Αν ήσουν γκαντέμω δηλαδη;

Όταν η Λένια αποφάσισε να πάει στην Αυστραλία:

• χιόνισε στην Ελλάδα εκεί που δεν έχει κρύο στην Ελλάδα
• δεν της βγάζανε βίζα αν δεν περνούσε από συνέντευξη λες και ήταν ψυχοπαθής
• η Τράπεζα δεν είχε εύκαιρο το παράβολο για να μετατρέψει το δίπλωμά της, ώστε να ισχύει κι εκεί και πήγε α-διπλώματη.
• παρέδωσε τις πινακίδες για να μη πληρώσει τα νέα τέλη κυκλοφορίας, αλλά δεν τις θέλανε με τίποτα
• μια μέρα που χρειάστηκε κάπου να πάει, έφαγε μια γερή κλήση να έχει να θυμάται την Ελλάδα με αγάπη
• ένα πρωί τη χτύπησε αυτοκίνητο και της σακάτεψε το χέρι
• ήρθαν όλα τα χαράτσια και οι λογαριασμοί μη και χάσουν και δεν την αποχαιρετίσουν
• αγόρασε βαλίτσες πολλές ενώ επιτρεπόταν να πάρει μόνο μία
• πήρε μαζί της χειμωνιάτικα ρούχα -ενώ εκεί έχει Καλοκαίρι-με φόβο θερμοπληξίας (βασικά το μέγα πρόβλημα θα ήταν το αντίθετο...να έπαιρνε μαζί μόνο Καλοκαιρινά και να έφτανε εκεί στο ψοφόκρυο με το φορεματάκι το ραντέ).
• της κλέψανε τη τσάντα με τη ταυτότητα και όλα τα έγγραφά της
• δεν της πέτυχε η βαφή και είχε μεγάλη στεναχώρια

Και όταν ξεκίνησε να πάει ύστερα από τα πολλά:

• ξέχασε μια χειραποσκευή με τα καλλυντικά της, δεν προλάβαινε να γυρίσει να την πάρει
• γλίστρησε στο αεροδρόμιο και τσάκισε τον αγκώνα της..αυτό θα πει καθαριότητα...έστραφταν όλα στο διάβα της
• το αεροπλάνο έπαθε βλάβη και έμεινε στο Αμπού Ντάμπι 2 μέρες, περνώντας βασίλισσα γιατί πλήρωνε τα πάντα η αεροπορική
• η βαλίτσα της έκοψε δρόμο και δρομάκι κι έφτασε μια εβδομάδα αργότερα. Ούτε βρακί δεν είχε να βάλει
• είχε ξεχάσει πίσω πολλά και σημαντικά πράγματα, όπως το τσιμπιδάκι των φρυδιών...φρίκη
• βρήκε τον φίλο της να την περιμένει σε ένα αντρικά "καθαρό" σπίτι...ξεπατώθηκε η γυναίκα να το φέρει βόλτα
• δουλεια δεν έχει ακόμη, αλλά θα βρει, δεν την φοβάμαι
• μιλάει στο skype με την φίλη της αραιά και που διότι κάναμε τη μέρα νύχτα και τη νύχτα μέρα
• περνάει γαμάτα και αρχίζω να μαζεύω λεφτά για να πάω διακοπές.

ΥΓ Και όλα αυτά έτυχαν σε μια κοπέλα που είναι πολύ τυχερός άνθρωπος γενικά....

Έχω μεγάλη απορία να δω τι θα γίνει...αν αποφασίσω εγώ να πάω Αυστραλία....με τη γκαντεμιά που με δέρνει..... 

27 Φεβρουαρίου 2013

Γυναίκες με αρχίδια

Την γνώρισα ένα βράδυ σε μια συναυλία των Γυμνών Καλωδίων, μια απολαυστική νύχτα με καλή παρέα. Στην αρχή ήμουν λίγο διστακτική μαζί της. Η εμφάνισή της ήταν αυτό που λέμε: αγοροκόριτσο. Ή για να είμαι σαφής φαινόταν πως ειναι μια γυναίκα με αρχίδια. Ήμουν επιφυλακτική διότι ήταν κολλητή φίλη ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ είχα αγαπήσει πολύ, ή μάλλον νόμιζα πως τον είχα αγαπήσει.

Σε αυτές τις περιπτώσεις φοβάσαι μήπως η άλλη δεν είναι κολλητή του, αλλά κρυφογκόμενά του. Τελικά δεν είχε σημασία γιατί σταμάτησα να πιστεύω πως αγαπώ τον κολλητό της, αλλά τελικά λάτρεψα εκείνη.  Ωστόσο θυμάμαι πως το γέλιο της ήταν απίστευτα αληθινό. Είναι αυτές οι στιγμές που γνωρίζεις ανθρώπους, που ξέρεις πως μπορεί ποτέ να μην γίνετε φίλοι, αλλά καταλαβαίνεις πως είναι αυθεντικοί σε αυτό που κάνουν και σε αυτό που πραγματικά είναι. 

Την Κατερίνα την ξαναείδα περίπου μετά από έναν χρόνο. Καθόλου αλλαγμένη ούτε έξω, αλλά ούτε μέσα. Είχε παραμείνει ο ίδιος αυθεντικός άνθρωπος. Η Κατερίνα μαζί με τον Αντρέα και την Μάρω έχουν στήσει ένα διαδικτυακό ραδιόφωνο τον R1 Radio, με εξαιρετικές ροκ και όχι μόνο εκπομπές. Εκεί φιλοξενήθηκε το Cοulair μου για περίπου τρεις εκπομπές με μεγάλη επιτυχία και τα παιδιά αλλά και η Κατερίνα με αγκάλιασαν δυνατά και με εμπιστεύτηκαν. 

Ο λόγος που η συνεργασία μας έληξε ήταν πως μου έγινε πρόταση από το SpirtoWebRadio και η εκπομπή μου, η οποία απευθύνεται κυρίως, αλλά όχι μόνο, σε bloggers ήρθε κι έδεσε με τις υπόλοιπες εκπομπές του Σπίρτου που οι παραγωγοί τους ήταν κυρίως bloggers. Μόλις ανακοίνωσα στα παιδιά την αποχώρησή μου από τον R1 Radio, ένιωσα και κατάλαβα καλά πως η αξιοπρέπεια των ανθρώπων δεν έχει να κάνει καθόλου με την ηλικία. 

Τα παιδιά μου ευχήθηκαν τα καλύτερα και μάλιστα την παραμονή της πρεμιέρας μου στο Σπίρτο, έλαβα και πάλι ευχές από την Κατερίνα για καλή αρχή και καλές επιτυχίες. Ακριβώς επειδή ο χαρακτήρας της είναι τόσο δυναμικός και έχει τόση αυτοπεποίθηση, γνώση κι εμπειρία σε αυτό που κάνει, δεν μπήκε καθόλου στο τρυπάκι του ανταγωνισμού και της καχυποψίας. Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά μια αξιοζήλευτη γυναίκα με αρχίδια. Μια γυναίκα που είμαι περήφανη που την γνώρισα, που συνεργαστήκαμε και που κάτσαμε και ήπιαμε δυο καφέδες και γνωρίσαμε καλύτερα η μια την άλλη. 

Η απόσταση που μας χωρίζει είναι μεγάλη για να μπορώ να της υποσχεθώ πως θα τα λέμε από κοντά. Όμως μέσα στη καρδιά μου ένιωσα μια δικαίωση πως για κάποιους ανθρώπους που γνώρισα και εκτίμησα και συνεργάστηκα και ανοίχτηκα, άξιζε τον κόπο.

Ο R1 Radio  oργάνωσε με μεγάλη επιτυχία με τις γενναίες προσπάθειες αυτού του κοριτσιού, το πρώτο του live για την στήριξη ελληνικών ροκ συγκροτημάτων. Θα είμαστε όλοι εκεί για να στηρίξουμε τα παιδιά και να περάσουμε ωραία σε μια καθαρά ροκ βραδιά.

Κατερίνα, σε ευχαριστώ πολύ που μπήκες στη ζωή μου και με έμαθες πως υπάρχουν γυναίκες που δεν φοβούνται, που πατάνε δυνατά στα πόδια τους, που δε το βάζουν κάτω και που είναι αντράκια. Σου βγάζω το καπέλο. Συνέχισε δυναμικά κορίτσι μου και η αυθεντικότητά σου αυτή, μόνο σε καλό μπορεί να σου βγει. Σε εκτιμώ βαθύτατα και σε ευχαριστώ που είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ με ολα τα γράμματα κεφαλαία. Ετούτο το ιστολόγιο, εγώ προσωπικά αλλά και το SpirtoWebRadio θα στηρίζουμε κάθε προσπάθεια του R1 Radio σε ένα πνεύμα ευγενούς άμιλλας και συνεργασίας.

 

24 Φεβρουαρίου 2013

O Γιάννης

Στη πλειοψηφία τους οι Γιάννηδες είναι καλά παιδιά. Δεν είναι τυχαίο που συμμετέχουν στο 95% των ελληνικών παροιμιών τις οποίες και δε θα αναφέρω χάριν βραχυλογίας. Όμως ο Γιάννης που κάποτε γνώρισα εγώ ήταν πολύ κωλόπαιδο, σαν τον Κυριάκο. Και γι' αυτον θα σας μιλήσω σήμερα. Με λύπη.

Έδινε την εντύπωση πως είχε πηδήξει σχεδόν όλη την Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Πάντα συνοδευόταν από τις πιο ωραίες κοπέλες της Σχολής. Πάντα είχε δίπλα του πέντε με έξι παρατρεχάμενους που του έκαναν τα χατήρια. Και πάντα στις εξεταστικές πλεύριζε με τον τρόπο του τα πιο καλοποτισμένα φυτά του τμήματος κι εκείνα ενέδιδαν προσφέροντας φόρα παρτίδα τις σημειώσεις τους και την κολλα τους!

Ο Γιάννης επίσης φορούσε πάντα ακριβά ρούχα, παπούτσια και γυαλιά και φυσικά ερχόταν στη Σχολή με ακριβό αυτοκίνητο. Όλα ήταν καλά και γαμάτα για τον Γιάννη που σήμερα κανονικά...θα γιόρταζε. Ο Γιάννης συγκατοικούσε με έναν πολύ καλό μου φίλο. Μόνο συγκατοικούσαν. Τίποτα άλλο. Δεν κάνανε παρέα, δεν λογάριαζε ο ένας τον άλλο. Απλά έτυχε να συγκατοικούν. Φυσικά δε μιλούσε ούτε σε μένα γιατί ήμουν φίλη με τον ξενέρωτο συγκάτοικό του. 

Εμείς βλέπετε δεν φορούσαμε ακριβά ρούχα, δεν είχαμε αυτοκίνητο καρντιά μου, τα λεωφορεία μας τρώγανε και το πιο σημαντικό; Εμείς δουλεύαμε παράλληλα και δεν μπορούσε ολόκληρος Γιάννης να κάνει παρέα με ανθρώπους που δουλεύουν και σπουδάζουν παράλληλα. Ούτε καλημέρα δεν έλεγε ο μαλάκας. Πήγαινα καμια φορά στο σπίτι τους και πραγματικά έκανε σαν να μην υπήρχα. Τίποτα. Ούτε ένα χαμόγελο. Ούτε ένα βλέμμα. Ένιωθα πως ήμουν αόρατη τότε.

Ο Γιάννης έπαθε ένα μεγάλο τροχαίο ατύχημα. Και χρειάστηκε αίμα. Εγώ και ο συγκάτοικός του, από όλο τον περιγυρο του, δώσαμε αίμα για να ξεπεράσει τον κίνδυνο. Είμαστε αιμοδότες και είναι τιμή μας, πέρα από οποιονδήποτε Γιάννη. Όλοι οι τύποι και οι τύπισσες που υποτίθεται πως ήταν κολλητοί του, κάνανε ότι δεν τον ξέρανε. Καρφάκι δεν τους κάηκε. Μερικοί...θα χαρήκανε και λίγο. Η ζωή στο Πανεπιστήμιο συνεχιζόταν κανονικά μα ο Γιάννης επέστρεψε πίσω μετά από περίπου 3 μήνες. 

Θα περιμένατε τώρα εσείς να διαβάσετε, πως ο Γιάννης άλλαξε συμπεριφορά. Πως άρχισε να μας μιλάει, άλλαξε χαρακτήρα, χαμήλωσε τους τόνους, είπε κι ένα ευχαριστώ. Καμία σχέση. Η ζωή του συνεχίστηκε όπως και πριν. Μάλιστα διέκοψε την συγκατοίκηση με τον φίλο μου. Βρήκε μόνος του σπίτι και συνέχιζε το ίδιο τσιρκοπανήγυρο της ζωής του. Μάλιστα το βλέμμα του, όταν μας συναντούσε έγινε πιο εχθρικο. Εμείς βέβαια γελούσαμε με τον φίλο μου. Το περιμέναμε από δαύτον. Τον είχαμε μάθει.

Τελειώσαμε το Πανεπιστήμιο και πήρε ο καθένας τον δρόμο του. Ο Γιάννης άργησε λίγο αλλά πήρε πτυχίο κι αυτός. Πριν δέκα μέρες...έμαθα πως έχασε τη ζωή του σε ένα τροχαίο ατύχημα πριν ένα χρόνο. Δεν υπήρξε αίμα αρκετό για να τον σώσει αυτή τη φορά. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι μπορεί να μην τον λέγανε και Γιάννη...

 

7 Ιανουαρίου 2013

Βρώμισε ο τόπος

Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί, όταν βρίσκεσαι για ποτό ή για καφέ ή έξω από το σπίτι σου εν ολίγοις, είναι να θες να πας τουαλέτα. Σε καμιά τουαλέτα αφενός δεν είναι το ίδιο. Στο σπίτι σου, ακόμη και πάνω στη χέστρα μπορείς να cουλάρεις με την άνεσή σου. Η ξαδέρφη μου η Venea πχ παίρνει μαζί της το ipad και διαβάζει blogs. Εμένα μου έχει τύχει να μπαίνω παρέα με τα Αγγλικά μου ή με κανένα λογοτεχνικό βιβλίο. Όχι για το κατούρημα, αλλά για το χοντρό που λέμε. 

