Καθαρά Τρίτη δεν έχει;

Κι αφού φάγατε τα τουρσιά και τις λαγάνες και τα άλλα -πως τα λένε εκεί στη Κρήτη;-λουμπούνια; λαγουνια; λαγούμια; Αφού λοιπόν φάγατε όλα αυτά, γιατί εγώ την έβγαλα με ελιές και λαγάνα, συνεχίζεται η ζωή με κρύο, μεσούσης Άνοιξης. Αρχίζει επίσημα η νηστεία που θα κρατήσει λίγο περισσότερο από σαράντα μέρες. Είπαμε λοιπόν θα νηστέψουμε, απ' όλα, πλην του σεξ. Αυτό το νηστεύουμε μέρες τώρα, οπότε φτάνει.

Οσοι πετάξατε χαρταετούς να ξέρετε πως αν δε προσθέσεις στην ουρά εξτρά εφημερίδες, δε θα πετάξει ποτέ το πουλί. Έτσι τουλάχιστον έκανε ο πατέρας μου, πριν κάμποσα χρόνια που ήμαστε παιδιά. Ο χαρταετός μας πετούσε πιο ψηλά απ' όλους, σε σημείο που δε μπορούσαμε να τον κρατήσουμε τα κορίτσια, γιατί πληγωνόταν το χέρι. Κι ύστερα, ένα τσακ με την ψαλίδα έστελνε τον χαρταετό μακριά, σε άλλους τόπους, σε άλλα μέρη, σε άλλα σύρματα.

Έβλεπα στις ειδήσεις στο πάρκο Bεϊκου, γινόταν χαμός. Ο δήμος έδινε λαγάνες δωρεάν και διάφορα άλλα σαρακοστιανά για να φάει ο πεινασμένος δημότης. Σε μια συζήτηση με τη μάνα μου, μου έλεγε πως τα παλιά τα χρόνια, τέτοια μέρα, ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους, τα δημοτικά τραγούδια ακουγονταν παντού και οι άνθρωποι χαμογελούσαν. Σήμερα, οι περισσότεροι στη γειτονιά είναι άνεργοι. Σιγά μη το χαρούν κιόλας.

Έρχονται πολύ δύσκολες μέρες και νομίζω πως σιγά σιγά το πρόβλημα αρχίζει να μας αγγίζει όλους. Ας ευχηθώ Καλή Σαρακοστή και Καλή Ανάσταση σε όλους τους ανθρώπους και σε όλα τα επίπεδα. Αν και η Ανάσταση αργεί και επι της ουσίας...

Να προσέχετε τους εαυτούς σας. 

Φιλιά πολλά

 

18 Μαρτίου 2013

Νηστεία και χαρά

Καλημέρα σας, καλή εβδομάδα.
 

Αυτη η εβδομάδα είναι από τις αγαπημένες μου. Λέγεται Τυρινή και πλακωνόμαστε στο σπίτι και τρώμε το γαλακτο-τυροκομικό, σα να μην υπάρχει αύριο. Λες και θα σταματήσουν να αρμέγονται οι αγελάδες κι ουέ κι αλίμονο. Βλέπετε ξεκινάει με την Καθαρά Δευτέρα η νηστεία για εμάς τους χριστιανούς και θα ξαναφάμε τυρί και κρέας το Πάσχα.

Παρόλο που δεν νηστεύω συχνά, είπα φέτος να κάνω νηστεία. Αν ζούσε η γιαγιαCούλα μου, θα μου έλεγε πως πρέπει να νηστέψω και στο στόμα και στα σαρκικά πάθη. Εκείνο που δεν ξέρει και που δεν θα το μάθει και ποτέ διότι πέθανε νωρίς-κοντά 91 ετών- είναι πως τα σαρκικά μου πάθη κάνουν νηστεία αρκετά μεγάλο διάστημα και σε λίγο θα αρχίσω να τρέχω έξω στις πλατείες και στους δρόμους και θα φωνάζω: Κανας Cουλός μωρέ υπάρχει εδώ δα;   Και η απάντηση θα είναι : Όχι! Γιατί πολύς κόσμος δε παραδέχεται πως είναι cουλός. Όλοι νομίζουν πως είναι επιστήμονες, ειδικοί και γαμάτοι και όταν ακούνε να τους λες cουλούς, κάτι θίγεται μέσα τους.

Ας επανέλθω στα της Τυρινής και της θρησκείας. Θα νηστέψω που λέτε, έτσι για να έχω εύκολη δικαιολογία που δεν είμαι σε σχέση και που δεν κάνω σεξ, όσο θα ήθελα τουλάχιστον. Από την άλλη πλευρά δε μου αρέσουν τα νηστίσιμα φαγητά και πάλι στον αρακά θα περιοριστούμε. (Λατρεύω τον αρακά). Και στην τελική αν κουραστώ θα σταματήσω τη νηστεία. Πάντως η τυρόπιτα που φτιάχνει τώρα η μάνα μου, έχει γεμίσει τον τόπο λιγουριές και η σπανακόπιτα που έφτιαξε χτες, ήταν απόλαυση. Αυτές είναι νοικοκυρές για σπίτι, όχι σαν μερικές μερικές που δεν ξέρουν να φτιάχνουν ούτε ένα τοστ. Κι αυτό το καίνε δηλαδή. Έλεος.

Εν κατακλείδι, το γάλα και το τυρί είναι πρωταρχικά στοιχεία της διατροφής μας και θα τα χαρούμε μια εβδομάδα για να τα στερηθούμε αρκετές εβδομάδες. Μα έτσι δεν είναι η ζωή; Ό,τι σου αρέσει και το αγαπάς, συνήθως σου προκαλεί προβλήματα και όχι μόνο υγείας. Η ζωή είναι σαν τη νηστεία της Σαρακοστής. Κάνεις υπομονή αρκετό καιρό για να απολαύσεις την μια στιγμή...της λύτρωσης.

Αυτά από μένα. Φιλιά πολλά στις μουτσουνάρες σας.

12 Μαρτίου 2013

Τρίτη και 13

Τρίτη και 2013 και λένε πως θα είναι γκαντεμοχρονιά αυτή που μόλις μπήκε. Και το λένε τόσο οι αστρολόγοι όσο και οι οικονομολόγοι. Περίπου και οι Μάγιας το είπαν, αλλά ποιος τους πιστεύει πια αυτούς τους μαλάκες; (Ουπς η πρώτη μου βρισιά για το νέο έτος, τι καλά!)

Η νέα χρονιά μπήκε. Με βρήκε αγκαλιά με την Αιμιλία-Βασιλεία, την θεά ανιψιά μου. Είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου από τις 11, αφού από το απόγευμα της παραμονής την είχαμε ντύσει αγιοβασιλίτσα κι είχε λυσσάξει στο παιχνίδι και στο μπουσούλημα. (Κι εγώ να τρέχω σα να 'μαι η ουρά της να την προλάβω μη φάει τη παντόφλα, τη φάτνη και το χαλί ολόκληρο μη σας πω.)

Στις 12 νταν ξύπνησε και όλοι μαζί υποδεχτήκαμε το νέο έτος. Τραγουδήσαμε οικογενειανώς (έτσι κάνουμε εμείς στην οικογένεια...μιλάμε για οικογενειακή κουλαμάρα) το τραγουδάκι του παλιόγερου του χρόνου που σκατά να φάει και να φύγει και τον ερχομό του τάχαμου νέου χρόνου με τα δώρα που τον καημένο, του χρόνου τέτοιο καιρό, θα τον διαολοστέλνουμε κι αυτόν. Η Αιμιλία (που αυτες τις μέρες τη φωνάζουμε Βασιλεία, για να τσιμπήσει και κανένα δωράκι), μας κοιτούσε σαν χάνος. Σου λέει: Παναγία μου και Χριστέ μου και Άγιοι Απόστολοι, τούτη εδώ είναι η οικογένειά μου; (Όλα αυτά τα συνόψισε σε ένα ΑΑΑΑΑΑ). 

Έχει πολύ πλάκα την παραμονή (και των Χριστουγέννων και) της Πρωτοχρονιάς που κοιταζόμαστε εγώ κι η σιστερ πρώτα, εκείνη δίνει τον τόνο, άμα λάχει πάει και στο πιάνο (είμαστε μεγαλωμένες με γαλλικά και πιάνο εμείς οι σοβαρές μορφωμένες μπουχαχαχα και χα), με κοιτάει στα μάτια κουνάει το κεφάλι και ξεκινάμε δυνατά τα κάλαντα. Η μάνα τρέχει από τη κουζίνα και ο πατέρας αφήνει για λίγο το λαχανόκηπο του κι έρχεται να τραγουδήσει κι αυτός. Είναι έθιμο αυτό στο coυλοσπίτι. Και το απολαμβάνουμε.

Ο άντρας της αδερφής μου μας κοίταγε και κορόιδευε, αλλά εμείς εκεί. Συνεχίζαμε στον σωστό τον τόνο και τα κάλαντα μέχρι το τέλος, όχι σαν τα παιδάκια που λένε ένα Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά και τέλος. Οοοοοολοοοοοο το λέμε. Πρέπει να ρίχνει πολύ γέλιο η γειτονιά μας, κάτι τέτοιες στιγμές και κάτι άλλες που βριζόμαστε όλοι με όλους...

Επίσης εμείς στο σπίτι μας, δε τρώμε μετά την αλλαγή του χρόνου, αλλά πριν. Τρώμε κατά τις 9 το βράδυ και στις 12 απλά κόβουμε τη βασιλόπιτα και λέμε ευχές. Μετά καθείς παίρνει το δρόμο του. Οι γονείς τούφες, τα παιδιά μπουζούκια (και μη λέω και λίγα). Έτσι και φέτος φάγαμε όλα τα καλούδια της μάμης νωρίς νωρίς και στις 12 και κάτι μετά το σοκ από τις μαζεμένες ευχές ...(μπορείτε να φανταστείτε τι μου εύχονταν ε;) κόψαμε την πίτα. 

Τρίτη και 2013 αυτή τη πρώτη γκαντεμομέρα, αυτού του γκαντεμοχρόνου και για πρώτη φορά στη ζωή μου, κέρδισα το φλουρί. Ποτέ στα χρονικά δεν έχω κερδίσει φλουρί. ΠΟΤΕ, ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ, Ω ΠΟΤΕ!!! Και φέτος αυτήν την υπέροχη Τρίτη, τούτο το υπέροχο 2013, η Cούλα κέρδισε το φλουρί. Δεν πιστεύω στη τύχη ούτε στην καλή ούτε στην κακή τύχη, μιας και θεωρώ πως η τύχη μας ορίζεται καθαρά από τις επιλογές που κάνουμε, αλλά ειλικρινά θα παρατηρώ με πρισσότερο ενδιαφέρον τούτη τη χρονιά την εξέλιξη της ζωής μου. 

Μετά το κοπή τη πίτα (τη θυμάστε αυτή την ατάκα;) είχα κανονίσει με ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ καλή παρέα να πάμε να πιούμε τα λεγόμενα, ξύδια, μύδια, στρείδια και αρχ...(ουπς δεύτερη κακιά κουβέντα... στην άλλη ανάρτηση). Είχα πολύ καιρό να βγω σε τύπου μπουζουκερί. Η εξαιρετικά καλή παρέα είχε πολλά κέφια και ομολογώ πως (εδώ τραγουδάμε) επεράσαμε όμορφα όμορφα όμορφα, επεράσαμε όμορφα και τούτη τη βραδιά. Επιστροφή με το πρώτο φως του ήλιου στο σπίτι, όπου αλλού πάταγε το ένα πόδι μου, αλλού το άλλο και αλλού η κεφαλή μου. (Παίζει να έκανα και σεξ...αλλά αυτό δε το θυμάμαι καθαρά, οπότε δε το σχολιάζω). 

