Χριστουγέννων αποφθέγματα

Καλησπέρα καλησπέρα, cουλοί μου αναγνώστες.

Σήμερα για άλλη μια φορά θα σας ανοίξω την καρδιά μου, όπως μόνο εγώ ξέρω. Ελάτε, πάρτε θέσεις. Χαλαρώστε. Βγάλτε από το μυαλό σας τις έγνοιες και τις μιζέριες κι ελάτε να αμπελοφιλοσοφήσουμε μέχρις εσχάτων, μέχρι να μην υπάρχει αύριο, μέχρι να κάψουμε (λίγο ακόμη) εγκέφαλο. Γιατί οι cουλές εμπειρίες μου είναι απέραντες και όποιος με ρωτήσει που τα βρίσκω και τα γράφω η απάντηση πλέον είναι μία...Η μαλακία υπάρχει παντού, κινείται ανάμεσά μας, διαχέεται τεχνηέντως, μερικές φορές μας καβαλάει κι εμάς και εν τέλει η ζωή, μας μαθαίνει καθημερινά άπειρα πράγματα τόσο για τους γύρω μας όσο και για τον εαυτό μας.

Επειδή λοιπόν έγραψα στο φβ μερικά χριστουγεννιάτικα αποφθέγματά μου, είπα να τα μοιραστώ και στο blog. Έτσι για να τα βλέπω, και να τα χαίρομαι και να τα χρησιμοποιώ στη ζωή μου αποφεύγοντας τις κακοτοπιές. Πράγμα δύσκολο, αν υποθέσουμε πως οι κακοτοπιές είναι παντού και είναι και αυτές υποκειμενικές. 

Η γιαγιά μου έλεγε να μην με νοιάζει τόσο αν ο άλλος με αγαπάει ή αν με έχει ερωτευτεί, αλλά αν με εκτιμά, με τιμά και με σέβεται. Και πότε σέβεσαι αγαπητέ μου αναγνώστη, έναν άνθρωπο; Ανεξάρτητα αν είναι φίλος, γκόμενος, σύντροφος, σύζυγος; Όταν δεν τον φέρνεις σε δύσκολη θέση. Όταν συνοδεύεις πχ μια κοπέλα σε μια φιλική παρέα, δεν την εκθέτεις για κανέναν λόγο. Ειδικά αν αυτή η γυναίκα είναι άγνωστη στη παρέα σου και είσαι εσύ ο συνδετικός κρίκος. Ακόμη κι αν έχεις αντιπαρατεθεί μαζί της, δεν είναι η ώρα να την εκδικηθείς ή να την κάνεις να ζηλέψει τη στιγμή που βρίσκεσαι σε άσχετη παρέα. Είναι άσχημο αυτό cουλέ μου αναγνώστη. Και δε σε τιμά να συνοδεύεις απο τη μια (εστω και φιλικά) και να τσιλιμπουρδίζεις στο fb από την άλλη. 

Μαγκιά λοιπόν δεν είναι να εφευρίσκεις δικαιολογίες για να καλύψεις τις μαλακίες που κάνεις, αλλά είναι μαγκιά να εξηγηθείς με τον άλλο, μια ώρα αρχύτερα. Να πεις αν σε ενοχλεί κάτι, να μην πεις ψέματα, ούτε να κρυφτείς, ούτε να το παίξεις υπεράνω. Αντρίκια και σταράτα να εξηγηθείς. Έτσι κάνουν οι άντρες. Έτσι ξέρω πως κάνουν οι άντρες. Όλα τα άλλα είναι γυναικουλίστικα και μικροπρεπή. Αν δεν έχεις κότσια να λες την αλήθεια ΣΟΥ στον άλλο, τότε δεν έχεις κότσια γενικά για να πορευτείς σε αυτή τη ζωή με έναν άνθρωπο πραγματικό δίπλα σου (και όχι εικονικο).

Επιπλέον δεν είναι κανένας άνθρωπος τόσο χαζός να πιστεύει τις δικαιολογίες σου. Η στοιχειώδης λογική είναι αυτή που μιλάει και υπερισχύει. Επίσης αν δεν είσαι ειλικρινής, μη περιμένεις να είναι ειλικρινής ο άλλος απέναντί σου. Σκατά δίνεις; Σκατά θα πάρεις. Πάνε οι εποχές που οι άνθρωποι, ανέχονταν, κάνανε υπομονή και έσκυβαν το κεφάλι. Και ειδικά οι γυναίκες έχουν χειραφετηθεί τόσο πολύ που είναι σπάνιο να ανέχονται, να περιμένουν, να υπακούν κλπ, όσα αρνητικά κι αν έχει επιφέρει αυτή η συμπεριφορά τους στην κοινωνία. Η αλήθεια είναι μία. Όπως φέρεσαι, θα σου φερθούν κι ό,τι δίνεις παίρνεις.

Είμαστε όμως κι εμείς οι γυναίκες ε; Όχι απλά άβυσσος, αλλά χιλιάβυσσος...Δε ξέρουμε τι θέλουμε. Αλλά όταν ξέρουμε, το διεκδικούμε. Αυτό να μας το αναγνωρίσετε παρακαλώ. Από την άλλη τα τεστάκια στους ανθρώπους είναι αρνητικό στοιχείο του χαρακτήρα μας αλλά σημαντικό στοιχείο του δικού μου χαρακτήρα. Πάντα τέσταρα τους ανθρώπους που γνώριζα και πήγαινε κάτι να γίνει μεταξύ μας. Σε φιλικό επίπεδο δεν τεστάρω τους άλλους! Σε ερωτικό μόνο το κάνω.

Είναι δύσκολα τα τεστ μου. Πολλοί δοκιμάστηκαν αλλά κανείς μέχρι τώρα δεν τα κατάφερε επί της ουσίας. Καλά μη φανταστείτε πως κάνω σχέσεις ή δε κάνω σχέσεις εξαιτίας των τεστ. Διότι είναι λογικό να μην τα πετύχει όλα ένας. Ψέματα. Ένας μόνο υπήρξε στη ζωή μου, που τα πέρναγε όλα, το ένα μετά το άλλο και που έμμεσα με ανάγκαζε να δημιουργώ καινούρια για να αποδείξω πως δεν είναι το άλλο μου μισό. Κι εγώ δημιουργούσα, κι εκείνος τα περνούσε με άριστα. Κι εγώ ξαναδημιουργούσα κι εκείνος πάλι άριστα. Εν τέλει...με άφησε. Όχι γιατί κουράστηκε να περνάει τέστ, διότι δεν ήξερε καν ότι δοκιμάζεται, αλλά γιατί μάλλον εγώ δεν πέρασα εκείνα τα τεστ που μου έβαζε αυτός...χωρίς και πάλι να το ξέρω ότι δοκιμάζομαι.  Κι έπειτα ... δεν πιστεύω στο άλλο μισό. Δεν θέλω ένα άλλο μισό, θέλω ένα  άλλο ολόκληρο και ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Οπότε καλύτερα έτσι.

Πριν βιαστείτε να μιλήσετε για αυθεντικότητα και να πείτε πως τα τεστ περιορίζουν την ελευθερία έκφρασης του ανθρώπου, τονίζω, πως ο άλλος δεν ξέρει ότι δοκιμάζεται. Είναι σημαντικό αυτό. Επίσης δεν είναι και τόσο καταλυτικά στο αν θα κάνω η όχι σχέση με τον άλλο. Είναι απλά για να παίρνω μια ιδέα για τον τρόπο σκέψης του άλλου. 

Πχ. Βλέπω τον άλλο να χαζεύει επί ώρες στο κινητό του. Με μια αέναη κίνηση περνάω από δίπλα. Θέλω να δω απλά πως θα αντιδράσει. Αν συνεχίσει να ασχολείται με το κινητό του πάει να πει πρώτον πως δεν κάνει κάτι πονηρό και δεύτερον πως χέστηκε αν δω ή δε δω τι κάνει, και μου έχει και εμπιστοσύνη. Αν όμως το κλείσει απότομα και αρχίσει τα περί ελέγχου και τα δεν μου αρέσει να κοιτάνε άλλοι το κινητό μου ή είναι κομπλεξικός ή γκομενίζει. Αρνητικό στοιχείο. Μεταξύ μας δε με ενδιαφέρει καθόλου να δω τι κάνει στο κινητό του. Δε θα τον χωρίσω επειδή υπάρχει άλλη γκόμενα, αλλά γιατί είναι μαλάκας που δε το λέει, ενώ το έχει καταλάβει ότι το έχω καταλάβει.

Ένα άλλο τεστάκι είναι η κουζίνα. Όταν εγώ πχ την έχω κάνει λαμπίκο σε μια μέρα και παρατηρώ πως εκείνος την έχει κάνει πουτάνα σε δυο λεπτά ε δε το λες και συνεννόηση αυτό το πράγμα. Το ίδιο ισχύει και για το μπάνιο και για την καθαριότητα του σπιτιού γενικώς. Δε ζητάμε να κάνετε δουλειές, ζητάμε απλά να μην λερώνετε. Τόσο δύσκολο είναι πια; Αυτές οι μανάδες που μεγαλώνουν τα παιδιά τους σαν πασάδες θέλουν σφάξιμο. Δε γίνεσαι γκέι αν πλύνεις ένα πιάτο, ούτε θα σου πέσει το πουλί. Έλα μπράβο. Μαγκέψατε όλοι.

Έχω πολλά ακόμη να γράψω, αλλά μάλλον κουράστηκα. Θα σταματήσω εδώ τη γκρίνια και την μίρλα. Απλά ήθελα να τα βγάλω όλα αυτά από μέσα μου πριν μπει το νέο έτος. Θα ακολουθήσει άλλη μια ανάρτηση πριν τις ευχές. Το νέο έτος που έρχεται θέλω να με βρει καθαρή από κακές σκέψεις, και από κακίες. Θέλω να με βρει έτοιμη να ερωτευτώ, να ζήσω όμορφα πράγματα, να γεμίσω με όμορφες εμπειρίες. Θα μιζεριάσω όλο το υπόλοιπο 12 ( ε δεν έμεινε και πολύ) και θα περιμένω το 2013 να είναι γαμάτο. Αν τώρα βγει κι αυτό γάματο, αντί γαμάτο, τι να κάνουμε; Δε πειράζει. Θα περιμένουμε το 2014 και βλέπουμε.

27 Δεκεμβρίου 2012

Το τέλος του κόσμου

Ορμώμενη από τις φήμες που διαχέονται παντού (αυτές και το πουλάκι τσίου) για την καταστροφή του κόσμου, δε μπορούσα να μην σχολιάσω! Το μάθατε πια. Πετάγομαι σα τη σκατούλα παντού. Ακόμη κι εκεί που την γνώμη μου, δεν τη ζητάνε. Απειλούμαστε με καταστροφή του κόσμου. (Έλα, δε το πιστεύω!!) Διαβάζω πως κόσμος αυτοκτονεί επειδή δε θέλει να ζήσει το τέλος. Ήμαρτον... Ξέρετε πως είμαι κατά της αυτοκτονίας, αλλά βρε φιλαράκι, αν δε γουστάρεις και τόσο να ζεις...άμε στο καλό. Μη ξεχάσεις μόνο να μου γράψεις την περιουσία σου. Ευχαριστώ.

Τι δεν έχουμε καταλάβει κουλοί μου αναγνώστες; Πως η καταστροφή του κόσμου έχει επιτευχθεί ήδη; Τι άλλο δηλαδή πρέπει να συμβεί για να πειστούμε; Η οικονομία πάει κατά διαόλου, τα κράτη ετεροκατευθύνονται, η φύση έχει καταστραφεί. Της ρουφήξαμε το αίμα. Σε λίγο δε θα μπορούμε να αναπνεύσουμε στον "καθαρό" αέρα γιατί δε θα υπάρχει καθαρός αέρας! Λίγο ακόμη και θα δουλεύουν μόνο τα λαμόγια ή θα δουλεύουμε χωρίς απολαβές. 

Σε λίγο καιρό δε θα μπορούμε καν να λέμε τη γνώμη μας. Υπό αυτή τη σκοπιά..οκ...έχουμε άλλο λίγο. Η καταστροφή του κόσμου ξεκίνησε φίλοι μου, μέσα μας πρώτα. Όταν βλέπεις γύρω σου να επικρατεί μια άγρια αγένεια, όταν ο συνάνθρωπος μας είναι απλά ενοχλητικός, όταν εκείνο μόνο που μας νοιάζει είναι ο μοναδικός πανυπερτέλειος εαυτούλης μας, όταν για όλα τα καλά λέμε μπράβο σε μας τους γαμάτους ενώ για όλα τα κακά δαχτυλοδείχνουμε τους άλλους και τον Θεό, τι να περιμένει κανείς; 

Ακούσατε τι έγινε στο Κονέκτικατ της Αμερικής; Ένας 20χρονος μπήκε και γάζωσε παιδάκια και δασκάλους σε ένα σχολείο. (Θέλω να εμφανιστεί ο Αμερικλάνος και να πει τη γνώμη του...απέχει προκλητικά...) Χωρίς πλάκα λοιπόν, θεωρείτε αυτόν τον κόσμο ικανό να καταστραφεί;; Κι άλλο; Πόσο δηλαδή; Εμένα δε θα με τρόμαζε πάντως να πέσει μια μπάλα πυρός στη κεφάλα μας και να μετράμε νεκρούς, σε σχέση με αυτή τη σήψη την ύπουλη που ζούμε ήδη.

Συγγνώμη κιόλας, αλλά δε περιμένω να καταστραφεί ο κόσμος. Ξέρω πως δεν μπορεί να ξανακαταστραφεί οτιδήποτε ήδη κατεστραμμένο.

ΥΓ 1  Ωστόσο δε πέφτουμε ψυχολογικά. Θα προσπαθούμε πάντα να ανανεωνόμαστε, έστω κι από τις στάχτες μας...(κάτσε να ανάψω ένα τσιγάρο).

ΥΓ 2 Να περνάτε όμορφα ρε σεις. Έρχονται Χριστούγεννα. Κι όπως ήδη έχω ξαναπεί: Όταν έρχονται τα Χριστούγεννα...η Cούλα φεύγει. (Φέτος παίζει και να μείνω....έτσι για σπάσιμο).

Φιλούρες στα μούτρα σας τα γλυκουλούτσικα!
16 Δεκεμβρίου 2012

Πιο κάτω

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήμουν με πολύ δικούς μου ανθρώπους στο Αθήνα σίτι. Μια φίλη λοιπόν με ρώτησε κάτι που μου ταλάνισε το νου για ώρες.

-Cούλα, γιατί ασχολείσαι με ανθρώπους κατωτέρου πνευματικού επιπέδου και χαμηλής πνευματικής στάθμης; 

Ποτέ δεν πίστεψα πως οι άνθρωποι διακρίνονται σε πνευματικά ανώτερους και πνευματικά κατώτερους. Ποτέ δεν πίστεψα στην ύπαρξη υψηλού ή χαμηλού επιπέδου. Πιστεύω στην αυτοδιάθεση του χαρακτήρα μας, των επιλογών μας και των αποφάσεων μας. Επειδή τυγχάνει να μην είμαι κομμώτρια...(αν και ειλικρινά θα το ήθελα πολύ ρε γμτ...πως την πάτησα έτσι εγώ...φτιάχνω κάτι μπουκλίτσες αντικειμένικα...ποίημα) έχω το κακό ελάττωμα όταν εντοπίζω το "λάθος" από την υποκειμενική μου σκοπιά, δε μπορώ να κάνω πίσω ούτε λεπτό. Πρέπει πάση θυσία (το η και το α θέλουν υπογεγραμμένη...αλλά δε βαριέσαι) να πω την άποψη μου, να επιχειρηματολογήσω, να αναλύσω τη θέση μου και να τονίσω τη διαφοροποίησή μου. Όχι για να πείσω, αλλά γιατί είπαμε με ωθεί...που δεν είμαι κομμώτρια...και που οφείλω να διορθώνω...(αλλά και να διορθώνομαι ενίοτε.) (Έχω ζητήσει συγγνώμη άπειρες φορές συνειδητά, κι όχι από εκείνα τα συγγνώμη που δολοφόνησαν το φιλότιμο). Είναι άλλη ιστορία αν έγινε αποδεκτή η συγγνώμη ή αν πήρα τον κύριο μπουλ...τσίου.

