Coula Reloaded

Θα με βρείτε στο Coula Reloaded.

Σας περιμένω!

Καθαρά Τρίτη δεν έχει;

Κι αφού φάγατε τα τουρσιά και τις λαγάνες και τα άλλα -πως τα λένε εκεί στη Κρήτη;-λουμπούνια; λαγουνια; λαγούμια; Αφού λοιπόν φάγατε όλα αυτά, γιατί εγώ την έβγαλα με ελιές και λαγάνα, συνεχίζεται η ζωή με κρύο, μεσούσης Άνοιξης. Αρχίζει επίσημα η νηστεία που θα κρατήσει λίγο περισσότερο από σαράντα μέρες. Είπαμε λοιπόν θα νηστέψουμε, απ' όλα, πλην του σεξ. Αυτό το νηστεύουμε μέρες τώρα, οπότε φτάνει.

Οσοι πετάξατε χαρταετούς να ξέρετε πως αν δε προσθέσεις στην ουρά εξτρά εφημερίδες, δε θα πετάξει ποτέ το πουλί. Έτσι τουλάχιστον έκανε ο πατέρας μου, πριν κάμποσα χρόνια που ήμαστε παιδιά. Ο χαρταετός μας πετούσε πιο ψηλά απ' όλους, σε σημείο που δε μπορούσαμε να τον κρατήσουμε τα κορίτσια, γιατί πληγωνόταν το χέρι. Κι ύστερα, ένα τσακ με την ψαλίδα έστελνε τον χαρταετό μακριά, σε άλλους τόπους, σε άλλα μέρη, σε άλλα σύρματα.

Έβλεπα στις ειδήσεις στο πάρκο Bεϊκου, γινόταν χαμός. Ο δήμος έδινε λαγάνες δωρεάν και διάφορα άλλα σαρακοστιανά για να φάει ο πεινασμένος δημότης. Σε μια συζήτηση με τη μάνα μου, μου έλεγε πως τα παλιά τα χρόνια, τέτοια μέρα, ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους, τα δημοτικά τραγούδια ακουγονταν παντού και οι άνθρωποι χαμογελούσαν. Σήμερα, οι περισσότεροι στη γειτονιά είναι άνεργοι. Σιγά μη το χαρούν κιόλας.

Έρχονται πολύ δύσκολες μέρες και νομίζω πως σιγά σιγά το πρόβλημα αρχίζει να μας αγγίζει όλους. Ας ευχηθώ Καλή Σαρακοστή και Καλή Ανάσταση σε όλους τους ανθρώπους και σε όλα τα επίπεδα. Αν και η Ανάσταση αργεί και επι της ουσίας...

Να προσέχετε τους εαυτούς σας. 
Φιλιά πολλά
 
18 Μαρτίου 2013

Ήρθε η Άνοιξη

Ήρθε η Άνοιξη. Έστρωσε ο καιρός. Βγάλαμε τα κοντομάνικα. Τι χαρά; Τι ευτυχία; Πόσο μου αρέσει ο ήλιος και η θέρμη του. Τον Χειμώνα δεν τον αγαπώ. Εντάξει, για λίγο τον θέλω...εκεί που σκας και δε μπορείς να πάρεις ανάσα από την ζέστη, αλλά τον θέλω φευγαλέα. Απλά τον νοσταλγώ κι αμέσως τον ξεχνώ όταν βουτήξω στη θάλασσα. Μια φίλη μου ξεκίνησε μπάνια στη θάλασσα. Μου θύμησε τη Φούλη μας, που όμως η Φούλη δεν σταμάτησε καθόλου το Χειμώνα τα μπάνια της. Κρυώνω και μόνο στη σκέψη, αλλά αν ήμουν λίγο πιο γενναία ίσως κι εγώ να έκανα μπάνια όλο το χρόνο. Συνήθεια είναι, τίποτα άλλο. Απλά εγώ κρυώνω, ως αυθεντική κρυόκωλη.

Ήρθε η Άνοιξη. Αρχίσαν οι μαλακίες. Το τι κουλαμάρα έχω ακούσει αυτές τις μέρες από πολιτικούς δε λέγεται. Ο ένας έλεγε πως δε ξέρει πως θα διαχειριστεί τις ελπίδες του λαού λες και τον ψήφισε κανείς για να διαχειρίζεται ιδέες, κι όχι ένα διαλυμένο κράτος. Ο άλλος έλεγε πως οι πολίτες πρέπει να είναι υπεύθυνοι και να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους, λες και οι πολιτικοί, τα λαμόγια και όλοι όσοι κλέβουν δεν είναι πολίτες. Όλα αυτά και άλλα πολλά θα τα πούμε το Σάββατο στο Coulair.

Ήρθε η Άνοιξη. Σε λίγες μέρες αρχίζουν να γεννεθλιάζονται τα Κριάρια. Γέμισε ο τόπος Κριάρια. Για να έχεις γεννηθεί Κριός πρέπει η μαμά σου να σε μαγείρεψε περίπου τον Αύγουστο που είναι παχιές οι μύγες. Εκεί στις διακοπές, ζουζούνισε με τον πατέρα και βγήκες εσύ τώρα να είσαι παιδί της Άνοιξης, των λουλουδιών και της αγάπης. Γιατί η Άνοιξη πέραν από Πρωτομαγιές, από τη φύση όλη που ανθίζει μέσα μας και έξω μας, εμπεριέχει και το Πάσχα, τη θυσία για την Αγάπη δηλαδή.

Ήρθε η Άνοιξη. Είμαι σε πολύ καλή διάθεση. Τα βραδάκια να μαζεύεστε στο facebook να παίζουμε κρεμάλες, εξαιρείται η Νάσια και η Georgina που δεν ξέρουν να παίζουν και δεν τις θέλουμε....(πλάκα κάνω φυσικά).

Το Σάββατο το απόγευμα στις 7 το ραδιοφΟνικό μου Coulair, γιορτάζει τις Απόκριες και καλωσορίζει την Σαρακοστή. Να είστε εκεί, θα σας περιμένω.  Θέμα: Κάτω οι Μάσκες.

Αυτά. Ερωτευτείτε ελεύθερα αυτές τις μέρες...γιατί έρχεται η Νηστεία.  

Φιλιά στις καραμουτσουνάρες σας 
 
14 Μαρτίου 2013

Νηστεία και χαρά

Καλημέρα σας, καλή εβδομάδα.
 
Αυτη η εβδομάδα είναι από τις αγαπημένες μου. Λέγεται Τυρινή και πλακωνόμαστε στο σπίτι και τρώμε το γαλακτο-τυροκομικό, σα να μην υπάρχει αύριο. Λες και θα σταματήσουν να αρμέγονται οι αγελάδες κι ουέ κι αλίμονο. Βλέπετε ξεκινάει με την Καθαρά Δευτέρα η νηστεία για εμάς τους χριστιανούς και θα ξαναφάμε τυρί και κρέας το Πάσχα.
Παρόλο που δεν νηστεύω συχνά, είπα φέτος να κάνω νηστεία. Αν ζούσε η γιαγιαCούλα μου, θα μου έλεγε πως πρέπει να νηστέψω και στο στόμα και στα σαρκικά πάθη. Εκείνο που δεν ξέρει και που δεν θα το μάθει και ποτέ διότι πέθανε νωρίς-κοντά 91 ετών- είναι πως τα σαρκικά μου πάθη κάνουν νηστεία αρκετά μεγάλο διάστημα και σε λίγο θα αρχίσω να τρέχω έξω στις πλατείες και στους δρόμους και θα φωνάζω: Κανας Cουλός μωρέ υπάρχει εδώ δα;   Και η απάντηση θα είναι : Όχι! Γιατί πολύς κόσμος δε παραδέχεται πως είναι cουλός. Όλοι νομίζουν πως είναι επιστήμονες, ειδικοί και γαμάτοι και όταν ακούνε να τους λες cουλούς, κάτι θίγεται μέσα τους.
Ας επανέλθω στα της Τυρινής και της θρησκείας. Θα νηστέψω που λέτε, έτσι για να έχω εύκολη δικαιολογία που δεν είμαι σε σχέση και που δεν κάνω σεξ, όσο θα ήθελα τουλάχιστον. Από την άλλη πλευρά δε μου αρέσουν τα νηστίσιμα φαγητά και πάλι στον αρακά θα περιοριστούμε. (Λατρεύω τον αρακά). Και στην τελική αν κουραστώ θα σταματήσω τη νηστεία. Πάντως η τυρόπιτα που φτιάχνει τώρα η μάνα μου, έχει γεμίσει τον τόπο λιγουριές και η σπανακόπιτα που έφτιαξε χτες, ήταν απόλαυση. Αυτές είναι νοικοκυρές για σπίτι, όχι σαν μερικές μερικές που δεν ξέρουν να φτιάχνουν ούτε ένα τοστ. Κι αυτό το καίνε δηλαδή. Έλεος.
Εν κατακλείδι, το γάλα και το τυρί είναι πρωταρχικά στοιχεία της διατροφής μας και θα τα χαρούμε μια εβδομάδα για να τα στερηθούμε αρκετές εβδομάδες. Μα έτσι δεν είναι η ζωή; Ό,τι σου αρέσει και το αγαπάς, συνήθως σου προκαλεί προβλήματα και όχι μόνο υγείας. Η ζωή είναι σαν τη νηστεία της Σαρακοστής. Κάνεις υπομονή αρκετό καιρό για να απολαύσεις την μια στιγμή...της λύτρωσης.

Αυτά από μένα. Φιλιά πολλά στις μουτσουνάρες σας.

12 Μαρτίου 2013

Αν ήσουν γκαντέμω δηλαδη;

Όταν η Λένια αποφάσισε να πάει στην Αυστραλία:
  • χιόνισε στην Ελλάδα εκεί που δεν έχει κρύο στην Ελλάδα
  • δεν της βγάζανε βίζα αν δεν περνούσε από συνέντευξη λες και ήταν ψυχοπαθής
  • η Τράπεζα δεν είχε εύκαιρο το παράβολο για να μετατρέψει το δίπλωμά της, ώστε να ισχύει κι εκεί και πήγε α-διπλώματη.
  • παρέδωσε τις πινακίδες για να μη πληρώσει τα νέα τέλη κυκλοφορίας, αλλά δεν τις θέλανε με τίποτα
  • μια μέρα που χρειάστηκε κάπου να πάει, έφαγε μια γερή κλήση να έχει να θυμάται την Ελλάδα με αγάπη
  • ένα πρωί τη χτύπησε αυτοκίνητο και της σακάτεψε το χέρι
  • ήρθαν όλα τα χαράτσια και οι λογαριασμοί μη και χάσουν και δεν την αποχαιρετίσουν
  • αγόρασε βαλίτσες πολλές ενώ επιτρεπόταν να πάρει μόνο μία
  • πήρε μαζί της χειμωνιάτικα ρούχα -ενώ εκεί έχει Καλοκαίρι-με φόβο θερμοπληξίας (βασικά το μέγα πρόβλημα θα ήταν το αντίθετο...να έπαιρνε μαζί μόνο Καλοκαιρινά και να έφτανε εκεί στο ψοφόκρυο με το φορεματάκι το ραντέ).
  • της κλέψανε τη τσάντα με τη ταυτότητα και όλα τα έγγραφά της
  • δεν της πέτυχε η βαφή και είχε μεγάλη στεναχώρια

Και όταν ξεκίνησε να πάει ύστερα από τα πολλά:
  • ξέχασε μια χειραποσκευή με τα καλλυντικά της, δεν προλάβαινε να γυρίσει να την πάρει
  • γλίστρησε στο αεροδρόμιο και τσάκισε τον αγκώνα της..αυτό θα πει καθαριότητα...έστραφταν όλα στο διάβα της
  • το αεροπλάνο έπαθε βλάβη και έμεινε στο Αμπού Ντάμπι 2 μέρες, περνώντας βασίλισσα γιατί πλήρωνε τα πάντα η αεροπορική
  • η βαλίτσα της έκοψε δρόμο και δρομάκι κι έφτασε μια εβδομάδα αργότερα. Ούτε βρακί δεν είχε να βάλει
  • είχε ξεχάσει πίσω πολλά και σημαντικά πράγματα, όπως το τσιμπιδάκι των φρυδιών...φρίκη
  • βρήκε τον φίλο της να την περιμένει σε ένα αντρικά "καθαρό" σπίτι...ξεπατώθηκε η γυναίκα να το φέρει βόλτα
  • δουλεια δεν έχει ακόμη, αλλά θα βρει, δεν την φοβάμαι
  • μιλάει στο skype με την φίλη της αραιά και που διότι κάναμε τη μέρα νύχτα και τη νύχτα μέρα
  • περνάει γαμάτα και αρχίζω να μαζεύω λεφτά για να πάω διακοπές.

ΥΓ Και όλα αυτά έτυχαν σε μια κοπέλα που είναι πολύ τυχερός άνθρωπος γενικά....
Έχω μεγάλη απορία να δω τι θα γίνει...αν αποφασίσω εγώ να πάω Αυστραλία....με τη γκαντεμιά που με δέρνει..... 
27 Φεβρουαρίου 2013

Γυναίκες με αρχίδια

Την γνώρισα ένα βράδυ σε μια συναυλία των Γυμνών Καλωδίων, μια απολαυστική νύχτα με καλή παρέα. Στην αρχή ήμουν λίγο διστακτική μαζί της. Η εμφάνισή της ήταν αυτό που λέμε: αγοροκόριτσο. Ή για να είμαι σαφής φαινόταν πως ειναι μια γυναίκα με αρχίδια. Ήμουν επιφυλακτική διότι ήταν κολλητή φίλη ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ είχα αγαπήσει πολύ, ή μάλλον νόμιζα πως τον είχα αγαπήσει.

Σε αυτές τις περιπτώσεις φοβάσαι μήπως η άλλη δεν είναι κολλητή του, αλλά κρυφογκόμενά του. Τελικά δεν είχε σημασία γιατί σταμάτησα να πιστεύω πως αγαπώ τον κολλητό της, αλλά τελικά λάτρεψα εκείνη.  Ωστόσο θυμάμαι πως το γέλιο της ήταν απίστευτα αληθινό. Είναι αυτές οι στιγμές που γνωρίζεις ανθρώπους, που ξέρεις πως μπορεί ποτέ να μην γίνετε φίλοι, αλλά καταλαβαίνεις πως είναι αυθεντικοί σε αυτό που κάνουν και σε αυτό που πραγματικά είναι. 

Την Κατερίνα την ξαναείδα περίπου μετά από έναν χρόνο. Καθόλου αλλαγμένη ούτε έξω, αλλά ούτε μέσα. Είχε παραμείνει ο ίδιος αυθεντικός άνθρωπος. Η Κατερίνα μαζί με τον Αντρέα και την Μάρω έχουν στήσει ένα διαδικτυακό ραδιόφωνο τον R1 Radio, με εξαιρετικές ροκ και όχι μόνο εκπομπές. Εκεί φιλοξενήθηκε το Cοulair μου για περίπου τρεις εκπομπές με μεγάλη επιτυχία και τα παιδιά αλλά και η Κατερίνα με αγκάλιασαν δυνατά και με εμπιστεύτηκαν. 

Ο λόγος που η συνεργασία μας έληξε ήταν πως μου έγινε πρόταση από το SpirtoWebRadio και η εκπομπή μου, η οποία απευθύνεται κυρίως, αλλά όχι μόνο, σε bloggers ήρθε κι έδεσε με τις υπόλοιπες εκπομπές του Σπίρτου που οι παραγωγοί τους ήταν κυρίως bloggers. Μόλις ανακοίνωσα στα παιδιά την αποχώρησή μου από τον R1 Radio, ένιωσα και κατάλαβα καλά πως η αξιοπρέπεια των ανθρώπων δεν έχει να κάνει καθόλου με την ηλικία. 

