Δύναμη της σκέψης ή αδυναμία της έκφρασης;

Σήμερα ξύπνησα με λίγο πυρετό. Δε κοιμήθηκα και πολύ καλά χτες βράδυ. Είχα και κακές σκέψεις και μύξες και νεύρα και απογοήτευση και απ' όλα. Όμως σήμερα το πρωί, έκανα ένα ωραίο μπανάκι, πήρα κάτι φαρμακάκια ειδικά για την περίπτωσή μου...(είμαι αλλεργική στα περισσότερα παυσίπονα) και ξεκίνησα με σχετικά γερό χαμόγελο για μια δύσκολη μέρα. 

Τα μαθήματα ξεκίνησαν. Έπινα ενδιάμεσα τα τσαγάκια μου και δεν κάπνισα ούτε μισό τσιγάρο για να μην επιβαρύνω τον λαιμό μου, ο οποίος έχει μπουκώσει για τα καλά. Κι όταν πλησίασε η στιγμή εκείνη που τέλειωνε το μάθημα και θα υποδεχόμουν λίγες ώρες χαλάρωσης, ξεκούρασης και ύπνου συνέβη το μοιραίο.

Η Αγλαΐα (ας την πούμε έτσι) είναι ένα πολύ συνεσταλμένο κορίτσι. Καλή μαθήτρια και υπεύθυνο παιδί. Όταν σηκώθηκε στον πίνακα να κλίνει έναν συνηρημένο Παρατατικό, διέκρινα στην κωλότσεπη του τζιν της να αχνοφαίνονται, δυο πενηντάευρα. Σκέφτηκα να της πω να προσέξει μη της πέσουν γιατί προς τα εκεί πήγαινε το πράγμα.

Αμέσως σκέφτηκα πως μπορεί να ήταν και τα δίδακτρα που θα κατέληγαν στο πορτοφόλι μου. Η σκέψη όμως αυτή με αποθάρρυνε να της το πω έτσι ώστε να προσέξει μη τα χάσει. Σκέφτηκα πως θα σκεφτεί πως τα είδα και το είπα επίτηδες για να με πληρώσει. Νίκησε η σκέψη αυτή και δε μίλησα καθόλου. Απλά ευχήθηκα ενδόμυχα αν είναι δικά μου χρήματα, να θυμηθεί να τα αφήσει κι αν δεν είναι δικά μου χρήματα, να μη τα χάσει το παιδί έτσι που γλιστράνε από τη τσέπη, σιγά σιγά.

Το μάθημα τέλειωσε. Η Αγλαϊα έφυγε και μαζί της και τα υπόλοιπα παιδιά. Μαζεύω κι εγώ τα πράγματά μου για να έρθω σπίτι να ξεραθώ στον ύπνο. Πριν  φύγω, ρίχνω και μια ματιά στην αίθουσα μήπως τα χρήματα της πέσανε -αν τελικά της πέσανε- σε βέβαιο έδαφος. Αλλά οκ είπαμε η κοπέλα είναι ώριμο παιδί. Δεν τα βρήκα στο θρανίο της. Ούτε εκεί γύρω. 'Ετσι αποχώρησα ήρεμη αλλά και με μια αίσθηση περίεργη.

Ώσπου...χτυπάει το τηλέφωνο:  

Κυρία, είστε ακόμη στο φροντιστήριο; Να έρθω λίγο από εκεί; Η μαμά μου, μου έδωσε χρήματα για να σας πληρώσω και μάλλον μου πέσανε μέσα στην αίθουσα. Να έρθω να κοιτάξουμε;;;

3 Νοεμβρίου 2012 

Μαλακηίδα Μαλακίδου

Έπεσε στα χέρια μου, πριν χρόνια, ένα βιβλίο μιας κυρίας χρυσουλίτσας και άρχισα να το διαβάζω. Sτις δέκα πρώτες σελίδες το έκλεισα και ίσως να ήταν το μοναδικό βιβλίο που έκλεινα, γιατί το έχω ως αρχή ό,τι αρχίζω να διαβάζω να το τελειώνω. Το έκλεισα που λέτε και τσέκαρα και τη συγγραφέα -τρομάρα να της έρθει στη κεφάλα- για να αποφεύγω τεχνηέντως οποιοδήποτε βιβλίο της, σκάσει μπροστά μου. 

Τη κυρία θα τη λέμε από εδώ και στο εξής Μαλακηίδα Μαλακίδου!

Την Μαλακίδου την είδα ένα πρωινό στην Ναταλία καθώς χάζευα κάτι σαγιονάρες και δεν άφηνε κανέναν να μιλήσει, το έπαιζε ξερόλας και ειδική επί παντός επιστητού. Όταν λοιπόν συνδύασα φάτσα με γραφόμενα κατάλαβα τι ήταν αυτό που με απωθούσε σε εκείνο το έρμο βιβλίο που πετάχτηκε στην κούτα της αποθήκης μου, για να το φάει η σκόνη και η λήθη. Στα αζήτητα...

Όλοι θα ακούσατε την μαλακωδώς διατυπωμένη καταγγελία της κυρίας Μαλακηίδας Μαλακίδου να ζητά να μην δανείζουν οι δανειστικές βιβλιοθήκες τα βιβλία της γιατί χάνει η τσέπη της. Και μάλιστα να ονομάζει  παρωχημένα τα βιβλία που αποτελούν την κλασική λογοτεχνία με την ευρύτερη έννοια. Ντοστογιέφσκι, Καζαντζάκη, Λιλή Ζωγράφου και άλλους....τους χαρακτήρισε....ως τα αζήτητα βιβλία.

Σιγά μαρή σαγιονάρα....Αντί να λες δόξα τω θεώ που τα φτηνά και δεύτερα ρομάτζα σου κάποιοι τα διαβάζουν...-απορώ ποιοι;-  κάνεις και παράπονα. Αυτό είναι το πρόβλημα του Έλληνα συγγραφέα. Γράφει όχι γιατί βγαίνει από την ψυχή του, αλλά γιατί είναι της μόδας να γράφει και φυσικά γιατί βγάζει και φράγκα. Και γράφει μόνο για το σεξ. Ειδικά με έναν πιασάρικο τίτλο όλα είναι καλύτερα. Σαν αυτούς...

Τα ματωμένα χείλη της ερωτικής σκιάς. Αγάπη μου, ξύπνα, ξεσκεπάστηκε η γάμπα μου. Τρελή για ερωτικές περιπτύξεις κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό. Τα φεγγάρια της σεξουαλικής ίριδας. Έλα κι απόψε στα μαγικά μονοπάτια της γυμνής μου σάρκας. Άι στο διάολο πια, σε αγαπώ.