Όμως όταν βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον που νιώθω πως δε μπορώ να αναπνεύσω φοράω τα μποτίνια μου και παίρνω δρόμο και δρομάκι. Την κάνω με ελαφρύ βηματισμό αλλά και ρυθμικά. Εκεί δε με νοιάζει αν θεωρηθώ κότα, πουτάνα, βλαχάκι, λαϊκούρα ή σνομπ. Όπου δεν νιώθω καλά και δεν περνάω καλά και δε με σηκώνει το κλίμα, αποχωρώ. Συνηδειτοποιημένα πια παρατάω τα όπλα μου και τρέχω να σώσω τον εαυτό μου από τη φθορά. Ο Αρχίλοχος δηλαδή ήταν πιο έξυπνος από μένα που παρατούσε την ασπίδα του και κόντεψαν να τον κακοχαρακτηρίσουν ως προδότη;

Ρε ου ρε. Δε θα χαλάσω εγώ τη ζαχαρένια μου, επειδή κάποιος είναι άνεργος και παίζει το τσίου του όλη μέρα μπρος στην οθόνη του. Και καλά κάνει αν με ρωτάς, απλά να αφήσει ήσυχη τη δική μου την οθόνη. Ήρθα εγώ πουλάκι μου στο τσαρδί σου να το παίξω πχχχιοτικιά του κώλου και να σου κάνω παρατήρηση; Εσύ τι έρχεσαι σε μένα; Μείνε στον κόσμο σου κι άσε με στον δικό μου. Κάθε κόσμος έχει το ενδιαφέρον του, διαλέξαμε με διαφορετικά κριτήρια κι έτσι πρέπει. Η μάζα και ο συνωστισμός είναι ξεπερασμένα στοιχεία. Ας ζήσουμε την ζωούλα μας σύμφωνα με τις επιλογές μας. (Άλλωστε ο κόσμος τελειώνει σε λίγες μέρες...οπότε επείγει να προασπίσουμε τις επιλογές μας.)

Τέλος θέλω να καταγγείλω άτομα που το παίζουν και καλά στολισμένα με άπειρο χιούμορ και open mind, και μορφωμένα με μεταπτυχιακά και σπουδές μέχρι μαλακίας, ω μαλακία, τα οποία άτομα όταν έρχεται η ώρα να είναι απόλυτα ειλικρινή και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, το παίζουν: ο ηλίθιος, ο πανηλίθιος και ο τέρμα ηλιθιότατος και εφευρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες προκειμένου να σε πείσουν πως έχεις λάθος, πως λογοκρίνεις, πως το χιούμορ σου προσβάλλει. Ενώ αντικειμενικά....έχουν τρελό πρόβλημα εσωτερικά τους....για θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με το χιούμορ σου.

11 Δεκεμβρίου 2012

Βρώμισε ο τόπος

Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί, όταν βρίσκεσαι για ποτό ή για καφέ ή έξω από το σπίτι σου εν ολίγοις, είναι να θες να πας τουαλέτα. Σε καμιά τουαλέτα αφενός δεν είναι το ίδιο. Στο σπίτι σου, ακόμη και πάνω στη χέστρα μπορείς να cουλάρεις με την άνεσή σου. Η ξαδέρφη μου η Venea πχ παίρνει μαζί της το ipad και διαβάζει blogs. Εμένα μου έχει τύχει να μπαίνω παρέα με τα Αγγλικά μου ή με κανένα λογοτεχνικό βιβλίο. Όχι για το κατούρημα, αλλά για το χοντρό που λέμε. 

Όταν όμως είσαι έξω, τα προβλήματα που συνωστίζονται είναι πολλά. Θα είναι καθαρά; Ποιος λεχρίτης χρησιμοποίησε την ίδια λεκάνη με αυτήν που καλείσαι τώρα εσύ να χρησιμοποιήσεις; Τις προάλλες ήμουν για καφέ με την Γιαγιά Αντιγόνη και την Έλενα G σε ένα πολυσύχναστο καφέ στο Μοναστηράκι. Και μου ήρθε το ψιλό. Τις αφήνω για λίγο και πάω. Δε πήγαινα καλύτερα να κατουρήσω μέσα στο συντριβάνι; Αλήθεια σας λέω. Καλύτερα να με έβλεπε ο κόσμος όλος να κατεβάζω τα βρακιά μου, παρά να τα κατέβαζα μπροστά σε αυτή την σκατολεκάνη που αντίκρισα. 

Παρεμπιπτόντως, δε τα κατέβασα. Μάζεψα το ψιλό μου και βγήκα ξανά έξω κι έκανα υπομονή μέχρι να φτάσουμε σε φιλικό σπίτι. Κόντεψα να σκάσω...αλλά δεν άφησα να φανεί. Ήμουν κιουρία. Η γιαγιά μου η συγχωρεμένη έλεγε να μην ακουμπάς ποτέ σε ξένη λεκάνη. Να στέκεσαι στα όρθια και να κατουράς μη κολλήσεις τίποτα. Ε καλά, νομίζω πως αυτό εννοείται.

Ο φόβος μου όμως και μαζί ο φόβος πολλών, πιστεύω, γυναικών, είναι άλλος. Να μπαίνεις σε μια τουαλέτα και να έχει μπει πριν από σένα η λέρα η ατελείωτη, να έχει χέσει το σύμπαν και να τα έχει κάνει εκεί μέσα...κυριολεκτικά...άπλυτο κώλο και μετά να είναι η σειρά σου για να μπεις για το ψιλό σου, για μια διορθωτική πχ κίνηση του στριγκακίου, της σερβιέτας ή οτιδήποτε άλλο light. Κι απ' έξω να έχει ουρά. 

Πως να πείσεις τον επόμενο πως δεν είσαι εσύ η σκατολέρα που έχεσε το τόπο και που φταίει που βρωμάει ωσάν βόθρος το WC; O επόμενος που θα μπει, ανεξάρτητα αν εσύ ήσουν κυρία, θα σκεφτεί με το νου του...ΑΑΑΑ τη βρωμιάρα. Και παίρνεις στις πλάτες σου τη βρώμα του καθενός ή της καθεμιάς και την σηκώνεις την ντροπή ... ενώ εσύ περιορίστηκες σε ένα απλό κατουρηματάκι πχ. Είναι τραγικό. Είναι φορές που για να μπω στη τουαλέτα ενός χώρου, κοιτάζω δυο βασικά ζητήματα. Αν είναι καθαρή, και αν έχει ουρά απ' έξω. Αν δεν είναι καθαρή κι αν έχει ουρά, προτιμώ να κατουρηθώ πάνω μου ή να σφιχτώ μέχρι το σπίτι παρά να μου προσάψουν τα σκατά της καθεμιάς.
29 Νοεμβρίου 2012

Δύναμη της σκέψης ή αδυναμία της έκφρασης;

Σήμερα ξύπνησα με λίγο πυρετό. Δε κοιμήθηκα και πολύ καλά χτες βράδυ. Είχα και κακές σκέψεις και μύξες και νεύρα και απογοήτευση και απ' όλα. Όμως σήμερα το πρωί, έκανα ένα ωραίο μπανάκι, πήρα κάτι φαρμακάκια ειδικά για την περίπτωσή μου...(είμαι αλλεργική στα περισσότερα παυσίπονα) και ξεκίνησα με σχετικά γερό χαμόγελο για μια δύσκολη μέρα. 

Τα μαθήματα ξεκίνησαν. Έπινα ενδιάμεσα τα τσαγάκια μου και δεν κάπνισα ούτε μισό τσιγάρο για να μην επιβαρύνω τον λαιμό μου, ο οποίος έχει μπουκώσει για τα καλά. Κι όταν πλησίασε η στιγμή εκείνη που τέλειωνε το μάθημα και θα υποδεχόμουν λίγες ώρες χαλάρωσης, ξεκούρασης και ύπνου συνέβη το μοιραίο.

Η Αγλαΐα (ας την πούμε έτσι) είναι ένα πολύ συνεσταλμένο κορίτσι. Καλή μαθήτρια και υπεύθυνο παιδί. Όταν σηκώθηκε στον πίνακα να κλίνει έναν συνηρημένο Παρατατικό, διέκρινα στην κωλότσεπη του τζιν της να αχνοφαίνονται, δυο πενηντάευρα. Σκέφτηκα να της πω να προσέξει μη της πέσουν γιατί προς τα εκεί πήγαινε το πράγμα.

Αμέσως σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν και τα δίδακτρα που θα κατέληγαν στο πορτοφόλι μου. Η σκέψη όμως αυτή με αποθάρρυνε να της το πω έτσι ώστε να προσέξει μη τα χάσει. Σκέφτηκα πως θα σκεφτεί πως τα είδα και το είπα επίτηδες για να με πληρώσει. Νίκησε η σκέψη αυτή και δε μίλησα καθόλου. Απλά ευχήθηκα ενδόμυχα αν είναι δικά μου χρήματα, να θυμηθεί να τα αφήσει κι αν δεν είναι δικά μου χρήματα, να μη τα χάσει το παιδί έτσι που γλιστράνε από τη τσέπη, σιγά σιγά.

Το μάθημα τέλειωσε. Η Αγλαϊα έφυγε και μαζί της και τα υπόλοιπα παιδιά. Μαζεύω κι εγώ τα πράγματά μου για να έρθω σπίτι να ξεραθώ στον ύπνο. Πριν  φύγω, ρίχνω και μια ματιά στην αίθουσα μήπως τα χρήματα της πέσανε -αν τελικά της πέσανε- σε βέβαιο έδαφος. Αλλά οκ είπαμε η κοπέλα είναι ώριμο παιδί. Δεν τα βρήκα στο θρανίο της. Ούτε εκεί γύρω. 'Ετσι αποχώρησα ήρεμη αλλά και με μια αίσθηση περίεργη.

Ώσπου...χτυπάει το τηλέφωνο:  

Κυρία, είστε ακόμη στο φροντιστήριο; Να έρθω λίγο από εκεί; Η μαμά μου, μου έδωσε χρήματα για να σας πληρώσω και μάλλον μου πέσανε μέσα στην αίθουσα. Να έρθω να κοιτάξουμε;;;
3 Νοεμβρίου 2012 

Μαλακηίδα Μαλακίδου

Έπεσε στα χέρια μου, πριν χρόνια, ένα βιβλίο μιας κυρίας χρυσουλίτσας και άρχισα να το διαβάζω. Sτις δέκα πρώτες σελίδες το έκλεισα και ίσως να ήταν το μοναδικό βιβλίο που έκλεινα, γιατί το έχω ως αρχή ό,τι αρχίζω να διαβάζω να το τελειώνω. Το έκλεισα που λέτε και τσέκαρα και τη συγγραφέα -τρομάρα να της έρθει στη κεφάλα- για να αποφεύγω τεχνηέντως οποιοδήποτε βιβλίο της, σκάσει μπροστά μου. 

Τη κυρία θα τη λέμε από εδώ και στο εξής Μαλακηίδα Μαλακίδου!

Την Μαλακίδου την είδα ένα πρωινό στην Ναταλία καθώς χάζευα κάτι σαγιονάρες και δεν άφηνε κανέναν να μιλήσει, το έπαιζε ξερόλας και ειδική επί παντός επιστητού. Όταν λοιπόν συνδύασα φάτσα με γραφόμενα κατάλαβα τι ήταν αυτό που με απωθούσε σε εκείνο το έρμο βιβλίο που πετάχτηκε στην κούτα της αποθήκης μου, για να το φάει η σκόνη και η λήθη. Στα αζήτητα...

Όλοι θα ακούσατε την μαλακωδώς διατυπωμένη καταγγελία της κυρίας Μαλακηίδας Μαλακίδου να ζητά να μην δανείζουν οι δανειστικές βιβλιοθήκες τα βιβλία της γιατί χάνει η τσέπη της. Και μάλιστα να ονομάζει  παρωχημένα τα βιβλία που αποτελούν την κλασική λογοτεχνία με την ευρύτερη έννοια. Ντοστογιέφσκι, Καζαντζάκη, Λιλή Ζωγράφου και άλλους....τους χαρακτήρισε....ως τα αζήτητα βιβλία.

Σιγά μαρή σαγιονάρα....Αντί να λες δόξα τω θεώ που τα φτηνά και δεύτερα ρομάτζα σου κάποιοι τα διαβάζουν...-απορώ ποιοι;-  κάνεις και παράπονα. Αυτό είναι το πρόβλημα του Έλληνα συγγραφέα. Γράφει όχι γιατί βγαίνει από την ψυχή του, αλλά γιατί είναι της μόδας να γράφει και φυσικά γιατί βγάζει και φράγκα. Και γράφει μόνο για το σεξ. Ειδικά με έναν πιασάρικο τίτλο όλα είναι καλύτερα. Σαν αυτούς...

Τα ματωμένα χείλη της ερωτικής σκιάς. Αγάπη μου, ξύπνα, ξεσκεπάστηκε η γάμπα μου. Τρελή για ερωτικές περιπτύξεις κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό. Τα φεγγάρια της σεξουαλικής ίριδας. Έλα κι απόψε στα μαγικά μονοπάτια της γυμνής μου σάρκας. Άι στο διάολο πια, σε αγαπώ.

Ενημερώστε με, πότε θα κάνουμε έναν εμετό όλοι μαζί. Βέβαια ξέρω πως υπάρχουν εκεί έξω πολλές μοναχικές καρδιές που στα βιβλία αυτά, τα ανάλαφρα, βρίσκουν ένα ονειράκι τους που μπορεί και πραγματοποιεί η ηρωίδα της κυρίας Μαλακίδου. Οκ, το κατανοώ. Αλήθεια...

Όμως κυρά Μαλακίδου, χαλάρωσε λίγο το κορμί σου. Αν γουστάρεις να βγάλεις χρήματα και να γίνεις πλούσια άλλαξε επάγγελμα. Από την τέχνη της γραφής κανείς δεν πλούτισε. Άσε που πολλοί συγγραφείς, ποιητές κλπ στο τέλος αυτοκτόνησαν. Ρε λες;;; 

Ο θεσμός της Δανειστικής Βιβλιοθήκης ήταν εκείνος που εμένα προσωπικά αλλά και πολλά παιδιά της ηλικίας μου, όταν ήμαστε παιδαρέλια, μας μόρφωσε και μας έδωσε την δυνατότητα να γνωρίσουμε κόσμους, γνώσεις και ιδέες που δεν μπορούσαν να μας αγοράσουν οι γονείς μας, γιατί ήταν φτωχοί ρε. Δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Και μας έστελναν στις Βιβλιοθήκες και δανειζόμασταν δυο βιβλία την εβδομάδα για να διαβάσουμε και να γίνουμε άνθρωποι. 

Πηγαίναμε και μόνοι μας παρακαλώ. Και την στήναμε στα σκαλάκια μέχρι να έρθει η κοπέλα που κρατούσε την Βιβλιοθήκη. Κι όταν τη ρωτούσαμε τι να διαβάσουμε αυτή την εβδομάδα, μας πρότεινε Καζαντζάκη, Ντοστογιέφκσι και Λιλή Ζωγράφου. Και όχι τις μαλακίες που γράφει η κυρά Μαλακίδου, για την οποία αυτοί οι συγγραφείς είναι στα αζήτητα. Εμ βέβαια, δεν ξέρει καν ποιοι είναι αυτοί οι συγγραφείς! Την κατανοώ! Αλήθεια...

Κάθε Δανειστική Βιβλιοθήκη που σέβεται τον εαυτό της, ας πετάξει στα σκουπίδια τα βιβλία αυτά. Έτσι για την Παιδεία ρε γαμώτο. Για το γαμώτο του Γαμώτο. Κάτω η μαλακία της κάθε -ηίδας  -ίδου...της κάθε ίδιας μαλακίας που επαναλαμβάνεται σε κάθε βιβλίο-τσόντα...

Ήθελα μέρες να γράψω για το θέμα αυτό. Ίσως τώρα που φύγανε μέρες, να είναι καλύτερα! Θα πετούσα πολύ μπινελίκι αν έγραφα νωρίτερα. Άι σιχτίρ πια με το κάθε τσό(φ)λι που το παίζει συγγραφέας.

Άντε πάω για κανένα ποτάκι τώρα....