Τα παιδιά μου ευχήθηκαν τα καλύτερα και μάλιστα την παραμονή της πρεμιέρας μου στο Σπίρτο, έλαβα και πάλι ευχές από την Κατερίνα για καλή αρχή και καλές επιτυχίες. Ακριβώς επειδή ο χαρακτήρας της είναι τόσο δυναμικός και έχει τόση αυτοπεποίθηση, γνώση κι εμπειρία σε αυτό που κάνει, δεν μπήκε καθόλου στο τρυπάκι του ανταγωνισμού και της καχυποψίας. Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά μια αξιοζήλευτη γυναίκα με αρχίδια. Μια γυναίκα που είμαι περήφανη που την γνώρισα, που συνεργαστήκαμε και που κάτσαμε και ήπιαμε δυο καφέδες και γνωρίσαμε καλύτερα η μια την άλλη. 

Η απόσταση που μας χωρίζει είναι μεγάλη για να μπορώ να της υποσχεθώ πως θα τα λέμε από κοντά. Όμως μέσα στη καρδιά μου ένιωσα μια δικαίωση πως για κάποιους ανθρώπους που γνώρισα και εκτίμησα και συνεργάστηκα και ανοίχτηκα, άξιζε τον κόπο.

Ο R1 Radio  oργάνωσε με μεγάλη επιτυχία με τις γενναίες προσπάθειες αυτού του κοριτσιού, το πρώτο του live για την στήριξη ελληνικών ροκ συγκροτημάτων. Θα είμαστε όλοι εκεί για να στηρίξουμε τα παιδιά και να περάσουμε ωραία σε μια καθαρά ροκ βραδιά.

Κατερίνα, σε ευχαριστώ πολύ που μπήκες στη ζωή μου και με έμαθες πως υπάρχουν γυναίκες που δεν φοβούνται, που πατάνε δυνατά στα πόδια τους, που δε το βάζουν κάτω και που είναι αντράκια. Σου βγάζω το καπέλο. Συνέχισε δυναμικά κορίτσι μου και η αυθεντικότητά σου αυτή, μόνο σε καλό μπορεί να σου βγει. Σε εκτιμώ βαθύτατα και σε ευχαριστώ που είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ με ολα τα γράμματα κεφαλαία. Ετούτο το ιστολόγιο, εγώ προσωπικά αλλά και το SpirtoWebRadio θα στηρίζουμε κάθε προσπάθεια του R1 Radio σε ένα πνεύμα ευγενούς άμιλλας και συνεργασίας.
 
24 Φεβρουαρίου 2013

Με ρούφηξε

Παρατηρώντας το θέατρο του παραλόγου, με τους επικίνδυνους τερατόμορφους άντρες να φιγουράρουν στα δελτία ειδήσεων ως κακοποιά στοιχεία, μια τρομάρα την πήρα. Οποιος πει ή αφήσει να εννοηθεί πως τα παιδιά αυτά φάγανε ξύλο από την αστυνομία, θα είναι εντελώς άκυρος. Απλά συμβαίνει αυτό που παθαίνει ο κακός ο άνθρωπος στις ταινίες. Αρχικά είναι ο πιο άσχημος ηθοποιός που υπάρχει για να πείσει πως είναι κακός και φυσικά στο τέλος πεθαίνει γιατί το καλό πάντα νικά. 

Τα μηνύματα τα λάβατε; Οχι; Δεν καταλάβατε κουλοί μου αναγνώστες, τι θέλαν να μας πουν; Πίσω από τα τερατουργήματα αυτά, τα φωτοσοπαρισμένα, υπάρχει το: Κίνδυνος Θάνατος. Πρόσεχε μη κάνεις τίποτα κακό σε τούτη τη κοινωνία...γιατί έτσι θα καταντήσεις. Να τα βλέπετε εσείς που νομίζετε πως επειδή κρύβεστε τώρα, θα κρύβεστε για πάντα. 

Καθίστε καλά και ακολουθείστε το τάξις και ηθική γιατί είδατε τι έπαθαν τα κακά παιδιά. Μαγκέψαμε τώρα όλοι και τα βάλαμε με το σύστημα. Μην ομιλείτε. Ουτε ελληνικά, ούτε αγγλικά, ούτε τίποτα. Μην αντιδράτε. Μην αναπνέετε. Σταθείτε προσοχή! Εν δυο, εν δυο. 

Ας μη γελιώμαστε. Τέτοιοι πολίτες καταντήσαμε. Πάμε πληρώνουμε τους φόρους, τους λογαριασμούς και τις υποχρεώσεις μας ρίχνοντας μπινελίκια στις υπηρεσίες, στους άρχοντες και στην παλιοκοινωνία, μετά γράφουμε και κανένα άρθρο στα ιστολόγιά μας έτσι για να είμαστε και καλυμμένοι απέναντι στον εαυτό μας και στον αναγνώστη μας. 

Και η ζωή συνεχίζεται..μίζερα και εξουθενωτικά....

Οι επαναστάσεις γίνονται μόνο με αίμα...
έλα όμως που κι αυτό μας το ρουφήξανε...

ΥΓ Νιώθω πάντα λίγο καλύτερα στα μαθήματα της Έκθεσης, εκεί που λέω τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Εκεί που η συζήτηση ανάβει και νιώθω τις καρδιές και τα μυαλά των νέων να πάλλονται επικίνδυνα. 
 
6 Φεβρουαρίου

Στην Αυστραλία

Υποσχέθηκα ανάρτηση χιουμοριστική για να σε αποχαιρετίσω και να σου ευχηθώ να έχεις μια καλή νέα αρχή. Όμως τώρα που το σκέφτομαι πάλι...μόνο τα κλάματα μου έρχεται να βάλω. Να βάλω είπα;;; Τα έβαλα ήδη...Κατά περίεργο τρόπο και χωρίς να κάνω σχεδόν ποτέ τίποτα κακό, φεύγουν από κοντά μου οι άνθρωποι που αγάπησα λίγο περισσότερο από το πολύ. Άλλοι για τον άλλο κόσμο κι άλλοι για άλλους τόπους μακρινούς. Σα να γίνεται επίτηδες για να δοκιμάζονται κατά κάποιο τρόπο οι αντοχές μου.

Από την άλλη ξέρω πως θες πάρα πολύ να κάνεις αυτό το ταξίδι και ξέρω πως αυτό το βήμα το σκέφτηκες, το οργάνωσες, το αποφάσισες και δεν είσαι μόνη σου σε όλο αυτό. Έχεις τον σύντροφό σου μαζί και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Χαίρομαι για την δυναμική του χαρακτήρα σου και παρόλο που πάντα πίστευα πως είμαστε ίδιες -ασχέτως αν δε στο έχω πει ποτέ- εγώ είμαι πολύ κότα μπροστά σου. Ποτέ δε θα έπαιρνα τέτοιο ρίσκο για την αγάπη και τον έρωτα. Ίσως γιατί όπως πολύ καλά ξέρεις (ειδικά εσύ) δεν εχω ερωτευτεί ακόμη σφοδρά. 

Μισώ τους αποχαιρετισμούς και το ξέρεις. Σήμερα, τελευταία μέρα που θα μπορουσα να σε αγκαλιάσω και να σε φιλήσω, το έπαιξα άνετη και δεν σου ψιθύρισα στο αυτί πόσο πολύ θα μου λείψεις και πόσο πολύ δε θέλω που φεύγεις, παρόλο που φεύγεις για καλό σκοπό και παρόλο που έχω κατανοήσει πολύ καλά τους λόγους που επέλεξες να πας σε μια άλλη ήπειρο, σε μια άλλη χώρα. Ναι, είμαι εγωίστρια. Για μένα είναι που στεναχωριέμαι, που χάνω τα καφεδάκια μας, τις εξομολογήσεις μας, τις συζητήσεις με νεύρα, κλάματα, χαμόγελα και γέλια τρανταχτά. 

Μισώ τους αποχαιρετισμούς. Σου είπα ένα Καλό Ταξίδι κι ένα Θα τα λέμε από το Skype, κι έφυγα.

Επί της ουσίας, είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις, πως θα σταθείς στα πόδια σου και θα μεγαλουργήσεις εκεί στην Αυστραλία που θα πας. Να προσέχεις πολυ τον εαυτό σου. Πολύ όμως. Και τους καφέδες μας από το κωλοSkype θα τους πίνουμε και τα νέα μας θα λέμε και όλα θα γίνουν. Όλο αυτό θα είναι για καλό. Είμαι σίγουρη πια. Σκουπίζω τα υγρά μάτια και σου εύχομαι απο καρδιάς: Καλή νέα ζωή αγαπημένη μου φίλη...

ΥΓ Στη χρωστάω τη χιουμοριστική ανάρτηση. Απλά σήμερα είμαι κάπως...

ΥΓ 1 ΚωλοΑυστραλία που μου πήρες την κολλητή μου φίλη, άμα κάνεις κανένα αστείο και την πληγώσεις θα σε πάρει και θα σηκώσει.

ΥΓ 2 Που με αφήνεις και που πας;;;;;;;;;;;; Και το τζιν το μπουφάν έπρεπε να μου το άφηνες....έτσι για το γαμώτο....

ΥΓ 3 Θα μου λείψεις.........................................

ΥΓ 4 Μου αρκεί να είσαι ευτυχισμένη..................Α Κ Ο Υ Σ ???

ΥΓ 5 Κρατώ μέσα στη καρδιά μου εκείνα τα λόγια που είχες γράψει:

"Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι...γιατί σε κάποια καμπή της ζωής μας ίσως χρειαστεί να εγκαταλείψουμε αυτά που είχαμε προγραμματίσει και να ακολουθήσουμε αυτα που η ζωή προγραμμάτισε για μας."
 
3 Φεβρουαρίου 2013 

Aϋπνίες

Αυτές οι αυπνίες ρε φίλε, μερικές φορές δε παλεύονται. Και σε πιάνουν, όταν την άλλη μέρα έχεις να κάνεις έναν κουβά δουλειές και μάλιστα πρωινές, από αυτές που σου ταράζουν τον ύπνο στις 6 το πρωί για να πα να πιάσεις ουρές και κουτσομπολιά με γέρους και γριές, οι οποίοι δεν συνωστίζονται για να διεκπεραιώσουν κάποιες δουλειές τους, αλλά γιατί δε μπορούν να κοιμηθούν τη νύχτα. Κι αφού ξυπνάνε στις 5, πάνε στις 6 πχ στην Τράπεζα για να δουν λίγο κόσμο και να χαρούν. Να ανταλλάξουν απόψεις και να βρίσουν τον Αυτιά.

Τι έλεγα; Α ναι. Για τις αυπνίες. Σε πιάνουν λοιπόν εκείνες τις μέρες που εκκρεμούν δουλειές και σαν το κόκορα ή και την κότα καμιά φορά, πρέπει να ξυπνήσεις από το άγριο χάραμα. Κι εκεί που η αυπνία, σου κάνει ζημιά στα εγκεφαλικά κύτταρα, εκτός από το δέρμα, ανοίγεις την γαμωτηλεόραση μπας και πετύχεις καμιά ταινία της προκοπής. Και όχι, μη το ρωτήσετε. Δε ξέρω να κατεβάζω ταινίες από το νετ και δεν έχω ασχοληθεί με το θέμα. Οπότε κρέμεται η νυχτερινή βαμπιρίασή μου, από το χαζοκούτι.

Α να, μια ωραία ταινία. Την πετυχαίνεις να ξεκινάει στις 11:30. Σκέφτεσαι πως ο θεός των media σου χαμογέλασε και λες εδώ είμαστε. Άραξε κρεβάτι, βάλε και τρία μαξιλάρια για το αναπαυτικό μισοξαπλωμενο-όρθιο και δυο με τρία μη σου πω παπλώματα, γιατι την νύχτα το κρύο τσούζει άγρια. Κι έτσι εφευρίσκεις την ωραιοτάτη δικαιολογία...πως δεν έχεις αυπνίες...απλά πέτυχες καλή ταινία που άρχισε 11:30. Μοιραία θα σε βρει το ξημέρωμα για τους τίτλους του τέλους, εφόσον στις 12 περίπου θα έχει λογικά ειδήσεις και στη μια θα παίξει και καμια διαφήμιση από αυτές τις ατέλειωτες. Χάλασαν και οι διαφημίσεις. Πίκρα και σε αυτό το θέμα.

Και ξάφνου σκέφτεσαι: Μα καλά, βάζουν ταινία τέτοια ώρα; Δε δουλεύει ο κόσμος το πρωί; Δεν τον σκέφτονται τον κόσμο οι αλήτες; Ε λοιπόν όχι. Ο κόσμος το πρωί δε δουλεύει. Κι όχι μόνο το πρωί, αλλά ούτε το μεσημέρι, ούτε το απόγευμα, ούτε το βράδυ. Η ανεργία έχει χτυπήσει όχι μόνο την πόρτα του κοσμάκη αλλά και το παράθυρο και ό,τι μπορεί να χτυπηθεί. Έχει χτυπήσει και εγκεφάλους και το βρίσκω και λόγικο. Έτσι ο άνεργος δεν έχει πρόβλημα να κάτσει μέχρι τις 5 να δει ταινία. Ή μέχρι τις 6 και τις 7. Έπειτα για ποιο λόγο να κοιμηθεί; Μήπως κουράστηκε; Άλλο αν έχει εξουθενωθεί ηθικά και πνευματικά. Κουρέλι ο κοσμάκης.

Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη μελανό σημείο. Για να μείνεις όρθιος να δεις ταινία, καις ρεύμα. Άσε που δε μπορειιιιι, θα σηκωθείς μέσα στη νύχτα να τσιμπήσεις κάτι. Θα σε πιάσει μια λιγούρα βρε αδερφέ. Θα ανάψεις κι ένα φωτάκι να λαμπυρίζει μέσα στη νύχτα μηπως και θελήσεις να πας για κατούρημα, μη χάσεις και τον προσανατολισμό σου και βρεθείς να κατουράς τη σάλα. Θα πιεις και μια μπυρίτσα, αν την έχεις εύκαιρη. Γιατί οκ άνεργος είσαι, όχι ορφανός. Όλο και κάποια μανούλα θα σου έχει δώσει κανα φράγκο. Κι εσύ πήγες και τα ψώνισες μπύρες από την στεναχώρια σου, καημένε. Και τώρα πίνεις μπύρες, πίνεις μπύρες, πίνεις μπύρες...

Τελικά δεν είναι οικονομικό να βλέπεις τηλεόραση. Κλείστην, κοίτα το ταβάνι, μέτρα προβατάκια, δεινοσαυράκια και σκατουλάκια και παραδέξου επιτέλους πως έχεις αυπνίες...πιες και κανα τεζόλ από αυτά τα χαπάκια που δυο δυο σε αφήνουν σέκος και κοιμάσαι ωσάν το βόδι για μέρες. Δε θυμάμαι τώρα και πως τα λένε. Αυτά. Τα λέμε πάλι.