Ύπνος λίγες ώρες και πάλι με ξύπνησε η μικρή που ήρθε να γιορτάσουμε την ονομαστική της μισή εορτή. Δώρα και πάλι δώρα. Φαγητό μανούλας, γλυκά αδερφούλας, οικογενειακό κλίμα και πάλι και στη συνέχεια καφές με την εξαιρετικά καλή παρέα της προηγούμενης νύχτας. 

Κάπως έτσι πέρασε η πρώτη μέρα και νύχτα του χρόνου. Δε ξέρω αν θα είναι γούρικη ή γρουσούζικη χρονιά, αλλά ξέρω πως θα προσπαθήσω όσο μπορώ ώστε να είναι αισιόδοξη και χαρούμενη, δημιουργική και ενδιαφέρουσα, δυνατή και γεμάτη με εμπειρίες, χρονιά.

1 Ιανουαρίου 2013

Έτσι έτσι, κοκορέτσι

Ουφ! Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά και καλά σε όλο το κόσμο. Υγεία, αγάπη και ευημερία εύχομαι σε όλο το ντουνιά. Τι να σας πρωτοπώ για τις μέρες που πέρασαν. Αφήστε που με πρόλαβαν τρελά γεγονότα και έπαθα ημι-ψιλο-κατάθλιψη. Λίγο τό' χεις να μπουζουριάσουνε τον Άκη; Ποιον; Τον Άκη; Αυτό το μεγαθήριο του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού κινήματος; Αυτόν τον κοσμοπολίτη, αυτόν αυτόν αυτόν; Καλά εμένα δε με πείθουν πως έγινε το πράγμα αφελώς. Κάτι θα του υποσχέθηκαν, κάπως θα τα βρήκαν και το προεκλογικό τερτίπι ιδού, μπροστά στα μάτια μας. Το Πασοκ τιμωρεί τους κακούς, ψηφίστε το. Ρε ουστ.

Άλλο γεγονός που έμαθα και στεναχωρήθηκα μπόλικα είναι ο θάνατος του Μητροπάνου. Όχι ο θάνατος θάνατος, αλλά αυτός που του κάνουμε... μετά τον απλό θάνατο. Ο βαλτός θάνατος. Ο ψυχοβγαλτικός. Αχ, Καλοκαίρια και Χειμώνες περιμένω να φανείς ρε Coυλέ μου. Κι εσύ πουθενά. Ξέφυγα. Αλλά μήπως δε ξέφυγε και όλο το κακό συναπάντημα που πασχαλιάτικα τον σταύρωσε τον άνθρωπο; Αντε Καλό Παράδεισο ρε Δημητράκη. Ρεστ ιν πιις και τα σχετικά.

Πάμε τώρα στην Πασχαλιά μου. Θα σας τα γράψω εν συντομία. Οδηγήσαμε πάααααρα πολλές ώρες, το κεφάλι μου έγινε φραποκέφαλο, σα να χτυπήθηκε σε μπλέντερ από τις πολλές στροφές, ανηφοριές, λαγκαδιές, γκρεμίλες της Ηπείρου. Το κατσίκι δε το τρώω, αλλά εκεί κατσίκι ψήνουν κι όχι αρνί. Το κοκορέτσι το τσάκισα. Έβγαλα την ανιψιά για καφέ στη λιμνοθάλασσα των Ιωαννίνων και τριών μηνών πλάσμα της εξηγούσα τους ήρωες της επανάστασης στο Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων του Παύλου Βρέλλη. Αγοράσαμε γιαννιώτικα σιροπιαστά κόλαση. Και καναμε να επιστρέψουμε περιπου διακοσιες τριαντα δυο ώρες με τόση κίνηση ειδικά μετά το Αντίρριο...απίστευτη ταλαιπώωωρια.

Συμπερασματικά:
τα περάσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα,
τα περάσαμε όμορφα κι ετούτη τη φορά!

Φιλιά σε όλους

19 Απριλίου 2012

Πρόσκοποι, δρώμενα και σοκολάτα

Η ανάρτηση που ακολουθεί είναι Μεγάλη σαν την Μεγάλη Εβδομάδα. Δεν περιγράφει τίποτα ιδιαίτερο. Ευχές θα βρεις και διάφορα μικροκουλά. Αν βαριέσαι να τη διαβάσεις θα σε καταλάβω απόλυτα. Για να σε διευκολύνω πήγαινε κατευθείαν στα σχόλια και άφησε τις ευχές σου για το Πάσχα, διαφορετικά φύγε από τη σελίδα άπραγος. Αν τώρα θες να την διαβάσεις, κάνε το! Εγω μια φορά σε έχω προειδοποιήσει. Αν είσαι ο Άσωτος γιος, την κάνεις τη δουλεια σου και με ανάγνωση Ζ. Δηλαδή ρίχνεις μια ματιά στα γρήγορα στο κείμενο κι ό,τι πιάσει το μάτι σου το σχολιάζεις. Πάμε λοιπόν.

Αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα κυλάει περίεργα. Ενώ πρέπει να κρατάμε μια τυπικά ηθική στάση ζωής μιας και είμαστε ΧΟ, σε μένα έχει γεννηθεί μια περίεργη όρεξη για να τους πάρει και να τους σηκώσει όλους. Πάνε οι εποχές που άκουγα πράγματα κι έλεγα: Δε βαριέσαι, άστο να περάσει έτσι κι αυτό. Με τέτοια μυαλά, καταδίκαζα την προσωπικότητά μου σε λήθαργο. Αλλά από ένα σημείο και εξής δε μπορώ να καταπιέζω άλλο τις σκέψεις μου. Κάπου τότε άνοιξα το ιστολόγιο. Όσοι όμως με ξέρουν και προσωπικά, βλέπουν πως και στην πραγματική μου ζωή, δεν αφήνω πια τίποτα να πέσει κάτω. Και δε το κάνω από κακία ή από γκρίνια, αλλά από ευθύτητα και αυθεντικότητα. Έτσι το νιώθω, έτσι το λέω. Κι όποιος αντέξει.

Πάμε στο fb πρώτα. Τώρα τελευταία μπαίνω λίγο πιο συχνά εκεί. Δε μου αρέσει σαν μέσο ούτε και το τουίτερ αλλά τώρα τελευταία έβγαλα λίγο το άχτι μου μιας και οι συζητήσεις εκεί είναι άμεσες. Βλέπω λοιπόν πολλές δημοσιεύσεις, ειδικά μιας νέας κοπέλας, που ίσως και να με διαβάζει όπου μας έχει πρήξει κυριολεκτικά τα @____@ με τα εθνικιστικά της μηνύματα. Θα την πάρει και θα την σηκώσει για αρχή και μετά θα την διαγράψω κι απο φίλη γιατί με ταράζουν οι εμμονές της και δεν ήμουν ποτέ της άποψης πως θα ξεσηκωθεί ο Έλληνας από τον καναπέ του, επειδή κάποιοι τον ώθησαν από το νετ. Οι επαναστάσεις ξεκινούν μέσα μας και μετα παίρνουν σάρκα και οστά στους δρόμους. Επαναστάσεις από το fb είναι για μένα επαναστάσεις του κώλου.

Συνεχίζουμε λίγο με τα της Μεγάλης Εβδομάδος. Κάθε μέρα στην εκκλησία γίνονται κάποια δρώμενα. Εγώ τα παρακολουθούσα μικρή γιατί με έσερνε η γιαγιά κάθε απόγευμα μαζί της και κάθε πρωί και κάθε βράδυ κλπ. Κάποτε ήξερα τα εγκώμια της Παναγίας απ' έξω. Κάποτε ντυνόμουν και μυροφόρα αλλά ας το αφήσουμε αυτό να σας το περιγράψω κάποια άλλη χρονιά. Αν και είχε πολύ πλάκα η όλη φάση. Άντε να σας δώσω μια μικρή γεύση. Εγώ πήγαινα στις μυροφόρες επειδή εκείνες τις μέρες έρχονταν στην εκκλησία οι πρόσκοποι της πόλης. Ειχα ερωτευτεί έναν και συνηθίζαμε να καθόμαστε κοντά κοντά. Εγώ μυροφόρα, με τον λευκό μανδύα και τη μωβ κορδέλα βαλμένη πλαγιαστά, κι εκείνος με τα χακί του και τα φουλάρια του τα σέξι. Γενικά με άναβαν από μικρή οι πρόσκοποι... (Μη γελάς εσύ...σε βλέπω...χαμένε!)

Εν συνεχεία όταν κάποτε ρώτησα τη γιαγιά μου τι δρώμενα θα βλέπαμε την τάδε Μεγάλη μέρα της Εβδομάδος στην εκκλησία, μου είχε σβουρήξει μια χαστούκα όλη δική μου! Δεν είναι δρώμενα η Σταύρωση του Κυρίου μας, ούρλιαζε. Εγώ όμως εκείνη τη χρονιά ειχα μάθει καινούρια λέξη από την εισαγωγή της τραγωδίας, κάπου στο γυμνάσιο. Τη λέξη δρώμενα. Κι ήθελα να κάνω την έξυπνη. Μετά την χαστούκα της γιαγιάς τα έκοψα αυτά τα εξυπνοπούλικα και σταμάτησα να κάνω γι' αρκετό καιρό την ξερόλα. Ωστόσο η λέξη δρώμενα, ακόμη και σήμερα θεωρώ πως ταιριάζει, έτσι όπως την είχα εννοήσει μικρή.

Αυτή η ανάρτηση θα έχει τον ατελείωτο γιατί όπως ηδη σας ενημέρωσα θα λείπω από Μ. Πέμπτη και μέχρι Τρίτη του Πάσχα. Θα πάω στα πανέμορφα Γιάννενα, στην όμορφη Πρέβεζα κι αν τα καταφέρω ίσως να πάω και μια βόλτα στην Κέρκυρα. Θα δείξει. Οπότε θα βγάλω το άχτι μου τώρα εδώ, γιατί δε θα έχω ούτε υπολογιστή μαζί, ούτε ίντερνετ, ούτε τίποτα.

Σήμερα είχε λαϊκή αγορά στη περιοχή μας. Είπα λοιπόν να πάω κι εγώ μια βόλτα να χαζέψω λίγο. Όχι ότι έχω ανάγκη. Μια χαρά έχω χαζέψει τόσα χρόνια αλλά είπα πως δεν κάνει κακό και λίγο ακόμη. Δε μιλάμε για πάγκους με αγγούρια, ντομάτες, μαρούλια, κρεμμύδια και λοιπά, μιλάμε για πάγκους με ρουχα, παπούτσια, τσάντες, εσώρουχα. Πανικός. Τέτοιο πράγμα είχα να δω από τότε που είχα επισκεφτεί το παζάρι της Ξάνθης. Δεν ξέρω για τις ποιότητες όλων αυτών των πραγμάτων, αλλά οι τιμές ήταν πολύ χαμηλές. Με χάλασε μόνο το γεγονός πως όλοι οι πάγκοι ανήκαν σε αθίγγανους. Δε ξέρω πόσα μαγαζιά παίζει να έχουν κλείσει από αυτούς τους πάγκους. Σκέφτηκα και τον Μαχαίρη που μας έλεγε να μην αγοράζουμε κινέζικα και να προτιμάμε τα μαγαζιά της γειτονιάς και τα ελληνικά προϊόντα και δεν αγόρασα τίποτα, παρόλο που μπήκα σε πειρασμό δυο τρεις φορές.

