Έρωτα μου αγιάτρευτε Κωνσταντίνε

Πριν δυο μήνες τον γνώρισα. Εκείνος βρισκόταν πίσω από τη μεγάλη τζαμαρία και χαμογελούσε ανέμελα. Εγώ από την άλλη πλευρά σα χάνος τον κοιτούσα. Μα τω Δία, δεν είχα ξαναδεί πιο ωραίο άντρα. Είναι μερικοί άντρες αντικειμενικά όμορφοι. Μερικοί άλλοι αντικειμενικά δε βλέπονται και κάποιοι δεν σε γοητεύουν παρά με το μυαλό τους. Κι εκεί θέλει λίγο χρόνο για να το αντιληφθείς. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες. Αλλά προς το παρόν το λεσβιακό κομμάτι δεν το έχω αγγίξει ως Coύλα, παρόλο που πιστεύω στο ερμαφρόδιτο της ψυχής. Ας επανέλθω στους άντρες. Μάλλον στον συγκεκριμένο άντρα που μου πήρε τα μυαλά μιας και ανήκει στη πρώτη κατηγορία αντρών. Είναι όμορφος. Κούκλος. Και πολύ σέξι.

Οι ματιές μας διασταυρώθηκαν ξανά μετά από περίπου 45 μέρες. Ναι, τις μετρούσα. Για τόσο πάθος μιλάμε. Συναντηθήκαμε στο σπίτι του. Μη ρωτάτε τα πως και τα γιατί. Με λίγη μαεστρία κατάφερα και πήγα σπίτι του. Μη βιαστείτε να με κρίνετε. Αν θες κάτι πολύ, δε περιμένεις κανένα γαμοσύμπαν να συνωμοτήσει. Παίρνεις το κώλο σου και πας να κατακτήσεις αυτό που θες. Όλα τα άλλα είναι μπούρδες. Αρχίσαμε λοιπόν να φιλιόμαστε. Μιλάμε για φιλιά παθιασμένα. Φιλιά δίχως αύριο. Εγώ που γενικά είμαι ακατάδεκτη στα φιλιά, σε εκείνον όχι μόνο δε μπορούσα να αντισταθώ, αλλά τον φιλούσα κι εγώ συνέχεια. 

Λένε πως τα φιλιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού είναι το κάτι άλλο. Μόλις ανακάλυψα λοιπόν την αδυναμία του αυτή, δε σταματούσα να τον φιλάω. Έμεινα σπίτι του περίπου μια εβδομάδα. Και κάναμε πολλά πράγματα μαζί. Κοιμόμασταν αγκαλιά, τρώγαμε αγκαλιά, κάναμε μπανάκι αγκαλιά. Το καλύτερο απ' όλα ήταν όταν έχωνε το προσωπό του, αχ αυτό το υπέροχο μελαχροινό πρόσωπο, στο στήθος μου. Ακουμπούσε εκεί το κεφάλι του και ένιωθα πως κάπου τότε μπορούσε και να τελειώσει ο κόσμος. Ήταν το άλλο μου μισό. Ήταν ο έρωτάς μου, ο αγιάτρευτος. Η αδυναμία μου η αιώνια. Μια γυναίκα μόνο μια φορά ερωτεύεται στ' αλήθεια. Και να, εμένα μου έτυχε. 

Ζήσαμε υπέροχες στιγμές μαζί. Πηγαίναμε για καφέ, μου ψιθύριζε στο αυτί τα διάφορά του και μου έδειχνε τόση εμπιστοσύνη που σχεδόν αφηνόταν πάνω μου. Παραδινόταν. Όταν τρώγαμε είχε ένα θέμα. Φούσκωνε πολύ γρήγορα και πονούσε η κοιλιά του. Έπιανε το κεφάλι του και τραβούσε τα μαλλιά του, αχ αυτά τα μελαχροινά μαλλιά του. Κι έπειτα με κοιτούσε μέσα στα μάτια ικετεύοντας για αγκαλιά και για άραγμα στο στήθος μου. Έτσι κάπως χαλάρωνε και σιγοψιθύριζε: Τι έφαγα πάλι ρε πούστη μου...

Μόλις τέλειωσε η μια εβδομάδα της κοινής μας ζωής αναγκαστήκαμε να χωρίσουμε. Εγώ πήγα στο πατρικό μου κι εκείνος στο εξοχικό της γιαγιάς του, μαζί με την οικογένειά του. Τους γονείς του και την αδερφή του. Όμως σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, και αφού μου έστειλε ένα μήνυμα στο κινητό μου λέγοντας: Πόσο μου λείπει η αγκαλιά σου... αποφάσισε και ήρθε να με βρει. Ήταν απόφαση από κοινού να τον φιλοξενήσω στο πατρικό μου. Δε θα μπορούσαμε να κοιμόμαστε μαζί γιατί θα διναμε στόχο, κι έτσι τακτοποιήθηκε στον ξενώνα μας. Όμως κρυφά βρισκόμασταν οι δυο μας, ανταλλάζαμε βλεμματα στα κλεφτά και φιλιά στα ακόμη πιο κλεφτά και πάλι χωνόταν στην αγκαλιά μου για πολύ ώρα. Μέχρι να μας διακόψει η ώρα του φαγητού. Αυτή η γαμοώρα που μετά πάλι φούσκωνε και σαν αρχαίος τραγωδός έπιανε τα μαλλιά του τα τραβούσε, βόγκαγε και ψιθύριζε: Τι έφαγα πάλι ρε πούστη μου...

Κι ύστερα ήρθε ο Δεκαπενταύγουστος. Ενώ περάσαμε μαζί το πρωινό της γιορτής και από την παραμονή ξεφαντώσαμε στο πανηγύρι της πόλης μου, τρώγοντας γουρουνοπούλα και κάνοντας άπειρες βόλτες, κι ενώ ανήμερα της Παναγίας φάγαμε μαζί και περάσαμε ώρες πολλές αγκαλιασμένοι, το ίδιο απόγευμα έφυγε. Και με άφησε. Και ράγισε η καρδιά μου. Δεν μπορούσα να ζήσω πλέον χωρίς αυτόν. Ήταν ο έρωτάς μου, ο αγιάτρευτος. Ο έρωτάς μου ο μεγάλος. Ο έρωτας ο ανίκητος στη μάχη. Και το όνομα αυτού Έρωτας....

ΥΓ Ο Έρωτας είναι το ένα από τα διδυμάκια της ξαδέρφης μου Catinas, μηνών 2 περίπου. Μπήκε μέσα στη ψυχή μου και δε θα βγει από εκεί μέχρι να γεράσω και να ψοφήσω. Κι αυτός και η αδερφούλα του η όμορφη. Τα δίδυμα ανιψάκια μου, μαζί με την Αιμιλία μας, είναι ο λόγος που χαμογελάω, που χαμογελάμε. Είναι το μέλλον και η αιτία για να φτιάξουμε ένα κόσμο καλύτερο για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Να μας ζήσουν λοιπόν, με υγεία, υγεία και υγεία. Η αγάπη εννοείται και είναι αδιαπραγμάτευτη.

ΥΓ2 Είχα ξανακάνει αναφορά για τα δίδυμα της ξαδέρφης Catinas. Πέθανε η γιαγιά τους λίγες ώρες πριν γεννηθούν. Όμως εδώ δε μιλάμε για θανάτους, παρά μόνο για ΖΩΗ. 

 

22 Αυγούστου 2012

Χαστούκια, Βάφτιση, Κηδεία, Γέννα

Αυτος ο Λοβέρδος δε βαρέθηκε να περιδιαβαίνει στα κανάλια; Μιλάμε οπου και να κοιτάξεις, όποιο πάνελ κι αν προσέξεις, θα είναι εκεί. Το κακό είναι πως δεν του βάζουνε τον Κασιδιάρη δίπλα να του ρίξει καμιά ξανάστροφη. Μα κι αυτός ο ευλογημένος ο Χρυσαυγίτης, τη Λιάνα βρήκε να μπουφλήσει; Είχα πει κάποτε στη ξαδέρφη μου τη Catina πως μου αρέσει ο τρόπος που μιλάει ο Κασιδιάρης σε συνάρτηση με τα δεκαπέντε κιλά τικ που έχει. Από τότε η Catina όπου τον έβλεπε με ενημέρωνε: Coύλα ο δικός σου στο mega κλπ. Η Κανέλλη είναι αδυναμία μου πολλά χρόνια τώρα. Και η ξαδέρφη αν θέλει πάλι να αναφερθεί σε αυτήν μου λέει: Η δικιά σου στο CNN πχ. 

 Οπότε εκείνο το πρωινό της αγίας χαστουκιάς με παίρνει η ξαδέρφη και μου λέει: Ο δικός σου σφαλιάρησε τη δικιά σου. Άντε βγάλε άκρη. 

Κι ύστερα βαφτίσαμε την Αιμιλία-Βασιλεία. Θυμάστε στη βάφτιση της βαφτιστήρας μου της Μαρισόφης τι είχα περάσει για να γίνω άνθρωπος; Τα ίδια επεράσαμε. Νύχια, μαλλιά, αποτριχώσεις, φορέματα, σαν να βγήκα από περιοδικό ήμουν, φιγουρίνι, θα έλεγε η γιαγιά μου, αν ζούσε. Το αποτέλεσμα ήταν να τρέχω πανικόβλητη για όλα καθώς όλοι οι άλλοι ήταν στο κόσμο τους. Η θεά ανιψιά ούτε ένα δάκρυ δεν έχυσε. Μόνο όταν πήγαμε να της φορέσουμε το φόρεμα τούρτα ήρθε το μωρό και πύρωσε. Αν η νονά είναι κακόγουστη ρε παιδάκι μου όμως ε; Πνίγηκε το μωρό στο τούλι. Πρέπει να είχε δέκα στρώσεις τούλι το φόρεμα. Τη λυπήθηκε η ψυχή μου και λίγο πριν πάμε στο τραπέζι, όταν μείναμε οι δυο μας, την απελευθέρωσα από το τουλοφόρεμα και την έντυσα απλά με ένα καλοκαιρινό φορεματάκι. Κι ήρθε και μου γέλασε από την ανακούφιση και κατουρήθηκα πάνω μου από τη χαρά μου. 

Με έριξε όμως πολύ ψυχολογικά ο θάνατος της αγαπημένης μου θείας. Της μάνας της ξαδέρφης Catinas. Αυτή μου η θεία ήταν πολύ κοντά μου. Την αγαπούσα και με αγαπούσε. Πίναμε συχνά τα καφεδάκια μας, συζητούσαμε, χαμογελάγαμε, πηγαίναμε για μπάνιο τα Καλοκαίρια, χαζοκουτσομπολεύαμε, τρώγαμε πίτα του παππού και σουβλάκια κάτι ξέφρενες νύχτες και μοιραζόμασταν μια μπυρίτσα.  Τρώγαμε τα μεσημεριανά παγωτάκια μας κρυφά από τον θείο και ήταν η μόνη που ήξερε όλα μα όλα μα όλα τα γκομενικά μου. Είχε το άγχος της κι αυτή, που δεν παντρεύομαι. Της έλεγα να μην ανησυχεί γιατί περνάω καλά. Χαμογελούσε και έλεγε: Εσυ ξέρεις, αλλά εγώ θέλω να προλάβω να σε δω νυφούλα. Τελικά δε πρόλαβε να με δει. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Δε πρόλαβε να δει ούτε τα ίδια της τα εγγόνια, τα οποία γεννήθηκαν μια ακριβώς μέρα μετά το θάνατο της. 