Όταν όμως είσαι έξω, τα προβλήματα που συνωστίζονται είναι πολλά. Θα είναι καθαρά; Ποιος λεχρίτης χρησιμοποίησε την ίδια λεκάνη με αυτήν που καλείσαι τώρα εσύ να χρησιμοποιήσεις; Τις προάλλες ήμουν για καφέ με την Γιαγιά Αντιγόνη και την Έλενα G σε ένα πολυσύχναστο καφέ στο Μοναστηράκι. Και μου ήρθε το ψιλό. Τις αφήνω για λίγο και πάω. Δε πήγαινα καλύτερα να κατουρήσω μέσα στο συντριβάνι; Αλήθεια σας λέω. Καλύτερα να με έβλεπε ο κόσμος όλος να κατεβάζω τα βρακιά μου, παρά να τα κατέβαζα μπροστά σε αυτή την σκατολεκάνη που αντίκρισα. 

Παρεμπιπτόντως, δε τα κατέβασα. Μάζεψα το ψιλό μου και βγήκα ξανά έξω κι έκανα υπομονή μέχρι να φτάσουμε σε φιλικό σπίτι. Κόντεψα να σκάσω...αλλά δεν άφησα να φανεί. Ήμουν κιουρία. Η γιαγιά μου η συγχωρεμένη έλεγε να μην ακουμπάς ποτέ σε ξένη λεκάνη. Να στέκεσαι στα όρθια και να κατουράς μη κολλήσεις τίποτα. Ε καλά, νομίζω πως αυτό εννοείται.

Ο φόβος μου όμως και μαζί ο φόβος πολλών, πιστεύω, γυναικών, είναι άλλος. Να μπαίνεις σε μια τουαλέτα και να έχει μπει πριν από σένα η λέρα η ατελείωτη, να έχει χέσει το σύμπαν και να τα έχει κάνει εκεί μέσα...κυριολεκτικά...άπλυτο κώλο και μετά να είναι η σειρά σου για να μπεις για το ψιλό σου, για μια διορθωτική πχ κίνηση του στριγκακίου, της σερβιέτας ή οτιδήποτε άλλο light. Κι απ' έξω να έχει ουρά. 

Πως να πείσεις τον επόμενο πως δεν είσαι εσύ η σκατολέρα που έχεσε το τόπο και που φταίει που βρωμάει ωσάν βόθρος το WC; O επόμενος που θα μπει, ανεξάρτητα αν εσύ ήσουν κυρία, θα σκεφτεί με το νου του...ΑΑΑΑ τη βρωμιάρα. Και παίρνεις στις πλάτες σου τη βρώμα του καθενός ή της καθεμιάς και την σηκώνεις την ντροπή ... ενώ εσύ περιορίστηκες σε ένα απλό κατουρηματάκι πχ. Είναι τραγικό. Είναι φορές που για να μπω στη τουαλέτα ενός χώρου, κοιτάζω δυο βασικά ζητήματα. Αν είναι καθαρή, και αν έχει ουρά απ' έξω. Αν δεν είναι καθαρή κι αν έχει ουρά, προτιμώ να κατουρηθώ πάνω μου ή να σφιχτώ μέχρι το σπίτι παρά να μου προσάψουν τα σκατά της καθεμιάς.

29 Νοεμβρίου 2012

Τρίχες

Αντιμετωπίζω ένα φοβερό πρόβλημα. Κάποιοι θα γελάσετε. Κάποιοι θα γελάσετε πολύ περισσότερο. Κάποιοι θα κοροϊδέψετε. Εσείς που θα κοροϊδέψετε, είστε γαϊδούρια, γιατί δεν μπορείτε να αντιληφθείτε τον πόνο του συνανθρώπου σας. Ό,τι και να κάνετε, εγώ έπεσα σε κατάθλιψη πάλι. Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 

Ήταν αργά τη νύχτα όταν αποφάσισα πως κάτι έπρεπε να γίνει στο κεφάλι μου. Όχι μέσα, αλλά απ' έξω. Εμένα αν μου καρφωθεί κάτι μέσα στο κεφάλι, θα πέσω σε κατάθλιψη αν δεν το τακτοποιήσω άμεσα και έξω από το κεφάλι. (Μπλέξαμε τα κεφάλια, αλλά ας είναι!)

Και να που μου καρφώθηκε να βάψω τα μαλλιά μου 12 τη νύχτα μαζί με τους βρυκόλακες. Ευτυχώς ο κομμωτής μου είναι και φίλος. Του έστειλα ένα sms και μου έκλεισε ραντεβού το επόμενο ακριβώς πρωί στις 8:00. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη γυναίκα σε αυτή τη γη που να βάφει τα μαλλιά της με τη τσίμπλα στο μάτι, αλλά δεν προλάβαινα άλλη ώρα μανίτσες μου και είπα να γλιτώσω τη κατάθλιψη.

Άρχισα λοιπόν να το συζητάω μία τη νύχτα με κάποιους άλλους βρυκόλακες ενός διαδικτυακού ραδιοφώνου (βλέπε R1, JK, Callista, mozzarela, alex, L., Gerontas κατά περίπτωση, Golden κλπ). Κάποιοι δυσανασχέτησαν για την ώρα. Κάποιοι άλλοι χέστηκαν που εγώ θα έβαφα τα μαλλιά μου, και καλά έκαναν και κάποιοι έλεγαν τα δικά τους...κοινώς δε ξέρω ποιος πούστης με μάτιασε διαδικτυακά.

Διότι, πηγαίνω το επόμενο πρωί στον κομμωτή μου και με βάζει κάτω και μου αλλάζει τα φώτα. Σιχτίρισε για τη ρίζα που έφτασε στο αυτί...σιχτίρισε που δεν μπορούσα άλλη ώρα και με κανόνισε με την ανατολή του ήλιου, σιχτίρισε και την στιγμή που καφέ δεν είχε πιει καλά καλά και μπήκα εγώ ορεξάτη για κουβέντες. 

Αφού με βάφει, με πλένει, με ξαναπλένει, με φορτώνει με μαλλακτικές αηδίες και λοιπά σκευάσματα και τέλος έρχεται και βάζει στη κεφάλα μου ένα μπλε χρώματος σαμπουάν. Τι είναι αυτό καλό μου παιδί; Αναρωτιέμαι! Είναι ένα σαμπουάν να φύγει η κιτρινίλα. Απαντά το καλό μου παιδί. Σταματάω να ρωτάω! Τον εμπιστεύομαι...

Με στεγνώνει, μου ισιώνει το γκατσόμαλλο, με κάνει άνθρωπο, και πετάει και μια γαλλική κοτσίδα να υπάρχει. Καλή ήταν. Πάω σπίτι, μετά φροντιστήριο. Όλοι κοπλιμέντα. Χαρά εγώ. Την δεύτερη μέρα σκέφτηκα να κρατήσω την κοτσίδα. Όπερ και εγένετο! Σαν την βλαχούλα κι εγώ..με λίγες τούφες να πετούν εδώ κι εκεί από το στριφογύρισμα της νύχτας στο κρεβάτι μου, το έπαιζα βουκολική γκόμενα. Είναι σέξι λένε το αμελώς ατημέλητο κοτσίδιον...αλλά εγώ έχω χαρακτηριστεί ως ανέραστη. Οπότε τζάμπα πήγε η χαρά εκτός από τα κοπλιμέντα που έλαβα και τη δεύτερη μέρα.

Ώσπου...λέω ώσπου...ήρθε η στιγμή του λουσίματος...Μπαίνω στη μπανιέρα, κάνω το μπανίτος μου, και τα σχετικά μοσχοσαπουνίσματοξυρίσματα μου και φτάνει η ώρα του μαλλιού. Λύνω την βουκολική πλην γαλλική κοτσίδα και λούζω το μαλλί. Όταν η τελετή μπανιαρίσματος ολοκληρώνεται, πάω στον καθρέφτη μου με το πιστολάκι ανά χείρας. 

ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΔΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τα μαλλιά μου ήταν γκρί. ΓΚΡΙ! ΓΚΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ! Γκρρρρρρρρρρρρ!!!

Παίρνω τηλέφωνο τον Takis και τον αρχίζω στο μπινελίκι. Εκείνος με διαβεβαιώνει πως το γκρι θα φύγει με τα λουσίματα και θα ανατείλει το ξανθό. Μέχρι να μου εξηγήσει τα τι και τα πως, κλείνω το τηλέφωνο, ορμάω στο μπάνιο κι αρχίζω τα λουσίματα. Λούσιμο, στέγνωμα, γκρι. Ξανά, λούσιμο, στέγνωμα, γκρι. Ξανά, λούσιμο, στέγνωμα, γκρι. 

Γαμώ τη τύχη μου την γκριζωπή. Πέρασαν μέρες που λούζομαι κάθε τρεις και λίγο! Το γκρι ... γκρι. Δε λέει να φύγει η μαλακία με τίποτα. Αν ακούσετε στις ειδήσεις πως σε μια όμορφη επαρχία, μια νέα και όμορφη (με γκρι μαλλιά) ξεπάστρεψε κομμωτή, να ξέρετε θα είμαι εγώ. Μην έχετε απορίες. 

Τελικά έχω ραντεβού το Σάββατο που έρχεται, για διορθωτική βαφή. Πλησιάζουν και τα εγκαίνια του φροντιστηρίου μου. Πρέπει να λάμπω Μπάμπη.

Αυτά είναι βάσανα! Όχι μαλακίες.

Καλή εβδομάδα να έχουμε. Με χαμόγελα και σέξι στιγμές. (Λέμε τώρααα...)

22 Οκτωβρίου 2012

Ο γδούπος

Η λέξη γδούπος μπορεί άμα λάχει να πάρει πολλές σημασίες. Αν την αναλύσουμε ολίγον τι κομματάκι παραπανίσια (καμία φιλολογική συνέπεια ωστόσο) θα δούμε πως πέραν της σημασιολογικο-εννοιολογικής ανάλυσης, θα βρούμε φάτσα φόρα τη φαντασία μας να την τιμάει δεόντως και να την κάνει κομματάκια, ωσάν τον δολοφόνο με το τσεκούρι που τεμαχίζει τα θύματά του. (Ή μήπως σαν τον δολοφόνο με το κατσαβίδι; Πάντα πρέπει να υπάρχει ένα κατσαβίδι στη τσάντα μας, αγαπητές γυναίκες αναγνώστριες. Ποτε δε ξέρεις, πότε θα σέβρει (μια λέξη) το κακό.)

Όταν ακούς έναν γδούπο, τίποτα δεν είναι εντάξει. Ειδικά μέσα στο μυαλό σου και ακόμη ειδικότερα  όταν τον ακούς μαύρη νύχτα, μόνος/-η σε μια ερημική πλέον πόλη, λίγο πριν φύγεις κι εσύ από αυτήν για να την αφήσεις ακόμη πιο έρμη...(την πόλη). Κι έχεις γυρίσει, ώρα δύο, στο σπίτι σου, κομματάκι ζαλισμένος/-η από κάτι ελληνικές παρακαλώ μπίρες, και κομματάκι ενθουσιασμένος/-η από ωραίους, γεμάτους, δημιουργικούς, γλυκούς και συνάμα τρελούς ανθρώπους, που μόλις εκείνο το βράδυ γνώρισες.

Διότι μπαίνεις στο σπίτι αεράτος/-η. Καλά, χέστο το β ενικό και πάμε να σας πω τι έπαθα, αφήνοντας τη μαλακοαμπελοφιλοσοφία στην άκρη. Μπαίνω που λέτε, αεράτη στο σπίτι. Δε με πτοεί τίποτα. Έχω κάνει κεφάλι μπιρένιο, έχω συζητήσει πολύ, έχω γελάσει πάρα πολύ και νυστάζω. Τι με νοιάζει που όλη η πολυκατοικία μου, λείπει για διακοπές; Τι με μέλλει που είναι περασμένη ώρα και που η ησυχία έχει απλώσει τα πέπλα της αγριεμένη πάνω από την άδεια Αθήνα; Τι με ενδιαφέρει που ακούγεται από κάπου μακριά ένας συναγερμός να χτυπάει; Εγώ νυστάζω κι έχω πιει λιγάκι. Κι εγώ...αν νυστάζω κι έχω πιει λιγάκι, πέφτω ξερή και δε με ξυπνάει ούτε σεισμός, ούτε καταποντισμός, ούτε ο Άγιος Πέτρος για να μου θυμίσει πως έφτασα στον Παράδεισο. (Έχει κανείς διαφορετική άποψη για τον προορισμό της ψυχής μου και για την καλοσύνη μου; Είπα μήπως......)

Κι εκεί που απλώνω το κορμί μου στο κρεβάτι, και ο καινούριος μου ανεμιστήρας, ανεμίζει τα μαλλιά μου και τα μυαλά μου, κι εκεί που ο Μορφέας έρχεται σιωπηλά να διεισδύσει στο είναι μου και εκεί που η μπίρα επέτυχε τον σκοπό για τον οποίο έχει προοριστεί, και εκεί που τα βλέφαρά μου χαμηλώνουν και χαμηλώνουν και χαμηλώνουν.....................ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΓΔΟΥΠΟΣ. γκκκντουππππππππππππππ

Για δες πόση δύναμη έχει το μυαλό...Κάποιος σκαρφάλωσε στο μπαλκόνι μου, στον τέταρτο όροφο, ελίσσοντας το κορμί του στον ψηλό κορμό του δέντρου ακριβώς απ' έξω. Ακριβώς τη στιγμή που περνούσε το πόδι του στο κάγκελο, με έναν γδούπο, πέφτει, σκάει στο πεζοδρόμιο, γεμίζει παντού αίματα, ελπίζω να έχει εξομολογηθεί πριν την πράξη που έκανε, αφήνει το μάταιο τούτο κόσμο και πάει αλλού....αλλού.....

