκέψης. Ας μη μας πτοεί η διαφορετική άποψη, η κακεντρεχής άποψη, η λασπολογία ή ακόμη και η κακία. Ανοίξτε τα ιστολόγια σας, ανοίξτε τα σχόλια. Μιλήστε ελεύθερα για ό,τι θέλετε, για ό,τι σας απασχολεί ή για ό,τι σας κάνει να χαμογελάτε. Η επικοινωνία και η έκφραση είναι δεύτερη φύση του ανθρώπου. Για να μη πω πρώτη. 

Και τώρα ας ευχηθώ και πάλι Καλό Καλοκαίρι. Μπορεί και να επανέλθω νωρίτερα από το πέρας των διακοπών μου.

Φιλιά πολλά σε όλους.

7 Ιουλίου 2012

Μανάδες του facebook

Ποτέ δε κατάλαβα ποιο το όφελος να κοτσάρεις στο facebook τη φάτσα σου, μαζί με το γκόμενο κολλημένο πάνω σου, που σου ρουφάει τη γλώσσα και τα χείλια, μαζί. Αλλά όχι, δε φταις εσύ, αλλά η μάνα σου. Εκείνη που σου έδωσε τόση ελευθερία αλλά δε σου έμαθε ποτέ τι πάει να πει σέβομαι (τον εαυτό μου έστω).

Τώρα θα μου πεις εύλογα πως η μάνα σου εγκρίνει το γκόμενό σου, τον έχει γνωρίσει και μάλιστα έχει κι εκείνη facebook και όποτε δεν έχει τι να κάνει, σχεδόν πάντα δηλαδή, κάθεται μπροστά στην οθόνη, πιάνει ανούσιες καλημέρες, καληνύχτες και αρλούμπες με τις άλλες νοικοκυρές και πετάει και κανένα τραγούδι που και που πχοιοτικό και κουλτουριάρικο.

Είναι εκείνη η ίδια γυναίκα που σχολιάζει τα πάντα, που μειώνει τους άλλους χωρίς να νοιαστεί πως θα νιώσουν, που αναζητά ευκαιρία να παρεξηγηθεί με το παραμικρό, παρόλο που η ίδια έχει προσβάλλει πρώτη και που ξέρει να δίνει συμβουλές μόνο στους άλλους γιατί τα παιδιά της είναι στο απυρόβλητο. 

Θυμώνω γιατί πίσω από κάθε κοριτσάκι που εκθέτει τον εαυτό του τόσο πολύ στο διαδίκτυο, κρύβονται μανάδες που το παίζουν υπεράνω και ξερόλες και επιπέδου και αξιοπρεπείς του κώλου που έχουν πάντα κάτι να πουν για τα παιδιά των άλλων ενώ το παιχνίδι για τα δικά τους τα παιδιά το έχουν χάσει.

Καλό τριήμερο να έχετε.

Άντε γεια.

2 Ιουνίου 2012

Ανθισμένη Χλόη

Τη γνώρισα στο Πανεπιστήμιο. Ήταν ντροπαλή. Δε πολυμιλούσε. Εγώ, μη δω άνθρωπο να μη μιλάει, βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου να τον κάνω κοινωνικό και ομιλητικό. Να του δώσω το θάρρος που θέλει για να αναδιπλώσει τα ταλέντα του. Αυτό μου έχει βγει σε καλό στη δουλειά μου, αλλά σε κακό στις σχέσεις μου. Η Χλόη που λέτε, ήταν στο πρώτο έτος του μεταπτυχιακού, εγώ ήμουν στο δεύτερο έτος. Εκείνη άρχιζε, εγώ τέλειωνα. Εκείνη προσπαθούσε να καταλάβει τα τι και τα πως, εγώ προσπαθούσα να τελειώνω για να μην έχω εκκρεμότητες. Ειχα βαρεθεί να διαβάζω. Όχι, πως μετά σταμάτησα, αλλά εκείνη τη περίοδο το είχα βαρεθεί το άθλημα. Μέσα από κάποιες κουβέντες λοιπόν, αρχίσαμε να τα λέμε δειλά δειλά.

Η Χλόη ανοίχτηκε, χαμογελούσε, έδειχνε το χιούμορ της όχι μόνο μέσα από τα δόντια, αλλά και έξω από τα δόντια. Γέμισε αυτοπεποίηθηση. Έπιασε και γκόμενο, αν θυμάμαι καλά. Βγαίναμε για καφεδάκια. Ανταλλάζαμε σκέψεις και ιδέες, της έδειχνα τις κακοτοπιές για να τις αποφεύγει, της έλυνα απορίες που κι εγώ τις είχα στο πρώτο έτος, αλλά δεν είχα βρει κι εγώ μια Coula να με βοηθάει και να μου τις δείχνει. Μέχρι και πλάτες της έκανα για να φύγει ένα μήνα στην Κούβα και να μη πάρει απουσίες στα Σεμινάρια.

Ήταν λοιπόν ένα σεμινάριο που με ενοχλούσε πολύ. Ήταν αντικειμενικά πολύ δύσκολο. Δεν το ήθελα στη ζωή μου. Αρνιόμουν. Το επέλεξα επειδή μόνο αυτό είχε μείνει. Αφορούσε σε δύσκολες πίστες γνώσης και έρευνας και δεν ήμουν σε mood περισυλλογής και ανάγνωσης. Είχα κι ένα τρελό γκομενάκι τότε που με περιποιόταν απίστευτα και προτιμούσα να χαλαρώνω στην αγκαλιά του παρά να διαβάζω και να κλείνω δεκάωρα σε βιβλιοθήκες και σε βιβλιογραφίες. Όταν η Χλόη με ρώτησε αν θα της πρότεινα το σεμινάριο της είπα ορθά κοφτά ΟΧΙ. Δες κάτι άλλο. Πάρε κάποιο άλλο σεμινάριο. Τόσα υπάρχουν. Διάλεξε κάτι πιο κοντά στα ενδιαφέροντα σου. Προχώρα. Απέφυγε το κακό.

Όμως η Χλόη νόμιζε πως την υποτίμησα. Νόμιζε πως την θεώρησα ανίκανη να παρακολουθήσει το Σεμινάριο. Νόμιζε πως ήθελα να της βάλω τρικλοποδιά για να της φάω μια θέση στην ανεργία, αύριο. Εγώ βέβαια το πέρασα το μάθημα και με καλό βαθμό, αλλά εγώ ήμουν και μεγαλύτερη σε ηλικία και ήξερα πως να το χειριστώ. Της είπα να μην το πάρει για να μην δυσκολευτεί. Κι ακριβώς επειδή της είπα να μην πάρει το μάθημα αυτό, ενώ εγώ και το πήρα και το πέρασα, εκείνη μέτρησε το ρίσκο, τα έβαλε κάτω, θέλησε να μου βάλει και τον ρούμπο και αποφάσισε να επιλέξει το Σεμινάριο. Και το επέλεξε.