Καλή σας νύχτα
Σας αγαπώ...πάρα πολύ....τόσο πολύ....που πιο πολύ..."πεθαίνεις" !!! :Ρ
 
1 Φεβρουαρίου 2013

O λόγος ο καλός και ο κακός

Μερικές σκέψεις που κάνω είναι κακιασμένες. Ειλικρινά, έχω και καλές σκέψεις. Δεν είναι όλες κακιασμένες. Πάντως το τελευταίο διάστημα έχω κακιασμένες. Ας ελπίσουμε πως θα στρώσει ο εγκεφαλός μου άμεσα γιατί ήδη οι τσακωμοί πάνε κι έρχονται στο περιβάλλον μου. Και περισσότερο η κακή διάθεση έρχεται όταν με προσβάλλουν έστω με το γάντι ή όταν κάποιος περιμένει να δει τον εαυτό του σε μένα. Αυτό δε πρόκειται να συμβεί, ποτέ.

Θα θυμηθώ και πάλι τα λόγια της γιαγιας μου. Η ψυχή της θα ταράζεται, τόσο συχνά που την σκέφτομαι και την αναφέρω. Όμως στα 91 της χρόνια που έζησε σε τούτη τη γη, είπε πολλές σοφίες κι ας μην είχε τελειώσει ούτε καν το δημοτικό. Κι ας ήταν ένα απλό μοδιστράκι από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας. 

Η γιαγιά μου έλεγε πως δεν είναι σωστό να κρίνουμε τους άλλους όταν κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που εμείς περιμένουμε ότι πρέπει να κάνουν. Δεν είναι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν θα γίνουν ίδιοι όσο κι αν προσπαθεί κανείς να τους αλλάξει. Μου έλεγε: Να έχες στο στόμα σου τον λόγο τον καλό και όχι τον λόγο τον κακό. 

Και δεν ήταν διόλου υποκριτική στάση ζωής αυτή. Αν διαφωνείς με κάποιον ή αν θεωρείς τις θέσεις του, τις αποφάσεις του και τις επιλογές του λανθασμένες, δε χρειάζεται να το πεις και να το κρίνεις. Δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις τον άλλο να νιώθει άβολα. Μπορεί να είναι οι καλύτερες δυνατές επιλογές για εκείνον κι εσύ δε θα το μάθεις ποτέ.

Αντίθετα σε ο,τι θεωρείς σωστό, να το λες μαζί με ένα Μπράβο. Πόσο δύσκολο πράγμα είναι να αναγνωρίζουμε πως ο άλλος είναι καλός ή έξυπνος ή σωστός και ακόμη πιο δύσκολο να πούμε Μπράβο. Όμως το ευκολότερο όλων είναι να κάνουμε κριτική, να εντοπίζουμε τα λάθη και να επιμένουμε πως ο άλλος δεν αξίζει μία (μπροστά μας).

Κάθε φορά που κρίνεις τον άλλο στην ουσία θέλεις να τον τοποθετείς πιο κάτω από σένα. Δεν είναι η καλή σου η καρδιά που σε ωθεί να βελτιώσεις ή να αφυπνίσεις τον άλλο, δεν είναι η θετική σου αύρα που θέλει να βοηθάει τον συνάνθρωπο. Είναι ο εγωισμός σου...που θες να τον τρέφεις και ανεβαίνεις κι ένα σκαλί πιο πάνω όταν διαπιστώνεις πως ο άλλος έκανε κάτι (υποκειμενικά) λάθος. Για σένα το κάνεις. Όχι για τον άλλο. Τον άλλο χεσμένο τον έχεις. Κι αυτόν και τις επιλογές του. Απλά μέσα σου νιώθεις μια ηθική ικανοποίηση πως βρήκες ένα πάτημα για να του την πεις. Μικρότητες.

ΥΓ Σκέψεις ύστερα από συζητήσεις με την παλιά μου συμμαθήτρια...που έμαθε για το φροντιστήριο και ήρθε να με δει, να πιουμε καφέ και να μου δώσει τις πιο θερμές ευχές της. Μεγαλώσαμε...

23 Ιανουαρίου 2013

Ένας κόμπος

Σήμερα το πρωί υπέστην το πρώτο διπλό εγκεφαλικό επεισόδιο. Ήρθαν λογαριασμοί. Γαμώ το κέρατο μου το τράγιο....αν ήξερα πως θα δουλεύω για να πλερώνω μόνο, θα πήγαινα να γίνω στριπτιτζου. Τώρα θα μου πεις, ποτέ δεν είναι αργά. Ε είναι. Δεν έφαγα εγω όλο το πακέτο της φοιτητομυωπίας για να καταλήξω να περιφέρομαι γύρω από στύλους. Ασε που εκεί θέλουν κορμιά σμιλεμένα με γιαούρτια και μπρόκολα. Κι οσο να πεις εγώ τα πιτόγυρά μου τα έχω φάει στη ζωή μου και αφάγωτη δε με λες. Πάντως ειλικρινά υπήρχαν χιλιάδες άλλα επαγγέλματα που αν τα ακολουθούσα δε θα σιχτίριζα τώρα την ώρα και την στιγμή που εξατμίζονται τα λεφτάκια που βγάζω σαν απολέπιση. 

Η αλήθεια είναι πως ένας πρώην γκόμενός μου, μου το έλεγε. Άνοιξε μια καφετέρια, ενα μπαρ, μια τρώγλη να τρώνε, να πίνουν και να κουνάνε τον κώλο τους οι άνθρωποι. Μη μπλέξεις με την εκπαίδευση. Και κοίτα τώρα που τον θυμάμαι και τον νοσταλγώ κι αυτόν και τα λεγόμενά του και τα άλλα του στοιχεία μη σας πω.  Και ξυπνάω η δικιά σου νωρίς νωρίς μιας και η Αιμιλία-Βασιλεία ( σε 4 μέρες, έτους 1) ήρθε από το πρωί στο σπίτι κι έψαχνε απεγνωσμένα τη θεία της. Και τατατα και να η θεία πού είναι η θεία και τα λοιπά. Είχε πεθάνει η θεία κάτω από δυο παπλώματα και με ξύπνησε η μυρωδιά της. Φτιάξαμε γάλα. Το ήπιαμε και μετα πήγαμε βόλτα γύρω γύρω στη γειτονιά. 

Ε είπα κι εγώ κατά τις 12 να κατέβω στο φροντιστήριο, μιας και είχα κάποια ραντεβού με γονείς για να με πληρώσουν....τα του Δεκέμβρη ακόμη παρακαλώ. Παίρνω έναν καφέ και με θετική διάθεση, κουνάμενη σαν τη Τζαπάν, καταφτάνω. Πριν ξεκλειδώσω...κοιτάω τους 4 φακέλους που είχαν ήδη χωθεί πουρνό πουρνό...και πορνό πορνό θα έλεγα, κάτω από την πόρτα μου. ΔΕΗ, ΟΑΕΕ, WIND, και ενας άκυρος φάκελος που μου έδινε εκπτωτικά κουπόνια για πίτσα και που ταυτόχρονα τον ακύρωναν οι άλλοι 3. Εντάξει. Κλείσαμε και γι' αυτό το μήνα. Τζάμπα ώρες εργασίας. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι πως πρέπει να είμαι και ευγενική και να χαμοογελάω κιόλας και να λέω και δόξα τω θεώ, γιατί άλλοι άνθρωποι ούτε δουλειά έχουν, ούτε σπίτι, ούτε τίποτα. 

Εντάξει λοιπόν, σκάω. Θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι και αυτόν τον μήνα και θα το παίξω επιχειρηματίας. Αλλά ειλικρινά είναι πολύ άδικο όλο αυτό. Επίσης έχουμε και την φορολογία μας μαθαίνω κάπου τον Ιούνιο; Με πήρε τηλέφωνο η λογίστριά μου και μου ειπε: Κανονίσου μωρή να βάλεις κανα φράγκο στην άκρη, θα τρέχουμε και δε θα φτάνουμε. Τωρα ζητάει η εφορία τα ΑΦΜ των γονέων. Χμ θέλει λίστα μέσα στον Φλεβάρη. Κι εγώ τα ζητάω και με γράφουν όλοι στα γερασμένα τους τέτοια. Φαντάσου δηλαδή να τους πω να πληρώνουν στην ώρα τους και ειδικά το πρώτο πενθήμερο του μήνα...

Άρχισε η γκρίνια, αλλά αν αυτή εδώ η χώρα νομίζει πως μπορεί να με καταβάλει και να με νικήσει, ειναι πολύ γελασμένη. Εγώ έχω αντοχές και θα μείνω όρθια για πολλά πολλά πολλά χρόνια ακόμη μέχρι να γίνω ένα υπέροχο σάψαλο (ε τρεμένς;) κι εγώ και να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου και τα μυαλά μου. 

Τέλος καταλαβαίνω πως κάποιοι νιώσατε άβολα με την προηγούμενη ανάρτηση. Διάβασα τα mail που στείλατε και τα έλαβα υπόψιν. Παρατήρησα και την απουσία σας από τα σχόλιά μου. Όμως να ξέρετε πως δεν είναι και τόσο τραγικό να μιλάμε και για το σεξ εμείς οι άνθρωποι. Πρέπει κάποια στιγμή να το απομυθοποιήσουμε κι αυτό. Εντάξει, δε λέω να το εκχυδαϊσουμε, αλλά αναφορές θα γίνονται. Γιατί μην ξεχνάτε πως (όπως έλεγα και σε έναν φιλο) το σεξ είναι η στενότερη μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Ας μη το παραβλέπουμε αυτό το στοιχείο.

Εύχομαι να έχουμε μια καλή εβδομάδα...και από σήμερα οικονομία μπας και πάνε όλα καλά και πάω και εκείνο το ταξίδι που υπολόγιζα τον άλλο μήνα. Θα δουμε. Και θα σας ενημερώσω.

Φιλιά στα μούτρα σας.

15 Ιανουαρίου 2013

O Γιάννης

Στη πλειοψηφία τους οι Γιάννηδες είναι καλά παιδιά. Δεν είναι τυχαίο που συμμετέχουν στο 95% των ελληνικών παροιμιών τις οποίες και δε θα αναφέρω χάριν βραχυλογίας. Όμως ο Γιάννης που κάποτε γνώρισα εγώ ήταν πολύ κωλόπαιδο, σαν τον Κυριάκο. Και γι' αυτον θα σας μιλήσω σήμερα. Με λύπη.

Έδινε την εντύπωση πως είχε πηδήξει σχεδόν όλη την Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Πάντα συνοδευόταν από τις πιο ωραίες κοπέλες της Σχολής. Πάντα είχε δίπλα του πέντε με έξι παρατρεχάμενους που του έκαναν τα χατήρια. Και πάντα στις εξεταστικές πλεύριζε με τον τρόπο του τα πιο καλοποτισμένα φυτά του τμήματος κι εκείνα ενέδιδαν προσφέροντας φόρα παρτίδα τις σημειώσεις τους και την κολλα τους!

Ο Γιάννης επίσης φορούσε πάντα ακριβά ρούχα, παπούτσια και γυαλιά και φυσικά ερχόταν στη Σχολή με ακριβό αυτοκίνητο. Όλα ήταν καλά και γαμάτα για τον Γιάννη που σήμερα κανονικά...θα γιόρταζε. Ο Γιάννης συγκατοικούσε με έναν πολύ καλό μου φίλο. Μόνο συγκατοικούσαν. Τίποτα άλλο. Δεν κάνανε παρέα, δεν λογάριαζε ο ένας τον άλλο. Απλά έτυχε να συγκατοικούν. Φυσικά δε μιλούσε ούτε σε μένα γιατί ήμουν φίλη με τον ξενέρωτο συγκάτοικό του. 

Εμείς βλέπετε δεν φορούσαμε ακριβά ρούχα, δεν είχαμε αυτοκίνητο καρντιά μου, τα λεωφορεία μας τρώγανε και το πιο σημαντικό; Εμείς δουλεύαμε παράλληλα και δεν μπορούσε ολόκληρος Γιάννης να κάνει παρέα με ανθρώπους που δουλεύουν και σπουδάζουν παράλληλα. Ούτε καλημέρα δεν έλεγε ο μαλάκας. Πήγαινα καμια φορά στο σπίτι τους και πραγματικά έκανε σαν να μην υπήρχα. Τίποτα. Ούτε ένα χαμόγελο. Ούτε ένα βλέμμα. Ένιωθα πως ήμουν αόρατη τότε.

Ο Γιάννης έπαθε ένα μεγάλο τροχαίο ατύχημα. Και χρειάστηκε αίμα. Εγώ και ο συγκάτοικός του, από όλο τον περιγυρο του, δώσαμε αίμα για να ξεπεράσει τον κίνδυνο. Είμαστε αιμοδότες και είναι τιμή μας, πέρα από οποιονδήποτε Γιάννη. Όλοι οι τύποι και οι τύπισσες που υποτίθεται πως ήταν κολλητοί του, κάνανε ότι δεν τον ξέρανε. Καρφάκι δεν τους κάηκε. Μερικοί...θα χαρήκανε και λίγο. Η ζωή στο Πανεπιστήμιο συνεχιζόταν κανονικά μα ο Γιάννης επέστρεψε πίσω μετά από περίπου 3 μήνες. 

Θα περιμένατε τώρα εσείς να διαβάσετε, πως ο Γιάννης άλλαξε συμπεριφορά. Πως άρχισε να μας μιλάει, άλλαξε χαρακτήρα, χαμήλωσε τους τόνους, είπε κι ένα ευχαριστώ. Καμία σχέση. Η ζωή του συνεχίστηκε όπως και πριν. Μάλιστα διέκοψε την συγκατοίκηση με τον φίλο μου. Βρήκε μόνος του σπίτι και συνέχιζε το ίδιο τσιρκοπανήγυρο της ζωής του. Μάλιστα το βλέμμα του, όταν μας συναντούσε έγινε πιο εχθρικο. Εμείς βέβαια γελούσαμε με τον φίλο μου. Το περιμέναμε από δαύτον. Τον είχαμε μάθει.

Τελειώσαμε το Πανεπιστήμιο και πήρε ο καθένας τον δρόμο του. Ο Γιάννης άργησε λίγο αλλά πήρε πτυχίο κι αυτός. Πριν δέκα μέρες...έμαθα πως έχασε τη ζωή του σε ένα τροχαίο ατύχημα πριν ένα χρόνο. Δεν υπήρξε αίμα αρκετό για να τον σώσει αυτή τη φορά. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί να μην τον λέγανε και Γιάννη...
 
7 Ιανουαρίου 2013

Αυτοκριτική

Καλή χρονιά, με υγεία και αγάπη σε όλο το κόσμο. Σήμερα θέλω να σας πω πολλά και διάφορα. Θα τα αριθμήσω για να μπορείτε να σχολιάζετε εύστοχα στα σημεία. Τα σημερινά σχόλια θα τα βραβεύσω. Χρωστάω ένα δώρο από μια εκπομπή που κάναμε με τον Theo, παραμονή Χριστουγέννων. Επειδή αδυνατώ να βάλω σε τάξη το μυαλό μου και να σκεφτώ ποιοι ακούγατε, κι επειδή τότε υποσχέθηκα δώρο, αλλά κλήρωση δεν έκανα ποτέ, ξέμεινε το δώρο εδώ δίπλα. Οπότε θα το δώσω κάνοντας κλήρωση σε όλα μου τα σχόλια αυτής της ανάρτησης. Θα δούμε πως θα γίνει η κλήρωση. Θα το σκεφτώ. Παρόλα αυτά αφήνετε τα σχολιά σας και την αγάπη σας, μη με βρίζετε όμως. Και θα δούμε. Πάμε σε όλα όσα θέλω να σας πω.