Ενημερώστε με, πότε θα κάνουμε έναν εμετό όλοι μαζί. Βέβαια ξέρω πως υπάρχουν εκεί έξω πολλές μοναχικές καρδιές που στα βιβλία αυτά, τα ανάλαφρα, βρίσκουν ένα ονειράκι τους που μπορεί και πραγματοποιεί η ηρωίδα της κυρίας Μαλακίδου. Οκ, το κατανοώ. Αλήθεια...

Όμως κυρά Μαλακίδου, χαλάρωσε λίγο το κορμί σου. Αν γουστάρεις να βγάλεις χρήματα και να γίνεις πλούσια άλλαξε επάγγελμα. Από την τέχνη της γραφής κανείς δεν πλούτισε. Άσε που πολλοί συγγραφείς, ποιητές κλπ στο τέλος αυτοκτόνησαν. Ρε λες;;; 

Ο θεσμός της Δανειστικής Βιβλιοθήκης ήταν εκείνος που εμένα προσωπικά αλλά και πολλά παιδιά της ηλικίας μου, όταν ήμαστε παιδαρέλια, μας μόρφωσε και μας έδωσε την δυνατότητα να γνωρίσουμε κόσμους, γνώσεις και ιδέες που δεν μπορούσαν να μας αγοράσουν οι γονείς μας, γιατί ήταν φτωχοί ρε. Δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Και μας έστελναν στις Βιβλιοθήκες και δανειζόμασταν δυο βιβλία την εβδομάδα για να διαβάσουμε και να γίνουμε άνθρωποι. 

Πηγαίναμε και μόνοι μας παρακαλώ. Και την στήναμε στα σκαλάκια μέχρι να έρθει η κοπέλα που κρατούσε την Βιβλιοθήκη. Κι όταν τη ρωτούσαμε τι να διαβάσουμε αυτή την εβδομάδα, μας πρότεινε Καζαντζάκη, Ντοστογιέφκσι και Λιλή Ζωγράφου. Και όχι τις μαλακίες που γράφει η κυρά Μαλακίδου, για την οποία αυτοί οι συγγραφείς είναι στα αζήτητα. Εμ βέβαια, δεν ξέρει καν ποιοι είναι αυτοί οι συγγραφείς! Την κατανοώ! Αλήθεια...

Κάθε Δανειστική Βιβλιοθήκη που σέβεται τον εαυτό της, ας πετάξει στα σκουπίδια τα βιβλία αυτά. Έτσι για την Παιδεία ρε γαμώτο. Για το γαμώτο του Γαμώτο. Κάτω η μαλακία της κάθε -ηίδας  -ίδου...της κάθε ίδιας μαλακίας που επαναλαμβάνεται σε κάθε βιβλίο-τσόντα...

Ήθελα μέρες να γράψω για το θέμα αυτό. Ίσως τώρα που φύγανε μέρες, να είναι καλύτερα! Θα πετούσα πολύ μπινελίκι αν έγραφα νωρίτερα. Άι σιχτίρ πια με το κάθε τσό(φ)λι που το παίζει συγγραφέας.

Άντε πάω για κανένα ποτάκι τώρα....

Καλό ΣΚ σε όλους, με φιλιά

27 Οκτωβρίου 2012

Ένα μόνο όπλο

Φέτος στις εκλογές είναι όλα διαφορετικά. Αυτό που συνηθίζω να λέω πως το μόνο όπλο μας είναι η ψήφος μας, τώρα παίρνει σάρκα και οστά και πρέπει να σκεφτούμε ώριμα και υπεύθυνα τι μήνυμα θέλουμε να στείλουμε, ασχέτως αν ληφθεί ή αν πεταχτεί στον κάδο. Τι θα ψηφίσουμε εφέτος; Ευτυχώς έχουμε μόνο μία ψήφο για να αποφασίσουμε. Κακώς λυσσάνε πολλοί αυτό το διάστημα να κάνουν κυρήγματα. Πρεπει να ψηφίσεις αυτό, ή το άλλο, ή το παράλλο ή να μην πας ή να πας και να ρίξεις άκυρο! Καθένας αποφασίζει για μια μόνο ψήφο, τη δική του, αν βεβαίως θέλει να τη χρησιμοποιήσει και όταν θα βρεθεί στο παραβάν, θα ψηφίσει ό,τι γουστάρει, ό,τι τον συμφέρει ή ό,τι νιώθει. 

Κάπως έτσι την άλλη μέρα θα πανηγυρίζουν πάλι καθίκια. Αλλά τι περνάει από το δικό μου χέρι; Η ψήφος μου! Ε λοιπόν θα πάω και θα ψηφίσω και φέτος κάτι μικρό, όπως κάνω πολλά χρόνια τώρα, κι ας με κατηγορεί ο Παύλος ότι ψήφισα Σημίτη. Δε βαριέσαι! Μέσα στο παραβάν μαζί μου, δεν ήταν. Οπότε μπορώ να λέω ό,τι θέλω και να λέει κι εκείνος ό,τι θέλει. Ουδέν πρόβλημα. Δε ξέρω, πολύ ξενέρωμα παντως αυτές οι εκλογές. Θυμάμαι παλιά, καθόμουν στη τηλεόραση όποτε πετύχαινα υποψηφίους και άκουγα προσεκτικά τις θέσεις τους. Τώρα τους βλέπω και κουνάω ειρωνικά το κεφάλι, σα να τους λέω: Σα δε ντρέπεστε! Ψεύτες! Αλήτες! 

Και στην επαρχία έχει πολύ πλάκα το όλο σκηνικό. Όπου τους βλέπεις όλους προεκλογικά και παίζει να σε φωνάζουν και με το μικρό σου όνομακαι μετά τις εκλογές όχι μόνο δε σε θυμούνται, αλλά γυρνάνε και τη πλάτη. Κι αν κάνεις το λάθος και πας να τους μιλήσεις, προφασίζονται δουλειές και απομακρύνονται με μανία. Αλλά που καιρός για να πας να μιλήσεις σε υποψήφιο! Κανένα γιαούρτι να πετάξεις μπορεί, αλλά να πας να τους μιλήσεις, δε νομίζω. Κάποιοι λένε πως δεν είναι πολιτισμένος τρόπος αυτός, να πετάς δηλαδή γιαούρτια! Και ποιος είναι πολιτισμένος τρόπος; Αυτός ο τρόπος που μας αδειάζουν τις τσέπες και μας κλέβουνε μπροστά στα μάτια μας; Είναι πολιτισμός η ανέχεια και η μιζέρια που μας επιβάλλουν; Είναι μήπως πολιτισμός που έχουν τα μούτρα και βγαίνουν στα κανάλια και απευθύνονται σε αυτούς που γαμήσανε πατόκορφα και ζητάνε και ψήφους;

Κάτι μικρό θα ψηφίσω. Να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, πως δεν ήμουν εγώ αυτή που έστρεψα το μόνο όπλο μου, τη ψήφο μου, προς τον συνάνθρωπό μου! Γιατί εδώ μιλάμε για εγκλήματα σιγά σιγά...