Εντωμεταξύ υπήρχε και μια κόντρα με μένα και μια άλλη μεταπτυχιακή φοιτήτρια. Η καθηγήτριά μας ήθελε ένα άτομο να την βοηθάει στην βαθμολόγηση των γραπτών των προπτυχιακών φοιτητών. Προσοχή, όχι να διορθώνει, αλλά να τη βοηθάει. Δηλαδή να βάζει τα γραπτά σε τάξη, να της τα δίνει, να τα διορθώνει η καθηγήτρια και μετά εκείνη να τσεκάρει τις διορθώσεις και να κουνάει το κεφάλι, συμφωνώντας. Κι αν είχε καμία ένσταση να το συζητάνε. Χαμαλοδουλειά δηλαδή. Η καθηγήτρια επέλεξε εμένα κι εκείνη νόμιζε πια πως διοριστηκα λέκτορας. Μιλάμε για εμμονές, κατινιές και μικροπρέπειες.

Η Χλόη λοιπόν συζήτησε κάποτε με εκείνη τη φοιτήτρια και κατέληξαν στα δικά τους υπέροχα συμπεράσματα που απείχαν ετη φωτός από την πραγματικότητα και την αλήθεια. Έτσι το κορίτσι μας, με απέφευγε στην αρχή διακριτικά λέγοντας ένα απλό Γεια, Καλή εβδομάδα, Καλο διάβασμα, και στη συνέχεια απροκάλυπτα, κόβοντας και τη Καλημέρα. Προσωπικά δε με ένοιαξε και ιδιαίτερα. Είχα ήδη τις παρέες μου, το γκόμενό μου, το κύκλο μου και μόνη μου ουδέποτε υπήρξα, ούσα φύσει κοινωνικό και με μπόλικο χιούμορ παιδί.

Ξέρετε τι έγινε στο τέλος;

Στο Σεμινάριο κόπηκε -μεγάλη ντροπή για μεταπτυχιακή φοιτήτρια- σχεδόν δε γίνονται αυτά. Η άλλη κοπέλα της βρήκε και τα δικά της επίσης μη αληθή ελαττώματα και τα συζήτησε με την τρίτη, τέταρτη, πέμπτη και τελικά η Χλόη, έμεινε τόσο μόνη όσο την είχα βρει εγω στην αρχή και της είχα απλώσει το χέρι. Μόνο που τώρα, εγώ είχα τελειώσει και δεν ήμουν εκεί να την συνεφέρω λίγο και να της δώσω το θάρρος που χρειαζόταν για να ξεδιπλώσει και πάλι τα ταλέντα της.

Κάπως έτσι μπαίνουν στις ζωές μας ντροπαλές υπάρξεις, κουλτουριάρες και ποιοτικές, που διαβάζουν ποίηση και λογοτεχνία και το παίζουν οι εύθραστες και οι σεμνές, οι χαμηλών τόνων και οι χαμηλοβλεπούσες, που έχουν εκλεπτυσμένο χιούμορ (αλλά δε δέχονται το χιούμορ των άλλων) και ακούνε μόνο έντεχνη μουσική και που τις ενοχλεί η αγένεια (έτσι μεταφράζουν την ειλικρίνεια) και η ειρωνία, που όμως, με τη πρώτη ευκαιρία θα βγάλουν το μαχαίρι να στο καρφώσουν όχι στο στήθος, γιατί εκεί τα κότσια δε τα έχουν, αλλά στη πλάτη. Όταν δε βλέπεις, όταν είσαι απασχολημένος με άλλα πράγματα. Και κρυφογελάνε γιατί νομίζουν πως κάτι πέτυχαν. Κρυφογελάνε και προσπαθούν να φτιάξουν και κλίκα για να κρύψουν εκεί πίσω τις αδυναμίες, τα ελαττώματα και τις υπερβολικές ελλείψεις τους, σαν άνθρωποι...
Και εν τέλει ξεμπροστιάζονται μόνες τους...

Κι αν νομίζετε...πως συνεχίζω να σας μιλάω για τη Χλόη, είστε πολύ γελασμένοι...

9 Φεβρουαρίου 2012

Ποιος είναι στ' αλήθεια ο Αμερικλάνος;

Τον Αμερικλάνο τον γνωρίζετε οι περισσότεροι! Γράφει διάφορες αμερικλανιές και μας το παίζει ο θείος από το Αμέρικα. Εκείνο που ίσως να μην ξέρετε είναι πως έκανε εναν διαγωνισμό, στον οποίο συμμετείχα. Έδωσα λοιπόν το παρακάτω κείμενο, σκιαγραφώντας το ψυχογράφημά του.
Μπείτε να διαβάσετε και τις άλλες συμμετοχές και να ψηφίσετε όποιο θέλετε. (Εμένα φυσικά). Ιδού το κείμενό μου. Ψηφίστε στο blog του Αμερικλάνου μέχρι τη Τρίτη 9/8. Δεν θα ανέβαζα το κείμενο, αλλά ο ένας από τους άλλους δυο συμμετέχοντες έκανε αρκετή διαφήμιση στο δικό του κείμενο και αυτό είναι άδικο. Καλώ και τη meril να αναρτήσει το κείμενο της! Γιατί ο Thesikaleon δεν είναι πιο έξυπνος από μας. :)))

Ποιος είναι στ’ αλήθεια ο Αμερικλάνος;

Μου αρέσουν οι διαγωνισμοί και με πιάνει τρέλα αν δε κερδίσω! Γι' αυτό αποφάσισα να συμμετέχω σε μια καθαρή Αμερικλανιά για να έχω σίγουρο το έπαθλο. Διάλεξα ενα κείμενο του Αμερικλάνου και είπα να σχολιάσω πάνω του. Η αλήθεια είναι πως με ταλάνισε αρκετή ώρα η επιλογή κειμένου. Αυτό το άτιμο το παιδί, έχει τη τάση να γράφει ακατάπαυστα και δυστυχώς εγώ βαριέμαι να διαβάζω κατεβατά. Άσε που τις περισσότερες αναρτήσεις του τις έχω διαβάσει κι έχω σχολιάσει στις πιο πολλές τις εποχές που το bloggin ήταν για μένα διασκέδαση. Στα γρήγορα λοιπόν διάλεξα μια απλή, λιτή κι απέριττη. Αναφέρομαι σε αυτήν και αποφάσισα να του κάνω ένα σκιαγράφημα προσωπικότητας. Πάμε λοιπόν.