Καλό ΣΚ σε όλους, με φιλιά

27 Οκτωβρίου 2012

Τρίχες

Αντιμετωπίζω ένα φοβερό πρόβλημα. Κάποιοι θα γελάσετε. Κάποιοι θα γελάσετε πολύ περισσότερο. Κάποιοι θα κοροϊδέψετε. Εσείς που θα κοροϊδέψετε, είστε γαϊδούρια, γιατί δεν μπορείτε να αντιληφθείτε τον πόνο του συνανθρώπου σας. Ό,τι και να κάνετε, εγώ έπεσα σε κατάθλιψη πάλι. Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Ήταν αργά τη νύχτα όταν αποφάσισα πως κάτι έπρεπε να γίνει στο κεφάλι μου. Όχι μέσα, αλλά απ' έξω. Εμένα αν μου καρφωθεί κάτι μέσα στο κεφάλι, θα πέσω σε κατάθλιψη αν δεν το τακτοποιήσω άμεσα και έξω από το κεφάλι. (Μπλέξαμε τα κεφάλια, αλλά ας είναι!)
Και να που μου καρφώθηκε να βάψω τα μαλλιά μου 12 τη νύχτα μαζί με τους βρυκόλακες. Ευτυχώς ο κομμωτής μου είναι και φίλος. Του έστειλα ένα sms και μου έκλεισε ραντεβού το επόμενο ακριβώς πρωί στις 8:00. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη γυναίκα σε αυτή τη γη που να βάφει τα μαλλιά της με τη τσίμπλα στο μάτι, αλλά δεν προλάβαινα άλλη ώρα μανίτσες μου και είπα να γλιτώσω τη κατάθλιψη.

Άρχισα λοιπόν να το συζητάω μία τη νύχτα με κάποιους άλλους βρυκόλακες ενός διαδικτυακού ραδιοφώνου (βλέπε R1, JK, Callista, mozzarela, alex, L., Gerontas κατά περίπτωση, Golden κλπ). Κάποιοι δυσανασχέτησαν για την ώρα. Κάποιοι άλλοι χέστηκαν που εγώ θα έβαφα τα μαλλιά μου, και καλά έκαναν και κάποιοι έλεγαν τα δικά τους...κοινώς δε ξέρω ποιος πούστης με μάτιασε διαδικτυακά.

Διότι, πηγαίνω το επόμενο πρωί στον κομμωτή μου και με βάζει κάτω και μου αλλάζει τα φώτα. Σιχτίρισε για τη ρίζα που έφτασε στο αυτί...σιχτίρισε που δεν μπορούσα άλλη ώρα και με κανόνισε με την ανατολή του ήλιου, σιχτίρισε και την στιγμή που καφέ δεν είχε πιει καλά καλά και μπήκα εγώ ορεξάτη για κουβέντες. 

Αφού με βάφει, με πλένει, με ξαναπλένει, με φορτώνει με μαλλακτικές αηδίες και λοιπά σκευάσματα και τέλος έρχεται και βάζει στη κεφάλα μου ένα μπλε χρώματος σαμπουάν. Τι είναι αυτό καλό μου παιδί; Αναρωτιέμαι! Είναι ένα σαμπουάν να φύγει η κιτρινίλα. Απαντά το καλό μου παιδί. Σταματάω να ρωτάω! Τον εμπιστεύομαι...

Με στεγνώνει, μου ισιώνει το γκατσόμαλλο, με κάνει άνθρωπο, και πετάει και μια γαλλική κοτσίδα να υπάρχει. Καλή ήταν. Πάω σπίτι, μετά φροντιστήριο. Όλοι κοπλιμέντα. Χαρά εγώ. Την δεύτερη μέρα σκέφτηκα να κρατήσω την κοτσίδα. Όπερ και εγένετο! Σαν την βλαχούλα κι εγώ..με λίγες τούφες να πετούν εδώ κι εκεί από το στριφογύρισμα της νύχτας στο κρεβάτι μου, το έπαιζα βουκολική γκόμενα. Είναι σέξι λένε το αμελώς ατημέλητο κοτσίδιον...αλλά εγώ έχω χαρακτηριστεί ως ανέραστη. Οπότε τζάμπα πήγε η χαρά εκτός από τα κοπλιμέντα που έλαβα και τη δεύτερη μέρα.

Ώσπου...λέω ώσπου...ήρθε η στιγμή του λουσίματος...Μπαίνω στη μπανιέρα, κάνω το μπανίτος μου, και τα σχετικά μοσχοσαπουνίσματοξυρίσματα μου και φτάνει η ώρα του μαλλιού. Λύνω την βουκολική πλην γαλλική κοτσίδα και λούζω το μαλλί. Όταν η τελετή μπανιαρίσματος ολοκληρώνεται, πάω στον καθρέφτη μου με το πιστολάκι ανά χείρας. 

ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΔΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τα μαλλιά μου ήταν γκρί. ΓΚΡΙ! ΓΚΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! Γκρρρρρρρρρρρρ!!!

Παίρνω τηλέφωνο τον Takis και τον αρχίζω στο μπινελίκι. Εκείνος με διαβεβαιώνει πως το γκρι θα φύγει με τα λουσίματα και θα ανατείλει το ξανθό. Μέχρι να μου εξηγήσει τα τι και τα πως, κλείνω το τηλέφωνο, ορμάω στο μπάνιο κι αρχίζω τα λουσίματα. Λούσιμο, στέγνωμα, γκρι. Ξανά, λούσιμο, στέγνωμα, γκρι. Ξανά, λούσιμο, στέγνωμα, γκρι. 

Γαμώ τη τύχη μου την γκριζωπή. Πέρασαν μέρες που λούζομαι κάθε τρεις και λίγο! Το γκρι ... γκρι. Δε λέει να φύγει η μαλακία με τίποτα. Αν ακούσετε στις ειδήσεις πως σε μια όμορφη επαρχία, μια νέα και όμορφη (με γκρι μαλλιά) ξεπάστρεψε κομμωτή, να ξέρετε θα είμαι εγώ. Μην έχετε απορίες. 

Τελικά έχω ραντεβού το Σάββατο που έρχεται, για διορθωτική βαφή. Πλησιάζουν και τα εγκαίνια του φροντιστηρίου μου. Πρέπει να λάμπω Μπάμπη.

Αυτά είναι βάσανα! Όχι μαλακίες.

Καλή εβδομάδα να έχουμε. Με χαμόγελα και σέξι στιγμές. (Λέμε τώρααα...)
22 Οκτωβρίου 2012

Θέρος, τρύγος, πόλεμος

Θέρος, τρύγος, πόλεμος. Έτσι χαρακτήριζε η συγχωρεμένη η γιαγιαCούλα μου, μια κατάσταση στην οποία υπήρχε ένταση, άγχος και έντονη δραστηριότητα. Εγώ η αγράμματη φιλόλογος το λέω: πήρε φωτιά ο κώλος μας. Άλλοι το λένε αλλιώς. Έχω ακούσει να λένε και τη φράση: στη τούρλα του Σαββάτου ή κάπως έτσι. 

Σάββατο σήμερα (στη τούρλα του) και αναρωτιέμαι αν πρέπει να είμαι καλά και να χαμογελάω, όταν έχω ήδη δουλέψει ένα δεκάωρο ή αν πρέπει να κλαίω τη μοίρα μου γιατί από χθες το βράδυ θέλω μια ρημαδιασμένη βότκα να πιω και δεν έχω κουράγιο να σύρω το κορμί μου πρώτα στη μπανιέρα και μετά στην ποτόμπαρα της πόλης.

Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω τα μπαράκια που υπάρχουν εδώ. Δεν έχεις χώρο να κουνηθείς, να γυρίσεις και να ξεπιαστείς, αν το θες. Αποτελούνται από μια μακριά μπάρα και από ψηλά σκαμπό. Τέλος. Αυτό είναι.  Πας με τη παρέα ή μόνος, κάθεσαι, πίνεις το ποτό σου κι αν δεν συμβεί τίποτα πονηρό, μαζεύεις τα κομμάτια σου και φεύγεις. 

Αν τύχει να έρθεις στο τσακίρ κέφι και θες να κουνήσεις το χελίσιο το κορμί σου, τη πάτησες. Ή θα ανέβεις στη μπάρα ή θα βγεις από το μπαράκι. Γενικά δε μου αρέσει η νυχτερινή ζωή της επαρχίας. Αλλά η πρωινή ζωή τα σπάει. Οι πεζόδρομοι γεμίζουν άνεργους που πίνουν το φρέντο καπουτσίνο τους και απλώνουν την αρίδα τους σαν πυροσβέστες...μόνο το σκάκι τους λείπει κι ένα τρίτο χέρι να ξύνει...

Απαιτείται αφωνία από πλευράς μου. Μιλάω συνέχεια στο φροντιστήριο. Να φανταστείτε εκεί που μιλάω και αναλύω και επεξηγώ...σκέφτομαι πως θα νιώθουν οι μαθητές μου. Κατά τη διάρκεια του μπλα μπλα μου προσπαθώ να ακούσω τον εαυτό μου, τη φωνή μου. Και κάπου εκεί τους δίνω διάλειμμα. Τα άμοιρα. Τι περνάνε κι αυτά ε; Έπειτα τα βάζω να μιλάνε εκείνα. Δεν είναι ωραίο πράγμα να έχεις απέναντι σου κάποιον και να σου μιλάει συνέχεια, ασταμάτητα, απέραντα. 

Έτσι έχω βρει τρόπους μικρούς και έξυπνους για να ξεκουράζονται/μαι από τη φωνή μου. Ετοιμάζω μικρές ασκήσεις και πάνω στην τούρλα του Σαββάτου, όπου ο ειρμός μου έχει εκστασιαστεί και παρλάρω σαν Ιταλίδα (απνευστί) σταματάω να μιλάω και πετάω στα μούτρα τους τη φωτοτυπία. Και βλέπεις τα άμοιρα...παίρνουν μια ανάσα. 

Όμως έχω να σας δηλώσω πως οι πρώτες κριτικές από παιδιά έφτασαν στα αυτιά μου. 

-Είναι πολύ καλή η κυρία... Cούλα.

-Έχει πολύ πλάκα η κυρία...Cούλα.

-Δε καταλαβαίνω πως περνάει η ώρα στο μάθημα με τη κυρία...Cούλα.

-Πρώτη φορά μου τα εξηγούν τόσο αναλυτικά...

-Επιτέλους κατάλαβα πως γίνεται η περίληψη...

 Είμαι και γαμώ τις φιλολόγους. Και συνδυάζω δυο σημαντικά στοιχεία: την άριστη γνώση και μεταδοτικότητα, με τον καλό χαρακτήρα και το χαμόγελο. Το παιδί μαζί μου μαθαίνει, εμπεδώνει αλλά και ψυχαγωγείται. Να σκάσουν οι οχτροί μου ρε. Θα κάνω επανάσταση. (Καλά χαλαρώνω λίγο τώρα).

Προς το παρόν θα κάνω τον μαλάκα και θα πάω να ξεκουραστώ για να απολαύσω τουλάχιστον την αυριανή μέρα, που είναι όλη δική μου. 

(Λέω να πάω και μια εκδρομή. Θα δείξει!)

Φιλούρες στα μαπόνια σας!!!

Σας αγαπώ!!! 
6 Οκτωβρίου 2012

Ασυνάρτητα

Αγαπημένοι κουλοί μου αναγνώστες,

σας καλωσορίζω σε μια ακόμη ακαταλαβίστικη επί της ουσίας ανάρτηση! Ας βάλω και πάλι μια προειδοποίηση: Δεν θα γράψω κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, οπότε μπορείτε, αν έχετε άλλες δουλειές, να με αγνοήσετε! Τώρα αν θέλετε να πάρετε μια γεύση κουλαμάρας, αράξτε, ανάψτε ένα τσιγαράκι, πιείτε ένα ποτάκι ή ένα καφεδάκι, ανάλογα την ώρα που θα σας πετύχει η κουλαμάρα μου στο δόξα πατρί και απολαύστε την ακατάσχετη πολυλογία μου...μπλα...μπλα...μπλα...

Ένας μήνας πέρασε από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να ανοίξω το...κάτι δικό μου...που λέγαμε και από τη στιγμή που σα την αλλοπαρμένη, έτρεχα για να το υλοποιήσω και να του δώσω σάρκα και οστά. Έδωσα πολλές μάχες με τη γραφειοκρατία, πάλεψα με θεούς και δαίμονες για άδειες, για ρεύματα, τηλέφωνα και λοιπές εκκρεμότητες. Περνούσαν ολόκληρα 15ωρα και δεν έπαιρνα χαμπάρι από κούραση. Θυμήθηκα κι έναν φίλο που μου έλεγε πως έχουμε πολλές σωματικές αντοχές, αλλά δεν τις θέτουμε σε εφαρμογή...(ισως γιατι δεν χρειαστηκε ως ώρας...προσθέτω εγώ).

Σήμερα, είναι Κυριακή. Υποτίθεται πως από χτες το βραδάκι έχω κλείσει το φροντιστήριο και ξεκουράζομαι για να συγκεντρώσω δυνάμεις για την νέα εβδομάδα που έρχεται. Όμως εγώ νιώθω ένα τεράστιο πτώμα από τη κούραση. Κι έχω τόση υπερένταση που μου είναι αδύνατον να κοιμηθώ. Αύριο αρχίζει ένας νέος μήνας. Και θα είναι όλα διαφορετικά. Το πρόγραμμα είναι τόσο σφιχτό που μόνο η Κυριακή μένει επί της ουσίας. Κι αυτή μισή...γιατι την υπόλοιπη μισή σαπίζω στον ύπνο.

Μπήκα σε δύσκολα νερά και κολυμπάω. Ευτυχώς προς το παρόν φαίνεται πως είμαι σε πολύ καλή φόρμα, παρά τη κούραση που παραλύει τα μέλη μου. Ειδικά τα βράδια. Εκεί που θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρευτώ κάτι όμορφο, κάποιον όμορφο... ξενυχτάω επικίνδυνα. Προσπαθώ να μην κάθομαι στον υπολογιστή γιατί είναι διαφορετικό να ξενυχτάς κοιτώντας το ταβάνι, διαφορετικό να ξενυχτάς κάνοντας σεξ (πχ) και διαφορετικό να ξενυχτάς κουράζοντας τα μάτια σου στο λαπιτόπιον.

Η επαρχία είναι τρέλα. Γνώρισα ήδη τρεις μαναβηδες, τέσσερις αρτοποιούς και καμιά δεκαριά βιβλιοπωλεία...για να συνεργάζομαι. Μη ρωτήσετε τι τους θέλω τους μαναβηδες! Αγοράζω μπανάνες και αγγούρια και καμιά τομάτα που και που, να έχω και να πετάω! Πέρασαν τουλάχιστον 15 Αλβανίδες πολύτεκνες να ζητήσουν δουλειά με μόνο 3 ευρώ την ώρα για καθάρισμα. Το είπα στη μάνα μου και με αγριοκοίταξε. Τα έχουμε πει αγαπημένοι μου αναγνώστες...με την καθαριότητα έχω ένα μικρό πρόβλημα! Δε χορεύει ο λύκος, αλλά βαριέμαι τη λεπτομέρεια! Είμαι του όσα βλέπει η πεθερά αλλά και μη μας φάνε τα ποντίκια. Σκέφτηκα πως αν έχω και μια κυρία να έρχεται να καθαρίζει ίσως να ξεκουράζομαι! Η μανα μου λέει, πως μονη μου θα τα κάνω καλύτερα! Της πρότεινα να έρχεται εκείνη για δουλειές, να της δίνω πέντε ευρώ και να τελειώνουμε. Συμφώνησε!!!!

Ο κουμπάρος μου (που του βάφτισα την κόρη, την Μαρισόφη) μου είπε μια κουβέντα και με προβλημάτισε αρκετά. Είπε πως με το βήμα αυτό που έκανα, θα χάσω δέκα χρόνια προσωπικής ζωής. Στην αρχή γέλασα. Σκέφτηκα πως αν θέλω να κάνω τις ζουζουνιές μου, δε με σταματάει τίποτα. Αλλά μόλις πέρασαν οι πρώτες εβδομάδες, συνειδητοποίησα...πως μάλλον έχει δίκιο! Νιώθω τόσο συγκεντρωμένη σε αυτό που έχω να κάνω που δε με νοιάζει τίποτα άλλο γύρω μου (εκτός από την ανιψιά μου  την Αιμιλία). Ήρθε ένας συνάδελφος πριν λίγες μέρες και συζητήσαμε λίγο και μου ζήτησε το τηλέφωνο μου να πάμε για κανένα ποτό, μιας και επέστρεψα μόνιμα στην πόλη. Κατάλαβα πως με φλέρταρε μετά από καναδυο μέρες που μου το επεσήμανε η αδερφή μου, μιας και ο συνάδελφος περνούσε κάθε μέρα από το φροντιστήριο, χωρίς να έχει λόγους.