1. Σήμερα επειδή είχα χρόνο, έκανα μια εκκαθάριση κι ένα ρετουσάρισμα στο ιστολόγιο. Έβαλα πάνω πάνω τους άντρες της ζωής μας. Από ζώα ξεκινούν και σε ζώα καταλήγουν. Προτιμώ τα μαϊμουδάκια πάντως. Όμως και τα γουρουνάκια, νοστιμότατα είναι όταν τα μαγειρεύει η μάνα μου λεμονάτα. Δεν είναι αυτό όμως το θέμα του 1. Άλλο είναι. Εκανα εκκαθάριση και στη λίστα ιστολογίων μου. Πολλοί bloggers μας αποχαιρέτισαν και με αυτά και με εκείνα ούτε που πήρα χαμπάρι πως κάνανε αναρτήσεις αποχαιρετισμού, ή πως έκλεισαν τελείως τα ιστολόγια τους. Στεναχωρήθηκα λίγο. Αλλά από την άλλη πιστεύω πως όλοι κάποτε θα αναλωθούμε εδώ πέρα. Πόσα να γράψεις πια; Πάντως έχει σημασία και ο λόγος που ανοίγει κανείς ένα ιστολόγιο. Επίσης παρατήρησα πως κάποιοι έκαναν τα ιστολόγιά τους ιδιωτικά. Η αλήθεια είναι πως θέλει να έχεις μεγάλα κότσια για να εκτίθεσαι και να εκθέτεις κυρίως σκέψεις, που μπορεί και να μην είναι αρεστές. Δεν αντέχουν όλοι το μπινελίκι, ούτε όλοι μπορούν να το διαχειριστούν. Από την άλλη πάλι ίσως κάποιοι να θέλουν να ψιθυρίζουν μόνο στους δικούς τους, κάποιες σκέψεις. Καλό κι αυτό. Δε ψάχνω τους λόγους που βρήκα στη λίστα μου κλειστά ιστολόγια, ούτε που βρήκα ιδιωτικά ιστολόγια. Εμείς ωστόσο προχωράμε και βλέπουμε. Να είστε καλά μόνο, όσοι φύγατε. Και να περνάτε καλά. Και να χαμογελάτε. Και οι λόγοι να είναι θετικοί. Γάμοι, γεννητούρια και λοιπά ωραία κι όχι αρρώστιες, θανατίλα και θλίψη. Αυτά ως προς αυτό.

2. Η αυτοκριτική μου για το 2012, δεν ευόδωσε. Σκέφτηκα πως πάλι έκανα πράγματα που είχα πει πως δε θα κάνω. Πάλι αθέτησα το λόγο μου. Πάλι φάνηκα ασυνεπής κι έκανα λάθη. Όμως θέλω να μου βρείτε έναν άνθρωπο που να μην έχει κάνει κανένα λάθος, όχι στη ζωή του όλη, αλλά μέσα στο 2012. Θέλω να μου τον γνωρίσετε για να μπορέσω να του πω κατάμουτρα πως δεν είναι άνθρωπος, είναι ρομπότ και μαζί το κλασικό: Απόδειξε πως δεν είσαι ρομποτ, πληκτρολογώντας τις δυο λέξεις. Η μία είναι αριθμός, συγκεκριμένα τοιχοκολλημένος πλάι σε μια ωραία εξώπορτα. (Όποιος κατάλαβε τι εννοώ, τον παντρεύομαι άμεσα.)  Εκείνο που έλεγα λοιπόν είναι πως η ζωή χωρίς λάθη θα ήταν πολύ άγευστη Πως είναι δυνατόν να μάθεις, αν δεν κάνεις λάθη; Αν δε βιώσεις στο πετσί σου τη μαλακία που έκανες; Αν δεν δεις τα αποτελέσματα της μαλακίας που έκανες; Αν δεν αυτομουτζωθείς λέγοντας πως τα θέλω μου, έγιναν: τι το 'θελα ρε γαμώτο; όπως έγραφε στο fb ενας φίλος. Η ζωή χωρίς λάθη είναι μια απογοήτευση! Δεν θα θέσεις ποτέ στόχους να πετύχεις κάτι, να διορθώσεις κάτι, να αλλάξεις κάτι. Δε θα σκεφτείς ποτέ πως θα ήταν να μην το κάνεις ετσι αυτό, αλλά αλλιώς. Δε θα λειτουργήσει ποτέ η κρίση σου. Οπότε μια ζωή χωρίς λάθη, θα είναι ένα διαγώνισμα άχρωμο με το άριστα πάνω πάνω αλλά με την μουντίλα του μπλε στυλό, χωρίς την χάρη μιας κόκκινης πινελιάς που θα σε βάλει σε εσωτερική αναζήτηση. Ακόμη κι αν αποφασίσεις να μην κάνεις αυτοκριτική, έλα τώρα, μη γελιόμαστε....ξέρεις τις μαλακίες που έκανες...όλα τα άλλα τα εσωτερικά μπορούν να γίνουν αυτόματα, κι ας μην τα ονομάζεις αυτοκριτική, πες τα κουβέντα να γίνεται, ό,τι θες.

3. Τρία δεν έχει.
Μην είστε μουρτζούφληδες αυτή τη χρονιά. Να χαμογελάτε περισσότερο. Και να θυμάστε πως αν ο χρόνος θα είναι καλός ή κακός, εξαρτάται από τις επιλογές μας.

Μπάι μπάι μάι ντάρλινγκς
 
3 Ιανουαρίου 2012

Τρίτη και 13

Τρίτη και 2013 και λένε πως θα είναι γκαντεμοχρονιά αυτή που μόλις μπήκε. Και το λένε τόσο οι αστρολόγοι όσο και οι οικονομολόγοι. Περίπου και οι Μάγιας το είπαν, αλλά ποιος τους πιστεύει πια αυτούς τους μαλάκες; (Ουπς η πρώτη μου βρισιά για το νέο έτος, τι καλά!)

Η νέα χρονιά μπήκε. Με βρήκε αγκαλιά με την Αιμιλία-Βασιλεία, την θεά ανιψιά μου. Είχε αποκοιμηθεί στην αγκαλιά μου από τις 11, αφού από το απόγευμα της παραμονής την είχαμε ντύσει αγιοβασιλίτσα κι είχε λυσσάξει στο παιχνίδι και στο μπουσούλημα. (Κι εγώ να τρέχω σα να 'μαι η ουρά της να την προλάβω μη φάει τη παντόφλα, τη φάτνη και το χαλί ολόκληρο μη σας πω.)

Στις 12 νταν ξύπνησε και όλοι μαζί υποδεχτήκαμε το νέο έτος. Τραγουδήσαμε οικογενειανώς (έτσι κάνουμε εμείς στην οικογένεια...μιλάμε για οικογενειακή κουλαμάρα) το τραγουδάκι του παλιόγερου του χρόνου που σκατά να φάει και να φύγει και τον ερχομό του τάχαμου νέου χρόνου με τα δώρα που τον καημένο, του χρόνου τέτοιο καιρό, θα τον διαολοστέλνουμε κι αυτόν. Η Αιμιλία (που αυτες τις μέρες τη φωνάζουμε Βασιλεία, για να τσιμπήσει και κανένα δωράκι), μας κοιτούσε σαν χάνος. Σου λέει: Παναγία μου και Χριστέ μου και Άγιοι Απόστολοι, τούτη εδώ είναι η οικογένειά μου; (Όλα αυτά τα συνόψισε σε ένα ΑΑΑΑΑΑ). 

Έχει πολύ πλάκα την παραμονή (και των Χριστουγέννων και) της Πρωτοχρονιάς που κοιταζόμαστε εγώ κι η σιστερ πρώτα, εκείνη δίνει τον τόνο, άμα λάχει πάει και στο πιάνο (είμαστε μεγαλωμένες με γαλλικά και πιάνο εμείς οι σοβαρές μορφωμένες μπουχαχαχα και χα), με κοιτάει στα μάτια κουνάει το κεφάλι και ξεκινάμε δυνατά τα κάλαντα. Η μάνα τρέχει από τη κουζίνα και ο πατέρας αφήνει για λίγο το λαχανόκηπο του κι έρχεται να τραγουδήσει κι αυτός. Είναι έθιμο αυτό στο coυλοσπίτι. Και το απολαμβάνουμε.

Ο άντρας της αδερφής μου μας κοίταγε και κορόιδευε, αλλά εμείς εκεί. Συνεχίζαμε στον σωστό τον τόνο και τα κάλαντα μέχρι το τέλος, όχι σαν τα παιδάκια που λένε ένα Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά και τέλος. Οοοοοολοοοοοο το λέμε. Πρέπει να ρίχνει πολύ γέλιο η γειτονιά μας, κάτι τέτοιες στιγμές και κάτι άλλες που βριζόμαστε όλοι με όλους...

Επίσης εμείς στο σπίτι μας, δε τρώμε μετά την αλλαγή του χρόνου, αλλά πριν. Τρώμε κατά τις 9 το βράδυ και στις 12 απλά κόβουμε τη βασιλόπιτα και λέμε ευχές. Μετά καθείς παίρνει το δρόμο του. Οι γονείς τούφες, τα παιδιά μπουζούκια (και μη λέω και λίγα). Έτσι και φέτος φάγαμε όλα τα καλούδια της μάμης νωρίς νωρίς και στις 12 και κάτι μετά το σοκ από τις μαζεμένες ευχές ...(μπορείτε να φανταστείτε τι μου εύχονταν ε;) κόψαμε την πίτα. 

Τρίτη και 2013 αυτή τη πρώτη γκαντεμομέρα, αυτού του γκαντεμοχρόνου και για πρώτη φορά στη ζωή μου, κέρδισα το φλουρί. Ποτέ στα χρονικά δεν έχω κερδίσει φλουρί. ΠΟΤΕ, ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ, Ω ΠΟΤΕ!!! Και φέτος αυτήν την υπέροχη Τρίτη, τούτο το υπέροχο 2013, η Cούλα κέρδισε το φλουρί. Δεν πιστεύω στη τύχη ούτε στην καλή ούτε στην κακή τύχη, μιας και θεωρώ πως η τύχη μας ορίζεται καθαρά από τις επιλογές που κάνουμε, αλλά ειλικρινά θα παρατηρώ με πρισσότερο ενδιαφέρον τούτη τη χρονιά την εξέλιξη της ζωής μου. 

Μετά το κοπή τη πίτα (τη θυμάστε αυτή την ατάκα;) είχα κανονίσει με ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ καλή παρέα να πάμε να πιούμε τα λεγόμενα, ξύδια, μύδια, στρείδια και αρχ...(ουπς δεύτερη κακιά κουβέντα... στην άλλη ανάρτηση). Είχα πολύ καιρό να βγω σε τύπου μπουζουκερί. Η εξαιρετικά καλή παρέα είχε πολλά κέφια και ομολογώ πως (εδώ τραγουδάμε) επεράσαμε όμορφα όμορφα όμορφα, επεράσαμε όμορφα και τούτη τη βραδιά. Επιστροφή με το πρώτο φως του ήλιου στο σπίτι, όπου αλλού πάταγε το ένα πόδι μου, αλλού το άλλο και αλλού η κεφαλή μου. (Παίζει να έκανα και σεξ...αλλά αυτό δε το θυμάμαι καθαρά, οπότε δε το σχολιάζω). 

Ύπνος λίγες ώρες και πάλι με ξύπνησε η μικρή που ήρθε να γιορτάσουμε την ονομαστική της μισή εορτή. Δώρα και πάλι δώρα. Φαγητό μανούλας, γλυκά αδερφούλας, οικογενειακό κλίμα και πάλι και στη συνέχεια καφές με την εξαιρετικά καλή παρέα της προηγούμενης νύχτας. 

Κάπως έτσι πέρασε η πρώτη μέρα και νύχτα του χρόνου. Δε ξέρω αν θα είναι γούρικη ή γρουσούζικη χρονιά, αλλά ξέρω πως θα προσπαθήσω όσο μπορώ ώστε να είναι αισιόδοξη και χαρούμενη, δημιουργική και ενδιαφέρουσα, δυνατή και γεμάτη με εμπειρίες, χρονιά.

1 Ιανουαρίου 2013

Χριστουγέννων αποφθέγματα

Καλησπέρα καλησπέρα, cουλοί μου αναγνώστες.

Σήμερα για άλλη μια φορά θα σας ανοίξω την καρδιά μου, όπως μόνο εγώ ξέρω. Ελάτε, πάρτε θέσεις. Χαλαρώστε. Βγάλτε από το μυαλό σας τις έγνοιες και τις μιζέριες κι ελάτε να αμπελοφιλοσοφήσουμε μέχρις εσχάτων, μέχρι να μην υπάρχει αύριο, μέχρι να κάψουμε (λίγο ακόμη) εγκέφαλο. Γιατί οι cουλές εμπειρίες μου είναι απέραντες και όποιος με ρωτήσει που τα βρίσκω και τα γράφω η απάντηση πλέον είναι μία...Η μαλακία υπάρχει παντού, κινείται ανάμεσά μας, διαχέεται τεχνηέντως, μερικές φορές μας καβαλάει κι εμάς και εν τέλει η ζωή, μας μαθαίνει καθημερινά άπειρα πράγματα τόσο για τους γύρω μας όσο και για τον εαυτό μας.

Επειδή λοιπόν έγραψα στο φβ μερικά χριστουγεννιάτικα αποφθέγματά μου, είπα να τα μοιραστώ και στο blog. Έτσι για να τα βλέπω, και να τα χαίρομαι και να τα χρησιμοποιώ στη ζωή μου αποφεύγοντας τις κακοτοπιές. Πράγμα δύσκολο, αν υποθέσουμε πως οι κακοτοπιές είναι παντού και είναι και αυτές υποκειμενικές. 

Η γιαγιά μου έλεγε να μην με νοιάζει τόσο αν ο άλλος με αγαπάει ή αν με έχει ερωτευτεί, αλλά αν με εκτιμά, με τιμά και με σέβεται. Και πότε σέβεσαι αγαπητέ μου αναγνώστη, έναν άνθρωπο; Ανεξάρτητα αν είναι φίλος, γκόμενος, σύντροφος, σύζυγος; Όταν δεν τον φέρνεις σε δύσκολη θέση. Όταν συνοδεύεις πχ μια κοπέλα σε μια φιλική παρέα, δεν την εκθέτεις για κανέναν λόγο. Ειδικά αν αυτή η γυναίκα είναι άγνωστη στη παρέα σου και είσαι εσύ ο συνδετικός κρίκος. Ακόμη κι αν έχεις αντιπαρατεθεί μαζί της, δεν είναι η ώρα να την εκδικηθείς ή να την κάνεις να ζηλέψει τη στιγμή που βρίσκεσαι σε άσχετη παρέα. Είναι άσχημο αυτό cουλέ μου αναγνώστη. Και δε σε τιμά να συνοδεύεις απο τη μια (εστω και φιλικά) και να τσιλιμπουρδίζεις στο fb από την άλλη. 

Μαγκιά λοιπόν δεν είναι να εφευρίσκεις δικαιολογίες για να καλύψεις τις μαλακίες που κάνεις, αλλά είναι μαγκιά να εξηγηθείς με τον άλλο, μια ώρα αρχύτερα. Να πεις αν σε ενοχλεί κάτι, να μην πεις ψέματα, ούτε να κρυφτείς, ούτε να το παίξεις υπεράνω. Αντρίκια και σταράτα να εξηγηθείς. Έτσι κάνουν οι άντρες. Έτσι ξέρω πως κάνουν οι άντρες. Όλα τα άλλα είναι γυναικουλίστικα και μικροπρεπή. Αν δεν έχεις κότσια να λες την αλήθεια ΣΟΥ στον άλλο, τότε δεν έχεις κότσια γενικά για να πορευτείς σε αυτή τη ζωή με έναν άνθρωπο πραγματικό δίπλα σου (και όχι εικονικο).

