Ήρθε η Άνοιξη

Ήρθε η Άνοιξη. Έστρωσε ο καιρός. Βγάλαμε τα κοντομάνικα. Τι χαρά; Τι ευτυχία; Πόσο μου αρέσει ο ήλιος και η θέρμη του. Τον Χειμώνα δεν τον αγαπώ. Εντάξει, για λίγο τον θέλω...εκεί που σκας και δε μπορείς να πάρεις ανάσα από την ζέστη, αλλά τον θέλω φευγαλέα. Απλά τον νοσταλγώ κι αμέσως τον ξεχνώ όταν βουτήξω στη θάλασσα. Μια φίλη μου ξεκίνησε μπάνια στη θάλασσα. Μου θύμησε τη Φούλη μας, που όμως η Φούλη δεν σταμάτησε καθόλου το Χειμώνα τα μπάνια της. Κρυώνω και μόνο στη σκέψη, αλλά αν ήμουν λίγο πιο γενναία ίσως κι εγώ να έκανα μπάνια όλο το χρόνο. Συνήθεια είναι, τίποτα άλλο. Απλά εγώ κρυώνω, ως αυθεντική κρυόκωλη.

Ήρθε η Άνοιξη. Αρχίσαν οι μαλακίες. Το τι κουλαμάρα έχω ακούσει αυτές τις μέρες από πολιτικούς δε λέγεται. Ο ένας έλεγε πως δε ξέρει πως θα διαχειριστεί τις ελπίδες του λαού λες και τον ψήφισε κανείς για να διαχειρίζεται ιδέες, κι όχι ένα διαλυμένο κράτος. Ο άλλος έλεγε πως οι πολίτες πρέπει να είναι υπεύθυνοι και να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους, λες και οι πολιτικοί, τα λαμόγια και όλοι όσοι κλέβουν δεν είναι πολίτες. Όλα αυτά και άλλα πολλά θα τα πούμε το Σάββατο στο Coulair.

Ήρθε η Άνοιξη. Σε λίγες μέρες αρχίζουν να γεννεθλιάζονται τα Κριάρια. Γέμισε ο τόπος Κριάρια. Για να έχεις γεννηθεί Κριός πρέπει η μαμά σου να σε μαγείρεψε περίπου τον Αύγουστο που είναι παχιές οι μύγες. Εκεί στις διακοπές, ζουζούνισε με τον πατέρα και βγήκες εσύ τώρα να είσαι παιδί της Άνοιξης, των λουλουδιών και της αγάπης. Γιατί η Άνοιξη πέραν από Πρωτομαγιές, από τη φύση όλη που ανθίζει μέσα μας και έξω μας, εμπεριέχει και το Πάσχα, τη θυσία για την Αγάπη δηλαδή.

Ήρθε η Άνοιξη. Είμαι σε πολύ καλή διάθεση. Τα βραδάκια να μαζεύεστε στο facebook να παίζουμε κρεμάλες, εξαιρείται η Νάσια και η Georgina που δεν ξέρουν να παίζουν και δεν τις θέλουμε....(πλάκα κάνω φυσικά).

Το Σάββατο το απόγευμα στις 7 το ραδιοφΟνικό μου Coulair, γιορτάζει τις Απόκριες και καλωσορίζει την Σαρακοστή. Να είστε εκεί, θα σας περιμένω.  Θέμα: Κάτω οι Μάσκες.

Αυτά. Ερωτευτείτε ελεύθερα αυτές τις μέρες...γιατί έρχεται η Νηστεία.  

Φιλιά στις καραμουτσουνάρες σας 

 

14 Μαρτίου 2013

Στην Αυστραλία

Υποσχέθηκα ανάρτηση χιουμοριστική για να σε αποχαιρετίσω και να σου ευχηθώ να έχεις μια καλή νέα αρχή. Όμως τώρα που το σκέφτομαι πάλι...μόνο τα κλάματα μου έρχεται να βάλω. Να βάλω είπα;;; Τα έβαλα ήδη...Κατά περίεργο τρόπο και χωρίς να κάνω σχεδόν ποτέ τίποτα κακό, φεύγουν από κοντά μου οι άνθρωποι που αγάπησα λίγο περισσότερο από το πολύ. Άλλοι για τον άλλο κόσμο κι άλλοι για άλλους τόπους μακρινούς. Σα να γίνεται επίτηδες για να δοκιμάζονται κατά κάποιο τρόπο οι αντοχές μου.

Από την άλλη ξέρω πως θες πάρα πολύ να κάνεις αυτό το ταξίδι και ξέρω πως αυτό το βήμα το σκέφτηκες, το οργάνωσες, το αποφάσισες και δεν είσαι μόνη σου σε όλο αυτό. Έχεις τον σύντροφό σου μαζί και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Χαίρομαι για την δυναμική του χαρακτήρα σου και παρόλο που πάντα πίστευα πως είμαστε ίδιες -ασχέτως αν δε στο έχω πει ποτέ- εγώ είμαι πολύ κότα μπροστά σου. Ποτέ δε θα έπαιρνα τέτοιο ρίσκο για την αγάπη και τον έρωτα. Ίσως γιατί όπως πολύ καλά ξέρεις (ειδικά εσύ) δεν εχω ερωτευτεί ακόμη σφοδρά. 

Μισώ τους αποχαιρετισμούς και το ξέρεις. Σήμερα, τελευταία μέρα που θα μπορουσα να σε αγκαλιάσω και να σε φιλήσω, το έπαιξα άνετη και δεν σου ψιθύρισα στο αυτί πόσο πολύ θα μου λείψεις και πόσο πολύ δε θέλω που φεύγεις, παρόλο που φεύγεις για καλό σκοπό και παρόλο που έχω κατανοήσει πολύ καλά τους λόγους που επέλεξες να πας σε μια άλλη ήπειρο, σε μια άλλη χώρα. Ναι, είμαι εγωίστρια. Για μένα είναι που στεναχωριέμαι, που χάνω τα καφεδάκια μας, τις εξομολογήσεις μας, τις συζητήσεις με νεύρα, κλάματα, χαμόγελα και γέλια τρανταχτά. 

Μισώ τους αποχαιρετισμούς. Σου είπα ένα Καλό Ταξίδι κι ένα Θα τα λέμε από το Skype, κι έφυγα.

Επί της ουσίας, είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις, πως θα σταθείς στα πόδια σου και θα μεγαλουργήσεις εκεί στην Αυστραλία που θα πας. Να προσέχεις πολυ τον εαυτό σου. Πολύ όμως. Και τους καφέδες μας από το κωλοSkype θα τους πίνουμε και τα νέα μας θα λέμε και όλα θα γίνουν. Όλο αυτό θα είναι για καλό. Είμαι σίγουρη πια. Σκουπίζω τα υγρά μάτια και σου εύχομαι απο καρδιάς: Καλή νέα ζωή αγαπημένη μου φίλη...

ΥΓ Στη χρωστάω τη χιουμοριστική ανάρτηση. Απλά σήμερα είμαι κάπως...

ΥΓ 1 ΚωλοΑυστραλία που μου πήρες την κολλητή μου φίλη, άμα κάνεις κανένα αστείο και την πληγώσεις θα σε πάρει και θα σηκώσει.

ΥΓ 2 Που με αφήνεις και που πας;;;;;;;;;;;; Και το τζιν το μπουφάν έπρεπε να μου το άφηνες....έτσι για το γαμώτο....

ΥΓ 3 Θα μου λείψεις.........................................

ΥΓ 4 Μου αρκεί να είσαι ευτυχισμένη..................Α Κ Ο Υ Σ ???

ΥΓ 5 Κρατώ μέσα στη καρδιά μου εκείνα τα λόγια που είχες γράψει:

"Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι...γιατί σε κάποια καμπή της ζωής μας ίσως χρειαστεί να εγκαταλείψουμε αυτά που είχαμε προγραμματίσει και να ακολουθήσουμε αυτα που η ζωή προγραμμάτισε για μας."

 

3 Φεβρουαρίου 2013 

Aϋπνίες

Αυτές οι αυπνίες ρε φίλε, μερικές φορές δε παλεύονται. Και σε πιάνουν, όταν την άλλη μέρα έχεις να κάνεις έναν κουβά δουλειές και μάλιστα πρωινές, από αυτές που σου ταράζουν τον ύπνο στις 6 το πρωί για να πα να πιάσεις ουρές και κουτσομπολιά με γέρους και γριές, οι οποίοι δεν συνωστίζονται για να διεκπεραιώσουν κάποιες δουλειές τους, αλλά γιατί δε μπορούν να κοιμηθούν τη νύχτα. Κι αφού ξυπνάνε στις 5, πάνε στις 6 πχ στην Τράπεζα για να δουν λίγο κόσμο και να χαρούν. Να ανταλλάξουν απόψεις και να βρίσουν τον Αυτιά.

Τι έλεγα; Α ναι. Για τις αυπνίες. Σε πιάνουν λοιπόν εκείνες τις μέρες που εκκρεμούν δουλειές και σαν το κόκορα ή και την κότα καμιά φορά, πρέπει να ξυπνήσεις από το άγριο χάραμα. Κι εκεί που η αυπνία, σου κάνει ζημιά στα εγκεφαλικά κύτταρα, εκτός από το δέρμα, ανοίγεις την γαμωτηλεόραση μπας και πετύχεις καμιά ταινία της προκοπής. Και όχι, μη το ρωτήσετε. Δε ξέρω να κατεβάζω ταινίες από το νετ και δεν έχω ασχοληθεί με το θέμα. Οπότε κρέμεται η νυχτερινή βαμπιρίασή μου, από το χαζοκούτι.

Α να, μια ωραία ταινία. Την πετυχαίνεις να ξεκινάει στις 11:30. Σκέφτεσαι πως ο θεός των media σου χαμογέλασε και λες εδώ είμαστε. Άραξε κρεβάτι, βάλε και τρία μαξιλάρια για το αναπαυτικό μισοξαπλωμενο-όρθιο και δυο με τρία μη σου πω παπλώματα, γιατι την νύχτα το κρύο τσούζει άγρια. Κι έτσι εφευρίσκεις την ωραιοτάτη δικαιολογία...πως δεν έχεις αυπνίες...απλά πέτυχες καλή ταινία που άρχισε 11:30. Μοιραία θα σε βρει το ξημέρωμα για τους τίτλους του τέλους, εφόσον στις 12 περίπου θα έχει λογικά ειδήσεις και στη μια θα παίξει και καμια διαφήμιση από αυτές τις ατέλειωτες. Χάλασαν και οι διαφημίσεις. Πίκρα και σε αυτό το θέμα.

Και ξάφνου σκέφτεσαι: Μα καλά, βάζουν ταινία τέτοια ώρα; Δε δουλεύει ο κόσμος το πρωί; Δεν τον σκέφτονται τον κόσμο οι αλήτες; Ε λοιπόν όχι. Ο κόσμος το πρωί δε δουλεύει. Κι όχι μόνο το πρωί, αλλά ούτε το μεσημέρι, ούτε το απόγευμα, ούτε το βράδυ. Η ανεργία έχει χτυπήσει όχι μόνο την πόρτα του κοσμάκη αλλά και το παράθυρο και ό,τι μπορεί να χτυπηθεί. Έχει χτυπήσει και εγκεφάλους και το βρίσκω και λόγικο. Έτσι ο άνεργος δεν έχει πρόβλημα να κάτσει μέχρι τις 5 να δει ταινία. Ή μέχρι τις 6 και τις 7. Έπειτα για ποιο λόγο να κοιμηθεί; Μήπως κουράστηκε; Άλλο αν έχει εξουθενωθεί ηθικά και πνευματικά. Κουρέλι ο κοσμάκης.

Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη μελανό σημείο. Για να μείνεις όρθιος να δεις ταινία, καις ρεύμα. Άσε που δε μπορειιιιι, θα σηκωθείς μέσα στη νύχτα να τσιμπήσεις κάτι. Θα σε πιάσει μια λιγούρα βρε αδερφέ. Θα ανάψεις κι ένα φωτάκι να λαμπυρίζει μέσα στη νύχτα μηπως και θελήσεις να πας για κατούρημα, μη χάσεις και τον προσανατολισμό σου και βρεθείς να κατουράς τη σάλα. Θα πιεις και μια μπυρίτσα, αν την έχεις εύκαιρη. Γιατί οκ άνεργος είσαι, όχι ορφανός. Όλο και κάποια μανούλα θα σου έχει δώσει κανα φράγκο. Κι εσύ πήγες και τα ψώνισες μπύρες από την στεναχώρια σου, καημένε. Και τώρα πίνεις μπύρες, πίνεις μπύρες, πίνεις μπύρες...

Τελικά δεν είναι οικονομικό να βλέπεις τηλεόραση. Κλείστην, κοίτα το ταβάνι, μέτρα προβατάκια, δεινοσαυράκια και σκατουλάκια και παραδέξου επιτέλους πως έχεις αυπνίες...πιες και κανα τεζόλ από αυτά τα χαπάκια που δυο δυο σε αφήνουν σέκος και κοιμάσαι ωσάν το βόδι για μέρες. Δε θυμάμαι τώρα και πως τα λένε. Αυτά. Τα λέμε πάλι.

Καλή σας νύχτα

Σας αγαπώ...πάρα πολύ....τόσο πολύ....που πιο πολύ..."πεθαίνεις" !!! :Ρ

 

1 Φεβρουαρίου 2013

Ένας κόμπος

Σήμερα το πρωί υπέστην το πρώτο διπλό εγκεφαλικό επεισόδιο. Ήρθαν λογαριασμοί. Γαμώ το κέρατο μου το τράγιο....αν ήξερα πως θα δουλεύω για να πλερώνω μόνο, θα πήγαινα να γίνω στριπτιτζου. Τώρα θα μου πεις, ποτέ δεν είναι αργά. Ε είναι. Δεν έφαγα εγω όλο το πακέτο της φοιτητομυωπίας για να καταλήξω να περιφέρομαι γύρω από στύλους. Ασε που εκεί θέλουν κορμιά σμιλεμένα με γιαούρτια και μπρόκολα. Κι οσο να πεις εγώ τα πιτόγυρά μου τα έχω φάει στη ζωή μου και αφάγωτη δε με λες. Πάντως ειλικρινά υπήρχαν χιλιάδες άλλα επαγγέλματα που αν τα ακολουθούσα δε θα σιχτίριζα τώρα την ώρα και την στιγμή που εξατμίζονται τα λεφτάκια που βγάζω σαν απολέπιση. 