Ένα άλλο θέμα που με απασχολεί το τελευταίο διάστημα, είναι η όρεξή μου και η μουσική. Αλλά να τα πάρω ένα ένα. Ας ξεκινήσω από τη μουσική. Έχω πολύ καιρό να ακούσω ένα τραγούδι που να με αναταράξει. Να με ταξιδέψει. Να με κάνει να συγκινηθώ ή να κουνήσω το κώλο μου χορεύοντας με τη καρδιά μου, ή να με κάνει να προβληματιστώ, ή και να αγαπήσω ή να ξαναγαπήσω. Δεν είμαι και τρελή οπαδός της μουσικής. Μάλλον δεν είμαι ειδική οπαδός της μουσικής. Δηλαδή δεν γνωρίζω καλλιτέχνες, τίτλους και λοιπά. Αλλά ακούω πολύ ραδιόφωνο και αν μου αρέσει κάποιο κομμάτι, ψάχνω να το βρω και το λιώνω. Επίσης δε πιστεύω πως υπάρχουν είδη μουσικής. Πιστεύω πως υπάρχουν διαθέσεις και αυτιά. Αν κάτι ευχαριστεί το αυτί μου και η διάθεση μου δε το κλωτσά τότε πάει να πει πως αυτό το κάτι μου πάει.

Ας περάσουμε στην ορεξή μου τώρα. Το τελευταίο διάστημα έχω βαρεθεί να τρώω μαρούλι και τόνο. Κοντεύω να βγάλω λέπια και να μοιάζω πράσινη. Ξαφνικά μια μέρα, πήγα στο περίπτερο, αγόρασα δυο λάκτα με κέικ και τις τσάκισα σκεπτόμενη πόσο λατρεύω τη σοκολάτα και πόσο αγαπώ τον τρεμένς, που είναι ο μόνος που θα με καταλάβαινε. Αυτό λέγεται βουλιμία αν θες να ξέρεις. Αποφάσισα λοιπόν να μην το ξανακάνω! Όχι τουλάχιστον να τρώω δυο δυο τις λάκτα με κέικ. (Αν και είναι μικρές αυτές....αλλά θεϊκές.) Στη συνέχεια όποτε αποφάσιζα να κάνω παρασπονδία από την δίαιτα που καιρό ακολουθώ, αποφάσισα να πάρω μπάρες δημητριακών που τις θυμήθηκα από τον Αμερικλάνο που κάνει λέει διατροφή, τρομάρα του! Και πήγα που λέτε και αγόρασα μερικές. Αλλά όταν είδα τις θερμίδες πάνω στο χαρτάκι τους, τις χάρισα στον πατέρα μου ο οποίος τις έφαγε αγνοώντας σχεδόν τι τρώει. Μου ζήτησε να του εξηγήσω τι ακριβώς είναι, αλλά το έπαιξα πνιγμένη στις δουλειές κι εξαφανίστηκα από το πεδίο του. Τελικά διαπιστώνω πως δεν έχω όρεξη να φάω τίποτα πια. Μόνο λάκτα. Ξέρω πως δεν υπάρχει δίαιτα μόνο με σοκολάτα. Αλλά πραγματικά φέρτε μου όποιο φαγητό θέλετε, το πιο καλομαγειρεμένο, το πιο τέλειο, το πιο μαγικό. Όχι θα σας πω. Κόντεψα να ζητήσω από τη μάνα μου, δώρο για τα γενέθλιά μου, ένα ολόκληρο κουτί λάκτα με κέικ. Νομίζω πως έχω εθιστεί. Δε μπαίνω στον πειρασμό να τις φάω. Αλλά τις σκέφτομαι όλες. Ο εγκεφαλός μου έχει κολλήσει στην απίθανη αυτή γεύση. Η ζυγαριά ευτυχώς δεν ανεβαίνει. Οκ, με το να σκέφτεσαι τη λάκτα δε παίρνεις κιλά. Αλλά πιστεύω πως κάπως έτσι μπορεί να τρελαθεί κανείς. Πήρα λοιπόν μια μεγάλη απόφαση. Κάθε Κυριακή στις 3 το μεσημέρι θα τρώω μια λάκτα με κέικ. Τελεία και παύλα.

Και ολοκληρώνω αυτή την ανάρτηση-ζουρλομανδύα με ευχές για το Πάσχα. Σας εύχομαι υγεία και αγάπη, αισιοδοξία και υπομονή, ευτυχία και έρωτα. Καλή Ανάσταση μέσα μας κυρίως. Και Καλό Πάσχα! Να φάτε κοκορέτσια και γαρδουμπάκια και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο. Να πάρετε τα βουνά και τα λαγκάδια και να κάνετε έρωτα στην φύση κάτω από τον ήλιο. Να περάσετε όμορφα και να χαμογελάτε.

Εμείς θα τα πούμε πάλι από Τρίτη μΠ (=μετά Πάσχα). Ως τότε περάστε όσο πιο κουλά γίνεται και να έρθετε μετά να μου τα πείτε όλα.

Φιλιά πολλά σε όλους.

Καλή Ανάσταση και Καλή Μάσα.

11 Απριλίου 2012

Μπριζόλα και πεολειχία

Την φάγατε τη μπριζόλα σας σήμερα; Ευχαριστηθήκατε τη πεολειχία δίνοντας ή παίρνοντας την; Μην σοκάρεστε καλέ. Δε τα λέω εγώ αυτά. Είναι τα ήθη και τα εθιμά μας παγκοσμίως. Σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα Μπριζόλας και Πεολειχίας. Εμένα πάντως να με ενημερώσετε να γιορτάσω όταν θα είναι ημέρα Μπιφτεκιού και Ιππασίας (στο σεξ). Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Είναι τυχαίο άραγε που εορτάζονται αυτά τα δύο σε μια μέρα; Έχει διαφορά να τρως τη μπριζόλα σου με σαλατίτσα και φετούλα και διαφορά να τρώς...χμ. Αναρωτιέμαι γιατί ταυτίστηκαν αυτά τα δυο. Δεν είναι το ίδιο μανίτσες μου. Δε τα τρως και τα δυο ευχάριστα. Όχι πάντα τουλάχιστον.

Λένε πως αυτή η μέρα είναι στην ουσία η γιορτή των αντρών. Εμ βέβαια. Όταν λέμε άντρας εννοούμε το γεννητικό του όργανο. Θλιβερό μου ακούγεται. Θα μου πείτε τώρα...Ε πότε θες να γιορτάζουμε τον άντρα...του Αγίου Πάνω Κεφαλιού; Αφού είναι σπάνιο το φαινόμενο. Οπότε ας περιοριστούμε στο Κάτω Κεφάλι που -κατά βάση- λειτουργεί κανονικά και περισσότερες φορές.

Δε θέλω να μου παρεξηγηθείτε αγαπητοί άντρες αναγνώστες. Με το μέρος σας είμαι. Αλήθεια. Και δε θα αποφύγω να γιορτάσω τη μέρα σας σήμερα το βράδυ. Το νιώθω. Αλλά δεν είναι άδικο για σας, να γιορτάζετε την ημέρα της Μπριζόλας και της Πεολειχίας; Δηλαδή να συνδυάζεστε με μια μπριζόλα και μια πίπα;

Θα πρέπει να επαναστατήσετε. Να ζητήσετε να καθιερωθεί μια Παγκόσμια Ημέρα του Άντρα. Όπως υπάρχει η γιορτή της Μητέρας, της Γυναίκας και μπλα μπλα, έτσι να υπάρχει και η Μέρα σας. Τώρα θα μου πεις...πως θα το γιορτάσεις και τότε; Σε καμια χασαποταβέρνα θα πας για μπριζολίδια και μετά Πεολειχία θα ζητήσεις. Οπότε άκυρος ο συλλογισμός. Καλά κάνουμε και σας γιορτάζουμε σαν σήμερα.

Καλά να περάσετε σήμερα. Να το ευχαριστηθείτε.

Φιλιά σε όλους

14 Μαρτίου 2012

Αμόλα καλούμπα και μια πορδή

Σήμερα δε μπόρεσα να πετάξω χαρταετό. Έβρεχε από το πρωί και μου τον επέστρεφε ο θεός στη μούρη. Αμόλαγα γκαλούνπα και μετά μια πορδή μαζί γιατί τράβαγε δυναμικά ο αετός από την άλλη μεριά. Με τα πολλά το παράτησα το άθλημα και στρώθηκα κάτω από μια τέντα να ατενίζω τα παιδάκια που παίζανε και φωνάζανε σαν υστερικά: Μαμά βρέχει! Μαμά κοίτα πόσο ψηλά πήγε ο αετός του Δημητράκη! Μαμά πότε θα φάμε λαγάνα; (Αθηνάααα που είσαι ρε γμτ να κάνουμε εκείνους τους παιδικούς φόνους;) Ενώ εγώ δεν μπορούσα να φάω τίποτα γιατί μισώ όλα αυτα τα της Καθαράς Δευτέρας.

Σήμερα δε μπόρεσα να πετάξω χαρταετό. Σκεφτόμουν τα δυο αδέσποτα που λέει και ο Νίκατσου (Άδωνι και Βορίδη) που εντάχθηκαν στη ΝΔ. Πως θα ζήσει τώρα το ΛΑΟΣ χωρίς αυτούς; Πως θα ζήσει ο λαός του λάος χωρίς τσιρίδια και εθνικιστικά τερτίπια; Στεναχωρήθηκα για την ορφάνια του Καρατζαφέρη.

Σήμερα δε μπόρεσα να πετάξω χαρταετό. Σκεφτόμουν τον καημένο, δύσμοιρο, χτυπημένο με μπουνιές από τη μοίρα Πετροκωτσόπουλο. Έχασε τα πάντα. Επένδυσε όλη τη περιουσία του και την έχασε. Πως θα τραβήξει τώρα τη μούρη το Τζενάκι; Πως θα μαθαίνουμε ποιος πηδήχτηκε με ποιον και που διασκεδασε τη νύχτα το κάθε παρτάλι; (Συγγνώμη Partalia, δεν αναφέρομαι σε σας).

Σήμερα δε μπόρεσα να πετάξω χαρταετό. Σκεφτόμουν πότε θα γίνουν εκλογές, τι θα ψηφίσω για να ψοφήσω μετά, πως θα αντιμετωπίσω τον πασοκατζή πατέρα που θα προσπαθήσει να με πείσει πως όλα θα είναι αλλιώς μετά από τουτες τις εκλογές, το 4% του Πασοκ που ολοένα και μικραίνει και τον Τσίπρα. Αχ αυτός ο Τσίπρας...

Σήμερα δε μπορούσα να πετάξω χαρταετό. Σκεφτόμουν αν τα λουκούμια είναι νηστίσιμα και τι θα τρώω τώρα που άρχισε επίσημα η νηστεία και τα λαδερά δε τα θέλω γιατί παχαίνουν. Υπάρχει άραγε ακόμη εκείνο το γλυκανάλατο νηστίσιμο (πες το και φυτικό) τυρί που παίρναμε κάποτε; Αν ναι, θα το τσακίσω.