Όχι, όχι. Δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Ο γδούπος ακούστηκε από την πίσω πλευρά του σπιτιού. Κάποιο περιστέρι χτύπησε στη τέντα με μανία και σωριάστηκε στο πίσω μπαλκόνι. Ωχου, το πρωί θα πρέπει να μαζέψω το πτώμα του και τα φτερά του...(αυτά μπορεί να τα κρατήσω....ο κανόνας λέει πως μια γυναίκα πρέπει πάντα να έχει ένα νυχτικάκι με φτερό. Νυχτικάκι έχω, φτερό όχι. Θα τα κρατήσω. Είναι μια κάποια λύση, αν τα ράψω στο σατέν νυχτικό μου.)

Όχι, όχι. Καμία σχέση. Ο γδούπος ακούστηκε από τον κάτω όροφο. Το ζευγάρι που μένει εκεί, δεν έχει φύγει ακόμη για διακοπές. Χτες τη νύχτα τους άκουγα που σεξασιάζονταν. Όσο και να της βούλωνε το στόμα ο ανήρ, η γυνή ούρλιαζε...και μετά ούρλιαζε πνιχτά (δε ξερω πως γίνεται αυτό το πνιχτό ουρλιαχτό): Αχ μάνα μου, τι μου κάνεις μάνα μου. Αυτή την ατάκα μόνο από άντρες την εχω ακούσει. Μια γυναίκα να ζητά στο σεξ τη μάνα της και να αναρωτιέται τι της κάνει η μάνα της και λοιπά άρρωστα, είναι λίγο τράτζικ. Στη συνέχεια βέβαια έλεγε τα κλασικά: Ναι ναι ναι, έτσι ετσι ετσι, εκει εκει εκεί, αυτό είναι. Μείνε. Και όλα καλά όλα ανθηρά. 

Μπήκε λοιπόν ο δολοφόνος, ξέκανε το ζευγάρι, του άνοιξε το χρηματοκιβώτιο και βούτηξε όλα τα χρήματα αλλά και τα κοσμήματα που υπήρχαν εκεί. Και μάλιστα έκλεψε κι ένα παριζάκι από το ψυγείο για να φάει κάτι ο χριστιανός, και ήπιε κι ένα τσαγάκι παγωμένο με λίγες θερμίδες. Όταν όμως πήγε να φύγει, σαβουριάστηκε στη σκάλα, έκανε μερικές κωλιές....δηλαδή κατέβαινε τα σκαλιά με τον κώλο, μετά αναποδογύρισε, τον πήρε η κατηφόρα και απεβίωσε με συνοπτικές διαδικασίες. Το συνεργείο καθαρισμού της πολυκατοικίας θα είχε δουλειά το επόμενο πρωί.

Τελικά, ο γδουπος ακούστηκε μέσα από το κεφάλι μου, τη στιγμή που πετάχτηκα πάνω για να ανακαλύψω τι συμβαίνει. Πολλά ιστορικά βιβλία ήταν σκορπισμένα στο κρεβάτι μου. Κι ένα μυθιστόρημα με τίτλο η Δέκατη Φωτογραφία. Ήμαρτον Θεέ μου. Πότε τα κατέβασα από τα ράφια τους; Πότε τα διάβασα; Ξέρω τι λένε όλα. Τα έχω ξαναδιαβάσει. Ύστερα άλλος ένας γδούπος ακούστηκε κι εκεί που πετάχτηκα πάνω διαπιστώνοντας πως έχω ακούσει περισσότερους από έναν γδούπους, βλέπω σκορπισμένα τα κοσμήματα της από κάτω, πάνω στο κρεβάτι μου. Κι ένα εισιτήριο για Κύπρο (εκεί άραγε δε μιλάνε οι άνθρωποι; ειναι μουγκαφον; ) και ένα καρτ ποστάλ από την  Ακρόπολη. Και την Γιαγιά Αντιγόνη να με κοιτάει όρθια με τα χέρια στη μέση με ύφος περίεργο και ανακριτικό και να σιγοτραγουδάει: Που ήσουν Coύλα ψες το βράδυ; Κι ύστερα καπνός η Γιαγιά, σαν νεράιδα, σαν αερικό.

Στον τελευταίο γδούπο, ξύπνησα κι είχε ξημερώσει. Ουφ! Κι ήταν όλα εντάξει. Ουφ! Κι εγώ έτοιμη να ξαναφύγω για διακοπές. Μαζεύω δυο ρούχα κι ένα μαγιό, βάζω συναγερμό, κλείνω τη πόρτα και γεια σας. 

Τα φιλιά μου σε όλους. Να περνάτε όμορφα.

8 Αυγούστου 2012

Πέρλες με φόρμες

Περπατούσα στα μαγαζια κρατώντας το καρότσι με την ανιψιά μέσα. Κατεβήκαμε μια βόλτα να χαζέψουμε βιτρίνες! Και τι έγινε που εκείνη είναι δυομιση μηνών; Ξέρετε πως χαζεύει τις βιτρίνες; Που να έμοιαξε άραγε το παιδί; Λοιπόν άλλο θέλω να πω, αλλα η άτιμη με αποσυντονίζει. Περπατούσα λοιπόν στις βιτρίνες και τη βλέπω να πλησιάζει με ένα καρότσι κι αυτή, η ας την πούμε Ευφροσύνη. Το περιεχόμενο του καροτσιού της κοιμόταν και ήταν απόλυτα δικό της.

Δεν έχω πρόβλημα με το ντύσιμο που μπορεί να δω να κινείται στο δρόμο! Σέβομαι πως κάθε άνθρωπος επιλέγει να ντύνεται όπως γουστάρει, όπως νιώθει άνετα και όπως τον οδηγεί η τσέπη του. Όμως υπάρχουν κάποια πράγματα που όταν τα βλέπεις δε μπορείς να κρατηθείς παρόλο που διανύουμε την Βουβή Εβδομάδα και δεν πρέπει να μιλάμε και πολύ!

Για να έρθω στο point της αναρτησης και εγώ και η Ευφροσύνη φορούσαμε φόρμες και σπορτέξ. Βόλτα τα μωρά βγάλαμε, δεν θα φορούσαμε και δωδεκάποντα. Όμως αγαπημένη μου Ευφροσύνη και κάθε Ευφροσύνη σε παρακαλώ είναι γελοίο να φοράς τη φόρμα σου, το σπορτεξάκι σου και να κοτσάρεις στα αυτιά σου πέρλες!!!!!!! Δηλαδή υπάρχει και ένα όριο στη βλακεία του εγκεφάλου! Βάλε το ρουζάκι σου, φόρα έναν κρίκο, ένα φουλάρι, ένα κάτι, αλλά οι πέρλες με τη φορμα και το σπορτέξ δε πάνε. Πως να στο δώσω να το καταλάβεις! Υποβιβάζεις τις πέρλες ή αναβαθμίζεις τη φόρμα. Και τα δυο μαλακια είναι!

Ομως ειλικρινά την πέρλα θα τη δεις πχ σε μια νύφη ή σε μια καλοντυμενη γυναίκα, ενώ η φόρμα θα σε συντροφευσει στο γυμναστήριο όπου θα σκούζεις και θα ιδρώνεις σα γουρούνι! Δε πάει κοριτσάρα μου πέρλα και φόρμα. Ειλικρινά δεν πάει! Είναι σα να φοράς ένα καλό φόρεμα δαντελένιο σα το δικό μου το τέλειο από τα βαφτίσια της Μαρισόφης μου της βαφτιστήρας και να κοτσάρεις από κάτω ένα σπορτέξ, ή να πιάνεις το μαλλί μια χαζοαλογουρά με λαστιχάκι σε χρώμα πορτοκαλί.

Να είμαστε λιγο σοβαροί και συνετοί. Δηλαδή οκ την πέρλα την έχεις κι αν δεν είναι φο μπράβο σου και εύγε. Αλλά δεν είναι για όλες τις ώρες. Της χαλάς το image. Πως να στο πω αλλιώς; Θα έτρωγες πχ σε ένα εστιατόριο πρώτο πιάτο χαβιάρι, δεύτερο πιάτο καλοψημένη μπριζόλα και για επιδόρπιο χαλβά; Δε γίνεται μανίτσα μου! Θέλει κάτι πιο σικ. Όχι ότι έχω πρόβλημα με τον χαλβά! Θα τον τσάκιζα αν είχα τώρα ένα κομμάτι.

Δε ξέρω κιόλας. Η δική μου αισθητική είναι λίγο περίεργη. Δε μπορώ να βλέπω πάνω σε μια γυναίκα πολλά στυλ σε ένα. Θέλω να βλέπω πχ το τζιν με το σταράκι που λένε και τα παιδιά, με ένα μακό από πάνω. Και μια ωραία φούστα πχ με ένα ωραίο τακουνάκι. Δε γίνεται να φοράς πάνω σου όλα όσα βρίσκεις μπροστά σου! Για να μη μιλήσω τώρα για το βάψιμο.

Ή που πάω γυμναστήριο και μου σκάει η άλλη με τη φόρμα, τα σπορτέξ και το κραγιόν δέκα στρώσεις, με τον σοβά τη πούδρα άλλες δέκα στρώσεις και το ρουζ μπορδοροδοκοκκινο; Και μπαίνουμε αερόμπικ και μετά απο μια ώρα της τρέχουν όλα και είναι σα καρναβαλος;; Δε ξερω, εκνευριζομαι με αυτά. Η που τη βλέπεις στο διάδρομο να τρέχει, έχει ιδρώσει μέχρι και στο βρακί, αλλά το κραγιόν ακούνητο! Δε μπορώ.

Τελοσπάντων, ας συνοψίσω: Πέρλες με φόρμες δεν ταιριάζουν!

4 Απριλίου 2012

Ο Ζαχαρίας

Είμαι δυο μέρες τώρα στην πόλη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, που πήγα σχολείο και ερωτεύτηκα πρώτη φορά στη ζωή μου. Τότε που με έπιασαν τα πρωτα σφιξίματα στο στομάχι και που για πρώτη φορά εδοκίμασα το σεξ. Και μ' άρεσε.

Σήμερα ξύπνησα πολύ νωρίς, παρόλο που χτες γιορτάσαμε μέχρι αργά τα δεύτερα γεννέθλια τούτου του ιστολογίου και ξενυχτήσαμε με πολλά γέλια και χάχανα. Πήρα τον κεντρικό δρόμο και κατέβηκα στο κέντρο της πόλης.

Ήπια έναν καφέ σε μια κεντρική καφετέρια που την έχει ένας παλιός συμμαθητής. Μετά περπάτησα στο λιμάνι και είχε πολύ κρύο, το ομολογώ. Χάζεψα τις βάρκες που κουνιούνταν και στη συνέχεια πήγα σε ένα μαγαζί με παιδικά ρούχα και αγόρασα της ανιψιάς μου ένα λευκό παντελόνι κι ένα τέλειο μωβ μπλουζάκι.

Στην επιστροφή για το σπίτι, τον είδα. Κι έμεινα μαλάκας. Ο Ζαχαρίας ήταν συμμαθητής μου στο γυμνάσιο και στο Λύκειο. Κοντούλης τότε και τώρα. Χαζούλης τότε, αλλά τώρα δε ξέρω να πω. Καλό παιδάκι τότε, αλλά τώρα δε ξέρω να πω. Ασχημούλης τότε, αλλά τώρα......παράγινε το κακό.

Τον κοιτούσα να κάθεται σε ένα παγκάκι και να καπνίζει. Είναι ο Ζαχαρίας σκέφτηκα. Και μελαγχόλησα. Φαινόταν τουλάχιστον 20 χρόνια μεγαλύτερος απ' όσο είμαστε. Τρόμαξα. Ήθελα να βρω έναν καθρέφτη και να δω αναλυτικά κάθε ίνα του κορμιού μου. Να τσεκάρω την μη ύπαρξη ρυτίδων στο πρόσωπό μου. Να αφήσω τη ρίζα του μαλλιού μου ως το αυτί για να βεβαιωθώ πως καμία άσπρη τρίχα δεν έχει εμφανιστεί στο κεφάλι μου ακόμη. Έχω μία στο φρύδι....αλλά μία.

Τον κοιτούσα και πάθαινα πανικό. Όχι, δεν είναι αυτός. Δε θα του μιλήσω. Δε μπορεί να είναι ο Ζαχαρίας αυτός ο περίπου πενηντάρης άντρας που κάθεται στο παγκάκι και καπνίζει. Δεν γίνεται να είναι...Κι όμως, όσο πλησίαζα...τότο επιβεβαιώνονταν οι φόβοι μου.

Ήταν αυτός. Ο Ζαχαρίας από τα πίσω θρανία. Ο αμίλητος και πάντα αδιάβαστος Ζαχαρίας. Ο Ζαχαρίας που διανύαμε μαζί τουλάχιστον χίλια μέτρα για να πάμε σπίτια μας μετά το σχολείο. Δε θα του μιλήσω...οχι...δε γίνεται να είναι αυτός ο Ζαχαρίας που θυμάμαι.

Αστραπιαία σκέφτηκα πως δε θα με γνωρίσει κι επιτάχυνα το βήμα. Δε θέλω να με γνωρίσει. Δε νιώθω καλά αν κάνει κι αυτός τις ίδιες σκέψεις που έκανα εγώ γι' αυτόν. Δεν νιώθω καλά αν κάνει και τις αντίθετες σκέψεις από αυτές που έκανα εγώ γι' αυτόν.

Περνάω γρήγορα από μπροστά του. Τα πόδια μου τρέμουνε. Και νομίζω πως βουρκώνουν τα μάτια μου. Μπορεί να φταίνε και οι φακοί επαφής μου. Και τότε ακούω τη φωνή του Ζαχαρία:

-Coula?

Μια μίνι καρδιακή προσβολή επιβάλλεται στο σώμα μου. Ένα μίνι εγκεφαλικό μου παραλύει το νου. Γυρίζω πίσω, τον κοιτάζω και χαμογελάω.

-Ζαχαρία?