Επιπλέον δεν είναι κανένας άνθρωπος τόσο χαζός να πιστεύει τις δικαιολογίες σου. Η στοιχειώδης λογική είναι αυτή που μιλάει και υπερισχύει. Επίσης αν δεν είσαι ειλικρινής, μη περιμένεις να είναι ειλικρινής ο άλλος απέναντί σου. Σκατά δίνεις; Σκατά θα πάρεις. Πάνε οι εποχές που οι άνθρωποι, ανέχονταν, κάνανε υπομονή και έσκυβαν το κεφάλι. Και ειδικά οι γυναίκες έχουν χειραφετηθεί τόσο πολύ που είναι σπάνιο να ανέχονται, να περιμένουν, να υπακούν κλπ, όσα αρνητικά κι αν έχει επιφέρει αυτή η συμπεριφορά τους στην κοινωνία. Η αλήθεια είναι μία. Όπως φέρεσαι, θα σου φερθούν κι ό,τι δίνεις παίρνεις.

Είμαστε όμως κι εμείς οι γυναίκες ε; Όχι απλά άβυσσος, αλλά χιλιάβυσσος...Δε ξέρουμε τι θέλουμε. Αλλά όταν ξέρουμε, το διεκδικούμε. Αυτό να μας το αναγνωρίσετε παρακαλώ. Από την άλλη τα τεστάκια στους ανθρώπους είναι αρνητικό στοιχείο του χαρακτήρα μας αλλά σημαντικό στοιχείο του δικού μου χαρακτήρα. Πάντα τέσταρα τους ανθρώπους που γνώριζα και πήγαινε κάτι να γίνει μεταξύ μας. Σε φιλικό επίπεδο δεν τεστάρω τους άλλους! Σε ερωτικό μόνο το κάνω.

Είναι δύσκολα τα τεστ μου. Πολλοί δοκιμάστηκαν αλλά κανείς μέχρι τώρα δεν τα κατάφερε επί της ουσίας. Καλά μη φανταστείτε πως κάνω σχέσεις ή δε κάνω σχέσεις εξαιτίας των τεστ. Διότι είναι λογικό να μην τα πετύχει όλα ένας. Ψέματα. Ένας μόνο υπήρξε στη ζωή μου, που τα πέρναγε όλα, το ένα μετά το άλλο και που έμμεσα με ανάγκαζε να δημιουργώ καινούρια για να αποδείξω πως δεν είναι το άλλο μου μισό. Κι εγώ δημιουργούσα, κι εκείνος τα περνούσε με άριστα. Κι εγώ ξαναδημιουργούσα κι εκείνος πάλι άριστα. Εν τέλει...με άφησε. Όχι γιατί κουράστηκε να περνάει τέστ, διότι δεν ήξερε καν ότι δοκιμάζεται, αλλά γιατί μάλλον εγώ δεν πέρασα εκείνα τα τεστ που μου έβαζε αυτός...χωρίς και πάλι να το ξέρω ότι δοκιμάζομαι.  Κι έπειτα ... δεν πιστεύω στο άλλο μισό. Δεν θέλω ένα άλλο μισό, θέλω ένα  άλλο ολόκληρο και ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Οπότε καλύτερα έτσι.

Πριν βιαστείτε να μιλήσετε για αυθεντικότητα και να πείτε πως τα τεστ περιορίζουν την ελευθερία έκφρασης του ανθρώπου, τονίζω, πως ο άλλος δεν ξέρει ότι δοκιμάζεται. Είναι σημαντικό αυτό. Επίσης δεν είναι και τόσο καταλυτικά στο αν θα κάνω η όχι σχέση με τον άλλο. Είναι απλά για να παίρνω μια ιδέα για τον τρόπο σκέψης του άλλου. 

Πχ. Βλέπω τον άλλο να χαζεύει επί ώρες στο κινητό του. Με μια αέναη κίνηση περνάω από δίπλα. Θέλω να δω απλά πως θα αντιδράσει. Αν συνεχίσει να ασχολείται με το κινητό του πάει να πει πρώτον πως δεν κάνει κάτι πονηρό και δεύτερον πως χέστηκε αν δω ή δε δω τι κάνει, και μου έχει και εμπιστοσύνη. Αν όμως το κλείσει απότομα και αρχίσει τα περί ελέγχου και τα δεν μου αρέσει να κοιτάνε άλλοι το κινητό μου ή είναι κομπλεξικός ή γκομενίζει. Αρνητικό στοιχείο. Μεταξύ μας δε με ενδιαφέρει καθόλου να δω τι κάνει στο κινητό του. Δε θα τον χωρίσω επειδή υπάρχει άλλη γκόμενα, αλλά γιατί είναι μαλάκας που δε το λέει, ενώ το έχει καταλάβει ότι το έχω καταλάβει.

Ένα άλλο τεστάκι είναι η κουζίνα. Όταν εγώ πχ την έχω κάνει λαμπίκο σε μια μέρα και παρατηρώ πως εκείνος την έχει κάνει πουτάνα σε δυο λεπτά ε δε το λες και συνεννόηση αυτό το πράγμα. Το ίδιο ισχύει και για το μπάνιο και για την καθαριότητα του σπιτιού γενικώς. Δε ζητάμε να κάνετε δουλειές, ζητάμε απλά να μην λερώνετε. Τόσο δύσκολο είναι πια; Αυτές οι μανάδες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους σαν πασάδες θέλουν σφάξιμο. Δε γίνεσαι γκέι αν πλύνεις ένα πιάτο, ούτε θα σου πέσει το πουλί. Έλα μπράβο. Μαγκέψατε όλοι.

Έχω πολλά ακόμη να γράψω, αλλά μάλλον κουράστηκα. Θα σταματήσω εδώ τη γκρίνια και την μίρλα. Απλά ήθελα να τα βγάλω όλα αυτά από μέσα μου πριν μπει το νέο έτος. Θα ακολουθήσει άλλη μια ανάρτηση πριν τις ευχές. Το νέο έτος που έρχεται θέλω να με βρει καθαρή από κακές σκέψεις, και από κακίες. Θέλω να με βρει έτοιμη να ερωτευτώ, να ζήσω όμορφα πράγματα, να γεμίσω με όμορφες εμπειρίες. Θα μιζεριάσω όλο το υπόλοιπο 12 ( ε δεν έμεινε και πολύ) και θα περιμένω το 2013 να είναι γαμάτο. Αν τώρα βγει κι αυτό γάματο, αντί γαμάτο, τι να κάνουμε; Δε πειράζει. Θα περιμένουμε το 2014 και βλέπουμε.

27 Δεκεμβρίου 2012

Το τέλος του κόσμου

Ορμώμενη από τις φήμες που διαχέονται παντού (αυτές και το πουλάκι τσίου) για την καταστροφή του κόσμου, δε μπορούσα να μην σχολιάσω! Το μάθατε πια. Πετάγομαι σα τη σκατούλα παντού. Ακόμη κι εκεί που την γνώμη μου, δεν τη ζητάνε. Απειλούμαστε με καταστροφή του κόσμου. (Έλα, δε το πιστεύω!!) Διαβάζω πως κόσμος αυτοκτονεί επειδή δε θέλει να ζήσει το τέλος. Ήμαρτον... Ξέρετε πως είμαι κατά της αυτοκτονίας, αλλά βρε φιλαράκι, αν δε γουστάρεις και τόσο να ζεις...άμε στο καλό. Μη ξεχάσεις μόνο να μου γράψεις την περιουσία σου. Ευχαριστώ.

Τι δεν έχουμε καταλάβει κουλοί μου αναγνώστες; Πως η καταστροφή του κόσμου έχει επιτευχθεί ήδη; Τι άλλο δηλαδή πρέπει να συμβεί για να πειστούμε; Η οικονομία πάει κατά διαόλου, τα κράτη ετεροκατευθύνονται, η φύση έχει καταστραφεί. Της ρουφήξαμε το αίμα. Σε λίγο δε θα μπορούμε να αναπνεύσουμε στον "καθαρό" αέρα γιατί δε θα υπάρχει καθαρός αέρας! Λίγο ακόμη και θα δουλεύουν μόνο τα λαμόγια ή θα δουλεύουμε χωρίς απολαβές. 

Σε λίγο καιρό δε θα μπορούμε καν να λέμε τη γνώμη μας. Υπό αυτή τη σκοπιά..οκ...έχουμε άλλο λίγο. Η καταστροφή του κόσμου ξεκίνησε φίλοι μου, μέσα μας πρώτα. Όταν βλέπεις γύρω σου να επικρατεί μια άγρια αγένεια, όταν ο συνάνθρωπος μας είναι απλά ενοχλητικός, όταν εκείνο μόνο που μας νοιάζει είναι ο μοναδικός πανυπερτέλειος εαυτούλης μας, όταν για όλα τα καλά λέμε μπράβο σε μας τους γαμάτους ενώ για όλα τα κακά δαχτυλοδείχνουμε τους άλλους και τον Θεό, τι να περιμένει κανείς; 

Ακούσατε τι έγινε στο Κονέκτικατ της Αμερικής; Ένας 20χρονος μπήκε και γάζωσε παιδάκια και δασκάλους σε ένα σχολείο. (Θέλω να εμφανιστεί ο Αμερικλάνος και να πει τη γνώμη του...απέχει προκλητικά...) Χωρίς πλάκα λοιπόν, θεωρείτε αυτόν τον κόσμο ικανό να καταστραφεί;; Κι άλλο; Πόσο δηλαδή; Εμένα δε θα με τρόμαζε πάντως να πέσει μια μπάλα πυρός στη κεφάλα μας και να μετράμε νεκρούς, σε σχέση με αυτή τη σήψη την ύπουλη που ζούμε ήδη.

Συγγνώμη κιόλας, αλλά δε περιμένω να καταστραφεί ο κόσμος. Ξέρω πως δεν μπορεί να ξανακαταστραφεί οτιδήποτε ήδη κατεστραμμένο.

ΥΓ 1  Ωστόσο δε πέφτουμε ψυχολογικά. Θα προσπαθούμε πάντα να ανανεωνόμαστε, έστω κι από τις στάχτες μας...(κάτσε να ανάψω ένα τσιγάρο).

ΥΓ 2 Να περνάτε όμορφα ρε σεις. Έρχονται Χριστούγεννα. Κι όπως ήδη έχω ξαναπεί: Όταν έρχονται τα Χριστούγεννα...η Cούλα φεύγει. (Φέτος παίζει και να μείνω....έτσι για σπάσιμο).

Φιλούρες στα μούτρα σας τα γλυκουλούτσικα!
16 Δεκεμβρίου 2012

Πιο κάτω

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήμουν με πολύ δικούς μου ανθρώπους στο Αθήνα σίτι. Μια φίλη λοιπόν με ρώτησε κάτι που μου ταλάνισε το νου για ώρες.

-Cούλα, γιατί ασχολείσαι με ανθρώπους κατωτέρου πνευματικού επιπέδου και χαμηλής πνευματικής στάθμης; 

Ποτέ δεν πίστεψα πως οι άνθρωποι διακρίνονται σε πνευματικά ανώτερους και πνευματικά κατώτερους. Ποτέ δεν πίστεψα στην ύπαρξη υψηλού ή χαμηλού επιπέδου. Πιστεύω στην αυτοδιάθεση του χαρακτήρα μας, των επιλογών μας και των αποφάσεων μας. Επειδή τυγχάνει να μην είμαι κομμώτρια...(αν και ειλικρινά θα το ήθελα πολύ ρε γμτ...πως την πάτησα έτσι εγώ...φτιάχνω κάτι μπουκλίτσες αντικειμένικα...ποίημα) έχω το κακό ελάττωμα όταν εντοπίζω το "λάθος" από την υποκειμενική μου σκοπιά, δε μπορώ να κάνω πίσω ούτε λεπτό. Πρέπει πάση θυσία (το η και το α θέλουν υπογεγραμμένη...αλλά δε βαριέσαι) να πω την άποψη μου, να επιχειρηματολογήσω, να αναλύσω τη θέση μου και να τονίσω τη διαφοροποίησή μου. Όχι για να πείσω, αλλά γιατί είπαμε με ωθεί...που δεν είμαι κομμώτρια...και που οφείλω να διορθώνω...(αλλά και να διορθώνομαι ενίοτε.) (Έχω ζητήσει συγγνώμη άπειρες φορές συνειδητά, κι όχι από εκείνα τα συγγνώμη που δολοφόνησαν το φιλότιμο). Είναι άλλη ιστορία αν έγινε αποδεκτή η συγγνώμη ή αν πήρα τον κύριο μπουλ...τσίου.

Όμως όταν βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον που νιώθω πως δε μπορώ να αναπνεύσω φοράω τα μποτίνια μου και παίρνω δρόμο και δρομάκι. Την κάνω με ελαφρύ βηματισμό αλλά και ρυθμικά. Εκεί δε με νοιάζει αν θεωρηθώ κότα, πουτάνα, βλαχάκι, λαϊκούρα ή σνομπ. Όπου δεν νιώθω καλά και δεν περνάω καλά και δε με σηκώνει το κλίμα, αποχωρώ. Συνηδειτοποιημένα πια παρατάω τα όπλα μου και τρέχω να σώσω τον εαυτό μου από τη φθορά. Ο Αρχίλοχος δηλαδή ήταν πιο έξυπνος από μένα που παρατούσε την ασπίδα του και κόντεψαν να τον κακοχαρακτηρίσουν ως προδότη;

Ρε ου ρε. Δε θα χαλάσω εγώ τη ζαχαρένια μου, επειδή κάποιος είναι άνεργος και παίζει το τσίου του όλη μέρα μπρος στην οθόνη του. Και καλά κάνει αν με ρωτάς, απλά να αφήσει ήσυχη τη δική μου την οθόνη. Ήρθα εγώ πουλάκι μου στο τσαρδί σου να το παίξω πχχχιοτικιά του κώλου και να σου κάνω παρατήρηση; Εσύ τι έρχεσαι σε μένα; Μείνε στον κόσμο σου κι άσε με στον δικό μου. Κάθε κόσμος έχει το ενδιαφέρον του, διαλέξαμε με διαφορετικά κριτήρια κι έτσι πρέπει. Η μάζα και ο συνωστισμός είναι ξεπερασμένα στοιχεία. Ας ζήσουμε την ζωούλα μας σύμφωνα με τις επιλογές μας. (Άλλωστε ο κόσμος τελειώνει σε λίγες μέρες...οπότε επείγει να προασπίσουμε τις επιλογές μας.)

Τέλος θέλω να καταγγείλω άτομα που το παίζουν και καλά στολισμένα με άπειρο χιούμορ και open mind, και μορφωμένα με μεταπτυχιακά και σπουδές μέχρι μαλακίας, ω μαλακία, τα οποία άτομα όταν έρχεται η ώρα να είναι απόλυτα ειλικρινή και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, το παίζουν: ο ηλίθιος, ο πανηλίθιος και ο τέρμα ηλιθιότατος και εφευρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες προκειμένου να σε πείσουν πως έχεις λάθος, πως λογοκρίνεις, πως το χιούμορ σου προσβάλλει. Ενώ αντικειμενικά....έχουν τρελό πρόβλημα εσωτερικά τους....για θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με το χιούμορ σου.