Η αλήθεια είναι πως ένας πρώην γκόμενός μου, μου το έλεγε. Άνοιξε μια καφετέρια, ενα μπαρ, μια τρώγλη να τρώνε, να πίνουν και να κουνάνε τον κώλο τους οι άνθρωποι. Μη μπλέξεις με την εκπαίδευση. Και κοίτα τώρα που τον θυμάμαι και τον νοσταλγώ κι αυτόν και τα λεγόμενά του και τα άλλα του στοιχεία μη σας πω.  Και ξυπνάω η δικιά σου νωρίς νωρίς μιας και η Αιμιλία-Βασιλεία ( σε 4 μέρες, έτους 1) ήρθε από το πρωί στο σπίτι κι έψαχνε απεγνωσμένα τη θεία της. Και τατατα και να η θεία πού είναι η θεία και τα λοιπά. Είχε πεθάνει η θεία κάτω από δυο παπλώματα και με ξύπνησε η μυρωδιά της. Φτιάξαμε γάλα. Το ήπιαμε και μετα πήγαμε βόλτα γύρω γύρω στη γειτονιά. 

Ε είπα κι εγώ κατά τις 12 να κατέβω στο φροντιστήριο, μιας και είχα κάποια ραντεβού με γονείς για να με πληρώσουν....τα του Δεκέμβρη ακόμη παρακαλώ. Παίρνω έναν καφέ και με θετική διάθεση, κουνάμενη σαν τη Τζαπάν, καταφτάνω. Πριν ξεκλειδώσω...κοιτάω τους 4 φακέλους που είχαν ήδη χωθεί πουρνό πουρνό...και πορνό πορνό θα έλεγα, κάτω από την πόρτα μου. ΔΕΗ, ΟΑΕΕ, WIND, και ενας άκυρος φάκελος που μου έδινε εκπτωτικά κουπόνια για πίτσα και που ταυτόχρονα τον ακύρωναν οι άλλοι 3. Εντάξει. Κλείσαμε και γι' αυτό το μήνα. Τζάμπα ώρες εργασίας. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι πως πρέπει να είμαι και ευγενική και να χαμοογελάω κιόλας και να λέω και δόξα τω θεώ, γιατί άλλοι άνθρωποι ούτε δουλειά έχουν, ούτε σπίτι, ούτε τίποτα. 

Εντάξει λοιπόν, σκάω. Θα κάνω το σκατό μου παξιμάδι και αυτόν τον μήνα και θα το παίξω επιχειρηματίας. Αλλά ειλικρινά είναι πολύ άδικο όλο αυτό. Επίσης έχουμε και την φορολογία μας μαθαίνω κάπου τον Ιούνιο; Με πήρε τηλέφωνο η λογίστριά μου και μου ειπε: Κανονίσου μωρή να βάλεις κανα φράγκο στην άκρη, θα τρέχουμε και δε θα φτάνουμε. Τωρα ζητάει η εφορία τα ΑΦΜ των γονέων. Χμ θέλει λίστα μέσα στον Φλεβάρη. Κι εγώ τα ζητάω και με γράφουν όλοι στα γερασμένα τους τέτοια. Φαντάσου δηλαδή να τους πω να πληρώνουν στην ώρα τους και ειδικά το πρώτο πενθήμερο του μήνα...

Άρχισε η γκρίνια, αλλά αν αυτή εδώ η χώρα νομίζει πως μπορεί να με καταβάλει και να με νικήσει, ειναι πολύ γελασμένη. Εγώ έχω αντοχές και θα μείνω όρθια για πολλά πολλά πολλά χρόνια ακόμη μέχρι να γίνω ένα υπέροχο σάψαλο (ε τρεμένς;) κι εγώ και να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου και τα μυαλά μου. 

Τέλος καταλαβαίνω πως κάποιοι νιώσατε άβολα με την προηγούμενη ανάρτηση. Διάβασα τα mail που στείλατε και τα έλαβα υπόψιν. Παρατήρησα και την απουσία σας από τα σχόλιά μου. Όμως να ξέρετε πως δεν είναι και τόσο τραγικό να μιλάμε και για το σεξ εμείς οι άνθρωποι. Πρέπει κάποια στιγμή να το απομυθοποιήσουμε κι αυτό. Εντάξει, δε λέω να το εκχυδαϊσουμε, αλλά αναφορές θα γίνονται. Γιατί μην ξεχνάτε πως (όπως έλεγα και σε έναν φιλο) το σεξ είναι η στενότερη μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Ας μη το παραβλέπουμε αυτό το στοιχείο.

Εύχομαι να έχουμε μια καλή εβδομάδα...και από σήμερα οικονομία μπας και πάνε όλα καλά και πάω και εκείνο το ταξίδι που υπολόγιζα τον άλλο μήνα. Θα δουμε. Και θα σας ενημερώσω.

Φιλιά στα μούτρα σας.

15 Ιανουαρίου 2013

Το τέλος του κόσμου

Ορμώμενη από τις φήμες που διαχέονται παντού (αυτές και το πουλάκι τσίου) για την καταστροφή του κόσμου, δε μπορούσα να μην σχολιάσω! Το μάθατε πια. Πετάγομαι σα τη σκατούλα παντού. Ακόμη κι εκεί που την γνώμη μου, δεν τη ζητάνε. Απειλούμαστε με καταστροφή του κόσμου. (Έλα, δε το πιστεύω!!) Διαβάζω πως κόσμος αυτοκτονεί επειδή δε θέλει να ζήσει το τέλος. Ήμαρτον... Ξέρετε πως είμαι κατά της αυτοκτονίας, αλλά βρε φιλαράκι, αν δε γουστάρεις και τόσο να ζεις...άμε στο καλό. Μη ξεχάσεις μόνο να μου γράψεις την περιουσία σου. Ευχαριστώ.

Τι δεν έχουμε καταλάβει κουλοί μου αναγνώστες; Πως η καταστροφή του κόσμου έχει επιτευχθεί ήδη; Τι άλλο δηλαδή πρέπει να συμβεί για να πειστούμε; Η οικονομία πάει κατά διαόλου, τα κράτη ετεροκατευθύνονται, η φύση έχει καταστραφεί. Της ρουφήξαμε το αίμα. Σε λίγο δε θα μπορούμε να αναπνεύσουμε στον "καθαρό" αέρα γιατί δε θα υπάρχει καθαρός αέρας! Λίγο ακόμη και θα δουλεύουν μόνο τα λαμόγια ή θα δουλεύουμε χωρίς απολαβές. 

Σε λίγο καιρό δε θα μπορούμε καν να λέμε τη γνώμη μας. Υπό αυτή τη σκοπιά..οκ...έχουμε άλλο λίγο. Η καταστροφή του κόσμου ξεκίνησε φίλοι μου, μέσα μας πρώτα. Όταν βλέπεις γύρω σου να επικρατεί μια άγρια αγένεια, όταν ο συνάνθρωπος μας είναι απλά ενοχλητικός, όταν εκείνο μόνο που μας νοιάζει είναι ο μοναδικός πανυπερτέλειος εαυτούλης μας, όταν για όλα τα καλά λέμε μπράβο σε μας τους γαμάτους ενώ για όλα τα κακά δαχτυλοδείχνουμε τους άλλους και τον Θεό, τι να περιμένει κανείς; 

Ακούσατε τι έγινε στο Κονέκτικατ της Αμερικής; Ένας 20χρονος μπήκε και γάζωσε παιδάκια και δασκάλους σε ένα σχολείο. (Θέλω να εμφανιστεί ο Αμερικλάνος και να πει τη γνώμη του...απέχει προκλητικά...) Χωρίς πλάκα λοιπόν, θεωρείτε αυτόν τον κόσμο ικανό να καταστραφεί;; Κι άλλο; Πόσο δηλαδή; Εμένα δε θα με τρόμαζε πάντως να πέσει μια μπάλα πυρός στη κεφάλα μας και να μετράμε νεκρούς, σε σχέση με αυτή τη σήψη την ύπουλη που ζούμε ήδη.

Συγγνώμη κιόλας, αλλά δε περιμένω να καταστραφεί ο κόσμος. Ξέρω πως δεν μπορεί να ξανακαταστραφεί οτιδήποτε ήδη κατεστραμμένο.

ΥΓ 1  Ωστόσο δε πέφτουμε ψυχολογικά. Θα προσπαθούμε πάντα να ανανεωνόμαστε, έστω κι από τις στάχτες μας...(κάτσε να ανάψω ένα τσιγάρο).

ΥΓ 2 Να περνάτε όμορφα ρε σεις. Έρχονται Χριστούγεννα. Κι όπως ήδη έχω ξαναπεί: Όταν έρχονται τα Χριστούγεννα...η Cούλα φεύγει. (Φέτος παίζει και να μείνω....έτσι για σπάσιμο).

Φιλούρες στα μούτρα σας τα γλυκουλούτσικα!

16 Δεκεμβρίου 2012

Ασυνάρτητα

Αγαπημένοι κουλοί μου αναγνώστες,

σας καλωσορίζω σε μια ακόμη ακαταλαβίστικη επί της ουσίας ανάρτηση! Ας βάλω και πάλι μια προειδοποίηση: Δεν θα γράψω κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, οπότε μπορείτε, αν έχετε άλλες δουλειές, να με αγνοήσετε! Τώρα αν θέλετε να πάρετε μια γεύση κουλαμάρας, αράξτε, ανάψτε ένα τσιγαράκι, πιείτε ένα ποτάκι ή ένα καφεδάκι, ανάλογα την ώρα που θα σας πετύχει η κουλαμάρα μου στο δόξα πατρί και απολαύστε την ακατάσχετη πολυλογία μου...μπλα...μπλα...μπλα...

Ένας μήνας πέρασε από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να ανοίξω το...κάτι δικό μου...που λέγαμε και από τη στιγμή που σα την αλλοπαρμένη, έτρεχα για να το υλοποιήσω και να του δώσω σάρκα και οστά. Έδωσα πολλές μάχες με τη γραφειοκρατία, πάλεψα με θεούς και δαίμονες για άδειες, για ρεύματα, τηλέφωνα και λοιπές εκκρεμότητες. Περνούσαν ολόκληρα 15ωρα και δεν έπαιρνα χαμπάρι από κούραση. Θυμήθηκα κι έναν φίλο που μου έλεγε πως έχουμε πολλές σωματικές αντοχές, αλλά δεν τις θέτουμε σε εφαρμογή...(ισως γιατι δεν χρειαστηκε ως ώρας...προσθέτω εγώ).

Σήμερα, είναι Κυριακή. Υποτίθεται πως από χτες το βραδάκι έχω κλείσει το φροντιστήριο και ξεκουράζομαι για να συγκεντρώσω δυνάμεις για την νέα εβδομάδα που έρχεται. Όμως εγώ νιώθω ένα τεράστιο πτώμα από τη κούραση. Κι έχω τόση υπερένταση που μου είναι αδύνατον να κοιμηθώ. Αύριο αρχίζει ένας νέος μήνας. Και θα είναι όλα διαφορετικά. Το πρόγραμμα είναι τόσο σφιχτό που μόνο η Κυριακή μένει επί της ουσίας. Κι αυτή μισή...γιατι την υπόλοιπη μισή σαπίζω στον ύπνο.

Μπήκα σε δύσκολα νερά και κολυμπάω. Ευτυχώς προς το παρόν φαίνεται πως είμαι σε πολύ καλή φόρμα, παρά τη κούραση που παραλύει τα μέλη μου. Ειδικά τα βράδια. Εκεί που θέλω να κλείσω τα μάτια μου και να ονειρευτώ κάτι όμορφο, κάποιον όμορφο... ξενυχτάω επικίνδυνα. Προσπαθώ να μην κάθομαι στον υπολογιστή γιατί είναι διαφορετικό να ξενυχτάς κοιτώντας το ταβάνι, διαφορετικό να ξενυχτάς κάνοντας σεξ (πχ) και διαφορετικό να ξενυχτάς κουράζοντας τα μάτια σου στο λαπιτόπιον.

Η επαρχία είναι τρέλα. Γνώρισα ήδη τρεις μαναβηδες, τέσσερις αρτοποιούς και καμιά δεκαριά βιβλιοπωλεία...για να συνεργάζομαι. Μη ρωτήσετε τι τους θέλω τους μαναβηδες! Αγοράζω μπανάνες και αγγούρια και καμιά τομάτα που και που, να έχω και να πετάω! Πέρασαν τουλάχιστον 15 Αλβανίδες πολύτεκνες να ζητήσουν δουλειά με μόνο 3 ευρώ την ώρα για καθάρισμα. Το είπα στη μάνα μου και με αγριοκοίταξε. Τα έχουμε πει αγαπημένοι μου αναγνώστες...με την καθαριότητα έχω ένα μικρό πρόβλημα! Δε χορεύει ο λύκος, αλλά βαριέμαι τη λεπτομέρεια! Είμαι του όσα βλέπει η πεθερά αλλά και μη μας φάνε τα ποντίκια. Σκέφτηκα πως αν έχω και μια κυρία να έρχεται να καθαρίζει ίσως να ξεκουράζομαι! Η μανα μου λέει, πως μονη μου θα τα κάνω καλύτερα! Της πρότεινα να έρχεται εκείνη για δουλειές, να της δίνω πέντε ευρώ και να τελειώνουμε. Συμφώνησε!!!!

Ο κουμπάρος μου (που του βάφτισα την κόρη, την Μαρισόφη) μου είπε μια κουβέντα και με προβλημάτισε αρκετά. Είπε πως με το βήμα αυτό που έκανα, θα χάσω δέκα χρόνια προσωπικής ζωής. Στην αρχή γέλασα. Σκέφτηκα πως αν θέλω να κάνω τις ζουζουνιές μου, δε με σταματάει τίποτα. Αλλά μόλις πέρασαν οι πρώτες εβδομάδες, συνειδητοποίησα...πως μάλλον έχει δίκιο! Νιώθω τόσο συγκεντρωμένη σε αυτό που έχω να κάνω που δε με νοιάζει τίποτα άλλο γύρω μου (εκτός από την ανιψιά μου  την Αιμιλία). Ήρθε ένας συνάδελφος πριν λίγες μέρες και συζητήσαμε λίγο και μου ζήτησε το τηλέφωνο μου να πάμε για κανένα ποτό, μιας και επέστρεψα μόνιμα στην πόλη. Κατάλαβα πως με φλέρταρε μετά από καναδυο μέρες που μου το επεσήμανε η αδερφή μου, μιας και ο συνάδελφος περνούσε κάθε μέρα από το φροντιστήριο, χωρίς να έχει λόγους.