Κάθομαι δίπλα του. Μου μιλάει για τη ζωή του, για τη δουλειά του, για τις ατυχίες του. Είναι ελέυθερος. Είναι πονεμένος. Με ρωτάει τι κάνω. Του λέω. Χαμογελάει. Το περίμενε από μένα πως θα κάνω όσα κάνω, πως θα πετύχαινα όσα πέτυχα. Νιώθω πως ...νιώθει περήφανος ο Ζαχαρίας για μένα. Ενώ εγώ ντρέπομαι για εκείνον. Και δε νιώθω καθόλου περήφανη ούτε για εκείνον ούτε για μένα. Είμαι κακός άνθρωπος. Μελαγχολώ κι άλλο.

Σηκώνομαι να φύγω και τότε ο Ζαχαρίας ταϊζει κι άλλο τον κατά τα άλλα, πληγωμένο μου εγωισμό, λέγοντας:

-Είσαι μια κούκλα.

-Ευχαριστώ. Να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου, είπα σχεδόν ψιθυριστά για να μη το ακούσει, αν γινόταν.

Επιταχύνω το βήμα μου. Φοβάμαι να γυρίσω να τον ξανακοιτάξω. Φοβάμαι να ξανακάνω τις συγκρίσεις. Φοβάμαι να γυρίσω πίσω γιατί θα του πω δυνατά στα μούτρα μέσα, πως είναι μαλάκας.......μεγάλος μαλάκας.....γιατί είναι τόσο νέος και φαίνεται τόσο μεγάλος.....είναι καραμαλάκας που δε προσέχει τον εαυτό του. Δεν θέλω να τον ξαναδώ ποτέ.

Δε θέλω να με δω ποτέ με τη ματιά που είδα σήμερα τον Ζαχαρία...

8 Μαρτίου 2012

Σπυρούμπα

Οι μαλακίες τέλειωσαν, ζήτω οι μαλακίες. Λοιπόν έχουμε και λέμε. Σήμερα γιορτάζει ο Σπύρος. Όταν ήταν μικρός τον θέλανε όλες οι γκόμενες της γειτονιάς και του σχολείου. Δεν ήταν ωραίος, είχε απλά τύπο! Όχι εφημερίδες και έντυπα βρε ούφο, ξύπνα, στυλ εννοώ, δηλαδή υφάκι. Ψάρωνε τις γκόμενες με το λέγε λέγε. Το 'χε το λέγειν ο πούστης (μεταφορικά πούστης ε; μη παρεξηγηθω).

Σήμερα τον έβλεπες με την μία, αύριο με την άλλη και γενικώς κυριαρχούσε η αντίληψη πως ήταν ο γαμιάς της γειτονιάς. Εμένα δε μου άρεσε. Συγκεκριμένα με εκνεύριζαν τα μεγάλα σπυριά που έβγαζε στη μούρη ενίοτε. Κάπως τα λένε αυτά τα σπυριά, αλλά δεν θυμάμαι τώρα τη λέξη... Κι επειδή κάθε μύθος καταρρίπτεται με λίγη λογικίτσα, έφτασε και η ώρα του Σπύρου.

Γνώρισα την αδερφή του και αρχίσαμε να κάνουμε παρέα. Και τότε διαπίστωσα πως ο Σπύρος με την μόνη γκόμενα που είχε πάει ποτέ, ήταν αυτή που κρέμεται από τον δεξί ή αρίστερό του ώμο (δε θυμάμαι καν αν ήταν δεξιόχειρ). Τάκα τάκα ο Σπύρος κάθε νύχτα ή σε κάθε ευκαιρία, και να σκάει η σπυρούμπα στη μούρη και να ανατριχιαζει η μάνα του πως θα πάθει τίποτα το παιδί. Ένα δράμα ζούσανε οικογενειακώς. Κι εγώ το απολάμβανα.

Στάθηκε όμως τυχερός ο μπάμιας...

Όταν έκανε τη πρώτη του σχέση, και ξέδωσε λίγο το εργαλείο του, καθως ήταν η ώρα να χωθεί σε τρύπα και ήρθε στα ίσα του ο Σπύρος για τα καλά, έκοψε τις μαλακίες (κυριολεκτικά) και το έριξε στην οικογένεια. Παντρεύτηκε, έκανε 3 παιδιά και τώρα ζει σε έναν ήρεμο τόπο σε μια επαρχιακή πόλη πουλώντας μαρούλια.

Η φήμη λοιπόν του Σπύρου ήταν εκείνη που του έφερνε γκόμενες στη ζωή του. Γκόμενες που όμως δεν μπορούσε να τις διαχειριστεί γιατί όλες έρχονταν για τη φήμη του και όχι γιατί διείδαν σε αυτόν κάτι το ξεχωριστό. Όταν λοιπον αυτές διαπίστωναν πως ήταν άνθρακας ο θησαυρός τον έφτυναν στη παλιομουτσουνάρα του.

Όταν όμως γνώρισε την γυναίκα που πίστεψε και το μυαλό του εκτός από το πουλί του (μεταξύ μας, δεν άξιζε τίποτα από τα δυο) τότε κατάλαβε πως είναι καλυτερο να αφήσει το χεράκι του να χαλαρώσει και άρχισε να δουλεύει λίγο την πραγματική ζωή του με τα πραγματικά της προβλήματα και τα υπαρκτά πρόσωπά που κινούνταν σε αυτή. Κι έτσι σώθηκε και βγήκε από τη κατηγορία του μαλάκα.

Δε ξέρω αν με εννοείς αγαπητέ μου αναγνώστη, ανώνυμε κι επώνυμε, αλλά θέλω κάπου να καταλήξω χωρίς να προσβάλλω κανέναν και τίποτα. Ας καταλήξω λοιπόν γιατί αυτή την εβδομάδα έχω να σας γράψω πολλά cουλά! Είχα πολλές σκέψεις μέσα στο ΣΚ μου. Πρέπει να προλάβω να τις καταγράψω όλες, προτού χαθούν στο απύθμενο νου μιας Coulas.

Επιμύθιο: Το πολύ το τάκα τάκα, κάνει το παιδί μαλάκα.
Επιμύθιο 2: Αν οι φήμες σε θέλουν γαμάτο πλάσμα και τις πιστεύεις, ξανακοίτα στο καθρέφτη να επιβεβαιώσεις τη μαλακία που σε δέρνει.
Επιμύθιο 3: Δεν υπάρχουν άλλες δικαιολογίες. Κάνε ένα βήμα μπροστά ή μείνε στα σκατά.

Υποσημείωση: Συγγνώμη κύριε Δημήτρη, έβρισα αρκετά σήμερα... φτου φτου φτου...πιπέρι στο στόμα μου!

12 Δεκεμβρίου 2011

Κάτι σουπώδες

Σήμερα το πρωί μου έσπασαν τα νεύρα, πάλι. Ρε παιδί μου δεν είμαι νευρόσπαστο. Γενικώς συγκρατούμαι και δεν τα παίρνω εύκολα στη κράνα. Είμαι καλό παιδί λένε, όταν μπαίνει μέσα μου το πνεύμα της καλοσύνης, αλλά είναι φορές που διαολίζομαι με αυτά που (μου) συμβαίνουν και δε μπορώ να συγκρατηθώ. Είμαι άνθρωπος κι εγώ.

Είμαι άρρωστη από τη Δευτέρα. Σέρνομαι μέσα στο σπίτι. Όχι σε όλο. Δυο δωμάτια χρησιμοποιώ, την κρεβατοκάμαρα και το μπάνιο. Ύπνος, κατούρημα, ύπνος, κατούρημα. Έχω πάρει και το λάπτοπ στο κρεβάτι και διαβάζω ανελέητα όλα τα blogs που παρακολουθώ. Αφήνω και σχόλια, θα το έχετε αντιληφθεί φαντάζομαι.

Κατέβασα και κάτι λογοτεχνικά που είχα παρατήσει και μεταξύ ύπνου και ξύπνιου τα διαβάζω κι αυτά. Και φυσικά απολαμβάνω τις σκέψεις μου. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, αναλύω τα όσα συνέβησαν το τελευταίο καιρό στη ζωή μου και προσπαθώ να τα βάλω σε μια τάξη, αλλά κάπου εκεί που χαμογελάω ή που θυμώνω, ο υπνος μου χαλαρώνει το κορμί και μου κλέβει τη σκέψη.

Περνάω ωραίες μέρες, μα χάλια νύχτες. Γιατί όταν είσαι ξύπνιος και με μπουκωμένη μύτη, οκ παίρνεις ενα χαρτομάντηλο, φυσάς, ξαναφυσάς, σε πιάνει ζαλαούρα και ηρεμείς μετά. Όταν όμως κοιμάσαι, εκεί δεν καταλαβαίνεις το μπούκωμα που φτάνει ως τα μέσα σου. Μόνο όταν σου κόβεται η ανάσα ξυπνάς, λίγο πριν πεθάνεις δηλαδή.

Η Αμερικανική βοήθεια κατέφτασε. Λέγεται μαμαCoula και με φροντίζει με αγάπη. Σήμερα μου μαγείρεψε κάτι σουπώδες όπως ακριβώς της ζήτησα. Μύριζε το βραστό από τη κουζίνα κι επειδή 3 μέρες τώρα φυτοζωώ, είπα πως ότι και να μαγείρευε, θα το έτρωγα, αρκεί να ήταν ζεστό. Ούτε καν ρώτησα τι μαγειρεύει. Την εμπιστεύομαι. Ξέρει από φροντίδα και αυτή και όλες οι μαμάδες του κόσμου.

Σκεφτόμουν ζουμερές κοτόσουπες, ή έστω ψαρόσουπες, χωρίς το ψάρι που δεν το συμπαθώ. Ονειρευόμουν βραστά καροτάκια και παπατούλες να λιώνουν ζεσταίνοντας τον λάρυγγα. Οραματιζόμουν φρέσκο ψωμάκι να παπαριάζει στη σουπίτσα και να γλιστρά στον οισοφάγο. Ναι, τέτοια όνειρα κάνω όταν είμαι άρρωστη και πεινασμένη.

Όμως όχι, όχι! Κάποιος μαλάκας με έχει μουτζώσει και το γαμοσύμπαν μου δε λέει να ισιώσει με τίποτα. Γιατί πάει η ώρα 1, και καταφτάνει η μαμά μου με έναν δίσκο γεμάτο καλούδια, έτσι όπως φαίνεται από μακριά. Όταν όμως πλησιάζει κοντά μου, διαπιστώνω πως άλλη μια μέρα θα μείνω νηστική.

Η χαρά του Ζαν ήταν αυτή η αρρώστια μου. Η ζυγαριά δείχνει μείον 2 κιλά, μόνο μέσα σε 3μέρες. Αλλά είναι αδύνατον να συνεχιστεί έτσι η ζωή μου. Και η άλλη η τρελή η μάνα, πήγε και μαγείρεψε, αν έχει το θεό της, ρεβύθια! Μα ρεβύθια; Ρεβύθια ρε φίλε; ΡΕΒΥΘΙΑ;;;;;;;;;;;; Ε ΟΧΙ ΡΕ ΜΑΜΑ ΕΛΕΟΣ. ΟΧΙ ΡΕΒΥΘΙΑ.

Δεν έχω φάει ποτέ στη ζωή μου ρεβύθια. Που πήγε και τα βρήκε ρε παιδιά; Είχα εγώ στο σπίτι ρεβύθια και δε το ήξερα; Δεν είχες, απάντησε στην ερώτηση, αλλά σου έφερα εγώ. Μα ρε μάνα δε τρώω τα ρεβύθια και με πονάει η κοιλιά μου από τη πείνα και γενικά νιώθω πως θα πεθάνω από ασιτία. Δε μου αρέσουν τα ρεβύθια. Βρωμάνε και δε τα τρώω με τίποτα. Κι εσύ πήγες και έφτιαξες ρεβύθια; Ας έφτιαχνες φακές! Θα τις έτρωγα. Φασολάδα. Θα την έτρωγα. Σουπίτσα που ζήτησα, θα την έτρωγα. Μαλλιά αγγέλου, θα τα έτρωγα. Ρυζάκι, θα το έτρωγα. ΜΑ ΡΕΒΥΘΙΑ;;;;

Κάνω να σηκωθώ και να ντυθώ να βγω έξω! Ναι ρε θα φάω πιτόγυρο, θα παραγγείλω πίτσα, θα σηκώσω τον φούρνο, αλλά ρε μαμά ρεβύθια δε τρώω. Στεναχωρήθηκε η μάμη. Κάτσε μου λέει να πάω να ψωνίσω. Τι θες να σου πάρω; Πάρε μου πορτοκάλια και αυτή τη σούπα τη Κνορ και λίγο μέλι και φρέσκο ψωμί και μάζεψε τα πράγματά σου να φύγεις. Μας υποχρέωσες!

Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Είμαι πονεμένος. Και νηστικός. Αλλά ρε μάνα, με ξέρεις πια τόσα χρόνια, είναι δυνατόν να μη θυμάσαι τι τρώω και τι όχι; Δεν τη μπορώ ώρες ώρες. Να, ακούω τη πόρτα. Ήρθε! Κάτσε να της πω να στίψει μερικά πορτοκάλια γιατί είναι ικανή να μου φέρει κανένα τσίπουρο να πιω.

Θέλω να γίνω καλά, να βγω έξω. Πιάστηκε ο κώλος μου! Και μισώ τα ρεβύθια. Όλο το σπίτι βρωμάει ρεβύθια....ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ.

7 Δεκεμβρίου 2011

Μπροστά στο τζάκι

Ήταν Κυριακή απόγευμα όταν με κάλεσε ένας εν δυνάμει φίλος να πάω στο σπίτι του. Με δελέασε με την ιδέα του τζακιού και της φλοκάτης όπου μπορείς να απλώσεις το κορμί σου και να αφήσεις να σου ζεστάνει η φωτιά και κοκαλάκι και κωλαράκι. Δε το πολυσκέφτηκα. Ντύθηκα πρόχειρα, έβαλα και το κραγιόν μου, φόρεσα ένα κασκόλ κι ένα μπουφάν και βγήκα. Πέρασα από ένα ζαχαροπλαστείο, αγόρασα ενα κιλό μελομακάρονα, μέρες που είναι και έφτασα περιχαρής. Είχα να τον δω καιρό, με παρακαλούσε και καιρό να τον επισκεφτώ κι έτσι πήγα.