Έκλαψα πικρά στη κηδεία της. Δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ο εγκέφαλος μου έστελνε την εντολή και ήμουν ανίκανη να ηρεμήσω τους δακρυγόνους μου αδένες. Όχι πως δεν το περιμέναμε. Το ξέραμε πως θα συμβεί. Αλλά είναι αλλιώς η θεωρία και αλλιώς η πράξη. Για τη θεωρία μπορείς να προετοιμαστείς, να την μάθεις απ' έξω, αλλά στη πράξη δε μπορείς πάντα να ελέγξεις τα συναισθήματά σου. Έκλαψα περισσότερο και από τότε που θάψαμε τον αδερφό μου. Τότε δεν είχα κλάψει. Ίσως τώρα στην θεία να έκλαψα και για τον αδερφό μου και για εκείνη. Και αυτή η έντονη συναισθηματική μου φόρτιση άρχισε όταν διάβασα το κηδειόχαρτο έξω από το σπίτι της θείας. Που έγραφε: Κηδεύουμε την ....και από κάτω υπέγραφε, ο σύζυγος, τα παιδιά, τα εγγόνια. Από εκείνη τη στιγμή σκοτείνιασα. Όχι για τα νεογέννητα που δεν γνώρισαν αυτόν τον υπεροχο άνθρωπο, αλλά για εκείνη που τόσο νέα (μόνο 62) δε πρόλαβε να δει τις φατσούλες τους να την κοιτάνε. Έφυγε με αυτό το καημό.

Κι αυτό το νεκροταφείο της Αθήνας ρε παιδάκι μου, (το Γ συγκεκριμένα) και η όλη διαδικασία ήταν λίγο κρυόκωλα. Τους είχαν στοιβαγμένους τους νεκρούς στον προθάλαμο και έμενες εκεί μαζί τους μέχρι τη κηδεία. Δεν είχα ξαναπάει σε κηδεία στην Αθήνα. Στην επαρχία είναι αλλιώς τα πράγματα. Δεν υπάρχει βασικά τόσος συνωστισμός. Ο νεκρός σου, αναπαύεται αν όχι στο σπίτι, στο εκκλησάκι που θα γίνει η κηδεία του. Δεν είναι παρέα με άλλους δέκα. Δε ξέρω, σας το λέω ειλικρινά και το παραδέχομαι ενώπιον όλων. Παρόλο που θεωρούμαι και είμαι πολύ σκληρός άνθρωπος, αυτός ο θάνατος μου κόστισε πολύ ακριβά. Εκανα δυο μέρες να βρω το χαμόγελό μου και κάπου εδώ θέλω να ευχαριστήσω μια ψυχή που με βοήθησε πολύ, έστω και καθυστερημένα, να χαμογελάσω λίγο, να ξεχαστώ. 

Και φυσικά δε μπορώ να μην σας δώσω μερικές γαργαλιστικές λεπτομέρειες από τα ανίψια μου απο την ξαδέρφη Catina, που γεννήθηκαν λίγο μετά το θάνατο της γιαγιάς τους. Ειναι τρελές μούρες. Η μικρή έχει ένα απίστευτο ταπεραμέντο. Κοίταζε με τόσο έντονο βλέμμα. Μου θύμισε την θεά ανιψιά μου, την Αιμιλία-Βασιλεία. Μάτια ορθάνοιχτα από τη πρώτη στιγμή. Είμαστε ομορφόσογο παιδί μου. Τι να λέμε τώρα. Το αγόρι πιο συγκρατημένο και αρκετά κουρασμένο, δε μου χάρισε ένα βλέμμα μιας και όταν το είδα κοιμόταν και η τύχη του δούλευε. Ανυπομονώ να περάσουν λίγο οι μέρες και να πάω να τα ξαναδω. Προς το παρόν δεν μπορώ να πάω γιατί έχω εξεταστική. Δεν είναι τόσο το διάβασμα που με εμποδίζει, αλλά το γεγονός πως έρχομαι σε επαφή με πολύ φοιτητόκοσμο και δε λέει να κολλήσουν τίποτα τα νεογέννητά μας.

Αυτά ήταν τα νέα μου. Τα ξαναλέμε σύντομα!
Να προσέχετε πολύ τις παλιομουτσουνάρες σας.
Φιλιά σε όλους.

15 Ιουνίου 2012

Αχιλλέας, νέος έρωτας

Αυτό το Σάββατο ήταν αρκετά θεαματικό. Βαφτίσαμε τον Αχιλλέα! Όχι αυτόν της Τροίας ρε παιδάκι μου! Συγκεντρώσου! Τον γιο της φίλης μου της Ελένης! Δεν τον βάφτισα εγώ, αλλά ήταν δικά μας τα βαφτίσια! Οικεία δηλαδή! Οικεία τα πρόσωπα, το μοναστήρι όπου έγινε η βουτιά, οι γονείς, ο Αχιλλέας. Όλα! Σήμερα είδα όλες τις φίλες μου με τους άντρες τους και τα παιδιά τους. Είδα φυσικά και τους γνωστούς άγνωστους που σου εύχονται άλλα και άλλα σκέφτονται. Είδα και τον ... αυτόν αυτόν που κάποτε ήταν δικός μου, αλλά τώρα δεν είναι.

Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει. Να ερωτεύεσαι κάποιον κάποτε πολύ και όταν τον βλέπεις μετά από πολλά χρόνια να θες να βάλεις τα γέλια με τις βλακείες που έκανες γι' αυτό το άτομο. Που αν τον γνώριζες τώρα πχ θα τον είχες χεσμένο στάνταρ, κι αν γύρναγες πίσω πάλι χεσμένο θα τον είχες και θα έριχνες το βλέμμα σου σε άλλα πλάσματα, που τότε τα έγραφες στα τέτοια που δεν έχεις, αλλά τώρα δε σε παίρνει διόλου ούτε καν να σκεφτείς το κάτιτις παραπάνω.

Περίεργη η ζωή και περίεργες οι ανθρώπινες σχέσεις. Το πόσο εύκολα μπορούν να ανακυκλωθούν οι γνωριμίες, οι σχέσεις και οι φιλίες είναι αστείο. Σήμερα να κακαρίζουμε σε ένα τραπέζι γεμάτο ευτυχία με καφεδάκι και καλή παρέα και αύριο να σκέφτεσαι τα πιο άσχημα για τον αλλο. Να τρως ή να δίνεις άκυρο. Σήμερα να αγκαλιάζεσαι σφιχτά με τον άλλο και να μυρίζεις την ανάσα του πάνω στο σώμα σου και αύριο να μην χτυπάει το τηλέφωνο η να μην έχεις εσυ την διάθεση να το σηκώσεις το ρημαδι και να του τηλεφωνησεις. Σήμερα να δίνεσαι και αύριο να παίρνεσαι πίσω. (οχι απο πίσω ρε ρεμάλια...).

Γενικώς όσο περνάνε τα χρόνια τρομάζω με τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι κουραστικό να πηγαινοέρχεσαι από αγκαλιά σε αγκαλιά, να μετράς φιλίες που σβήνουν ή που δυναμώνουν, να συγκρίνεις φιλιά, ιδρώτες, ανάσες, να τσεκάρεις συμπεριφορές, να μη μπορείς να αφεθείς κάπου με σιγουριά και να μη μπορείς να πεις: τωρα αράζω και δε βαριέσαι. Όχι, κανείς δε βαριέται! Είναι απίστευτη αυτή η ανθρώπινη κινητικότητα στις ζωές μας. Είναι απέραντα ειρωνικό αυτό το πηγαινέλα...αυτό το μέσα έξω...

Άλλα ξεκίνησα να γράφω κι αλλού πάλι κατέληξα. Σήμερα ήταν περίεργη μέρα και περίεργη βραδιά. Άρχισε με τον μικρό Αχιλλέα που μας χαμογελούσε παρόλο που στα μάτια του μπήκε ελαιόλαδο με το κιλό. Κύλησε με φίλους, κουμπάρους, συγγενείς που τα είπαμε, τα ήπιαμε, τα φάγαμε και τα γελάσαμε. Συνεχίστηκε με καφέ στη παραλία και με ξαδέρφια και συζητήσεις τρελής ανάλυσης και έκλεισε με καλούς κουμπαροφίλους και χαρτιά (που οπως πάντα εχασα), λίγο ποτό και πολλά γέλια.

Μήπως όμως δεν έκλεισε ακόμη η βραδιά;;; Θα σας πω αύριο...

Προς το παρόν καληνύχτα

8 Ιανουαρίου 2012

Το χρονικό μιας βάφτισης

Σάββατο όλη μέρα έγινε της Coύλας το κάγκελο από περιποίηση και λοιπές προετοιμασίες για τα βαφτίσια που πραγματοποιήθηκαν την επόμενη μέρα.

Κυριακή πρωί ξυπνάω με λίγο περίεργα συναισθήματα. Δεν ήταν άγχος μωρέ, απλά προσπαθούσα να θυμηθώ τι γίνεται σε μια βάφτιση από την αρχή μέχρι το τέλος. Διαπίστωσα πως σε καμία βάφτιση δε παρακολουθούσα το μυστήριο, αλλά κουτσομπόλευα με τις άλλες τις coυλές μου φίλες, τι φόραγε το κάθε σουργελάκι και ποιο γκομενάκι ήταν κουκλί μέσα αλλά και έξω από την εκκλησία. Χριστιανές σου λέει μετά. Πήρα τηλέφωνο τη κουμπάρα να με ενημερώσει σχετικά, μιας και η μαμά της είναι ειδήμων σε αυτά τα θέματα. Άναβε και τα καντήλια που και που στην εκκλησία, αλλά μας έριχνε και κάτι καντήλια όταν κάναμε μαλακίες λίγο πιο μικρές.

(Άσχετο αλλά θέλω να το γράψω: Όταν πηγαίναμε Λύκειο, είχα πάει στο σπίτι της κουμπάρας και καθόμασταν. Εγώ κάπνιζα ήδη ενώ η Ελένη είχε αρχίσει το κάπνισμα εκείνο το καιρό. Ήμαστε στο δωμάτιο της, είχα ένα τσιγάρο εγώ στο χέρι κι ένα αυτή στο δικό της χέρι και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα απότομα, πιο απότομα δε γινόταν και μπαίνει μέσα η μάνα της. Για πότε το τσιγάρο της Ελένης βρέθηκε στο άλλο μου χέρι δε το κατάλαβα. Αλλά κατάλαβα πως στη μάνα της φάνηκε πως πρέπει να έχω πολλά προβλήματα μιας και κρατούσα δυο τσιγάρα, αναμμένα και τα δυο. Ευτυχώς που εγώ δεν είχα πρόβλημα να το πω ότι καπνίζω, αλλά ότι θα τα κάπνιζα δυο δυο ήταν λόγος για να πάθει εγκεφαλικό και η δική μου μαμά, κι εγώ η ίδια. Άσχετο τέλος)

Ενημερώνομαι λοιπόν πως θα έχω το μωρό στην αγκαλιά μου σε όλο σχεδόν το μυστήριο, πως θα φτύσω τον διάβολο τρεις φορές, πως θα φυσήξω πάλι τον διάβολο τρείς φορές και πως θα πω το Σύμβολο της Πίστεως δυνατά και καθαρά. Επειτα θα ανέβουμε στο πάνω επίπεδο και θα αλείψω το μπεμπέ με λάδι παντού και όλα καλά. Εύκολα στα λόγια, περίεργα στη πράξη.