Ψυχανάλυση Αμερικλάνου
Είναι ένα παιδί που πάντα περιμένει κάτι καλό, αλλά ποτέ αυτό δεν έρχεται. Είναι σα να περιμένεις το λεωφορείο στην ώρα του για να πας δουλειά κι εκείνο περνάει καθυστερημένα και μετα σε μπινελικώνει και ο προϊστάμενος. Είναι σα να περιμένεις να πιάσεις το τζόκερ αλλά δεν έχεις καταθέσει δελτίο. Είναι σα να επιθυμείς να φας πιτόγυρο και μόλις το γευτείς να διαπιστώσεις πως ήταν γατίσιο.

Είναι ένα παιδί που τα βάζει με τους Κινέζους μόνο γιατί δε μπορεί να τα βάλει με τον εαυτό του. Είναι σα να πηγαίνεις σε βαφτίσια να έχεις σκυλοβαρεθεί τη ντουλάπα σου, να έχεις φορέσει ό,τι πανάθλιο ήταν καθαρό και εύκαιρο αλλά να κουτσομπολεύεις τα χίλια κακά και άγουστα των προσκεκλημένων. Είναι σα να μαγειρεύεις σκατά να τα τρως και να πεθαίνεις από δηλητηρίαση και να κατηγορείς τα απόσκατα του γείτονα που δεν δηλητηριάζεται με τίποτα γιατί απλά ξέρει να μαγειρεύει. Είναι σα να βλέπεις πως κάτι πάει στραβά αλλά να επιμένεις πως έχεις μυωπία.

Είναι ένα παιδί που έχει χιούμορ. Είναι σα να βλέπεις μια ταινία που μόλις τελειώσει έχεις κάνεις ρυτίδες γέλιου από την χαχανίαση. Είναι σα να είσαι δέκα ετών και να γελάς με την τούμπα που έφαγε ο συμμαθητής σου. Είναι σα να διαβάζεις αγαπημένα ιστολόγια και να ψοφάς στα γέλια όπως Κίρκη, Κωλόγρια και Coula. (Τα 3 Κ που είχε αναφέρει και κάποιος). Είναι σαν το παλιό καλό κρασί που αντί να το πιεις, το φέρνεις καπέλο στον απέναντι.

Είναι ένα παιδί που ξέρει από λογοτεχνία. Διαβάζει μανιασμένα Χάρι Πότερ, βλέπει όλες τις ταινίες τις σχετικές, αναλύει τα ανάλυτα και έχει άποψη για τα πάντα αφού θεωρεί πως μετά τον Χάρι Πότερ υπάρχει απλά το χάος.

Είναι ένα παιδί που ζει και κινείται στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Αμέρικα και παίζει με αρουραίους. Πως τα μικρά παιδιά παίζουν με το σκυλάκι τους; Πως τα μικρά κοριτσάκια παίζουν με τη μπάρμπι τους; Πως τα μικρά αγοράκια παίζουν με τα τζι άι τζο τους; Πως τα μεγάλα αγοράκια παίζουν με το .... τους; Έτσι και ο Αμερικλάνος παίζει με ποντίκια. Βαρέθηκε τα ποντίκια - μυς και έπιασε τα τρωκτικά. Τα βάζει λέει και τρέχουν. Αγώνας δρόμου αρουραίων με στόχο ποιο θα χεστεί πάνω του ή θα κατουρηθεί πρώτο. Και αυτό τώρα λέγεται έρευνα. Χριστός και Απόστολος δηλαδη!

Εν κατακλείδι είναι ένα παιδί που μοιράζει Απευθύνσεις, ό,τι πιο πρωτόγνωρο στη μπλογκόσφαιρα. Που αλλού το έχεις δει αυτό; Πουθενά! Άντε να δεις να μοιράζουν φέιγ βολάν, διαφημιστικά φυλλάδια, σαθρή γνώση, κακογραμμένο χιούμορ ή το πολύ κανένα χαμόγελο. Απευθύνσεις μόνο αυτός.

Αυτός είναι ο Αμερικλάνος που αγαπάμε!

7 Αυγούστου 2011

Σχολιάζοντας

Καταντάω γραφική, αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου και την παραθέτω. Ο Μορφέας με έχει χωρίσει. Διαζύγιο κανονικό σας λέω. Αράζω στο κρεβάτι μου ορεξάτη για ύπνο και αν δεν πάει 4 το πρωί δεν σβερκώνομαι κανονικά. Κάθομαι σα τους γέρους με ενα μαξιλάρι ψιλο-όρθιο και περιμένω, περιμένω, περιμένω.

Είχα που λέτε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση αυτές τις μέρες και θα ήθελα τη γνώμη σας στο θέμα. Θα αρχίσω κάπως έτσι: Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει στην διαδικτυακή του οντότητα ως blogger. Και το λέω αυτό για να προλάβω πιθανά σας σχόλια που θα εμπεριέχουν τις φράσεις: Άσε τον καθένα να κάνει ό,τι θέλει. Τον αφήνω λοιπόν, απλά θα πω την γνώμη μου.

Διαβάζω πάρα πολλά ιστολόγια και αφήνω σχόλια όπου νιώθω πως κάτι θέλω να πω, αστείο ή σοβαρό, σύντομο ή μακροσκελές, έξυπνο ή χαζό. Δεν αφήνω παντού σχόλια γιατί για μένα η έκθεση των απόψεων του καθενός είναι πράγμα ιερό. Κάποιοι blogger κι εγώ μεταξύ αυτών, επιτρέπουν σχόλια στις σκέψεις τους. Κάποιοι άλλοι δεν επιτρέπουν. Δικαιώμα τους σεβαστό.

Θεωρώ όμως μεγάλη αγένεια να μου αφήσεις ένα σχόλιο και να στο παίξω η ψωνάρα της blogoσφαιρας και να μην σου απαντήσω καθόλου. Θεωρώ μεγάλη αγένεια να έχεις ανοιχτά τα σχόλιά σου και να μην μου απαντάς σε αυτό που σου γράφω. (Ξαναλέω, πως προσωπικά δεν αφήνω σχόλια παντού, παρά μόνο αν έχω κάτι να πω.) Κλείστα και γράφε για την πάρτη σου.