Το τζάκι ήταν ήδη αναμμένο, τα ξύλα τσιτσίριζαν, είχε πετάξει μέσα και κάτι μπριζολίδια και είχε στρώσει τραπέζι για ένα χαλαρό βραδάκι με την Coula για παρέα και λίγο καλό κρασί στα ποτήρια. Η αλήθεια είναι πως γενικώς κρυώνω αρκετά, αλλά όταν είσαι τετ α τετ με τόση φωτιά, δε μπορείς παρά να βγάλεις σιγά σιγά ό,τι φοράς. Έτσι κι έγινε. Βγήκε το μπουφάν, βγήκε το κασκόλ, βγήκε το πουλόβερ κι έμεινε αισίως ένα πιο ψιλό μπλουζάκι. Από κάτω δε πειράξαμε τίποτα για να μην έχουμε και τίποτα παρατράγουδα, γιατί είπαμε, είμαστε φίλοι με τον Νίκο, αλλά ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να συμβεί μπροστά σε ένα τζάκι ακόμη και μεταξύ φίλων.

Και ήρθε η ώρα που η έλλειψη νικοτίνης μου χτυπούσε δυνατά και δυναμικά τον εγκέφαλο. Το να καπνίσω στο σπίτι του Νίκου είναι σα να σας λέω πως θα καπνίσω μέσα σε μια εκκλησία. Ο Νίκος είναι φανατικός αντικαπνιστής κι εγώ ασυνεπής στην απόφασή μου να κόψω το τσιγάρο. Έτσι, φόρεσα πρόχειρα το μπουφάν μου και βγήκα στο μπαλκόνι. Πέμπτος όροφος, το κρύο ξύριζε και όση ζέστη είχε διοχευτευτεί στο κορμί μου, από το τζάκι, τώρα εξανεμιζόταν λυπημένη που με εγκατέλειπε.

Ξαναμπήκα μέσα, μετά από λίγο ξαναβγήκα και ξαναμπήκα και τέλος ξαναβγήκα και ξαναμπήκα. Αυτό το πηγαινέλα, σαν τις πουτάνες στη Συγγρού, ήταν αρκετό για να μου κάνει τη ζημιά. Καληνυχτίζω λοιπόν τον Νίκο και οδεύω προς το σπίτι έχοντας χορτάσει ζέστη και παρέα. Φτάνω στο σπίτι βάζω πυτζάμες και ξαπλώνω. Κάπου εκεί αποκοιμήθηκα με την αίσθηση πως λατρεύω τα τζάκια και πρέπει κάποτε να βάλω και στο σπίτι μου για να μην έχω ανάγκη κανέναν.

Δευτέρα πρωί άρχισαν τα όργανα. Η μύτη μου σα να γαργαλιόταν, ο λαιμός μου σα να γρατζουνιζόταν και το κεφάλι μου σαν να σφυροκοπιόταν. Δεν έδωσα βάση. Έφαγα ένα καλό πρωινό και βγήκα έξω. Όχι για πολύ! Ως τη στάση άντεξα να φτάσω. Κάπου εκεί τα μάτια μου άρχισαν να δακρύζουν, η μύτη μου έχυνε προκλητικά και ο λαιμός μου δεν ανταποκρινόταν σε τίποτα πόσιμο. Επιστροφή στο σπίτι, πυτζάμες και χώσιμο στο κρεβάτι.

Τι μέρα είναι σήμερα; Ούτε και ξέρω, ούτε και με νοιάζει. Εγώ από το κρεβάτι μου δε σηκώνομαι. Ούτε να φάω θέλω, ούτε να πιω. Κοιμήθηκα και κοιμάμαι πολλές ώρες, και ευτυχώς δεν έχω κάνει ακόμη πυρετό. Με χαρτομάντηλα αγκαλιά και με το θερμόμετρο παραμάσχαλα, ελπίζω αυτή η γρίπη να έχει περάσει ως την Παρασκευή γιατί το ΣΚ που έρχεται θα είναι ένα από τα πιο σούπερ της ζωής μου ως Coulas.

Μόνο ο Ζαν ανησύχησε για μένα που δε με είδε τη Δευτέρα στο gym. Με συγκίνησε το ενδιαφέρον του. Να θυμηθώ να του δώσω ένα φιλί όταν τον ξαναδώ.

Αν μπορεί κάποιος από σας να μου φέρει κάτι σουπώδες να φάω, δε θα έλεγα όχι.

Ελπίζω να μη πεθάνω εδω δα μόνη μου Χριστουγεννιάτικα. Ούτε ο Αι Βασίλης δε θα βρει το πτώμα μου, αφού δεν έχω τζάκι.


6 Δεκεμβρίου 2011

Πιάσε μια π...ίτσα

Λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμη και να συνεχίσουμε το υπέροχο χιουμοριστικό πρόγραμμά μας. Εμένα η πίτσα μου αρέσει. Τη τρώω με ευχαρίστηση. Και τη προτιμώ με απ' όλα πάνω. Εκτός από μανιτάρια που διαπίστωσα κάποτε πως είμαι αλλεργική ή μπορεί να είναι κι εκείνα αλλεργικά με μένα, δεν τον έχω ξεκαθαρίσει ακόμη. Πάντως για καλό και για κακό, τα αποφεύγω. Και γενικώς αποφεύγω τις πίτσες γιατί είμαι σε δίαιτα παρακαλώ.

Η πίτσα λοιπόν, που λέτε, για να βάζουμε και κανένα κόμμα μη μας θεωρήσουν και αγράμματες οι ξένοι, μου αρέσει με λεπτή ζύμη. Πολύ λεπτή. Γιατί δεν γουστάρω να τρώω ψωμί, αλλά πίτσα. Άλλο να παίρνεις μια καρβέλα ψωμί και να της βάζεις πάνω κανένα μπινελίκι όπως ζαμπον, τυρί και μπέικον και να την ψήνεις, κι άλλο να μπαίνεις στη διαδικασία της ζύμης για πίτσα. Τη θέλω λεπτή και τραγανή. Και ψάχνοντας στο νετ βρήκα συνταγές πολύ ωραίες.

Όμως για να φτιάξεις μια πίτσα εκ του μηδενός, χρειάζεσαι όρεξη και χρόνο. Εγώ χρόνο είχα, αλλά δεν είχα διάθεση. Κι έτσι τις μέρες όπου μόνασα για να αυτοσυγκεντρωθώ, πήγα στα γρήγορα σε ένα σούπερ μάρκετ και αγόρασα αυτές τις έτοιμες! Στις 2 η μία δώρο, σπέσιαλ, κατεψυγμένες και από την συσκευασία να φαίνονται λαχταριστές.

Τις έχωσα στην κατάψυξη και περίμενα να με πιάσει η μεγάλη πείνα για να ψήσω μία. Η μεγάλη πείνα με έπιασε αλλά μπήκα σε τρελά διλήμματα. Αν το μάθει ο Ζαν από το γυμναστήριο; Θα με ξεχέσει κανονικά και θα με ανεβάσει στο ελλειπτικό άλλα 30 λεπτά μέχρι να λιώσουν οι γάμπες μου. Αν τη φάω και μετά δεν μπορώ να πάρω ανάσα; Γιατί αν την έψηνα, απλά θα την έτρωγα όλη! Τι είναι μια πίτσα μπροστά σε μια πείνα 3 ημερών;

Κάποτε λοιπόν που πείνασα ανυπέρβλητα, το αποφάσισα. Αφού δεν υπήρχε κάτι άλλο να φάω, θα έψηνα μια πίτσα. Με ιερές κινήσεις την βγάζω από την κατάψυξη, αφαιρώ το σακουλάκι που την κρατούσε κουκουλωμένη, την τοποθετώ σε ένα μικρό ταψάκι, διαβάζω τις οδηγίες, προθερμαίνω το φούρνο και τη χώνω μέσα. Ήθελε μόνο 20 λεπτά για να είναι έτοιμη και έπρεπε να έχω το νου μου.

Και το νου μου να μην είχα, θα μύριζε η πιπεριά που ξαναζωντάνευε από τη κατάψυξη και το τυρί που έλιωνε θριαμβευτικά. Όμως δεν έγιναν καθόλου έτσι τα πράγματα. Κάθομαι λίγο στον υπολογιστή, τσατάρω με κανέναν διαδικτυακό φίλο να περάσει η ώρα και ξαφνικά τη νιώθω να έρχεται από τη κουζίνα. Όχι την πίτσα...αλλά τη μπόχα. Αν νομίζετε πως η πίτσα, μου κάηκε, είστε γελασμένοι. Διόλου δεν κάηκε. Απλά ήρθε και μούχλιασε να το πω; Σάπισε να το πω; Δε ξέρω πως να το πω. Λιποθυμώ στην ιδέα.

Την πλησιάζω με μανία για να δω τι παίζει, και βλέπω κάτι πράσινα σάλια να ψήνονται. Κλείνω το φούρνο, την βγάζω έξω και διαπιστώνω πως η πίτσα αυτή δεν ήταν η πίτσα που είχα φανταστεί, αλλά απομεινάρια γατίλας, σκυλίλας, σκατίλας, πιπερίλας και αηδιίλας. Τη κόβω στα τέσσερα, για να βεβαιωθώ πως δεν έπρεπε να τη φάω! Συνεχίζω ωστόσο να πεινάω σα λύκος. Και τι να δουν τα υπέροχα μελί μου μάτια; Μούχλα στο ζυμάρι, και πολλές στρώσεις μουχλιασμένου τυριού και κατακα(η)μμένου μπέικον.

Και κάνω το λάθος και τη μυρίζω από κοντά. Θανατώθηκα. Πέθανα. Μη κοιτάτε που τώρα σας γράφω, είμαι νεκρή από τη μποχίλα. Με βέβαιες κινήσεις, την αδειάζω στα σκουπίδια και αρπάζω το κουτί να δω πότε λήγει. Έγραφε πως λήγει το 2012, αλλά αν εμπιστευόμουν τη ταμπέλα και την έτρωγα θα κατέληγα εγώ εκείνη τη στιγμή.

Τυχερός ο Ζαν και τυχερές και οι γάμπες μου, που τη Δευτέρα δεν θα ταλαιπωρηθούν παραπάνω απ' όσο ταλαιπωρούνται μέρα παρά μέρα. Εκνευρίστηκα πολύ, έμεινα νηστική και για να μου φύγει ο καημός μπήκα σε αγαπημένα μαγειρικά blogs και χάζευα εικόνες με πίτσες.

ΥΓ Δε θα ντραπώ καθόλου να πω και τη μάρκα της αηδίας που κόστισε λίγο λιγότερο από δέκα ευρώ. Μην αγοράσετε ποτέ τις πίτσες της εταιρίας BIKH (η κάπως έτσι), κινδυνεύετε να δηλητηριαστείτε.

ΥΓ 2 Επιμύθιο: Αν θες να κάνεις κάτι, κάντο από την αρχή σωστά και συνειδητοποιημένα. Τα τσάτρα πάτρα δεν βγαίνουν ποτέ σε καλό, μα ποτέ όμως.

ΥΓ 3 Απόψε το βράδυ ακούγοντας τον Evil Chef στον ghs radio, θα κάνω μια τρελή βουτιά στη μπλογκόσφαιρα αναζητώντας καινούρια ιστολόγια. Αν νιώθεις πως η γραφή σου, θα με κάνει να χαμογελάσω, κάνε έναν κόπο, βγάλε με από έναν κόπο και άφησε μου ένα σχόλιο για να σου έρθω. Σε σένα το λέω, άγνωστε αναγνώστη.

27 Νοεμβρίου 2011

Κούνα το

Μέρα μεσοβδόμαδη, ζεστή, όμορφη! Από αυτές που λες, σήμερα θα πάω ακόμη και για μπάνιο στη θάλασσα! Μια όαση μέσα στο Χειμώνα, μια καλοκαιρινή ανάσα μέσα στο κατακρυόκωλο! Κι εγώ αποφασίζω να πάω στο γυμναστήριο και για άλλη μια φορά να αφήσω πίσω κάθε άσχημη σκέψη, κάθε σπαστικιά ιδέα που μου καρφώνεται στο κουλό μου μυαλό και κάθε φαγητό που τρώγεται και μπορώ να το φάω αλλά δεν θέλω και δε πρέπει να το φάω!

Ανεβαίνω διάδρομο! Είκοσι ολόκληρα λεπτά να μην ξέρω που πάω, αλλά να πηγαίνω με ταχύτητα μέτρια! Δε θέλω να ιδρώσω σήμερα, αν και πρέπει! Δεν θέλω να γυρίσω σπίτι και να τρέξω στο μπάνιο για ντουζ! Θέλω να γυρίσω σπίτι και να αράξω στο καναπέ και να σκέφτομαι ή και να μη σκέφτομαι, απλά να κάθομαι! Σας έχει τύχει να κάθεστε και να μην σκέφτεστε τίποτα; Μόνο ο Κωστάκης ο Καραμανλής το έκανε με επιτυχία! Καθόταν δε σκεφτόταν τίποτα, αλλά έτρωγε! Ειδοποιός διαφορά ήταν πως αυτός δεν σκεφτόταν όχι γιατί δεν ήθελε, αλλά γιατί δε μπορούσε και ότι έτρωγε φυσικά. Πάμε παρακάτω!

Στο διπλανό μου διάδρομο είναι η Βιργινία! Είτε πρωί πας, είτε μεσημέρι, είτε απόγευμα, είτε βράδυ, η Βιργινία πάντα είναι εκεί. Κοντούλα, αδυνατούλα, ηλικιωμένη, με καμιά δεκαριά παιδιά στο σπίτι γιατί τρέχει πολύ. Δεν κάνει διάδρομο, απλά καθαρίζει τον διάδρομο! Γίναμε πολύ φίλες. Όταν με βλέπει έρχεται και κάθεται δίπλα μου και πιάνει τη κουβέντα. Τα παιδιά της άλλα πάνε σχολείο, άλλα σπουδάζουν, άλλα δουλεύουν ήδη. Αλλά εκείνη συνεχώς τρέχει.