Το μεσημέρι είχα ραντεβού στις 2:30 με τη κομμώτρια, 4:00 με τη φίλη μου τη Λένια που θα με έβαφε και 5:00 αρχίζαμε. Έλα όμως που καθυστέρησα στη κομμώτρια; Μου έκανε ωραίο μαλλί τούμπανο, μισό πάνω, μισό κάτω, με κάτι λουλουδάκια πάνω σχηματισμένα από τούφες μου και πάνω μισό κιλό χρυσόσκονη. Καλό ήταν, μη κρίνετε από την περιγραφή μου. Δεν είμαι καλή σε αυτά.

Επιστρέφω σπίτι, φοράω το τέλειο φόρεμα μου, τις τέλειες γόβες μου και την πιο καλή μου διάθεση και κατευθύνομαι 4: 30 στη Λένια. Έχω χάσει λίγο την ώρα από το άγχος και πιάνουμε τη κουβέντα. Πάει παρά 20 και αρχίζει να με βάφει. Ειδοποιώ την αδερφή μου να φορτώσουν τα βαφτιστικά και να πάνε στην εκκλησία μαζί με τον άντρα της και τα γονίδια μου (γονείς). Όλα καλά ως εδώ. Φτάνω στην εκκλησία στις 5 παρά 5, όπου με ψάχνανε για φωτογραφίες. Η κουμπάρα Ελένη, ανησύχησε λίγο, γιατί ξέρει τι τρέλα κουβαλάω και σίγουρα θα σκέφτηκε: Ρε λες να το μετάνιωσε; αλλά μόλις με είδε να πλησιάζω πήγε η καρδιά της στη θέση της.

Βουτάω το μωρό, χαζογελάμε στις κάμερες και στους φωτογράφους, παίρνω και τα πρώτα μου κοπλιμέντα απο τον φωτογράφο: Άργησες αλλά ήρθες και είσαι και μια κούκλα. Ε, καλά τώρα ρε μάστορα! Τόσο ρετούς έπεσε! Έλα να μου τα πεις 7 το πρωί που σηκώνομαι από το κρεβάτι με τη τσίμπλα στο μάτι και να είναι καθημερινή, να μην έχει προηγηθεί όλη η προετοιμασία του Σαββάτου! Αν επιμείνεις πως ειμαι μια κούκλα τότε να το κάνουμε το εξώφυλλο παρέα.

Ξεκινάει το μυστήριο, δηλωνω το όνομα και ως εκεί πάλι όλα καλά. Μαρία Σοφία παρακαλώ, και Μαρισόφη αυτό με το οποίο θα κάνουμε καριέρα. Έκανα και πλακίτσα με τον παπά που τον ξέρω από τότε που γεννήθηκα, κυριολεκτικά! Μόλις με ρώτησε το ονομα της μπεμπέ είπα: Μαρία Σοφία Coula. Γελάσαμε όλοι μαζί και απορώ γιατί εκείνος έγραψε μόνο Μαρία Σοφία. Τεσπα.
Μετά ακούγαμε διάφορες ευχές. Φύσηξα, έφτυσα, είπα το Πιστεύω και μου ήρθε να βάλω τα γέλια γιατί θυμήθηκα το Πιστεύω εις έναν φραπέ που γράψαμε τις προάλλες στα σχόλια, αλλά συνήλθα γρήγορα και συγκεντρώθηκα.

Μετά ανεβήκαμε το επίπεδο φτάσαμε στη κολυμπήθρα, μου γδύσανε το μωρό, μου διαβάσανε την ευχή του λαδιού και μου φορέσανε ποδιά τεράστια παρακαλώ. Τη γλύτωσε το δαντελένιο μου φόρεμα από τα λάδια αλλά έμοιαζα σα να είμαι βοηθός του Evil Chef στην κουζίνα του πιο in εστιατορίου της πόλης. Στη συνέχεια πήρε τη μπεμπέ η γιαγιά της, όχι η μαμά της Ελένης, αλλά η μαμά του κουμπάρου μου. Την κρατούσε λοιπόν η γιαγιά και ο παπάς την λάδωνε διαβάζοντας τις ευχές.

Και ξαφνικά έγινε το couλό της μέρας. Η Μαρισόφη άρχισε να κατουράει. Την τραβάει ο παπάς στην άκρη, να μη μπουν τα κάτουρα στην κολυμπήθρα και η δικιά μου τον έκανε λούτσα. Ήθελα να βάλω τα γέλια, να πάω παραπέρα, να πέσω κάτω και να αρχίσω τα χάχανα, αλλά δε ξέρω ποια δύναμη με κράτησε κι έμεινα ακίνητη εκεί στη θέση μου, με λάδι στις χούφτες μου. Μάλλον το λάδι με κράτησε. Αν κουνιόμουν θα τα έκανα όλα ελαιώνα εκεί μέσα. Ο παπάς έβαλε τα γέλια αλλά και όσοι είδαν το σκηνικό.

Η αλήθεια είναι πως σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή, πως θα καταγράψω αυτό το couλό περιστατικό και ποιος θα με πιστέψει. Αλλά μετά σκέφτηκα πως θα ήταν αδύνατον να μη τύχει και κάτι coυλό. Βαφτίζει η Coula, god dammit. Δε γινόταν να πάνε όλα εν τάξει. Φύσει αδύνατον. Στη συνέχεια η μπεμπέ χώθηκε στο νερό και την άλειψα παντού με λαδάκι χωριάτικο από τον Άγιο Βασίλη (ένα χωριό της Κορινθίας, όχι όχι όχι, δεν ήταν Άλτις). Ήταν πολύ απαλό στην υφή και ελαφρύ στη γεύση. Όχι ότι το δοκίμασα εγώ, αλλά ήταν η ατάκα του παπά αυτή, οπότε τη μεταφέρω. Ναι ναι ναι, καλά καταλάβατε, το δοκίμασε.

Στη συνέχεια η Μαρισόφη άρχισε να κλαίει για πέντε δευτερόλεπτα. Της ψιθύρισα ένα Σ' αγαπάω και την παρέδωσα στη μαμά της, που της βάλανε τα πιο ωραία βαφτιστικά που υπάρχουν στην αγορά. Μετά μου τη φέρανε πάλι ντυμένη και κουκλίτσα ζωγραφιστή. Φορέσαμε το Σταυρό της και πάλι για πέντε δεύτερα έκλαψε. Την κράτησα ρε παιδιά λίγο πιο ξαπλωτή, την κούνησα λίγο και αυτό ήταν, αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά μου. Ήταν ένας άγγελος σας λέω. Έμοιασε σίγουρα στη νονά της αφού κοιμάται τόσο εύκολα και που είναι και τόσο έξυπνη έτσι; Μη ξεχνιόμαστε. Γιατί μπορεί να κοιμόμαστε και όρθιες, όπως μας κατηγόρησαν μερικοί μερικοί ξενύχτηδες, αλλά εμείς και που κοιμόμαστε λύνουμε Κυπριακά παρακαλώ.

Έπειτα ο παπάς έβγαλε λόγο! Εκθείασε τους γονείς της Ελένης της κουμπάρας που τους ξέρει καλά και μετά την ίδια την Ελένη και τέλος είπε: Ευχαριστούμε και τη νονά μας που είναι τόσο σεμνή. Πληροφορηθήκαμε αργοτερα πως το προηγούμενο Σάββατο είχε γίνει μια βάφτιση και η νονά δεν είχε ντυθεί, είχε πάει με ένα ύφασμα βαλμένο προχείρως πάνω στα επίμαχα σημεία της, με αποτέλεσμα να της κάνει παρατήρηση ο παπάς για την εμφάνιση. Ενώ εγώ με το θεϊκό μου δαντελένιο μίντι φόρεμα που έγλυφε το σώμα μου και που το είχε τραβηξει η Μαρισόφη όπως τη κρατούσα και ψιλοφαινόταν βυζί, ήμουν σεμνοτάτη. Χωρίς πλάκα ήμουν σεμνή και δίμετρη πάνω στις γόβες μου. Που να σκάσουν οι στριπτιτζούδες με τα βυζιά και τους κώλους έξω. Παιδί του θεού η Coula. Τέλος.

Επιπλέον ο παπάς εκθείασε τη γιαγιά μου που ήταν γνωστή θαμώνας της εκκλησίας! Ειπε πως η γιαγιαCoula μου, κέρδισε το Παράδεισο από τα πολλά πρόσφορα που πήγαινε στην εκκλησία κάθε Κυριακή. Τη γλυκούλα μου! Συγκινήθηκα! Αυτό να ξέρετε, λέγεται υστεοροφημία. Και η γιαγιά μου τη κέρδισε.

Στη συνέχεια ακολούθησε η γνωστή χαιρετούρα. Και συνέβη κάτι πολύ περίεργο εκεί. Καθόμαστε στη σειρά, κουμπάρα με μωρό στην αγκάλη, κουμπάρος κι εγώ. Ξέρετε τώρα, αν δεν σε ξέρει ο άλλος σου δίνει το χέρι και σου λέει το κλασικό Να σας ζήσει ή το άλλο κλασικό Πάντα άξια. Αν σε ξέρει, σου δίνει και τα φιλιά του. Οπότε μέσα στο κόσμο, σκάει ένας κούκλος.

Δεν το ήξερα το παιδί. Ορκίζομαι πως δεν το είχα ξαναδεί ποτέ. Μόλις με πλησιάζει, με αρπάζει, με αγκαλιάζει και με φιλάει με μανία, χαιδεύοντας με παντού. Νιώθω τα χέρια του στο πωπό μου και πραγματικά ανησυχώ αν αυτό το τραβάει η κάμερα ή όχι. Μένω μαλάκας. Δεν έχω την άνεση του χρόνου να ρωτήσω εκείνη τη στιγμή την Ελένη: Ποιος είναι μαρή αυτός που αντί να με χαιρετίσει με μπαλαμούτιασε; Πρέπει να δω το βίντεο για να το δούμε το θέμα μου! Γιατί ο τύπος δεν ήταν στο τραπέζι μετά. Όσο και να έψαξα να τον εντοπίσω δεν τον βρήκα.

Φύγαμε για το τραπέζι. Εκεί φάγαμε, ήπιαμε, είδα άτομα από το παρελθόν. Μιλήσαμε, γελάσαμε, παίξαμε με τη Μαρισόφη, κουτσομπολέψαμε. Φτάνουν τα μεσάνυχτα. Παρόλο που λέγανε πως θα βρέξει και θα κάνει το κρύο της αρκούδας, δεν έγινε τίποτα. Στις 12 όμως τα μεσάνυχτα άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Μέσα ήμαστε και δε μας ένοιαζε. Απλά εγώ έβγαινα για κανένα τσιγάρο έξω και κάπου εκεί την άρπαξα. Κάτι μύξες ακόμη και τώρα που γράφω κρέμονται στη μύτη μου και γεννήθηκαν εκείνη τη βραδιά.

Στο τραπέζι έκανε θραύση το βιβλίο Ευχών που έφτιαξε η Venea με τα χεράκια της. Αυτό θα σας το δείξω σίγουρα σε φώτο γιατι η Venea κάνει απίστευτες τέτοιες κατασκευές. Το δώρο της στη βαφτιστήρα μου ήταν ό,τι καλύτερο! Γράψαμε τις ευχές μας εκεί όλοι και ήρθαμε στα ισα μας!