Σήμερα δε μπορούσα να πετάξω χαρταετό. Σκεφτόμουν πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ένας Νταλάρας. Ή για να είμαστε και ειλικρινείς, ενας Νταράλας. Δε μας χέζεις ρε Νταράλα που διείδες τη σωτηρία της χώρας στο Μνημόνιο και πήρες αμπάριζα τις εκπομπές να μας το εντυπώσεις στο νου; Ουστ επαναστάτη της κακιάς ώρας.

Σήμερα δε μπορούσα να πετάξω χαρταετό. Σκεφτόμουν τα νέα κόμματα που ιδρύονται σιγά σιγά. Αχ κάψε με Καμένε μου. Ταϊσέ με Ψωμιάδη μου. Και βλέπουμε τι αλλο θα σκάσει μύτη εν όψει εκλογών.

Σήμερα δε μπορούσα να πετάξω χαρταετό. Γιατί δεν είμαι πια παιδί και θυμώνω.

Καλή Σαρακοστή αγαπημένοι μου!

27 Φεβρουαρίου 2012

Τσίκνισμα και λίκνισμα

Και μετά το πολιτικό μήνυμα της προηγούμενης ανάρτησης (που έλεγε: μας δουλεύουν ψιλό γαζί και θέλουν σφαλιάρες οι βουλευτές μας), συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας. Ήγγικεν η ώρα της τσίκνας. Για πολύ κόσμο αυτή η μέρα είναι κάπως έτσι: πάμε να σαβουριάσουμε οτιδήποτε ψήνεται, και μετά να χορέψουμε μέχρι να λιώσουν τα τακούνια, αφού θα έχουμε πιει και κανένα πεντάκιλο κρασί, οι μπεκροκανάτες. Ευκαιρία για συγκέντρωση οικογενειών ή φίλων με μια ιδέα τσακίρ κεφιού είναι για τους περισσότερους τούτη η μέρα. Για εμάς όμως τους χριστιανούς (μπουχαχαχα) η Τσικνοπέμπτη είναι η τελευταία στην ουσία μέρα που τρώμε κρέας μέχρι το Πάσχα, εφόσον αρχίζουμε νηστεία σχεδόν την επόμενη εβδομάδα της Τυρινής. Γι αυτή την εβδομάδα θα ακολουθήσει ειδική ανάρτηση.

Και ήρθα τώρα και θυμήθηκα μια από τις καλύτερες Τσικνοπέμπτες της Coulas. Τότε που λέτε, εκείνες τις απίστευτα καλές εποχές, 4 φίλες ήμαστε και οι 4 ελεύθερες και αποφασίσαμε να πάμε στο κουτουκάκι της παρακάτω γειτονιάς, να τσικνίσουμε και να λικνιστούμε. Ζωντανή μουσική, γεμάτο μαγαζί, κάτι κούκλοι ψηλοί μελαχρινοί δίπλα μας και η τετράδα της συμφοράς στα φόρτε της! Καλοντυμένες, καλοβαμμένες, σε πολύ καλή ηλικία, αράξαμε σε ένα τραπεζάκι για 4 και αρχίσαμε να πίνουμε το πρώτο μας κρασάκι, ωσάν παλαίμαχοι ανώνυμοι αλκοολικοί.

Στα ορεκτικά, τα οποία έτυχε να είναι λίγο καυτερά, (μπορεί να το έκανε επίτηδες και το παιδί από την κουζίνα που μας γλυκοκοίταζε) ήπιαμε το Βόσπορο από κρασί για να ξεδιψάσουμε, γιατί δεν είχαμε ζητήσει νερό. Μια κουταλιά γιαουρτοσκόρδιον; τρία ποτηράκια κρασί! Μια πιπεριά καυτερούτσικη; τεσσερα ποτηράκια κρασί για να φύγει η κάψα.Ήρθαμε και γίναμε ντέφι πολύ νωρίς, πρώτες από όλο το μαγαζί. Ακόμη και στην παραγγελία των κρεατικών χαζογελάγαμε σα βλαμμένα. Μας κοιτούσε περίεργα ο σερβιτόρος, αλλά του καλάρεσε κιόλας μιας και οι μασκαράδες της βραδιάς ήδη φτάσανε και ήτανε γυναικες.

Όταν ξεκίνησε το τραγούδι και ο χορός, οι μισές το ρίξαμε στο τραγούδι, οι άλλες μισές χορεύαμε και τούμπαλιν. Το κρασί είχε παραλύσει τα μέλη μας και βρισκόμασταν σε αποσύνθεση και αποσύνδεση! Φάγαμε και τα κρεατικά μας, τα οποία ήταν και πάλι πολύ καυτερά, λες και το πιπέρι το δίνανε δώρο και πάλι ξεδιψούσαμε με κρασάκι, γιατί το νερό συνέχιζε να μας αφήνει αδιάφορες, τις πότισσες. Και αφού μας πήραν είδηση τα διπλανά τραπέζια, ωσάν κάπελας ένας ένας από τους ψηλούς μελαχρινούς, ερχόταν και μας γέμιζε τα ποτήρια. Άλλοι μασκαράδες αυτοί! Μη δουν μεθυσμένη γυναίκα, φαντασιώνονται να την πηδήξουν. Μάγκα μου κούκλος είσαι, αλλά μπορεί και να είσαι κούκλος επειδή ήπια τα άπαντα του βαρελιού. Κάνε παραπέρα και χαλάρωσε! Επειδή μεθύσαμε δε πα να πει πως το ξεφτιλίσαμε.

Βιβα κορίτσια, στην υγειά μας, να πεθάνει ο Χάρος και άλλα χαριτωμένα μας έκαναν να πέφτουμε ξερές από κάτι ανούσια γέλια. Κι όταν η ώρα έφτασε περασμένη, αποφασίσαμε να φύγουμε. Είχαμε περάσει τέλεια! Είναι η μοναδική φορά στη ζωή μου, που δεν έβλεπα τίποτα μπροστά μου, απλά πήγαινα. Κι όχι μόνο εγώ, αλλά και οι φίλες μου. Άγνωστο παραμένει, πως η μία οδήγησε, πως μας πήγε στα σπίτια μας, πως πάρκαρε και πως όλες μας βρεθήκαμε στα σπίτια μας και ξυπνήσαμε στα κρεβάτια μας.

Εγώ φυσικά ως πιο Κουλή από τις άλλες, μόλις έφτασα στο κρεβάτι μου, έκανα έναν ωραιότατο εμετό, με γεύση….κοτόπουλο κρασάτο. Λέρωσα το μικρό χαλάκι πλάι στο κρεβάτι μου. Μέσα στη νύχτα σηκώθηκα, το πήγα στο μπάνιο, γέμισα τη μπανιέρα με νερό και το έβαλα μέσα, για να το πλύνω! Μα μαζί με το χαλί έπεσα κι εγώ μέσα στη μπανιέρα κι έγινα λούτσα! Κάπου εκεί ξύπνησα και συνήλθα απότομα. Αφού δε πνίγηκα τότε, όλα καλά!Αποφάσισα να το παίξω την επομένη μέρα η καλή νοικοκυρά που είναι δούλα και κυρά,έβγαλα τα καλά μου μουσκεμένα ρούχα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, σχεδόν νεκρή.

Την επόμενη μέρα πήρα γενναίες αποφάσεις για τη ζωή μου: α) Δεν θα έπινα ποτέ ξανά κρασί β) Δεν θα έτρωγα ποτέ ξανά κοτόπουλο, γ) στα ταβερνεία πρώτα απ’ όλα θα παράγγελνα νερό και δ) θα έκοβα τις κακές παρέες.

Τα τρία πρώτα τα κατάφερα (έτσι κι αλλιώς δε μου αρέσει το κρασί και το κοτόπουλο, ενώ το νεράκι απαιτείται στις εξόδους) αλλά τις κακές παρέες δε μπόρεσα να τις κόψω. (Με κόβουν αυτές σιγά σιγά μιας και έχουν παντρευτεί κι έχουν κι από ένα μωρό η καθεμιά, άλλες μέσα στη κοιλιά κι άλλες απ’ έξω. Μου λείπουν οι φίλες μου και οι στιγμές που περνούσαμε όλες μαζί, αλλά δε πρέπει να παραπονιέμαι γιατί πρώτη εγώ σας είχα πει, πως τίποτα δε κρατάει για πάντα... αλλά ας μην βγάζω τα παράπονά μου εδώ, γιατί τουλάχιστον η μία από τις τρεις με διαβάζει και δεν είναι και δύσκολο να βγει έκτακτο παράρτημα!!!).

Λοιπόν, καλά να περάσετε σήμερα. Να βγείτε, να διασκεδάσετε, να φάτε, να χορέψετε και να μου πείτε αύριο πως περάσατε. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί να μην ήταν Τσικνοπέμπτη εκείνη η τρελιάρα έξοδος μας αλλά να ήταν ημέρα της γυναίκας! Όπως και να έχει πάντα ο Έλληνας θα βρει την ευκαιρία του να το ρίξει έξω!

Προσεχώς Αποκριάτικες στολές που φόρεσε η Coula (εμπνευσμένο από αντίστοιχη ανάρτηση του Αμερικλάνου).

24 Φεβρουαρίου 2011

Για τα πανηγύρια

Δεκαπενταύγουστος. Γιόρταζε η μάνα Παναγιά κι η μάνα η δικιά μου! Περιμέναμε πως και πως να έρθει η γιορτή της για να την δούμε να χαίρεται λιγάκι με τα δώρα που την φορτώσαμε.
Εγώ της πήρα βρακιά, το ομολογώ πως ίσως να είναι ρηχό δώρο, αλλά είναι πολύ χρήσιμα διότι η μάνα τρέχει για όλα και δεν προλαβαίνει να ψωνίσει για τον εαυτό της τίποτα.

Άλλα δώρα ήταν μια ωραία μπλούζα, ένα ζευγάρι άνετα παντοφλίνια, λουλούδια και γλυκά και μια υπέροχη είδηση...

Παραμονή της Παναγίας, στην επαρχιακή πόλη που μένω τα Καλοκαίρια, έχουμε πανηγύρι. Το ξέρω πως για τα πανηγύρια είμαστε αλλά το πανηγύρι της Παναγίας είναι το πιο ωραίο. Πήγαμε που λέτε στην εκκλησία να ανάψουμε ένα κεράκι στη χάρη της και μετά ακολουθήσαμε την περιφορά της εικόνας, η οποία έγινε γύρω από την μεγάλη μας εκκλησία.

Είχαν στηθεί και κάποιοι πάγκοι με παιχνίδια όπου τα σκασμένα παιδάκια της ενορίας μας, ξέπνοα από το ολοήμερο κολύμπι, ούρλιαζαν ζητώντας και αυτό και εκείνο και το άλλο και το παράλλο, που να σκάσετε και να πλαντάξετε λυσσάρικα! Περνάει βρε η Παναγία και εσείς το νου σας στο τζι άι τζο; (Αν υπάρχουν ακόμη τέτοια παιχνίδια, δεν πρόσεξα, τυχαία το αναφέρω)

Μετά το τέλος της λειτουργίας σύσσωμοι οι χριστιανοί (παρά τη νηστεία που απαιτείται λόγω εορτής) κάνανε γερό ντου στη γουρουνοπούλα! Όλα τα μαγαζιά που βρίσκονταν σε ακτίνα χιλιομέτρου από την εκκλησία, γέμισαν τραπέζια με χριστιανούς και πάγκους με ψημμένα γουρουνόπουλα. Κι εμπρός ο χασάπης με μια ποδιά λιγδιασμένη να κόβει τα κομμάτια και να μαλώνουν οι άντρες ποιος θα πάρει (πετύχει) το καλύτερο.