Στον παραδιπλανό διαδρομο είναι η χμ.... (πως να την πω;) να την πω....Ευτέρπη. Είτε πρωί πας, είτε μεσημέρι, είτε απόγευμα, είτε βράδυ, η Ευτέρπη πάντα είναι εκεί. Ψηλούλα, ευσωμούλα, μέσης ηλικίας, θα την έλεγα πενηντάρα, ανεβαίνει στο διάδρομο και τρέχει! Πάντα τρέχει. Δε μιλάμε τώρα για μαλακίες, μιλάμε για τρέξιμο ασυγκράτητα δυνατό. Λιώνει η Ευτέρπη, λιώνει και ο διάδρομος μαζί της. Δεν κάνει τίποτα άλλο στο γυμναστήριο. Μόνο τρέχει. Μια μέρα μόνο την είδα να βγαίνει από εκείνο το μικρό δωμάτιο που σε χώνουν μέσα σε καλωδιώνουν και βγαινεις και 3 κιλά ελαφρύτερος. Αυτά τα καλωδιώματα εγώ δε τα χωνεύω! Βάλε με να τρέξω μια ώρα ή να περπατήσω 5 ώρες, αλλά καλώδια δεν γουστάρω με τίποτα, εκτός αν είναι τα Γυμνά. (Το συγκρότημα ντε).

Και ανεβαίνουμε στο πάνω πάτωμα και βλέπουμε τον ...χμ...(πως να τον πω τώρα αυτόν) τον ...χμ να τον πω Βρασίδα. Ο Βρασίδας έχει κάτι μπράτσα τούμπανα. Αλλά τίποτα άλλο! Είναι πολύ άχαρος τύπος. Πολύ αδύνατος, πάρα πολύ αδύνατος, μα πάρα πάρα πάρα πολύ αδύνατος, αλλά με κάτι μπράτσα νααααα. Ο άνθρωπος μπράτσα! Ο μπρατσάκιας! Ο Βρασίδας ο μπρατσάκιας. Και φοράει κάτι φανελάκια ραντέ και σηκώνει τα βάρη με χάρη, πενήντα πενήντα τα κιλά. Αν κάνεις το λάθος και περάσεις από δίπλα του βρωμάει και ζέχνει. Αχ μανίτσα μου, πλύνε λίγο το μπρατσάκι μπας και κάνω ποτέ την άσκηση στο όργανο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα σου! Έλα Βρασίδα μου, κάνε ένα ντουζάκι να χαρείς κι εσυ κι η αμασχάλη σου.

Συνεχίζουμε με την ...χμ..(πως να την πω;)...ας την πω Σταλόνε. Όχι, όχι, αυτήν θα σας την γνωρίσω στο επόμενο επεισόδιο!
Καλή εβδομάδα να έχουμε αγαπούλες μου. Πραγματικά καλή όμως.
Φιλιά πολλά

21 Νοεμβρίου 2011

Ξεπατώθηκα

Έχω πολλούς πόνους σε όλο μου το κορμί. Υποφέρω. Πεθαίνω. Νιώθω πως με σάπισαν στο ξύλο 46 μποντιμπιλντεράδες ταυτόχρονα. Νιώθω πως με πάτησαν χίλιοι τόνοι βαράκια και με γρονθοκόπησαν 67 γυμνασμένες αμαζόνες. Σέρνομαι σας λέω. Η αλήθεια είναι πως μου ήρθε μαζεμένη η κόπωση.
1) Γενική καθαριότητα και στρώσιμο χαλιών σε δυο σπίτια, στο δικό μου και σε ένα ακόμη, μπόνους.
2) Πνευματική κόπωση λόγω πολλών πραγμάτων που πρέπει να διεκπαιρεωθούν εντός δέκα ημερών, κλασικό διάβασμα δηλαδή και
3) Γυμναστήριο.

Πριν απο πολύ καιρό η Coula αποφάσισε να αρχίσει δίαιτα. Και τα αποτελέσματα είναι θεαματικά μέχρι στιγμής. Σκέφτηκα λοιπόν να πάαω να γραφτώ και σε ένα γυμναστήριο να έρθει το σωμα να δυναμώσει λίγο και σε συνδυασμό με τη δίαιτα να γίνει λίγο πιο ανθεκτικό και υγιές γιατί μας φάγανε οι ιώσεις. Πραγματικά παίρνω μια φίλη μου, πάμε για καφέ, το συζητάμε, το βλέπουμε από όλες τις πλευρές και συμφωνούμε να γραφτούμε επί τόπου. Όπερ και εγένετο. Πήγαμε στο gym γραφτήκαμε και αρχίσαμε την αμέσως επόμενη μέρα.

Η σχέση μου με τα γυμναστήρια δεν ήταν ποτέ άριστη. Κατά καιρούς είχα γραφτεί, πήγαινα, έκανα τις ασκησούλες μου, έκανα και αερόμπικ, έκανα και τις διατροφές μου, έκανα και τα διάφορα κονέ με ωραία γκομενάκια που και που, αλλά όλα αυτά στο παρελθόν. Ό,τι αφήνεις σε αφήνει και με άφησε και μένα η γυμναστική, όπως την είχα κλασμένη κι εγώ αρκετό καιρό.

Και ξεκινάω λοιπόν που λέτε, λίγες μέρες πριν, με έναν πολύ καλό γυμναστή, τον Ζαν. (Γιάννη στο αντρουά, αλλά Ζαν εδώ πέρα). Διάδρομο, λίγες ασκήσεις για προσαρμογή και βλέπουμε. Ε, αυτό ήταν. Αν με ρωτήσει κανείς:Τι κάνεις; Θα του πω να πάει στο διάολο και να ξαναρθει πάλι πίσω! Γιατί δεν είμαι καλά. Πονάω παντού και νιώθω πως ένα έτσι να μου κάνεις θα σωριαστώ στο πάτωμα. Ένας πόνος στον ώμο, με τραβάει άγρια και αν δεν έχει περάσει ως τη Δευτέρα που θα ξαναπάω γυμναστήριο θα τον πάρει και θα τον σηκώσει και τον Ζαν και τον Γιάννη και όλα του τα προσωνύμια μαζί.

Χωρίς πλάκα τώρα, μου αρέσει που βρίσκω σιγά σιγά τη φυσική μου κατάσταση. Μου αρέσει που ξαναβλέπω το σώμα μου να επανέρχεται σε πιο υγιή κατάσταση. Μου αρέσει που ξεφεύγω λίγο και που πραγματικά γεμίζω άδειο χρόνο, έτσι για να μην σκέφτομαι, περνώντας κάποιες ώρες στο γυμναστήριο! Επιλέγω ώρες που δεν έχει την πολυκοσμία και την ιδρωτσίλα και μποχίλα των καθε γυμνασμένων ψωνακίων. Προσπαθώ να συγκεντρώνομαι και να κάνω τις ασκήσεις μου σωστά. Και πραγματικά διασκεδάζω γιατί πάω με μια φίλη που έχει πολύ πλάκα και γενικώς περνάμε τέλεια.

Κι επιτέλους μου λύθηκε η απορία:

Γιατί όλοι κάθονται σκυφτοί και κατσούφηδες σε ένα γυμναστήριο; Γιατί πιάνουν το κεφάλι τους συντετριμμένοι; Γιατί είναι σαν θλιμμένα μουνι@ κάθε τρεις και λίγο; Μου έλυσε την απορία ο Ζαν.

-Bρε Coula, απλά ολοκλήρωσαν ένα σετ ασκήσεων και παίρνουν ανάσα για το επόμενο!

Κάποια στιγμή λοιπόν κι εγώ με κοιτούσα στους μεγάλους καθρέφτες να κάθομαι κατσούφα και σκυφτή, να πιάνω το κεκφάλι μου συντετριμμένη και να μοιάζω με θλιμμένο μ..νί. Αλλά σας ορκίζομαι, δεν συνέβαινε τίποτα από αυτά, απλά έπαιρνα ανάσα για να περάσω στο επόμενο σετ ασκήσεων.

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

5 Νοεμβρίου 2011

To sex ξελαμπικάρει

Δεν είναι τυχαίο που λένε Κάνε σεξ να ξελαμπικάρεις. Όταν ξεσκονίζεις τα υδραυλικά σου η ζωή μοιάζει διαφορετική. Το ίδιο και ο εαυτός σου!

Τι γίνεται όμως όταν......ενώ κοιτάγεσαι στο καθρέφτη, έχεις ντυθεί, έχεις βαφτεί κι έχεις βεβαιωθεί πως άλλο ένα μίζερο βράδυ σε περιμένει για να πνίξεις τη μοναξιά σου στο ποτό, ξαφνικά συναντάς φιλική παρέα στο μπαρ και μετά εκείνον το γκόμενο, που Antonio Banderas δεν τον λές, αλλά σε κάνει να νιώθεις πως μιλάς με τον Antonio Banderas;

Τι γίνεται όταν πας στο μπαράκι, συναντάς τον (τύπου) Antonio Banderas. Πίνετε μερικά ποτά και μετά αράζετε στο σπίτι σου και βγάζετε τα μάτια σας; Και ενώ η βραδιά αργοσέρνεται και εσύ έχεις ήδη αποφασίσει πως γεννήθηκες για να κάνεις σεξ, κάπου εκεί ξημερώνει; Και η ζωή είναι πιο ωραία από ποτέ; Διότι ξελαμπίκαρες. Ναι, ξελαμπίκαρες! Και ξυπνάς με φιλιά και χάδια τον Antonio και τον ρωτάς τι τρώει για πρωινό και σου χαμογελάει καθώς λαγοκοιμάται και μετά σε τραβάει κοντά του για τον πρωινό (αξέχαστο) γύρο, τότε τι γίνεται;

Στη συνέχεια τι γίνεται όταν πηγαίνεις στην τουαλέτα και κάνεις ένα ντουζάκι να επανέλθεις στην κατάσταση είμαι ανθρωπος αποχαιρετώντας την κατάσταση είμαι ζώο με τα πιο άγρια σεξουαλικά ένστικτα?

Τι γίνεται όταν τυλιγμένη με την πετσέτα σου σιγουρεύτηκες ότι έχεις ξελαμπικάρει και κινείσαι χαρούμενη προς την κουζίνα για να φτιάξεις το πιο σούπερ πρωινό για τον τύπου Antonio που σε έκανε να ξεχάσεις το ονομά σου...και το δικό του μαζί; Τι γίνεται όταν δε θυμάσαι το ονομά του; Τι γίνεται τότε;

Κι αλήθεια πείτε μου ειλικρινά τι γίνεται ακριβώς, όταν ανακαλύπτεις πως στο σαλόνι σου κοιμούνται άλλοι δυο τύποι που δεν έχεις ιδέα ποιοι είναι; Αλλά κυρίως είναι γυμνοί;;;; Τι γίνεται τότε;

25 Σεπτεμβρίου 2011

Ο Άγγελος μου

Ήρθε η ώρα να σας μιλήσω για το αγγελούδι μου. Μια τρυφερή ψυχή σε μια πολύ τρυφερή ηλικία που μπήκε στη ζωή μου αυτό το Καλοκαίρι και μου άλλαξε όλη τη κοσμοθεωρία, άθελά του. Ο Άγγελος μου, γεννήθηκε τυχαία άτυχος. Οι γονείς του από ατύχημα τον έφεραν στον κόσμο και όταν συνέβη αυτό, δεν είχαν ούτε γάλα να του δώσουν. Στα τρία του ήταν σαν σκιά. Αν τον άγγιζες, άφηνες στο σωματάκι του ουλές από την παλάμη, τόση ευαισθησία είχε. Αν τον φυσούσε ο άνεμος θα ταξίδευε στους ουρανούς. Όμως, ακριβώς επειδή υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ, βοήθησαν την οικογένεια να μεγαλώσει, όχι με μεγάλη επιτυχία, το παιδί. Η μητέρα στα 13 του χρόνια, πέθανε από ναρκωτικά. Πόσο δυστυχισμένη μπορεί να είσαι που επιλέγεις τα ναρκωτικά από τη χαρά της ζωής, δηλαδή το παιδί σου;

Πριν πεθάνει η μάνα, έκανε κι άλλο ένα παιδί. Γλυκό κι αυτό πια και πανέξυπνο. Τα δυο αδέρφια μόλις πέθανε η μάνα τους, έμειναν για ένα διάστημα με την γιαγιά τους και τον πατέρα τους ο οποίος ήταν ναρκομανής επίσης. Ώσπου η γιαγιά τους και ο πατέρας δεν άντεξαν τις ευθύνες. Από το να δοθούν τα παιδιά σε άσυλα και ορφανοτροφεία, ανέλαβε μια ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ οικογένεια να τα υιοθετήσει. Μια οικογένεια που ήδη είχε έξι δικά της παιδιά. Μια οικογένεια που έτσι κι αλλιώς φρόντιζε τα δυο παιδιά ακόμη κι όταν ζούσε η μητέρα τους.

Ο Άγγελος μου, βίωσε πολλά ψυχολογικά τραύματα απο τους δυο του γονείς. Ο μικρότερος αδερφός του όχι, ή αν θέλετε δε τα θυμόταν. Πως μπορεί να νιώσει ένα παιδί όταν παίζει στο καναπέ του σπιτιού του ενώ δίπλα του ακριβώς κείτεται ένα πτώμα 3 μέρες; Τι ψυχοσύνθεση μπορεί να έχει ένα τέτοιο πλάσμα, όταν στο ίδιο τραπέζι που πίνει το γάλα του, οι γονεις του και οι φίλοι τους παίρνουν τη δόση τους; Υποφέρω στη σκέψη αυτή. Υποφέρω και διαλύομαι.

Στα 18 του χρόνια πέθανε και ο πατέρας του από ναρκωτικά. Ο Άγγελός μου, παράτησε το σχολείο και άρχισε να διαμορφώνει μια εντελώς αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Το μόνο του καταφύγιο ήταν μια κιθάρα που του αγόρασε η θετή του μητέρα και η μέταλ μουσική. Και στην πιο ευαίσθητη ηλικία έγινε κάτι που του κλωτσησε την ψυχολογία στη Κόλαση.