Κι εγώ για την πάρτη μου γράφω και δε θα χαλαστώ αν κάποιος Ανώνυμος έρθει και με ξεχέσει. Αλλά όλες τις απόψεις που μου αφήνετε από κάτω, θα τις διαβάσω όποτε βρω χρόνο και θα απαντήσω θεωρώντας πως κάπως έτσι τιμάω τον χρόνο που μου αφιερώνετε. Κι όχι για να συγκεντρωθεί ο μέγιστος αριθμός σχολίων. Αυτό όμως δε το κάνουν όλοι όσοι αφήνουν τα σχόλια ανοιχτά.

Το blogging είναι μεταξύ άλλων και επικοινωνία. Βέβαια τώρα τελευταία εμπεριέχει καθώς βλέπω και άλλες σκοπιμότητες. Κάποιοι βγάζουν λεφτά, κάποιοι εκδίδουν βιβλία και κάποιοι τις ψυχές τους. Είπαμε, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει. Ελευθερία λόγου και κινήσεων έχουμε. Όμως στα πλαίσια της βασικής ύπαρξης των ιστολογίων, τα σχόλια όταν μένουν ανοιχτά οφείλεις να τα τιμάς δεόντως. Διαφορετικά κλείστα να παν στο διάολο!

Για μένα ως Coula, είναι αγένεια, να μην μου απαντάς, είναι σα να μου λες, σε γράφω στα τέτοια μου Coula και κάθε Coula. Γι' αυτό δηλώνω ευθαρσώς πως σε όσα ιστολόγια επισκέπτομαι απο εδώ και στο εξής και βλέπω ανοιχτά σχόλια, και διαβάζω την ανάρτηση και έχω κάτι να σχολιάσω και ξαναπεράσω, όπως συνηθίζω να κάνω και δε μου έχεις απαντήσει ενώ έχεις περάσει σε νέα ανάρτηση, δεν ξανάρχομαι! Και δε πα να είσαι και από τους αγαπημένους μου blogger.

Αυτά είχα να πω. Πάω τώρα να βαμπιριάσω.

Καλη σας νύχτα

6 Απριλίου 2011

Κάνοντας επιλογές

Λίγο περισσότερο από έναν χρόνο η Coύλα και τα coυλά της, εκπέμπουν διαδικτυακά και έχω παρατηρήσει πως πολλοί bloggers έχουν εξαφανιστεί. Κάποιοι λείψανε για λίγο, κάποιοι επανήλθαν και ξαναχάθηκαν και κάποιοι εξαφανίστηκαν εντελώς και χωρίς καμία προειδοποίηση.

Εκτίμησα και απαξίωσα πολύ κόσμο σε αυτό το σχεδόν ετήσιο ταξίδι μου στη μπλογκόσφαιρα. Γνώρισα πολλούς τρόπους σκέψεις, θύμωσα με πολλά άτομα που σκέφτονταν ίσως διαφορετικά από μένα, σιχτίρισα άτομα που με έβρισκε ιδιαίτερα κάθετη η στάση τους για τη ζωή.

Όμως παραδειγματίστηκα και από κάποιους που πραγματικά αποτέλεσαν για μένα τα ιστολόγιά τους πεδίο μελέτης και έρευνας της ζωής. Γέλασα απίστευτα με κάποιους άλλους σε σημείο που να περιμένω εναγωνίως να φανεί νέα ανάρτησή τους στη λίστα μου.

Καθώς περνούσαν οι μέρες, διαπίστωσα πως οι αναγνώστες μου άλλαξαν, οι σχολιαστές μου άλλαξαν από πέρσι περίπου τέτοιο καιρό μέχρι τώρα. Το ίδιο το ιστολόγιο πέρασε κι αυτό από κάποιες φάσεις που λίγοι ίσως τις αντιλήφθηκαν και τις κατανόησαν, ή αν θέλετε, δεν τις παρεξήγησαν.

Τέλος διαπληκτίστηκα με κάποια άτομα, άλλοτε για χαζομάρες λόγους, άλλοτε για πιο σοβαρούς, άλλοτε γιατί έφταιγαν, άλλοτε γιατί έφταιγα. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη σε όσους πλήγωσα και σε όσους δεν φέρθηκα και όπως θα έπρεπε. Είμαι άνθρωπος κι εγώ και μερικές φορές κάνω απαίσια λάθη. Μακάρι να γυρνούσα το χρόνο πίσω. Μα δε γίνεται αυτό.

Θα με ρωτήσετε γιατί τα γράφω όλα αυτά. Ίσως να αναρωτηθείτε πως ένα ταξίδι έφτασε στο τέλος του και περνάω τους τίτλους του τέλους με αυτή την ανάρτηση. Ίσως να πιστέψατε κάποιοι πως δεν έχω κάτι άλλο να πω. Απάντηση δε θα πάρετε γιατί ειλικρινά δεν ξέρω τι θα κάνω με τη Coula μου! Την αγαπάω πολύ και ξέρω πως την αγαπάτε κι εσείς το ίδιο.

Αυτό φάνηκε άλλωστε από τους περίπου 400 ανθρώπους που πέρασαν κάποτε απο εδώ μέσα σε έναν μόνο χρόνο που διανύθηκε. Φαίνεται από τα 9150 περίπου σχόλια που καταγράφηκαν εδώ και που τα περισσότερα ήταν χιουμοριστικά. Φαίνεται από τα πετυχημένα διαδικτυακά πάρτυ που κάναμε, από τους κουλοδιαγωνισμούς και τις συμμετοχές σας.

Η αγκαλιά σας ήταν πολύ μεγάλη για την Coula μου και τα cουλά της, και ειλικρινά δε ξέρω πως να σας ευχαριστήσω γι' αυτό. Να ξέρετε πως ομορφαίνατε μια πολύ άσχημη και δύσκολη καθημερινότητα ενός ανθρώπου.

Δεν θα πω αντίο, γιατί δεν ξέρω αν είμαι σε φάση να το πω, και θέλω να φανώ συνεπής όταν το πω. Εκείνο που με βεβαιότητα θα σας πω, είναι πως περνάω κάποια τρελά ζόρια και θα χρειαστεί να λείψω για κάποιο διάστημα. Νομίζω πως δεν θα αντέξω και πολύ μακριά σας, αλλά προς το παρόν χρειάζομαι ανάσα για να δω τι θα κάνω με κάποια θέματα που προέκυψαν στη ζωή μου και με θέλουν 100% αφοσιωμένη σε αυτά.

Να μου προσέχετε τη Coula μου και τα couλά της. Τις νύχτες αργά που ο ύπνος δε θα με παίρνει έτσι κι αλλιώς, θα σας διαβάζω όσο μπορώ. Τα λέμε λοιπόν σε λίγες μέρες.