Στα τραπεζάκια μια τομάτα κομμένη στα τέσσερα, ένα αγγούρι και δείγμα λαδιού και ένας τζάτζικος από εκείνον που σαν τον φας θες μια πισίνα νερό για να έρθεις στα ίσια σου. Και μπίρες, πολλές μπίρες, ατελείωτες μπίρες, παγωμένες μπίρες, όλων των ειδών οι μπίρες!

Και ο χορός ξεσπά...

Χαμόγελα, ευτυχισμένες οικογένειες της στιγμής, ωραία φορέματα και λαδιές πάνω τους ανά σημεία, νυσταγμένα παιδιά με παιχνίδια και μπαλόνια στην αγκαλιά τους και ηλικιωμένοι ναρκωμένοι από τη ζέστη, κυράδες με βεντάλιες κινέζικες και ζευγάρια που ήρθε η ώρα να δηλώσουν στις οικογένειες τους τον ερωτά τους, και οι πατέρες φαμίλιες να πλερώνουν το ψητό και να κοκορεύονται πως πέτυχαν τον στόχο τους.

Η βραδιά της παραμονής της Παναγίας ήταν από τις πιο καυτές του Καλοκαιριού. Γκάνιαξε ο κόσμος. Εμείς αποφασίσαμε να αράξουμε σε μια παραλία. Πήραμε νερά και μαγιό και κάναμε βραδινό μπάνιο πλάι σε μια παρέα Ιταλών που φώναζαν λες και ανακάλυψαν την Αμερική παίρνοντας τα αυτιά μας και στέλνοντας περίπατο την ηρεμία μας. Στις πλαινές ξαπλώστρες ώρα δύο τη νύχτα ένα ζευγάρι πλακώθηκε στα μπινελίκια και μαζεύτηκε κόσμος γιατί πέσανε και κάτι ψιλές. Κατά τις τρεις κάνανε έρωτα μέσα στη θάλασσα. Αυτά έχουν οι σχέσεις.

Κι ένα άστρο ψηλά στον ουρανό μου έκλεισε το μάτι. Αγαπημένα πρόσωπα που λείπουν χρόνια για ταξίδια που βιάστηκαν να κάνουν. Ψυχές που μας κοιτούν σαν μένουμε μόνοι μας τη νύχτα και θυμόμαστε τα χρόνια εκείνα, που ήμαστε πιο πολλοί και τώρα πια λιγότεροι.

Ανήμερα της Παναγίας, μετά την εκκλησία πήγαμε για πιν νικ στη παραλία. Μη φανταστείτε με κεφτεδάκια, αλλά αυτή τη φορά με παστίτσιο και μουσακά από τα χέρια της μαμάς. Οικογένεια και φίλοι μαζευτήκαμε στη παραλία, κολυμπήσαμε, γελάσαμε, φάγαμε, κοιμηθήκαμε. Ξανά μπάνιο, ξανά γέλια και ρακέτες. Φρέντο, μουσική, ξεφάντωμα.

Επιστροφή αργά τη νύχτα στο σπίτι (πήραμε και τα σκουπιδια μαζί), μπάνιο στη μπανιέρα, τρίψιμο καλό να φύγουν τα αλάτια, και ύπνος βαθύς!

Μετά το Δεκαπενταύγουστο το Καλοκαίρι επίσημα για μένα τελειώνει. Βγαίνουν και οι τσούχτρες και τελειώνουν επίσημα και τα θαλασσινά μπάνια.

Τα κεφάλια μέσα τώρα, με ζέστη ή χωρίς, τα κεφάλια μέσα.

ΥΓ Η υπέροχη είδηση ήταν...η συνταξιοδότηση! Χρόνια Πολλά μάνα μου. Να είσαι καλά να σου τρώμε τη σύνταξη!

17 Αυγούστου 2010

Γεννεθλιά...ζοντας

Ένα δράμα έζησε η Coula μας ! Γεννεθλιάστηκε!

Πριν κάμποσα χρόνια η Couloμαμά σφάδαζε στους πόνους σε ένα μαιευτήριο των Αθηνών, από αυτά τα ακριβά! Μετά από 15 ώρες γέννας βγήκε ένα χοντρό πράγμα, που μωρό δεν το λες....αλλά σάκο του μποξ. Όλο το σόι μαζεύτηκε στο νοσοκομείο! It's a girl έγραφε το ροζ μπαλόνι που είτε έβλεπες αυτό είτε το μωρό ήταν το ίδιο! 5κιλά μωρό η Coula μας, άνοιξε τα μάτια σε αυτόν τον κόσμο που τόσες πίκρες και χαρές θα την κερνούσε! Η Couloμαμά έπεσε σε λήθαργο! Τρεις μέρες κοιμόταν για να συνέλθει από το σοκ και το μωρό, λένε, πως από τη στιγμή που έσκασε από την κοιλιά άρχισε να χαζογελάει! Από μωρό η Coula μας χαζοχαρούμενο ήταν!!!!

Με το πέρασμα των χρόνων το μωρό μεγάλωσε, άρχισε να μοιάζει με άνθρωπο κι έγινε ένα πανέμορφο ξανθό κοριτσάκι! Άρχισε να περπατάει, να μιλάει (βασικά γλώσσα μέσα δεν έβαζε), να πηγαίνει στο σχολείο! Υπόδειγμα μαθήτριας! Η δασκάλα την έβαζε και βοηθούσε όλα τα παιδιά της τάξης στις ασκήσεις και μάλιστα καμιά φορά την άφηνε να κάνει και μάθημα! Η Στ δημοτικού ήταν κομβική για την Coula μας. Ερωτεύτηκε τον Κωστάκη! Κι έκανε τόση χαρά όταν πήγαιναν χεράκι χεράκι μαζί στο σχολείο που τέτοια χαρά ούτε η Τζούλια δεν είχε όταν τσέπωσε το χρήμα από την εκπαιδευτική της ταινία! Σε εκείνα τα γεννέθλια, ο Κωστάκης της έκανε δώρο ένα λούτρινο αρκουδάκι! Ακόμη το έχει!

Κάθε χρόνο στις 9 Απριλίου η Coula μας γιόρταζε ακόμη έναν χρόνο ζωής! Στο Γυμνάσιο γιόρταζε με τις συμμαθήτριές της στο σπίτι , στο Λύκειο με κάτι γκομενάκια αλλά και με τις συμμαθήτριες της σε κάτι καφετέριες, στο Πανεπιστήμιο μόνο με γκομενάκια σε κλαμπάκια!
Ωραία χρόνια! Μέχρι που η Coula παραμεγάλωσε!

Στα 18 σου χέστηκες να πεις πως έχεις γεννέθλια! Το βροντοφωνάζεις γιατί σκάνε δωράκια από τον ουρανό! Ως τα 25 σου γιορτάζεις ατέλειωτες βραδιές σεξ και σαμπανιας με τα εκάστοτε μωρά σου! Απο κει και πέρα......ως τα 30, αν δεν έχεις παντρευτεί, τα ξεχνάς τα γενέθλια και το παίζεις αδιάφορη γκόμενα, μοιραία γυναίκα στα καλύτερά σου χρόνια, που ανάγκη δεν έχεις κανέναν! Ε μετά τα 30 κλάφτα κι άστα, κι όχι γιατί γέρασες, αλλά γιατί σε παίρνουν τηλέφωνο όλες οι παντρεμένες δήθεν φίλες και σε αρχίζουν στις γνωστές εκνευριστικές ευχές......

Πρώτα πρώτα εύχεται η Couloμάνα! Κι αρχίζει και θυμάται πως ήσουν ως μωρό, αν έκλαιγες, κάθε πότε έχεζες, αν έτρωγες το φαί σου, αν την ξενυχτούσες, αν την κατούραγες! Η καημένη η μάνα, θέλει να σκέφτεται τα παλιά καλά χρόνια γιατί χαϊρι τώρα πια από την Coula της δεν πρόκειται να δει! Τότε μπορούσε και να την ελέγξει. Στους βαθμούς στο σχολείο, στις παρέες της, ακόμη και στα πρώτα φλερτάκια της! Θα ξεχάσει η Coula την μάνα της όταν της είχε αποκαλύψει ότι τα'χει με τον Λευτέρη; Έξαλλη έγινε η δόλια μάνα γιατί οι βαθμοί της κοκόνας της είχαν πέσει από το 20 στο 19.8! Έλεος ρε μάνα!Τώρα που το θυμάμαι.....φρίττω!

Στη συνέχεια χτυπάνε αβέρτα τα τηλέφωνα από φίλους και γνωστούς και αρχίζουν τις ευχές! Άραγε εννοούν όσα λένε; Για παράδειγμα αυτό το "Να τα εκατοστήσεις", κρύβει μεγάλη κακία! Φαντάζεστε την Coula να είναι 100 χρονών; Να γκρινιάζει για τα πάντα, να χέζει τον κόσμο όλο και να παίρνει ένα ολόκληρο φαρμακείο στην καθισιά της; Απαπαπαπα

Μια άλλα ευχή όπως ήδη ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση, στα σχόλια κρύβει ζήλεια και φθόνο! " Και του χρόνου διπλή". Δηλαδή ποιος γνωστικός άνθρωπος θα ευχηθεί να γίνεις σαν ντουλάπα του χρόνου ή καλύτερα σαν τηλεφωνικός θάλαμος; Θα μου πείτε τώρα εννοούν άλλο πράγμα και μην μας το παίζεις στόκος Coula! Οκ, συμπληρώνουν το "Με ένα καλό παιδί".
Πάντα με καλά παιδιά ήταν η δικιά μας. Αλλά τι να το κάνεις; Απλά δεν ήταν η ίδια ίσως το καλό παιδί που ψάχναν οι άλλοι! Έχει κι αυτή τα κουσούρια της αλλά το θέμα δεν είναι να βρεις το καλό παιδί, αλλά να σε βρει κι εκείνο! Να συναντηθείτε κάπου βρε αδερφέ! Κι εγώ περίστροφο στον κρόταφο καλού παιδιού δεν βάζω! Να σας πω μια μικρή αλήθεια, δε με νοιάζει κιόλλας! Ίσως και να προτιμώ τα κακά παιδιά. Γιατί αν ήθελα θα την είχα βάλει την κουλούρα και μάλιστα με πάρα πολύ καλά παιδιά! Αλλά η καλοσύνη δεν αρκεί για να είναι κανείς ευτυχισμένος και να κάνει οικογένεια! Άκυρη η ευχή αυτή!

Έπειτα σε παίρνουν κάτι κάργιες από το παρελθόν που έχουν από 10 παιδιά η καθεμία! Καλές νοικοκυρές από καλά σπίτια, με καλούς συντρόφους οι οποίοι σύντροφοι κάνουν καλές δουλειές για να κάθονται αυτές και να ψάχνουν στα ημερολόγια πότε έχουν γενέθλια όσες δεν ακολουθήσαν το παράδειγμά τους για να τους ευχηθούν, κομπάζοντας για την δική τους ΔΥΣΤΥΧΙΑ. Και αρχίζουν τα " Άντε τελείωνε, πότε θα κάνεις εσύ παιδί; Περνάνε τα χρόνια και το βιολογικό ρολόι χτυπάει!"