Επιπλέον τις λίγες φορές που βγαίνω για κανένα ποτό, ούτε καν κοιτάζω γύρω μου αν παίζει κάτι καλό, αν γίνεται κανένα παιχνίδι. Πίνω τη βότκα μου ήσυχη ήσυχη, συζητάω για το φροντιστήριο και γυρίζω σπίτι έχοντας στο νου μου τα θέματα που πρέπει να διεκπεραιωθούν την επόμενη μέρα. Ξυπνάω το πρωί και στο μυαλό μου έχω μόνο τα παιδάκια μου, τα βιβλιαράκια μου και τις όποιες άλλες δουλειές εκκρεμουν.

Είχε δίκιο ο κουμπάρος μου. Θα περάσει αρκετός καιρός μέχρι να στρώσει το πράγμα και να ελυθερώσω το νου μου από το φροντιστήριο και να χωθώ και πάλι σε καμιά σχέση τρελιάρα, έτσι για το σεξ και την διασκέδαση. Άλλωστε ξέρω καλά μέσα μου, πως ό,τι κι αν γίνει αυτό το διάστημα στη ζωή μου, όποιον κι αν γνωρίσω, το θέμα έρωτας και η Cούλα μάλλον ολοκλήρωσαν το κύκλο τους. Ξέρω ποιος είναι το άλλο μου μισό. Και ξέρω πως δεν θα τον έχω ποτέ. Κι εκείνος το ξέρει πως είμαι το άλλο του μισό. Κι εκείνος ξέρει πως δεν θα με έχει ποτέ. Το θέμα  έ ρ ω τ α ς  κλείνει και ας μιλάμε από εδώ και στο εξής για κάτι συμβατικό.

Ρε σεις σα να νύσταξα! Πάω να οριζοντιωθώ...πριν με πιάσει η υπερένταση πάλι.

Καληνύχτα.

Καλή εβδομάδα.

Καλό μήνα.

Φιλιά πολλά ρε αλανάκια!!!!!

ΥΓ Ακόμη δεν έχω ιντερνετ στη δουλειά! Όταν θα μπινελικώσω τη wind θα σας τα πω αναλυτικά. Μα έλεος! Τόση δουλειά έχουν πια και καθυστερούν τόσο; Όχι τίποτα άλλο, θα κάθομαι τα πρωινά στο γραφείο μου και θα σας έρχομαι και καμιά βόλτα! 

Ι Οκτωβρίου 2012

Αν η Bούλα λεγόταν Cούλα

Ψιτ, τι κάνετε ρε ρεμάλια; Πως περνάτε; Εγώ αν σας πω πως βλέπω αυτή τη στιγμή την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων, θα σας γελάσω! Δεν βλέπω. Μαλλον ψιλοβλέπω. Μιλάμε για ένα θέατρο του παραλόγου. Μια χώρα χωρίς ιστορία, προσπαθεί απεγνωσμένα να την εφεύρει. Ας βγάζαν τον Μπέκαμ με τον στριγκάκι του και να τέλειωνε η ιστορία. Τουλάχιστον θα ήταν καραγκιοζιλίκια με περιεχόμενο....(!!!). (Μεχρι τωρα ο μιστερ μπιν με άρεσε, όλα τα άλλα, άστα να πάνε στο καλό, γιατί ήταν τόσο βαρετά που και τον μίστερ μπιν ο ύπνος τον πήρε...φαντάσου!!)

Κι η Βούλα ήταν άτυχη ρε παιδάκι μου. Πήγε και τουίταρε εκείνη τη χοντροκοπιά για ανέκδοτο και τώρα βλέπει την έναρξη από την tv μετανιωμένη που έχωσε το νετ τόσο βαθιά στη ζωή της και που είναι φίλη του Κασσιδιάρη. (Αλήθεια τι να κάνει αυτή η ψυχή; Σφαλιαρίζει ακόμη κόσμο η συνήλθε; Κάπου άκουσα, διάβασα -δε θυμάμαι, γιατί λόγω ζέστης δε πολυ δίνω σημασία στις ειδήσεις- πως κάπου, κάπως, κάποτε, Κανέλλη, Δούρου και Κασσιδιάρης θα συνεργαστούν σε κάτι. Ίσως η πληροφορία να είναι λίγο ασαφής αλλά ποιος χέστηκε τώρα γι' αυτά; Οι σημερινές εφημερίδες αύριο θα είναι στα σκουπίδια και πάει λέγοντας.)

Πάντως η Βούλα, μπορεί να είχε καλύτερη τύχη αν τη λέγανε Coυλα. Γιατί η Κούλα τουλάχιστον, πήγε γιουροβίζιον. Λίγο το 'χεις; Θυμάστε την απέραντη αυτή επιτυχία ε; Μη λέμε τα ίδια και τα ίδια. Εκείνο που με ψιλοτρομάζει είναι το γεγονός πως μπορείς να πεις μια γνώμη σου (ανέκδοτο στη προκειμένη-μαλακία στην ουσία) και να καταστραφεί η καριέρα σου εν μια νυκτί, ή μάλλον με ένα τουίτ. Αν αυτό λέγεται ελευθερία έκφρασης και λόγου, δε ξανατρώω καρπούζι ποτέ. 

Όμως ε; Είμαι κι εγώ μια μουρλοκαμπέρο, αλλά είστε κι εσείς;;; Απέραντες κουλομαρίες. Έβαλα μια ψηφοφορία με τα φρούτα εκεί και 45 άνθρωποι μέχρι τώρα μπήκαν στη διαδικασία να ψηφίσουν το καρπούζι σε όλες του τις εκφορές και φυσικά το άλλο φρούτο (που αν ξέραμε και ποιο είναι καλά θα ήταν...Αρχίστε στα σχόλια να μου λέτε ποιο φρούτο αγαπάτε μπας και φτιάξουμε μια φρουτοσαλάτα, που παρεμπιπτόντως οι φρουτοσαλάτες με αηδιάζουν. Τρωω όλα τα φρούτα εκτός από σύκα αλλά το καθένα χωριστά, όχι όλα μαζί. Κι όταν λέμε το καθένα μόνο του, δεν εννοούμε πως τρώω ένα καρπούζι μόνο του. Αν το έκανα, μόνο μέσα στη τουαλέτα θα με βρίσκατε να κατουράω αβέρτα). Πραγματικά, είμαι σίγουρη πως κάποιοι είδατε τη ψηφοφορία και είπατε, ας ψηφίσω. Αλλά μετά μια δεύτερη σκέψη σας, σας ενημέρωσε αστραπιαία πως είστε μεγάλοι άνθρωποι για να ασχολείστε με τέτοιες μαλακίες και πάνω που ήσουν έτοιμος να πατήσεις vote, μάζεψες το ποντικάκι σου στο X. Και καλά έκανες. Γιατί αν με ακολουθείς σε ό,τι έχω στο cουλό μυαλό μου, την πάτησες, φίλε αναγνώστη.

Αν θες να ξέρεις ωστόσο, μόνο η τρέλα κάνει καλό στις μέρες μας. Τίποτα άλλο. Εγω κάθε φορά που έβλεπα ψήφο, στη ψηφοφορία του καρπουζιού, σκεφτόμουν: Δεν είμαι η μόνη τρελή εδώ πέρα. Έχω και παρεάκι. Καλά το πάμε.  Και κάπως έτσι θα κυλήσει και το υπόλοιπο Καλοκαιράκι. Οι διακοπές έρχονται απειλητικά και μας κλείνουν το μάτι, η θάλασσα καίει, ο ήλιος χαλαρώνει, (εκτός αν πας στη 1 το μεσημέρι, τότε θα σε καρβουνιάσει my dear), και γενικά υπάρχει πολύς ερωτισμός στην ατμόσφαιρα. Κάποιοι έφυγαν, κάποιοι ήρθαν, ως συνήθως, αλλά για έναν περίεργο λόγο όλα είναι καλά ή μοιάζουν καλά.

Κλείνω λέγοντας: Ακόμη κι αν όλα γύρω μας, πάνε σκατά, εμμένουμε στην τρέλα, στη θετική ενέργεια και στην γαμάτη διάθεση. Δε μας πτοεί τίποτα πια. Τελεία και παύλα. Είναι Καλοκαιράκι ρεεεεεεεε......ουστττττ.....μπρρρρρρρρρ!!!!!

Περάστε πανέμορφα. Και χαμογελάστε από τη καρδιά σας. Τότε μόνο αξίζει το χαμόγελο και λάμπει (αλλά και όταν πλένετε τα δόντια σας).

Φιλούρες τρελές και κουλές σε όλους. 

 

18 Ιουλίου 2012

Φωτιά και μπούρμπερη

Τι μέρα είναι; Τι ώρα είναι; Ξημέρωσε ή είναι ακόμη βράδυ; Έριξα έναν υπέροχο τεράστιο ύπνο κι ήρθε κι αφράτεψε το μάγουλο. Φυσικό λίφτινννγκκκκ το λέω εγώ. Πρέπει να ήμουν περίπου τρεις μέρες άυπνη λόγω των εκλογών. Ναι καλά διαβάσατε. Την περασμένη Δευτέρα μεταφέρθηκαν τα 2 μαθήματα που έδινα στο Πανεπιστήμιο για τούτο το Σάββατο, λόγω εκλογών, με αποτέλεσμα να με πηγαίνει πίπα κώλο από την Πέμπτη που μας πέρασε γιατί σωρεύτηκαν όλα μαζί σε ένα τριήμερο. Και τα κατάφερα, αλλά παρέδωσα σήμερα το απόγευμα το πνεύμα μου. Ή μήπως το παρέδωσα χτες; Δε ξέρω δεν απαντώ. Ακόμη νυστάζω, αλλά είπα να κάνω μια ανάρτηση έτσι για το καλό. 

Αναρωτιόμουν πόση δύναμη μπορεί να κρύβει ο άνθρωπος μέσα του. Επιβεβαιώθηκε πως κρύβει πολύ. Αυτό είναι το άσχετο της ανάρτησης αλλά και το σοφό μαζί. Γενικώς δεν αντέχω τα ξενύχτια, αλλά αυτες τις τρεις μέρες τα κατάφερα, παρόλο που για την υγεία μου δεν είναι και το ιδανικότερο να ξενυχτάω. Όχι γιατί έχω τίποτα σημαντικό, αλλά υγεία είναι και η ξεκούραση και ο χορτάτος ύπνος. 

Εν όψει διαιτας, διατροφής και όπως θες πές του, βούλωμα στόματος και ράψιμο μαζί, πήγα στο σούπερ μάρκετ ένα πρωί να αγοράσω μαρούλια, τόνους, λεμόνια και μια μουστάρδα. Να έκαναν τα ψώνια μου εφτά ευρώ; Να έκαναν. Δίνω 20ευρω, η ταμίας ομως χαχάνιζε με την παραδιπλανή ταμία, παίζει να μην είχε ξυπνήσει και για τα καλά και εκανε τη πατάτα να μου δώσει τα ρέστα από 20ευρώ και ένα 20ευρω ακόμη. Πόσα λοιπόν ευρώ έβγαλε η Cούλα σε ένα πρωινό λόγω της δίαιτας; Οποιος το βρει κερδίζει μαρουλοτονοσαλάτα από τα χεράκια μου. Ή μάλλον από τα χεράκια της ταμία. 

Αν μάθαινε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, πως δεν είπα στην κοπέλα πως έκανε λάθος και πως κράτησα τα χρήματα θα έψαχνε να βρει παπά να με εξομολογήσει. Ομως εγώ ήμουν αποφασισμένη να μην δώσω σημασία στα ρέστα, δείχνοντας εμπιστοσύνη στη κοπέλα. Τα έβαλα στο πορτοφόλι και συνέχισα τις δουλειές μου. Το αντιλήφθηκα πολύ αργά για να γυρίσω πίσω. Κι έτσι τα κράτησα. Ε μα κι αυτή η ευλογημένη η ταμίας; Θα τα πληρώσει από τη τσέπη της, αλλά ειλικρινά αν το έβλεπα έγκαιρα θα την διόρθωνα. Όμως δε θα ήθελα και να την προσβάλλω. Καταλαβαίνετε...

Και μπαίνω στο Κτελ για να πάω κλεφτά ως το πατρικό να κάνω κανένα μπάνιο. Έχει παραγίνει το κακό με μένα. Σαν το γάλα μέσα στις μύγες έχω καταντήσει. Φορτώνω τη βαλίτσα μου στη μπαγαζιέρα, πιάνω θέση παράθυρο να βλέπω και ξεκινάμε. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μπαίνουν στο λεωφορείο καμιά δεκαριά γύφτοι. Και τι κάνανε οι γύφτοι; Θέλετε να μάθετε; Αρχικά τσακώθηκαν με τον οδηγό για τα εισιτήρια. Έπειτα ζητούσαν απόδειξη για τα εισιτήρια κάνοντας τρελή φασαρία. Κι όταν πήγαν να κατέβουν από το λεωφορείο...άδειασαν τη μπαγαζιέρα. 

Βγαίνει ο οδηγός και μας κάνει νόημα, αν έχουμε πράγματα κάτω. Φυσικά και είχαμε πράγματα κάτω. Μαγιό, αντηλιακά, πετσετες μπάνιου, εσώρουχα, ρούχα, φωτογραφική μηχανή, φορτιστές και πολλα άλλα πράγματα. Μα έλα που μας τα πήραν οι γύφτοι...Μα τι γύφτοι όμως ε; Τελικά κατεβαίνω σαν τη τρελλή και τους παίρνω στο κατόπι φωνάζοντας: Η ροζουλί τσαντούλα δεν έχει τίποτα σημαντικό μέσα, φέρτη μου, μη σε πάρει....η Χρυση Αυγή. Ευτυχώς την κρατούσε ένα μικρό γυφτάκι, φοβήθηκε που με είδε αλλοπαρμένη και μου την έδωσε αμέσως. Και οι υπόλοιποι επιβάτες τρέχανε να τσακώσουν τον σωστό γύφτο με τη σωστή τσάντα. Χαμός στον Ισθμό κυρίες και κύριοι.