Τα φιλιά μου όλα, σε όλους. Να χαμογελάτε. Υποσχεθείτε το! Να χαμογελάτε και για μένα.

25 Μαρτίου 2011

Μια Μάγισσα στη βιβλιοθήκη μου

Αργοκυλούσε μια μουντή μέρα, με βροχή που ήθελε να πέσει, αλλά αρνιόταν αν δε με πετύχαινε έξω, η άτιμη, σα κατι μικρά σπαστικά παιδάκια που περιμένουν να περάσεις για να σου βάλουν τρικλοποδιά. Είχα αποφασίσει να παραγγείλω και να διαβάσω με επιφυλάξεις το βιβλίο μιας blogger, με τον όρο πως θα μου ταχυδρομούσε το υλικό με αφιέρωση στη Coula και τα coula της. Η αφιέρωση με ένοιαζε και όχι τόσο το να έρθει σπίτι μου το βιβλίο, γιατί αν αυτή η blogger κάποτε γίνει διάσημη συγγραφέας (που πολύ φοβάμαι πως θα γίνει) θα έχω την ευκαιρία να την απειλώ στα μεσημεριανά για τις μαλακοαφιερώσεις που κάνει. Μέχρι και σε μήνυση θα μπορούσα να φτάσω! Εγώ σ' αυτήν και η Σαρρή στο Λαζόπουλο! Θα έρθω όμως και σε αυτό.

Στέλνω λοιπόν τα ακριβή μου στοιχεία με mail ως εξής:

ονοματεπώνυμο: Couλα Couλίδου
οδός: Coulaμάρας 10
περιοχή: Couloσυνοικισμός
πόλη: Couloνήσι (Όπως λέμε Καρπενήσι που όμως δεν είναι νησί χαχαχα)
ΤΚ: 00000

(Τα κανονικά μου στοιχεία έστειλα, για να μη με λέτε εμένα μουρλέγκω μόλις καταλάβετε τι συνέβη, αλλά εδώ καταχρηστικά χρησιμοποιώ τα στοιχεία της Coulas.)

Η εν λόγω blogger, μου στέλνει mail ότι το βιβλίο ταχυδρομήθηκε και όλα πήγαν καλά και θα έρθει εντός δυο ημερών. Σαν το μαλάκα λοιπόν εγώ, περιμένω σήμερα να έρθει, πουθενά αυτό, περιμένω αύριο...τίποτις. Μεθαύριο είχα δουλειές κι έβαλα τη μάνα μου να το περιμένει. Με μπινελίκωσε δεόντως κι η μάμη γιατί έχασε τη λαική για ένα δέμα που δεν ερχόταν και αποφάσισα να πάω και να κάνω φασαρία στα Ελτά.

Φανερά εκνευρισμένη, μεσα στη μουντή μέρα που αργοκυλούσε, (παρεμπιπτόντως μόλις βγήκα στο δρόμο άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς...η τρικλοποδιά που σας έλεγα) οδεύω προς το ταχυδρομικό υποκατάστημα να κάνω μανούρα που δεν ήρθε ούτε το βιβλίο, ούτε το ειδοποιητήριο. Ο Γιαννάκης που είναι γνωστός μου 200 χρόνια, με καθησυχάζει λέγοντας πως ίσως καθυστερεί, γιατί γίνονται εκτεταμένοι ελεγχοι στα δέματα, μήπως περιέχουν μπόοοοομπα.

Τον κοιτάζω λοξά και σκέφτομαι πως δεν είμαι δα και καμιά Μέρκελ για να μου ελέγχουν την αλληλογραφία. Αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως αν ανοίξουν το δέμα και δουν τη λεκάνη στο εξώφυλλο και μια γκόμενα να μπαίνει ή να βγαίνει απ' αυτήν (ποτέ δε το κατάλαβα), σίγουρα θα με αφήσουν ήσυχη! Γιατί σαφώς οι τρομοκράτες δεν ασχολούνται με χέστρες παρά μόνο όταν έχουν φάει χαλασμένο βρώμικο.

Ο Γιάννης που λέτε, με στέλνει στα κεντρικά γιατί αν έχουν περάσει δυο μέρες από την αποστολή του, σίγουρα θα έχει φτάσει το τσοντοδέμα μου. Κάνω τα γλυκά μάτια στη μάνα μου και την παρακαλώ να πάει εκείνη στα κεντρικά, αφενός διότι ήμουν μούσκεμα από τη βροχή κι αφετέρου γιατί με τσίγκλαγε το πόδι μου, με αντάλλαγμα να τις φτιάξω κρέπες. (Ναι, μόνο αυτό ξέρω να φτιάχνω, όποιος δε γουστάρει να μην με νυμφευτεί.) Την φορτίζω και λιγάκι για να πάει με τσαμπουκά να το πάρει και να τους χέσει όλους εκεί μέσα που με καθυστερούν από το να απολαύσω ένα παραλήρημα μιας παραληρημένης. Κι εκείνη η καψερή πηγαίνει!

Περιμένει στη σειρά της και μόλις χτυπάει χαρωπός ο ήχος που δήλωνε πως το νουμεράκι που είχε τσεπώσει από το μηχάνημα έφτασε (εν ολίγοις, ξύπνα μαλάκα ήρθε η ώρα σου), πλησιάζει την υπάλληλο. Η υπάλληλος είναι γνωστή μας άλλα 200 χρόνια. Και προσπαθεί να την εξυπηρετήσει. Αλλά κι η μαμά μου έτοιμη για όλα, αρχίζει το τσαμπουκά.

-Γιατί δε στέλνετε ειδοποιητήριο; Κανονικά το δέμα έπρεπε να έρθει σπίτι! Μα επιτέλους σε αυτή τη χώρα κανείς δε κάνει καλά τη δουλειά του;
Σε παραλήρημα η μάμη μου έβριζε θεούς και δαίμονες και σε κατάσταση υστερίας η υπάλληλος ζητάει τα στοιχεία μου και πάει να ψάξει στο καλάθι με τα δέματα. Ψάχνει, ψάχνει, ψάχνει....ξανάρχεται πίσω.
-Τι μπορεί να περιέχει μέσα; Ρωτάει! Η μάνα μου απαντάει:
-Ένα βιβλίο περιμένει η κόρη μου! Ελπίζω να μη χάθηκε γιατί μάλλον είναι πανεπιστημιακό σύγγραμμα και αν το χάσατε θα γίνει χαμός! Είναι περίεργη η κόρη μου με τα βιβλία της.

