Έντεκα τη νύχτα και τα Όσκαρ τελειωμό δεν είχαν! Βαριέμαι να βλέπω
τηλεόραση, αλλά μου αρέσουν και λίγο αυτά τα φανταζί σκηνικά και καμιά
φορά τα χαζοκοιτάω, αλλά κι ο Coulos επέμενε να τα χαζέψουμε!
-Τι να χαζέψουμε; Δεν θέλω να χαζέψω άλλο, αρκετά κουλή είμαι, του είπα.
-Αμάν με τη γκρίνια σου, μου είπε, και έκανα μόκο, χαλάρωσα στο καναπέ και άρχισα να χαζευω φορέματα που δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσω, μαλλιά που φώναζαν βοήθεια γιατί είχαν παστωθεί στη λακ, κοστούμια που αναδείκνυαν ωραίους αντρικούς ώμους, εκτός από αυτούς του Τζεφ, ο οποίος αισθητά έχει γεράσει!
Ξαφνικά εκεί που χειροκροτούσαμε καθισμένοι με τον Coulo στο πρώτο τραπέζι των επισήμων, γιατί εκεί μας ειχαν βάλει να καθίσουμε, ακούω μια φωνή να λέει στο μικρόφωνο:
-Και το όσκαρ πηγαίνει στηννννννν Coula. Ξαφνιάζομαι, κοιτάζω δίπλα μου τον Coulo και χαμογελάει αδιάφορα, δεν το περίμενε αλλά το ευχαριστήθηκα που του ήρθε έτσι ξαφνικά στην επίμονη κεφάλα του η επιτυχία μου.
Σηκώνομαι από την θέση μου, καθώς ακούγονταν από παντού χειροκροτήματα.
Κάνω να ανέβω στην εξέδρα και κάπου καθρεφτίζεται το φόρεμα μου. Ήταν πολύ φανταζί, στα χρώματα του λαμέ φούξια και του κίτρινου πουά, με μεγάλους μακριούς γιακάδες, και έναν τεράστιο λευκό φιόγκο στον πισινό. Σκέφτηκα πως άξιζε το κόπο να το φορέσω γιατί όλοι με κοιτούσαν και χαμογελούσαν. Εγώ πιστεύω από θαυμασμό, ο Coulos, μου είπε πως γελούσαν επειδή κορόιδευαν. Ο κακεντρεχής, είπε πως ήμουν σαν ουράνιο τόξο στη ντίσνειλαντ, αλλά δεν τον ακούω γιατί το μόνο που θέλει είναι να μου αρπάξει τη χαρά μου και τη δόξα μου.
Ανεβαίνω ένα σκαλί και ακούγεται ένα χρατςςςςςςς.Νομίζω πως ακούστηκε σε όλη την αίθουσα, αλλά μπορεί και να ήταν ιδέα μου. Όμως τα χαχανητά πίσω μου, με έκαναν να αφυπνιστώ από την συγκίνηση και να αναζητήσω κάπου πάνω μου το αποτέλεσμα του ήχου. Φτου γμτ με κοιτούσε και η Σάντρα κι αισθάνθηκα άσχημα. Είχε σκιστεί όλο το πίσω μέρος της τουαλέτας μου και μόνο ο φιόγκος είχε καλοβολευτεί στον πισινό μου.
Μάζεψα δυνάμεις και δεν πτοήθηκα. Συνέχισα να ανεβαίνω ενώ σε κάθε σκαλί γινόταν και μια μικρή καταστροφή! Στο δεύτερο σκαλί μου έφυγε ο φακός επαφής από το μάτι κι έχασα τον προσανατολισμό μου, στο τρίτο σκαλί σπάσανε τα μαργαριτάρια από το λαιμό μου και ξεχύθηκαν στα χαλιά, ενώ κάποιες κυρίες περιοπής τρέξανε να τα μαζεέψουν, στο τέταρτο σκαλί κάποιος μου είχε πετάξει μια μπανανόφλουδα και κόντεψα να σωριαστώ καταγής, στο πέμπτο σκαλί έπεσε από το ταβάνι ένας κουβάς με νερό και το μακιγιάζ μου έγινε χάλια, στο πέμπτο σκαλί έσπασε κλασικά το τακούνι μου, στο έβδομο σκαλί ο φιόγκος εγκατέλειψε τον πισινό μου κι έπεσε στο πάτωμα, στο ογδοο σκαλί έσπασε και το δεύτερο τακούνι, στο ένατο σκαλί σιχτίρισα τον Coulo που επέμενε να με συνοδεύσει, στον δέκατο σκαλί έπεσε το μαλλί, OMG, πάει ο κότσος που βολευόταν μέσα ολόκληρο ζωικό βασίλειο και στον ενδέκατο σκαλί επιτέλους έφτασα!
Σε τι κατάσταση έφτασα μπορείτε να το φανταστείτε! Στη σκηνή ο αγαπημένος Antonio B με αγκάλιασε και μου είπε:
-Κούλα, μην στεναχωριέσαι, ό,τι και να συμβεί είσαι μια θεά! Του χαμογέλασα και παρέλαβα το Όσκαρ. Χειροκρότησαν όλοι και περίμεναν να ακούσουν το λόγο μου!