Μετά τις 12 και αφού έφυγαν σχεδόν όλοι και μείναμε μεταξύ μας, έφυγε και το μπεμπέ βέβαια για ύπνο με τη γιαγιά του, έγινε της Coύλας το κάγκελο επί 2. Ήπια, σε μισή ώρα μόνο, γύρω στις 7 μπύρες. Μας έβγαλε ο dj μικρόφωνο και ανεβήκαμε στη πίστα. Εγώ και η κουμπάρα μου φυσικά. Και αρχίσαμε τα Σ' έχω κάνει θεό και τα Τι θέλεις από μένανεεεεε, εγώ είμαι μια ξένη και να ξεχνάω τους στίχους και να λέω γύρνα στο πατέρα σου που σε περιμένει και να κακαρίζει από κάτω το σύμπαν. Και πιάσαμε όλο το λαϊκό ρεπερτόριο, μόνο τα λουλούδια λείπανε και ο Οικονομοπουλος για να μας κάνει δεύτερη φωνή.

Αυτά τα παρατράγουδα τα τράβηξε η αδερφή μου με βίντεο, αλλά που να σκάσετε δε θα τα δείτε ποτέ. Είναι απαγορευμένα ντοκουμέντα. Καμιά φωτογραφία ίσως σας βάλω από τα βαφτιστικά ή από το φόρεμά μου και τις γόβες μου ή και από το μαλλί υπερπαραγωγή. Αλλά το χάλι της τραγουδιάρας δε θα το δείτε απλά ποτέ.

Αποκαμωμένοι κατά τη μια και μισή επιστρέψαμε στα σπίτια μας. Έχω να δηλώσω πως ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου και μια από τις πιο όμορφες βραδιές με τους φίλους μου. Το διασκεδάσαμε ως το τέλος!

Και άξιζε γιατί η Μαρισόφη μας είναι απλά μια θεά σα τη νονά της.

Να μας ζήσει λοιπόν.

Δέχομαι τα πάντα όλα από ευχές. Βαράτε αλύπητα.

12 Οκτωβρίου 2011

Σκάσε Cούλα

Απόγευμα Σαββάτου. Coula υπό διάλυση. Χτες τη νύχτα το κάψαμε. Η κεφάλα γυρίζει ακόμη! Μη με ρωτήσετε που πήγα, πόσο ήπια και με ποιους ήμουν ή με ποιους κατέληξα. Δε θυμάμαι και πολλά. Θυμάμαι πως γύρισα σπίτι το πρωί, δεν έβρισκα κλειδιά, άνοιξα με τα χίλια ζόρια, σύρθηκα στο κρεβάτι, έβγαλα όλα τα ρούχα μου και μετά έπεσε η αυλαία.

Σήμερα ωστόσο ήταν μια γεμάτη μέρα. Ξύπνησα μεθυσμένη ακόμη, κατά τις 9:00 το πρωί, με όλο το αιλάινερ χωμένο μέσα στα μάτια μου, με το ρουζ και το μέικ απ μου, απλωμένο στο μαξιλάρι μου και γυμνή. Αναρωτήθηκα προς στιγμήν μήπως κοιμάται κανείς δίπλα μου και με μια απότομη κίνηση σήκωσα το πάπλωμα. Ναι ναι ναι, έχω βάλει πάπλωμα από τώρα, κρυώνω απίστευτα πολύ, δε θα τα ξαναλέμε. Δεν ήταν κανείς δίπλα και χαλάρωσα.

Καφές, λίγο χάζεμα στο νετ για τα νέα και ξεκινά το μαρτύριο που λέγεται γυναικεία περιποίηση. Τα έχω ξαναπεί, δώστε μου ένα τζιν, ένα μακό μπλουζάκι και μια αλογοουρά και μαζί με τα σπορτέξ μου αφήστε με να ζήσω σαν άνθρωπος. Όμως όοοοοοοχι δεν είναι έτσι ο άνθρωπος, λένε οι ειδικές του κώλου, ούτε και οι σύγχρονες γυναίκες είναι έτσι κι εγώ αύριο βαφτίζω τη Μαρισόφη και πρέπει να γίνω άνθρωπος και σύγχρονη γυναίκα. Ο χρόνος τρέχει και πρέπει να γίνουν όλα σήμερα γιατί αύριο είναι Κυριακή και είναι όλα κλειστά.

Πρώτη στάση στον οπτικό μου. Καινούριοι φακοί επαφής μη πάθουμε και καμιά επιπεφυκίτιδα. Επέμεινε να πάρω φακούς επαφής με χρώμα, αλλά το μελί των ματιών μου δε το αλλάζω ούτε με το θαλασσί της θάλασσας κι όλο το μπλέ του κόσμου. Φέρε χριστιανέ μου τους μυωπικούς μου φακούς να τελειώνω. Το παίζω απο Δευτέρα Σίντυ Κρόφορτ. Προς το παρόν είμαι η Coula η μυωπιCούλα.

 Δεύτερη στάση αισθητικός. Φρύδια στρείδια, μουστάκια σκατάκια, απολεπίσεις καθαρισμοί και αι σιχτίρ γαμώ τη πουτάνα μου τη κοινωνία που με γέννησε γυναίκα. Σκάσε Coula φωνάζει η αισθητικός, σκάσε επιτέλους. Στα δγγγγιάλα μωρή να της λέω εγώ, αλλά τελικά λαμπίκο το πρόσωπο. Σα το κώλο της μαϊμούς κατακόκκινο έγινε βασικά, αλλά έστρωσε σε μια ωρίτσα μετά τα βασανιστήρια. Τα φρύδια τα χάρηκα γιατί με το τσιμπηδάκι των φρυδιών έχω ένα θέμα. Πρώτον κάνω 334778 ώρες και δεύτερον δακρύζω σα να βλέπω Βασιλάκη Καϊλα και σαν να μυρίζω κρεμμυδοσκορδοκαϊλα και αυτά παράλληλα.

Τρίτη στάση πετικιουρ μανικιουρ και τα αρχίδια του Ονούρ. Και να πιάνει η πετικιουρίστ το κοπίδι και να κάνει τα δαχτυλάκια των ποδιών μου μπλε μαρέν και να κόβει φτέρνες και να τραβάει πετσάκια και να μου αλλάζει δέρμα. Στα δγγγγιάλα μαρή κι εσύ να φωνάζω, και να απαντάει Σκάσε Coula τελειώνω. Να να να άλλο ένα πετσάκι και τέρμα. Και να συνεχίζει ακάθεκτη και να τρίβει, να στρίβει, να σπρώχνει, να τραβάει, να βάζει κρέμες, να κάνει μασάζ, να ξανασπρώχνει. Όχι δε κάναμε σεξ, μου έκανε πετικιουρ! Μη χύσει κανείς μάταια. Και μετά μου έβαψε και τα νύχια ένα περτικαλί και στρώσανε. Και μετά μια από τα ίδια στα χέρια. Τρίβε, κόψε, ράβε, τράβα, φέρε, πάρε, σκούπισε, βάψιμο γαλλικό τελειώσαμε. Ουφ, πάει κι αυτό.

Τέταρτη στάση ώρα 3:00 το μεσημέρι, αποκαμωμένη σπίτι μου. Και να έχω τη φίλη μου τη διαιτολόγο και να με παίρνει τηλ. Μη φας τίποτα Coula σήμερα και αύριο γιατί θα πετάει η κοιλιά και τη θέλουμε πλάκα. Πλάκα τη κοιλιά; Ή πλάκα με κάνεις μαρή; Στα δγγγγιάλα κι εσύ, με έχεις στη δίαιτα τόσο καιρό. Να πας να γαμηθείς με ένα σουβλάκι και να είναι και διπλόπιτο. Και να μη σε θέλει κιόλας την άλλη μέρα και να σου βγει και γάτα. Ξενέρωτη ανοργασμικιά. Κλείνω το τηλ με νεύρα, ενώ ακούγεται από μέσα η φωνή της Σκάσε Coula.

Πεινάω αλλά είναι τόσο ωραίο το φόρεμα που πήρα και δεν πρέπει να φάω για να είναι πλάκα η κοιλιά. Μα θα σπάσουμε πλάκα αύριο γιατί και νηστική θα μείνω και η κοιλιά δε θα είναι πλάκα. Η αδερφή μου η ξερολίδου λέει να βάλω κορσεδάκι! Βρε δε με χέζετε λέω κι εγώ; Να μου κοπεί το αίμα και η ανάσα για το θεαθήναι; Νονά θα γίνω όχι εξώφυλλο στο μανταμ Φιγκαρο. Αι σιχτίρ πια.

 Με αυτά και με εκείνα έπεσα ξερή για ύπνο και μόλις πριν λίγο ξύπνησα, αλλά είμαι πανέτοιμη για αύριο. Μένει η κομμώτρια που θα τη συναντήσω αύριο για να είναι φρέσκια η μαλλούμπα μου και η φίλη μου η Λένια που θα με βάψει. Ευτυχώς αυτή ξέρει πόσο απλή λιτή κι απέριττη είμαι και δε με βασανίζει. Αν το ήξερα πως θα είχα τόσες προετοιμασίες για να γίνω νονά, θα προτιμούσα να παντρευτώ καλύτερα, να κάνω και κανένα δικό μου cουλάκι και να σας βάζω να το βαφτίζετε.

Αντε με το καλό αύριο η βάφτιση! Θα σας πω τα καθέκαστα από Δευτέρα.

8 Οκτωβρίου 2011

Μαρισόφη εσύ, σούπερ σταρ

Οι σχέσεις μου με κάθε είδους μυστηριακή τελετή (βλεπε γαμίσια και βαφτίσια) είναι γνωστές, δηλαδή ανύπαρκτες. Δε τα πάω και πολύ καλά με όλα αυτα. Βαριέμαι τις χαιρετούρες, βαριέμαι να στέκομαι σε ουρές για να χαιρετάω κάθε φτωχό συγγενή που αποφάσισε να παντρευτεί ή να κάνει ένα κάρο παιδιά και να τα βαφτίζει. Βαριέμαι να ντύνομαι σαν λατέρνα και να με περνανε σκανερ όλοι οι γείτονες, συγγενείς, γνωστοί και άγνωστοι που συναντάμε συνήθως σε τέτοιες περιστάσεις. Βαριέμαι να κρίνω τη κάθε βλαχάρα τη δεύτερη που ντύνεται επίσης λατέρνα και βγαίνει. Βαριέμαι να ακουω τη φράση: Coula και στα δικά σου!!!!

Τι γίνεται όμως όταν η κολλητή σου φίλη θέλει να βαφτίσεις την καρακουκλάρα της; Τι γίνεται όταν κατά βάθος το θες κι εσύ σα τρελή αλλά δε το λες; Τι γίνεται όταν λες το ΝΑΙ αβίαστα και αρχίζεις να μπαίνεις στη διαδικασία του ότι γίνεσαι νονά; Πνευματική μητέρα λένε οι χριστιανοί. Και δε θα διαφωνήσω μαζί τους. Δε θα μπω στη συζήτηση περί θρησκειών τελετών και μυστηρίων και να μη μπείτε ούτε εσείς παρακαλώ.