11 Δεκεμβρίου 2012

Βρώμισε ο τόπος

Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί, όταν βρίσκεσαι για ποτό ή για καφέ ή έξω από το σπίτι σου εν ολίγοις, είναι να θες να πας τουαλέτα. Σε καμιά τουαλέτα αφενός δεν είναι το ίδιο. Στο σπίτι σου, ακόμη και πάνω στη χέστρα μπορείς να cουλάρεις με την άνεσή σου. Η ξαδέρφη μου η Venea πχ παίρνει μαζί της το ipad και διαβάζει blogs. Εμένα μου έχει τύχει να μπαίνω παρέα με τα Αγγλικά μου ή με κανένα λογοτεχνικό βιβλίο. Όχι για το κατούρημα, αλλά για το χοντρό που λέμε. 

Όταν όμως είσαι έξω, τα προβλήματα που συνωστίζονται είναι πολλά. Θα είναι καθαρά; Ποιος λεχρίτης χρησιμοποίησε την ίδια λεκάνη με αυτήν που καλείσαι τώρα εσύ να χρησιμοποιήσεις; Τις προάλλες ήμουν για καφέ με την Γιαγιά Αντιγόνη και την Έλενα G σε ένα πολυσύχναστο καφέ στο Μοναστηράκι. Και μου ήρθε το ψιλό. Τις αφήνω για λίγο και πάω. Δε πήγαινα καλύτερα να κατουρήσω μέσα στο συντριβάνι; Αλήθεια σας λέω. Καλύτερα να με έβλεπε ο κόσμος όλος να κατεβάζω τα βρακιά μου, παρά να τα κατέβαζα μπροστά σε αυτή την σκατολεκάνη που αντίκρισα. 

Παρεμπιπτόντως, δε τα κατέβασα. Μάζεψα το ψιλό μου και βγήκα ξανά έξω κι έκανα υπομονή μέχρι να φτάσουμε σε φιλικό σπίτι. Κόντεψα να σκάσω...αλλά δεν άφησα να φανεί. Ήμουν κιουρία. Η γιαγιά μου η συγχωρεμένη έλεγε να μην ακουμπάς ποτέ σε ξένη λεκάνη. Να στέκεσαι στα όρθια και να κατουράς μη κολλήσεις τίποτα. Ε καλά, νομίζω πως αυτό εννοείται.

Ο φόβος μου όμως και μαζί ο φόβος πολλών, πιστεύω, γυναικών, είναι άλλος. Να μπαίνεις σε μια τουαλέτα και να έχει μπει πριν από σένα η λέρα η ατελείωτη, να έχει χέσει το σύμπαν και να τα έχει κάνει εκεί μέσα...κυριολεκτικά...άπλυτο κώλο και μετά να είναι η σειρά σου για να μπεις για το ψιλό σου, για μια διορθωτική πχ κίνηση του στριγκακίου, της σερβιέτας ή οτιδήποτε άλλο light. Κι απ' έξω να έχει ουρά. 

Πως να πείσεις τον επόμενο πως δεν είσαι εσύ η σκατολέρα που έχεσε το τόπο και που φταίει που βρωμάει ωσάν βόθρος το WC; O επόμενος που θα μπει, ανεξάρτητα αν εσύ ήσουν κυρία, θα σκεφτεί με το νου του...ΑΑΑΑ τη βρωμιάρα. Και παίρνεις στις πλάτες σου τη βρώμα του καθενός ή της καθεμιάς και την σηκώνεις την ντροπή ... ενώ εσύ περιορίστηκες σε ένα απλό κατουρηματάκι πχ. Είναι τραγικό. Είναι φορές που για να μπω στη τουαλέτα ενός χώρου, κοιτάζω δυο βασικά ζητήματα. Αν είναι καθαρή, και αν έχει ουρά απ' έξω. Αν δεν είναι καθαρή κι αν έχει ουρά, προτιμώ να κατουρηθώ πάνω μου ή να σφιχτώ μέχρι το σπίτι παρά να μου προσάψουν τα σκατά της καθεμιάς.
29 Νοεμβρίου 2012

Δύναμη της σκέψης ή αδυναμία της έκφρασης;

Σήμερα ξύπνησα με λίγο πυρετό. Δε κοιμήθηκα και πολύ καλά χτες βράδυ. Είχα και κακές σκέψεις και μύξες και νεύρα και απογοήτευση και απ' όλα. Όμως σήμερα το πρωί, έκανα ένα ωραίο μπανάκι, πήρα κάτι φαρμακάκια ειδικά για την περίπτωσή μου...(είμαι αλλεργική στα περισσότερα παυσίπονα) και ξεκίνησα με σχετικά γερό χαμόγελο για μια δύσκολη μέρα. 

Τα μαθήματα ξεκίνησαν. Έπινα ενδιάμεσα τα τσαγάκια μου και δεν κάπνισα ούτε μισό τσιγάρο για να μην επιβαρύνω τον λαιμό μου, ο οποίος έχει μπουκώσει για τα καλά. Κι όταν πλησίασε η στιγμή εκείνη που τέλειωνε το μάθημα και θα υποδεχόμουν λίγες ώρες χαλάρωσης, ξεκούρασης και ύπνου συνέβη το μοιραίο.

Η Αγλαΐα (ας την πούμε έτσι) είναι ένα πολύ συνεσταλμένο κορίτσι. Καλή μαθήτρια και υπεύθυνο παιδί. Όταν σηκώθηκε στον πίνακα να κλίνει έναν συνηρημένο Παρατατικό, διέκρινα στην κωλότσεπη του τζιν της να αχνοφαίνονται, δυο πενηντάευρα. Σκέφτηκα να της πω να προσέξει μη της πέσουν γιατί προς τα εκεί πήγαινε το πράγμα.

Αμέσως σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν και τα δίδακτρα που θα κατέληγαν στο πορτοφόλι μου. Η σκέψη όμως αυτή με αποθάρρυνε να της το πω έτσι ώστε να προσέξει μη τα χάσει. Σκέφτηκα πως θα σκεφτεί πως τα είδα και το είπα επίτηδες για να με πληρώσει. Νίκησε η σκέψη αυτή και δε μίλησα καθόλου. Απλά ευχήθηκα ενδόμυχα αν είναι δικά μου χρήματα, να θυμηθεί να τα αφήσει κι αν δεν είναι δικά μου χρήματα, να μη τα χάσει το παιδί έτσι που γλιστράνε από τη τσέπη, σιγά σιγά.

Το μάθημα τέλειωσε. Η Αγλαϊα έφυγε και μαζί της και τα υπόλοιπα παιδιά. Μαζεύω κι εγώ τα πράγματά μου για να έρθω σπίτι να ξεραθώ στον ύπνο. Πριν  φύγω, ρίχνω και μια ματιά στην αίθουσα μήπως τα χρήματα της πέσανε -αν τελικά της πέσανε- σε βέβαιο έδαφος. Αλλά οκ είπαμε η κοπέλα είναι ώριμο παιδί. Δεν τα βρήκα στο θρανίο της. Ούτε εκεί γύρω. 'Ετσι αποχώρησα ήρεμη αλλά και με μια αίσθηση περίεργη.

Ώσπου...χτυπάει το τηλέφωνο:  

Κυρία, είστε ακόμη στο φροντιστήριο; Να έρθω λίγο από εκεί; Η μαμά μου, μου έδωσε χρήματα για να σας πληρώσω και μάλλον μου πέσανε μέσα στην αίθουσα. Να έρθω να κοιτάξουμε;;;
3 Νοεμβρίου 2012 

Μαλακηίδα Μαλακίδου

Έπεσε στα χέρια μου, πριν χρόνια, ένα βιβλίο μιας κυρίας χρυσουλίτσας και άρχισα να το διαβάζω. Sτις δέκα πρώτες σελίδες το έκλεισα και ίσως να ήταν το μοναδικό βιβλίο που έκλεινα, γιατί το έχω ως αρχή ό,τι αρχίζω να διαβάζω να το τελειώνω. Το έκλεισα που λέτε και τσέκαρα και τη συγγραφέα -τρομάρα να της έρθει στη κεφάλα- για να αποφεύγω τεχνηέντως οποιοδήποτε βιβλίο της, σκάσει μπροστά μου. 

Τη κυρία θα τη λέμε από εδώ και στο εξής Μαλακηίδα Μαλακίδου!

Την Μαλακίδου την είδα ένα πρωινό στην Ναταλία καθώς χάζευα κάτι σαγιονάρες και δεν άφηνε κανέναν να μιλήσει, το έπαιζε ξερόλας και ειδική επί παντός επιστητού. Όταν λοιπόν συνδύασα φάτσα με γραφόμενα κατάλαβα τι ήταν αυτό που με απωθούσε σε εκείνο το έρμο βιβλίο που πετάχτηκε στην κούτα της αποθήκης μου, για να το φάει η σκόνη και η λήθη. Στα αζήτητα...

Όλοι θα ακούσατε την μαλακωδώς διατυπωμένη καταγγελία της κυρίας Μαλακηίδας Μαλακίδου να ζητά να μην δανείζουν οι δανειστικές βιβλιοθήκες τα βιβλία της γιατί χάνει η τσέπη της. Και μάλιστα να ονομάζει  παρωχημένα τα βιβλία που αποτελούν την κλασική λογοτεχνία με την ευρύτερη έννοια. Ντοστογιέφσκι, Καζαντζάκη, Λιλή Ζωγράφου και άλλους....τους χαρακτήρισε....ως τα αζήτητα βιβλία.

Σιγά μαρή σαγιονάρα....Αντί να λες δόξα τω θεώ που τα φτηνά και δεύτερα ρομάτζα σου κάποιοι τα διαβάζουν...-απορώ ποιοι;-  κάνεις και παράπονα. Αυτό είναι το πρόβλημα του Έλληνα συγγραφέα. Γράφει όχι γιατί βγαίνει από την ψυχή του, αλλά γιατί είναι της μόδας να γράφει και φυσικά γιατί βγάζει και φράγκα. Και γράφει μόνο για το σεξ. Ειδικά με έναν πιασάρικο τίτλο όλα είναι καλύτερα. Σαν αυτούς...

Τα ματωμένα χείλη της ερωτικής σκιάς. Αγάπη μου, ξύπνα, ξεσκεπάστηκε η γάμπα μου. Τρελή για ερωτικές περιπτύξεις κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό. Τα φεγγάρια της σεξουαλικής ίριδας. Έλα κι απόψε στα μαγικά μονοπάτια της γυμνής μου σάρκας. Άι στο διάολο πια, σε αγαπώ.

Ενημερώστε με, πότε θα κάνουμε έναν εμετό όλοι μαζί. Βέβαια ξέρω πως υπάρχουν εκεί έξω πολλές μοναχικές καρδιές που στα βιβλία αυτά, τα ανάλαφρα, βρίσκουν ένα ονειράκι τους που μπορεί και πραγματοποιεί η ηρωίδα της κυρίας Μαλακίδου. Οκ, το κατανοώ. Αλήθεια...

Όμως κυρά Μαλακίδου, χαλάρωσε λίγο το κορμί σου. Αν γουστάρεις να βγάλεις χρήματα και να γίνεις πλούσια άλλαξε επάγγελμα. Από την τέχνη της γραφής κανείς δεν πλούτισε. Άσε που πολλοί συγγραφείς, ποιητές κλπ στο τέλος αυτοκτόνησαν. Ρε λες;;; 

Ο θεσμός της Δανειστικής Βιβλιοθήκης ήταν εκείνος που εμένα προσωπικά αλλά και πολλά παιδιά της ηλικίας μου, όταν ήμαστε παιδαρέλια, μας μόρφωσε και μας έδωσε την δυνατότητα να γνωρίσουμε κόσμους, γνώσεις και ιδέες που δεν μπορούσαν να μας αγοράσουν οι γονείς μας, γιατί ήταν φτωχοί ρε. Δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Και μας έστελναν στις Βιβλιοθήκες και δανειζόμασταν δυο βιβλία την εβδομάδα για να διαβάσουμε και να γίνουμε άνθρωποι. 

Πηγαίναμε και μόνοι μας παρακαλώ. Και την στήναμε στα σκαλάκια μέχρι να έρθει η κοπέλα που κρατούσε την Βιβλιοθήκη. Κι όταν τη ρωτούσαμε τι να διαβάσουμε αυτή την εβδομάδα, μας πρότεινε Καζαντζάκη, Ντοστογιέφκσι και Λιλή Ζωγράφου. Και όχι τις μαλακίες που γράφει η κυρά Μαλακίδου, για την οποία αυτοί οι συγγραφείς είναι στα αζήτητα. Εμ βέβαια, δεν ξέρει καν ποιοι είναι αυτοί οι συγγραφείς! Την κατανοώ! Αλήθεια...

Κάθε Δανειστική Βιβλιοθήκη που σέβεται τον εαυτό της, ας πετάξει στα σκουπίδια τα βιβλία αυτά. Έτσι για την Παιδεία ρε γαμώτο. Για το γαμώτο του Γαμώτο. Κάτω η μαλακία της κάθε -ηίδας  -ίδου...της κάθε ίδιας μαλακίας που επαναλαμβάνεται σε κάθε βιβλίο-τσόντα...

Ήθελα μέρες να γράψω για το θέμα αυτό. Ίσως τώρα που φύγανε μέρες, να είναι καλύτερα! Θα πετούσα πολύ μπινελίκι αν έγραφα νωρίτερα. Άι σιχτίρ πια με το κάθε τσό(φ)λι που το παίζει συγγραφέας.

Άντε πάω για κανένα ποτάκι τώρα....

Καλό ΣΚ σε όλους, με φιλιά

27 Οκτωβρίου 2012

Τρίχες

Αντιμετωπίζω ένα φοβερό πρόβλημα. Κάποιοι θα γελάσετε. Κάποιοι θα γελάσετε πολύ περισσότερο. Κάποιοι θα κοροϊδέψετε. Εσείς που θα κοροϊδέψετε, είστε γαϊδούρια, γιατί δεν μπορείτε να αντιληφθείτε τον πόνο του συνανθρώπου σας. Ό,τι και να κάνετε, εγώ έπεσα σε κατάθλιψη πάλι. Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Ήταν αργά τη νύχτα όταν αποφάσισα πως κάτι έπρεπε να γίνει στο κεφάλι μου. Όχι μέσα, αλλά απ' έξω. Εμένα αν μου καρφωθεί κάτι μέσα στο κεφάλι, θα πέσω σε κατάθλιψη αν δεν το τακτοποιήσω άμεσα και έξω από το κεφάλι. (Μπλέξαμε τα κεφάλια, αλλά ας είναι!)
Και να που μου καρφώθηκε να βάψω τα μαλλιά μου 12 τη νύχτα μαζί με τους βρυκόλακες. Ευτυχώς ο κομμωτής μου είναι και φίλος. Του έστειλα ένα sms και μου έκλεισε ραντεβού το επόμενο ακριβώς πρωί στις 8:00. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη γυναίκα σε αυτή τη γη που να βάφει τα μαλλιά της με τη τσίμπλα στο μάτι, αλλά δεν προλάβαινα άλλη ώρα μανίτσες μου και είπα να γλιτώσω τη κατάθλιψη.

Άρχισα λοιπόν να το συζητάω μία τη νύχτα με κάποιους άλλους βρυκόλακες ενός διαδικτυακού ραδιοφώνου (βλέπε R1, JK, Callista, mozzarela, alex, L., Gerontas κατά περίπτωση, Golden κλπ). Κάποιοι δυσανασχέτησαν για την ώρα. Κάποιοι άλλοι χέστηκαν που εγώ θα έβαφα τα μαλλιά μου, και καλά έκαναν και κάποιοι έλεγαν τα δικά τους...κοινώς δε ξέρω ποιος πούστης με μάτιασε διαδικτυακά.