(Σιγά μην ήταν και η Βίβλος, αλλά η μάνα μου όταν με είδε επίμονη να περιμένω το βιβλίο, υπέθεσε πως ήταν κάτι σημαντικό.)

Ξαναφεύγει η υπάλληλος και επιστρέφει με το δέμα, το οποίο δέμα είχε σταλεί με στοιχεία παραλήπτη ως εξής:

Προς
Couλα Couλίδου
Couloνήσι

Τίποτα άλλο απολύτως δεν έγραφε στα στοιχεία! Η υπάλληλος εξηγεί πως αν δεν πηγαίναμε να το πάρουμε, δεν θα ερχόταν ποτέ το ειδοποιητήριο, γιατί ο αποστολέας δεν ειχε βάλει διεύθυνση πάνω! Ω ναι λοιπόν αυτή ειναι η Μάγισσα Κίρκη! Έστειλε το βιβλίο σε μια ολόκληρη πόλη και με έστειλε αδιάβαστη πάλι.Και εκτέθηκε και η μαμά μου που το έπαιξε "ήρθα να σώσω το κόσμο από τα μαλακοΕλτά".

Ξέρω πως αυτό είχε να κάνει με τον διακαή πόθο της Κίρκης να την διαβάσει όλη η πόλη, κι άρχισα να σκέφτομαι μήπως τελικά βγω με ντουντούκες στο δρόμο να μαζέψω τους κατοίκους και σε μια μεγάλη φιέστα να διαβάσουμε όλοι μαζί το "Πάρ' τα μωρή άνεργη" που είναι και επίκαιρο με τόση ανεργία που χτυπάει τις πόρτες του κοσμάκη. Ο καθένας, σαφώς, θα είχε το δικό του αντίτυπο για να κοιτάει μέσα, και οι πωλήσεις της Μάγισσας θα χτυπούσαν κορυφή (άσε που είμαι σίγουρη πως αυτό θα συμβεί και χωρίς τη φιέστα μου). 'Ετσι αποφάσισα να μη το κάνω γιατί έχουμε και πολλά μικρά παιδιά στη γειτονιά τα οποία δε χρειάζεται απο τα πέντε τους να μάθουν πως βρίζει ένας νταλικέρης. Θα το μάθουν έτσι κι αλλιως στα έξι τους.

Μόλις καταφτάνει η μάμη στο σπίτι, βουτάω το φάκελο, τον ανοίγω και βλέπω το βιβλίο. Διαβάζω το οπισθόφυλλο (πάντα αυτό κάνω με τα βιβλία) και μου είναι οικεία η γραφή. Ανοίγω τη πρώτη σελίδα και βλέπω την αφιέρωση. Μου ήρθε ο ντουβρουτζάς! Εγώ μαρή σε τιμώ διαβάζοντας το βιβλίο σου κι εσύ με ψιλοχοντροξεχέζεις; Ουσττττ και Σςςςς. Δε θα σας αποκαλύψω τι μου έγραψε η κυρία αλλά ειλικρινά πιο μεγάλη χαρά δεν έχω πάρει μετά από βρισίδια και μάλιστα γραπτώς και μετά πληρωμής. Χαμογέλασα με χάρη και άρχισα να το διαβάζω.

Ο μέσος όρος ανάγνωσης ενός τέτοιου μεγέθους βιβλίου είναι τρεις ώρες για τη Coula, αλλά αυτό μου πήρε τέσσερις ώρες. Θες που το γράμμα της εκτύπωσης ηθελε γυαλιά πρεσβυωπίας για να διαβαστεί; Θες γιατί κάθε τρεις και λίγο χαχάνιζα σα το ηλίθιο και χαζοχαρουμενο τρίχρονο; Θες γιατί σελίδα παρά σελίδα, πήγαινα στη μάνα μου και της διάβαζα αποσπάσματα; Ε, καθυστέρησα να το τελειώσω.

Η γραφή της, όπως είπα, ήταν οικεία για μας που τη διαβαζουμε στο blog της. Έμπλεξε μια πολύ πονετική, στην ουσία της, ιστορία με σχετικές αναρτήσεις από το ιστολόγιο της. Νοσούσε λίγο το λογοτεχνικό ύφος αλλά δε βαριέσαι; Το βιβλίο αυτό θα το ενέτασσα σε εκείνα που εγώ η Coula τα χαρακτηρίζω ως "Περνάς γαμάτα διαβάζοντας". Εννοώντας με αυτό, πως ένα βιβλίο μπορεί να σου αρέσει σαν ύφος και σαν πλοκή, αλλά δε περνάς πάντα καλά διαβάζοντάς το. Εγώ με αυτό το βιβλίο πέρασα καλά και όχι μόνο αυτό, αλλά προβληματίστηκα σε κάποια θέματα που είναι γεγονός πως δεν τα κατέχω όπως πχ τι γίνεται στις πολυεθνικές εταιρίες, πως σου ρουφάνε το αίμα με το καλαμάκι και πως ο καθένας κοιτάει την γαμοπαρτάρα του χωρίς να τον νοιάζει καθόλου ο διπλανός του.

Το χιούμορ ρέει άφθονο, η ειρωνία τσακίζει κόκαλα, οι αλήθειες είναι πικρές, μα αλήθειες και η Μάγισσα Κίρκη μεταμορφώνεται (όχι σε γουρούνι αλλά) σε έναν απλό καθημερινό άνθρωπο που ζει μέσα σε έναν κυκεώνα προβλημάτων αλλά δεν το βάζει κάτω. Βλέπει, αν όχι την αισιόδοξη πλευρά της ζωής, σίγουρα την τραγελαφική της όψη. Και την καταγράφει με υπερβολική δόση χιούμορ, τόση που μόλις τελειώσεις την ανάγνωση εύχεσαι να πέσεις από εδώ και στο εξής σε πλήρη μελαγχολία γιατί δεν αντέχεις άλλο χάχανο. Το κατευχαριστήθηκα αν και ομολογώ πως με ξέσκισε το μικρό γράμμα! Αλλά απο την άλλη δεν φταίει το βιβλίο γι' αυτό, αλλά η μυωπία μου!