Κι ύστερα ήρθαν τα σορτσάκια. Ρε σεις κοπελιές σε λίγο θα κυκλοφορείτε με το πουλί όξω. Δεν παλεύεται αυτή η κατάσταση με τα σορτσάκια. Πέρσι ανέβαιναν ώς το μέσο του μπουτιού, φέτος ανέβηκαν μουνί. Συγγνώμη αλλά ρίξτε και μια ματιά στον καθρέφτη κοπελιές! Δεν είστε και όλες για σορτσάκια. Μπαίνει που λέτε μέσα στο λεωφορείο μια κοπελιά και φορούσε ή να πω καλύτερα δε φορούσε...ένα σοορτσάκι τι να σας πω. Φαίνονταν μέχρι και τα κωλομέρια. Εννοείται πως την κοίταξαν όλοι. Μάλιστα κάποιες κυρίες κάτι σιγοψιθύρισαν. Καλά δε με νοιάζει αυτό εμένα, ας φορέσει καθένας ό,τι θέλει, απλά απορώ με το πόσο πρόβατα γίνονται οι γυναίκες και πόσο θύματα της μόδας. Και σε αυτήν την εποχή έτσι; Που υποτίθεται πως έχουμε καραχειραφετηθεί. Οχι άλλο σορτσάκι κορίτσια....και μην ξεχνάτε να βάζετε πάντα αποσμητικό και να ξυρίζετε μασχάλες. Ελεος όμως. Αφού αποφασίζεις να το φορέσεις το αμάνικο ρίξε και μια ξούρα ρε κοπελιά, δε θα το πούμε πουθενά.

Και αυτή τη στιγμή θα γράψω τη τελευταία παράγραφο και θα απευθύνεται στους άντρες άνω των πενήντα ετών. Και για να μην παρεξηγηθώ πρώτα πρώτα στον μπαμπά μου. Λυσσάτε πια με αυτά τα παλιοπουκάμισα το Καλοκαίρι. Επειδή έπιασες μια άλφα -τη λες και βητα- ηλικία δε πάει να πει πως γέρασες άνθρωπέ μου. Αυτά τα πουκάμισα τα λεπτά υποτίθεται, που αν ιδρώσεις βρωμοκοπάνε, τι τα θες και τα φοράς; Άντε πάρε μπλουζάκια ανάλαφρα, δροσερά που κρατάνε και τις οσμές. Μη τα πάρεις σε λαχανί, αν δε το νιώθεις. Πάρτα σε γκρί, σε μπλε, σε ένα χρωματάκι που να σε βολεύει, αλλά σε ικετεύω μη το κάνεις αυτό. Σηκώνεις το χέρι να πιάσεις χειρολαβή και έχει στεγνώσει στην αμασχάλη πέντε φορές ο ιδρώτας σου από το πρωί και μυρίζει σαπίλα εκεί κάτω. Σε ικετεύω. Σε αγαπώ και σου το λέω. Απέσυρέ τα τα βρωμοπουκάμισα. Μεταμορφώσου. Ανανεώσου. 

Κατά τα άλλα: Η εξεταστική συνεχίζεται ως τις 4 Ιουλίου...γκρρρρρ. Έκανα ήδη ένα μπανιο που όμως κατάφερα να γίνω σα το κώλο της μαϊμούς από το πύρωμα. Η ανιψιά μου τρελαίνεται για τη θάλασσα. Τα ανίψια τα διδυμάκια θα τα δω σύντομα και θα σας πω τα νέα τους.

Περάστε όμορφα, κάντε μπανάκια, πιείτε φρέντοκα-πουτσίνους, κάντε ανυπόφορα σεξ, πιείτε πολλά νερά και απολαύστε χαλαρά το Καλοκαιράκι.

Σας αφιερώνω κι ένα λαλάκι που το άκουσα και με άρεσε. Πάτα ντε κλίκ...πως αλλιώς περιμένεις να το ακούσεις;;;

Σας αγαπώ και σας φιλώ μέσα στις μούρες σας.

Τα ξαναλέμε σύντομα.

ΥΓ Αν ξέρει κάποιος ας μου εξηγησει τι σημαίνει ο τίτλος μου και από που προήλθε! Ευχαριστώ  εκ των προτέρων.

ΥΓ Τι ζέστη έχει Παναγία μου; Ρε μήπως να πάψω να αντιστέκομαι σε ένα κλιματιστικό; 

ΥΓ Εγω θα συνεχίζω να γράφω βλακείες...Εσύ θα συνεχίζεις να διαβάζεις;;; Ήμαρτον....

24 Ιουνίου 2012

Θα' ναι σα να μπαίνει

Αλόχα αγαπημένοι μου κουλοί αναγνώστες. Σήμερα εκπομπή δεν έχει, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Την επόμενη όμως Δευτέρα, με τόσα θέματα που έχω μαζέψει, δε θα μας φτάσει ούτε πεντάωρο, αλλά θα προσπαθήσουμε να τα συμπτύξουμε.

Έρχεται και ο Πάσχας και χαίρομαι. Θα πάμε φέτος κάπου υπέροχα, οικογενειακώς. Στα εξωτικά Γιάννενα. Θα έχουμε και το ανιψουλάκι μου μαζί μας, πράγμα που σημαίνει πως πάλι η σίστερ θα σύρει ένα ολόκληρο σπίτι μαζί της.

Αυτό που όταν πιάνεις μια ηλικία, όταν πας διακοπές, θες μαζί ακόμη και το δικό σου μαξιλάρι, ποτέ δε το κατάλαβα. Βρε βάλε εκεί ένα βρακί κι ένα σουτιέν στη τσάντα και φύγαμε. Δε το λέω για τη σίστερ τώρα, γιατί το μπεμπέ μας δε φοράει ακόμη σουτιέν.

Το λέω γενικά. Ξεκινάς να πας ένα διήμερο στη Θεσσαλονίκη πχ και πας και παίρνεις μαζί σου, του κώλου σου το χαβά. Εντάξει πάρε του κώλου σου το χαβά μαζί, οπωσδήποτε, αλλά όχι και τη παραμικρή χαζομάρα που στη τελική όταν σου λείψει, κάνει τη διαφορά στις διακοπές.

Ειδικά το Καλοκαίρι καταλαβαίνω όσους πχ δεν επιλέγουν το camping, που όπως ξέρετε είναι η αδυναμία μου. Εκεί παίρνεις μόνο τα απαραίτητα. Σκηνή και γκόμενο. Αλλά και σε πιο πολιτισμένες διακοπές αν έχεις μαζί σου ακόμη και το ανοιχτήρι της μπίρας πχ, ε δεν πας διακοπές, απλά μετακομίζεις το σπίτι σου για δέκα μέρες.

Πολύ Καλοκαιρινή βγήκε αυτή η ανάρτηση. Όπως καταλαβαίνετε θέλω να έρθει το Καλοκαίρι. Και η Άνοιξη δε με χαλάει και χαίρομαι τη λιακάδα αυτών των ημερών μαζί με τον φίλο μου τον tremens. Αλλά οι διακοπές και το Καλοκαιράκι είναι άλλο πράγμα. Και αργούν ακόμη.

Άντε καλά, θα κάνω focus, στη λαμπάδα της Μαρισόφης μου, στα άλλα δώρα της και στον επερχόμενο κύριο Πάσχα. Πάω να φάω καμιά μπανάνα τώρα, να έρθω στα ίσια μου γιατί όταν έρχεται η Άνοιξη, είναι σα να μπαίνει η Άνοιξη... Θέλουμε όλα τα όντα να ζουζουνίσουμε παράφορα.

Δε το νιώθετε;;;

Όχι;;;;

Ψεύτες!!!

Φιλιά πολλά

19 Μαρτίου 2012

Έχω πάθει πΧΧΧιότητα

Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον IonnKorr για την παπαρίτσα που έγραψε περί έλλειψης ποιότητος τούτου του ιστολογίου ή μάλλον περί της πχχχιότητος τούτου του ιστολογίου.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που νομίζουν πως ο χαρακτήρας τους και η προσωπικότητά τους ορίζονται από τα τραγούδια που ακούνε και από τις συζητήσεις που κάνουν. Που αναλύουν τα πάντα και νομίζουν πως έχουν πάντα δίκιο χωρίς να κρατάνε κάποια πισινή. Που συμφωνούν με τις κομπορρημοσύνες άλλων πχχχιοτικών και ανάβουν συζητήσεις περί παντός επιστητού για να φανούν επιστήμονες, κουλτουριάρηδες και ποιοτικοί. Που αν γυρίσουν πίσω στο παρελθόν τους η λαϊκούρα πήγαινε σύννεφο και η μαλακία τους, βαρούσε κόκκινο. Αυτοί που αν στρίψεις λίγο το κεφάλι και κάνεις πως δεν τους κοιτάς θα χορεύουν Φουρέιρα και θα βαθμολογούν τους κώλους από τις γκόμενες και θα μας προτείνουν τρόπους για να καμακώσουμε πιο εύκολα γρήγορα και χαριτωμένα ένα γκομενάκι. Ωραία ποιότητα αυτή! Γουστάρω με τρέλα.

Εδώ λοιπόν για να μαθαίνετε, δεν είμαστε κουλτουριάρηδες. Ακούμε και Ρουβά άμα λάχει και Μαζωνάκη και λοιπούς καλλιτέχνες. Προσκυνάμε και το Προσκλητήριο του Μάκη του Χριστοδουλόπουλου και ενίοτε πηδάμε αντί να μας πηδάνε μόνο. Η διαφορά μας με σας είναι πως εμείς δε το αλλάξαμε ποτέ το σκηνικούλι. Δηλαδή άλλοτε να ακούμε Βαλάντη, κι άλλοτε Αλκίνοο. Τα ακούμε και τα δυο και γουστάρουμε. Εσείς όμως οι δήθεν τάχαμου κουλτουριάρηδες...άλλο δείχνετε κι άλλο είστε.

Αντε κι επειδή είναι Σαρακοστή δε θα πω άλλα, θα σταματήσω εδώ και θα περιμένω και την 25η Μαρτίου να ντυθώ βλάχα να παρελάσω...έτσι για σπάσιμο ...με τον Χορευτικό Σύλλογο της γειτονιάς μου και να ρίξω και μια στροφή με τα λαλάκια της Δόμνας Σαμίου. Αλήθεια αρχίσανε να τη πουλάνε στα περίπτερα ή όχι ακόμη; Θεά η Δόμνα.

15 Μαρτίου 2012

Ιώσεως μπούρδες

Πόση μύξα αγαπημένη μου μύτη θα χύσεις απόψε; Να ξέρω να μην αποκοιμηθώ και σκάσω από το μπούκωμα. Αχ, πρώτη φορά που μου έφερε η γειτόνισσα σπανακόπιτα και δεν την είχα μυρίσει ήδη. Ήταν δώρο ξαφνικό, ενώ συνήθως τη μυρίζω και περιμένω πως και πως την ώρα και τη στιγμή που θα χτυπήσει το κουδούνι και θα γεμισει το σπίτι μου μυρωδιές από άνηθο κλπ και το στόμα μου από σάλια.

Είχα κάποτε έναν γκόμενο που του άρεσε η σπανακόπιτα. Εγώ φυσικά δεν ήξερα να φτιάχνω αλλά όποτε έφτιαχνε η μάνα μου ή μου έστελνε η θεία ή η γειτόνισσα, αυτός έκανε πάρτυ. Μετά με χώρισε γιατί θεώρησε απαράδεκτο να ξέρω ότι του αρέσει η σπανακόπιτα και να μη τη μαθαίνω να τη φτιάχνω. Κι εγώ είχα χαρεί γιατί κουράστηκα να ακούω πως δε ξέρω να μαγειρεύω και μπλα μπλα μπλα.

Ο Αριστοτέλης λέει πως το καλύτερο όλων των πραγμάτων είναι η μεσότητα. Αλλά εγώ κάπου άκουσα να λέγεται πως κάποιες γυναίκες έμαθαν να ανοίγουν τα μυαλά τους και άλλες έμαθαν να ανοίγουν τα πόδια τους. Αναζητώ το μέσο σε αυτή τη κατάσταση αλλά αν κρίνω από τον εαυτό μου και από γυναίκες που με περιστοιχίζουν δυσκολεύομαι να βρω τη μεσότητα. Το μ...νί σέρνει καράβι, το μυαλό σέρνει τίποτα;

Μου έχει λείψει πολύ ένας παλιός blogger, ο Κανιβαλλος. Που να χάθηκε ρε παιδάκι μου; Έγραφε ωραία και δυναμικά ποστάκια. Αν με διαβάζει τον παρακαλώ να επανέλθει δριμύτερος. Άσε που ήταν ο μόνος ίσως που δεν παρεξηγούσε ποτέ όσα έγραφα. Κι άλλοι παλιοί μου λείπουν αλλά ας μη το πιάσω αυτό το θέμα γιατί θα επανέλθει η κατάθλιψη που με βία συγκρατώ σε καταστολή. Ας είναι.

Και κλείνω με την ερώτηση της νύχτας, ας απαντήσετε παρακαλώ με το χέρι στη καρδιά γιατί με ταλανίζει ένα μέγιστο ερώτημα που αφορά σε ζήτημα ζωής και θανάτου.

Να κάνω το μεγάλο βήμα ή να περιμένω λίγο ακόμη;

Μπαμπινιώτη είσαι αρρώστια

Πέρασε πολύς καιρός από τότε που αρρώστησα τελευταία φορά. Και άργησε να έρθει μια νέα ιωσούλα να με ταράξει συθέμελα, μα ήρθε. Καλωσορίζω στον οργανισμό μου την μύξα, τον βήχα, το μπούκωμα και μια αίσθηση πως πήρε φωτιά ο κώλος μου, τουτ' εστιν πυρετός. Ξεκίνησε χτες το κακό από μια αέναη ανατριχίλα, στην εκκλησία. Ναι καλέ, πήγα στους Χαιρετισμούς τους Β. Είχε πολλά παιδάκια μαζεμένα εκεί, έτοιμα για πνίξιμο και μπόλικα τα πήρα αγκαλιά και τα φίλησα. Τώρα πιο κωλόπαιδο απ' όλα με κόλλησε, θα το διερευνήσω. Ήταν κι ο Δέσποτας εκεί και του κρατούσαν την ουρά της στολής του. Ούτε νύφη να ήτανε. Δε τα μπορώ αυτά τα λαμπυρίζοντα, αλλά από ένα σημείο και μετά αφού έκανα πνιχτή προσευχή, σηκώθηκα κι έφυγα. Είπαμε ειμαι ΧΟ δε θα τα ξαναλέμε αυτά.