Δε μπορώ να αφήσω ασχολίαστη αυτή την ευχή! Θα κάνω παιδί όποτε γουστάρω κι όχι όποτε θα μου υποδείξει η μαμά μου, η φίλη μου, η γνωστή μου, για να μην λέει ο κόσμος ότι έμεινα στο ράφι! Θα κάνω παιδί όταν θα βρω τον κατάλληλο πατέρα για να με βοηθήσει να το μεγαλώσω! Το βιολογικό ρολόι το δικό μου δεν έχει μπαταρία. Μας τελείωσε! Και θα την αλλάξω όποτε και αν θελήσω εγώ! Ακόμη κι αν περνάνε τα χρόνια υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να γίνει μια Coula μάνα! Υιοθεσία από τη μια που τόσα και τόσα παιδάκια τα γεννάνε μανάδες ανεύθυνες και τα πετάνε, αλλά και εξωσωματικήαπό την άλλη!
Και τέλος, με ρωτάτε ρε αν θέλω να κάνω παιδιά; Αν θέλω να φέρω τα παιδιά μου σε αυτόν τον παλιοκόσμο; Με ρωτάτε αν μπορώ να κάνω παιδιά; Κι αν όχι γιατί είμαι υποχρεωμένη να σας μιλήσω γι αυτό; Για κοιτάξτε τις δικές σας οικογένειες κι αφήστε με να χαρώ μια χρονιά τα γεννέθλιά μου χωρίς να προβληματίζομαι! Η και να μην τα γιορτάσω και καθόλου!

Πάντως η Coula μας για να ξέρετε, τα αγαπάει τα παιδιά! Δεν έχει πρόβλημα να γίνει μάνα, αλλά γαμώ το φελέκι μου, γιατί να βιάζονται όλοι γύρω της; Στο σβέρκο τους κάθεται; Όχι! Λεφτά τους ζητάει; Όχι! Αι σιχτίρ αφήστε την ήσυχη να ζήσει την ζωή της, να χαρεί τα νιάτα της και την ομορφιά της και να αποφασίσει εκείνη αν και πότε θα γίνει καλή νοικοκυρά, μανούλα και παντρεμένη δουλάρα! Ουφ!

Τα είπα και ξέσκασα! Προσέξτε τι ευχές θα αφήσετε! Θα σχολιαστούν όλες δεόντως!
Λεπτομέρειες από το πάρτυ μου στην επόμενη ανάρτηση! Θα το κάνω το Σάββατο το βράδυ για να μπορούν όλοι να έρθουν και να ξεπαραδιαστώ πάλι για να ακούσω μαλακίες ευχές!

10 Απριλίου 2010

Ανήμερα της σούβλας

Το πρωινό της Κυριακής ήταν δύσκολο! Αποβραδίς όπως ήδη θα διαβάσατε σε προηγούμενη ανάρτηση η Coula μας, σαν καλή χριστιανή, ντύθηκε σαν την λατέρνα και πήγε εκκλησία. Εκεί κουτσομπόλεψε λίγο με τις φίλες της τα δρώμενα γύρω της, αναπόλησε παλιές καλές και κακές στιγμές, έψαλλε το Χριστός Ανέστη με συνοδεία μπουρλότων και φυσικά έμεινε στην εκκλησία ως αργά γιατί μετά από 50 σχεδόν μέρες νηστείας κοινώνησε!
Η επιστροφή στο σπίτι ακολούθησε από χαράς ξεφάντωμα με μαγειρίτσες και άλλα εθιμοτυπικά φαγητά, όπως αυγά, τζατζίκια, τυριά και δεν συμαζεύεται! Η πρώτη μετά νηστείας επίσκεψη στην τουαλέτα δεν άργησε να έρθει.

Ώρα 5 το πρωί και μετά από την πρώτη εξόδιο κατάσταση η Coula μας ξάπλωσε για ύπνο! Φυσικά στριφογύρισε σαν το αρνί στο κρεβάτι και καποια στιγμή ζζζζζζζζ την πήρε ο ύπνος! Στο γλυκό το όνειρο, να και τα κλαμπατσίμπαλα από την γειτονιά!

Ωρα 10, το αρνί σουβλιζόταν, το κοκορέτσι το ίδιο! Όλα στην αυλή μύριζαν πτωμαϊνη! Έτσι είναι! Μέχρι να ψηθεί το αρνί και η αντεροκατάσταση, επικρατεί μια μυρωδιά σφαγείου! Κάπου εκεί αποφάσισε η Coula πως θα γίνει vegeterian! Το περίεργο κατάλοιπο από το πασχαλινό έθιμο της σούβλας είναι η γλώσσα του σουβλιζόμενου ζώου! Έχετε παρατηρήσει πως αράζει κάπου στην άκρη του στόματος και τα μάτια πετάγονται όξω; Αχ καημένα μου αρνάκια και κατσικάκια! Ειλικρινά τώρα που το σκέφτομαι προτιμώ να μην υπήρχε αυτό το βίαιο έθιμο.
Ένα πτώμα στη σούβλα και ο περίγυρος να τρίβει τα δάχτυλά του....Σαν κανίβαλλοι ρε παιδιά, που περιμένουν πάνω από την φωτιά πότε θα ανοίξει η πέτσα για να την τραβήξουν και να χαρούν με τις 1000 θερμίδες τη μπουκιά! Αλλά ας μην μιζεριάσουμε μέρες που είναι!

Ώρα 11, τα πρώτα κομμάτια από το κοκορέτσι αφαιρούνται και αρχίζει η δοκιμή! Κόψε άλλο λίγο, εγώ δεν πρόλαβα, ωραίο είναι, το πέτυχες στο αλάτι, έπρεπε να το είχαμε κάνει πιο χοντρό ή μάλλον πιο λεπτό, αστο λίγο ακόμη, χαμήλωσε τη φωτιά, κατέβασε το λίγο, ανέβασε το λίγο, γύρνα το λίγο, κάντο πιο κει, βάλε αλουμινόχαρτο, κόψε άλλο λίγο ντε να καταλάβουμε τη γεύση, δώσε λίγο στην θεία Γιαννούλα που ήρθε να πει τα Χρόνια Πολλά, κόψε ακόμη λίγο για το καλό, μην τσιγκουνέυεσαι, κόψε απο δώ, κόψε από κει, κέρασε τον θείο Θρασύβουλα που έχει πένθος και δεν σουβλίσανε φέτος, φέρε λίγο σκόρδο και λίγο λάδι να το πασπαλίσουμε, ξανακόψε, ξαναφέρε, μμμμ πολύ ωραίο, μμμμμμμ καλύτερο από πέρσι ε;μμμμμμμμμ γεια στα χέρια σου, μα που πέτυχες τόσο νόστιμη συκωταριά, φέρε μερικά πιατάκια, από τα μικρά, φέρε πιρούνια, κόψε μια τοματούλα για να γλιστράει στην καταπιόνα το άντερο, φέρε καμιά μπίρα παγωμένη, πιάσε και λίγο κρασάκι.
Με αυτά και με εκείνα, το κοκορέτσι δε πρόκαμε να μείνει ως το μεσημέρι!

Ωρα 12, η μουσική στο τέρμα, και να οι γυροβολιές και όπα και λάκια και το κρασί να ρέει και δώστου τσαλιμάκια ο θείος Χαράλαμπος και η θεία Μαρίτσα! Ελάτε παιδιά να φέρετε μια γυροβολιά. Μην ντρέπεσαι Coula, έλα σύρε το χορό και του χρόνου παντρεμένη. Να οι ευχές, να τα μελιστάλακτα λόγια. Στην υγειά μας βρε παιδιά και στα καλύτερα που έρχονται! Όπα και ξανά όπα και δώστου χορό! Απόκαμε το σόι, ξέπνοο άραξε γύρω από την φωτιά και από το αρνί.Ο ήλιος κατούρησε όλη την ομήγυρη και σαν ζαβλακωμένο κοτόπουλο η Coula ένιωθε πως την σουβλίζανε κι εκείνη.

Ώρα 1, έτοιμο το σφαχτάρι μας, το αρνί κατεβαίνει από τη σούβλα, διαμελίζεται, και τοποθετείται σε μεγάλες πιατέλες! Το τραπέζι στρώνεται με όλα τα ανοιξιάτικα χρώμα σε τραπεζομάντηλο και πάνω του αυγά κόκκινα, τυριά, τζατζίκια, τυροκαυτερές, ρώσικες, αλάτια, πιπέρια, σαλάτες πράσινες, κόκκινες, άσπρες. Όλα τα καλούδια του Θεού εκτός από το κοκορέτσι που θυσιάστηκε από το πρωί για να κορέσει την μανία για φαγητό!

Ωρα 2, απόλυτη ησυχία! Ένα πτώμα εξαφανίζεται! Δε χρειάζεται να το ψάξουμε! Η απουσία του αποτυπώνεται στις κοιλιές των ομοτράπεζων. Ο μόνος ήχος είναι αυτός των πιρουνιών και της μασέλας της γιαγιάς που μπαινοβγαίνει. Αυτό θα πει καταβρόχθισμα! Οι μεγαλύτεροι αρχίζουν να παραπονιόνται ότι τους έπεσε βαρύ το αρνί, οι νεότεροι συνεχίζουν με κρασάκι και σιγά σιγά ανάβει η συζήτηση και έρχονται τα γέλια και τα ρεψίματα!


Πιάσε μια σόδα, πολύ ωραία ήταν όλα, μπράβο Coula, άντε και διπλή του χρόνου, και στο σπίτι σου να κάνουμε Πάσχα. Και αρχίζουν πάλι οι ευχές και ο καημός να παντρευτεί η Coula. Όλοι ανησυχούν πλην αυτής! Ξέρει πως όταν φύγουν όλοι θα μείνει στη κουζίνα ως τις 5 να μαζέψει τον αμάζευτο και να πλύνει τον άπλυντο, γιατί ο Coulos ούτε και φέτος της πήρε πλυντήριο πιάτων.

Εκεί που όλοι ροχαλίζουν, που τα άγρια ένστικτα περιτυλίχτηκαν με τα έθιμα, που η γιορτή κόπασε και η μουσική σίγασε, η Coula μας αφού έπλυνε έναν τόνο πιάτα και άλλα σκέυη, κάθισε σε μια γωνιά της κουζίνας, άναψε ένα τσιγάρο και ένιωσε πραγματικά την απουσία...

Χριστός Ανέστη
Ας αναστηθούμε κι εμείς και οι νεκροί μας!