Σε γενικές γραμμές το προτείνω ανεπιφύλακτα όχι μόνο σε όσους έχουν ψυχολογικά προβλήματα και χρειάζονται αυτοθεραπεία, αλλά και σε όσους αγαπούν έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής διανθισμένο με θανατηφόρες ατάκες γραμμή προς γραμμή. Το προτείνω σε όλους. Αγοράστε το και σας εγγυώμαι πως θα πάρετε υπερβολική δόση χαχανητου, ό,τι δηλαδή λείπει σήμερα. Και αξίζει το κόπο γιατί αρκετά προβλήματα μας κατακλύζουν και μας στερούν το χαμόγελο. Τουλάχιστον είναι μια ευκαιρία να γελάσει λίγο το χειλάκι σας και να περάσετε καλά. Σας προειδοποιώ να μην το διαβάσετε μέσα σε τεσσερις ώρες, αλλά κάθε μέρα και ένα κεφάλαιο έτσι ώστε η ηδονή του γέλιου να μην τελειώσει γρήγορα.

Υστερόγραφα προς Μάγισσα Κίρκη

ΥΓ1 Πάψε να γυρνάς απο εδώ κι απο κει, αναζητώντας δουλειά, γιατί τώρα πια στο εγγυώμαι κι εγώ, αλλά κι εσύ η ίδια το ξέρεις καλά, τι είναι αυτό με το οποίο πρέπει να ασχοληθείς στη ζωή σου. Το επόμενο σου βιβλίο, αν γουστάρεις στο προλογίζω κιόλας. Θα πέσουν τρελά γέλια!

ΥΓ2 Όσο για την αφιέρωση σου και ειδικά εκεί που με αποκάλεσες ντροπή του φιλολογικού συλλόγου να το πάρεις γρήγορα πίσω γιατί διαφορετικά θα πρέπει να τα πούμε αναλυτικά στις δικαστικές αίθουσες.

ΥΓ3 Σε αγαπώ τρελά. Όλα να πάνε καλά σου εύχομαι και με το βιβλίο και με τη μπεμπε λιλή που έρχεται ή τον μπεμπέ λιλό, που θα ειναι από τα πιο τυχερά πλάσματα αυτού του κόσμου καθώς θα μεγαλώνει σε ένα υγιές και χαρούμενο περιβάλλον.

ΥΓ4 Τραβάς μεγάλα κολλήματα με την ξινισμένη μυρωδιά του στόματος ε; Το καταλαβαμε...πόσες φορές πια θα μας το γράψεις;

ΥΓ5 Στο επόμενο θέλω περισσότερη ιστορία και λιγότερες αναρτήσεις μέσα. Φιλιά πολλά πολλά πολλά. Να είσαι καλά και να είσαι πάντα αστείρευτη.

Με αγάπη
H Coula και τα couλά της
__________________________________

Υστερόγραφο των υστερόγραφων:

Το βιβλίο τα σπάει! Σπεύστε να το αγοράσετε!

24 Νοεμβρίου 2010

Το βρακί

Η μικρή Ελπίδα με την συγκατάθεση των γονιών της, αποφάσισε για πρώτη φορά να πάει στην κατασκήνωση. Το ήθελε από την Γ Δημοτικού, αλλά οι γονείς την θεωρούσαν πολύ μικρή. Εκείνη ωρυόταν πως πάει η διπλανή της και ηθελε να πάει κι εκείνη! Αφού είδαν κι απόειδαν οι γονείς της, την έστειλαν.

Οι γονείς της Λαμπρινής, τους διαβεβαίωσαν πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, το περιβάλλον είναι ασφαλές, οι ομαδάρχισσες είναι όλες εκπαιδευτικοί και ήξεραν την παιδική ψυχολογία και θα είχε και για παρέα την διπλανή της στο σχολείο. Έτσι κατέφτασαν τα δυο κορίτσια χαρούμενα και ορεξάτα για νέες περιπέτειες.

Η Λαμπρινή πήγαινε πολλά χρόνια στη κατασκήνωση και ήξερε σχεδόν όλα τα παιδιά. Η Ελπίδα δεν ήξερε κανένα, αλλά με τη βοήθεια της φίλης της γρήγορα εντάχθηκε στη παρέα. Τα δυο κορίτσια κοιμούνταν δίπλα δίπλα και ήταν φανερό πως τα έδενε μια φιλία, ιδιαίτερη. Στα ομαδικά παιχνίδια η Λαμπρινή ήταν λίγο ατσούμπαλη, αλλά με την βοήθεια της Ελπίδας πάντα κατάφερνε να περάσει όλες τις δοκιμασίες και να κερδίζει η ομάδα τους.

Το πιο διασκεδαστικό απ' όλα σε αυτή τη κατασκήνωση, ήταν το Ταχυδρομείο. Πρόκειται για ένα μεγάλο χαρτόκουτο που το είχαν περιτυλίξει με φανταζί χαρτί και είχε μόνο μια μεγάλη σχισμή μπροστά και μια χάρτινη πορτούλα από πίσω όπου και άνοιγε. Όλα τα παιδιά μπορούσαν να στέλνουν γράμματα το ένα στο άλλο, με τα νέα τους, με ζωγραφιές και με δωράκια.
Κάθε απόγευμα στις 5 το Ταχυδρομείο άνοιγε και κάθε παιδί έπαιρνε την αλληλογραφία του.

Η Ελπίδα άρχισε από την δεύτερη ήδη μερα να παίρνει πάρα πολλά γράμματα και δωράκια. Έπαιρνε το απογευματινό της, και διάβαζε ήσυχα κι ωραία τα γράμματα από τα άλλα παιδιά. Έγραφε κι αυτή μερικά. Η Λαμπρινή όμως σπάνια δεχόταν γραμματάκι και αναγκαζόταν να βλέπει τη φίλη της να διαβάζει τα δικά της και να την βοηθάει με τους φακέλους ή να της δείχνει τα παιδάκια που της έστελναν τα γράμματα, γιατί η Ελπίδα δεν τα ήξερε όλα.

Μέσα της όμως η Λαμπρινή, έβραζε. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως την Ελπίδα την συμπαθούσαν όλοι και της έστελναν τόσα γράμματα, ενώ η ίδια που είχε πιο πολλά χρόνια στη κατασκήνωση και ήξερε όλα τα παιδιά είχε το πολύ ένα ή δυο γράμματα κάθε μέρα.

Κάποιο βραδάκι, όταν τα παιδιά της ομάδας ετοιμάζονταν για ύπνο, η Λαμπρινή πήγε στη τουαλέτα να πλυθεί και βρήκε πεσμένο κάτω ένα βρακί. Κάποιο παιδί προφανώς,είχε πάει να αλλάξει βρακί, του έπεσε, δε το είδε κι έτσι το βρακί έμεινε εκεί. Η Λαμπρινή έτρεξε στον θάλαμο και άρχισε να χαχανίζει με τα συνομαδόπουλα. Τίνος είναι το βρακί; Κανείς δεν απαντούσε. Μα ρε παιδιά, δε μπορεί, κάποια άφησε το βρακί της στη τουαλέτα. Τσιμουδιά, καμία δεν έπαιρνε την ευθύνη του βρακιού.