Από το πρωί λοιπόν μπουκώσαμε. Ξυπνησα χάλια, σύρθηκα λίγο, ξανακοιμήθηκα, ξαναξύπνησα, ξανασύρθηκα, ξανακοιμήθηκα και ξαναξύπνησα, μέχρι πριν λίγο που με ξύπνησε για τα καλά ο Βενιζέλος, οι παπαριές που συνεχίζει να λέει και κάτι μπόλικοι μαλάκες από κάτω που χειροκροτούσαν. Μάλλον αυτοί έχουν συνηθίσει να χειροκροτάνε. Είναι δηλαδή μια ανεπαίσθητη κίνηση που κάνουν ακόμη κι όταν ακούνε μαλακίες. Εκτός αν τους πατάνε κουμπάκι για να χειροκροτάνε. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Είμαι πολύ συγκινημένη. Ο νέος υπουργός παιδείας είναι ο κύριος Μπαμπινιώτης. Θα μάθουμε τώρα όλοι μας και ιδίως όσοι απασχολούνται στην εκπαίδευση συνώνυμα της λέξης πηδώ-ιέμαι, γαμώ-ιέμαι, και πολλά άλλα ρήματα συνηρημένα και μη. Και όχι μόνο ρήματα. Η διαφορά που θα κάνει ο καθηγητης στο Υπουργείο θα είναι λεξιλογικο-σημασιολογικο-εννοιολογικο-ετυμολογική. Ποιο είναι το αντίθετο της αμοιβής; Ψάξε ψάξε και θα το βρεις. Ετσι θα δουλεύεις έρμε εκπαιδευτικέ με το αντίθετο της λέξης αμοιβή. Ποιο είναι το αντίθετο της εκπαίδευσης; Με αυτό θα πορεύεσαι λατρεμένε μαθητή. Ποιο είναι το συνώνυμο της φράσης "Τα αρχίδια μας κουνιούνται;" Με αυτό θα πορευτείς κύριε Μπαμπινιώτη τώρα που έγινες Υπουργός.
(γμτ είχα πει δε θα ξαναβρίσω μέσα στη Σαρακοστή, συγγνώμη!)

Επίσης θα εξηγήσει στους μαθητές αυτής της χώρας τα συνώνυμα της λέξης ανεργία, απαξίωση, εξευτελισμός και αναξιοπρέπεια για να ετοιμάζονται για όσα θα βιώσουν στο μέλλον τους. Να μη ξέρουν τα παιδιά μια λέξη παραπάνω; Επιπλέον θα κάνει μια μικρή αύξηση στη τιμή του Λεξικού που έχει γράψει γιατί τώρα δεν μιλάμε για ένα τυχαίο λεξικό.....οσοι το έχετε, κάπου στα 100 ευρώ το πήρατε. Αλλά όσοι δεν το πήρατε και σκέφτεστε να το αγοράσετε τώρα, τη πατήσατε. Γιατί δεν είναι γραμμένο από έναν απλό καθηγητή! Ουχί. Είναι δομημένο από έναν Υ π ο υ ρ γ ό. (Εδώ βεβαια εύχομαι να πέσω έξω....για να μη με λένε και άδικη με τον κύριο καθηγητή. Απλά εικάζω...)

Επίσης ίσως να αλλάξουν λίγο τα βιβλία του χρόνου και ο τρόπος εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Γιατί καιρό είχαμε να δούμε τόσο ριζικές αλλαγές. Απορούσαμε όλοι πως ο τρόπος έμεινε ίδιος τόσο καιρό και πως τα βιβλία δεν άλλαξαν ακόμη (προς το χειρότερο). Ας του ευχηθούμε Καλή Επιτυχία στο έργο του και να μας ενημερώνει για τις τυχόν αλλαγές στη σημασία των λέξεων Δημοκρατία, Αξιοκρατία, Υπευθυνότητα, Δικαιοσύνη. Μη νομίζουμε άλλα εμείς. Να ξέρουμε και να πορευόμαστε καταλλήλως.

Πάω να ξαναξαπλώσω...σέρνομαι η άρρωστη.

Φιλιά σε όλους

10 Μαρτίου 2012

ΒρωμιαροΔευτέρα

Γιούπιιιιιι!!! Τα μαρτύρια τέλειωσαν! Η εξεταστική έλαβε τέλος και ζω ξανά στους ρυθμούς της αξιοζήλευτης χαλάρωσης. Έρχεται εξαιρετικό τρήμερο. Θα δω εξαιρετικούς ανθρώπους, θα παραβρεθώ σε πάρτυ μασκέ για να χορέψω και να κοροιδέψω και θα πετάξω χαρταετό. Που σημαίνει θα κάνω τρέλες. Πως λέμε: Πάει αυτός σάλεψε, πέταξε χαρταετό, έκαψε τον εγκέφαλο, κατέβασε ρολά; Κάπως έτσι κι εγώ. Δε θέλω να δω βιβλίο μπροστά μου για τις επόμενες δέκα μέρες. Θέλω να δω άλλα πράγματα. Οκ; Το έπιασες το υπονοούμενο; Μπράβο!

Έρχεται και η Καθαρά Δευτέρα βεβαίως βεβαίως! Τη μισώ. Αλλά δε θα γκρινιάξω πάλι για τους λόγους που δε συμπαθώ τις γιορτές. Απλά θα πω πως όλα τα φαγητά αυτής της μέρας είναι μαλακίες. Μα είνα δυνατόν να τρώμε τουρσιά; Τουρσιά; ΤΟΥΡΣΙΑ? Ακόμη και η λαγάνα είναι χάλια. Φτιάχνεται διαφορετικά απο το ψωμί και δεν λέει και πολλά. Άσε ο χαλβάς. Όταν βλέπω μπροστά μου χαλβά, θυμάμαι έναν πρώην μου που ήταν μεγάλος χαλβάς. Δεν έπαιρνε καμια πρωτοβουλία. Ακόμη και το πουλί του, όταν ζουζουνιζαμε, εγώ του το σήκωνα κυριολεκτικά. Και έβαζα και πιαστράκι μπας και κρατηθεί λίγο πάνω. Έλεος.

Μου αρέσει όμως ο σπιτικός χαλβάς με σιμιγδάλι. Μου θυμίζει τη γιαγιά μου αυτός. Τον έφτιαχνε συχνά και μας μπούκωνε με δαύτον για να μη ζητάμε σοκολάτες και παγωτά που ήταν πιο ακριβά. Έτσι τον αγάπησα. Ασχετα βέβαια που τώρα τον αποφεύγω. Άσε που δεν ξέρω να τν φτιάχνω, αλλά οκ αν ασχοληθώ θα τον μάθω. Του χρόνου ίσως. Οι ελιές οκ τρώγονται. Αλλά αν δεν συνοδεύονται από φέτα, να λείπουν καλύτερα. Με φρούτα και χυμούς τη βγάζω αυτή τη μέρα και γουστάρω μανίτσα μου! Μη με σκας και θυμώνεις που σου ακυρώνω το Σαρακοστιανό τραπέζι. Οκ;

Ας μιλήσω τώρα για κάτι άλλο. Γιατί τρώμε όλες αυτές τις νηστίσιμες αηδίες την Καθαρά Δευτέρα; Εμένα με βγάζω απ' έξω. Και λέω για σας. Πάμε πάλι! Γιατί τρώτε όλες αυτές τις νηστίσιμες αηδίες; Αφου και άθεοι είστε και δεν θα νηστέψετε από την επομένη. Γιατί μου γεμίζετε το τραπέζι με ντολμαδάκια...(αχ, αυτά μου αρέσουν), με τουρσιά (ΜΠΛΙΑΧ), με λαγάνες και ελιές, με χαλβάδες κλπ; Γιατί;;; Αφου την επόμενη μέρα, ενα σουβλακοπιτόγυρο θα το χτυπήσετε κι επιπλέον δεν θα κάνετε τη νηστεία της Σαρακοστής. Δεν είναι δήθεν τώρα όλο αυτό; Ή είναι ιδέα μου; Δηλαδή ειλικρινά δε το καταλαβαίνω καθόλου.

Έθιμο είναι, θα πείτε πολλοί. Σας πληροφορώ λοιπον, εγώ, το κορίτσι του κατηχητικού, πως η νηστεία της Καθαράς Δευτέρας δεν είναι απλά έθιμο, είναι συμβολισμός και μάλιστα προετοιμασια του οργανισμού για να μεταβεί εις την νηστείαν της Σαρακοστής, με απώτερο σκοπό την θεία Μετάληψη της Αγίας Αναστάσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, μετά εξομολογήσεως και μετανοίας. Το ακούς άθεο πλάσμα μου; Όχι; Δε πειράζει. Εγώ τα λέω κι ας τα ακούει όποιος θέλει.

Εγώ πάντως λέω να νηστέψω φέτος. Μην δω κανέναν να γελάει, θα τα πάρω άσχημα. Θα νηστέψω και απο σεξ. Θα μου πεις τώρα εύλογα. Μα καλά κι έναν μήνα τώρα δε νηστεύεις από σεξ, λόγω εξεταστικής; Θα σου πω πως όχι. Τις έκανα τις ζουζουνιές μου κι εγώ σαν παιδί. Αλλά τώρα τέλος. Μάλιστα θα μετράω μαζί σας τις μέρες της αποχής μου και θα σας λέω τα αποτελέσματα. Αν δείτε ότι πάει και το χάνω το μυαλό μου, ενημερώστε με, να ορμήξω σε κανα δυο τρια γκομενάκια που τα έχω εύκαιρα.

Λοιπόν, σταματάω κάπου εδώ. Σας εύχομαι να έχετε ένα όμορφο Τριήμερο. Να μασκαρευτείτε ή να πετάξετε τις μάσκες, να φάτε και να πιείτε τις αήδιες των ημερών και να περάσετε όσο πιο καλά μπορείτε. Εσείς τουλάχιστον που περιμένετε αυτές τις μέρες μόνο. Γιατί εμείς εδώ περνάμε καλά πάντα, ανεξαρτήτως τριημέρων.

ΥΓ Τη Καθαρά Δευτέρα δεν θα κάνουμε εκπομπή με τον Παύλο. Ανανεώνουμε το ραδιοφωνικό μας ραντεβού για την επόμενη Δευτέρα...πες την και Βρωμιάρα Δευτέρα. Μέσα θα πέσεις.

Φιλιά στις μουτσούνες σας

25 Φεβρουαρίου 2012

Ζαν...got 2 love u

Αγαπημένε μου γυμναστή Ζαν,

ήθελα να σου γράψω καιρό αυτό το γράμμα, αλλά φοβόμουν μήπως μου ρίξεις καμιά ξανάστροφη και χάσω πέντε κιλά στο δευτερόλεπτο.(Θα μεταφερθούν από τη μια πλευρά στην άλλη). Όμως αγαπητέ μου, δε πάει άλλο. Σήμερα θα σου ανοίξω τη ψυχή μου, θα ακουμπήσω τις σκέψεις μου σε αυτό το κιτρινισμένο από το χρόνο χαρτί. Που μια το πιάνω για να σου γράψω και μια το αφήνω γιατί με λυπάμαι. Ήρθε όμως η ώρα να σου πω όλη την αλήθεια για μένα. Όσα δε ξέρεις. Όσα δεν φαντάζεσαι καν.

Είμαι γκρινιάρα. Έχω καιρό να κάνω σεξ (σα τον Απόστολο Γκλέτσο κι εγώ ένα πράγμα, όπως μας πληροφόρησε ο άσωτος γιος). Διαβάζω πολύ αυτές τις μέρες. Μισώ κάθε είδους γιορτή όταν τη στολίζουν οι άνθρωποι με μπόλικη δηθενιά. Δεν έχω γκόμενο αυτό το καιρό και μου λείπουν και καναδυοτρεις από το πρόσφατο παρελθόν. Το μαλλί μου θέλει βάψιμο και δε προλαβαίνω να πάω κομμωτήριο. Μου τέλειωσαν τα λεφτά και ζητιανεύω από την επισήμως συνταξιούχο κουλομαμά μου. Μου έσπασε ένα ολόκληρο νύχι και πονάω απίστευτα. Να τα λάβεις υπόψιν όλα αυτά, σε παρακαλώ.

Πριν μου πεις πως χέστηκες και να σκύψω για κοιλιακούς, μάθε πως εφυγε μια ακόμη ΤσικνοΠέμπτη. Δε στο λέω πληροφοριακά! Στο αναφέρω γιατί έφαγα σα να μην υπάρχει αύριο. Τα δυο κιλά που με κόπο χάσαμε μαζί....(εγώ σκοτώνομαι στο ελλειπτικό, εσυ τα θεωρείς κατορθωμά σου), αυτά τα δυο κιλά λοιπόν που με κόπο χάσαμε μαζί τώρα τελευταία, βρήκαν το δρόμο κι επέστρεψαν πίσω. Ναι, ναι, ναι! Δε φταίω εγώ. Ειλικρινά σου μιλάω! Συναντηθήκαμε τυχαία, τα δυο κιλά κι εγώ σε μια χασαποταβέρνα. (Μπορεί να είχαν και κανένα κιλό ακόμη στο παρεάκι τους.)

Κάτι τους θύμισε η φάτσα μου μάλλον και με ένα τσουππππππ ξαναμπήκαν στην κοιλιακή μου χώρα. Ας επεξηγήσω το παλιοτσουπ: Σαλάτα λάχανο καρότο για αρχή. Ψημένο ψωμί βουτηγμένο σε τυροκαυτερή. Φέτα πασαλειμένη με λάδια και ρίγανες. Μαλακιά. Από αυτή που λατρεύω. Τζατζικάκιο...απλωμένο σε επίσης ψημένο ψωμί..αχ. Και πάμε στο κυρίως πιάτο.

Μια μπριζολάρα...σα να ήταν από γουρούνι γίγαντα. Λίγα παϊδάκια από το πιάτο του φάδερ. Αν είχα την Αθηνά μαζί θα τρώγαμε και κάτι παιδάκια από το παραδιπλανό τραπέζι που κάνανε εξωφρενική φασαρία και δε μας αφήσανε να απολαύσουμε μια μπουκιά φαΐ. Αν διάβασες τη φράση: μια μπουκιά φαΐ, απλά ξέχνα την.

Δεν εφαγα μια μπουκιά φαΐ, έφαγα όλο το φαΐ που έφεραν στο τραπέζι μας. Οι γονείς μου, με κοιτούσαν με απορία. Νόμιζαν πως αντιμετώπιζα κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Όχι, πως δεν αντιμετωπίζω, αλλά άσε μη σε φορτώνω κι εσένα τώρα με αυτά, θα τα πω στον ψυχολόγο μου, λίγο πριν κάνουμε σεξ και μετά θα είμαι καλά.

Ήπια και αναψυκτικό...και κρασί. Και στο τέλος έφαγα ραβανί με παγωτό! Έφαγα και της μάνας μου το παγωτό. Της άφησα το ραβανί και πολύ της ήταν. Και κάπου τώρα θα σκάσω. Είμαι έτοιμη. Το στομάχι μου έχει διογκωθεί. Αν πεθάνω, θέλω να ξέρετε τι θα κάνετε.