Επιπλέον τις λίγες φορές που βγαίνω για κανένα ποτό, ούτε καν κοιτάζω γύρω μου αν παίζει κάτι καλό, αν γίνεται κανένα παιχνίδι. Πίνω τη βότκα μου ήσυχη ήσυχη, συζητάω για το φροντιστήριο και γυρίζω σπίτι έχοντας στο νου μου τα θέματα που πρέπει να διεκπεραιωθούν την επόμενη μέρα. Ξυπνάω το πρωί και στο μυαλό μου έχω μόνο τα παιδάκια μου, τα βιβλιαράκια μου και τις όποιες άλλες δουλειές εκκρεμουν.

Είχε δίκιο ο κουμπάρος μου. Θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να στρώσει το πράγμα και να ελυθερώσω το νου μου από το φροντιστήριο και να χωθώ και πάλι σε καμιά σχέση τρελιάρα, έτσι για το σεξ και την διασκέδαση. Άλλωστε ξέρω καλά μέσα μου, πως ό,τι κι αν γίνει αυτό το διάστημα στη ζωή μου, όποιον κι αν γνωρίσω, το θέμα έρωτας και η Cούλα μάλλον ολοκλήρωσαν το κύκλο τους. Ξέρω ποιος είναι το άλλο μου μισό. Και ξέρω πως δεν θα τον έχω ποτέ. Κι εκείνος το ξέρει πως είμαι το άλλο του μισό. Κι εκείνος ξέρει πως δεν θα με έχει ποτέ. Το θέμα  έ ρ ω τ α ς  κλείνει και ας μιλάμε από εδώ και στο εξής για κάτι συμβατικό.

Ρε σεις σα να νύσταξα! Πάω να οριζοντιωθώ...πριν με πιάσει η υπερένταση πάλι.

Καληνύχτα.
Καλή εβδομάδα.
Καλό μήνα.

Φιλιά πολλά ρε αλανάκια!!!!!

ΥΓ Ακόμη δεν έχω ιντερνετ στη δουλειά! Όταν θα μπινελικώσω τη wind θα σας τα πω αναλυτικά. Μα έλεος! Τόση δουλειά έχουν πια και καθυστερούν τόσο; Όχι τίποτα άλλο, θα κάθομαι τα πρωινά στο γραφείο μου και θα σας έρχομαι και καμιά βόλτα! 

Ι Οκτωβρίου 2012

Πήρε φωτιά ο κώλος μας

Κι ενώ ξεκίνησα να απαντάω στα σχόλια σας, πήγε δυο τη νυχτα η ωρα και νυσταξα αφόρητα. Θα σας απαντήσω αύριο βράδυ στα υπόλοιπα, διότι τώρα θελω να σας πω τα καθέκαστα. Αν βαριεστε να διαβαζετε για φροντιστηρια και για γκρινιες, απομακρυνθειτε απο τη σελίδα. 

Η γραφειοκρατία με τσάκισε. Μου εκανε τα νευρα...παζλ. Είναι απίστευτο να θες ένα χαρτί με μια υπογραφή και να στο δίνουν ύστερα από 2 εβδομάδες κυνηγητού. Μα έλεος. Μια υπογραφή και μια κωλοσφραγίδα είναι. Κάντο που να πάρει η οργή.  Κάντο αλλιώς ασε να το κάνει κανείς πιο γρήγορος από σένα.

Από την άλλη συναντούσα ευγενικους υπαλλήλους που δεν είχαν αρμοδιοτητα να βαλουν τη κωλοσφραγίδα, αλλά ήταν οι μεσάζοντες. Μου έλεγαν τόσο ευγενικά πως θα καθυστερησω κι άλλο...που ενω μεσα μου εβραζα και ηθελα να διαολοστείλω το σύμπαν, η ευγενειά τους με άφηνε καθηλωμένη εκεί μπροστά τους, να υποχωρώ και να ψιθυρίζω: Δε πειράζει, θα περάσω αύριο.Και αυτό το αύριο....με τσακίζει. Γιατί ξέρω πως όλα τα μπορώ ακόμη και σήμερα.

Το φροντιστήριο μου, διαμορφωνεται και μπορω να το χαρακτηρισω με μια λέξη: τέλειο. Δε με νοιάζει η γνώμη κανενός. Βάζω μεσα την δικη μου προσωπικότητα. Σκέφτηκα να βάλω τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη στα δυο άκρα του πίνακα, με τις μορφές τους σχεδιασμένες ως καρτούν. Η μάνα μου κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό...κι επειδή αυτή είναι η βασική μου χορηγός, εγκατέλειψα δια παντός την ιδέα. Η αδερφή μου ειρωνεύτηκε λέγοντας: Θα τρίζουν τα κόκαλά τους. Εγώ πάντως την βρήκα εξαιρετική ιδέα. Δε θελω σχολια!

Στο δωμάτιο μου εχει πέσει βόμβα. Έχω κατεβάσει όλα τα βιβλία που θεωρώ πως θα χρειαστώ μαζί μου, τα εχω βαλει σε κούτες και είναι έτοιμα να πάρουν τη θέση τους στην νεα μου βιβλιοθήκη. Δε πήρα βιβλία μόνο για τα φιλολογικά. Επέλεξα και λογοτεχνικά και ποίηση και πολλά περί ψυχολογίας για τον μαθητή, τον γονιό και τον εκπαιδευτικό. Θέλω να φτιάξω μια δανειστική βιβλιοθήκη, ειδικά για τα παιδιά του γυμνασίου που ακόμη έχουν χρόνο να διαβαζουν και κάτι εξωσχολικό, αλλά και για τους γονείς αν θελουν να δανειστούν κάτι να διαβάσουν. Μαχαίρη μου, να είσαι καλά γιατί χωρίς να το ξέρεις με οργανώνεις.

Διαπιστώνω πως έχω ξοδέψει μια ολόκληρη περιουσία για βιβλία. Αλλά όπως έχουμε πει και αλλού βάσει της τελολογικής θεωρίας, πως κάθετι πάνω στην γη επιτελεί έναν σκοπό, έτσι και τα βιβλία έχουν ως σκοπό ύπαρξης να διαβαστούν και όχι να κείτενται σε μια βιβλιοθήκη σαν σε νεκροταφείο σκέψης. Θέλω λοιπόν να διαβαστούν τα βιβλία που πλέρωσα με μια περιουσία και θα διαβαστούν πιστεύω.

Τέλος διαπιστώνω πως δεν είμαι και τόσο άγνωστη σε αυτή τη πόλη. Μαθεύτηκε αμέσως ο ερχομός μου και το άνοιγμά μου. Μάλιστα με προσέγγισαν καθηγητές και άλλοι για συνεργασία και άλλα χαριτωμένα. Δεν έχω πρόβλημα με τις συνεργασίες. Μου αρέσει η ανταλλαγή απόψεων. Απλά είμαι σε μια φάση οργανωτικού στρές, θα έλεγα. Και δε ξερω και τι μου γινεται προς το παρον. Ο ιδιοκτητης του χωρου που νοικιασα....με έπιασε να παραμιλάω...βασικά να συζητάω με μια καρέκλα και να της λέω πως θα πάει απο εκεί που ήρθε να δεν ισορροπήσει το ποδάρι της. Ημαρτον Θεε μου! Αρχίζω να τρελαίνομαι στ' αλήθεια.

Ήρθε η πυροσβεστική να κάνει αυτοψία στον χώρο. Κι όταν με ρώτησαν...που είναι ο πίνακας...εγώ έδειξα τον λευκό πίνακα του τοιχου. Μέσα σε ένα δεύτερο -ευτυχως- συνειδητοποίησα την γκάφα της ξανθιάς, γέλασα χαριτωμένα και με μια επιδέξια τσαχπίνικη κίνηση τους έδειξα τον ηλεκτρολογικό πίνακα. Κρίμα, είναι και φιλόλογος, θα σκέφτονταν ενδομύχως, αλλά είπαμε...περνάω φάση οργανωτικού στρες. Και στη τελική, ας με παρεξηγήσουν! Δε με νοιάζει! Ολόκληρο λευκό πίνακα είχα μπροστά στα μάτια μου, έτοιμο να γεμίσει με το ειμί και άλλα χαριτωμένα....δε μπορούσα να τον παραβλέψω. Εχει κι αυτός έναν σκοπό να επιτελέσει. Όλα κι όλα.

Σας ευχαριστώ πολύ για τις ιδεες σας περί ονόματος. Στο πλάι υπάρχει ψηφοφορία με διάφορα ονόματα που προτείνατε. Ας κερδίσει το καλύτερο. Σας εχω εμπιστοσύνη! Ψηφίστε αφοβα.
Σκέφτηκα να βάλω στη ψηφοφορία και την ιδέα της Μαγισσας Κίρκης (Ιφιγενεια εν Καυλίδοις) και αυτήν του Αμερικλάνου (Στ' αρχαία μας), αλλά είπα να δείξω σε αυτή τη ψηφοφορία την συντηρητική μου πλευρά, γιατι ήδη ο λατρεμένος μου Α Κενταύρου, με παρεξηγησε. Και ειναι και αδυναμία.

ΥΓ Ρε γαμώτο δε μου πάει το σοβαρό....το παλεύω....αλλά δε μου βγαίνει. Συγγνώμη! Ελπίζω να επιβιώσω έστω κι έτσι..χιουμοριστικά. 

ΥΓ 2 Θέλω να ευχαριστήσω δημοσια τον πατέρα μου που εχει ρίξει την απίστευτη δουλειά και με εχει γλιτώσει από άπειρα έξοδα με την μαστοριά του. Είναι μεγαλος τεχνίτης. Ο μεγαλύτερος.

ΥΓ 3 Θέλω να ευχαριστήσω δημόσια τον μέγα χορηγό των φιλολογικών αγώνων μου, την μάνα μου, την μανάρα μου.

ΥΓ 4 Θέλω τέλος να ευχαριστήσω την αδερφή μου και τον συζυγό της που με τις εξαιρετικές τους ιδέες με βάλανε στη πρίζα και τώρα τρέχουμε όλοι μαζί να πραγματοποιήσουμε το ονειρό ΜΟΥ.

ΥΓ 5 Θέλω να σας ανακοινώσω πως η πρώτη μου μαθήτρια έκανε ήδη την εγγραφή της. Λέγεται Αιμιλία Βασιλεία είναι περίπου 7 μηνών, είναι ανιψιά μου, θεά κλπ και την παίρνω στο φροντιστηριο κάθε μέρα και χαίρεται η ψυχή της. Γεννημένη καθηγητρια ειναι. Πάει και τελείωσε. Είναι το γουράκι μου. Από τότε που γεννήθηκε όλα στη ζωή μου πάνε κατ' ευχήν

Καλη σας νύχτα.
Τα ξαναλέμε σύντομα.
Φιλιά στις μούρες σας!
7 Σεπτεμβρίου 2012

Κάτι δικό μου..

Το Καλοκαίρι εκπνέει και με βρίσκει να διανύω μια περίοδο πολύ δύσκολη, αλλά ευχάριστα δύσκολη. Κι όταν λέω περίοδο, δεν εννοώ αυτή με τις σερβιέτες και τα ταμπόν, αλλά μια χρονική περίοδο με αρκετό τρέξιμο και μπόλικη χαρά από κάθε άποψη.

Ανοίγω την δική μου επιχείρηση. Ναι, σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, όπου οι επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη, όπου ο κόσμος μετράει και το παραμικρό του φραγκάκι και όπου οι μισθοί πέφτουν σαν τα φύλα των δέντρων που σκάνε ανώμαλα στο έδαφος, εγώ αποφάσισα να ανοίξω τη δική μου επιχείρηση, που μεταξύ μας, δεν θα την χαρακτήριζα και επιχείρηση, αλλά κάτι...δικό μου. Απλά και όμορφα.

Με την αμέριστη αγάπη αλλά και οικονομική υποστήριξη (κυρίως) των λατρεμένων γονέων μου, με την συμπαράσταση των φίλων, των συγγενών και των συναδέλφων μου και με την καλή διάθεση που πάντα με χαρακτήριζε ως άνθρωπο και ως προσωπικότητα, χτυπάω το χέρι στο τραπέζι, λέω όχι στους συμβιβασμούς και τη δουλικότητα της δημόσιας εκπαίδευσης και ανοίγω τα φτερά μου για κάτι διαφορετικό, ιδιαίτερο, προσιτό...κάτι...δικό μου.

Αυτές τις μέρες και σχεδόν για όλο το Σεπτέμβρη από Coύλα καλύτερα να με λέτε Βέγγο. Το τρέξιμο είναι ατελείωτο, οι υπηρεσίες χρονοτριβούν αν δεν λαδωθεί η μηχανή, τα κύματα είναι μεγάλα αλλά εγώ ξέρω πολύ καλό κολύμπι, έχω άμετρη υπομονή και πολύ όρεξη για δουλειά. Επίσης είμαι πολύ καλή στη δουλειά μου κι ας έχω χαρακτηριστεί από λατρεμένη blogger (βλέπε Μάγισσα Κίρκη) ως η ντροπή του φιλολογικού συλλόγου. 

Δεν ξέρω αν το εγχείρημα θα πετύχει. Δε ξέρω αν θα μπορέσω να αντέξω στις δύσκολες και ανταγωνιστικές συνθήκες που με περιμένουν στη γωνία, τρίβοντας τα χέρια. Δε ξέρω αν θα βγάλω ποτέ πολλά λεφτά, γιατί είμαι και σκατοκαλόκαρδη και λυπησιάρα και άλλα πολλά που δε βοηθάνε στο να πατάς επί πτωμάτων και να κάνεις αναρριχήσεις που θα σου αποφέρουν δόξες και τιμές. Μα όλα αυτά δε με ενδιαφέρουν καθόλου. Δε με αγγίζουν καν. Δε με αφορούν.

Ξέρω πως αγαπάω πολύ τα παιδιά, πως σέβομαι γενικώς και ειδικώς τον "άνθρωπο", πως έχω σπουδάσει κάτι που αγαπούσα από παιδί και το έχω εξασκήσει ήδη αρκετά χρόνια με επιτυχία και πως είμαι αποφασισμένη να μεταδώσω τη γνώση, έτσι όπως πρέπει επιτέλους να μεταδίδεται κι όχι έτσι θλιβερά όπως μεταδίδεται.

Ειλικρινά σας μιλάω...κάτι μου λέει πως θα έχει πολλούς οπαδούς αυτό που θέλω να κάνω, πως θα πετύχει και θα πεθάνω μετά από πολλά χρόνια έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο ήρθα σε αυτή τη γη. Θα πεθάνω όχι πλούσια και με περιουσίες που θα μείνουν πίσω, αλλά με την αίσθηση πως όση γνώση πήρα, την έδωσα απλόχερα και την ξαναπήρα πίσω και την ξανάδωσα...σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία.Γιατί σε όλη μας τη ζωή μαθαίνουμε.

Θα αναγκαστώ να λείψω λίγο καιρό από το blog γιατί οι δουλειές που τρέχουν είναι πάρα πολλές. Θα ήθελα για μια ακόμη φορά να μου στείλετε τις ευχές σας για καλή αρχή και όλη την θετική σας ενέργεια και την αγάπη σας για να ξέρω πως έχω κι εδώ στο διαδίκτυο τους δικούς μου ανθρώπους που εύχονται και προσεύχονται για μένα και για να πάνε όλα καλά. 

Και τελικά πάνε όλα καλά.


ΥΓ1 Η πρωτεύουσα αποτελεί παρελθόν πια. Από φέτος και εξής θα μιλάμε για επαρχιώτικα cουλά. Βλαχάρα η Coύλα σας θα γίνει και θα γουστάρει χαλαρούς ρυθμούς.