Μάζεψα όση υπομονή είχα και όσα χρήματα χρειαζόταν και πήρα σβάρνα τα μαγαζιά για τα γνωστά σε όλους βαφτιστικά. Στο ένα μαγαζί πανέμορφα ρούχα αλλά απλησίαστα για τη τσέπη μου. Στο άλλο μαγαζί μαλακίες τιρκουάζ, καλύτερα να ράψω μόνη μου καμια κουρτίνα να τελειώνουμε. Κατέληξα σε γνωστή εταιρία βαφτιστικών με φυσιολογικές τιμές και έκλεισα για τη πριγκιπισσα μας τα καλύτερα.

Με ρώτησε η κουμπάρα λεπτομέρειες μα δεν ήξερα να πω. Συγγνώμη κιολας αλλα δε μπορώ να ξεχωρίσω τον ταφτά από την δαντέλα. Βασικά μπορώ αλλά εμένα με κέρδισε κάτι άλλο στα βαφτιστικά και τα διάλεξα! Δεν ήταν ούτε η γαλλική δαντέλα, ούτε η οργάντζα, ούτε το σατέν, ούτε ο ταφτάς, το τούλι και το ροζ το ρομαντικό. Με κέρδισε η λαμπάδα και τα παπά. Τα παπούτσια ντε.

Η πρισκιπέσσα μας, δεν θα τα φορέσει ακόμη γιατί δεν είναι παπούτσια αγκαλιάς, αλλά κανονικά παπούτσια και πρέπει να πατήσει τον ένα τουλάχιστον χρόνο για να τα φορέσει κι ακόμη είναι τεσσάρων μηνών η γλυκουλίνα μου. Αλλά εγώ αυτά ήθελα να πάρω, αυτά και πήρα. Μιλάμε για τρελή γόβα, στο χρώμα του πάγου (έτσι πρέπει να λέγεται) με στρας πάνω και λουράκι που σέρνεται σε όλη τη γάμπα. (Ελένη μη παθαίνεις εγκεφαλικά από τώρα μαρή, κάτσε να τα δεις πρώτα, αφού ξέρεις δεν είμαι καλή στη περιγραφή, μη λυσσάς.)

Στη συνέχεια η λαμπάδα....είναι απίστευτη σας λέω. Έχει πάνω μια δεύτερη πριγκίπισσα, υποπριγκίπισσα γιατί η πριγκίπισσα είναι μία και μοναδική και είναι η βαφτιστήρα μου. Η υποπριγκίπισσα λοιπόν έχει μαλλάκια μακριά, φοράει ένα ωραίο μακρύ φόρεμα και σε κοιτάζει με κάτι ματάκια χάντρες. Τι να σας πω. Μόλις την είδα δε μπορούσα παρά να τη παραγγείλω. Είχε και κάτι άλλες υπερπαραγωγές εκεί, με διακοσιαπενηνταδυο κιλά τούλι, αλλά όχι, έλεος, δεν θα πάρω.

Στο πακέτο είχαμε τα πάντα όλα μέσα και νομίζω πως είναι τα πιο ωραία βαφτιστικά που έχω δει ποτέ, εγώ τουλάχιστον. Πρωτοκλασάτα και ντιζαϊνάτα. Σούπερ σας λέω. Η πλάκα είναι πως υπάρχουν και εσώρουχα, δηλαδή βρακί και φανελάκι μη πάει ο νους σας στο στριγκ και στο στράπλες σουτιέν. Μωρό θα ντύσουμε όχι καραγκιόζη και τι μωρό, μωράκλα σας λέω.

Μετά αγόρασα τον σταυρό, επίσης ένα πανέμορφο κομμάτι και τελικά πήρα κι εγώ ένα φόρεμα πολύ ωραίο και σικάτο. Είμαι έτοιμη για την επόμενη Κυριακή. Ελπίζω να είναι έτοιμη και η πριγκίπισσα μας, η γλυκιά μας Μαρισόφη, γιατί αυτό το πλάσμα, έχει γεννηθεί έτοιμο για να έχει νονά μια Coύλα. Της εύχομαι υπομονή γιατί είναι κουλή εκτός από μένα και η μάνα της. Διπλό το κακό.

Ναι ναι ναι ναι, να μας ζήσει η πριγκίπισσα μας και να μας ξεπεράσει στη κουλαμάρα γιατί μόνο έτσι επιβιώνεις τη σήμερον ημέρα.

1 Οκτωβρίου 2011

Κηδεία και γάμος

Καλημέρα, καλή εβδομάδα, καλό μήνα! Τι μου κάνετε; Χάθηκα λίγο το ξέρω και θα σας αναλύσω ευθύς αμέσως τους λόγους! Ωστόσο με λένε Coula και είμαι καλά!

-------------------------

Συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας. Που λέτε το πατρικό το σπίτι μου, με έναν διάδρομο μόνο, χωρίζεται από μιας θειάς μου! Είναι αγαπημένη θεία, δεδομένου πως μεγαλώσαμε εμείς και τα παιδιά της πλάι πλάι. Κοντινές ηλικίες, κοινές παρέες και καλή γειτονία. Η θεία μου αυτή την Κυριακή (μόλις χτες) πάντρεψε τον μεγάλο γιόκα της. Με τον ξάδερφο ανήκαμε σε μια κοινή κατηγορία, αυτήν των ελεύθερων, εργένηδων, και με εναλλασσόμενους συντρόφους ανθρώπων, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το.(Μόνο πουτάνα μη με πείτε...χαχαχα)

Για γάμους, οικογένειες και παιδιά, όσο και να μας το εύχονταν τα δυο αντικριστά κτίρια, ούτε λόγος! Ο ξαδερφος κι εγώ, η ισχύς εν τη ενώσει, κρατούσαμε αντιστάσεις στις αιτήσεις-απαιτήσεις των καιρών και των συγγενών. Ωστόσο από όλα τα ξαδέρφια και αδέρφια μόνο οι δυο μας μείναμε λεύτερα πουλιά με τις κανάρες μας! Και καλά, εγω είμαι μικρή ακόμη, αλλά εκείνος σαραντάρισε! Με αυτά και με εκείνα, άφησε έγκυο μια πολύ καλή κοπέλα και πήρε την απόφαση, ήθελε δεν ήθελε, να βάλει το στεφάνι. Γιατί κύριε, την εξέθεσες την κοπέλα και τώρα θα την πάρεις!

Όπως καταλαβαίνετε η εβδομάδα που πέρασε θα ήταν ΟΛΗ μέσα στην καλή χαρά του γαμοπανηγυριού αν....από το δικό μας σπίτι δεν χτυπούσαν τα κουδούνια του θανάτου!
Η αγωνία της θείας και των λοιπών συγγενών ήταν μην πεθάνει η γιαγιαCούλα μου, ειδικά μετά το πέσιμό της και τα διάφορα προβλήματα που αυτό δημιούργησε και την κατέστησε κλινήρη! Όμως αδέρφια μου, αυτό που φοβάσαι πιο πολύ, τελικά σου πέφτει στην κεφάλα.
Η γιαγιάκα μου άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο στις 27 προς 28 του Οκτώβρη, η άτιμη διάλεξε και ημερομηνία, μη τύχει και την ξεχάσουμε, που σιγά μην την ξεχνούσαμε! Δεν ξεχνιούνται οι θεές!
Πέμπτη έγινε κηδεία και Κυριακή γάμος!

Εδώ θα αμπελοφιλοσοφήσω λίγο! Γάμος και κηδεία! Κηδεία και γάμος! Λύπη και χαρά! Χαρά και λύπη! Συναισθήματα που εναλλάσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Γέλια που καταλήγουν σε δάκρυα. Δάκρυα που καταλήγουν σε γέλια. 'Ετσι είναι η ζωή. Τα έχει όλα μέσα η άτιμη και καλείσαι σε λίγο μόνο χρονικό διάστημα να σκουπίσεις τα δάκρυα της λύπης (που ναι φίλοι μου αυτή τη φορά κύλησαν ποτάμια και δε το κρύβω) και να χορέψεις στην χαρά (εδώ είχαμε ένα θέματάκι με το πόδι βέβαια, οπότε τους χορούς τους έριξαν οι άλλοι).

Ένα μπερδεμένος κόμπος η χαρά με τη λύπη, ήρθαν μαζί, αγκαζέ και μας έβαλαν να διαχειριστούμε ταυτόχρονα, ό,τι πιο σκληρό και ό,τι πιο ελπιδοφόρο. Η χαρμολύπη ήρθε και μας ξετίναξε αγαπητοί μου! Και η ψυχολογία ήταν σαν καρδιογράφημα, από αυτά που ανεβοκατεβαίνει η γραμμή σα τρελή, σε μια αιώνια μάχη νίκης ή ήττας μα τελικά.... ανακωχής.

Ναι, ναι ήταν ανακωχή! Γιατί το ένα κατασίγασε το άλλο! Η χαρά απάλυνε τον πόνο. Κι ο πόνος γλύκανε τη χαρά. Έτσι είναι και πάντα έτσι θα είναι! 'Ενας διάδρομος που χωρίζει το ένα από το άλλο και καλείσαι να είσαι εκεί περνώντας από την μια στιγμή στην άλλη και βγαίνοντας ευτυχώς αλώβητος!

ΥΓ Το περίεργο είναι πως και στη κηδεία και στον γάμο εμένα μου εύχονταν με ένα καλό παιδί! Τι να πω πια. Πάει ο κόσμος χάλασε! Κυρίες μου και κύριοι στις κηδείες εύχονται Θεός σχωρέστην! Μα τι εμμονή πια να με παντρέψουνε!

1 Νοεμβρίου 2010

Τα φάγαμε τα νιάτα μας σε γάμους και βαφτίσια

Μη φοβάστε, δεν θα πολιτικολογήσω σήμερα! Έρχεται ένα δύσκολο ΣΚ γεμάτο υποχρέωσεις και κοινωνικές εκδηλώσεις! Έχω να παραβρεθώ το Σάββατο σε μια γιορτή και σε κάτι γενέθλια, ενώ την Κυριακή έχω βαφτίσια το πρωί και γάμο το απόγευμα. Πως με κόβεται; Θα επιβιώσω; Εγώ σίγουρα ναι, η τσέπη μου σίγουρα όχι. Αλλά δε το κάνω για μένα, αλλά για τη φουκαριάρα τη μάνα μου!

Εκείνο που σκεφτόμουν όταν πήγα να ρυθμίσω λίγο το ΣΚ μου, είναι πως τα τελευταία χρόνια έχω πάψει να γιορτάζω τη γιορτή μου και τα γενέθλιά μου ανοιχτά. Τα γιορτάζω με πολύ δικούς μου ανθρώπους γιατί δεν θέλω να βάζω σε έξοδα τον κάθε γνωστό και φίλο μου για δώρα και γιατί δε γουστάρω και την πολυκοσμία! Πριν με πείτε γυφταριό που τσιγκουνεύεται να κεράσει, να σας πω πως κερνάω και στο χώρο της δουλειάς και στο σπίτι και τους φίλους μου αν τους δω πριν ή μετά από την γιορτή. Αλλά τα ανήμερα νταβατούρια τα βαριέμαι και δεν έχω καμία όρεξη να μαζεύω χίλια δώρα άχρηστα, ακόμη κι αν είναι χαριτωμένα!