 

 

21 Απριλίου 2012

Η κακία μου

Κάτσε να αλλάξω ανάρτηση γιατί ο Ζαχαρίας μας/σας ξύπνησε πάθη. Όχι ότι δε γουστάρω τις διαφωνίες...αντιθέτως τις επιδιώκω, όχι όμως και τις συγκρούσεις που ξεφεύγουν από τα όρια. Αλλά μάλλον κατάφερα αυτή τη φορά να ξεσηκώσω και τους ανώνυμους, που με διαβάζουν μεν, αλλά εκνευρίζονται δε. Κι εκνευρίζονται ακριβώς επειδή με διαβάζουν. Άρα όχι με μένα, αλλά με τον εαυτό τους, που δε μπορούν να αντισταθούν στη κουλαμάρα.

Σας έχω μιλήσει για τη γιαγιάCoύλα που την χάσαμε πέρσι τον Οκτώβρη, ετών βαμπίρ. Είναι πολλές οι φορές που τη φέρνω στο νου μου. Και μου το έλεγε όσο ζούσε: Θα με θυμάσαι κάποτε που θα πεθάνω και θα δεις πόσα δίκια έχω. Σοφό βαμπίρ η γιαγιά μου. Μου έλεγε λοιπόν πως το πιο εύκολο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε στη ζωή μας είναι να παραιτηθούμε από οποιοδήποτε πρόβλημα. Και το ακόμη ευκολότερο είναι να μείνουμε πεσμένοι κάτω και τάχα αδύναμοι για να σηκωθούμε.

Γιατί κάπου τότε, προκαλούμε τον οίκτο των άλλων και φαινόμαστε αδύναμοι σαν ξυλάκια στον άνεμο και απίστευτα ευάλωτοι και έτσι ίσως και πιο αξιαγάπητοι. Γιατί πείτε μου, τον άνθρωπο γεμάτο προβλήματα, δεν τον αγαπάς και τον συμπονάς και τον βοηθάς περισσότερο από τον άνθρωπο εκείνο που ξέρεις πως θα σταθεί στα πόδια του και θα λύσει τα θέματά του μόνος του; Το κάνεις κι ας μην το παραδέχεσαι. Όμως έτσι, επέμενε η γιαγιά μου, δεν τον βοηθάς. Απλά του στρώνεις το κρεβάτι για να μπορεί να ξαπλώνει και να αράζει περισσότερο και να μην αντιδρά. Του βοηθάς τον ύπνο, την υπνηλία και τον λήθαργο. Και φταις εσύ εν μέρει που οι άμυνές του εξαυλώθηκαν.

Η γιαγιά μου επέμενε πως το δυσκολότερο όλων είναι να πάρεις την απόφαση να σηκωθείς και να ενεργήσεις. Ευχή και κατάρα μαζί μας έδινε, να μην αφήνουμε τη ζωή να κυλάει χωρίς να την επεξεργαζόμαστε, όσο μπορούμε. Όλοι οι άνθρωποι περνάμε τον Γολγοθά μας. Για καθέναν ο Γολγοθάς έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Κι αν εντοπίσουμε τον δικό μας ίσως και να σηκώνουμε με ευκολία και τον δικό μας σταυρό και κάποιων άλλων ή δείχνοντας το δρόμο.

Δε λυπάμαι εύκολα τους ανθρώπους. Το ομολογώ. Και δεν έχει να κάνει με το πόσο κακός άνθρωπος είμαι. Η πόσο γαιδούρα είμαι, ή πόσο εγωίστρια. Δε λυπάμαι τους ανθρώπους γιατί έχω δει, έχω βιώσει και έχω αντιμετωπίσει ανθρώπους και καταστάσεις που είχαν μπροστά τους μεγάλους σταυρούς να σηκώσουν και δεν ζήτησαν καν βοήθεια για να το κάνουν. Γνώρισα ανθρώπους που με όπλα τους μόνο τη θέληση και την αισιοδοξία, ξεπέρασαν ασθένειες, ανεργίες, φτώχειες, μιζέριες, προβλήματα. Γιατί έδρασαν. Ξύπνησαν. Πήραν αποφάσεις. Αντιμετώπισαν το θεριό κι ας μη το νίκησαν στο τέλος. Ακόμη κι αν νικήθηκαν, δεν έπεσαν αμαχητί.

Χτες διάβαζα για τη μέρα της γυναίκας, ένα σωρό κείμενα που εκθείαζαν, τη μάνα, την σύζυγο, την γιαγιά, την άρρωστη, την ξένη, την εργαζόμενη. Έπρεπε να ευχηθούμε Χρόνια Πολλά για τους αγώνες των γυναικών. Για την χειραφέτησή τους. Για την αντοχή τους. Για την αγάπη τους. Έπρεπε δηλαδή να συγχαρούμε τη Γυναίκα που κάνει το αυτονόητο: που ζει και κινείται και υπάρχει και ενεργεί και παθαίνει και αρρωσταίνει και παλεύει και αναπνέει ακόμη. Συγχωρήστε με αλλά αυτά δεν τα κάνουν μόνο οι γυναίκες αλλά όλα τα όντα είτε ελλογα είτε άλογα.

Εντάξει γκρινιάζω για τη γιορτή, όπως για κάθε γιορτή, αλλά πέρσι πχ είχα γράψει κι εγώ ένα παρόμοιο κείμενο για την γυναίκα και για τους πολλούς ρόλους που φορτώθηκε στις πλάτες της. Όμως τελικά τους επέλεξε. Όχι όλους, αλλά πολλούς απ' αυτούς. Άλλους τους χρεώθηκε, άλλους της τους φόρτωσαν αλλά κάποιους τους άρπαξε χωρίς να είναι έτοιμη να ανταποκριθεί ταυτόχρονα σε όλους μαζί.