Διότι, πηγαίνω το επόμενο πρωί στον κομμωτή μου και με βάζει κάτω και μου αλλάζει τα φώτα. Σιχτίρισε για τη ρίζα που έφτασε στο αυτί...σιχτίρισε που δεν μπορούσα άλλη ώρα και με κανόνισε με την ανατολή του ήλιου, σιχτίρισε και την στιγμή που καφέ δεν είχε πιει καλά καλά και μπήκα εγώ ορεξάτη για κουβέντες. 

Αφού με βάφει, με πλένει, με ξαναπλένει, με φορτώνει με μαλλακτικές αηδίες και λοιπά σκευάσματα και τέλος έρχεται και βάζει στη κεφάλα μου ένα μπλε χρώματος σαμπουάν. Τι είναι αυτό καλό μου παιδί; Αναρωτιέμαι! Είναι ένα σαμπουάν να φύγει η κιτρινίλα. Απαντά το καλό μου παιδί. Σταματάω να ρωτάω! Τον εμπιστεύομαι...

Με στεγνώνει, μου ισιώνει το γκατσόμαλλο, με κάνει άνθρωπο, και πετάει και μια γαλλική κοτσίδα να υπάρχει. Καλή ήταν. Πάω σπίτι, μετά φροντιστήριο. Όλοι κοπλιμέντα. Χαρά εγώ. Την δεύτερη μέρα σκέφτηκα να κρατήσω την κοτσίδα. Όπερ και εγένετο! Σαν την βλαχούλα κι εγώ..με λίγες τούφες να πετούν εδώ κι εκεί από το στριφογύρισμα της νύχτας στο κρεβάτι μου, το έπαιζα βουκολική γκόμενα. Είναι σέξι λένε το αμελώς ατημέλητο κοτσίδιον...αλλά εγώ έχω χαρακτηριστεί ως ανέραστη. Οπότε τζάμπα πήγε η χαρά εκτός από τα κοπλιμέντα που έλαβα και τη δεύτερη μέρα.

Ώσπου...λέω ώσπου...ήρθε η στιγμή του λουσίματος...Μπαίνω στη μπανιέρα, κάνω το μπανίτος μου, και τα σχετικά μοσχοσαπουνίσματοξυρίσματα μου και φτάνει η ώρα του μαλλιού. Λύνω την βουκολική πλην γαλλική κοτσίδα και λούζω το μαλλί. Όταν η τελετή μπανιαρίσματος ολοκληρώνεται, πάω στον καθρέφτη μου με το πιστολάκι ανά χείρας. 

ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΔΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τα μαλλιά μου ήταν γκρί. ΓΚΡΙ! ΓΚΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! Γκρρρρρρρρρρρρ!!!

Παίρνω τηλέφωνο τον Takis και τον αρχίζω στο μπινελίκι. Εκείνος με διαβεβαιώνει πως το γκρι θα φύγει με τα λουσίματα και θα ανατείλει το ξανθό. Μέχρι να μου εξηγήσει τα τι και τα πως, κλείνω το τηλέφωνο, ορμάω στο μπάνιο κι αρχίζω τα λουσίματα. Λούσιμο, στέγνωμα, γκρι. Ξανά, λούσιμο, στέγνωμα, γκρι. Ξανά, λούσιμο, στέγνωμα, γκρι. 

Γαμώ τη τύχη μου την γκριζωπή. Πέρασαν μέρες που λούζομαι κάθε τρεις και λίγο! Το γκρι ... γκρι. Δε λέει να φύγει η μαλακία με τίποτα. Αν ακούσετε στις ειδήσεις πως σε μια όμορφη επαρχία, μια νέα και όμορφη (με γκρι μαλλιά) ξεπάστρεψε κομμωτή, να ξέρετε θα είμαι εγώ. Μην έχετε απορίες. 

Τελικά έχω ραντεβού το Σάββατο που έρχεται, για διορθωτική βαφή. Πλησιάζουν και τα εγκαίνια του φροντιστηρίου μου. Πρέπει να λάμπω Μπάμπη.

Αυτά είναι βάσανα! Όχι μαλακίες.

Καλή εβδομάδα να έχουμε. Με χαμόγελα και σέξι στιγμές. (Λέμε τώρααα...)
22 Οκτωβρίου 2012

Θέρος, τρύγος, πόλεμος

Θέρος, τρύγος, πόλεμος. Έτσι χαρακτήριζε η συγχωρεμένη η γιαγιαCούλα μου, μια κατάσταση στην οποία υπήρχε ένταση, άγχος και έντονη δραστηριότητα. Εγώ η αγράμματη φιλόλογος το λέω: πήρε φωτιά ο κώλος μας. Άλλοι το λένε αλλιώς. Έχω ακούσει να λένε και τη φράση: στη τούρλα του Σαββάτου ή κάπως έτσι. 

Σάββατο σήμερα (στη τούρλα του) και αναρωτιέμαι αν πρέπει να είμαι καλά και να χαμογελάω, όταν έχω ήδη δουλέψει ένα δεκάωρο ή αν πρέπει να κλαίω τη μοίρα μου γιατί από χθες το βράδυ θέλω μια ρημαδιασμένη βότκα να πιω και δεν έχω κουράγιο να σύρω το κορμί μου πρώτα στη μπανιέρα και μετά στην ποτόμπαρα της πόλης.

Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω τα μπαράκια που υπάρχουν εδώ. Δεν έχεις χώρο να κουνηθείς, να γυρίσεις και να ξεπιαστείς, αν το θες. Αποτελούνται από μια μακριά μπάρα και από ψηλά σκαμπό. Τέλος. Αυτό είναι.  Πας με τη παρέα ή μόνος, κάθεσαι, πίνεις το ποτό σου κι αν δεν συμβεί τίποτα πονηρό, μαζεύεις τα κομμάτια σου και φεύγεις. 

Αν τύχει να έρθεις στο τσακίρ κέφι και θες να κουνήσεις το χελίσιο το κορμί σου, τη πάτησες. Ή θα ανέβεις στη μπάρα ή θα βγεις από το μπαράκι. Γενικά δε μου αρέσει η νυχτερινή ζωή της επαρχίας. Αλλά η πρωινή ζωή τα σπάει. Οι πεζόδρομοι γεμίζουν άνεργους που πίνουν το φρέντο καπουτσίνο τους και απλώνουν την αρίδα τους σαν πυροσβέστες...μόνο το σκάκι τους λείπει κι ένα τρίτο χέρι να ξύνει...

Απαιτείται αφωνία από πλευράς μου. Μιλάω συνέχεια στο φροντιστήριο. Να φανταστείτε εκεί που μιλάω και αναλύω και επεξηγώ...σκέφτομαι πως θα νιώθουν οι μαθητές μου. Κατά τη διάρκεια του μπλα μπλα μου προσπαθώ να ακούσω τον εαυτό μου, τη φωνή μου. Και κάπου εκεί τους δίνω διάλειμμα. Τα άμοιρα. Τι περνάνε κι αυτά ε; Έπειτα τα βάζω να μιλάνε εκείνα. Δεν είναι ωραίο πράγμα να έχεις απέναντι σου κάποιον και να σου μιλάει συνέχεια, ασταμάτητα, απέραντα. 

Έτσι έχω βρει τρόπους μικρούς και έξυπνους για να ξεκουράζονται/μαι από τη φωνή μου. Ετοιμάζω μικρές ασκήσεις και πάνω στην τούρλα του Σαββάτου, όπου ο ειρμός μου έχει εκστασιαστεί και παρλάρω σαν Ιταλίδα (απνευστί) σταματάω να μιλάω και πετάω στα μούτρα τους τη φωτοτυπία. Και βλέπεις τα άμοιρα...παίρνουν μια ανάσα. 

Όμως έχω να σας δηλώσω πως οι πρώτες κριτικές από παιδιά έφτασαν στα αυτιά μου. 

-Είναι πολύ καλή η κυρία... Cούλα.

-Έχει πολύ πλάκα η κυρία...Cούλα.

-Δε καταλαβαίνω πως περνάει η ώρα στο μάθημα με τη κυρία...Cούλα.

-Πρώτη φορά μου τα εξηγούν τόσο αναλυτικά...

-Επιτέλους κατάλαβα πως γίνεται η περίληψη...

 Είμαι και γαμώ τις φιλολόγους. Και συνδυάζω δυο σημαντικά στοιχεία: την άριστη γνώση και μεταδοτικότητα, με τον καλό χαρακτήρα και το χαμόγελο. Το παιδί μαζί μου μαθαίνει, εμπεδώνει αλλά και ψυχαγωγείται. Να σκάσουν οι οχτροί μου ρε. Θα κάνω επανάσταση. (Καλά χαλαρώνω λίγο τώρα).

Προς το παρόν θα κάνω τον μαλάκα και θα πάω να ξεκουραστώ για να απολαύσω τουλάχιστον την αυριανή μέρα, που είναι όλη δική μου. 

(Λέω να πάω και μια εκδρομή. Θα δείξει!)

Φιλούρες στα μαπόνια σας!!!

Σας αγαπώ!!! 
6 Οκτωβρίου 2012

Ασυνάρτητα

Αγαπημένοι κουλοί μου αναγνώστες,

σας καλωσορίζω σε μια ακόμη ακαταλαβίστικη επί της ουσίας ανάρτηση! Ας βάλω και πάλι μια προειδοποίηση: Δεν θα γράψω κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, οπότε μπορείτε, αν έχετε άλλες δουλειές, να με αγνοήσετε! Τώρα αν θέλετε να πάρετε μια γεύση κουλαμάρας, αράξτε, ανάψτε ένα τσιγαράκι, πιείτε ένα ποτάκι ή ένα καφεδάκι, ανάλογα την ώρα που θα σας πετύχει η κουλαμάρα μου στο δόξα πατρί και απολαύστε την ακατάσχετη πολυλογία μου...μπλα...μπλα...μπλα...

Ένας μήνας πέρασε από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να ανοίξω το...κάτι δικό μου...που λέγαμε και από τη στιγμή που σα την αλλοπαρμένη, έτρεχα για να το υλοποιήσω και να του δώσω σάρκα και οστά. Έδωσα πολλές μάχες με τη γραφειοκρατία, πάλεψα με θεούς και δαίμονες για άδειες, για ρεύματα, τηλέφωνα και λοιπές εκκρεμότητες. Περνούσαν ολόκληρα 15ωρα και δεν έπαιρνα χαμπάρι από κούραση. Θυμήθηκα κι έναν φίλο που μου έλεγε πως έχουμε πολλές σωματικές αντοχές, αλλά δεν τις θέτουμε σε εφαρμογή...(ισως γιατι δεν χρειαστηκε ως ώρας...προσθέτω εγώ).

Σήμερα, είναι Κυριακή. Υποτίθεται πως από χτες το βραδάκι έχω κλείσει το φροντιστήριο και ξεκουράζομαι για να συγκεντρώσω δυνάμεις για την νέα εβδομάδα που έρχεται. Όμως εγώ νιώθω ένα τεράστιο πτώμα από τη κούραση. Κι έχω τόση υπερένταση που μου είναι αδύνατον να κοιμηθώ. Αύριο αρχίζει ένας νέος μήνας. Και θα είναι όλα διαφορετικά. Το πρόγραμμα είναι τόσο σφιχτό που μόνο η Κυριακή μένει επί της ουσίας. Κι αυτή μισή...γιατι την υπόλοιπη μισή σαπίζω στον ύπνο.

Μπήκα σε δύσκολα νερά και κολυμπάω. Ευτυχώς προς το παρόν φαίνεται πως είμαι σε πολύ καλή φόρμα, παρά τη κούραση που παραλύει τα μέλη μου. Ειδικά τα βράδια. Εκεί που θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρευτώ κάτι όμορφο, κάποιον όμορφο... ξενυχτάω επικίνδυνα. Προσπαθώ να μην κάθομαι στον υπολογιστή γιατί είναι διαφορετικό να ξενυχτάς κοιτώντας το ταβάνι, διαφορετικό να ξενυχτάς κάνοντας σεξ (πχ) και διαφορετικό να ξενυχτάς κουράζοντας τα μάτια σου στο λαπιτόπιον.

Η επαρχία είναι τρέλα. Γνώρισα ήδη τρεις μαναβηδες, τέσσερις αρτοποιούς και καμιά δεκαριά βιβλιοπωλεία...για να συνεργάζομαι. Μη ρωτήσετε τι τους θέλω τους μαναβηδες! Αγοράζω μπανάνες και αγγούρια και καμιά τομάτα που και που, να έχω και να πετάω! Πέρασαν τουλάχιστον 15 Αλβανίδες πολύτεκνες να ζητήσουν δουλειά με μόνο 3 ευρώ την ώρα για καθάρισμα. Το είπα στη μάνα μου και με αγριοκοίταξε. Τα έχουμε πει αγαπημένοι μου αναγνώστες...με την καθαριότητα έχω ένα μικρό πρόβλημα! Δε χορεύει ο λύκος, αλλά βαριέμαι τη λεπτομέρεια! Είμαι του όσα βλέπει η πεθερά αλλά και μη μας φάνε τα ποντίκια. Σκέφτηκα πως αν έχω και μια κυρία να έρχεται να καθαρίζει ίσως να ξεκουράζομαι! Η μανα μου λέει, πως μονη μου θα τα κάνω καλύτερα! Της πρότεινα να έρχεται εκείνη για δουλειές, να της δίνω πέντε ευρώ και να τελειώνουμε. Συμφώνησε!!!!

Ο κουμπάρος μου (που του βάφτισα την κόρη, την Μαρισόφη) μου είπε μια κουβέντα και με προβλημάτισε αρκετά. Είπε πως με το βήμα αυτό που έκανα, θα χάσω δέκα χρόνια προσωπικής ζωής. Στην αρχή γέλασα. Σκέφτηκα πως αν θέλω να κάνω τις ζουζουνιές μου, δε με σταματάει τίποτα. Αλλά μόλις πέρασαν οι πρώτες εβδομάδες, συνειδητοποίησα...πως μάλλον έχει δίκιο! Νιώθω τόσο συγκεντρωμένη σε αυτό που έχω να κάνω που δε με νοιάζει τίποτα άλλο γύρω μου (εκτός από την ανιψιά μου  την Αιμιλία). Ήρθε ένας συνάδελφος πριν λίγες μέρες και συζητήσαμε λίγο και μου ζήτησε το τηλέφωνο μου να πάμε για κανένα ποτό, μιας και επέστρεψα μόνιμα στην πόλη. Κατάλαβα πως με φλέρταρε μετά από καναδυο μέρες που μου το επεσήμανε η αδερφή μου, μιας και ο συνάδελφος περνούσε κάθε μέρα από το φροντιστήριο, χωρίς να έχει λόγους.

Επιπλέον τις λίγες φορές που βγαίνω για κανένα ποτό, ούτε καν κοιτάζω γύρω μου αν παίζει κάτι καλό, αν γίνεται κανένα παιχνίδι. Πίνω τη βότκα μου ήσυχη ήσυχη, συζητάω για το φροντιστήριο και γυρίζω σπίτι έχοντας στο νου μου τα θέματα που πρέπει να διεκπεραιωθούν την επόμενη μέρα. Ξυπνάω το πρωί και στο μυαλό μου έχω μόνο τα παιδάκια μου, τα βιβλιαράκια μου και τις όποιες άλλες δουλειές εκκρεμουν.