ΥΓ2 Θα βρω κι ένα βλαχάκι να παντρευτώ και να αραδιάσω καμιά εικοσαριά παιδιά έτσι για να έχουμε να λέμε.

ΥΓ3 Θα ρίξουμε πολύ γέλιο...μα πάρα πολύ γέλιο...

ΥΓ4 Ο Θεός μαζί μου!!! Κι η Παναγία και οι Άγιοι Πάντες!!!!

ΥΓ5 Πάμε γερά και δυνατά. Θα αναταράξουμε τα νερά της επαρχίας...ΤΩΡΑΑΑΑ

ΥΓ6 Τέλειωσε και η ψηφοφορία στο πλάι και κέρδισε το καρπούζι ως άλλο φρούτο!  
30 Αυγούστου 2012

Έρωτα μου αγιάτρευτε Κωνσταντίνε

Πριν δυο μήνες τον γνώρισα. Εκείνος βρισκόταν πίσω από τη μεγάλη τζαμαρία και χαμογελούσε ανέμελα. Εγώ από την άλλη πλευρά σα χάνος τον κοιτούσα. Μα τω Δία, δεν είχα ξαναδεί πιο ωραίο άντρα. Είναι μερικοί άντρες αντικειμενικά όμορφοι. Μερικοί άλλοι αντικειμενικά δε βλέπονται και κάποιοι δεν σε γοητεύουν παρά με το μυαλό τους. Κι εκεί θέλει λίγο χρόνο για να το αντιληφθείς. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες. Αλλά προς το παρόν το λεσβιακό κομμάτι δεν το έχω αγγίξει ως Coύλα, παρόλο που πιστεύω στο ερμαφρόδιτο της ψυχής. Ας επανέλθω στους άντρες. Μάλλον στον συγκεκριμένο άντρα που μου πήρε τα μυαλά μιας και ανήκει στη πρώτη κατηγορία αντρών. Είναι όμορφος. Κούκλος. Και πολύ σέξι.

Οι ματιές μας διασταυρώθηκαν ξανά μετά από περίπου 45 μέρες. Ναι, τις μετρούσα. Για τόσο πάθος μιλάμε. Συναντηθήκαμε στο σπίτι του. Μη ρωτάτε τα πως και τα γιατί. Με λίγη μαεστρία κατάφερα και πήγα σπίτι του. Μη βιαστείτε να με κρίνετε. Αν θες κάτι πολύ, δε περιμένεις κανένα γαμοσύμπαν να συνωμοτήσει. Παίρνεις το κώλο σου και πας να κατακτήσεις αυτό που θες. Όλα τα άλλα είναι μπούρδες. Αρχίσαμε λοιπόν να φιλιόμαστε. Μιλάμε για φιλιά παθιασμένα. Φιλιά δίχως αύριο. Εγώ που γενικά είμαι ακατάδεκτη στα φιλιά, σε εκείνον όχι μόνο δε μπορούσα να αντισταθώ, αλλά τον φιλούσα κι εγώ συνέχεια. 

Λένε πως τα φιλιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού είναι το κάτι άλλο. Μόλις ανακάλυψα λοιπόν την αδυναμία του αυτή, δε σταματούσα να τον φιλάω. Έμεινα σπίτι του περίπου μια εβδομάδα. Και κάναμε πολλά πράγματα μαζί. Κοιμόμασταν αγκαλιά, τρώγαμε αγκαλιά, κάναμε μπανάκι αγκαλιά. Το καλύτερο απ' όλα ήταν όταν έχωνε το προσωπό του, αχ αυτό το υπέροχο μελαχροινό πρόσωπο, στο στήθος μου. Ακουμπούσε εκεί το κεφάλι του και ένιωθα πως κάπου τότε μπορούσε και να τελειώσει ο κόσμος. Ήταν το άλλο μου μισό. Ήταν ο έρωτάς μου, ο αγιάτρευτος. Η αδυναμία μου η αιώνια. Μια γυναίκα μόνο μια φορά ερωτεύεται στ' αλήθεια. Και να, εμένα μου έτυχε. 

Ζήσαμε υπέροχες στιγμές μαζί. Πηγαίναμε για καφέ, μου ψιθύριζε στο αυτί τα διάφορά του και μου έδειχνε τόση εμπιστοσύνη που σχεδόν αφηνόταν πάνω μου. Παραδινόταν. Όταν τρώγαμε είχε ένα θέμα. Φούσκωνε πολύ γρήγορα και πονούσε η κοιλιά του. Έπιανε το κεφάλι του και τραβούσε τα μαλλιά του, αχ αυτά τα μελαχροινά μαλλιά του. Κι έπειτα με κοιτούσε μέσα στα μάτια ικετεύοντας για αγκαλιά και για άραγμα στο στήθος μου. Έτσι κάπως χαλάρωνε και σιγοψιθύριζε: Τι έφαγα πάλι ρε πούστη μου...

Μόλις τέλειωσε η μια εβδομάδα της κοινής μας ζωής αναγκαστήκαμε να χωρίσουμε. Εγώ πήγα στο πατρικό μου κι εκείνος στο εξοχικό της γιαγιάς του, μαζί με την οικογένειά του. Τους γονείς του και την αδερφή του. Όμως σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, και αφού μου έστειλε ένα μήνυμα στο κινητό μου λέγοντας: Πόσο μου λείπει η αγκαλιά σου... αποφάσισε και ήρθε να με βρει. Ήταν απόφαση από κοινού να τον φιλοξενήσω στο πατρικό μου. Δε θα μπορούσαμε να κοιμόμαστε μαζί γιατί θα διναμε στόχο, κι έτσι τακτοποιήθηκε στον ξενώνα μας. Όμως κρυφά βρισκόμασταν οι δυο μας, ανταλλάζαμε βλεμματα στα κλεφτά και φιλιά στα ακόμη πιο κλεφτά και πάλι χωνόταν στην αγκαλιά μου για πολύ ώρα. Μέχρι να μας διακόψει η ώρα του φαγητού. Αυτή η γαμοώρα που μετά πάλι φούσκωνε και σαν αρχαίος τραγωδός έπιανε τα μαλλιά του τα τραβούσε, βόγκαγε και ψιθύριζε: Τι έφαγα πάλι ρε πούστη μου...

Κι ύστερα ήρθε ο Δεκαπενταύγουστος. Ενώ περάσαμε μαζί το πρωινό της γιορτής και από την παραμονή ξεφαντώσαμε στο πανηγύρι της πόλης μου, τρώγοντας γουρουνοπούλα και κάνοντας άπειρες βόλτες, κι ενώ ανήμερα της Παναγίας φάγαμε μαζί και περάσαμε ώρες πολλές αγκαλιασμένοι, το ίδιο απόγευμα έφυγε. Και με άφησε. Και ράγισε η καρδιά μου. Δεν μπορούσα να ζήσω πλέον χωρίς αυτόν. Ήταν ο έρωτάς μου, ο αγιάτρευτος. Ο έρωτάς μου ο μεγάλος. Ο έρωτας ο ανίκητος στη μάχη. Και το όνομα αυτού Έρωτας....

ΥΓ Ο Έρωτας είναι το ένα από τα διδυμάκια της ξαδέρφης μου Catinas, μηνών 2 περίπου. Μπήκε μέσα στη ψυχή μου και δε θα βγει από εκεί μέχρι να γεράσω και να ψοφήσω. Κι αυτός και η αδερφούλα του η όμορφη. Τα δίδυμα ανιψάκια μου, μαζί με την Αιμιλία μας, είναι ο λόγος που χαμογελάω, που χαμογελάμε. Είναι το μέλλον και η αιτία για να φτιάξουμε ένα κόσμο καλύτερο για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Να μας ζήσουν λοιπόν, με υγεία, υγεία και υγεία. Η αγάπη εννοείται και είναι αδιαπραγμάτευτη.

ΥΓ2 Είχα ξανακάνει αναφορά για τα δίδυμα της ξαδέρφης Catinas. Πέθανε η γιαγιά τους λίγες ώρες πριν γεννηθούν. Όμως εδώ δε μιλάμε για θανάτους, παρά μόνο για ΖΩΗ. 
 
22 Αυγούστου 2012

Λαπιτόπι μαλακίζεται στοπ

Hallo hallo, σημαίνει γειαααα, goodbye, αντίο βρε παιδιά. Αυτό το λαλάκι ακούγεται μαζί με εκνευριστική μουσικούλα, από τον φορητό υπολογιστή της Αιμιλίας, μηνών 7. Ναι, ναι, ναι, της πήραμε λαπιτόπι. Θυμίστε μου, να το σπάσω την επόμενη φορά που θα κοιμάμαι ανέμελη ξεχνώντας τους περιοδικούς πόνους μου, και θα με ξυπνά η αδερφή μου πετώντας την Αιμιλία πάνω μου και το λαπιτόπι στο αυτί μου να μετράει, να λέει την αλφαβήτα και να ουρλιάζει κάνοντας τη κότα, τον σκύλο, τον ελέφαντα και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αυτές είναι όμορφες οικογενειακές στιγμές που χαλαρά τις αλλάζω.

Οι διακοπές φτάνους στο τέλος τους. Αλλά η διάθεση για διακοπές δεν φεύγει ποτέ. Πήγαμε, είδαμε, κολυμπήσαμε, κλαμπάραμε, φάγαμε, κάναμε και λίγο σεξ, τσιμπήσαμε και κανά κιλό, (Αχ γυμναστή μου Ζαν, αρχές Σεπτέμβρη θα ξαναρθω στην αγκαλιά σου, το βλέπω.) και όλα καλά. Το καλό με τις διακοπές είναι πως νιώθεις να είσαι άλλος άνθρωπος πιο ζωηρός πιο δραστήριος και μόλις τελειώνουν βλέπω πολύ κόσμο να πατάει ένα κουμπάκι και να κλειδώνει την καλή του διάθεση. Δε πάει έτσι. Αν περίμενα να χαμογελάω μόνο όταν είμαι στα νησιά φέξε μου και γλίστρησα. Να, άλλη μια ακατανόητη παροιμία. Γιατί να γλιστράς αφού σου φέγγουν, οέο; Αν είσαι χέλι, τότε οκ, αν είσαι δικαιολογία, κατανοητόν, αλλά αν είσαι άνθρωπος...βγάλε τη σαγιονάρα μανίτσα μου. Ο,τι να' ναι.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, είμαι συνδεδεμένη με twitter και facebook. Ψιλοδιαβάζω τι γράφεται εκεί. Πλήττω απίστευτα. Έχει χαθεί το ωραίο, μετρημένο, έξυπνο, ανάλαφρο, ζωηρό και δημιουργικό χιούμορ. Θέλω να πεθάνει ο λογαριασμός μου, όχι τώρα...ΤΩΡΑ! Όλο κάτι γίνεται και επανέρχομαι. Αλλά ειλικρινά αυτά δεν είναι μέσα κοινωνικής δικτυωσης, είναι μέσα κοινωνικής μαλάκυνσης. 

Και τώρα που είπα μαλάκυνση, έχω να σας ενημερώσω πως το λαπιτοπι μου μαλακίζεται ασυστόλως. Δε σέρνεται απλώς σαν μια σαυρίτσα. Σα φίδι σέρνεται που δε μπορεί να σηκώσει κεφάλι. Σαν βόας που έχει φάει ένα τσιντσιλά και χέζει μαλλί είναι. Δεν έχω ιδέα πως σήμερα άνοιξε και είπε να με αφήσει να ασχοληθώ λίγο με το ιντερνετ. Ο σύζυγος της ξαδέρφης Catinas, που είναι ειδικός, είπε πως πρέπει να του κάνει φορμάτ. Ε, άμα είναι να χρεωνομαστε και για φόρμες καλοκαιριάτικα...τι να πω. Ας του κάνει και φορμάτ και σπορτεξάτ και ότι άλλο θέλει. Αλλά παρακαλώ να λειτουργεί κανονικά και να μην κάνει δέκα ώρες να ανοίξει, άλλες δέκα να φορτώσει και άλλες δέκα να μου δοθεί. Θέλω να αρχίσει να γυμνάζεται και πάλι όπως πριν. Τσακ μπαμ. 

Αυτά προς το παρόν. Έχω σουπερ ερωτική ιστορία για την επόμενη ανάρτηση. Αμα μας κάνει τη χάρη, ο θεός έρωτας, το λάπτοπ, ο σύζυγος της ξαδέρφης Catinas και η Αιμιλία, θα σας τα πω σύντομα όλα.

Φιλιά στις μουράκλες σας, τις αλατισμένες από τη θάλασσα.

ΥΓ Πόσοι θα ψηφίσετε πια για το καρπούζι??? Η cουλαμάρα δεν έχει όριο... 
 
20 Αυγούστου 2012

Ο γδούπος

Η λέξη γδούπος μπορεί άμα λάχει να πάρει πολλές σημασίες. Αν την αναλύσουμε ολίγον τι κομματάκι παραπανίσια (καμία φιλολογική συνέπεια ωστόσο) θα δούμε πως πέραν της σημασιολογικο-εννοιολογικής ανάλυσης, θα βρούμε φάτσα φόρα τη φαντασία μας να την τιμάει δεόντως και να την κάνει κομματάκια, ωσάν τον δολοφόνο με το τσεκούρι που τεμαχίζει τα θύματά του. (Ή μήπως σαν τον δολοφόνο με το κατσαβίδι; Πάντα πρέπει να υπάρχει ένα κατσαβίδι στη τσάντα μας, αγαπητές γυναίκες αναγνώστριες. Ποτε δε ξέρεις, πότε θα σέβρει (μια λέξη) το κακό.)

Όταν ακούς έναν γδούπο, τίποτα δεν είναι εντάξει. Ειδικά μέσα στο μυαλό σου και ακόμη ειδικότερα  όταν τον ακούς μαύρη νύχτα, μόνος/-η σε μια ερημική πλέον πόλη, λίγο πριν φύγεις κι εσύ από αυτήν για να την αφήσεις ακόμη πιο έρμη...(την πόλη). Κι έχεις γυρίσει, ώρα δύο, στο σπίτι σου, κομματάκι ζαλισμένος/-η από κάτι ελληνικές παρακαλώ μπίρες, και κομματάκι ενθουσιασμένος/-η από ωραίους, γεμάτους, δημιουργικούς, γλυκούς και συνάμα τρελούς ανθρώπους, που μόλις εκείνο το βράδυ γνώρισες.

Διότι μπαίνεις στο σπίτι αεράτος/-η. Καλά, χέστο το β ενικό και πάμε να σας πω τι έπαθα, αφήνοντας τη μαλακοαμπελοφιλοσοφία στην άκρη. Μπαίνω που λέτε, αεράτη στο σπίτι. Δε με πτοεί τίποτα. Έχω κάνει κεφάλι μπιρένιο, έχω συζητήσει πολύ, έχω γελάσει πάρα πολύ και νυστάζω. Τι με νοιάζει που όλη η πολυκατοικία μου, λείπει για διακοπές; Τι με μέλλει που είναι περασμένη ώρα και που η ησυχία έχει απλώσει τα πέπλα της αγριεμένη πάνω από την άδεια Αθήνα; Τι με ενδιαφέρει που ακούγεται από κάπου μακριά ένας συναγερμός να χτυπάει; Εγώ νυστάζω κι έχω πιει λιγάκι. Κι εγώ...αν νυστάζω κι έχω πιει λιγάκι, πέφτω ξερή και δε με ξυπνάει ούτε σεισμός, ούτε καταποντισμός, ούτε ο Άγιος Πέτρος για να μου θυμίσει πως έφτασα στον Παράδεισο. (Έχει κανείς διαφορετική άποψη για τον προορισμό της ψυχής μου και για την καλοσύνη μου; Είπα μήπως......)

Κι εκεί που απλώνω το κορμί μου στο κρεβάτι, και ο καινούριος μου ανεμιστήρας, ανεμίζει τα μαλλιά μου και τα μυαλά μου, κι εκεί που ο Μορφέας έρχεται σιωπηλά να διεισδύσει στο είναι μου και εκεί που η μπίρα επέτυχε τον σκοπό για τον οποίο έχει προοριστεί, και εκεί που τα βλέφαρά μου χαμηλώνουν και χαμηλώνουν και χαμηλώνουν.....................ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΓΔΟΥΠΟΣ. γκκκντουππππππππππππππ

Για δες πόση δύναμη έχει το μυαλό...Κάποιος σκαρφάλωσε στο μπαλκόνι μου, στον τέταρτο όροφο, ελίσσοντας το κορμί του στον ψηλό κορμό του δέντρου ακριβώς απ' έξω. Ακριβώς τη στιγμή που περνούσε το πόδι του στο κάγκελο, με έναν γδούπο, πέφτει, σκάει στο πεζοδρόμιο, γεμίζει παντού αίματα, ελπίζω να έχει εξομολογηθεί πριν την πράξη που έκανε, αφήνει το μάταιο τούτο κόσμο και πάει αλλού....αλλού.....