Εγώ σέβομαι τη γυναίκα. Είμαι κι εγώ γυναίκα. Σέβομαι τη μαμά μου, την αδερφή μου, τη φίλη μου. Αλλά περισσότερο σέβομαι τη γυναίκα που (αντίθετα με τον Ζαχαρία), δεν κάθεται να κλαίει τη κακιά της μοίρα, αλλά ενεργεί. Που ξεφεύγει επι της ουσίας από τον κανόνα του αδύναμου φύλου και προχωράει μπροστά με νεύρο και υπομονή. Που εν τέλει ακόμη κι όταν πέφτει, παραδέχεται πως ίσως και να έσφαλε, σηκώνεται φορά το κραγιόν της και συνεχίζει ...το αυτονόητο...να ζει.

Για να επανέλθω και να καταλήξω. Δεν έχει σημασία τι είδους ζόρι τραβάς. Σημασία έχει να μην παραιτείσαι και να μην βαρυγκομάς όταν ξέρεις πως φταις και λίγο για το ζόρι σου ή για την παραμονή σου σε αυτό. Αλλά και να μην φταις, σημασία έχει να ενεργοποιείς όλες τις δημιουργικές σου δυνάμεις έτσι ώστε μεθαύριο να μην έχεις να θυμάσαι μόνο τις λέξεις: πρόβλημα, παραίτηση, γολγοθάς, σταυρός, ασθένεια, πόνος. Αλλά και τις λέξεις: προσπάθεια, δύναμη, ελπίδα, αισιοδοξία, ενέργεια και δράση.

Λίγο πριν τον θάνατο να μπορείς ακόμη ... να σκέφτεσαι τη ζωή.

9 Μαρτίου 2012

Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης

Πριν λίγο καιρό είχα πιάσει ένα βιβλίο να διαβάσω αλλά το παράτησα σχεδόν στα τελειώματά του λόγω της εξεταστικής που δε μου άφηνε περιθώρια ελεύθερου χρόνου. Μόλις χτες το ολοκλήρωσα και φυσικά συνηθίζω να σημειώνω σε ένα χαρτί, αποσπάσματα που μου κάνουν εντύπωση από κάθε μου ανάγνωσμα. Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι η μοναδική ίσως ελληνίδα συγγραφέας που έχει κάτι να μου πει με τη γραφή της. Νομίζω πως εκφράζει ένα μεγάλο μέρος της γυναικείας ψυχοσύνθεσης. Το βιβλίο της Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης είναι μια διατριβή στην μοναξιά και την μελαγχολία που την μεταφράζει ως αξόδευτη αγάπη.

Θα σταθώ σε ένα σημείο μόνο του βιβλίου. Εκεί που περιγράφει πως δυο εραστές είναι αδύνατον να μείνουν στο τέλος φίλοι. Επεξηγεί γιατί ακριβώς νιώθουμε μίσος, οργή και θλίψη όταν χωρίζουμε και αναζητούμε λόγους να μείνουμε μακρυά από τον άλλο ακόμη και φτάνοντας στο σημείο να τον κατηγορούμε. Ο πόνος και ο πόθος είναι έννοιες αλληλένδετες. Δε μπορείς να είσαι ερωτευμένη με τον άλλο σήμερα, να γίνεστε ένα κυριολεκτικά, να παίρνει ο ένας ένα κομμάτι της ψυχής του άλλου και στο τέλος να πίνετε μαζί καφέ και να συζητάτε τα νέα. Είναι αδιανόητο. Και συμφωνώ απόλυτα με τη θέση της. Οπότε άρχισα κι εγώ να δικαιώνομαι που τόσα χρόνια φωνάζω πως δε μπορώ να είμαι φίλη με τους πρώην ερωτικούς μου συντρόφους. Ούτε μπορώ να εξελίξω μια σχέση σε φιλία, όταν αυτή η σχέση ξεκίνησε εξαρχής ερωτικά, αλλά δεν πήγε εκεί που ενδεχομένως θα θέλαμε.

Ας μείνω στα γραφόμενα της Βαμβουνάκη με τα οποία συμφωνώ απόλυτα και προβληματίστηκα αρκετά.
_________________________

Πως να μην είναι ο έρωτας πανίσχυρος;...ακυρώνοντας τα όρια, τα πρέπει και καθετί μέχρι τώρα γνωστό...; Που αλλού ο άνθρωπος δεν είναι ταυτόχρονα άγγελος και θηρίο πρωτόγονο;

Οι έρωτες που μας σημάδεψαν καμία σχέση δεν έχουν με φιλία...δε μπορούν να προσποιηθούν -δεν επιτρέπεται- την αεράτη άνεση της χαρωπής φιλίας...είναι πάντα πληγωμένοι και πάντα θυμωμένοι, σαν παιδιά προδομένα από τους γονείς τους. Έτσι πρέπει. Ο έρωτας είναι απολίτιστος, όχι πολιτισμένος, δεν πίνεις μαζί του έναν καφέ για να πεις τα νέα σου για να δώσεις μετά φιλάκι στον αέρα και να πετάξεις ένα βάναυσα ανάλαφρο : Να μη χαθούμε ή Τα λέμε.

Στον έρωτα υπάρχει φόβος...ξυπνάς μια μέρα και διαπιστώνεις πως ο άλλος κρατάει τη ζωή σου στα χέρια του...Όσο αυξάνεται ο πόθος αυξάνεται και η εξάρτηση...ο πανικός της εγκατάλειψης.

Όποιος ερωτεύτηκε αληθινά δε μπορεί κατόπιν να γίνει ειλικρινά φίλος με όποιον ερωτεύτηκε. Δεν υποφέρεται αυτή η μετάλλαξη...Αν είναι δυνατόν να χωρίσει κανείς χωρίς πόλεμο. Δίχως φρίκη, κακίες, ζήλιες, εξευτελισμό, εκδικητικότητα... Η ερωτική σχέση είναι μαχαιρια και η κρούστα που με τον καιρό πετυχαίνουμε είναι μια ύπουλη κρούστα, να σχιστεί ξανά, με μια μικρούλα αφορμή, να αιμορραγήσει.

Γι' αυτό οι χωρισμένοι εραστές τείνουν να συκοφαντούν με μικρότητα στους άλλους και στον εαυτό τους το αγαπημένο πλάσμα που έχασαν. Για να μειώσουν την οδύνη της απώλειας, μειώνουν την αξία του προσώπου. Και για να κρατηθούν ετσι μακριά, να έχουν λόγους να τον αποφεύγουν. Να γεννηθεί καλύτερα ανάμεσά τους μια εχθρική παρεξήγηση που σαν τάφρος να τους προστατεύει απ' την επιδρομή της θανάσιμης έλλειψης, της θανάσιμης νοσταλγίας. Για να αντέξουν στον χαλασμό. Κι αυτό ...είναι πιο συγκινητικό και ανθρώπινο κι ας δείχνει απολίτιστο, κακόβουλο, μικροπρεπές και βάρβαρο. Πολύ πιο φυσιολογικό από το να γίνουν φίλοι, να τα λένε στο τηλέφωνο όλα, να βγαίνουν έξω με τους νέους συντρόφους τους, να αισθάνονται άνετα. Φέρονται σαν τίποτα να μην έγινε, γιατί, όντως, ποτέ τίποτα δεν έγινε.