Είχε δίκιο ο κουμπάρος μου. Θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να στρώσει το πράγμα και να ελυθερώσω το νου μου από το φροντιστήριο και να χωθώ και πάλι σε καμιά σχέση τρελιάρα, έτσι για το σεξ και την διασκέδαση. Άλλωστε ξέρω καλά μέσα μου, πως ό,τι κι αν γίνει αυτό το διάστημα στη ζωή μου, όποιον κι αν γνωρίσω, το θέμα έρωτας και η Cούλα μάλλον ολοκλήρωσαν το κύκλο τους. Ξέρω ποιος είναι το άλλο μου μισό. Και ξέρω πως δεν θα τον έχω ποτέ. Κι εκείνος το ξέρει πως είμαι το άλλο του μισό. Κι εκείνος ξέρει πως δεν θα με έχει ποτέ. Το θέμα  έ ρ ω τ α ς  κλείνει και ας μιλάμε από εδώ και στο εξής για κάτι συμβατικό.

Ρε σεις σα να νύσταξα! Πάω να οριζοντιωθώ...πριν με πιάσει η υπερένταση πάλι.

Καληνύχτα.
Καλή εβδομάδα.
Καλό μήνα.

Φιλιά πολλά ρε αλανάκια!!!!!

ΥΓ Ακόμη δεν έχω ιντερνετ στη δουλειά! Όταν θα μπινελικώσω τη wind θα σας τα πω αναλυτικά. Μα έλεος! Τόση δουλειά έχουν πια και καθυστερούν τόσο; Όχι τίποτα άλλο, θα κάθομαι τα πρωινά στο γραφείο μου και θα σας έρχομαι και καμιά βόλτα! 

Ι Οκτωβρίου 2012

Πήρε φωτιά ο κώλος μας

Κι ενώ ξεκίνησα να απαντάω στα σχόλια σας, πήγε δυο τη νυχτα η ωρα και νυσταξα αφόρητα. Θα σας απαντήσω αύριο βράδυ στα υπόλοιπα, διότι τώρα θελω να σας πω τα καθέκαστα. Αν βαριεστε να διαβαζετε για φροντιστηρια και για γκρινιες, απομακρυνθειτε απο τη σελίδα. 

Η γραφειοκρατία με τσάκισε. Μου εκανε τα νευρα...παζλ. Είναι απίστευτο να θες ένα χαρτί με μια υπογραφή και να στο δίνουν ύστερα από 2 εβδομάδες κυνηγητού. Μα έλεος. Μια υπογραφή και μια κωλοσφραγίδα είναι. Κάντο που να πάρει η οργή.  Κάντο αλλιώς ασε να το κάνει κανείς πιο γρήγορος από σένα.

Από την άλλη συναντούσα ευγενικους υπαλλήλους που δεν είχαν αρμοδιοτητα να βαλουν τη κωλοσφραγίδα, αλλά ήταν οι μεσάζοντες. Μου έλεγαν τόσο ευγενικά πως θα καθυστερησω κι άλλο...που ενω μεσα μου εβραζα και ηθελα να διαολοστείλω το σύμπαν, η ευγενειά τους με άφηνε καθηλωμένη εκεί μπροστά τους, να υποχωρώ και να ψιθυρίζω: Δε πειράζει, θα περάσω αύριο.Και αυτό το αύριο....με τσακίζει. Γιατί ξέρω πως όλα τα μπορώ ακόμη και σήμερα.

Το φροντιστήριο μου, διαμορφωνεται και μπορω να το χαρακτηρισω με μια λέξη: τέλειο. Δε με νοιάζει η γνώμη κανενός. Βάζω μεσα την δικη μου προσωπικότητα. Σκέφτηκα να βάλω τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη στα δυο άκρα του πίνακα, με τις μορφές τους σχεδιασμένες ως καρτούν. Η μάνα μου κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό...κι επειδή αυτή είναι η βασική μου χορηγός, εγκατέλειψα δια παντός την ιδέα. Η αδερφή μου ειρωνεύτηκε λέγοντας: Θα τρίζουν τα κόκαλά τους. Εγώ πάντως την βρήκα εξαιρετική ιδέα. Δε θελω σχολια!

Στο δωμάτιο μου εχει πέσει βόμβα. Έχω κατεβάσει όλα τα βιβλία που θεωρώ πως θα χρειαστώ μαζί μου, τα εχω βαλει σε κούτες και είναι έτοιμα να πάρουν τη θέση τους στην νεα μου βιβλιοθήκη. Δε πήρα βιβλία μόνο για τα φιλολογικά. Επέλεξα και λογοτεχνικά και ποίηση και πολλά περί ψυχολογίας για τον μαθητή, τον γονιό και τον εκπαιδευτικό. Θέλω να φτιάξω μια δανειστική βιβλιοθήκη, ειδικά για τα παιδιά του γυμνασίου που ακόμη έχουν χρόνο να διαβαζουν και κάτι εξωσχολικό, αλλά και για τους γονείς αν θελουν να δανειστούν κάτι να διαβάσουν. Μαχαίρη μου, να είσαι καλά γιατί χωρίς να το ξέρεις με οργανώνεις.

Διαπιστώνω πως έχω ξοδέψει μια ολόκληρη περιουσία για βιβλία. Αλλά όπως έχουμε πει και αλλού βάσει της τελολογικής θεωρίας, πως κάθετι πάνω στην γη επιτελεί έναν σκοπό, έτσι και τα βιβλία έχουν ως σκοπό ύπαρξης να διαβαστούν και όχι να κείτενται σε μια βιβλιοθήκη σαν σε νεκροταφείο σκέψης. Θέλω λοιπόν να διαβαστούν τα βιβλία που πλέρωσα με μια περιουσία και θα διαβαστούν πιστεύω.

Τέλος διαπιστώνω πως δεν είμαι και τόσο άγνωστη σε αυτή τη πόλη. Μαθεύτηκε αμέσως ο ερχομός μου και το άνοιγμά μου. Μάλιστα με προσέγγισαν καθηγητές και άλλοι για συνεργασία και άλλα χαριτωμένα. Δεν έχω πρόβλημα με τις συνεργασίες. Μου αρέσει η ανταλλαγή απόψεων. Απλά είμαι σε μια φάση οργανωτικού στρές, θα έλεγα. Και δε ξερω και τι μου γινεται προς το παρον. Ο ιδιοκτητης του χωρου που νοικιασα....με έπιασε να παραμιλάω...βασικά να συζητάω με μια καρέκλα και να της λέω πως θα πάει απο εκεί που ήρθε να δεν ισορροπήσει το ποδάρι της. Ημαρτον Θεε μου! Αρχίζω να τρελαίνομαι στ' αλήθεια.

Ήρθε η πυροσβεστική να κάνει αυτοψία στον χώρο. Κι όταν με ρώτησαν...που είναι ο πίνακας...εγώ έδειξα τον λευκό πίνακα του τοιχου. Μέσα σε ένα δεύτερο -ευτυχως- συνειδητοποίησα την γκάφα της ξανθιάς, γέλασα χαριτωμένα και με μια επιδέξια τσαχπίνικη κίνηση τους έδειξα τον ηλεκτρολογικό πίνακα. Κρίμα, είναι και φιλόλογος, θα σκέφτονταν ενδομύχως, αλλά είπαμε...περνάω φάση οργανωτικού στρες. Και στη τελική, ας με παρεξηγήσουν! Δε με νοιάζει! Ολόκληρο λευκό πίνακα είχα μπροστά στα μάτια μου, έτοιμο να γεμίσει με το ειμί και άλλα χαριτωμένα....δε μπορούσα να τον παραβλέψω. Εχει κι αυτός έναν σκοπό να επιτελέσει. Όλα κι όλα.

Σας ευχαριστώ πολύ για τις ιδεες σας περί ονόματος. Στο πλάι υπάρχει ψηφοφορία με διάφορα ονόματα που προτείνατε. Ας κερδίσει το καλύτερο. Σας εχω εμπιστοσύνη! Ψηφίστε αφοβα.
Σκέφτηκα να βάλω στη ψηφοφορία και την ιδέα της Μαγισσας Κίρκης (Ιφιγενεια εν Καυλίδοις) και αυτήν του Αμερικλάνου (Στ' αρχαία μας), αλλά είπα να δείξω σε αυτή τη ψηφοφορία την συντηρητική μου πλευρά, γιατι ήδη ο λατρεμένος μου Α Κενταύρου, με παρεξηγησε. Και ειναι και αδυναμία.

ΥΓ Ρε γαμώτο δε μου πάει το σοβαρό....το παλεύω....αλλά δε μου βγαίνει. Συγγνώμη! Ελπίζω να επιβιώσω έστω κι έτσι..χιουμοριστικά. 

ΥΓ 2 Θέλω να ευχαριστήσω δημοσια τον πατέρα μου που εχει ρίξει την απίστευτη δουλειά και με εχει γλιτώσει από άπειρα έξοδα με την μαστοριά του. Είναι μεγαλος τεχνίτης. Ο μεγαλύτερος.

ΥΓ 3 Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον μέγα χορηγό των φιλολογικών αγώνων μου, την μάνα μου, την μανάρα μου.

ΥΓ 4 Θέλω τέλος να ευχαριστήσω την αδερφή μου και τον συζυγό της που με τις εξαιρετικές τους ιδέες με βάλανε στη πρίζα και τώρα τρέχουμε όλοι μαζί να πραγματοποιήσουμε το ονειρό ΜΟΥ.

ΥΓ 5 Θέλω να σας ανακοινώσω πως η πρώτη μου μαθήτρια έκανε ήδη την εγγραφή της. Λέγεται Αιμιλία Βασιλεία είναι περίπου 7 μηνών, είναι ανιψιά μου, θεά κλπ και την παίρνω στο φροντιστηριο κάθε μέρα και χαίρεται η ψυχή της. Γεννημένη καθηγητρια ειναι. Πάει και τελείωσε. Είναι το γουράκι μου. Από τότε που γεννήθηκε όλα στη ζωή μου πάνε κατ' ευχήν

Καλη σας νύχτα.
Τα ξαναλέμε σύντομα.
Φιλιά στις μούρες σας!
7 Σεπτεμβρίου 2012

Κάτι δικό μου..

Το Καλοκαίρι εκπνέει και με βρίσκει να διανύω μια περίοδο πολύ δύσκολη, αλλά ευχάριστα δύσκολη. Κι όταν λέω περίοδο, δεν εννοώ αυτή με τις σερβιέτες και τα ταμπόν, αλλά μια χρονική περίοδο με αρκετό τρέξιμο και μπόλικη χαρά από κάθε άποψη.

Ανοίγω την δική μου επιχείρηση. Ναι, σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, όπου οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, όπου ο κόσμος μετράει και το παραμικρό του φραγκάκι και όπου οι μισθοί πέφτουν σαν τα φύλα των δέντρων που σκάνε ανώμαλα στο έδαφος, εγώ αποφάσισα να ανοίξω τη δική μου επιχείρηση, που μεταξύ μας, δεν θα την χαρακτήριζα και επιχείρηση, αλλά κάτι...δικό μου. Απλά και όμορφα.

Με την αμέριστη αγάπη αλλά και οικονομική υποστήριξη (κυρίως) των λατρεμένων γονέων μου, με την συμπαράσταση των φίλων, των συγγενών και των συναδέλφων μου και με την καλή διάθεση που πάντα με χαρακτήριζε ως άνθρωπο και ως προσωπικότητα, χτυπάω το χέρι στο τραπέζι, λέω όχι στους συμβιβασμούς και τη δουλικότητα της δημόσιας εκπαίδευσης και ανοίγω τα φτερά μου για κάτι διαφορετικό, ιδιαίτερο, προσιτό...κάτι...δικό μου.

Αυτές τις μέρες και σχεδόν για όλο το Σεπτέμβρη από Coύλα καλύτερα να με λέτε Βέγγο. Το τρέξιμο είναι ατελείωτο, οι υπηρεσίες χρονοτριβούν αν δεν λαδωθεί η μηχανή, τα κύματα είναι μεγάλα αλλά εγώ ξέρω πολύ καλό κολύμπι, έχω άμετρη υπομονή και πολύ όρεξη για δουλειά. Επίσης είμαι πολύ καλή στη δουλειά μου κι ας έχω χαρακτηριστεί από λατρεμένη blogger (βλέπε Μάγισσα Κίρκη) ως η ντροπή του φιλολογικού συλλόγου. 

Δεν ξέρω αν το εγχείρημα θα πετύχει. Δε ξέρω αν θα μπορέσω να αντέξω στις δύσκολες και ανταγωνιστικές συνθήκες που με περιμένουν στη γωνία, τρίβοντας τα χέρια. Δε ξέρω αν θα βγάλω ποτέ πολλά λεφτά, γιατί είμαι και σκατοκαλόκαρδη και λυπησιάρα και άλλα πολλά που δε βοηθάνε στο να πατάς επί πτωμάτων και να κάνεις αναρριχήσεις που θα σου αποφέρουν δόξες και τιμές. Μα όλα αυτά δε με ενδιαφέρουν καθόλου. Δε με αγγίζουν καν. Δε με αφορούν.

Ξέρω πως αγαπάω πολύ τα παιδιά, πως σέβομαι γενικώς και ειδικώς τον "άνθρωπο", πως έχω σπουδάσει κάτι που αγαπούσα από παιδί και το έχω εξασκήσει ήδη αρκετά χρόνια με επιτυχία και πως είμαι αποφασισμένη να μεταδώσω τη γνώση, έτσι όπως πρέπει επιτέλους να μεταδίδεται κι όχι έτσι θλιβερά όπως μεταδίδεται.

Ειλικρινά σας μιλάω...κάτι μου λέει πως θα έχει πολλούς οπαδούς αυτό που θέλω να κάνω, πως θα πετύχει και θα πεθάνω μετά από πολλά χρόνια έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο ήρθα σε αυτή τη γη. Θα πεθάνω όχι πλούσια και με περιουσίες που θα μείνουν πίσω, αλλά με την αίσθηση πως όση γνώση πήρα, την έδωσα απλόχερα και την ξαναπήρα πίσω και την ξανάδωσα...σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία.Γιατί σε όλη μας τη ζωή μαθαίνουμε.

Θα αναγκαστώ να λείψω λίγο καιρό από το blog γιατί οι δουλειές που τρέχουν είναι πάρα πολλές. Θα ήθελα για μια ακόμη φορά να μου στείλετε τις ευχές σας για καλή αρχή και όλη την θετική σας ενέργεια και την αγάπη σας για να ξέρω πως έχω κι εδώ στο διαδίκτυο τους δικούς μου ανθρώπους που εύχονται και προσεύχονται για μένα και για να πάνε όλα καλά. 

Και τελικά πάνε όλα καλά.


ΥΓ1 Η πρωτεύουσα αποτελεί παρελθόν πια. Από φέτος και εξής θα μιλάμε για επαρχιώτικα cουλά. Βλαχάρα η Coύλα σας θα γίνει και θα γουστάρει χαλαρούς ρυθμούς.

ΥΓ2 Θα βρω κι ένα βλαχάκι να παντρευτώ και να αραδιάσω καμιά εικοσαριά παιδιά έτσι για να έχουμε να λέμε.

ΥΓ3 Θα ρίξουμε πολύ γέλιο...μα πάρα πολύ γέλιο...

ΥΓ4 Ο Θεός μαζί μου!!! Κι η Παναγία και οι Άγιοι Πάντες!!!!

ΥΓ5 Πάμε γερά και δυνατά. Θα αναταράξουμε τα νερά της επαρχίας...ΤΩΡΑΑΑΑ

ΥΓ6 Τέλειωσε και η ψηφοφορία στο πλάι και κέρδισε το καρπούζι ως άλλο φρούτο!  
30 Αυγούστου 2012