(ΥΓ Να είστε όλοι καλά και τώρα....... τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα)

6 Απριλίου 2010

Ανάσταση Cουλέ μου

Τι μου κάνετε; Χρόνια Πολλά! Χριστός Ανέστη! Εύχομαι υγεία, αγάπη, ευτυχία, έρωτα, αισιοδοξία, δύναμη, ενέργεια, ελπίδα, γαλήνη, ηρεμία, ξεκούραση και άλλα πολλά σε σας και τις οικογένειες σας!
Πως περάσατε; Πόσο φάγατε; Πόσο τουμπανιάσατε; Ήταν ωραία;

Η Coula, νήστευε 50 μέρες! Απορώ γιατί την λένε Σαρακοστή την περίοδο που διανύσαμε. Αν είναι να νηστεύουμε 50 μέρες να την λέμε Πεντηκοστή...
Χτες λοιπόν το βράδυ, έβγαλε τα τζήν της, τα πέταξε στην άκρη, φόρεσε τα καλά της, έφτιαξε μαλλί, φρύδι, νύχι και τα συναφή, έγινε άνθρωπος δηλαδή και πήγε εκκλησία στις 12 παρά τέταρτο. Είδε φίλες με τις οποίες κοτσομπόλευαν ό,τι γυναικείο κινήθηκε δίπλα. Μιλάμε για μεγάλες ψωνάρες οι διπλανές!!!! Βγήκε το πόρισμα: όλες οι άλλες ήρθαν να δείξουν τα καλά τους ρούχα, τα κραγιόνια τους και τις χάρες τους όλες! Αλλά καθρέφτη εύκαιρο δεν είχαν κοντά η Coula και οι φίλες της. Είδε και κουστουμαρισμένους Cουλούς, οικογενειάρχες με τα παιδιά αγκαλιά και τις Cούλες δίπλα τους! Κάθε παιδί με την σφραγίδα του νονού στο παπούτσι και στη λαμπάδα! Κι όταν ήρθε το Άγιο Φως παρανάλωμα του πυρός γίναν και τα μαλλιά και οι φιόγκοι!Και να τα κλάματα, και να οι ανάποδες που φεύγαν από τους αυστηρούς Cουλούς! Να μυρίζει καμμένο κι η κακομοίρα η δικιά μας, να σκέφτεται την αρνούμπα που θα σουβλιστεί την άλλη μέρα!

Τι ωραία που είναι η ελληνική Cουλο-οικογένεια! Αυτές οι γιορτές γι' αυτό μου αρέσουν.
Οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά. Ζεσταίνουν οι καρδιές και η αγάπη ξεχύνεται παντού! Εντάξει αν στο σπίτι γίνεται πόλεμος για το τι φαί θα μπει στη κατσαρόλα, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο! Τα cουλάκια συνήθως δεν τρώνε μαγειρίτσα, ο Cουλός αναπολεί τη μαγειρίτσα της συχωρεμένης η μη μάνας του και η Cουλα τρέχει από το πρωί ως τις 12 παρά 20 για να ετοιμάσει το φαγητό!

Στις 12 νταν: Χριστός Ανέστη! Ο ήχος των βαρελότων δημιουργεί εκνευρισμό! Η Coula σκέφτεται πόσα χρόνια γίνεται αυτό! Θυμάται εκείνη τη φορά που από τα πολλά βαρελώτα πήρε φωτιά ο πεύκος και ήρθε η πυροσβεστική! Θυμάται αγαπημένα πρόσωπα να κρύβονταν πίσω από τα δέντρα, πρόσωπα που δεν είναι στη ζωή πια! Λυπάται και χαίρεται μαζί! Χαίρεται και λυπάται!


Ο σαματάς εν καιρώ αγάπης συνεχίζεται, γιατί η Coula είναι θρήσκα, αλλά ο Coulos αντίχριστος!
Κάτσε χριστιανέ μου να κοινωνήσουμε; Όχι, θέλω να φάω και θέλω να φάω τώρα! Και που τον έπεισε να μείνει στη Λειτουργία; Τι έγινε; Εκείνος κάθε δέκα λέπτα την αγριοκοιτάζει με βλοσυρή ματιά! Αντίχριστε, σκέφτεται από μέσα της, δεν θα σου γίνει το χατήρι, θα λιμοκτονήσεις από την πείνα ως τις 3 το πρωί αν θες να φας τη μαγειρίτσα! Από την άλλη έψαχνε ευκαιρία ο Coulos για να της κάνει την παρατήρηση! Όταν λοιπόν τελειώνει η Εκκλησία κι επιτέλους η Coula φτάνει σπίτι, βγάζει το δωδεκάποντο και στρώνει τραπέζι, αρχίζει ο Αντίχριστος: Πόσο μου' λειψε η μαγειρίτσα της μαμάς; Η Coula δεν απαντάει, κοινώνησε και δεν θα την κολάσει τώρα αυτός, θα κρατηθεί στο ύψος της με ή χωρίς δωδεκάποντα!

Και μετά το πρώτο φαγοπότι.....αυτό το νυχτερινό η πρώτη επίσκεψη στην τουαλέτα έγινε στις 5 το πρωί....Σταματάω την περιγραφή.....δεν θέλετε να μάθετε τι πόλεμος έγινε εκεί!!!!

Αυτά για την ώρα! Οι περιπέτειες της Coulas ανήμερα το Πάσχα θα ακολουθήσουν στο επόμενο ποστ!

Τέλεια μέρα σήμερα....βγείτε για καφεδάκι....μαζέψτε ήλιο....χαρείτε τη ζωή!

Και να σας προσέχετε!
cu

4 Απριλίου 2010

Ελληνίδα Cούλα

Η Coula και η κάθε Κούλα είναι ελληνίδα, ενίοτε και ελληνίδα μάνα! Σε κάθε επέτειο σημαιοστολίζει το παιδί της και το στέλνει στη παρέλαση. Φοράει τα καλά της, πάει κομμωτήριο μια μέρα πριν, φτιάχνει το λοφίο της και σκάει μύτη να θαυμάσει το καμάρι της που είτε κρατάει τη σημαία, είτε -αν της βγήκε κοντό- το βλέπει κάπου στις τελευταίες γραμμές! Μα τι να λέει, το καμάρι της είναι το πιο όμορφο απ' όλα! Λάμπει είτε όταν παρελάζει στην πρώτη, είτε στην τελευταία σειρά.

Η Κούλα χαίρεται, γιατί ξέρει πως και η ίδια και το παιδί της είναι απόγονοι του μεγάλου Κολοκοτρώνη -ο οποίος για λίγες ψήφους δεν βγήκε ο Μεγάλος Έλληνας-.
Χαίρεται και σκάει κι ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού από υπερηφάνεια για το γένος της, για τους ηρωικούς πολέμους που δώσανε οι πρόγονοι της για να μπορεί τώρα εκείνη να ζει ελεύθερα και να καμαρώνει το παιδάκι της, το οποίο με τη σειρά του τιμάει τους αγώνες της Επανάστασης, τιμάει την Ελλάδα.

Ξάφνου η Κούλα μαζεύει με ενα χαρτομάντιλο το δάκρυ, δεν πρέπει αυτό να κυλήσει στο μάγουλο διότι θα χαλάσει το μακιγιάζ και θα φύγει το αιλάινερ. Όχι τίποτα άλλο αλλά θα την περπατήσει ο Κουλός της, μετά την παρέλαση μαζί με το φορτοστολισμένο καμάρι της. Θα πάνε για καφέ και για μπακαλιάρο σκορδαλιά κοντά στη θάλασσα. Να τιμάμε και τα έθιμα!

Αυτή η μέρα είναι για την Κούλα ημέρα μνήμης, αλλά και ημέρα ξεκούρασης. Καμιά φορά είναι πρώτα ημέρα ξεκούρασης και μετά ημέρα μνήμης. Είναι ευκαιρία να πάρει μια ανάσα από την φορτωμένη καθημερινότητα της και να βγει και μια βόλτα βρε αδελφέ στον ήλιο. Άνοιξε κι ο καιρός και είναι ό,τι πρέπει να τρως τον μπακαλιάρο σου δίπλα στην ελληνική σημαία!

Δεν ξέρει βέβαια πως όταν ρώτησαν το καμάρι της, τι γιορτάζουμε σήμερα, εκείνο απάντησε, γιορτάζουμε τους Τούρκους. Αν το ήξερε, μπορεί και να καθόταν το προηγούμενο βράδυ να εξηγήσει στο παιδί πως γιορτάζουμε την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους, ενώ τους ίδιους τους Τούρκους τους έχουμε χεσμένους. Από την άλλη σίγουρα θα σκεφτόταν: Δε βαριέσαι, τουλάχιστον το δικό μου το παιδί ήξερε πως ο εχθρός ήταν ο Τούρκος κι όχι ο Ιταλός ή ο Γερμανός.... Πάντως σίγουρα δεν θα μπορούσε να πει και πολλά στο παιδάκι της γιατί κι η ίδια συγκεχυμένα τα έχει στο μυαλό της!

Όχι, όχι, δεν έχει τύψεις! Το στέλνει στο σχολείο κι εκεί είναι σίγουρη πως οι δάσκαλοι και οι καθηγητές θα του είπαν τι παίζει σήμερα στην Ελλάδα. Έχει εμπιστοσύνη στην ελληνική εκπαίδευση και μάλιστα γνωρίζει προσωπικά την καθηγήτρια Ιστορίας του γιου της.
Τις προάλλες είχε πάει να την ρωτήσει για τις επιδόσεις του κι εκείνη της είχε πει πως το Κουλάκι είναι πολύ καλός μαθητής και πολύ καλό παιδί πάνω απ' όλα. Μετά από αυτό, δεν βαριέσαι, ας μην ξέρει πια και ποιος ήταν ο εχθρός στο πόλεμο του 21. Ας περάσει στο Πανεπιστήμιο, ας βρει μια δουλειά (στο δημόσιο) και όλα καλά θα πάνε.

Μετά από μια κουραστική μέρα, αλλά γεμάτη από συναισθηματική φόρτιση για ένα παρελθόν και μια επανάσταση που άλλαξε το τοπίο στη χώρα της, μετά από πολύωρη ορθοστασία για να δει το καρπό του ερωτα της να τιμάει το Έθνος, μετά από μια βόλτα με την Κουλο-οικογένεια, η Κούλα γέμισε τις μπαταρίες της είναι έτοιμη για την αυριανή και εξής καθημερινότητά της, μέχρι την επόμενη επέτειο που τότε θα ξαναβγάλει τη σημαία να στολίσει το μπαλκόνι, θα ξαναντύσει το παιδί της στα χρώματα της Ελλάδας και θα ξανανιώσει την περηφάνεια μέσα της που είναι Ελληνίδα. Έρχεται και το Πάσχα, εκεί θα νιώσει την περηφάνεια μέσα της που είναι Χριστιανή.

Δεν έχει ιδέα για την καινούρια Επανάσταση που ετοιμάζεται να ξεσπάσει.....στις παρηκμασμένες ηγεμονίες της χώρας της...

25 Μαρτίου 2010

Γιουροβιζιόνα

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα για τη γιουροβιζιόνα. Ούτε ένα μήνυμα της προκοπής δε στείλαμε! Πάλι διαλέξαμε οι Ελληνάρες το καλύτερο(;) κομμάτι... Όπα και ξανά όπα και μάλιστα που και που να σπάει τη σιωπή κανένα ουυυυυυυυυυυυυυυ όπως τα ουρλιαχτά των Ούνων, του Ρακιτζή και της Ρουσλάνα! Θυμάστε; Κάτι σαν αλλαλαγμός! Αν είχε και σφυρίγματα από σφυρίχτρες θα έμοιαζε με το πάρτυ μασκέ που είχα πάει τις προάλλες. :) Σφυρίγματα και αλλαλαγμοί και δώστα όλα και κούνα το κορμί σου κλπ κλπ κλπ. Την Ανατολή την έχει μέσα του ο Έλληνας, και μια ιδέα βαρβαρισμού! (τα ουυυυυυ εννοώ).