Πριν κάποια χρόνια είχαμε συνεννοηθεί με την παρέα να σταματήσουμε τα δώρα ο ένας στον άλλο γιατί όσο να'ναι τα έχουμε αγοράσει όλα ο ένας στον άλλο. Ωστόσο κάποιοι φίλοι επιμένουν να αγοράζουν δώρα, με αποτέλεσμα να μην ισχύει η σύμβαση αυτή και να πρέπει να πάρεις κι εσύ δώρο σε εκείνους! Και πάλι βροντοφώναζα: Φερτε μου βιβλία! Αλλά εγώ τι να αγοράσω; Το βιβλίο είναι δώρο περίεργο! Πολλοί το αντιπαθούν, αλλά εγώ το προτιμώ από κάτι άλλες χαζομαρούλες!

Από την άλλη όταν πάω να αγοράσω ένα δώρο, θα κάτσω να σκεφτώ σε ποιον το παίρνω, τα γούστα του, το στυλ του και φυσικά τις ανάγκες του και όχι το γούστο μου, το στυλ μου και τις δικές μου ανάγκες! Επίσης μπορώ να αγοράσω ένα δώρο, γιατί απλά το είδα και μου θύμισε πχ τον Bear ή τον Άσωτο γιο ή τη Mana. Δεν χρειάζεται να γιορτάζει ο άλλος για να του πάρω κάτι.

Ας περάσουμε στο ιερό μυστήριο της βαφτίσεως! Είμαι καλεσμένη από μια τύπισσα που έχουμε να μιλήσουμε περίπου 5 χρόνια! Μπορείτε να μου πείτε πως με θυμήθηκε και γιατί; Έχει άλλα 3 παιδιά και ουδέποτε με έχει ξανακαλέσει σε βαφτίσια, μόνο στο γάμο της είχα πάει θυμαμαι! Η μάνα μου επιμένει πως πρέπει να πάω εφόσον με τίμησε με την πρόσκληση, αλλά ειδικά εσείς ξέρετε καλά πόσο αντιπαθώ τις δηθενιές στις σχέσεις. Ωστόσο θα πάω γιατί η γκρίνια της μάνας ρε φίλε, δε παλεύεται με τίποτα.

Όσο για το γάμο, δεν έχω λόγια να εκφράσω την βαριομάρα μου! Παντρεύεται η αδερφή μιας παλιάς μαθήτριας μου (σεξολογία κάναμε) η οποία ναι μεν μένει κοντά μου, αλλά ειλικρινά ρε παιδιά δεν την θυμάμαι φατσικά. Και πήγε και κάλεσε μόνο εμένα! Γιατί αν καλούσε και τους γονείς, όλο και κάποιος θα έβγαζε και το φίδι και τη τρύπα μαζί, αλλά τώρα δυστυχώς πρέπει να παραβρεθώ εγώ. Κι εννοείται πως η γκρίνια της μάνας ούτε εδώ παλεύεται!

Αυτές οι μανάδες ρε παιδί μου, έχουν πάντα μια δικαιολογία για όλα! Πρέπει να πας εδώ γιατί τότε είχε συμβεί, εκείνο! Πρέπει να πας εκεί, γιατί αν θυμάσαι τότε, είχε γίνει το άλλο! Πρέπει να πας παραπέρα γιατί ο τάδε τότε είχε πει στον τάδε εκείνο και ο άλλος καποτε παλιά είχε έρθει, και μπουρου μπουρου μπουρου! Απορώ που τα θυμούνται όλα αυτα! Για μένα είναι απλά τα πράγματα: Οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά μου τώρα, μετράνε. Τι έγινε πριν εκατό χιλιάδες χρόνια ούτε να το θυμάμαι θέλω, ουτε έχω υποχρέωση σε κανέναν, ούτε μου έχουν υποχρέωση οι άλλοι. Δεν πρόκειται να ξυπνήσω μια ωραία πρωία και να πω αχ είχα κάποτε παλιά μια γνωστή, τι να κάνει άραγε; Ας την καλέσω στα γενέθλια μου!

Δε ξέρω πάλι, ίσως να κάνω λάθος και εδώ!!!! Το σίγουρο είναι πως επειδή είμαι συμπαθής άνθρωπος με καλεί και η κουλή Μαρία σε ένα σωρό εκδηλώσεις χωρίς να νιώθω κι εγώ την ίδια συμπάθεια γι' αυτήν. Δεν είναι θέμα κακίας, είναι θέμα λογικής! Το γεγονός πως είναι κάποιος κοινωνικός δεν σημαίνει πως πρέπει να τον καλούμε πάντα και παντού! Έχει κι αυτός μια ζωή να ζήσει κι ένα ΣΚ για να χαρεί! Μη του το χαλάτε, αγαπητοί μου!

Τα φάγαμε τα νιάτα μας
σε γάμους και βαφτίσια...
αντί για γ..........α!!!!

24 Σεπτεμβρίου 2010

Γαμοκαταστάσεις και διακοπές

Κυριακή, κοντή γιορτή! Άλλο ένα θύμα-φίλη, χώθηκε στα δεσμά του γάμου! Η Coύλα παρούσα με το φουστανάκι της, το πεδιλάκι της, το κομμωτηριακι της, το βαψιματάκι της, το μακιγιαζάκι της! Cούλα άνθρωπος. Καλά που παντρεύεται και κανας γνωστός και γίνομαι άνθρωπος. Όμως αυτο ήταν! Μας τέλειωσαν οι ελεύθερες φίλες. Παντρεύτηκαν όλες! Τέρμα τα τζέρτζελα και τα μπέρμπελα. Ό,τι φάγαμε φάγαμε, ό,τι ήπιαμε ήπιαμε, κι ό,τι άρπαξε ο κώλος μας, άρπαξε.

Επειδή η ώρα είναι περασμένη, δεν θα σας πρήξω με το πως πέρασα. Σε γενικές γραμμές, ή νύφη ήταν πολύ ωραία, ο γαμπρός λίγο ξινός, αλλά οκ υποφέρεται, το μυστήριο έγινε με 20 παπάδες παρόντες και μαζί και τον δεσπότη της περιοχής, που παρεπιπτόντως έμαθα πως αν καλέσεις έναν δεσπότη στο γάμο σου, θα πρέπει να του στάξεις 500 ευρώ.....και μάλιστα παίρνεις και απόδειξη, το τραπέζι έγινε σε έναν πολύ ωραίο χώρο, το φαγητό ήταν μέτριο, οι καλεσμένοι ήταν πάρα πολλοί, όλο το σόι της κουτσοκουλής Μαρίας και ακόμη περισσότεροι, ο χορός ήταν πολύ κλαμπατσίμπαλο και Έφη Θώδη πριν το ζουρλομανδύα, και γενικά περάσαμε καλά!

Και μετά από όλο το νταβαντούρι, επιστροφή στο σπίτι. Με ρύζια μέχρι το βρακί, λές και εγώ ήμουν η νύφη, με τσακισμένο μαλλί, με απόν βάψιμο, αλλά με πολύ μεγάλη όρεξη για μπλόκιν. Ε, είχαμε και καιρό να τα πούμε, εμείς ε; Λίγο η θάλασσα, λίγο τα γαμο-κρεβάτια, λίγο τα μπάτσελορ, έφυγε και αυτή η εβδομάδα! Ωστόσο, τώρα, μέσα στην ησυχία της νυκτός, αποφάσισα να σας αποχαιρετήσω με ένα coυλοπόστ, εφόσον αύριο φεύγω για Κέρκυρα. Και τώρα που θα κλείσω το λαπιτόπι, μη νομίζετε πως θα κοιμηθώ, γιατί πρέπει να ετοιμάσω τα πράγματά μου, κάτι που έπρεπε ήδη να το κάνω από χτες, αλλά εγώ αλώνιζα στις παραλίες και μάλιστα κατακάηκε το κορμί μου κι ας ήμουν κάτω από ομπρέλες!

Τα είδη της λίστας σβήνουν ένα ένα, και χαίρομαι πολύ που θα πάω κι εγώ λίγες μέρες διακοπές σε νησί, γιατί εκεί θα δω μια αγαπημένη μου φίλη, που μένει μόνιμα, θα ξεκουραστώ, θα λιαστώ, θα κολυμπήσω, θα δω αξιοθέατα, θα κάνω κλάμπιν, φαστφούντιν, αράξιν και χαλάριν.
Κάτι βρακιά μου έμειναν να πλύνω, αλλά αν δεν στεγνώσουν μέχρι το πρωί, δεν θα τα πάρω μαζί.
Μένει να τοποθετηθούν όλα στις βαλίτσες. Ψιλοσέρνομαι, αλλά θα το κάνω τώρα, να ξεμπερδεύω.

Αγαπημένοι μου cουλοαναγνώστες, για μια εβδομάδα, θα σας αφήσω στην ησυχία σας! Τα couλά μου πάνε διακοπές να γεμίσουν τις μπαταρίες τους για να έχω να σας τα περιγράφω όλο τοΧειμώνα.
Κι επειδή ξέρετε πόση αδυναμία σας έχω και πως δεν σας αλλάζω με τίποτα σας αφιερώνω το ακόλουθο τραγουδάκι, σας εύχομαι να περάσετε κι εσείς όσο πιο τέλεια γίνεται και σας φιλώ στα μούτρα με καλή και κουλή διάθεση.
Θα μου λείψετε ατιμούλια μου, αλλά από επόμενη Τρίτη επιστρέφω δριμύτερη και πιο coυλή από ποτέ.
Χαμογελάστε, ερωτευτείτε και ζήστε ανέμελα, έστω για λίγο. Φιλιά σε όλους! Καλές διακοπές να έχουμε!

(Βάλτε δυνατά τη φωνή και απολαύστε το, σας το αφιερώνω και ειδικά το στίχο: Ένα θα άφηνα ίδιο...εσάς αγάπες μου)

12 Ιουλίου 2010

Βράδυ Σαββάτου

Έζησε μεγάλες στιγμές η Coula μας, κι είναι κρίμα να μην τις μοιραστεί μαζί σας!

Το δώσαμε το κορίτσι μας το Σάββατο, σε έναν επαρχιώτη βλαχάκο, καλό παιδί, από καλό σπίτι, με γεμάτη τσεπούλα από φραγκάκια! Το ιδανικό πρότυπο άντρα!!!Χαμηλών τόνων, με μια ευδιάθετη στάση ζωής, έτοιμο για όλα, ενημερωμένο για όλα, με ορεξη για κουτσουβελάκια, με καλή δουλειά, δική του αποδοτική, μη επηρεαζόμενη από την οικονομική κρίση! Όλα καλά εκ πρώτης όψεως, όλα καλά! Το σπρώξαμε το εμπόρευμα και μάλιστα σε καλή τιμή.

Αλλά και τι δώσαμε ε; Καλή κοπέλα, από καλό σπίτι, με παραδάκι μπόλικο που ρέει από προκομένους γονείς! Πτυχίο δεν δώσαμε, δηλαδή το βραχιόλι που έλεγε η γιαγιά μου, αλλά δε βαριέσαι δώσαμε περιουσία, ελιές κλπ ακίνητα αλλά και κινητά! Σάμπως θα λύσουνε το Κυπρακό τα παιδιά; Όχι! Σπίτι θα ανοίξουνε, κι αμα το μιλάνε το βλάχικο με το Λι και με το Νι, δεν χάλασε κι ο κόσμος!Κι αν δεν ξέρουν τι σημαίνει:ζεσεοσκοπία, πάλι δεν χάλασε ο κόσμος!Αρκεί που μιλούν τη γλώσσα του σώματος, του έρωτα και της καρδιάς κι ο κόσμος δεν χαλάει εύκολα!