28 Φεβρουαρίου 2012 

Ας σοβαρευτούμε (για λίγο)

Μεγαλωμένη σε ένα συντηρητικό περιβάλλον με την γιαγιά μου να ξημεροβραδιάζεται στις εκκλησίες και να με σέρνει από τα πέντε μου και μένα μαζί της σε ολονυκτίες, κατηχητικά και χριστιανικές εκδηλώσεις, άργησα αρκετά να καταλάβω τι είναι γκέι.
Και κάποια στιγμή έμαθα! Στην αρχή αηδίασα στη σκέψη πως δυο άνθρωποι ιδίου φίλου μπορούσαν να συνευρεθούν σεξουαλικά. Όλο αυτό ήταν έξω από μένα και δεν μπορούσα να αντιληφθώ το πως και το γιατί!

Η γιαγιά μου, εκείνη η τόση συντηρητική γυναίκα που μάτια πέρα από τη θρησκεία δεν έχει, με έμαθε να μην κρίνω τους ανθρώπους και να τους αγαπώ όλους! Δεν ήξερε βέβαια πως στην πράξη, αυτό που με δίδαξε να κάνω, θα με έφερνε κοντά σε ανθρώπους του σατανά γιατί έτσι ονόμαζε η ίδια τους ομοφυλόφιλους.

Μόλις πέρασα στο Πανεπιστήμιο και είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο για να διαβάζω ό,τι θέλω, διάβασα αρκετά πράγματα γι' αυτό το θέμα, γιατί γενικά είμαι ανήσυχο πνεύμα όπως έχετε ήδη καταλάβει και διάβασα κυρίως επιστημονικά και ιατρικά εγχειρίδια για να καταλάβω την ψυχοσύνθεση αυτών των ανθρώπων που τους οδηγεί να κάνουν αυτή την επιλογή (γιατί εγώ θεωρούσα πως ήταν επιλογή).

Άλλαξε όλη η κοσμοθεωρία μου όταν γνώρισα τον Χ, μετά τον Ψ και στη συνέχεια τον Φ, οι οποίοι δεν ήταν διόλου διαφορετικοί από τους μέχρι τότε γκόμενους που εγώ είχα. Δεν ήταν καθόλου διαφορετικοί κι από εμένα την ίδια στον τρόπο σκέψης! Κάνανε τα ίδια πράγματα που έκανα κι εγώ. Διάβαζαν, σπούδαζαν, έβγαιναν, τους άρεσαν διάφορες δημιουργικές δραστηριότητες, πήγαιναν σινεμά, σε συναυλίες, στο θέατρο.

Λίγο αργότερα γνώρισα την Μ, την Ε, την Κ και τότε μπόρεσα να δω και τον γυναικείο ψυχισμό.
Διαπίστωσα πως οι γυναίκες αυτές δεν διέφεραν καθόλου από μένα. Δούλευαν, πίστευαν στον Θεό, ασχολούνταν με την πολιτική, έγραφαν ποίηση, είχαν ιστολόγια, πήγαιναν εκδρομές. Η καθημερινότητα τους δεν είχε καμία διαφορά από τη δική μου.

Δεν έχω κάνει καμία ομοφυλοφιλική σχέση, αν και μου πέρασε έντονα από το μυαλό κάποια στιγμή όχι από περιέργεια αλλά σαν εμπειρία. Δε μου βγήκε καθόλου αυτή η ανάγκη. Αγάπησα και αγαπώ ακόμη την Μ η οποία μου έδωσε να καταλάβω πως τελικά οι άνθρωποι δεν κερδίζουν ούτε χάνουν κάτι αν είναι γκέι. Απλά λειτουργούν όπως λειτουργούν γιατί τους καλεί η φύση. Η Μ είναι ακόμη στη ζωή μου και θα ήθελα να την κρατήσω για πάντα φίλη μου, γιατί είναι ο πιο αυθεντικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα.

Βλέποντας τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα κι όχι όπως ορίζονται από άλλους παράγοντες όπως είναι η θρησκεία, η κοινωνία, οι προκαταλήψεις και οι φοβίες, ανακαλύπτω μέρα με τη μέρα, πως δεν υφίσταται καμία διαφοροποίηση ανάμεσα σε γκέι και μη γκέι. Εκτός από μία και πολύ συγκεκριμένη. Την σεξουαλική συνεύρεση.

Σκεφτόμουν πως μέσα από την μόρφωση (με την ευρύτερη έννοια), μέσα από την παιδεία (με την ευρύτερη εννοια), μέσα από τις αξίες και τα ιδανικά, μας έμαθαν να σεβόμαστε τις αποφάσεις των άλλων όποιες κι αν είναι, να σεβόμαστε τις επιλογές των άλλων όποιες κι αν είναι, ακόμη κι αν εμείς δεν θα επιλέγαμε ποτέ κάτι παρόμοιο και δεν θα παίρναμε καμία παρόμοια απόφαση.

Όπως λοιπόν σεβόμαστε μια απόφαση και μια επιλογή του άλλου (όποιος κι αν ειναι) πρέπει να σεβόμαστε και μια ανάγκη του. Γιατί η ομοφυλοφιλία δεν είναι επιλογή, ούτε απόφαση αλλά είναι ανάγκη.

5 Ιουνίου 2010

μη ΤΕΡΑΣ

Ως κλασσική Coula, δεν θα μιλήσω σήμερα για τις μητερούλες που γιορτάζουν, αλλά για τις δήθεν μητερούλες που πετάνε τα παιδιά τους στα σκουπίδια και δεν τους αξίζει όχι το Χρόνια Πολλά αλλά ούτε και το Χρόνια λίγα, ένα φάσκελο τους αξίζει και μια φτυσιά στα μούτρα, να 'ναι μπόλικη και να 'ναι μετά από γαργάρα.