Το θέμα βρακί έμεινε στο επίκεντρο των συζητήσεων για πολλές μέρες. Και φυσικά άρχισαν να ακούγονται διάφορα κουλά. Πως το βρακί ήταν κατουρημένο, χεσμένο και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Ντροπή, ποια πέταξε το βρακί της, γιατί δεν το λέει ? Δεν γίνεται να τελειώσει η κατασκηνωτική περίοδος και να μην μάθουμε ποια παράτησε το βρακί της στη τουαλέτα.

Οι μέρες περνούσαν, το μυστήριο του βρακιού παρέμενε άλυτο. Η Ελπίδα ένα βράδυ δεν άντεξε την τόση ντροπή, πήρε τη φίλη της παραπέρα και της εκμυστηρεύτηκε πως το βρακί ήταν δικό της και πως κατά λάθος της έπεσε στην τουαλέτα. Ούτε που το πήρε είδηση πως της έπεσε. Δεν το είχε φορέσει, δεν ήταν βρώμικο και δεν κατάλαβε πως το άτιμο γλίστρησε μέσα από την πετσέτα που το είχε βάλει κι έπεσε στο πάτωμα.

Η Λαμπρινή την άκουγε υπομονετικά και την διαβεβαίωσε πως δεν πρέπει να στεναχωριέται και ούτε πρέπει να το μάθει κανείς γιατί θα την κορόιδευαν. Η Ελπίδα συμφώνησε να μείνει το κοινό τους μυστικό.

Οι μέρες περνούσαν, το βρακί ξεχάστηκε και η Ελπίδα συνέχισε να γίνεται πολύ αγαπητή και να δέχεται πολλά γράμματα. Αλλά και η Λαμπρινή σιγά σιγά δεχόταν αρκετά γράμματα. Καθισμένες κάτω από ένα δέντρο διάβαζαν την αλληλογραφία τους κι ετοίμαζαν τα γραμματά τους.

Την προτελευταία μέρα κι ενώ οι φιλίες με τα παιδιά είχαν δυναμώσει μέσα από όλες τις δραστηριότητες, τα παιχνίδια και τις ομάδες, η αρχηγός ανακοίνωσε πως ήταν η τελευταία μέρα που θα γράφανε τα παιδιά γράμματα. Την επόμενη μέρα θα έστελναν απλά ένα κείμενο που θα έγραφαν πως περασαν, τι τους άρεσε, τι δεν τους άρεσε και που θα απευθυνόταν σε όλη τη κατασκήνωση.

Εκείνο το προτελευταίο απόγευμα η Ελπίδα έλαβε γράμματα σχεδόν από όλα τα παιδιά της κατασκήνωσης με ευχές για καλό υπόλοιπο Καλοκαίρι και ραντεβού του χρόνου, ανταλλαγές τηλεφώνων, εκδηλώσεις αγάπης και φιλίας, δωράκια και άλλα χαριτωμένα. Η Λαμπρινή δεν έλαβε ούτε ένα. Για πρώτη φορά δεν κάθισε μαζί με την Ελπίδα για να γράψουν μαζί το γράμμα για την κατασκήνωση, αλλά έκατσε μόνη της. Όμως την Ελπίδα αμέσως την πλησίασαν άλλα παιδιά και με πολλά γέλια, και καλή διάθεση γράψανε όλα μαζί το κείμενο.

Το τελευταίο βράδυ όταν ανοίχτηκαν τα γράμματα συνέβη μια μεγάλη αποκάλυψη:

Το γράμμα της Ελπίδας έγραφε: Ευχαριστώ τη φίλη μου Λαμπρινή που εξαιτίας της βρέθηκα εδώ και περασαμε τόσο όμορφα! Είναι η καλυτερή μου φίλη και την αγαπώ πολύ!

Το γράμμα της Λαμπρινής έγραφε: Το χεσμένο βρακί που βρέθηκε πεταμένο στις τουαλέτες ήταν της Ελπίδας!

ΥΓ Εμπιστοσύνη ούτε στο κώλο σου! Σοφή κουβέντα!

26 Σεπτεμβρίου 2010

Η Coύλα μου κι εγώ

Η Coula γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 2010. Είναι μια γυναίκα με πολλά προτερήματα αλλά και με πολλά ελαττώματα. Μοιάζει σε όλες τις γυναίκες του κόσμου και όλες οι γυναίκες του κόσμου της μοιάζουν. Είναι ποθητή μα και ξενέρωτη. Είναι παθιασμένη με τη ζωή αλλά βαριέται και εύκολα. Είναι μορφωμένη αλλά και αμόρφωτη. Αγαπά και αγαπιέται εύκολα. Μισεί και την μισούν τον ίδιο εύκολα.

Θα μπορούσε να είναι η πρωταγωνίστρια μιας τηλεοπτικής σειράς, θα μπορούσε να είναι η ηρωίδα ενός βιβλίου, θα μπορούσε να είναι ένα καρτούν! Κρύβει μέσα της στοιχεία από την κολλητή σου, στοιχεία από την κοπέλα σου, στοιχεία από σένα την ίδια, ακόμη κι από σένα τον ίδιο.

Αγαπάει δυνατά, φοβάται δυνατά, μισεί δυνατά. Έχει αυτό το έντονο στην προσωπικότητά της και γι' αυτό έχει αποκτήσει πολλούς φίλους αλλά και πολλούς εχθρούς. Έχει πολλές ιστορίες ακόμη να σας πεί. Άλλες αληθινές, άλλες παρμένες από τον φιλικό περίγυρο, άλλες εντελώς παραμύθια. Στόχος το γέλιο. Κάτι που λείπει σε πολύ μεγάλο βαθμό από τη ζωή μας.

Αν την αντιμετωπίσετε έτσι, ως ένα χιουμοριστικό στοιχείο σε αυτό το χώρο, θα περάσετε καλά για αρκετό διάστημα, για όσο διάστημα, αποφασίσω εγώ να μένει ζωντανή, εγώ που κινώ τα πλήκτρα του υπολογιστή για χάρη της!

Με μόνο όπλο το χιούμορ η Couλα και τα couλά της σας εύχονται Καλό Χειμώνα και υπόσχονται δυνατές συγκινήσεις και χιουμοριστικές ιστορίες από Σεπτέμβρη.

Καλό υπόλοιπο Καλοκαίρι σε όλους. (Δεν έμεινε και πολύ...Εκμεταλλευτείτε το!)

16 Αυγούστου 2010