Η φίλη της Coulas μας ξάφνιασε λίγο. Παρόλο που περιμέναμε πολλά φανταζί και ανυπέρβλητες υπερβολές, τελικά τίποτα δεν έγινε που να μας ξένισε! Τουλάχιστον ως προς την διακόσμηση και τον στολισμό, αλλά και την οργάνωση! Αντιθέτως το νυφικό έπεσε just perfect, το μαλλί έδωσε ρεσιτάλ και η γόβα κράτησε στο ύψος της τη νύφη χωρίς παρατράγουδα! Το σόι ντύθηκε λατέρνα, αλλά αυτό όσο να' ναι το περιμέναμε! Είπαμε ο γαμπρός είναι από χωριό και η νύφη επίσης! Το μυστήριο ολοκληρώθηκε ευχάριστα και μάλιστα η γνωστή χαιρετούρα αναβλήθηκε για την δεξίωση με αποτέλεσμα η Coula μας να μην χρειαστεί να σταθεί στην ουρά καμιά ώρα φουλ και βάλε, δεδομένου πως ήταν καλεσμένη στο γάμο όχι μόνο η κουτσή Μαρία, αλλά και η μουγγή και η τυφλή και κυρίως...η κουλή!!!

Η Couloμάνα με ύφος αστυνόμου Σαϊνη, βούτηξε από το δισκό τρία κουφέτα για να τα χώσει τη νύχτα κρυφά κάτω από το μαξιλάρι της λεβεντοκόρης της και να μάθει τελικά αν κι η ίδια θα προλάβει πριν τα κακαρώσει να ντυθεί λατέρνα και να καμαρώσει το μπουμπούκι της νυφούλα με ένα καλό παιδί, από καλό σπίτι, με καλή δουλειά κλπ κλπ κλπ. H Coula μας το χει ξαναζήσει το σκηνικό αυτό! Μια φορά στο παρελθόν μετά από έναν απίστευτα επεισοδιακό γάμο, ξύπνησε από ένα εφιαλτικό όνειρο! Δεν είδε κανέναν υποψήφιο γαμπρό, δεν είδε καν γαιδούρι, είδε να την κυνηγάει ένας δολοφόνος και να θέλει να της τεμαχίσει τα δάχτυλα των ποδιών! Ιδρωμένη η Coula μας, πετάγεται από τον ύπνο, τσεκάρει αν τα δάχτυλα των ποδιών της είναι στη θέση τους, τσεκάρει αν το πετικιούρ δείχνει ακόμη....κι αφού εξακρίβωσε πως όλα ήταν ένα ονειρο, σήκωσε το μαξιλάρι και σαβούριασε τα 3 κουφετάκια που βρίσκονταν εκει! Μη μου πείτε πως δεν σας έχει τύχει να σηκώνεστε μέσα στην νύχτα και να αναζητάτε κάτι γλυκαντικό;

Αποχώρηση από την εκκλησία, ως εδώ όλα καλά! Η Coula μας το έπαιξε αλλοδαπή και με περίτεχνους ελιγμούς απέφυγε πολύ κόσμο που είχε να δει χρόνια και που δεν είχε καμία διάθεση να μοιράζει παγωμένα χαμόγελα και να ακούει -αχ Θεέ μου- αυτό το " Και στα δικά σου!"Θα επανέλθω όμως στην ευχή αυτή!

Στην δεξίωση άρχισε ο γολγοθάς! Στην αρχή όλα έδειχνα ήσυχα! Η πασαρέλα πήρε φωτιές, αλλά και η Coula μας σας το διαβεβαιώνω γιατί ήμουν κι εγώ εκεί, ήταν μια Coula coucla. Με τον ερχομό των καλεσμένων, άρχισε να διαφαίνεται η συμπάθεια πολλών αλλά και η αντιπάθεια!Μάλιστα καμιά φορά η συμπάθεια έκρυβε αντιπάθεια, και η αντιπάθεια έδειχνε συμπάθεια!

Είστε έτοιμοι να το ζήσετε λεκτικά; Πάρτε μια βαθειά ανάσα και πάμε!
-Coula μου τι όμορφη που είσαι; Φιγουρίνι, μπράβο! Και στα δικά σου!
-Coula μου πόσο καιρό έχω να σε δώ; Χάθηκες! Και στα δικά σου!
-Coula μου, πολύ αεράτο το φόρεμά σου! Σου πάνε τα μακρυά και τα αέρινα! Φτου σου! Και στα δικά σου!
-Coula μου, έγινες Αθηναία πια, σε χάσαμε, αλλά σου πάει!Καλά που έχουμε και κανένα γάμο και σε βλέπουμε που και που! Και στα δικά σου!
-Coula μου, πως πάει η δουλειά; Μαθαίνω πως ολοένα ανεβαίνεις! Και στα δικά σου.
-Coula μου, γνώρισέ μας τον συνοδό σου! Και στα δικά σου.
-Coula μου, πόσο είσαι τώρα; Μεγαλώνεις! Και στα δικά σου.
-Coula μου, ωραία η νύφη ε; Και το σπίτι της το είδες; Και στα δικά σου.
-Coula μου, πάχυνες ή μου φαίνεται; Και στα δικά σου!
-Coula μου, πως ομόρφυνες έτσι; Εσύ αδυνάτισες πολύ! Μπράβο. Και στα δικά σου!
-Coula μου, άσε τα πτυχία και κοίτα να παντρευτείς. Και στα δικά σου!
-Coula μου, να την χαίρεσαι την φίλη σου και να πάρεις σειρά, μόνο εσύ μας έμεινες. Και στα δικά σου!

Μπορώ να γράφω τρεις μέρες για πόσα πράγματα μου είπαν οι γνωστοί άγνωστοι, μα κάθε πρόταση έκλεινε με το "Και στα δικά σου". Τι πρεμούρα είχε πιάσει τους πάντες να μου εύχονται και στα δικά μου, δεν μπορώ να το εξηγήσω! Θα ήθελε ειλικρινά να τους ρωτήσω: Πόσο ευτυχισμένοι θα είναι αν λάβουν προσκλητήριο του γάμου μου; Δηλαδή να πιστέψω πως 600 άτομα θα χτυπάνε το κώλο τους κάτω από χαρά αν εγώ αποφασίσω να παντρευτώ; Θα κάνω τόσους ανθρώπους ευτυχισμένους; Αν είναι έτσι τότε παρακαλώ να έρθει ένα καλό παιδί τώρα να το παντρευτώ, να χαρούν 600 ψυχές και μετά δε βαριέσαι; χωρίζουμε!

Η Coula μας, δεν πτοήθηκε με τις επαλαναμβανόμες ευχές, αλλά πτοήθηκε με δυο τρία περιστατικά που συνέβησαν! Την φλέρταρε ένας πενηντάρης, ένας εικοσάρης και κάτι πρώην της τελειωμένοι με γυναίκες και παιδιά που διαβιώνουν τώρα μέσα στην μιζέρια, την πείραξε ένα βρωμολουκάνικο που μόνο το δοκίμασε ενώ γενικά ούτε να τα μυρίζει δε θέλει, και φυσικά την πείραξε η απίστευτη βρωμιά στις τουαλέτες γυναικών!

Καταευχαριστήθηκε όμως όταν μια μισητή αντίπαλος από τα παλιά που της είχε φάει κι έναν γκόμενο, την ώρα που χόρευε μπροστά στην Coula μας, έφαγε μια γλίστρα και ξαπλώθηκε στο πάτωμα. Δεν χτύπησε αλλά έγινε τόσο ρεζίλι που άξιζε το κόπο όλο αυτό το μαρτύριο που περνούσε η Coula!

Και η στιγμή που όλες οι άμοιρες γεροντοκόρες περιμένουν, έφτασε! Η στιγμή της ανθοδέσμης! Η Coula μας διακριτικά πήρε το τσαντάκι της και αποχώρησε προς τις τουαλέτες! Θα έμενε εκεί ώσπου να τελειώσει αυτό το καραγκιοζιλίκι! Έπλυνε χέρια, κατούρησε, διόρθωσε το απίθανο μακιγιάζ της, έπιασε συζήτηση με μια συνάδελφο που συμπαθούσε απίστευτα, αλλά τα ουρλιαχτά από τη σάλα, δεν ακούγονταν! Ρε μήπως να χέσω κιόλλας για να καθυστερησω; Σκέφτηκε! Δεν ήταν όμως η ώρα της! Πως να το κάνουμε; Το χοντρό θα έρθει μόνο του, δεν μπορείς να το ελέγξεις και δεν έλεγε να φανεί με τίποτα το άτιμο! Κυρία λοιπόν η Coula μας, επέστρεψε στην θέση της με την ελπίδα να έχει τελειώσει αυτό το ηλίθιο έθιμο με την ανθοδέσμη! Θυμήθηκε αστραπιαία τον γάμο μιας ξαδέρφης της, αγαπημένης! Την είχαν σηκώσει κι εκείνη γι' αυτό το χαζό έθιμο, και σηκώθηκε περισσότερο για να μην φανεί ότι σνομπάρει, και γιατί δεν πρόλαβε να φύγει για την τουαλέτα! Τότε, την ανθοδέσμη την είχε πιάσει ένα 12χρονο! Φανταστείτε τι απωθυμένα έχουν ακόμη και τα 12χρονα κοριτσάκια με τον γάμο! Γιατί για να σηκωθεί μωρό πράγμα για την ανθοδέσμη, κάτι θα έχει στο μυαλό του. Που μάνα του να ήμουν αν τολμούσε να σηκωθεί, θα έτρωγε τέτοια ξανάστροφη που το μάγουλο του θα άλλαζε πλευρά! θα είχε δυο μάγουλα δεξιά και αριστερά κανένα!

Δεν μπόρεσε η Coula μας να γλιτώσει το μαρτύριο! Με το που κάθισε στο τραπέζι της, όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω της! Η φίλη νύφη είχε ζητήσει να περιμένουν μέχρι να επιστρέψει από την τουαλέτα! Στην πίστα όλες οι μεγαλοκοπέλες, γεροντοκόρες, λυσσάρες, αποτυχημένες περίμεναν να πάρει θέση! Εκείνη έκανε πως δεν καταλαβαίνει. Έβαλε ήρεμα ήρεμα ένα κρασάκι στο ποτήρι της, το ήπιε και μόνο που δεν σφύριζε ανέμελα! Μέχρι που......η νύφη την πλησίασε και της πέταξε την ανθοδέσμη στην αγκαλιά. Πρώτη αντίδραση; Χαμόγελο! Δεύτερη αντίδραση; Κι άλλο κρασάκι! Τρίτη αντίδραση; H Coula μας σηκώνεται, αγκαλιάζει την φίλη της, την φιλάει και της ψιθυρίζει στο αυτί: Σου εύχομαι να ζήσεις όσο καταπληκτικά έζησες ως τώρα.