Μα καλά που τον ξέθαψαν αυτόν που είπε κι η θεία μου! Μωρέ δεν τον είχαμε θάψει καλά και τον ξεθάψανε και θα μας κατσικωθεί τώρα, μαζί με τα ου και τα όπα του και αι σιχτίρ δηλαδή! Για να μάθουμε όταν θα ανοίγουμε λάκο να σκάβουμε βαθιά!! Αλλά και η λίρα; Φωτια και μπούλμπερι τα κάναμε. Και να και οι χορευτές από το so you think you can't dance, και να τα ταμπούρλα που αναβόσβηναν σαν τον φωτεινούλη! Τι; Δεν θυμάστε τον φωτεινούλη; Εκείνο το πλαστικό παιδάκι που τη νύχτα έλαμπε σαν πυγολαμπίδα; Η Κούλα μικρή, αν δεν είχε τον φωτεινούλη δίπλα στο μαξιλάρι, δεν μπορούσε να κοιμηθεί παρακαλώ!

Εντάξει κι ο Πολυβολάκης δεν ήταν κακός, αλλά και αυτό το τραγουδάκι τίγκα στο ελληνικό στοιχείο ήταν, αν κρίνουμε από το κούνημα της τύπισσας. Τουλάχιστον θα τους τη σπάγαμε λίγο με τον Πολυβολάκη, τον οποίο τον πάω παρεπιπτόντως. Εκείνο το "στης εκκλησιάς τη πόρτα" με είχε στιγματίσει όταν ήταν της μοδός! Φανταζόμουν, η Κούλα, τον εαυτό μου να πηγαίνω στην εκκλησία και να βλέπω τον Κουλό να παντρεύεται άλλη Κουλή, γιατί Κουλός είναι, Κουλή θα πάρει. Κι έπειτα χάρη στην συγκριτική μου ικανότητα σιγοψιθύριζα: "το Προσκλητήριο μου έπεσε απ' τα χέρια, όχι δεν γίνεται δεν είναι δυνατόν, εσύ που μου 'ταζες τον ουρανό τ' αστέρια, τώρα στο γάμο σου με θες να ' μαι παρόν. Μπρος στην εκκλησιά.....κλπ κλπ".
Το θυμάστε καλέ το άσμα του Χριστοδουλόπουλου; Μεγάλο σουξέ, από κασέτα το ακούγαμε, τότε!

Αλλά και οι μελισσούλες ήρθαν μαζί με την Άνοιξη...Κι αφού οι Κινέζοι πρωτοστατούν παντού, κι αφού όταν παρουσιαζόταν αυτή η τρελλή τραγουδάρα, πήγαμε στο WC να χεσ...με, και να κάνουμε τσιγάρο, κι αφού πήραμε και μια γεύση μακρινής Ανατολής.....ύστερα ήρθαν οι μέλισσες, λίγο αργοπορημένες. Της πρόλαβε το όπα(λάκια).

Ένα έπρεπε να πάει στην γιουροβιζιόνα, αλλά κι αν πήγαινε θα έχανε την ομορφιά του γιατί θα το ακούγαμε 367292004384 φορές τη μέρα, οπότε καλύτερα που δεν πήγε και θα κρατήσει τουλάχιστον το επίπεδό του!

Αυτά τα ολίγα για την γιουροβιζιόνα, κατά τα άλλα η Κούλα και πολλές άλλες Κούλες είναι ποιοτικουρα για να ασχολείται με αυτά!
Σνομπάρει δημοσίως, λέει πως πρόκειται για πανηγυράκι, για χαμηλό επίπεδο κλπ, αλλά κάνει τρελές συνάξεις τη μέρα εκείνη, μη τυχόν και χάσει νότα η κότα!

Μου τη σπάνε οι δηθενιές!

13 Μαρτίου 2010

Οσκαριλίκια

Έντεκα τη νύχτα και τα Όσκαρ τελειωμό δεν είχαν! Βαριέμαι να βλέπω τηλεόραση, αλλά μου αρέσουν και λίγο αυτά τα φανταζί σκηνικά και καμιά φορά τα χαζοκοιτάω, αλλά κι ο Coulos επέμενε να τα χαζέψουμε!
-Τι να χαζέψουμε; Δεν θέλω να χαζέψω άλλο, αρκετά κουλή είμαι, του είπα.
-Αμάν με τη γκρίνια σου, μου είπε, και έκανα μόκο, χαλάρωσα στο καναπέ και άρχισα να χαζευω φορέματα που δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσω, μαλλιά που φώναζαν βοήθεια γιατί είχαν παστωθεί στη λακ, κοστούμια που αναδείκνυαν ωραίους αντρικούς ώμους, εκτός από αυτούς του Τζεφ, ο οποίος αισθητά έχει γεράσει!

Ξαφνικά εκεί που χειροκροτούσαμε καθισμένοι με τον Coulo στο πρώτο τραπέζι των επισήμων, γιατί εκεί μας ειχαν βάλει να καθίσουμε, ακούω μια φωνή να λέει στο μικρόφωνο:
-Και το όσκαρ πηγαίνει στηννννννν Coula. Ξαφνιάζομαι, κοιτάζω δίπλα μου τον Coulo και χαμογελάει αδιάφορα, δεν το περίμενε αλλά το ευχαριστήθηκα που του ήρθε έτσι ξαφνικά στην επίμονη κεφάλα του η επιτυχία μου.
Σηκώνομαι από την θέση μου, καθώς ακούγονταν από παντού χειροκροτήματα.
Κάνω να ανέβω στην εξέδρα και κάπου καθρεφτίζεται το φόρεμα μου. Ήταν πολύ φανταζί, στα χρώματα του λαμέ φούξια και του κίτρινου πουά, με μεγάλους μακριούς γιακάδες, και έναν τεράστιο λευκό φιόγκο στον πισινό. Σκέφτηκα πως άξιζε το κόπο να το φορέσω γιατί όλοι με κοιτούσαν και χαμογελούσαν. Εγώ πιστεύω από θαυμασμό, ο Coulos, μου είπε πως γελούσαν επειδή κορόιδευαν. Ο κακεντρεχής, είπε πως ήμουν σαν ουράνιο τόξο στη ντίσνειλαντ, αλλά δεν τον ακούω γιατί το μόνο που θέλει είναι να μου αρπάξει τη χαρά μου και τη δόξα μου.

Ανεβαίνω ένα σκαλί και ακούγεται ένα χρατςςςςςςς.Νομίζω πως ακούστηκε σε όλη την αίθουσα, αλλά μπορεί και να ήταν ιδέα μου. Όμως τα χαχανητά πίσω μου, με έκαναν να αφυπνιστώ από την συγκίνηση και να αναζητήσω κάπου πάνω μου το αποτέλεσμα του ήχου. Φτου γμτ με κοιτούσε και η Σάντρα κι αισθάνθηκα άσχημα. Είχε σκιστεί όλο το πίσω μέρος της τουαλέτας μου και μόνο ο φιόγκος είχε καλοβολευτεί στον πισινό μου.

Μάζεψα δυνάμεις και δεν πτοήθηκα. Συνέχισα να ανεβαίνω ενώ σε κάθε σκαλί γινόταν και μια μικρή καταστροφή! Στο δεύτερο σκαλί μου έφυγε ο φακός επαφής από το μάτι κι έχασα τον προσανατολισμό μου, στο τρίτο σκαλί σπάσανε τα μαργαριτάρια από το λαιμό μου και ξεχύθηκαν στα χαλιά, ενώ κάποιες κυρίες περιοπής τρέξανε να τα μαζεέψουν, στο τέταρτο σκαλί κάποιος μου είχε πετάξει μια μπανανόφλουδα και κόντεψα να σωριαστώ καταγής, στο πέμπτο σκαλί έπεσε από το ταβάνι ένας κουβάς με νερό και το μακιγιάζ μου έγινε χάλια, στο πέμπτο σκαλί έσπασε κλασικά το τακούνι μου, στο έβδομο σκαλί ο φιόγκος εγκατέλειψε τον πισινό μου κι έπεσε στο πάτωμα, στο ογδοο σκαλί έσπασε και το δεύτερο τακούνι, στο ένατο σκαλί σιχτίρισα τον Coulo που επέμενε να με συνοδεύσει, στον δέκατο σκαλί έπεσε το μαλλί, OMG, πάει ο κότσος που βολευόταν μέσα ολόκληρο ζωικό βασίλειο και στον ενδέκατο σκαλί επιτέλους έφτασα!

Σε τι κατάσταση έφτασα μπορείτε να το φανταστείτε! Στη σκηνή ο αγαπημένος Antonio B με αγκάλιασε και μου είπε:
-Κούλα, μην στεναχωριέσαι, ό,τι και να συμβεί είσαι μια θεά! Του χαμογέλασα και παρέλαβα το Όσκαρ. Χειροκρότησαν όλοι και περίμεναν να ακούσουν το λόγο μου!
Άρχισα να ψελλίζω:
-Ευχαριστώ τη μαμά μου, τον μπαμπά μου και όλους εσας που με ψηφίσατε!
Ξανά χειροκροτήματα!

Ώρα να κατέβω από τη σκηνή! Μα δεν προλαβαίνω να κάνω ένα βήμα, κατεβαίνει με μηχανισμό από το ταβάνι ο Ρουβάς, με βουτάει στην αγκαλιά του και πετάμε προς τα σύννεφα.
Ενώ η κατάμεστη αίθουσα χειροκροτάει με απίστευτη μανία. Ξέρω πως οι περισσότερες εκεί μέσα με ζηλεύουν και οι περισσότεροι με γουστάρουν, αλλά εγώ στην αγκαλιά του Ρουβά νιώθω απόλυτη ευτυχία.

Με αφήνει ακριβώς πίσω από τη σκηνή, και μπαίνει σε μια λίμο και εξαφανίζεται φωνάζοντας:
- Συγγνωμη Coula, πρέπει να φύγω με περιμένει η Κάτια και το μωρό!
Μένω στα παρασκήνια μόνη μου, με διαλυμένο φόρεμα, με πεσμένο μαλλί, με κραγιόνια αλλού γι' αλλού, ξυπόλητη, τυφλή, χωρίς κοσμήματα αλλά με ένα αγαλματίδιο στο χέρι!

Μπαίνω σε ένα ταξί να φύγω, ο ταξιτζής συζητάει στο κινητό με έναν φίλο του για τα Όσκαρ, δεν πρόσεξε πως στο πίσω κάθισμα καθόταν η κουλή που του περιέγραφε ο φιλος του στο τηλέφωνο! Ναι, αυτή που πήγε σαν καρναβάλι στα Όσκαρ!

Ξαφνικά με παίρνει ο ύπνος....θέλω να φτάσω σπίτι μου, να τηλεφωνήσω στη Μαντόνα και να της πω να με καλύψει και πως δεν θα πάω στην δεξίωση μετά.
Ξαφνικά εκεί μέσα στο ταξί ακούω τη φωνή του Coulou:
-Δεν είσαι εσύ γι' αυτά και μετά ένα δαιμονικό γέλιο...μπουχαχαχαχαχαχα

Πετάγομαι πάνω και αντικρύζω τον Coulo, να γελάει με την ψυχή του! Ποιος ξέρει τι θα έβλεπε στην τηλεόραση καθώς εγώ κοιμόμουν και ονειρευόμουν...μεγαλεία!

10 Μαρτίου 2010