Όχι, όχι. Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Ο γδούπος ακούστηκε από την πίσω πλευρά του σπιτιού. Κάποιο περιστέρι χτύπησε στη τέντα με μανία και σωριάστηκε στο πίσω μπαλκόνι. Ωχου, το πρωί θα πρέπει να μαζέψω το πτώμα του και τα φτερά του...(αυτά μπορεί να τα κρατήσω....ο κανόνας λέει πως μια γυναίκα πρέπει πάντα να έχει ένα νυχτικάκι με φτερό. Νυχτικάκι έχω, φτερό όχι. Θα τα κρατήσω. Είναι μια κάποια λύση, αν τα ράψω στο σατέν νυχτικό μου.)

Όχι, όχι. Καμία σχέση. Ο γδούπος ακούστηκε από τον κάτω όροφο. Το ζευγάρι που μένει εκεί, δεν έχει φύγει ακόμη για διακοπές. Χτες τη νύχτα τους άκουγα που σεξασιάζονταν. Όσο και να της βούλωνε το στόμα ο ανήρ, η γυνή ούρλιαζε...και μετά ούρλιαζε πνιχτά (δε ξερω πως γίνεται αυτό το πνιχτό ουρλιαχτό): Αχ μάνα μου, τι μου κάνεις μάνα μου. Αυτή την ατάκα μόνο από άντρες την εχω ακούσει. Μια γυναίκα να ζητά στο σεξ τη μάνα της και να αναρωτιέται τι της κάνει η μάνα της και λοιπά άρρωστα, είναι λίγο τράτζικ. Στη συνέχεια βέβαια έλεγε τα κλασικά: Ναι ναι ναι, έτσι ετσι ετσι, εκει εκει εκεί, αυτό είναι. Μείνε. Και όλα καλά όλα ανθηρά. 

Μπήκε λοιπόν ο δολοφόνος, ξέκανε το ζευγάρι, του άνοιξε το χρηματοκιβώτιο και βούτηξε όλα τα χρήματα αλλά και τα κοσμήματα που υπήρχαν εκεί. Και μάλιστα έκλεψε κι ένα παριζάκι από το ψυγείο για να φάει κάτι ο χριστιανός, και ήπιε κι ένα τσαγάκι παγωμένο με λίγες θερμίδες. Όταν όμως πήγε να φύγει, σαβουριάστηκε στη σκάλα, έκανε μερικές κωλιές....δηλαδή κατέβαινε τα σκαλιά με τον κώλο, μετά αναποδογύρισε, τον πήρε η κατηφόρα και απεβίωσε με συνοπτικές διαδικασίες. Το συνεργείο καθαρισμού της πολυκατοικίας θα είχε δουλειά το επόμενο πρωί.

Τελικά, ο γδουπος ακούστηκε μέσα από το κεφάλι μου, τη στιγμή που πετάχτηκα πάνω για να ανακαλύψω τι συμβαίνει. Πολλά ιστορικά βιβλία ήταν σκορπισμένα στο κρεβάτι μου. Κι ένα μυθιστόρημα με τίτλο η Δέκατη Φωτογραφία. Ήμαρτον Θεέ μου. Πότε τα κατέβασα από τα ράφια τους; Πότε τα διάβασα; Ξέρω τι λένε όλα. Τα έχω ξαναδιαβάσει. Ύστερα άλλος ένας γδούπος ακούστηκε κι εκεί που πετάχτηκα πάνω διαπιστώνοντας πως έχω ακούσει περισσότερους από έναν γδούπους, βλέπω σκορπισμένα τα κοσμήματα της από κάτω, πάνω στο κρεβάτι μου. Κι ένα εισιτήριο για Κύπρο (εκεί άραγε δε μιλάνε οι άνθρωποι; ειναι μουγκαφον; ) και ένα καρτ ποστάλ από την  Ακρόπολη. Και την Γιαγιά Αντιγόνη να με κοιτάει όρθια με τα χέρια στη μέση με ύφος περίεργο και ανακριτικό και να σιγοτραγουδάει: Που ήσουν Coύλα ψες το βράδυ; Κι ύστερα καπνός η Γιαγιά, σαν νεράιδα, σαν αερικό.

Στον τελευταίο γδούπο, ξύπνησα κι είχε ξημερώσει. Ουφ! Κι ήταν όλα εντάξει. Ουφ! Κι εγώ έτοιμη να ξαναφύγω για διακοπές. Μαζεύω δυο ρούχα κι ένα μαγιό, βάζω συναγερμό, κλείνω τη πόρτα και γεια σας. 

Τα φιλιά μου σε όλους. Να περνάτε όμορφα.

8 Αυγούστου 2012

Αν η Bούλα λεγόταν Cούλα

Ψιτ, τι κάνετε ρε ρεμάλια; Πως περνάτε; Εγώ αν σας πω πως βλέπω αυτή τη στιγμή την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων, θα σας γελάσω! Δεν βλέπω. Μαλλον ψιλοβλέπω. Μιλάμε για ένα θέατρο του παραλόγου. Μια χώρα χωρίς ιστορία, προσπαθεί απεγνωσμένα να την εφεύρει. Ας βγάζαν τον Μπέκαμ με τον στριγκάκι του και να τέλειωνε η ιστορία. Τουλάχιστον θα ήταν καραγκιοζιλίκια με περιεχόμενο....(!!!). (Μεχρι τωρα ο μιστερ μπιν με άρεσε, όλα τα άλλα, άστα να πάνε στο καλό, γιατί ήταν τόσο βαρετά που και τον μίστερ μπιν ο ύπνος τον πήρε...φαντάσου!!)

Κι η Βούλα ήταν άτυχη ρε παιδάκι μου. Πήγε και τουίταρε εκείνη τη χοντροκοπιά για ανέκδοτο και τώρα βλέπει την έναρξη από την tv μετανιωμένη που έχωσε το νετ τόσο βαθιά στη ζωή της και που είναι φίλη του Κασσιδιάρη. (Αλήθεια τι να κάνει αυτή η ψυχή; Σφαλιαρίζει ακόμη κόσμο η συνήλθε; Κάπου άκουσα, διάβασα -δε θυμάμαι, γιατί λόγω ζέστης δε πολυ δίνω σημασία στις ειδήσεις- πως κάπου, κάπως, κάποτε, Κανέλλη, Δούρου και Κασσιδιάρης θα συνεργαστούν σε κάτι. Ίσως η πληροφορία να είναι λίγο ασαφής αλλά ποιος χέστηκε τώρα γι' αυτά; Οι σημερινές εφημερίδες αύριο θα είναι στα σκουπίδια και πάει λέγοντας.)

Πάντως η Βούλα, μπορεί να είχε καλύτερη τύχη αν τη λέγανε Coυλα. Γιατί η Κούλα τουλάχιστον, πήγε γιουροβίζιον. Λίγο το 'χεις; Θυμάστε την απέραντη αυτή επιτυχία ε; Μη λέμε τα ίδια και τα ίδια. Εκείνο που με ψιλοτρομάζει είναι το γεγονός πως μπορείς να πεις μια γνώμη σου (ανέκδοτο στη προκειμένη-μαλακία στην ουσία) και να καταστραφεί η καριέρα σου εν μια νυκτί, ή μάλλον με ένα τουίτ. Αν αυτό λέγεται ελευθερία έκφρασης και λόγου, δε ξανατρώω καρπούζι ποτέ. 

Όμως ε; Είμαι κι εγώ μια μουρλοκαμπέρο, αλλά είστε κι εσείς;;; Απέραντες κουλομαρίες. Έβαλα μια ψηφοφορία με τα φρούτα εκεί και 45 άνθρωποι μέχρι τώρα μπήκαν στη διαδικασία να ψηφίσουν το καρπούζι σε όλες του τις εκφορές και φυσικά το άλλο φρούτο (που αν ξέραμε και ποιο είναι καλά θα ήταν...Αρχίστε στα σχόλια να μου λέτε ποιο φρούτο αγαπάτε μπας και φτιάξουμε μια φρουτοσαλάτα, που παρεμπιπτόντως οι φρουτοσαλάτες με αηδιάζουν. Τρωω όλα τα φρούτα εκτός από σύκα αλλά το καθένα χωριστά, όχι όλα μαζί. Κι όταν λέμε το καθένα μόνο του, δεν εννοούμε πως τρώω ένα καρπούζι μόνο του. Αν το έκανα, μόνο μέσα στη τουαλέτα θα με βρίσκατε να κατουράω αβέρτα). Πραγματικά, είμαι σίγουρη πως κάποιοι είδατε τη ψηφοφορία και είπατε, ας ψηφίσω. Αλλά μετά μια δεύτερη σκέψη σας, σας ενημέρωσε αστραπιαία πως είστε μεγάλοι άνθρωποι για να ασχολείστε με τέτοιες μαλακίες και πάνω που ήσουν έτοιμος να πατήσεις vote, μάζεψες το ποντικάκι σου στο X. Και καλά έκανες. Γιατί αν με ακολουθείς σε ό,τι έχω στο cουλό μυαλό μου, την πάτησες, φίλε αναγνώστη.

Αν θες να ξέρεις ωστόσο, μόνο η τρέλα κάνει καλό στις μέρες μας. Τίποτα άλλο. Εγω κάθε φορά που έβλεπα ψήφο, στη ψηφοφορία του καρπουζιού, σκεφτόμουν: Δεν είμαι η μόνη τρελή εδώ πέρα. Έχω και παρεάκι. Καλά το πάμε.  Και κάπως έτσι θα κυλήσει και το υπόλοιπο Καλοκαιράκι. Οι διακοπές έρχονται απειλητικά και μας κλείνουν το μάτι, η θάλασσα καίει, ο ήλιος χαλαρώνει, (εκτός αν πας στη 1 το μεσημέρι, τότε θα σε καρβουνιάσει my dear), και γενικά υπάρχει πολύς ερωτισμός στην ατμόσφαιρα. Κάποιοι έφυγαν, κάποιοι ήρθαν, ως συνήθως, αλλά για έναν περίεργο λόγο όλα είναι καλά ή μοιάζουν καλά.

Κλείνω λέγοντας: Ακόμη κι αν όλα γύρω μας, πάνε σκατά, εμμένουμε στην τρέλα, στη θετική ενέργεια και στην γαμάτη διάθεση. Δε μας πτοεί τίποτα πια. Τελεία και παύλα. Είναι Καλοκαιράκι ρεεεεεεεε......ουστττττ.....μπρρρρρρρρρ!!!!!

Περάστε πανέμορφα. Και χαμογελάστε από τη καρδιά σας. Τότε μόνο αξίζει το χαμόγελο και λάμπει (αλλά και όταν πλένετε τα δόντια σας).

Φιλούρες τρελές και κουλές σε όλους. 
 
18 Ιουλίου 2012

Ιστολόγια για λίγους

Σήμερα είχα μια απορία. Ενώ είχα πει πως θα απομακρυνθώ από το ιστολόγιο για λίγο διάστημα, σήμερα δε μπόρεσα να μην γράψω για κάποια πράγματα που με απασχολούν. Πριν διαβάσετε για την απορία που με έπιασε, θα σας πω για να σας προλάβω και να μην το πείτε, πως καθένας κάνει ό,τι γουστάρει με τη ζωή του αλλά και με το ιστολόγιό του. Τα είπαμε και τα ξεκαθαρίσαμε. 

Προσπαθώ να καταλάβω γιατί κάποια άτομα αποφασίζουν να έχουν ένα ιστολόγιο μόνο για λίγους αναγνώστες. Γιατί δηλαδή το κάνουν ιδιωτικό και πρέπει να έχεις πρόσκληση για να μπεις. Όταν αποφασίζει κανείς να εκθέσει τις απόψεις του στο διαδίκτυο, το κάνει ξέροντας πως η θέαση θα είναι δημόσια. Το να γράφεις για λίγους ή καλύτερα για επιλεγμένους δεν έχει κάποιο ουσιαστικό νόημα. Αν θες γράψε το κείμενο σε ένα mail και στείλε το. Η γράψε σε ένα τετράδιο τις σκέψεις σου και έχε το να το διαβάζεις όταν γεράσεις. Το διαδίκτυο είναι για όλους, δεν είναι για λίγους.

Όταν αποφάσισα να ανοίξω αυτό το ιστολόγιο, σε μια πολύ περίεργη και μελαγχολική φάση της ζωής μου, θρηνώντας στην ουσία αγαπημένα μου άτομα, το έκανα με απόλυτη επίγνωση πως θα είναι ανοιχτό για όλους. Επέλεξα το χιουμοριστικό-σατιρικό είδος και άφησα ανοιχτά τα σχόλια για όλους. Και για όσους γουστάρουν και για όσους δυσανασχετούν.  Η αλήθεια είναι πως έχω ακούσει-διαβάσει τα εξ αμάξης ακόμη και για τον χαρακτήρα της γράφουσας που λίγοι τον γνωρίζουν εδώ μέσα. Αυτό ποτέ δε με απέτρεψε να αφήσω ανοιχτά τα σχόλια. Όταν εκτίθεσαι -έστω ανώνυμα- εκτίθεσαι σε όλο σου το μεγαλείο. 

Πρόσφατα χαρακτηρίστηκα ως κοινωνικό σκουπίδι. Είμαι ένα μικρό ταπεινό κοινωνικό σκουπίδι και δε διαφωνώ με αυτό. Αν σκεφτούμε πως τα σκουπίδια ειναι αποτελέσματα ενεργειών και αποφάσεων μας και πως σχηματίζονται επειδή έχουμε αποφασίσει να κάνουμε κάποια ωραία πράγματα που μας γεμίζουν, υπό αυτό το πρίσμα και μόνο, όλοι μας είμαστε κοινωνικά σκουπίδια, απόρροια δηλαδή ενεργειών του σύμπαντος. Και να ξέρετε πως ο πολιτισμός δεν είναι για όλους. Προσωπικά δεν επιλέγω τον πολιτισμό της δηθενιάς και της κουλτούρας. Προτιμω μια ανακύκλωση κι έναν βιολογικό καθαρισμό, διαδικασίες μέσα από τις οποίες προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και να μην επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη που έκανα στο παρελθόν. Ως κοινωνικό σκουπίδι λοιπόν αποφασίζω να αλλάζω, να ωριμάζω, να εξελίσσομαι. Κι όχι να βαλτώνω σε μια χωματερή κλαίγοντας τη μοίρα μου.

Έχασα τον συλλογισμό μου όμως. Και αυτό θα σας κοστίσει μια παράγραφο ακόμη για να αναφέρω την απορία μου, η οποία είναι η εξής: Σήμερα, έτυχε να έχω πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο. Επισκέφτηκα σχεδόν όλα τα ιστολόγια που παρακολουθώ μέσω της λίστας που έχω στα πλαϊνά του ιστολογίου μου. Με λύπη διαπίστωσα πως κάποιοι - αγαπημένοι μου blogger - επέλεξαν να ιδιωτικοποιήσουν τα ιστολόγια τους. Κάποιοι μου έστειλαν πρόσκληση. Κάποιοι άλλοι όχι. Το παράπονο μου είναι διττής φύσεως. Αφενός με ενόχλησε που αγαπημένα μου άτομα δε με κάλεσαν να διαβάζω τις σκέψεις τους αλλά οκ θα ζήσω και χωρίς αυτά και αφετέρου με ενόχλησε που τα ιδιωτικά ιστολόγια έχουν αυξηθεί τόσο πολύ. Η ελευθερία του λόγου και της σκέψης αρχίζει σιγά σιγά να συρρικνώνεται. Σε αρκετά ιστολόγια είδα λεκτικές επαληθεύσεις και διάφορα άλλα κόλπα που δυσχεραίνουν την επικοινωνία. Και φυσικά δε θα αναφερθώ στα ιστολόγια που έκλεισαν εντελώς. 