Το ποσοστό των παιδιών που μεγαλώνουν σε ιδρύματα εξαιτίας των ανεγκέφαλων γυναικών ή και αντρών που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, ολοένα και αυξάνεται σε όλο το κόσμο!
Όταν μια γυναίκα αποφασίσει να γίνει μάνα, οφείλει να είναι δίπλα στο παιδί της και να δίνει και τη ζωή της γι' αυτό, όχι να το θυσιάζει στο βωμό της δικής της καλοπέρασης και να δίνει τη ζωή του παιδιού της για τη δική της ζωή! Ακόμη κι αν δεν το αποφασίσει και της συμβεί τυχαία πρέπει να κάτσε κάτω και να αλλάξει όλη τη κοσμοθεωρία της!

Όταν κυρία μου κάνεις σεξ, έρωτα ή ό,τι άλλο νομίζεις οτι κάνεις, έχε στο νου σου πως το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο η ηδονή και η ανακούφιση που επιτέλους βρέθηκε το σημείο G, το οποίο πρόσφατες έρευνες δείχνουν πως δεν υπάρχει καν, αλλά και η εγκυμοσύνη! Δε λέω να μη το δώσεις πουθενά το ντρίγκι ντρίγκι σου, αλλά κυρά μου πρόσεχε και λίγο, δε σου φταίνε αθώες ψυχούλες να κουβαλάνε την δική σου σεξομανία ως απωθημένο και να μεγαλώνουν σε περιβάλλοντα διόλου ανθρωπιστικά και με εμμονές που εσύ έχτισες.

Έχε στο νου σου πως ένας άνθρωπος που γεννιέται θα έχει την ανάγκη (έστω) να γιορτάσει κάποια στιγμή αυτή την μέρα τη σημερινή, να παρει ένα δώρο στη μάνα του, να πει ενα ευχαριστώ, να εξωτερικεύσει μια πηγαία ανάγκη έκφρασης της αγάπης του σε εκείνη τη γυναίκα που το έφερε στη γη! Κι εσύ θα είσαι απούσα! Κι εκείνο θα παραπαίει!

Δέχτηκα σήμερα ένα μπουκέτο λουλούδια από τον αγρό (με τις ρίζεις πάνω) από ένα coulάκι (χωρίς τη μάνα Coula) που βοηθάω στα μαθήματά του και που μεγάλωσε στις πιο άθλιες συνθήκες που υπάρχουν, επειδή η μαμά του αποφάσισε πως δεν μπορεί και πως δεν θέλει από τόσο νέα να αναλάβει να αναθρέψει τον καρπό του έρωτά της! Θα πρόσθετε άλλο ένα πρόβλημα στη ζωής της, είπε, και δεν ήθελε!Το παράτησε στο έλεος της μοίρας του....
Σήμερα το μικρό coulaki πήγε με τους φίλους του να μαζέψουν λουλουδια για τις μανάδες τους και τα έφερε σε μένα λέγοντας: Αν είχα μαμά θα της τα έδινα, αλλά τώρα πάρτα εσύ Coula!!!!!!!!!

Τα παιδιά κυρά μου δεν είναι πρόβλημα, είναι πηγή ζωής, πηγή χαράς, πηγή έμπνευσης, πηγή δημιουργικότητας, είναι η ευκαιρία μας να πούμε πως κάτι προσφέραμε σε αυτή τη κοινωνία! Και δεν μιλώ για τον χαμένο διαπαιδαγωγικό ρόλο των γονέων, γιατί αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, για την οποία θα μπορούσα να γράφω για ώρες!

ΥΓ Μαμά ντρέπομαι να σου πω σήμερα Χρόνια Πολλά, αν και σου αξίζουν γιατί με έκανες άνθρωπο και σου οφείλω ό,τι σκατά μπορεί να είμαι σήμερα, αλλά δεν θα σου πω Χρόνια Πολλά για να κάνω παρέα στο coulaki. Ξέρεις πόσο σε αγαπάω και ξέρω πως ξέρεις τι νιώθω ώρες ώρες για τις μαλακίες που συμβαίνουν γύρω μας!

9 Μαΐου 2010

Περί Μαλακίας

ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΟΥΝ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
ΚΑΙ ΤΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΑ ΑΥΤΙΑ-ΜΑΤΙΑ
ΑΠ' ΤΗΝ ΟΘΟΝΗ!!!!!

Η μαλακία είναι μαλακία! Υπάρχει γύρω μας (και μέσα μας) και δεν θα εξαλειφθεί ποτέ. Πρέπει να την ανεχτούμε γιατί εμείς την γεννήσαμε, κι εμείς τη συντηρήσαμε. Την κανακέψαμε στην αγκαλιά μας, της οπλίσαμε το χέρι. Μέχρι και δικαιώματα έχει η μαλακία. Σαπίζει η ψυχή του μαλάκα γιατί σάπισε κι η δική μας και δεν μπορούμε να πετύχουμε την απομαλακοποίηση αφού μαλακιζόμαστε κι εμεις δήθεν εναντίον της μαλακίας αλλά στην ουσία για πάρτη της! Πήραμε αποφάσεις, καναμε επιλογές τέτοιες που δημιούργησαν και ωφέλησαν μαλακίες. Άρα είμαστε κι εμείς μαλάκες!

Κι η μαλακία είναι αισχρό όπλο. Και είναι δικό μας όπλο. Από αυτά που δεν καταστρέφονται, από αυτά που μπορούν να πατήσουν μια σκανδάλη από μόνα τους. Από αυτά που εκσφενδονίζονται από τον διαδηλωτή στο ματ και από το ματ στον διαδηλωτή, από τον πολίτη στον πολιτικό κι από τον πολιτικό στον πολίτη, από τον μορφωμένο στον αμόρφωτο κι από τον αμόρφωτο στο μορφωμένο, από τον πλουσιο στον φτωχό και από τον φτωχό στον πλούσιο. Από τον δημόσιο υπάλληλο στον ιδιωτικό κι από τον ιδιωτικό υπάλληλο στον δημόσιο, από τον υπάλληλο στον άνεργο, από τον άνεργο στον υπάλληλο, από παντού προς παντού!

Η μαλακία διαχέεται στον αέρα, μας κατακλύζει, μας εγκλωβίζει και μας θαμπώνει τη ματιά. Η μαλακία είναι πια στάση ζωής και την έχουμε χειροκροτήσει από τα γεννοφάσκια μας άρα μας προσδιορίζει σαν άτομα. Την χειροκρότησαν οι παππούδες μας, οι γονείς μας, εμείς και τα παιδιά μας. Είναι αίμα μας. Είναι υπόσταση μας. Είναι δεύτερη φύση μας!

Η μαλακία οδήγησε σε λήθαργο και μάλιστα στον απόλυτα πνευματικό λήθαργο!