Θέλω να αναλάβει αυτό το ιστολόγιο η Αθηνά και η Koueen. Θέλω να κάνουν αναρτήσεις εναλλάξ κάθε μέρα. Και θέλω να έρθει ο Αμερικλάνος στη κηδεία μου. Επίσης, θέλω να γράψετε στην ταφόπλακά μου: Παρόλο που έλιωνε στο ελλειπτικό, απεβίωσε από το πολύ φαί. 'Η γράψτε απλώς: Πήγε τουλάχιστον...μπουκωμένη. Θέλω όλα τα παιδιά απο το ράδιο να τραγουδήσουν μαυροφορεμένα ένα τραγούδι που να μιλάει για φαγιά. Ας το διαλέξει ο Παύλος που ξέρει από μουσική. (Εδώ γελάμε και λίγο...μπουχαχαχα) (Παύλο σε αγαπώ, παρόλες τις διαφορετικές μουσικές μας προτιμήσεις).

Ζαν, πεθαίνω! Δε ξέρω πως θα κοιμηθώ σήμερα. Σε παρακαλώ, αυριο που θα έρθω στο γυμναστήριο, μη μου θυμώσεις. Ήδη υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα μείνω 3 ώρες εκεί για να με βασανίσεις κατά πως κρίνεις τη κατάστασή μου! Υπόσχομαι καλέ μου Ζαν, πως δε θα ξαναφάω για πολλές μέρες. Μέχρι να με κάνεις μοντελάκι. Πάντα αν δε πεθάνω σήμερα, έτσι; Θα αρχίσω και νηστεία και ειλικρινά τέλος το φαγητό. Τέλος. Θα φυτοζωώ. Θα κάνω δίαιτα για πάντα. Θα τσακωθώ με τη σοκολάτα (σήμερα κιόλας....) και φυσικά τέλος οι παπάρες στο λάδι. Τέλος τα κρασιά. Τέλος και το σεξ, αν έχεις νευριάσει και πάρα πολύ. Τέλος όλα.

Ξέρω πως αύριο θα με ξεκάνεις. Ίσως να προτιμώ να πεθάνω σήμερα από το φαγητό, παρά αύριο από τις ασκήσεις επανένταξης στην διατροφική πραγματικότητα που θα μου επιβάλλεις. Ας είναι. Σου αφήνομαι. Σου παραδίνομαι. Είμαι δικιά σου. Κάνε με ό,τι θες. Δε θα πω κουβέντα. Εκτός από κάτι αχ και βαχ από τον πόνο.

Σε αγαπώ πολύ και σε ευχαριστώ που υπάρχεις.
Μετά τιμής
Coύλα

17 Φεβρουαρίου 2012

Όλα καβλά

Όταν ο Άγιος Βαλεντίνος έρχεται, η Coύλα φεύγει. Σας το έχω πει, δε μου αρέσουν τα γλυκανάλατα δήθεν εορτίδια που σας υποχρεώνουν να χαμογελάτε και να σκατοψωνίζετε ό,τι μαλακία σας πουλήσουν τα ανθοπωλεία, τα ζαχαροπλαστεία και τα είδη δώρων. Και λέω "σας" γιατί εγώ ουδέποτε έπεσα θύμα αυτής της μεγιστης μαλακίας για γιορτή. Πες με κρυόκωλη, πες με κομπλεξικιά και πες με ό,τι άλλο θες. Εγώ την αγάπη σου θέλω να την βλέπω κάθε μέρα και προφανώς όχι από δώρα και μαλακιούλες αλλά από την συμπεριφορά σου.

Βρήκατε τώρα όλοι και πάτε να καλύψετε τις πομπές σας πίσω από ένα δώρο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μετά ζητάτε και σεξ από τον άλλο καθώς είναι υποχρεωμένος να σας δώσει μέχρι και κώλο επειδή στο κρεβάτι του, προστέθηκε άλλη μια λούτρινη μαλακία με καρδούλες και ροζ αυτιά. Συγγνώμη αλλά είμαι αλλεργική στα λούτρινα, και μάντεψε ήμουν από πιτσιρίκα αλλεργική σε αυτές τις μαλακίες.

Δε θυμάμαι στην Εκτη Δημοτικου; Που ήρθε ο Κωστάκης και μου έφερε μια λούτρινη πάπια που έλεγε πάνω I love you με κίτρινα γράμματα; Έφαγε σφαλιάρα ο καημένος και είχε έρθει η μάνα του έξαλλη στη δική μου και έγινε χαμός. Βέβαια δε μπορούσε η Κωστομάνα να το τραβήξει πολύ γιατί σε μένα θα τηλεφωνούσε για τα μαθήματα της άλλης μέρας μιας και ο Κωστάκης ήταν σκραπάκι από τα πρώτα. Έτσι η μάνα του έκανε και λίγο τη πάπια. Όχι, τη λούτρινη. Τη κανονική.

Θα ξεχάσω νομίζετε το μενταγιόν που μου έκανε δώρο ο Γεράσιμος στην Β Γυμνασίου; Σφαλιάρα δεν έφαγε ο Γεράσιμος, γιατί μου άρεσε που μου άγγιζε το χέρι από το διπλανό θρανίο, αλλά όσο να' ναι υπέφερα γιατί είμαι αλλεργική σε κάθε είδους κόσμημα. Φόρεσα το μενταγιόν για μια μέρα για να μην τον στεναχωρήσω και γέμισα σπυριά στο λαιμό για έναν μήνα.

Ή νομίζετε πως μου διαφεύγει στο Λύκειο πια, το δώρο του ... (εδώ δε θα πω όνομα, γιατί με διαβάζουν και γνωστοί μου); Τραυματική εμπειρία και δεν περιγράφω άλλο γιατί εκνευρίζομαι και μόνο στη σκέψη....

Εν ολίγοις αυτή η μαλακογιορτή, εκτός από το γεγονός πως δεν την συμπάθησα ποτέ (όπως και όλες τις άλλες γιορτές άλλωστε), μου υπενθυμίζει κάθε που έρχεται, πόσο ανισόρροπους ανθρώπους έχω γνωρίσει, έχω βάλει στη ζωή μου κι έχω πετάξει μετά από λίγο καιρό σαν σκουπίδια. Μου θυμίζει όμως κι αυτούς που με βάλανε στη ζωή τους και μετά από λίγο καιρό με πετάξανε σα σκουπίδι.

Και ξέρετε τι κρύβεται από πίσω ε; Ένα καλό και σούπερ απολαυστικό σεξ. Δηλαδή πληρώνεις ένα σκασμό λεφτά για να πηδηχτείς και να πηδήξεις. Για να κάνεις δηλαδή ό,τι κάνεις έτσι κι αλλιώς όποτε θες και μπορείς. Αλλά τώρα θα χρεωθείς κιόλας.

Προτιμώ εν τέλει να με πάρεις τηλέφωνο και να μου πεις στα ίσια: Θέλω να σε σκίσω, παρά να μου το φέρνεις λάου λάου, με αρκουδάκια, λουλουδάκια και σκατολοϊδια (όλο τα ίδια). Πιο εύκολα θα συγκινηθώ με το Πάρτα μωρή άρρωστη, παρά με το Αγαπούλα μου γουτσου γουτσου.

Τέλος, ας πάψουμε πια να είμαστε τόσο μα τόσο δήθεν. Ξέρουμε όλοι τι πρέπει να κάνουμε αυτή τη μέρα. Ας μη κρυβόμαστε πίσω από κόκκινες καρδιές και μαλακίες μάντολες. Θα ανοίξουμε τα πόδια και θα πούμε χρόνια πολλά άγιε μου, που είδαν χαρά τα σκέλια μου και αυτή τη μέρα τη γιορτινή. Κι αν είσαι άντρας θα πεις: Ας της πάρω μια μαλακία μπας και φορέσει σήμερα το σέξι βρακί με τη δαντέλα και χαρώ κι εγώ και ο λαλάκης μου, λίγο παραπάνω. Όπου λαλάκης...ξέρετε τι εννοώ. Δεν θα σας επεξηγώ και τα υπονοούμενα. Αντε μπράβο! Συγκεντρωθείτε λίγο γιατί σας χάνω τώρα τελευταία.

Χρόνια Πολλά στους ερωτευμένους και καλά γαμήσια.
Καλό διάβασμα σε μένα και καλή μου επιτυχία γιατί αύριο δίνω ένα αγγούρι ναααα με το συμπάθειο που θα μου πετάξει τα μάτια όξω καλύτερα κι από τον πιο γαμηστερό Βαλεντίνο.

Φιλιά σε όλους

14 Φεβρουαρίου 2012

Βόλτα, ποτό, χορός και πήδος

Άλλη μια νύχτα ρίχνει τα μαύρα κι άραχνα πέπλα της στη μικρή μα μεγάλη μας πόλη. Λίγες στάλες βρέξανε τους δρόμους. Ηρεμία σήμερα. Γαλήνη. Νεκροταφίλα. Δε ξέρω. Κάτι με έπιασε από το πρώι. Μελαγχόλησα και πείνασα. Και φυσικά για άλλη μια φορά τη πάτησα για τα καλά.

Σημειώστε:

1) Βαμπίριασα όλη νύχτα χτες γιατί διάβαζα το μάθημα που έδινα Παρασκευή πρώι.

2) Έχασα την εκπομπή της Μάρως γιατί διάβαζα το μάθημα που έδινα Παρασκευή πρωί.

3) Έχασα και την εκπομπή του Παύλου γιατί διάβαζα το μάθημα που έδινα Παρασκευή πρωί.

4) Ακύρωσα γκομενοδουλειά γιατί διάβαζα το μάθημα που έδινα Παρασκευή πρωί. (αυτό με πόνεσε περισσότερο απ'ολα)

5) Ακύρωσα και φιλικό καφέ γιατί διάβαζα το μάθημα που έδινα Παρασκευή πρωί.

7) Δε μπήκα γενικώς στο ίντερνετ γιατί διάβαζα το μάθημα που έδινα Παρασκευή πρωί.

8) Δε πήγα γυμναστήριο να κάνω το γαμάτο προγραμματάκι μου σχολιάζοντας τα πάντα με τον Ζαν, γιατί διάβαζα το μάθημα που έδινα Παρασκευή πρωί.

9) Ξεκίνησα μέσα στο ξημέρωμα να ανέβω Σχολή μέσα στο ψοφόκρυο για το μάθημα που έδινα Παρασκευή πρωί.

Και τελικά.....το μάθημα ακυρώθηκε και μεταφέρθηκε για το επόμενο Σάββατο, λόγω της απεργίας των ΜΜΜ. Και ξέρετε κάτι; Εδώ τώρα δε μπορώ να γκρινιάξω, ούτε να πω γαμώ τις απεργίες μου μέσα, γιατί είμαι υπέρ των απεργιών και γενικά είμαι υπέρ της αντίδρασης και της αντίστασης, αλλά δε μπορώ να καταλάβω γιατί είμαι τόσο μαλάκας ώρες ώρες και δίνω τόση πολύ βάση στο να αποκτήσω το 246895733ο πτυχίο μου, αντί να βγαίνω, να πίνω, να χορεύω και να πηδιέμαι.

Παρόλα αυτά, επέστρεψα σπίτι και πέθανα στον ύπνο. Έλιωσα. Έσβησα στο μαξιλάρι μου. Και είδα και όνειρο. Να δέρνει τον Ζαν ένας άγνωστος κι εγώ να του φωνάζω: Μη μη μη τον Ζαν, μη τον γλυκό μου Ζαν. Μηηηηη! Μετά που ξύπνησα, έπιασα το επόμενο μάθημα και συνέχισα επίσης να σκέφτομαι γιατί είμαι τόσο μαλάκας ώρες ώρες ...(δες παραπάνω τη συνέχεια ως το)...να πηδιέμαι.

Εντωμεταξύ είχα να δω μια φίλη μου πολύ καιρό και με πήρε τηλ να κανονίσουμε για καφέ. Να φανταστείτε, έχω να τη δω τόσο καιρό που μέσα στον χρόνο που μεσολάβησε χώρισε με τον φίλο της, τα ξαναβρηκανε, ξαναχώρισε και τελικά βρήκε άλλον και μόλις που χωρίζει τώρα. Κι έρχομαι και ξανα αναρωτιέμαι γιατί είμαι τόσο μαλάκας ώρες ώρες...(δες παραπάνω τη συνέχειας ώς το)...να πηδιέμαι.

Παράλληλα το Λύκειο σήμερα πήρε βαθμούς. Πέσανε τα πρώτα τηλέφωνα. Αχ αχ αχ, βαθμοθήρες γονείς, τα σκάσατε τα παιδάκια σας! Ρε τι σας ζητάνε ρε; Λίγο χρόνο να ανασάνουν ρεεεε.Ξυπνήστε γονείς...Ξυπνήστε. Θα τα χάσετε τα παιδάκια σας με τις εμμονές σας! Δε βλέπετε τι σκατά γινονται στη χώρα μας; Εγώ πάντως αν τώρα πήγαινα σχολείο...δε θα διαβαζα τίποτα. Απο αντίδραση! Θα τέλειωνα το Λύκειο και θα γινόμουν κομμώτρια. Σας το λέω, να το ξέρετε. Κομμώτρια ναι! Καλύτερα να ασχολείσαι με τρίχες κυριολεκτικά, παρά με τρίχες μεταφορικά.

Κι επειδή υποσχέθηκα σε μια ψυχή εκεί έξω πως θα περιορίζω τις αναρτήσεις μου σε 3 άντε το πολύ 4 παραγράφους, κάπου εδώ σταματάω τη γκρίνια και πάω να διαβάσω, ενώ είμαι σίγουρη πως μόλις πατήσω δημοσίευση θα σκεφτώ: Γιατί είμαι τόσο μαλάκας...(δες παραπάνω μέχρι το)...να πηδιέμαι.

Δε θα τελειώσει η εξεταστική; Δε θα τελειώσει επιτέλους;

Θα τελειώσειιι!!!!!!!!!!!!!!

Μετά η ζωή μου θα είναι μόνο, βόλτα, ποτό, χορός και πήδος.

Άντε καληνύχτα σας

11 Φεβρουαρίου 2012

Ζέστη, κρύο, καιρός για τρίο

Έχω υπερένταση. Είναι φορές που θέλω να ξεκινήσω από εδώ που είμαι και να πάω να σπάσω κάτι μούτρα που θέλουν σπάσιμο. Το ζητάει ο οργανισμός τους. Πως το ΚΚΕ ζητά την συνδρομή μας στις εισόδους-εξόδους του μετρό; Έτσι κι αυτά τα μούτρα ζητάνε σπάσιμο. Αλλά είμαι καλός άνθρωπος εγώ. Και δεν χρησιμοποιώ ποτέ τη βία. Έχω άλλα κόλπα που πιάνουνε.