Άρχισα να ψελλίζω:
-Ευχαριστώ τη μαμά μου, τον μπαμπά μου και όλους εσας που με ψηφίσατε!
Ξανά χειροκροτήματα!
Ώρα να κατέβω από τη σκηνή! Μα δεν προλαβαίνω να κάνω ένα βήμα, κατεβαίνει με μηχανισμό από το ταβάνι ο Ρουβάς, με βουτάει στην αγκαλιά του και πετάμε προς τα σύννεφα.
Ενώ η κατάμεστη αίθουσα χειροκροτάει με απίστευτη μανία. Ξέρω πως οι περισσότερες εκεί μέσα με ζηλεύουν και οι περισσότεροι με γουστάρουν, αλλά εγώ στην αγκαλιά του Ρουβά νιώθω απόλυτη ευτυχία.
Με αφήνει ακριβώς πίσω από τη σκηνή, και μπαίνει σε μια λίμο και εξαφανίζεται φωνάζοντας:
- Συγγνωμη Coula, πρέπει να φύγω με περιμένει η Κάτια και το μωρό!
Μένω στα παρασκήνια μόνη μου, με διαλυμένο φόρεμα, με πεσμένο μαλλί, με κραγιόνια αλλού γι' αλλού, ξυπόλητη, τυφλή, χωρίς κοσμήματα αλλά με ένα αγαλματίδιο στο χέρι!
Μπαίνω σε ένα ταξί να φύγω, ο ταξιτζής συζητάει στο κινητό με έναν φίλο του για τα Όσκαρ, δεν πρόσεξε πως στο πίσω κάθισμα καθόταν η κουλή που του περιέγραφε ο φιλος του στο τηλέφωνο! Ναι, αυτή που πήγε σαν καρναβάλι στα Όσκαρ!
Ξαφνικά με παίρνει ο ύπνος....θέλω να φτάσω σπίτι μου, να τηλεφωνήσω στη Μαντόνα και να της πω να με καλύψει και πως δεν θα πάω στην δεξίωση μετά.
Ξαφνικά εκεί μέσα στο ταξί ακούω τη φωνή του Coulou:
-Δεν είσαι εσύ γι' αυτά και μετά ένα δαιμονικό γέλιο...μπουχαχαχαχαχαχα
Πετάγομαι πάνω και αντικρύζω τον Coulo, να γελάει με την ψυχή του! Ποιος ξέρει τι θα έβλεπε στην τηλεόραση καθώς εγώ κοιμόμουν και ονειρευόμουν...μεγαλεία!
10 Μαρτίου 2010
-Τι να χαζέψουμε; Δεν θέλω να χαζέψω άλλο, αρκετά κουλή είμαι, του είπα.
-Αμάν με τη γκρίνια σου, μου είπε, και έκανα μόκο, χαλάρωσα στο καναπέ και άρχισα να χαζευω φορέματα που δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσω, μαλλιά που φώναζαν βοήθεια γιατί είχαν παστωθεί στη λακ, κοστούμια που αναδείκνυαν ωραίους αντρικούς ώμους, εκτός από αυτούς του Τζεφ, ο οποίος αισθητά έχει γεράσει!
Ξαφνικά εκεί που χειροκροτούσαμε καθισμένοι με τον Coulo στο πρώτο τραπέζι των επισήμων, γιατί εκεί μας ειχαν βάλει να καθίσουμε, ακούω μια φωνή να λέει στο μικρόφωνο:
-Και το όσκαρ πηγαίνει στηννννννν Coula. Ξαφνιάζομαι, κοιτάζω δίπλα μου τον Coulo και χαμογελάει αδιάφορα, δεν το περίμενε αλλά το ευχαριστήθηκα που του ήρθε έτσι ξαφνικά στην επίμονη κεφάλα του η επιτυχία μου.
Σηκώνομαι από την θέση μου, καθώς ακούγονταν από παντού χειροκροτήματα.
Κάνω να ανέβω στην εξέδρα και κάπου καθρεφτίζεται το φόρεμα μου. Ήταν πολύ φανταζί, στα χρώματα του λαμέ φούξια και του κίτρινου πουά, με μεγάλους μακριούς γιακάδες, και έναν τεράστιο λευκό φιόγκο στον πισινό. Σκέφτηκα πως άξιζε το κόπο να το φορέσω γιατί όλοι με κοιτούσαν και χαμογελούσαν. Εγώ πιστεύω από θαυμασμό, ο Coulos, μου είπε πως γελούσαν επειδή κορόιδευαν. Ο κακεντρεχής, είπε πως ήμουν σαν ουράνιο τόξο στη ντίσνειλαντ, αλλά δεν τον ακούω γιατί το μόνο που θέλει είναι να μου αρπάξει τη χαρά μου και τη δόξα μου.