Η μαλακία σπάει τζάμια, σπάει μαγαζιά, σπάει πολιτισμούς, σπάει νήματα ζωής, σπάει απεργίες, σπάει ιδεολογίες, σπάει νοοτροπίες, σπάει τσαμπουκάδες, σπάει σιωπές, σπάει κλοιούς!

Η μαλακία δε φοράει κουκούλα, πετάει πέτρες, πετάει μολότοφ, πετάει γκλομπς, πετάει βρισίδια, πετάει χημικά, πετάει δακρυγόνα, πετάει στα ουράνια, αυνανίζεται πάνω σε ανθρώπινα αποκαϊδια!

Η μαλακία φωτογραφίζει, κανιβαλλίζει, διαφημίζει, εξοργίζει, σαστίζει, μαστίζει, αριστερίζει, πασοκίζει, δεξιοσαπίζει, πλουτίζει προπαντός ενημερώνει!

Η μαλακία ποδοπατά όνειρα, ποδοπατά συνειδήσεις, ποδοπατά ηθη, ποδοπατά πολιτισμούς, ποδοπατά ακόμη και τον εαυτό της!

Η μαλακία συγχύζεται, δωρίζεται, λιμπίζεται, συλαββίζεται, στολίζεται και βγαίνει!

Να τη, στα έδρανα της βουλής, στα έδρανα της σχολής, στα έδρανα του δικαστηρίου, νάτη στους δρόμους, στις ειδήσεις, στα γραφεία, στα θρανία, στα γήπεδα, στα Εξάρχεια, στα βόρια προάστια, στα νοσοκομεία, στα υπουργεία, στις τράπεζες, στα καφενεία, στα μπαρ, στις εκκλησίες!

Η μαλακία ζηλεύει, θεριεύει, παλεύει, εκτοξεύει!

Η μαλακία δήθεν θρηνεί, δήθεν πενθεί, δήθεν ενδιαφέρεται, δήθεν μπλογκάρει, δήθεν πληγώνεται, δήθεν φωνάζει, δήθεν εξοργίζεται, δήθεν διαδηλώνει, δήθεν αλλάζει το κόσμο, δήθεν επαναστατεί, δήθεν ταμπουρώνεται, δήθεν σωπαίνει, δήθεν αντιλαμβάνεται, δήθεν συναινεί, σήθεν ψάχνει αιτίες, δήθεν βγάζει συμπεράσματα, δήθεν φιλοσοφεί!

Η μαλακία ματώνει, κλειδώνει, πεισμώνει, μαντρώνει, τα χώνει, και κυρίως σκοτώνει.

Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΗΓΕΙΤΑΙ!!!!

Είμαι μαλάκας, είσαι μαλάκας, είναι μαλάκας, είμαστε μαλάκες, είστε μαλάκες, είναι μαλάκες.

Μαλάκα μου, σύνελθε, ως πότε θα μαλακιζόμαστε;

Η μαλακία κουράζει.......

Ξύπνα μαλάκα Coula, μαλάκα Coule.

Σαπίσαμε στη μαλακία...

ΥΓ1 Στα σχόλια κάθε άποψη θα είναι δεκτή, ακόμη κι η μαλακία!

ΥΓ2 Θα επανέλθω στα couλά μου από την επόμενη ανάρτηση, σας προειδοποιώ, για να μη με πείτε γαϊδούρα, αναίσθητη ή ο,τιδήποτε άλλο. 

7 Μαΐου 2010

Πρωτομαγιάτικα

Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο, είναι άνθρωπος, πλασμένος να κοιτάει ψηλά (βλέπε ετυμολογία λέξης: άνω θρώσκω, όπερ σημαίνει κοιτάζω ψηλά). Όταν το χρήμα μπήκε ενεργά στη ζωή του έπρεπε να αποφασίσει που θα στρέψει το βλέμμα του, πέρα από το άνω! Κάποιοι έσκυψαν το κεφάλι χαμηλά και ενώ δεν ήταν ζώα, σαν ζώα δούλευαν, ζούσαν και υπήρχαν, δέχονταν τη σφαλιάρα, τη φτώχεια, τη μιζέρια κι ανέχονταν την εκμετάλλευση! Κάποιοι έσκυψαν κι αυτοί το κεφάλι, αλλά αυτή τη φορά στη τσέπη τους και αποφάσισαν να ζουν με πολυτέλεια, με ανέσεις, εις βάρος των άλλων, σαν ζώα πάλι, με μόνο στόχο το κέρδος!

Όμως ο άνθρωπος όπως είπαμε είναι άνθρωπος και κάποτε παλιά, το 1886 περίπου, στην Αμερική πρώτα, ξύπνησε και σήκωσε κεφάλι και άρχισε να διεκδικεί τα αυτονόητα. Να μη δουλεύει σα ζώο εφόσον είναι άνθρωπος. Που δηλαδή και τα ζώα δεν δούλευαν και τόσο πολύ, άρα χειρότερα από ζώο. Μετά από εξεγέρσεις, απεργίες και μια βόμβα που έσκασε σε πλήθος 400.000 ατόμων με πολλά θύματα, άρχισε να μπαίνει μια μικρή τάξη στο χάος της εκμετάλλευσης. Για να θυμάται ο άνθρωπος (γιατί άνθρωπος είναι και ξεχνάει που και που πόσο κορόιδο πιάστηκε), καθιερώθηκε η Πρωτομαγιά σαν παγκόσμια ημέρα της εργατικής τάξης.

Στην Ελλάδα αργήσαμε λίγο! Βλέπετε είμαστε γενικά λίγο καθυστερημένοι οι Νεοέλληνες, τίποτα δε πήραμε από τους παππούδες-προγόνους μας. Το θυμηθήκαμε γύρω στο 1893, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Μπουρδέλο ήταν η ζωή της εργατιάς. Τον είχανε πιει για τα καλά! Μόνο δουλεύανε και οι αποδοχές τους; Άστα να παν στο διάλο!
Τα αιτήματα των εργατών ορίστηκαν ως εξής και δες τώρα πόσο αυτονόητα ακούγονται στα αυτιά μας ενώ τότε δεν ίσχυε τίποτα.

1. Την Κυριακήν καθ΄όλην την ημέραν να κλείουν τα καταστήματα.
2. Να περιορισθή η εργασία των εργατών εις οκτώ ώρας από δώδεκα και πλέον που εργάζονται.
3. Οι εν ενεργεία παθόντες εργάται να συντρέχωνται υπο του κράτους και των συναδέλφων των.