Στη συνέχεια καταναλώθηκε πολύ καλό κοκκινο κρασί, ο χορός άναψε τα αίματα, το φαγητό ήταν πολύ καλό (εκτός από το λουκάνικο), το γλυκό ικανοποιητικό. Οι καλεσμένοι άρχισαν να αποχωρούν! Ως τις 5 το πρωί, έμειναν οι καλοί φίλοι, οι λίγοι και οι καλοί! Αυτοί που λες πως τελικά μόνο αυτούς πρέπει να καλείς, που χαίρονται για σένα και είναι ειλικρινές αυτο.
Ώρα 6 το πρωί, η Coula φτάνει σπίτι! Βγάζει τουαλέτες, γόβες, μακιγιάζ, πλένει δόντια με δυσκολία, ξαπλώνει στο κρεβάτι της και ανάμεσα στον ύπνο και στο ξύπνιο αναρωτιέται:
Άραγε αυτό είναι ο γάμος; Ακόμη κι αν είναι (που δεν είναι) ας το τρενάρουμε λίγο το παραμυθάκι, γιατί ακόμη η πριγκίπισα δεν βρήκε τον πριγκίπα της και γιατί όπως και να το κάνουμε το παραμύθι είναι παραμύθι και απέχει χιλιόμετρα από την πραγματικότητα και την καθημερινότητα!

Έπειτα....delete! Όταν ξύπνησε ήταν Κυριακή βράδυ! Σερνάμενη και με απίστευτο πονοκέφαλο η Coula μας έκατσε στον υπολογιστή της, άρχισε να πληκτρολογεί αυτές τις λέξεις και υποσχέθηκε στον εαυτό της πως δεν θα βιαστεί ακόμη κι αν όλοι και όλα βιάζονται γύρω της! Δεν θα βιαστεί για τίποτα και για κανέναν! Με όποιο κόστος!

(ΥΓ Στο γάμο της φίλης ήταν όλα τέλεια, και περάσαμε σούπερ, έτσι για να μην υπερβάλλω)

19 Απριλίου 2010

Γαμοκαταστάσεις

Πάει πέρασε και το Πάσχα! Επιστροφή στην καθημερινότητα! Αρνί για αρνί δεν έμεινε στις εξοχές! Αλλά όλα κι όλα, τώρα ξεκινάμε δίαιτα! Ακούτε αναγνώστριές μου εσείς που ασχολείστε με την μαγειρική; Θέλω light συνταγές και όχι πολλά πολλά γλυκά! Αρκετά σαβουριάσαμε και στις γιορτές και στα γεννέθλια και τα Σαββατοκύριακα που αλωνίζαμε!

Σήμερα θα εστιάσω στον γάμο και στην ελευθερία μέσα σε αυτόν! Θα μου πείτε τώρα: Βρε Coula μας ζάλισες με τους γάμους. Μήπως κατά βάθος το γουστάρεις το στεφάνι και μας το παίζεις κρυψομυξοπαρθένα; Θα σας μιλήσω ειλικρινά!

Αυτές τις μέρες παντρεύεται η τελευταία εναπομείνασα ελεύθερη κολλητή μου! Καταλάβατε βρε κουτούλικα; Μα που πήγε το πονηρό σας μυαλουδάκι; Πήρα που λέτε αρκετές δόσεις από όλο το πανηγυράκι που λέγεται προετοιμασία γάμου! Γι αυτό θα σας ζαλίσω και σε αυτήν την ανάρτηση και μετά θα πάψω να αναφέρομαι στο θέμα "γάμος", μέχρι τουλάχιστον να τον λουστώ κι εγώ.

Πριν καναδυο μήνες πήγαμε που λέτε με την κολλητή για νυφικό! Φόρεσε το ένα, φόρεσε το άλλο και καταλήξαμε....στο πιο φουρφούλικο, στο πιο εντυπωσιακό, στο πιο "τα πάντα όλα πάνω". Μάταια της ψιθύριζα την ηλικία της στο αυτί! Εκείνη διάλεξε φτερά, πούπουλα, τούλια, χάντρες, πούλιες! Νυφικό υπερπαραγωγή! Βέβαια, λίγο αργότερα κατάλαβα γιατί διάλεξε ό,τι διάλεξε! Ήταν οργανωμένο σχέδιο και απωθημένο! Δεν την αδικώ. Στα 17 μας εγώ διάβαζα για πανελλαδικές κι εκείνη διάβαζε τη "Νύφη" και "101 ιδέες και λύσεις για το σπίτι"! Ήξερε από τότε ποιο νυφικό θα πάρει! Όχι, δεν την αδικώ! Για κάποιες γυναίκες ο γάμος είναι ο σκοπός της ζωής τους! Κανονικά για όλες τις γυναίκες αυτός θα έπρεπε να είναι ο σκοπός ζωής! Αλλά άπαξ και χειραφετηθήκαμε, κλάψτα Χαράλαμπε!

Στις μπομπονιέρες η κολλητή ήταν συγκρατημένη, διάλεξε ένα απλό σχέδιο! Σειρά είχαν τα παπούτσια! Τα πήρε ψηλά ψηλά μιας και ο σύντροφος της μπορεί να της ρίχνει και τρία κεφάλια!!!!Μάταια της εξηγούσα πως θα πιαστεί το πόδι και όχι τίποτα άλλο θα έχουμε και κανένα ατύχημα κατά την διάρκεια του χορού αλά κλαρίνο! Φοβόταν μήπως και δεν θα φαίνεται στην εκκλησία! Είναι δυνατόν να μην φαίνεσαι μαρή; Της εξηγούσα! Αφού πήρες την Άρτα και τα Γιάννενα για νυφικό! Επέμεινε στο ψηλοτάκουνο και αντίρρηση άλλη δεν έφερα!

Μετά από διάφορα άλλα ψώνια που κάναμε, κάτσαμε για έναν καφέ! Εκεί τα είδα όλα! Πραγματικά δεν αναγνώριζα εκείνο το κορίτσι που μαζί κάναμε ό,τι γουστάραμε! Που τρέχαμε στα parties και γυρνούσαμε τα ξημερώματα, που λογαριασμό δεν δίναμε ούτε στον εαυτό μας, που γελούσαμε αβίαστα και που όποια τρέλλα μας έμπαινε στο μυαλό την κάναμε πραγματικότητα με όποιο κόστος! Που είχαμε το θάρρος της γνώμης μας και ορίζαμε την ζωή μας κι ας είμασταν 18, 22, 25. Που είχαμε φάει πόδι από σχέσεις απλά γιατί είμασταν τα κακά κορίτσια ή γιατί δεν συμφωνούσαμε σε όλα με τον γκόμενο, ή γιατί ξέραμε να λέμε και όχι.

Άρχισε λοιπόν να μου λέει, πως ο Coulos της, θέλει να κάνει τα μαλλιά της κόκκινα στο γάμο!
Coulα: Μα δεν σου πάνε βρε, είσαι πολύ λευκή στο δέρμα και με το καροτί μαλλί θα μοιάζεις σαν φάντασμα!
κολλητή: Ε αφού του αρέσουνε Coula μου, τι να κάνω; Δε μπορώ να χαλάσω το χατήρι στον τζουτζούκο μου!Μου είπε πως μετά το γάμο θα κάνω λίγες ανταύγειες και ένα ρεφλεξάκι και θα ανοίξουν λιγάκι!
Coula: Και που τα ξέρει τα ρεφλεξάκια ο Coulos μαρή; Μήπως είναι κατά βάθος κουλή και δε στο λέει;
κολλητή: Ξέρει το μωρό μου από αυτά, τα είχε με μια κομμώτρια παλιά.... (ασχολίαστο το άφησα η Coula). Άσε πήγαμε είδαμε ενα φόρεμα για το κρεβάτι, αλλά στον τζουτζούκο μου, δεν άρεσε, μου τόνιζε λέει τον πισινό και δεν το πήρα! Αχ Coula μου ήταν υπέροχο φόρεμα, αλλά αν δεν αρέσει στο ζουζουνάκι μου δεν το φοράω!

Δεν ξέρω βρε παιδιά, ίσως να είμαι εγώ που στραβά αρμενίζω, αλλά νιώθω πως ποτέ καμιά σχέση δεν θα μου στερήσει τα βασικά μου "θέλω", αρχίζοντας από τα πιο ασήμαντα και φτάνοντας και στα πιο σημαντικά! Ξέρω καλά πως όταν κοιταχτώ στον καθρέφτη θέλω να αρέσω πρώτα σε μένα και ύστερα στον ενίοτε τζουτζούκο!

Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω την μανία των αντρών να ντύνουν τις γυναίκες τους σαν καρνάβαλους και να τις πείθουν κιόλλας πως έτσι είναι θεές, ενώ κατά βάθος τις ντύνουν έτσι για να μην είναι επιθυμητές από τα γύρω αρσενικά! Αυτό είναι ανασφάλεια και ζήλεια και όχι αγάπη και ενδιαφέρον! O Coulos μου αντίστοιχα θα ηθελα να φυσάει φορώντας ότι εκείνος πιστεύει πως τον κολακεύει κι όχι ό,τι θέλω εγώ! Μου αρέσει να είναι όμορφος ο άλλος δίπλα μου, κι όχι εσκεμμένα επιτηδευμένος για να μην πέσω θύμα κερατώματος! Αν είναι κοπελιά να του την κάνεις, δεν τον σώζει ούτε το καροτί μαλλί σου ούτε το φόρεμα-μπούρκα! Κι αν είναι να στην κάνει δεν πα να τον ντύσεις πρίγκηπα, θα στην κάνει!

Στη συνέχεια η κολλητή μου άρχισε να λέει για άλλα ζητήματα γυναικείας φύσης, όπως πχ νύχια, φρύδια, μάσκες ομορφιάς, πρόβες μαλλιών, μακιγιάζ και ρε παιδιά ο τζουτζουκος της είχε για όλα άποψη!!!!! Δεν ξέρω, στεναχωρήθηκα πολύ! Δηλαδή το θέμα είναι να κάνουμε ό,τι θέλει ο άλλος για να είναι εκείνος καλά κι εμείς συμβιβασμένες; Θα προτιμούσα να έχει ο καθένας την γνώμη του μεν αλλά όχι και να την επιβάλλει! Γιατί εντάξει το ζουζουνάκι μπορεί να έχει και δίκιο σε μερικά πράγματα όπως και η κάθε Coula μπορεί να πει την γνώμη της στον αντρούλη της! Αλλά ως εκεί! Με εκνευρίζουν τα φόρα αυτό, χτενίσου έτσι, βάψου κι άλλο, μην βάφεσαι, σήκω, κάτσε! Έλεος, αυτό καταντάει δουλικότητα!

Και μπορεί στην αρχή η κάθε γυναίκα να το δέχεται γιατί πάνω στα μέλια δεν την νοιάζει τίποτα άλλο παρά μόνο ο αγάς της. Κι αν είναι και εθισμένη στο νυφικό και έρθει και η τυφλοβδομάδα πες εξηγείται! Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ πως θα ζήσει μια ζωή έτσι χωρίς να τσινίσει κάποια στιγμή, χωρίς να χρειαστεί να κάνει μικρές επαναστάσεις, χωρίς να της σπάνε τα νεύρα! Ως πότε θα είναι ερωτευμένη; Για πάντα; ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!!!

Ο πολιτισμός φαίνεται και μέσα στις σχέσεις, και μέσα στους γάμους! Καθώς και η απουσία του!!!


Πραγματικά θα ήθελα την γνώμη των παντρεμένων γυναικών αναγνωστριών μου γι' αυτό το θέμα αλλά και των παντρεμένων αντρών ! Μπορεί να το βλέπω εγώ λάθος!

ΥΓ Ο γαμος θα γίνει το Σάββατο! Και στα δικά σας οι λεύτερες και λεύτεροι!

14 Απριλίου 2010