Ανεβαίνω ένα σκαλί και ακούγεται ένα χρατςςςςςςς.Νομίζω πως ακούστηκε σε όλη την αίθουσα, αλλά μπορεί και να ήταν ιδέα μου. Όμως τα χαχανητά πίσω μου, με έκαναν να αφυπνιστώ από την συγκίνηση και να αναζητήσω κάπου πάνω μου το αποτέλεσμα του ήχου. Φτου γμτ με κοιτούσε και η Σάντρα κι αισθάνθηκα άσχημα. Είχε σκιστεί όλο το πίσω μέρος της τουαλέτας μου και μόνο ο φιόγκος είχε καλοβολευτεί στον πισινό μου.
Μάζεψα δυνάμεις και δεν πτοήθηκα. Συνέχισα να ανεβαίνω ενώ σε κάθε σκαλί γινόταν και μια μικρή καταστροφή! Στο δεύτερο σκαλί μου έφυγε ο φακός επαφής από το μάτι κι έχασα τον προσανατολισμό μου, στο τρίτο σκαλί σπάσανε τα μαργαριτάρια από το λαιμό μου και ξεχύθηκαν στα χαλιά, ενώ κάποιες κυρίες περιοπής τρέξανε να τα μαζεέψουν, στο τέταρτο σκαλί κάποιος μου είχε πετάξει μια μπανανόφλουδα και κόντεψα να σωριαστώ καταγής, στο πέμπτο σκαλί έπεσε από το ταβάνι ένας κουβάς με νερό και το μακιγιάζ μου έγινε χάλια, στο πέμπτο σκαλί έσπασε κλασικά το τακούνι μου, στο έβδομο σκαλί ο φιόγκος εγκατέλειψε τον πισινό μου κι έπεσε στο πάτωμα, στο ογδοο σκαλί έσπασε και το δεύτερο τακούνι, στο ένατο σκαλί σιχτίρισα τον Coulo που επέμενε να με συνοδεύσει, στον δέκατο σκαλί έπεσε το μαλλί, OMG, πάει ο κότσος που βολευόταν μέσα ολόκληρο ζωικό βασίλειο και στον ενδέκατο σκαλί επιτέλους έφτασα!
Σε τι κατάσταση έφτασα μπορείτε να το φανταστείτε! Στη σκηνή ο αγαπημένος Antonio B με αγκάλιασε και μου είπε:
-Κούλα, μην στεναχωριέσαι, ό,τι και να συμβεί είσαι μια θεά! Του χαμογέλασα και παρέλαβα το Όσκαρ. Χειροκρότησαν όλοι και περίμεναν να ακούσουν το λόγο μου!
Άρχισα να ψελλίζω:
-Ευχαριστώ τη μαμά μου, τον μπαμπά μου και όλους εσας που με ψηφίσατε!
Ξανά χειροκροτήματα!
Ώρα να κατέβω από τη σκηνή! Μα δεν προλαβαίνω να κάνω ένα βήμα, κατεβαίνει με μηχανισμό από το ταβάνι ο Ρουβάς, με βουτάει στην αγκαλιά του και πετάμε προς τα σύννεφα.
Ενώ η κατάμεστη αίθουσα χειροκροτάει με απίστευτη μανία. Ξέρω πως οι περισσότερες εκεί μέσα με ζηλεύουν και οι περισσότεροι με γουστάρουν, αλλά εγώ στην αγκαλιά του Ρουβά νιώθω απόλυτη ευτυχία.
Με αφήνει ακριβώς πίσω από τη σκηνή, και μπαίνει σε μια λίμο και εξαφανίζεται φωνάζοντας:
- Συγγνωμη Coula, πρέπει να φύγω με περιμένει η Κάτια και το μωρό!
Μένω στα παρασκήνια μόνη μου, με διαλυμένο φόρεμα, με πεσμένο μαλλί, με κραγιόνια αλλού γι' αλλού, ξυπόλητη, τυφλή, χωρίς κοσμήματα αλλά με ένα αγαλματίδιο στο χέρι!
Μπαίνω σε ένα ταξί να φύγω, ο ταξιτζής συζητάει στο κινητό με έναν φίλο του για τα Όσκαρ, δεν πρόσεξε πως στο πίσω κάθισμα καθόταν η κουλή που του περιέγραφε ο φιλος του στο τηλέφωνο! Ναι, αυτή που πήγε σαν καρναβάλι στα Όσκαρ!
Ξαφνικά με παίρνει ο ύπνος....θέλω να φτάσω σπίτι μου, να τηλεφωνήσω στη Μαντόνα και να της πω να με καλύψει και πως δεν θα πάω στην δεξίωση μετά.
Ξαφνικά εκεί μέσα στο ταξί ακούω τη φωνή του Coulou:
-Δεν είσαι εσύ γι' αυτά και μετά ένα δαιμονικό γέλιο...μπουχαχαχαχαχαχα
Πετάγομαι πάνω και αντικρύζω τον Coulo, να γελάει με την ψυχή του! Ποιος ξέρει τι θα έβλεπε στην τηλεόραση καθώς εγώ κοιμόμουν και ονειρευόμουν...μεγαλεία!
10 Μαρτίου 2010