Γνώρισε μια γυναίκα 20 χρόνια μεγαλύτερή του, παντρεμένη με παιδιά. Μπήκε σε ένα τρελό γαϊτανάκι πάθους, έφυγε από το σπίτι του, έγινε το σκυλάκι της και θυσίασε δυο χρόνια από τη ζωή του υποκρινόμενος πως ζει και πως ζει καλά, ενω στην ουσία λιμοκτονούσε όχι μόνο από φαγητό αλλά κι από αγάπη. Η παντρεμένη τον χώρισε και μη έχοντας που τη κεφαλή κλίναι, επέστρεψε στην θετή μητέρα του για την οποία ειμαι πολύ περήφανη που τη γνώρισα και είναι από εδώ και στο εξής το πρότυπο μου για το τι σημαίνει μητέρα. Κι ας μη κάνω ποτέ παιδιά, κι ας μην προλάβω.

Ο Άγγελος μου, ξεκίνησε την ενήλικη ζωή του με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Γέμισε η ψυχή του με μίσος. Κλείστηκε στον εαυτό του. Μια απέραντη οργή ξεπηδούσε από τα μάτια του προς όλους και προς όλα. Μια άρνηση για την ζωή του και μια απίστευτη μελαγχολία σκιαγράφησαν το ζωηρό του πρόσωπο. Κανένας φίλος, καμία γκόμενα, κανένας αδελφός δε μπορούσε να του απαλύνει την πικρή αίσθηση πως είναι πιο μόνος από ποτέ, πως πάντα ήταν μόνος, πως κανείς μα κανείς δεν τον καταλαβαίνει και δεν τον κατάλαβε ποτέ, πως κανείς δεν πρόκειται να τον καταλάβει και στο μέλλον.

Όμως...ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να έρθει στη ζωή σου στην αμέσως επόμενη γωνία. Γνώρισα τον Άγγελο ένα βράδυ μελαγχολικό. Ίσως το πιο δύσκολο καλοκαιρινό μου βράδυ. Ένα βράδυ που είχα προδώσει τον εαυτό μου, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Καθίσαμε και μιλήσαμε. Ήμουν εκεί μόνο για εκείνον, είχα αυτοσυγκεντρωθεί σε όσα μου έλεγε. Για τις σκέψεις του για το μέλλον, τις πενιχρές ομολογώ, για την μουσική που λατρεύει καθώς χάνεται σε έναν υπέροχο κόσμο με στίχους γεμάτους ουσία και μουσική γεμάτη αδρεναλίνη που σκορπίζεται παντού και μέσα του. Μου μίλησε για το απέραντο κενό μέσα του για τους ανθρώπους που δεν εμπιστεύεται πια, για τη ζωή που πρέπει να τη ζεις στα όρια γιατί τελειώνει και φεύγει, και για τα λάθη που κάνουμε και μαθαίνουμε μέσα από αυτά!

Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως βάζεις τη ζωή σου στην αναμονή. Νιώθεις πως δεν υπάρχει κανείς να σου δώσει αυτά που έχει και να του δώσεις όλα αυτά που έχεις μέσα σου. Και αυτό να γίνει αμοιβαία. Χωρίς να το ζητήσεις, χωρίς να το ζητιανέψεις, χωρίς να στο απαιτήσουν και να στο επιβάλλουν. Χωρίς να σκεφτείς τις συνέπειες. Να θέτεις όρια στο μαζί και όχι στο εγώ. Και ξαφνικά χάνεσαι μέσα σε εφήμερες σχέσεις και σε εφήμερα πάθη, έτσι για να νιώσεις πως είσαι ζωντανός και να πείσεις και τους γύρω σου πως ίσως και να μη μυρίζεις ακόμη χώμα. Χώμα και αλκοόλ.

Άπλωσα το χέρι μου και το έδωσα. Ο Άγγελος μου, το πήρε και είπαμε μαζί να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Πόσο πολύ ήθελε αυτό το 23χρονο παιδί να βγει από τα σκατά και την ανυπαρξία και να αρχίσει να κάνει βήματα προς τα εμπρός. Με πόσο θάρρος θα με άφηνε να τον βοηθήσω, να τελειώσει το σχολείο που παράτησε, με πόση τόλμη παραδέχτηκε πως δεν είναι όλοι σκάρτοι σε αυτή τη ζωή. Πόση σοφία κρυβόταν στην ψυχή ενός τέτοιου παιδιού, τόσο νέου, με τόσα βάρη ψυχολογικά και όχι μόνο, στη πλάτη του;

Και πόσο με βοήθησε και μένα αυτή του η στάση, και με έκανε να καταλάβω πως αν μπορεί ένας 23χρονος να βγει από τα σκατά μέσα από πολύ δύσκολες συνθήκες, μπορώ κι εγώ γιατί έχω περάσει πολύ λιγότερη φρίκη στη ζωή μου. Κι έχω νιώσει πολλά και όμορφα συναισθήματα από σχέσεις, φίλους, συγγενείς και στενή οικογένεια. Δεν δικαιούμαι κυρίες και κύριοι, δεν δικαιούστε ούτε κι εσείς να κλαίγεστε.

Δεν δικαιούται κανείς να βυθίζεται στον κόσμο της μιζέριας και της μοναξιάς. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να προβάλλει δικαιολογίες για το χάλι που έχει η ζωή του. Πρέπει να το καταλάβεις επιτέλους πως πρέπει να προσπαθήσεις να συνεχίσεις τη ζωή σου, να αφήσεις στο παρελθόν ό,τι σε πίκρανε, ό,τι σε χάλασε, ό,τι σε γονάτισε. Γιατί η ζωή γαμώτο σου συνεχίζεται και σου χαρίζεται. Εμπιστεύσου την και άπλωσε το χέρι όταν νιώθεις πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και θέλουν να σε βοηθήσουν κι όχι να σε εκμεταλλευτούν και να σε πατήσουν κάτω.

Και μετά γνώρισα έναν άλλο άγγελο... και τότε κατάλαβα...τη διαφορά...

ΥΓ Η πλάγια γραφή μου στοχευμένη.

22 Σεπτεμβρίου 2011

Τι θέλεις από μένανε, εγώ είμαι μια ξένη

Τι θέλεις απο μένανεεε εγώ είμαι μια ξένη,
γύρνα στη γυναίκα σου που σε περιμένει!

Με αυτούς τους στίχους να λαλάνε από τη τηλεόραση, ξύπνησα πριν από λίγο. Η κυρά Στανίση με ένα στρασέ ύφασμα μπροστά στο βυζί κι ένα τζιν για δεκαοχτάρες, τραγούδαγε σε επαναληπτική εκπομπή της Σεμίνας προς τιμήν του κυρ Βουτσά. Ρε τι πάθαμε πρωινιάτικο. Όλα τα σκυλιά στη πίστα. Εγώ με κλειστό λαιμό και λιγουλάκι πυρετό να προσπαθώ να περάσω με επιτυχία από την κατάσταση του ύπνου στην κατάσταση του ξύπνιου κι αυτοί στη τιβι να το γλεντάνε. Ας είναι.

Σηκώθηκα και σύρθηκα ως τη κουζίνα. Οι επιλογές δύο ή ζεστό τσαγάκι για πρωινό ή ζεστό φραπεδάκι. Νίκησε το δύο αν και έπρεπε να προτιμήσω το τσάι. Με τσάι όμως δε γίνεται δουλειά. Σήμερα θα σας περιγράψω σεξουαλικές καταστάσεις και περιπτύξεις. Το τσάι δεν ενδείκνυται μάνα μου. Που λες χτες βράδυ βγήκα. Με παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος και μου λέει είμαστε εκεί πάρε το κώλο σου κι έλα. Μα βρε χρυσέ μου, είμαι λίγο αδιάθετη. Σκάσε, ντύσου κι έλα. Έγινε.

Χωρίς πολλά λόγια ετοιμάζομαι και βγαίνω. Σκάω μύτη στο μαγαζί και διαπιστώνω πως η παρέα καλά κρατεί. Το κέφι σκιαγραφείται ως τσακίρ και τα μπουζουκολάγνα μωρά σείουν τα κορμιά τους στις μπάρες. Τι θέλω εγώ εδώ; Αναρωτιέμαι. Μέχρι που τον βλέπω. Κάθεται στο πλαινό τραπέζι. Σοβαρός, προβληματισμένος, μελαγχολικός. Τον πλησιάζω. Συστήνομαι. Σε ξέρω μου λέει. Διαβάζω το blog σου. Μα πως είναι δυνατόν; Αναρωτιέμαι. Είναι! Απαντάει στις σκέψεις μου! Διαβάζει και τις σκέψεις μου. Εδώ είμαστε.

Με παίρνει από το χέρι και βγαίνουμε από το μαγαζί. Πηγαίνουμε στο σπίτι του. Ένα μικρό διαμέρισμα στο κέντρο. Αράζουμε στο διθέσιο καναπέ του και αρχίζουμε να μιλάμε. Για την κατάσταση της Ελλάδας, για το χάος στην εργασία, για τη σαθρή τηλεόραση. Μου μιλάει για τα προβλήματά του, για το πόσο θέλει να κάνει μια σχέση με μια κοπέλα που να ταιριάζουν οι μυρωδιές των κορμιών τους και τα χνώτα τους. Του λέω το ίδιο. Ψάχνουμε τα ίδια. Είναι το άλλο μου μισό και εμφανισιακά έτσι ακριβώς όπως γουστάρω έναν άντρα.

Ψηλός, μελαχροινός, με φαρδιές πλάτες και ζωηρό πρόσωπο. Με μάτια μελαγχολικά με ένα δείγμα...βουρκώματος στο βάθος. Αν του πεις το σ' αγαπώ αυτού του άντρα, θα βάλει τα κλάματα. Ευαίσθητος και ρομαντικός. Σιγά σιγά αρχίζει να με αγγίζει. Με χαιδεύει. Ξεκινάει από το λαιμό και με φιλάει στο αυτί. Μου ψιθυρίζει λόγια αγάπης. Ανατριχιάζω. Στη συνέχεια ....................................................!!!!!

Είμαι στο διπλό του κρεβάτι, σκεπασμένη με το σεντόνι του. Κρυώνω και με παίρνει αγκαλιά. Μου χαιδεύει τα μαλλιά. Με σφίγγει. Η πληρότητα των κορμιών δεν έχει φτάσει ακόμη. Έχουμε ένα ολόκληρο βράδυ μπροστά μας και μια ολόκληρη ζωή. Ποιος ξέρει. Και πάνω στον δεύτερο γύρο ξεσηκώματος χάνομαι στα χάδια του και στα φιλιά του και ύστερα αποκαμωμένοι κι οι δυο παραδινόμαστε στον Μορφέα.

Τι θέλεις απο μένανεεε εγώ είμαι μια ξένη,
γύρνα στη γυναίκα σου που σε περιμένει!

Ακούγεται η Στανίση από την τηλεόραση. Ξυπνάμε. Και κάπου εκεί μπαίνει φουριόζα η μάνα μου στο δωμάτιο. Βάλε θερμόμετρο Coula να δούμε πως πάει. Χτες βράδυ ψηνόσουν στον πυρετό. Μα καλά τι ακούς πρωί πρωί; Έλα ντε!!!!

18 Σεπτεμβρίου 2011

Μητσάρας ο παπάρας

Στα πλαίσια της γνωστής μου γκρίνιας για το θέατρο του παραλόγου στις αταίριαστες σχέσεις, σήμερα θα καταπιαστώ με τον Μητσάρα τον βαρύμαγκα και υπέρμαχο της άποψης "όλα τα λεφτά λελούδια για τα μικρά τα κοπελούδια". Ο Μητσάρας είναι εξήντα χρόνων. Παντρεμένος, με 4 παιδιά, χωρισμένος με την γυναίκα του πια και αλλοπαρμένος από μια πιτσιρίκα. Παράτησε τη σύζυγο του όταν αυτή εμφάνισε καρκίνο στο στήθος και το ένα θυσιάστηκε στο βωμό της υγείας.

Ο Μητσάρας χωρίς ντροπές κυκλοφορεί την πιτσιρίκα και το παίζει ροκ και γαμιάς της γειτονιάς με ένα μαλλί ως τους ώμους και μια μηχανή κυβισμού. Κι η νεαρά του τρώει τα ολίγα ή και τα πολλά του λεφτά, εκείνα που θα έτρωγαν σε άλλη περίπτωση τα παιδιά του. Ο γεροντοέρως του χτύπησε τη κεφάλα και τον έκανε άλλον άνθρωπο, πιο ελεύθερο, πιο χαλαρουίτα, πιο ανέμελο και πιο σεξουλιάρη (έτσι νομίζει το ζώον). Κι η απορία μου είναι η εξής. Η πιτσιρίκα δεν σιχαίνεται να συνουσιάζεται με ένα γερασμένο κορμί που ήδη μυρίζει χώμα; Δεν λυπάται το νεανικό της κορμί και τα στητά της στήθη που τα χαράμισε για να τα αγκαλιάζει ένα ραμολιμέντο;

Κι εκείνος; Ξανάνιωσε από τα κόλπα της κατεργάρας πιτσιρίκας, ω ναι, στην ηλικία της κόρης του και ξέχασε τι σημαίνει οικογένεια, σεβασμός, συντροφικότητα, αγάπη; Που πας ρε καραμήτρο τελειωμένε πορνόγερε; Που πας ρε κούκλα μου και τι θυσιάζεις ακριβώς για να τρως και να πίνεις και στον γέρο να το δίνεις;

Ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζω!

12 Ιουλίου 2011

Η Κλάρα στο κλαρί

Είχα να μιλήσω με την Κλάρα πολύ καιρό. Είχαμε δουλέψει κάποτε μαζί, τα χρόνια που η Coula εκανε χαμαλοδουλειές για να τα βγάλει πέρα. Δεν ήταν η ζωή στρωμμένη με ροδοπέταλα πάντα. Και μεταξύ μας, η δική μου η ζωή, ποτέ δεν θα είναι. Από τα 14 πήγαινα στα εποχιακά για να μπορώ να είμαι ανεξάρτητη. Κάπου στα 16 μου είχα γνωρίσει την Κλάρα. Μου έριχνε πολλά χρόνια, αλλά είχε συμπαθήσει τη τρέλα που πουλούσα από μικρή και την αγόραζε με το κιλό. Ρίχναμε πολλά γέλια.