Το bloging είναι ένα κομμάτι από τις ζωές μας πια. Σημαντικό κομμάτι. Μπορεί να μην είναι πρωτεύον αλλά είναι σημαντικό γιατί εκεί αφήνουμε ακόμη και κάποιες ενδόμυχες σκέψεις μας. Τουλάχιστον εμείς οι ανώνυμοι. Έχει μεγάλη σημασία να το προστατεύσουμε και να το προασπίσουμε και μαζί του και την ελευθερία του λόγου και της σκέψης. Ας μη μας πτοεί η διαφορετική άποψη, η κακεντρεχής άποψη, η λασπολογία ή ακόμη και η κακία. Ανοίξτε τα ιστολόγια σας, ανοίξτε τα σχόλια. Μιλήστε ελεύθερα για ό,τι θέλετε, για ό,τι σας απασχολεί ή για ό,τι σας κάνει να χαμογελάτε. Η επικοινωνία και η έκφραση είναι δεύτερη φύση του ανθρώπου. Για να μη πω πρώτη. 

Και τώρα ας ευχηθώ και πάλι Καλό Καλοκαίρι. Μπορεί και να επανέλθω νωρίτερα από το πέρας των διακοπών μου.

Φιλιά πολλά σε όλους.

7 Ιουλίου 2012

Φωτιά και μπούρμπερη

Τι μέρα είναι; Τι ώρα είναι; Ξημέρωσε ή είναι ακόμη βράδυ; Έριξα έναν υπέροχο τεράστιο ύπνο κι ήρθε κι αφράτεψε το μάγουλο. Φυσικό λίφτινννγκκκκ το λέω εγώ. Πρέπει να ήμουν περίπου τρεις μέρες άυπνη λόγω των εκλογών. Ναι καλά διαβάσατε. Την περασμένη Δευτέρα μεταφέρθηκαν τα 2 μαθήματα που έδινα στο Πανεπιστήμιο για τούτο το Σάββατο, λόγω εκλογών, με αποτέλεσμα να με πηγαίνει πίπα κώλο από την Πέμπτη που μας πέρασε γιατί σωρεύτηκαν όλα μαζί σε ένα τριήμερο. Και τα κατάφερα, αλλά παρέδωσα σήμερα το απόγευμα το πνεύμα μου. Ή μήπως το παρέδωσα χτες; Δε ξέρω δεν απαντώ. Ακόμη νυστάζω, αλλά είπα να κάνω μια ανάρτηση έτσι για το καλό. 

Αναρωτιόμουν πόση δύναμη μπορεί να κρύβει ο άνθρωπος μέσα του. Επιβεβαιώθηκε πως κρύβει πολύ. Αυτό είναι το άσχετο της ανάρτησης αλλά και το σοφό μαζί. Γενικώς δεν αντέχω τα ξενύχτια, αλλά αυτες τις τρεις μέρες τα κατάφερα, παρόλο που για την υγεία μου δεν είναι και το ιδανικότερο να ξενυχτάω. Όχι γιατί έχω τίποτα σημαντικό, αλλά υγεία είναι και η ξεκούραση και ο χορτάτος ύπνος. 

Εν όψει διαιτας, διατροφής και όπως θες πές του, βούλωμα στόματος και ράψιμο μαζί, πήγα στο σούπερ μάρκετ ένα πρωί να αγοράσω μαρούλια, τόνους, λεμόνια και μια μουστάρδα. Να έκαναν τα ψώνια μου εφτά ευρώ; Να έκαναν. Δίνω 20ευρω, η ταμίας ομως χαχάνιζε με την παραδιπλανή ταμία, παίζει να μην είχε ξυπνήσει και για τα καλά και εκανε τη πατάτα να μου δώσει τα ρέστα από 20ευρώ και ένα 20ευρω ακόμη. Πόσα λοιπόν ευρώ έβγαλε η Cούλα σε ένα πρωινό λόγω της δίαιτας; Οποιος το βρει κερδίζει μαρουλοτονοσαλάτα από τα χεράκια μου. Ή μάλλον από τα χεράκια της ταμία. 

Αν μάθαινε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, πως δεν είπα στην κοπέλα πως έκανε λάθος και πως κράτησα τα χρήματα θα έψαχνε να βρει παπά να με εξομολογήσει. Ομως εγώ ήμουν αποφασισμένη να μην δώσω σημασία στα ρέστα, δείχνοντας εμπιστοσύνη στη κοπέλα. Τα έβαλα στο πορτοφόλι και συνέχισα τις δουλειές μου. Το αντιλήφθηκα πολύ αργά για να γυρίσω πίσω. Κι έτσι τα κράτησα. Ε μα κι αυτή η ευλογημένη η ταμίας; Θα τα πληρώσει από τη τσέπη της, αλλά ειλικρινά αν το έβλεπα έγκαιρα θα την διόρθωνα. Όμως δε θα ήθελα και να την προσβάλλω. Καταλαβαίνετε...

Και μπαίνω στο Κτελ για να πάω κλεφτά ως το πατρικό να κάνω κανένα μπάνιο. Έχει παραγίνει το κακό με μένα. Σαν το γάλα μέσα στις μύγες έχω καταντήσει. Φορτώνω τη βαλίτσα μου στη μπαγαζιέρα, πιάνω θέση παράθυρο να βλέπω και ξεκινάμε. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μπαίνουν στο λεωφορείο καμιά δεκαριά γύφτοι. Και τι κάνανε οι γύφτοι; Θέλετε να μάθετε; Αρχικά τσακώθηκαν με τον οδηγό για τα εισιτήρια. Έπειτα ζητούσαν απόδειξη για τα εισιτήρια κάνοντας τρελή φασαρία. Κι όταν πήγαν να κατέβουν από το λεωφορείο...άδειασαν τη μπαγαζιέρα. 

Βγαίνει ο οδηγός και μας κάνει νόημα, αν έχουμε πράγματα κάτω. Φυσικά και είχαμε πράγματα κάτω. Μαγιό, αντηλιακά, πετσετες μπάνιου, εσώρουχα, ρούχα, φωτογραφική μηχανή, φορτιστές και πολλα άλλα πράγματα. Μα έλα που μας τα πήραν οι γύφτοι...Μα τι γύφτοι όμως ε; Τελικά κατεβαίνω σαν τη τρελλή και τους παίρνω στο κατόπι φωνάζοντας: Η ροζουλί τσαντούλα δεν έχει τίποτα σημαντικό μέσα, φέρτη μου, μη σε πάρει....η Χρυση Αυγή. Ευτυχώς την κρατούσε ένα μικρό γυφτάκι, φοβήθηκε που με είδε αλλοπαρμένη και μου την έδωσε αμέσως. Και οι υπόλοιποι επιβάτες τρέχανε να τσακώσουν τον σωστό γύφτο με τη σωστή τσάντα. Χαμός στον Ισθμό κυρίες και κύριοι.

Κι ύστερα ήρθαν τα σορτσάκια. Ρε σεις κοπελιές σε λίγο θα κυκλοφορείτε με το πουλί όξω. Δεν παλεύεται αυτή η κατάσταση με τα σορτσάκια. Πέρσι ανέβαιναν ώς το μέσο του μπουτιού, φέτος ανέβηκαν μουνί. Συγγνώμη αλλά ρίξτε και μια ματιά στον καθρέφτη κοπελιές! Δεν είστε και όλες για σορτσάκια. Μπαίνει που λέτε μέσα στο λεωφορείο μια κοπελιά και φορούσε ή να πω καλύτερα δε φορούσε...ένα σοορτσάκι τι να σας πω. Φαίνονταν μέχρι και τα κωλομέρια. Εννοείται πως την κοίταξαν όλοι. Μάλιστα κάποιες κυρίες κάτι σιγοψιθύρισαν. Καλά δε με νοιάζει αυτό εμένα, ας φορέσει καθένας ό,τι θέλει, απλά απορώ με το πόσο πρόβατα γίνονται οι γυναίκες και πόσο θύματα της μόδας. Και σε αυτήν την εποχή έτσι; Που υποτίθεται πως έχουμε καραχειραφετηθεί. Οχι άλλο σορτσάκι κορίτσια....και μην ξεχνάτε να βάζετε πάντα αποσμητικό και να ξυρίζετε μασχάλες. Ελεος όμως. Αφού αποφασίζεις να το φορέσεις το αμάνικο ρίξε και μια ξούρα ρε κοπελιά, δε θα το πούμε πουθενά.

Και αυτή τη στιγμή θα γράψω τη τελευταία παράγραφο και θα απευθύνεται στους άντρες άνω των πενήντα ετών. Και για να μην παρεξηγηθώ πρώτα πρώτα στον μπαμπά μου. Λυσσάτε πια με αυτά τα παλιοπουκάμισα το Καλοκαίρι. Επειδή έπιασες μια άλφα -τη λες και βητα- ηλικία δε πάει να πει πως γέρασες άνθρωπέ μου. Αυτά τα πουκάμισα τα λεπτά υποτίθεται, που αν ιδρώσεις βρωμοκοπάνε, τι τα θες και τα φοράς; Άντε πάρε μπλουζάκια ανάλαφρα, δροσερά που κρατάνε και τις οσμές. Μη τα πάρεις σε λαχανί, αν δε το νιώθεις. Πάρτα σε γκρί, σε μπλε, σε ένα χρωματάκι που να σε βολεύει, αλλά σε ικετεύω μη το κάνεις αυτό. Σηκώνεις το χέρι να πιάσεις χειρολαβή και έχει στεγνώσει στην αμασχάλη πέντε φορές ο ιδρώτας σου από το πρωί και μυρίζει σαπίλα εκεί κάτω. Σε ικετεύω. Σε αγαπώ και σου το λέω. Απέσυρέ τα τα βρωμοπουκάμισα. Μεταμορφώσου. Ανανεώσου. 

Κατά τα άλλα: Η εξεταστική συνεχίζεται ως τις 4 Ιουλίου...γκρρρρρ. Έκανα ήδη ένα μπανιο που όμως κατάφερα να γίνω σα το κώλο της μαϊμούς από το πύρωμα. Η ανιψιά μου τρελαίνεται για τη θάλασσα. Τα ανίψια τα διδυμάκια θα τα δω σύντομα και θα σας πω τα νέα τους.

Περάστε όμορφα, κάντε μπανάκια, πιείτε φρέντοκα-πουτσίνους, κάντε ανυπόφορα σεξ, πιείτε πολλά νερά και απολαύστε χαλαρά το Καλοκαιράκι.


Σας αγαπώ και σας φιλώ μέσα στις μούρες σας.
Τα ξαναλέμε σύντομα.

ΥΓ Αν ξέρει κάποιος ας μου εξηγησει τι σημαίνει ο τίτλος μου και από που προήλθε! Ευχαριστώ  εκ των προτέρων.

ΥΓ Τι ζέστη έχει Παναγία μου; Ρε μήπως να πάψω να αντιστέκομαι σε ένα κλιματιστικό; 

ΥΓ Εγω θα συνεχίζω να γράφω βλακείες...Εσύ θα συνεχίζεις να διαβάζεις;;; Ήμαρτον....

24 Ιουνίου 2012

Χαστούκια, Βάφτιση, Κηδεία, Γέννα

Αυτος ο Λοβέρδος δε βαρέθηκε να περιδιαβαίνει στα κανάλια; Μιλάμε οπου και να κοιτάξεις, όποιο πάνελ κι αν προσέξεις, θα είναι εκεί. Το κακό είναι πως δεν του βάζουνε τον Κασιδιάρη δίπλα να του ρίξει καμιά ξανάστροφη. Μα κι αυτός ο ευλογημένος ο Χρυσαυγίτης, τη Λιάνα βρήκε να μπουφλήσει; Είχα πει κάποτε στη ξαδέρφη μου τη Catina πως μου αρέσει ο τρόπος που μιλάει ο Κασιδιάρης σε συνάρτηση με τα δεκαπέντε κιλά τικ που έχει. Από τότε η Catina όπου τον έβλεπε με ενημέρωνε: Coύλα ο δικός σου στο mega κλπ. Η Κανέλλη είναι αδυναμία μου πολλά χρόνια τώρα. Και η ξαδέρφη αν θέλει πάλι να αναφερθεί σε αυτήν μου λέει: Η δικιά σου στο CNN πχ. 
 Οπότε εκείνο το πρωινό της αγίας χαστουκιάς με παίρνει η ξαδέρφη και μου λέει: Ο δικός σου σφαλιάρησε τη δικιά σου. Άντε βγάλε άκρη. 

Κι ύστερα βαφτίσαμε την Αιμιλία-Βασιλεία. Θυμάστε στη βάφτιση της βαφτιστήρας μου της Μαρισόφης τι είχα περάσει για να γίνω άνθρωπος; Τα ίδια επεράσαμε. Νύχια, μαλλιά, αποτριχώσεις, φορέματα, σαν να βγήκα από περιοδικό ήμουν, φιγουρίνι, θα έλεγε η γιαγιά μου, αν ζούσε. Το αποτέλεσμα ήταν να τρέχω πανικόβλητη για όλα καθώς όλοι οι άλλοι ήταν στο κόσμο τους. Η θεά ανιψιά ούτε ένα δάκρυ δεν έχυσε. Μόνο όταν πήγαμε να της φορέσουμε το φόρεμα τούρτα ήρθε το μωρό και πύρωσε. Αν η νονά είναι κακόγουστη ρε παιδάκι μου όμως ε; Πνίγηκε το μωρό στο τούλι. Πρέπει να είχε δέκα στρώσεις τούλι το φόρεμα. Τη λυπήθηκε η ψυχή μου και λίγο πριν πάμε στο τραπέζι, όταν μείναμε οι δυο μας, την απελευθέρωσα από το τουλοφόρεμα και την έντυσα απλά με ένα καλοκαιρινό φορεματάκι. Κι ήρθε και μου γέλασε από την ανακούφιση και κατουρήθηκα πάνω μου από τη χαρά μου. 

Με έριξε όμως πολύ ψυχολογικά ο θάνατος της αγαπημένης μου θείας. Της μάνας της ξαδέρφης Catinas. Αυτή μου η θεία ήταν πολύ κοντά μου. Την αγαπούσα και με αγαπούσε. Πίναμε συχνά τα καφεδάκια μας, συζητούσαμε, χαμογελάγαμε, πηγαίναμε για μπάνιο τα Καλοκαίρια, χαζοκουτσομπολεύαμε, τρώγαμε πίτα του παππού και σουβλάκια κάτι ξέφρενες νύχτες και μοιραζόμασταν μια μπυρίτσα.  Τρώγαμε τα μεσημεριανά παγωτάκια μας κρυφά από τον θείο και ήταν η μόνη που ήξερε όλα μα όλα μα όλα τα γκομενικά μου. Είχε το άγχος της κι αυτή, που δεν παντρεύομαι. Της έλεγα να μην ανησυχεί γιατί περνάω καλά. Χαμογελούσε και έλεγε: Εσυ ξέρεις, αλλά εγώ θέλω να προλάβω να σε δω νυφούλα. Τελικά δε πρόλαβε να με δει. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Δε πρόλαβε να δει ούτε τα ίδια της τα εγγόνια, τα οποία γεννήθηκαν μια ακριβώς μέρα μετά το θάνατο της. 

Έκλαψα πικρά στη κηδεία της. Δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ο εγκέφαλος μου έστελνε την εντολή και ήμουν ανίκανη να ηρεμήσω τους δακρυγόνους μου αδένες. Όχι πως δεν το περιμέναμε. Το ξέραμε πως θα συμβεί. Αλλά είναι αλλιώς η θεωρία και αλλιώς η πράξη. Για τη θεωρία μπορείς να προετοιμαστείς, να την μάθεις απ' έξω, αλλά στη πράξη δε μπορείς πάντα να ελέγξεις τα συναισθήματά σου. Έκλαψα περισσότερο και από τότε που θάψαμε τον αδερφό μου. Τότε δεν είχα κλάψει. Ίσως τώρα στην θεία να έκλαψα και για τον αδερφό μου και για εκείνη. Και αυτή η έντονη συναισθηματική μου φόρτιση άρχισε όταν διάβασα το κηδειόχαρτο έξω από το σπίτι της θείας. Που έγραφε: Κηδεύουμε την ....και από κάτω υπέγραφε, ο σύζυγος, τα παιδιά, τα εγγόνια. Από εκείνη τη στιγμή σκοτείνιασα. Όχι για τα νεογέννητα που δεν γνώρισαν αυτόν τον υπεροχο άνθρωπο, αλλά για εκείνη που τόσο νέα (μόνο 62) δε πρόλαβε να δει τις φατσούλες τους να την κοιτάνε. Έφυγε με αυτό το καημό.