Σήμερα έδωσα το πρώτο από τα 15 μαθήματα που αποφάσισα να δώσω σε αυτήν την εξεταστική. Δε χρωστάω μαθήματα. Μου χρωστάνε εξεταστική γιατί την χάσαμε το Σεπτέμβρη και την ψάχνουμε τώρα. Το πρώτο μάθημα πήγε πολύ καλά, αν εξαιρέσουμε τα παρελκόμενα. Μου άφησε ήδη τις πληγές του μαζί με το δεκαράκι που θα έρθει.

Ξέρω ξέρω, ειναι πολλά τα 15 μαθήματα, θα είναι πολλά τα ξενύχτια και θα είναι και πολλές οι αναρτήσεις που θα κάνω ζαλίζοντας τα νεύρα και τα μυαλά σας. Εσείς ξέρετε τι πρέπει να κάνετε. Χ στη σελίδα. Κι έχει ο Δίας.

Που λέτε ξεκινάω σήμερα το μεσημέρι να ανέβω στη Φιλοσοφική. Ήξερα πως κάνει κρύο παρόλο που δεν είχα βγει έξω καναδυο μέρες πλην του γυμναστηρίου, που εκεί δε καταλαβαίνω κρύο γιατι ο Ζαν με ξεπατώνει δεόντως. Δεν ήξερα πως έκανε το πουτσοκρυο της αρκούδας όμως. Δεν αντιλήφθηκα εγκαίρως πως έπρεπε να φορέσω καλσόν, κολάν, παντελόνι, τριάντα ζευγάρια κάλτσες από αυτες τις ισοθερμικές, μπότες μέχρι το μπουτι πάνω και καμια διακοσαριά πουλόβερ από πάνω. Δεν ήξερα πως έπρεπε να καπελωθώ με κανα δυο σκουφιά και τρια τέσσερα κασκόλ στη μούρη, ούτε φαντάστηκα πως χρειαζόμουν πέντε ζευγάρια γάντια.

Και βγαίνω από το σπίτι με ενα τζιν, με ενα πουλοβεράκι, με μπουφαν και μποτες με ψιλό καλτσάκι. Πέταξα κι ένα κασκόλ για ξεκάρφωμα και να τη η κιουρια στη στάση του λεωφορείου. Όλα καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή γιατί ο ήλιος υπήρχε εκεί έξω κι έκοβε λίγο την παγωνιά.
Ανεβαίνω στο βουνό, μπαίνω στη Σχολή, παίρνω έναν καυτό καφέ να στανιάρω, αράζω κανά μισάωρο με την επανάληψη της επανάληψης ω επανάληψη και έρχεται η ώρα να μπω στο αμφιθέατρο να θριαμβεύσω.

Πολυκοσμία παντού. Φοιτητάκια να ψάχνουν μια θέση σα τρελά να προλάβουν να δώσουν το μάθημα της συμφοράς. Βρίσκω λοιπόν ένα άδειο έδρανο και απορώ μάλιστα για το πόσο τυχερή ήμουν. Κάθομαι και περιμένω να έρθει ο κυρ καθηγητής να μας δώσει τα θέματα να τα γράψω να τελειώνω. Πιάνω και τη κουβέντα φυσικά με κάτι 20χρονα χεσμένα από το φόβο τους μην αποτύχουν. Πολύ γέλιο!

Κι εκεί που κάθομαι σκάνε κάτι κύματα αέρα που μου ανατριχιάζουν το είναι. Το παράθυρο δίπλα μου τέντα ανοιχτό και κολλημένο. Είχε φρακάρει και δεν έκλεινε. Και δε μιλάμε για ένα απλό παράθυρο αλλά σαν μπαλκονόπορτα εξοχικής κατοικίας έμοιαζε. Ακριβώς από κάτω στο φουλ τα καλοριφέρ. Και να έχω εγώ τώρα το κρύο και τη ζέστη να τσακώνονται μπροστά στα μάτια μου! Να τσακώνονται πάνω στο σώμα μου! Και μια να φυσάει, μία να καίει ο τόπος. Μία να με παίρνει και να με σηκώνει και μία να με φουντώνει.

Ο καθηγητης άργησε μισή ώρα. Το αποτέλεσμα είναι να έχω δυο παγάκια για χέρια, άλλα δυο παγάκια για πόδια και μια περίεργη αίσθηση που και που πως έρχεται το Καλοκαίρι. Τελικά έγραψα άριστα και γρήγορα τις ερωτήσεις. Δε ξέρω αν θα βγάλει τα γράμματα μου ο κυρ καθηγητής. Έγραφα λες και με κυνηγούσαν μαλάκες άντρες να με πάρουν από το κώλο. Ολοκλήρωσα σε ένα τέταρτο, παρέδωσα το γραπτό και άρχισε ο δεύτερος γύρος ψυχρολουσίας.

Στη στάση του λεωφορείου έριχνε χιόνι. Όχι μαλακίες. Χιόνι, κανονικό. Γέμισα παντού νιφάδες. Χιόνι και αέρας μαζί. Και το λεωφορείο πουθενά. Να κάθομαι εκεί να περιμένω και να νιώθω τα κάτω άκρα μου να σαπίζουν. Τα χέρια μου είχαν ένα περίεργο κόκκινο χρώμα λες και είχα κάνει τον φόνο που ονειρεύομαι να κάνω κάποια στιγμή. Κι όταν το λεωφορείο φτάνει, μπαίνω μέσα και με περιμένει το τροπικο καλοκαιράκι. Ζέστηηηηηηηηηηηηηη!!!!! Μετά πάλι κρύοοοοοοοο. Μπαίνω μετρό ζεστηηηηηηηηηηηηηηηηη βγαινω για το σπιτι κρυοοοοοοοοοοοοοοοο. Αποτρελάθηκε ο οργανισμός μου!

Φτάνω τελικά σπίτι μετά από κρύο ζεστη κρύο ζέστη κρύο ζέστη, σαν έναν πρώην γκομενο μου ένα πράγμα, που άλλα ήθελε τώρα και άλλα μετά από πέντε δεύτερα. Και τελικά διαπιστώνω τι λέτε; Μύξες να τρέχουν από τη μύτη μου, σαν δαιμονισμένες! Για ένα μαλακομάθημα αρρωστήσαμε κιόλας.Τη Πέμπτη που ξαναδίνω και θα πρέπει να ανέβω Ζωγράφου, θα λάβω τα μέτρα μου!

Τελοσπάντων, μένουν 14 μαθηματάκια. Τίποτα. Θα κάνουμε όλοι μαζί υπομονή και θα έρθει η 24η Φλεβάρη όπου θα τερματιστεί η εξεταστική και θα κάνουμε πάρτυ με βότκα λεμόνι και σφαλιάρες, γιατί κάπου τότε θα γιορτάζει και το ιστολόγιο μου ακριβώς δυο χρόνια ύπαρξης.

Αντέχετε; Αντέχω; Θα δείξει.

Καλή νύχτα για τους νυχτερινούς
Καλη μέρα για τους πρωινούς.

Κώλος παντού

ΝΑ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΑΝΗΛΙΚΑ, ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΙ ΣΕ ΑΥΤΙΑ ΚΑΙ ΜΑΤΙΑ, ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ, ΘΡΗΣΚΟΛΗΠΤΟΙ-ΘΡΗΣΚΕΥΟΥΜΕΝΟΙ, ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΟΙ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΜΑΛΑΚΕΣ. ΤΟ ΠΟΣΤ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΘΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΥΒΡΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ ΠΟΛΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ. ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΑ ΜΟΥ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΓΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΘΑ ΓΡΑΨΩ, ΚΑΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΩ ΑΠΟ ΤΩΡΑ.

Ήταν μια όμορφη καλοκαιρινή νύχτα όταν γνωρίζω τον Π. Δε προλάβαμε να κάτσουμε δίπλα δίπλα στη μπάρα του ναιτ κλαμπ και κοίταζε συνεχώς πίσω μου και κάτω μου. Στην αρχή απόρησα. Τα ποτά έρρεαν άφθονα, τα μέλη χάναν την ισορροπία τους και στο αυτί μου ψιθύριζε απαλά : Κώλο δίνεις; Στην αρχή γέλασα ανεπαίσθητα. Πλάκα μου κάνει. Δε μου κάνει πλάκα; Πρώτη φορά μιλάμε και ζητάει κώλο; Ναι, περιμένει απάντηση. Και τη δίνω: Όχι, δε δίνω κώλο.

Ήταν ένα ψυχρό φθινοπωρινό απόγευμα όταν γνώρισα τον Ε. Δε προλάβαμε να αλλάξουμε λάγνες ματιές στη μικρή καφετέρια του κέντρου και αμέσως με τραβολόγησε στην τουαλέτα και εκτός από τα φιλιά που ήταν παθιασμένα με γυρνάει απότομα και πάει να μου κατεβάσει το παντελόνι. Ηρέμησε λίγο ρε φίλε, πήγα να πω, αλλά εκείνος συνέχιζε απτόητος. Τραβιέμαι μακριά και φανερά εκνευρισμένη τον κοιτάζω. Εκείνος ρωτάει: Κώλο δίνεις; Απαντάω: Όχι δεν δίνω και βγαίνω απο το καφέ και φεύγω.

Ήταν μια κρύα χειμωνιάτικη νυχτιά όταν γνώρισα τον Λ. Στο φιλικό σπίτι που βρεθήκαμε είχαμε την άνεση του χώρου και την χαλαρότητα του αλκοόλ να μας κάνει να έρθουμε πιο κοντά. Αμέσως το χέρι του πάει να χωθεί στο πίσω μέρος του παντελονιού μου. Παρόλη τη μέθη μου, ανασηκώνομαι απότομα και τον κοιτάζω απορώντας. Κι εκείνος ρωτάει: Κώλο δίνεις; Απαντάω: Όχι δε δίνω. Κι έτσι την πέφτει στην επόμενη εύκαιρη.

ΜΑ ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΠΑΘΕΙ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΤΟ ΚΩΛΟ?

Τι εμμονή είναι αυτή ρε παιδιά; Τι μόδα έχει γίνει αυτη η στάση; Και ποιος αλήθεια την ευχαριστιέται; Η γυναίκα σίγουρα όχι. Ο άντρας ο γκέι σίγουρα ναι, αλλά δεν είναι το θέμα μας οι γκέι αυτού του τόπου. Αν και είναι πολλοί πια.

Λοιπον για να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα. Οι γυναίκες από πίσω πονάνε εκτός αν είναι πουτάνες και ο κώλος τους έχει ανοίξει σαν αεροδρόμιο. Οι γυναίκες δεν ευχαριστιούνται με αυτή τη στάση και δεν έρχονται σχεδόν ποτέ σε οργασμό σύμφωνα με έρευνες. Διαβαζα τις προάλλες πως αυτή η στάση εγκυμονεί πολλούς κινδύνους και πολλές λοιμώξεις και μικρόβια.

Πεθανα στα γέλια όταν διάβασα πως μια τύπισσα χέστηκε πάνω της κατά τη διάρκεια του πρωκτικου σεξ επειδή λίγες ώρες πριν, είχε φάει μια μπριζόλα. Θέλει λέει άδειο στομάχι για να πετύχει το κωλάτο.

Οπωσδήποτε ο καθένας κάνει ότι θέλει στο κρεβάτι του και δεν θα κρίνω κανέναν για τις επιλογές του. Ούτε θα μιλήσω για φυσιολογικά και μη φυσιολογικά γιατί στο κρεβάτι δεν υπάρχουν αυτες οι διακρίσεις.

Απλά ρωτάω: ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΠΑΘΕΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΤΟ ΚΩΛΟ;

Υπάρχουν στάσεις του σεξ πολύ ενδιαφέρουσες και πολύ γαμογαμάου. Να πω μερικές να παίρνετε ιδέες: μονοζυγικο, κοφινάτο βιδαριστό, κρεμαστή συνουσία, καρεκλάτο, πολυφωτιστικό, διαμπερές, ανάποδο πλάγιο, ορθοπεταλιά, πλαγιαστό γωνίας 30 μοιρών, αλυσιδωτό, φοινικικό, λασπωμένο, φραγκοσταφυλικό, πλαγιομετωπικό, ορθογωνιακό, υψιπεδοκλειστό και πολλές άλλες στάσεις.

Άκουγα έναν ψυχολόγο να λέει πως οι άντρες προτιμούν τον πρωκτικό έρωτα επειδή ο κώλος, τους δημιουργεί την αίσθηση ενός στήθους. Και οι άντρες έχουν συνδυάσει το στήθος με μητρικά ένστικτα. Κι επειδή εσύ ρε μάγκα ήπιες 6 μήνες γάλα από το βυζί της μάνας σου ή δεν ήπιες στάλα, θα την πληρώνει η γυναίκα; Ε, όχι. Στη μάνα σου κύριε. Στη μάνα σου!

Και περνάω σε άλλη κατηγορία: Στις γυναίκες που το κάνουν από πίσω και καλομαθαίνουν τον αντρικό πληθυσμό. Γιατί κυρία μου; Γιατί; Σε ρωτάω! Γιατί το κάνεις αυτό και δίνεις θάρρητα και έρχεται μετά ο άλλος αναψοκοκκίνισμένος και μας ζητάει το κώλο μας; Να μου πεις μωρή ποια είσαι, να στους στέλνω κατευθείαν. Να με βγάζεις από μια ώρα δύσκολη. Να τους πάρεις όλους όσους καλόμαθες και όσους κακόμαθες και να σταματήσουν να μας πρήζουν εμάς τις υπόλοιπες που πονάμε κυρία μου. Πονάμε.

Και περνάω σε άλλη κατηγορία: Εσύ ρε μάγκα που μου το παίζεις πληγωμένο κοτσυφάκι και πουλάς παραμύθια της χαλιμάς και δήθεν τάχαμου ξεχειλίζεις από ρομαντισμό και λιώνεις από ευασθησία, πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι όταν με τη μία ζητάς το κώλο μου; Κώλος και ρομαντισμός ρε φίλε δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει. Απλά πράγματα. Πάρε τον ρομαντισμό σου και χώσε τον στο κώλο σου ή καλύτερα στις υπόλοιπες γκόμενες που θα πιστέψουν τις μαλακίες που λες και θα ανοίξουν το ποπό τους να δεχτούν το ρομαντισμό σου. Και να σε χέσουν κιολας αφού θα εχουν φάει πιο πριν μπριζόλα.