Και λίγο καλύτερα, διατυπώθηκαν αργότερα! Δες τώρα και μάθαινε Coula μου!

1. Την Κυριακήν να κλείωνται τα καταστήματα καθ’ όλην την ημέραν και οι εργάται ν΄αναπαύωνται.
2. Οι εργάται να εργάζωνται επί 8 ώρας την ημέραν και ν΄ απαγορευθή η εργασία εις τους ανηλίκους.
3. Να απονέμεται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς συντήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.

Ακολούθησαν πολλά χρόνια απεργιών, πάλης, αγώνων, από εργάτες, από καπνεργάτες στη Θεσσαλονίκη, από ανθρώπους που έφτυναν αίμα, που ζούσαν και εργάζονται υπό άθλιες συνθήκες, που ζητούσαν ανθρώπινες συνθήκες ζωής εφόσον γαμώ το κεφάλαιο, ήταν άνθρωποι. Τραυματίες, δολοφονημένοι, φυλακισμένοι υπήρξαν πολλοί, πολλοί έκαναν την εξέγερσή τους, την ανατροπή τους και εν μέρει κατόρθωσαν να κερδίσουν όσα ζητούσαν.

Χεσμένα έχω τα κόμματα που το παίζουν πιο πολύ εργατικά απ’ τ’ άλλα και πιο πολύ φιλολαϊκά απ’ τα’ άλλα. Χεσμένα έχω τα κόμματα γενικώς!!!! Χέστηκα για τα χρώματα στα κόμματα που αύριο θα μας το παίξουν υπέρμαχοι και υπερασπιστές εκείνων των ανθρώπων που πάλεψαν και πέτυχαν να μπορούν να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά, σαν άνθρωποι.

Εγώ ένα ξέρω να πω: Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία. Δεν γιορτάζουμε την ανθισμένη φύση, δεν χαιρόμαστε για τα λουλουδάκια που έσκασαν και δεν το παίζουμε αύριο ειδικά φυσιολάτρες, δεν θέλω να ακούω μαλακίες γιατί τα παίρνω η Coula, αλλά τιμάμε το αίμα που χύθηκε και την πάλη που έγινε για να μπορούμε εμείς σήμερα να δουλεύουμε αξιοπρεπώς! Τώρα αν είσαι μαλάκας και πας για τα πολλά και χτυπάς στο γραφείο δωδεκάωρα για τρεις κι εξήντα είσαι άξιος της μίζερης μοίρας σου! Κορόιδο!

Καλή εργατική Πρωτομαγιά να έχουμε! Μην ανησυχείτε, δεν θα αργήσει ο καιρός που πάλι στους δρόμους θα είμαστε. Απειλητικά σύννεφα μας πιέζουν να σκύψουμε πάλι το κεφάλι!!!! Αλλά επειδή άνθρωποι είμαστε ….κι επειδή θυμόμαστε…και παραδειγματιζόμαστε, κι επειδή την Ιστορία μας την διαβάζουμε…θα σκύψουμε μόνο για έναν λόγο καθαρά προσωπικό και σεξουαλικό και για τίποτα άλλο!!!!!! Το νου σας και τα μάτια σας ανοιχτά!
CU

30 Απριλίου 2010

Γυναίκα; Αμ πως!

Δέκα ιοί μας πλάκωσαν! Μας τη πέσανε στο blog αυτές τις μέρες, κάτι κρυόκωλα αστεία παιδάκια. Τους θίξαμε την θεά; Μα παραδεχτήκαμε ότι είναι θεά. Τι άλλο να κάνουμε δηλαδή; Να στήσουμε κώλο; Εδώ ο κόσμος καίγεται και η τρελλή χτενίζεται!
Τι φασισμός είναι αυτός που διαχέεται στην ατμόσφαιρα; Εδώ γράφουμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα και μας πλάκωσαν οι ιοί λες και είπαμε πως θα σώσουμε το κόσμο με επανάσταση.

Η μέρα της γυναίκας σήμερα. Ρε λες να μην πάω στη δουλειά σήμερα επειδή γιορτάζω; Ρε λες να μην μαγειρέψω σήμερα και να περιμένω το έτερον ήμισυ να με βγάλει έξω για φαγητό; Ρε λες να πάρω καμιά αύξηση σήμερα; Ρε λες να σταματήσει να με κοιτάζει ο προιστάμενος σήμερα σαν μια άσχετη υπάλληλο με βυζιά παρόλο που όλη η δουλειά περνάει από τα χέρια μου; Ρε λες να αρχίσουν να με σέβονται οι άντρες και να μην μου αφήνουν κακόγουστα σχόλια; Ρε λες; Επειδή είμαι γυναικα;

Αμ δε λες. Σήμερα η ζωή θα συνεχιστεί για όλες τις γυναίκες κανονικά. Μέσα σε δύσκολες συνθήκες εργασίας, μέσα σε ευθύνες, μέσα στο άγχος της καθημερινότητας, μέσα σε ρατσιστικές αντιλήψεις, μέσα σε κακεντρεχή σχόλια, μέσα σε βρισίδια και σε υποβιβαστικά δήθεν έξυπνα βλέμματα.

Πολλές γυναίκες στο κόσμο και σήμερα θα είναι άνεργες λόγω του φύλου τους, θα βιάζονται ακατάπαυστα επειδή οι ίδιες δεν διαθέτουν την αντρική σωματική ρώμη, πολλές δεν θα έχουν τα απαραίτητα για να ανταπεξέλθουν ως ανύπαντρες μάνες, πολλές δεν θα μπορούν να προμηθευτούν τα φαρμακά τους που τόση ανάγκη τα έχει η περασμένη τους ηλικία επειδή η κοινωνία έχει το βλέμμα στραμμένο αλλού.

Πολλές γυναίκες και σήμερα θα πεθαίνουν στις τριτοκοσμικές χώρες και μαζί τους και τα παιδιά τους από έλλειψη τροφίμων και νερου, για πράγματα που όλοι θεωρούμε δεδομένα.

Ας αφήσουμε τις μαλακίες των ρόδων, των γλυκών και των ρομαντικών εξόδων. Ας αφήσουμε τις μαλακίες για την πάλη των δύο φύλων και για το ποιο θα υπερισχύσει, κι ας σεβαστούμε σήμερα την γυναίκα. Την γυναίκα μάνα, την γυναίκα νοικοκυρά, την γυναίκα συζυγο, την γυναίκα σύντροφο, την γυναίκα εργαζόμενη, την γυναίκα μαχήτρια, την γυναίκα ΑΝΘΡΩΠΟ.

και την γυναίκα blogger :)

8 Μαρτίου 2010