Κι αυτό το νεκροταφείο της Αθήνας ρε παιδάκι μου, (το Γ συγκεκριμένα) και η όλη διαδικασία ήταν λίγο κρυόκωλα. Τους είχαν στοιβαγμένους τους νεκρούς στον προθάλαμο και έμενες εκεί μαζί τους μέχρι τη κηδεία. Δεν είχα ξαναπάει σε κηδεία στην Αθήνα. Στην επαρχία είναι αλλιώς τα πράγματα. Δεν υπάρχει βασικά τόσος συνωστισμός. Ο νεκρός σου, αναπαύεται αν όχι στο σπίτι, στο εκκλησάκι που θα γίνει η κηδεία του. Δεν είναι παρέα με άλλους δέκα. Δε ξέρω, σας το λέω ειλικρινά και το παραδέχομαι ενώπιον όλων. Παρόλο που θεωρούμαι και είμαι πολύ σκληρός άνθρωπος, αυτός ο θάνατος μου κόστισε πολύ ακριβά. Εκανα δυο μέρες να βρω το χαμόγελό μου και κάπου εδώ θέλω να ευχαριστήσω μια ψυχή που με βοήθησε πολύ, έστω και καθυστερημένα, να χαμογελάσω λίγο, να ξεχαστώ. 

Και φυσικά δε μπορώ να μην σας δώσω μερικές γαργαλιστικές λεπτομέρειες από τα ανίψια μου απο την ξαδέρφη Catina, που γεννήθηκαν λίγο μετά το θάνατο της γιαγιάς τους. Ειναι τρελές μούρες. Η μικρή έχει ένα απίστευτο ταπεραμέντο. Κοίταζε με τόσο έντονο βλέμμα. Μου θύμισε την θεά ανιψιά μου, την Αιμιλία-Βασιλεία. Μάτια ορθάνοιχτα από τη πρώτη στιγμή. Είμαστε ομορφόσογο παιδί μου. Τι να λέμε τώρα. Το αγόρι πιο συγκρατημένο και αρκετά κουρασμένο, δε μου χάρισε ένα βλέμμα μιας και όταν το είδα κοιμόταν και η τύχη του δούλευε. Ανυπομονώ να περάσουν λίγο οι μέρες και να πάω να τα ξαναδω. Προς το παρόν δεν μπορώ να πάω γιατί έχω εξεταστική. Δεν είναι τόσο το διάβασμα που με εμποδίζει, αλλά το γεγονός πως έρχομαι σε επαφή με πολύ φοιτητόκοσμο και δε λέει να κολλήσουν τίποτα τα νεογέννητά μας.

Αυτά ήταν τα νέα μου. Τα ξαναλέμε σύντομα!
Να προσέχετε πολύ τις παλιομουτσουνάρες σας.
Φιλιά σε όλους.

15 Ιουνίου 2012

Μανάδες του facebook

Ποτέ δε κατάλαβα ποιο το όφελος να κοτσάρεις στο facebook τη φάτσα σου, μαζί με το γκόμενο κολλημένο πάνω σου, που σου ρουφάει τη γλώσσα και τα χείλια, μαζί. Αλλά όχι, δε φταις εσύ, αλλά η μάνα σου. Εκείνη που σου έδωσε τόση ελευθερία αλλά δε σου έμαθε ποτέ τι πάει να πει σέβομαι (τον εαυτό μου έστω).

Τώρα θα μου πεις εύλογα πως η μάνα σου εγκρίνει το γκόμενό σου, τον έχει γνωρίσει και μάλιστα έχει κι εκείνη facebook και όποτε δεν έχει τι να κάνει, σχεδόν πάντα δηλαδή, κάθεται μπροστά στην οθόνη, πιάνει ανούσιες καλημέρες, καληνύχτες και αρλούμπες με τις άλλες νοικοκυρές και πετάει και κανένα τραγούδι που και που πχοιοτικό και κουλτουριάρικο.

Είναι εκείνη η ίδια γυναίκα που σχολιάζει τα πάντα, που μειώνει τους άλλους χωρίς να νοιαστεί πως θα νιώσουν, που αναζητά ευκαιρία να παρεξηγηθεί με το παραμικρό, παρόλο που η ίδια έχει προσβάλλει πρώτη και που ξέρει να δίνει συμβουλές μόνο στους άλλους γιατί τα παιδιά της είναι στο απυρόβλητο. 

Θυμώνω γιατί πίσω από κάθε κοριτσάκι που εκθέτει τον εαυτό του τόσο πολύ στο διαδίκτυο, κρύβονται μανάδες που το παίζουν υπεράνω και ξερόλες και επιπέδου και αξιοπρεπείς του κώλου που έχουν πάντα κάτι να πουν για τα παιδιά των άλλων ενώ το παιχνίδι για τα δικά τους τα παιδιά το έχουν χάσει.

Καλό τριήμερο να έχετε.

Άντε γεια.

2 Ιουνίου 2012

Μετεκλογικά cουλά

Ρε φίλε, σε τι χώρα θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας; Ποιος δουλεύει ποιον ήθελα να ήξερα. Ο Σαμαράς δεν τα κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση. Ο Τσίπρας δε τα κατάφερε να πείσει τη Παπαρήγα να βγει απο τα ξεχασμένα συρτάρια της πολιτικής της και να ορμήξει στο προσκήνιο, αρπάζοντας την ευκαιρία που της δόθηκε να βγει από τα ημίμετρα.

Ο Βενιζέλος όμως ε; Τσάκαλος. Ξέρει παιδί μου ο άνθρωπος. Είναι έμπειρος πολιτικός. Ξέρει να μοιράζει τις καρέκλες σωστά. Ο βούβαλος δεν έχει ακόμη καταλάβει πως σαν τρίτο κόμμα άρα μικρό κόμμα πρέπει να βουλώσει το στόμα του και να υπακούει. Να το βουλώσει για δίαιτα, όχι. Είναι δύσκολο. Αλλά μάλλον είναι δύσκολο να του βουλώσει γενικώς. Τι παπαριές είπε πάλι σήμερα και μου ανέβασε την ανεβασμένη μου πίεση. Είπε το κορυφαίο: Είμαι αποφασισμένος για τα πάντα. Ναι ρε είσαι. Είσαι αποφασισμένος να διαλύσεις αυτή τη χώρα κι εσύ και οι ομοιοί σου! Είσαι αποφασισμένος να μας σπάσεις τόσο πολύ τα νεύρα που θα ψηφίσουμε όλοι Χρυσή Αυγή με την εντολή να σε πλακώσουν στο ξύλο σαν αλλοδαπό... (μπλακ χιούμορ ήταν το τελευταίο...)

Κι έχουμε και τον Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής να κάνει πολιτική στου κασίδα το κεφάλι. Δεν κατηγορώ διόλου τη Χρυσή Αυγή για ό,τι κάνει ή για την ύπαρξή της. Ούτε αυτούς που την ψήφισαν κατηγορώ. Τα σώματα ασφαλείας, οι κάτοικοι του κέντρου και γενικότερα περιοχών που ξεχνάς τα ελληνικά σου από τους ξένους  που βρίσκονται εκεί και όσοι άλλοι τη ψήφισαν καλά έκαναν. Όπως εσύ που πήγες και ψήφισες Πειρατες, Νεραιδες και τον Γκάμι τον Μπέαρ. Εκείνο που αρχίζει να με ενοχλεί στη Χρυσή Αυγή είναι που από τη στιγμή που έλαβαν βήμα να μιλήσουν και να πουν τις θέσεις τους, ψεύδονται ασύστολα σχετικά με τα πιστεύω τους. Και νομίζουν πως με αυτό το τρόπο θα αγιοποιηθούν και θα γίνουν αποδεκτοί από μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού.

Πάντως είναι καλό που πλέον τους βλέπουμε και τους ακούμε στα ΜΜΕ. Όσο κι αν προσπαθούν να παρουσιάσουν ένα πρόσωπο με στοιχεία καθαρού ελληνικού εθνικισμού, από τους χαρακτήρες τους και από το ύφος που μιλάνε, φαίνεται το ποιόν τους. Κι ανιστόρητος να είσαι (σε εσένα το λέω που τους ψήφισες), όταν τους δεις θα καταλάβεις τι είναι, τι πρεσβεύουν και πως συμπεριφέρονται.

Ας δούμε τώρα τα παράλογα. Ρε φίλε θύμισέ μου, πόσο ποσοστό πήρε ο Κουβέλης; Πόσο;  6% πήρε; 6% ρε φίλε. Και τον προτείνουν για πρωθυπουργό; 6%? Μα για πόσο μαλάκες μας περνάνε; Ψήφισε ο λαός Κουβέλη; Του έδωσε εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση και να ηγηθεί; Μία ο Παπαδήμος, μία ο Κουβέλης, νιώθω πως τζάμπα χάσαμε τα μπάνια μας κι ένα καλό σεξ στη παραλία τη Κυριακή 6 Μαϊου και πήγαμε και ψηφίσαμε! Τζάμπα καίει η λάμπα. Τζάμπα μάγκες.  Τζάμπα όλα. Αυτοί συνεχίζουν να μας γράφουν στα αποτέτοια τους και ακολουθούν τις γκλάβες τους. Πείτε μου τώρα εσείς....Τους χρειάζεται ή δε τους χρειάζεται Χρυσή Αυγή να φάνε λοστάρι στη κεφάλα και να έρθουν να στρώσουν; Ε ; ε; ε; Κι αυτό δεν είναι μπλακ χιούμορ. Το εννοώ.

Άντε να δούμε τι θα γίνει. Προς το παρόν σας φιλώ στα μούτρα και τα ξαναλέμε σε λίγες μέρες.
 
10 Μαϊου 2012

Παλιολινάτσες

Όλο το καλλιτεχνικό στερέωμα πολιτεύτηκε. Το τι καλλιτέχνης κατεβαίνει για υποψήφιος, δεν έχετε ιδέα, ή μάλλον έχετε. Ό,τι άνεργο κυκλοφορεί, κατεβαίνει στις εκλογές.Τρελαίνομαι να βλέπω Βάνα Μπάρμπα με το ύφος της σωτήρος Παναγίας Παρθενούσας. Μέχρι και ο Καλλίρης κατέβηκε! Το νου σου κύριε οδηγέ, γλιστράω στις χειρολαβές, από το σπίτι του κοντά, όταν περνάς μη σταματάς. Δε κατεβαίνω πια εδώ, κι ας ξέρει πως τον αγαπώ... Με είχε σημαδέψει αυτό το λαλάκι τότε παλιά. Για να μην αναφερθώ στη Τζούλια. Δε θέλω. Έλα μη με πιέζεις. Δε θέλω λέμε.

Είχαμε όλες τις πορδές να σκάνε μία μία, έχουμε και τη Χρυσή Αυγή να παίρνει 9% στις δημοσκοπήσεις! Απορώ ρε φίλε, δεν έχει διαβάσει κανείς Ιστορία σε αυτή τη χώρα; Προσπερνώ τα σκουπίδια και αναρωτιέμαι: Πόσο κάνει άραγε ένα εισιτήριο χωρις επιστροφή για Χονολουλού; Τρελοχαβανέζα θα ντυθώ, συνέχεια το κορμί μου θα κουνώ, φέρτε πιρόγες και πάμε αλλού, επόμενη μας στάση η Χονολουλού. Αυτό το λαλάκι τραγουδώ στην ανιψιά μου και χέζεται κυριολεκτικά από τα γέλια. Κι εγώ μαζί της. Μεγαλώνει κι ομορφαίνει. Και μου μοιάζει. Σε όλα. Ειδικά στη γκρίνια...

Σας έχω καλά νέα. Βγήκαν οι εξετάσεις που έκανα. Ήταν ένα γενικό τσεκ απ. Έχεις να θάψεις κόσμο! Βροντοφώναξε ο γιατρός. Σφύζω άκρας υγείας. Και η πίεση ίσως να μην είναι τόσο πρόβλημα ακόμη. Θα το γλιτώσω το χάπι ρε παλιολινάτσες. Σε σας το λέω που με είπατε γριά και τελειωμένη ή που το υπονοήσατε. Βέβαια μια υπέρταση καλό είναι να την έχω καβάτζα, για να περνάει το δικό μου πάντα. Όχι πως δε πέρναγε. Η μάνα μου, αναζητά γκόμενο που θα μου βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Της λέω χαμογελαστά πως αν τον βρει μπορεί να τον κρατήσει. Προτιμώ το ξυπόλυτο λουκ, έρχεται και Καλοκαίρι, η αμμουδιά καίει και το μπιτς βόλεϊ με περιμένει και φέτος.

Απέναντι από το σπίτι μου, σε ένα διάρι μένει μια κοπέλα μόνη της. Ίσως να είναι φοιτήτρια ίσως όχι. Χτες το μεσημέρι, είχε πολύ καλό καιρό. Αχ τρεμένς τρεμένς...ήρθε το Καλοκαίρι που ποθούμε. Ασχετο. Βγαίνω που λέτε στο μπαλκόνι με ένα καπουτσίνο ντεκαφεϊνέ να φωτοσυνθέσω, καπνίζοντας το 3 απο τα 5 συνολικά τσιγάρα που καπνίζω τη μέρα. Και την βλέπω να έχει αράξει σε μια πλαστική καρέκλα από αυτες που απλώνεις την αρίδα σου το Καλοκαιράκι και παίρνεις τρελά δεκάλεπτα ύπνου. Είχε και μια φραπεδιά στο πλάι.

Κι εκεί που σκέφτομαι πόσο ωραία είναι τα ζεστά μεσημέρια στην αντηλιά, τη βλέπω να βγάζει μανιασμένα από τη μύτη της μια τεράστια μακρόστενη στρουμπουλή μύξα και να τη χώνει στο στόμα της. Αυτό ήταν. Βουτάω τον ντεκαφεϊνέ, σβήνω το τσιγάρο στη μέση (άρα 4,5 τσιγάρα τη μέρα) και μπαίνω μέσα χωρίς να κοιτάω καθόλου απέναντι. Έλεος...ε ρε τι κάνει αυτή η ανεργία...Θα τρώμε ό,τι νά' ναι!

Χτες το πρωί έβγαλα την ανιψιά βόλτα στη Νέα Σμύρνη, με το καροτσάκι της, το αντηλιακούλι της, το ζακετάκι της και τα λοιπά αξεσουάρ. Το τι κόσμος με φλέρταρε δεν έχετε ιδέα. Βαρούσαν οι κόρνες και γινόταν πανικός. Εγώ ήξερα πως τα μωρά είναι γκομενοπαγίδες όταν τα κυκλοφορούν άντρες! Χτες ανακάλυψα ότι συμβαίνει το ίδιο και με τις γυναίκες ή νόμιζα ότι το ανακάλυψα. Μέχρι που επιστρέψαμε σπίτι και η αδερφή μου, με επανέφερε στην πεζή πραγματικότητα. Ρε μήπως σου κόρναραν επειδή έκλεινες το δρόμο με το καρότσι; Ε μα ναι, το πήγαινα από το δρόμο το καρότσι. Δεν είναι πεζοδρόμια αυτά που έχει η Νέα Σμύρνη! Και τελικά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις γυναίκες. Κρίμα.

Αυτά εν ολίγοις. Όμορφο υπόλοιπο ΣΚ να έχετε. Να προσέχετε. Να κάνετε σεξ, αλλά κυρίως να χαμογελάτε. 

 Φιλιά σε όλους

ΥΓ Την Πρωτομαγιά υποσχέθηκε ο πατέρας μου να μας φτιάξει κοκορέτσι μιας και δε το ευχαριστηθήκαμε το Πάσχα. Έλα...ελα...ελα...πάρε...πάρε...πάρε...Εδώ η καλή χοληστερίνη! Θα έχω νέο φωτογραφικό ντοκουμέντο του πριν το ντου στη πιατέλα και του μετά το ντου. 
 
28 Απριλίου 2012