Και περνάω σε άλλη κατηγορία: Σεξ παντού, σεξ μέσα, σεξ έξω, σεξ σεξ σεξ. Μα επιτέλους δεν έχουμε με τίποτα άλλο να ασχοληθούμε; Πως έγινε έτσι η εποχή μας ρε παιδιά. Κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα από το αν κάνουν καλό και σούπερ σεξ. Σεξ στη τηλεόραση, σεξ στη δουλειά, σεξ στο ίντερνετ. Αυτό που το βάζεις; Ακουγα έναν ψυχολόγο να αναλύει τους λόγους που 3 στους 4 αντρες θα απατήσουν τη γυναίκα τους έστω μία φορά. Και μέσα στην απιστία εμπεριείχε και το διαδικτυακό σεξ. Είμαστε με τα σωστά μας; Θα ανοίξουμε τα πόδια μας στις κάμερες; Θα πηδηχτούμε από το παράθυρο κυριολεκτικά;

Έρευνες λένε πως είναι της μόδας το διαδικτυακό σεξ. Γνωρίζεις τον τάδε, δένεσαι λένε εγκεφαλικά πρώτα, μετά συναισθηματικά, σου πουλάει και το παραμυθάκι του ρομαντισμού και μετά χύνεις μπροστά στη οθόνη σου πληκτρολογώντας χυδαίες φράσεις. Και τι μου κάνεις μάνα μου, και τι φοράς μανα μου και πόσο σου σηκώθηκε μάνα μου και λοιπά. Είμαστε σοβαροί; Και ανοίγουν λέει και κάμερες και δείχνουν οι μεν ηλίθιες τα βυζιά τους οι δε μαλάκες τα πουλιά τους. Πότε ακριβώς ξερνάμε; Και καποιοι μάλιστα το εχουν σύστημα και τη βρίσκουν μόνο με διαδικτυακές γκόμενες γιατί αν δεν έχουν μια οθόνη κι ένα πληκτρολόγιο μπροστά τους, η ολοκλήρωση δεν έρχεται ποτέ. Ερωτευμένοι με τα πισί τους. Έλεος!

Και περνάω σε άλλη κατηγορία: Γιατί μου το παίζεις γαμιάς της γειτονιάς μανίτσα μου όταν ξέρουμε καλά και οι δυο πως δεν είσαι; Γιατί πουλάκι μου ζεις με ψευδαισθήσεις; Εγώ το παραδέχομαι δεν ειμαι πολύ καλή στο σεξ. Νοσεί το σύστημα. Θέλω δουλειά. Δεν είμαι αγάμητη, αλλά δεν έχω μελετήσει πολύ καλά το μαθημά μου και έχω κενά. Εσύ λατρεία μου γιατί θες να μου το παίζεις Τσακ Νόρις; Γιατί μωράκι μου γλυκό θες να με κάνεις να σε ερωτευτώ; Ποιος σου είπε πως ερωτεύομαι αυτούς που την πετάνε συνεχώς έξω και την έχουν συνεχώς όρθια; Ποιος ομορφιά μου σε έκανε να νιώθεις τόσο λίγος νοητικά και τόσο πολύς ορμονικά; Λίγος είσαι και νοητικά και σεξουαλικά. Παραδέξου το επιτέλους και να σου κάνω δώρο ένα Κάμα Σούτρα να το μελετήσουμε μαζί, παρέα με μια τσοντούλα. Έλα μπράβο καλό μου αγόρι. Συγκεντρώσου λίγο.

Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Το τελευταίο διάστημα έτυχε να γνωρίσω πέντε άντρες. Όχι έναν, όχι δυο, όχι τρεις, όχι τέσσερις...αλλά πέντε. Και οι πέντε θα βρουν το εαυτό τους μέσα στο κείμενό μου. Ρίχνω άκυρο και στους πέντε και...

κρατώ τον έκτο....και γουστάρω.

Καληνύχτα σας.

28 Ιανουαρίου 2012

Τα πετσάκια

Προτερόγραφο: Η ανάρτηση είναι πολύ λάιτ, μπορείς και να μην την διαβάσεις. Δε θα σε παρεξηγήσω διόλου. Δεν κρύβει υψηλά υπονοούμενα, ούτε θα προβληματιστείς πάνω σε κάτι. Αν μάλιστα είσαι άντρας τότε συνιστώ να φύγεις χωρίς τύψεις. Δε θα περάσεις καλά. Αν είσαι γυναίκα μορφωμένη και πνευματώδης πάλι δε θα περάσεις καλά. Αν είσαι καμία λαϊκιά γυναίκα, είσαι ο άνθρωπος μου για σήμερα.

Σήμερα έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου. Πήγα στην μανικιουρίστα κι έκανα πετικιουρ. Μανικιουρ δε χρειάζομαι γιατι ετσι κι αλλιως ειναι πεταμένα λεφτά. Τα χερια μου είναι μια χαρά απαλούλια, απλά γεμίζουν συνεχώς με γραμμούλες απο στυλό ή με μπλάνκο ή με μολυβιές. Μερικές φορές γεμίζουν και με μούτζες, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Γενικώς τα χέρια τα φτιάχνω και μόνη μου. Βάζω και κρεμούλες και είναι κομπλέ.

Τα πόδια όμως είναι πρόβλημα. Και δε μιλάμε για το κόψιμο των νυχιών και για το βάψιμό τους! Αυτά είναι αστεία υπόθεση για μια γυναίκα που σεβεται τον εαυτό της. Το πρόβλημα είναι οι φτέρνες και τα πετσάκια. Βέβαια βρήκα ένα εργαλείο για τις φτέρνες και τις φτιάχνω κι αυτές μόνη μου πολλές φορές, για να κάνω και λίγη οικονομία. Μη μας πουν κιόλας πως είμαστε και λαϊκές γκόμενες που ξημεροβραδιαζόμαστε στους οίκους περιποίησης; Όχι σε μπορδέλα καλέ! Στα μποτέ εννοώ. Στους χώρους ομορφιάς. Όμως πετσάκια δε ξέρω να κόβω.

Σήμερα συζητούσα με την Βουλγάρα μανικιουρίστα. Ρε μήπως φταίει που έρχομαι; Αν δηλαδή δεν ερχόμουν ποτέ εξαρχής, δε θα είχα πρόβλημα; Ρε μήπως φταίει που βαριέμαι να τα κάνω μόνη μου; Ρε μήπως δεν προλαβαίνω; Ρε μήπως παίζει να κόψω και κανένα δάχτυλο αν πιάσω το πενσάκι μόνη μου; Να έρχεσαι σε μένα Coula μου, ψέλισε, μη το αμελείς. Θα έρχομαι, της απάντησα.

Κι αμέσως σκέφτηκα πως κάνουμε χιλιάδες πράγματα μέσα στη μέρα μας, όχι για μας, αλλά γιατί πρέπει συμβατικά να γίνουν. Ξοδεύουμε λεφτά για χιλιάδες πράγματα που δε μας ευχαριστούν, πληρώνοντας ένα σωρό λογαριασμούς και χαράτσια και σκορπάμε χρήματα για πράγματα που δεν επιλέξαμε εμείς να πάρουμε στην ουσία.

Αποφάσισα λοιπόν πως κάθε δεύτερο μήνα θα πηγαίνω στη Βουλγάρα. Γιατί θέλω τα πόδια μου να είναι θεϊκά. Θέλω να γυαλίζουν. Θέλω να ακουμπάνε στον ώμο του γκόμενου και να του τον ομορφαίνουν. Θέλω να είναι στην εντέλεια.

Και τα μαλλιά μου θέλω να είναι στην εντέλεια. Αλλά οκ δε πάω κομμωτήριο συχνά. Αγόρασα δυο καλά πιστολάκια και ενα άλλο εργαλείο με πλάκες που ισιώνουν τις άκρες και τα κάνω μόνη μου, χωρίς πολλά έξοδα. Αλλά είναι πράγματα που τα κάνω για μένα και γιατί με ευχαριστούν.

Είμαστε γυναίκες στη τελική. Πρέπει να κρατήσουμε τη θηλυκότητά μας. Βγήκαμε ξαφνικά από τις σπηλιές και γίναμε όλες μορφωμένες και καριερίστες. Και τείνουμε να ξεχάσουμε τι θα πει θηλυκότητα. Ένα ωραίο μπλουζάκι, όχι ακριβό. Ένα περιποιημένο μαλλάκι, όσο μπορούμε, λίγη πουδρίτσα και μια τσαχπινιά ροζ κραγιόν, ε δεν είναι ψωνίστικα μωρε. Χρειάζονται. Για να παίρνουμε λίγο τα πάνω μας και να λειτουργεί λίγο το Γυναίκα και όχι νταλικέρης του δρόμου αλά καραχυμαδιω.

Έρευνες έδειξαν ότι οι άντρες προτιμάνε τις γυναίκες που περιποιούνται λίγο τον εαυτό τους παρά αυτές που δεν τον περιποιούνται καθόλου ή που τον περιποιούνται πάρα πολύ. Μεταξυ μας, χέστηκα για τις έρευνες, αλλά είναι λογικό αυτό. Δεν είπαμε να αλλάζεις δέρμα φασκιώνοντας τη μούρη σου με σοβάδες, ούτε είπαμε να είσαι κάθε τρεις και λίγο στα μποτέ, άσε που λεφτά δεν υπάρχουν. Από την άλλη όμως δε θα το πουμε και πουθενά αν κάνεις μια μικρή αποτριχωσούλα ή αν βάψεις με μια ελαφριά χαριτωμενιά το νυχάκι και το χειλάκι.

Για να επανέλθω και να ολοκληρώσω. Σήμερα πήγα για πετικιουρ κι έγιναν τόσο ωραία τα πόδια μου που θα σε αφήσω να τα πιάσεις, να τα χαιδέψεις, να τα μυρίσεις ακόμη και να τα φιλήσεις.

Υστερόγραφο: Στα 'λεγα εγώ από το προτερόγραφο. Τα 'θελες και τα 'παθες!

Φιλιά σε όλους

17 Ιανουαρίου 2012

Προγραμματίζοντας απρογραμμάτιστα

Μου αρέσει το πρόγραμμα. Να ξέρω ρε παιδάκι μου, τι θα κάνω μέσα στη μέρα. Έχω γεμίσει ατζέντες και ατζέντες με πράγματα που πρέπει, θέλω ή είναι να γίνουν. Κάποια γίνονται. Κάποια διαγράφονται. Κάποια τα τρώει το παρελθόν ή επαναπροσδιορίζονται. Αλλά με την ατζέντα μου έχω σχέση εξάρτησης! Όχι πως είμαι καμία δικηγόρος, καμία οδοντίατρος ή καμία κομμώτρια και γράφω τα ραντεβού μου. Απλά θέλω να προγραμματίζω τα πάντα. Η αλήθεια είναι πως περνάνε περίοδοι που στην ατζέντα μου δεν γράφω απολύτως τίποτα για πάνω από μήνα. Κάπου τότε έχω κουραστεί να προγραμματίζω και αφήνομαι εντελώς ελεύθερη! Κάπου τότε πιάνω και γκόμενο.

Ξέρω, είναι λίγο ενοχλητικό για τους άλλους να τους λέω: Πάμε για καφέ Πέμπτη 6:10? Ή να τους λέω: Τρίτη δε μπορώ έχω κανονίσει κάτι άλλο στις 8:22, μήπως να βρεθούμε Τετάρτη 9:36; Παρόλο που σβηνογράφω στις ατζέντες μου, δεν είμαι πάντα συνεπής στα ραντεβού μου. Προσπαθώ όμως. Προσπαθώ πολύ. Και συνήθως δε φταίω εγώ αν αργώ, αλλά η κίνηση στην κινητική Αθήνα. Τα ΜΜΜ που τα χρησιμοποιώ συχνά με προδίδουν. Οπότε αργώ λιγάκι. Λιγάκι όμως. Ειλικρινά.

Που ήθελα όμως να καταλήξω; Α ναι! Σήμερα Κυριακή πχ είχα τραγικά μεγάλη όρεξη για διάβασμα. Είχα βάλει πρόγραμμα να ξυπνήσω νωρίς, παρόλο που άργησα πολύ να γυρίσω χτες βράδυ σπίτι μου. Ξύπνησα με τα χίλια ζόρια, έφτιαξα καφέ και στρώθηκα να διαβάσω. Έπιασα Μετοχίτη, έκανα διάλειμμα με Αρχίλοχο, συνέχισα με λίγη Ψυχολογία και κατέληξα το μεσημέρι με λίγη Λαογραφία. Μετά πήγα για καφέ όξω. Είχε ωραία μέρα. Επέστρεψα στις 5. Και απο εκεί και πέρα το πρόγραμμά μου γαμήθηκε συνολικά.

Με πήρε λίγο ο ύπνος, μετά με πήρε ένας φίλος τηλέφωνο και καταχάρηκα, μετά με πήρε η κατηφόρα. Facebook, msn, εκπομπήπάλι τηλέφωνα, πάλι συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων, λίγο skype, λίγο fb, λίγο msnκαι γενικώς το πρόγραμμά μου, το πήρε ο άνεμος και το πέταξε στα σύννεφα. Και δεν αρκεί που δεν διάβασα καθόλου το απόγευμα, αλλά βαριέμαι να διαβάσω και τώρα το βράδυ. Και βαριέμαι και αύριο να διαβάσω και γενικά βαριέμαι.

Φαντάσου δηλαδή να μην έβαζα πρόγραμμα. Εδώ με πρόγραμμα και νοσεί το πράγμα. Πάντως είναι καλό να οργανώνουμε τη ζωή μας και να φτιάχνουμε προγράμματα ακόμη κι αν δε τα τηρούμε κατά γράμμα, γιατί έτσι κι αλλιώς το χύμα θα μας πάει ακόμη πιο χύμα, αφού στο χύμα μας πάει και το πρόγραμμα.

Να θυμηθώ:

Να τηρώ το πρόγραμμα όσο το δυνατόν περισσότερο.
Να πετάξω του σατανά το μηχάνημα που λέγεται λαπιτόπι.
Να οργανώσω ένα πέταγμα στη Θεσσαλονίκη γιατί το έχω καθυστερήσει πολύ.
Να αλλάξω βρακί που έλεγε κι η Βίκυ Σταυροπούλου στο Είσαι το ταίρι μου!

Καλή σας νύχτα

15 Ιανουαρίου 2012