Παντρεμένη η Κλάρα με έναν μαλακάκο, ζούσε τη ζωή της, ψιλοχαλαρά. Έριχνε κι ένα βλέμμα σε ό,τι γκομενάκι περνούσε δίπλα της. Παρόλο που σαρανταριζε, δεν έχανε την ευκαιρία να φλερτάρει και να χαχανίζει με εικοσάχρονα αλλά και καμιά φορά να τα πηδάει κιόλας. Γιατί είναι γεγονός πως η γυναίκα η μεγάλη που συνάπτει σχέσεις με νεαρούς, δεν ανέχεται να την πηδάνε, αλλά πηδάει και γουστάρει.

Ζητώ συγγνώμη για τις εκφράσεις που χρησιμοποιώ τώρα τελευταία, αλλά μερικά πράγματα δεν εκφέρονται κόσμια, κι αν γίνει αυτό, δεν αποδίδεται το νόημα επαρκώς. Η Κλάρα που λέτε έκανε σχέσεις με μικρότερους και κεράτωνε τον άντρα της ο οποίος μεταξύ μας, επειδη τυχαίνει να τον έχω γνωρίσει, μάλλον είχε κερατώσει τη Κλάρα μας άπειρες φορές και μάλιστα χωρίς αναστολές. Ηταν ένα ελεύθερο ζευγάρι, και την ελευθεριότητα αυτή βοηθούσε το γεγονός πως δεν είχαν παιδιά. Και να έρχεται η Κλάρα στις 5 το πρωί στο συσκευαστήριο σταφυλιών, με το μίνι και το στραπλες και βαμμενη για το δεύτερο πρόγραμμα. Και να πέφτουν τα εικοσάχρονα κάτω, αλλά και τα τριαντάχρονα και τριανταπεντάχρονα και βάλε.

Αυτές τις μέρες έτυχε να μάθω νέα της Κλάρας, τώρα η ηλικία της είναι ανομολόγητη, αλλά τα γκομενάκια γκομενάκια. Εχει σχέση με έναν τριαντάρη, ενώ αυτή έχει ξεφύγει από του δρόμου τα μισά....και τον κάνει ό,τι θέλει. Πριν απο αυτόν είχε άλλα γκομενάκια, νέα και ζουμπουρλούδικα, νεούδια και με φρέσκο κρέας (???) Η μούρη της βέβαια χάλασε και το κορμί της την πρόδωσε και εχει κάπως πατσαβουριάσει. Όμως σε γενικές γραμμές εντάξει, η μπογιά της περνάει σε κάτι τύπους τελειωμένους που τα θέλουν όλα στο πιάτο και δεν ενδιαφέρονται για σχέση με κοπέλα, αλλά για σχέση με μια μανούλα που θα τους προσέχει. Και εδώ γεννιούνται οι εξης απορίες. Κι επειδή όλοι οι άντρες ξέρω πως γουστάρετε τις μεγαλύτερες γυναίκες, θα ήθελα να προσπαθήσετε να απαντήσετε στις απορίες μου.

1) Ένας νέος άντρας δεν σιχαίνεται να πηγαίνει με μια αρκετά μεγαλύτερη γυναίκα; Όσο ωραίο σώμα και να έχει η τύπισσα, η ανάσα βρωμάει γηρατιά, κι αυτό δεν αλλάζει.

2) Πόσοι απο σας πιστεύετε πως σας γούσταρε μια μεγάλη γυναίκα και πήγε μαζί σας μόνο για τη καλή καρδιά σας κι όχι από άλλες σκοπιμότητες;

3) Ποιοι απο σας θεωρούν πως εσείς την εκμεταλλευτήκατε, κλέβοντας τα μυστικά του έρωτα στα οποία εκείνη σας μύησε; Και εν τελει μια γυναίκα μικρότερη ή ισα με σας, δε θα μπορούσε να ξέρει μυστικά του σεξ;

4) Πως δυο άνθρωποι μπορούν να επικοινωνήσουν και να περάσουν κάποια χρόνια μαζί όταν ο τρόπος σκέψης τους διαφέρει κατά δεκακετίες; Πως μπορούν να συζητήσουν και να έρθουν λίγο πιο κοντά νοητικά; Γιατί, κακά τα ψέματα, το σεξ δεν κρατάει πολύ. Μετά τι γίνεται;

5) Γιατί επιλέγει ένας νέος άνθρωπος να συνάψει σχέση με μια αρκετά μεγαλύτερη του, πνιγμένη στα προσβλήματα και στις σκοτούρες, κι αν αυτος ο νέος το επιλέγει τελικά, πως μπορει και εξισορροπεί αυτό που νιώθει με αυτό που θα πρέπει να νιώθει για να ικανοποιήσει μια τέτοια γυναίκα;

6) Πως κάποιος νέος, θυσιάζει την ανεμελιά του, την ζωηρή του διάθεση, την ελευθερία της νιότης του για να τα μπλέξει με μια γυναίκα που ήδη έχει περάσει κι έχει φύγει από αυτή τη φάση;

Δεν ξέρω! Ειλικρινά λυπήθηκα την Κλάρα. Να κάνει τόσο κόπο για να μοιάζει πιο νέα, να γελά σαν πιο νέα, να μιλά σαν πιο νέα, να φέρεται σαν πιο νέα, να ντύνεται σαν πιο νέα, ενώ ξέρει καλά πως η νεοτητα της πέρασε και τώρα η κλεψύδρα.......αδειάζει. Είναι κρίμα νεότεροι άντρες να θυσιάζουν το ανέμελο πνεύμα της ηλικίας τους για να απολαύσουν μια λίγο πιο περίεργη στάση του σεξ με μια ηλικιωμένη, που στην τελική με λίγη φαντασία θα την βρίσκανε τη στάση του σεξ και με μια πιο νεα γυναίκα, κοντά στην ηλικία τους. Και φυσικά ισχύουν τα ίδια και για τους αντρες που επιλέγουν πολύ νέες γυναίκες ή και πολύ μικρές κοπέλες που απο σκοπιμότητα προσεγγίζουν μεγαλύτερους άντρες. Απλά εγώ σήμερα ήθελα να γράψω για την Κλάρα και να της θυμίσω πως κάθε ηλικία έχει αξία αλλά κυρίως αξιοπρέπεια...

11 Ιουλίου 2011

Ονειρέψου με δίχως να αγγίζεις

Ταρατατζούμ!!! Σας κακόμαθα με τα πολιτικο-αναρχο-αυτόνομα ποστ, αλλά είπα να σας αιφνιδιάσω με μια κλασική cουλή ανάρτηση σήμερα. Και φυσικά έχω τους λόγους μου! Που λέτε: Λαχταρούσα τη θάλασσα μέρες, αλλά ο καιρός δε μου έκανε τη χάρη. Την προηγούμενη φορά που πήγα να το αποφασίσω, έκλεισα τα μάτια μου για μια ώρα και μόλις ξύπνησα, εκεί που αναζητούσα τη τσάντα με τα Παραλιακά, διαπίστωσα πως έβρεχε καταρρακτωδώς. Και το ματαίωσα. Σήμερα όμως δε με κρατούσε τίποτα. Η μέρα έλαμπε από τον ήλιο κι εγώ είχα εύκαιρη τη Παραλιακή τσάντα.

Φοράω το περσινό μου μαγιό, κάτι ανάλαφρο από πάνω και τη σαγιονάρα του τρελού, φορτώνομαι και τη τσάντα περίπτερο που μόνο εσύ λείπεις από μέσα, κανονίζω με μια φίλη να έρθει να με πάρει και τρέχουμε για μπάνιο. Αυτή είναι ζωή κυρίες και κύριοι. Φρέντο καπουτσίνο, παγωμένο νερό, σταυρόλεξα, η θάλασσα, εσύ κι εγώ. Αλλά εσύ είπαμε, έλειπες. Τέσπα. Συνεχίζω.
Απλώνουμε που λέτε τις ψάθες μας, τα προικιά από πετσέτες και τις καφεδοκαταστάσεις μας, και λουζόμαστε κυριολεκτικά στο αντηλιακό.

Τη ξέρω τη μοίρα μου, κάθε αρχή Καλοκαιριού, ψήνομαι σαν το αρνί. Απλά φροντίζω να γυρνάω μόνη μου χωρίς μηχανισμό και καθόλου χειροκίνητα. Μα που ζούμε; Κοκκινίζω λες και με σιγοψήνανε στη σούβλα. Στη τσάντα παραλίας πάντα βρίσκεται ένα αντηλιακό με υψηλό δείκτη προστασίας, αλλά τι να σου κάνει κι αυτό όταν παλεύει με τα γάλατα;

Φέτος μέσα στη τσάντα μου, βρήκα ένα αντηλιακό γαλάκτωμα που το είχα πάρει μάλλον πέρυσι αλλά στο τέλος του Καλοκαιριού, εκεί που είχα ήδη μαυρίσει και ανάγκη από προστασία δεν είχα. Φέτος όμως; Επεξεργάζομαι το κουτί, δείκτης προστασίας πουθενά. Κοιτάζω τα ψιλά γράμματα, κάπου σε μια άκρη σχεδόν αχνοφαινόταν: δείκτης προστασίας 2. Σωθήκαμε τώρα. Το ψήσιμο δε το γλυτώνουμε, ούτε και φέτος. Επιπλέον κάτω από τα ψιλά γράμματα, κάτι πιο ψιλά έλεγαν: Προτεινόμενος δείκτης προστασίας από 6 και πάνω. Ναι, ευχαριστούμε πολύ για την πληροφορία, μη μας στραβώσεις μόνο από το δεκάρι γράμμα (και μη λέω και πολύ).

Με τα πολλά αποφασίζουμε να βουτήξουμε. Η φίλη μου να γκρινιάζει συνεχώς πως κρυώνει, κι εγώ το έπαιζα Ηρακλής και Ζήνα μαζί. Είναι τέλειααααα, είναι τέλειααααα, φώναζα. Μου έλειπε μονο το: Μαμάαααα Κοίταααα, που φωνάζαμε σαν ήμαστε σκατο-μικρό-κωλο-παιδα. Γιατί μη σου κάνει εντύπωση και μη σε τρελαίνει που όλα τα σκασμένα γύρω σου όταν βγαίνεις παραλία, που σωθήκαν, δυστυχώς, από τον Ηρώδη, φωνάζουν και ξεσηκώνουν το σύμπαν, κι εσύ τα ίδια σκατά έκανες, αλλά τώρα η δε τα θυμάσαι ή δε τα θυμάσαι δήθεν.

Κι εκεί που έκανα μια ωραία απλωτή, νιώθω το μπούτι μου, το φρεσκοψημένο να το γλύφει κάτι. Η πρώτη αντίδραση; Πανικός! Η δεύτερη αντίδραση; Πανικός! Η τρίτη αντίδραση; Λίγο πριν την λιποθυμία και πανικός. Όμως όχι! Τρομάζει μωρέ ο Ηρακλής; Τρομάζει η Ζήνα; Πως θα τρόμαζε η Coύλα που είναι δύο σε ένα στο θάρρος και τη τόλμη; Καθώς το ΑΤΛΑ (Αγνώστης Ταυτότητος Λουόμενο Αντικείμενο) είχε γατζωθεί στο πόδι μου, πλησιάζω τη φίλη μου και την παρακαλώ να δει τι είναι και να το απομακρύνει. Κι εκείνη μόλις διαπιστώνει τι ήταν αυτό που ερωτεύτηκε το πόδι μου, βάζει τα γέλια.

Ένα ολόδροσο, καινούριο, πρώην κολλαριστό πενηντάευρο μόλις με είχε χουφτώσει. Το τραβάμε, το βγάζουμε έξω και μαζί με μας, το αφήνουμε να στεγνώσει. Ήταν πολύ ευγενικό μαζί μας. Μας κέρασε καφέδες, νερά και απο μια τονοσαλάτα. Και μας έδωσε ραντεβού αύριο, αν πάμε πάλι για μπάνιο, να μας κεράσει μια από τα ίδια. Διόλου κακό κι ας πόνεσε κάποιος μόλις διαπίστωσε την απουσία του, από τη τσέπη του.

Πέρασα πολύ όμορφα πρώτη μέρα στη παραλία για φέτος. Να σας πω την αλήθεια ανησυχούσα πως είχα στεγνώσει από coυλά, η ίδια μου όμως η ζωή, με διέψευσε πανηγυρικά και με διαψεύδει κάθε μέρα. Θα έχουμε να ζούμε, να βλέπουμε και να γράφουμε και φέτος. Καλό Καλοκαίρι να έχουμε, ή μάλλον Καλό Αγωνιστικό Καλοκαίρι. Γιατί μπορεί 3-5 να πηγαίνουμε για μπάνιο, αλλά το καθορισμένο μας ραντεβού για το Σύνταγμα στις 6 δεν θα αλλάξει, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα.

Απορίες:
1. Ποιος άμοιρος θα μπήκε στη θάλασσα με τη βερμούδα του, απορώ! Αν ήξερα θα του το επέστρεφα, αλλά για την ώρα, το έσωσα από πνιγμό το δόλιο το πενηντάευρο. Να φανταστείτε είχα να βρω λεφτά γενικώς από τότε που ήμουν δέκα ετών.
2. Γιατί άραγε η φίλη μου κοιτούσε επί μία ώρα, γύρω γύρω μας τη θάλασσα; Λες να ξεχάστηκε ο Ωνάσης και να βούτηξε προχείρως;
3. Τελικά τα χαρτονομίσματα του ευρώ, δεν παθαίνουν τίποτα στο νερό. Μου το λέγανε αλλά δε το πίστευα και ποτέ δεν θα το δοκίμαζα για να μάθω.
4. Τα αντηλιακά έχουν ημερομηνία λήξεως;

6 Ιουνίου 2011