Αυτό
το Σάββατο ήταν αρκετά θεαματικό. Βαφτίσαμε τον Αχιλλέα! Όχι αυτόν της
Τροίας ρε παιδάκι μου! Συγκεντρώσου! Τον γιο της φίλης μου της Ελένης!
Δεν τον βάφτισα εγώ, αλλά ήταν δικά μας τα βαφτίσια! Οικεία δηλαδή!
Οικεία τα πρόσωπα, το μοναστήρι όπου έγινε η βουτιά, οι γονείς, ο
Αχιλλέας. Όλα! Σήμερα είδα όλες τις φίλες μου με τους άντρες τους και τα
παιδιά τους. Είδα φυσικά και τους γνωστούς άγνωστους που σου εύχονται
άλλα και άλλα σκέφτονται. Είδα και τον ... αυτόν αυτόν που κάποτε ήταν
δικός μου, αλλά τώρα δεν είναι.
Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει. Να ερωτεύεσαι κάποιον κάποτε πολύ και όταν τον βλέπεις μετά από πολλά χρόνια να θες να βάλεις τα γέλια με τις βλακείες που έκανες γι' αυτό το άτομο. Που αν τον γνώριζες τώρα πχ θα τον είχες χεσμένο στάνταρ, κι αν γύρναγες πίσω πάλι χεσμένο θα τον είχες και θα έριχνες το βλέμμα σου σε άλλα πλάσματα, που τότε τα έγραφες στα τέτοια που δεν έχεις, αλλά τώρα δε σε παίρνει διόλου ούτε καν να σκεφτείς το κάτιτις παραπάνω.
Περίεργη η ζωή και περίεργες οι ανθρώπινες σχέσεις. Το πόσο εύκολα μπορούν να ανακυκλωθούν οι γνωριμίες, οι σχέσεις και οι φιλίες είναι αστείο. Σήμερα να κακαρίζουμε σε ένα τραπέζι γεμάτο ευτυχία με καφεδάκι και καλή παρέα και αύριο να σκέφτεσαι τα πιο άσχημα για τον αλλο. Να τρως ή να δίνεις άκυρο. Σήμερα να αγκαλιάζεσαι σφιχτά με τον άλλο και να μυρίζεις την ανάσα του πάνω στο σώμα σου και αύριο να μην χτυπάει το τηλέφωνο η να μην έχεις εσυ την διάθεση να το σηκώσεις το ρημαδι και να του τηλεφωνησεις. Σήμερα να δίνεσαι και αύριο να παίρνεσαι πίσω. (οχι απο πίσω ρε ρεμάλια...).
Γενικώς όσο περνάνε τα χρόνια τρομάζω με τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι κουραστικό να πηγαινοέρχεσαι από αγκαλιά σε αγκαλιά, να μετράς φιλίες που σβήνουν ή που δυναμώνουν, να συγκρίνεις φιλιά, ιδρώτες, ανάσες, να τσεκάρεις συμπεριφορές, να μη μπορείς να αφεθείς κάπου με σιγουριά και να μη μπορείς να πεις: τωρα αράζω και δε βαριέσαι. Όχι, κανείς δε βαριέται! Είναι απίστευτη αυτή η ανθρώπινη κινητικότητα στις ζωές μας. Είναι απέραντα ειρωνικό αυτό το πηγαινέλα...αυτό το μέσα έξω...
Άλλα ξεκίνησα να γράφω κι αλλού πάλι κατέληξα. Σήμερα ήταν περίεργη μέρα και περίεργη βραδιά. Άρχισε με τον μικρό Αχιλλέα που μας χαμογελούσε παρόλο που στα μάτια του μπήκε ελαιόλαδο με το κιλό. Κύλησε με φίλους, κουμπάρους, συγγενείς που τα είπαμε, τα ήπιαμε, τα φάγαμε και τα γελάσαμε. Συνεχίστηκε με καφέ στη παραλία και με ξαδέρφια και συζητήσεις τρελής ανάλυσης και έκλεισε με καλούς κουμπαροφίλους και χαρτιά (που οπως πάντα εχασα), λίγο ποτό και πολλά γέλια.
Μήπως όμως δεν έκλεισε ακόμη η βραδιά;;; Θα σας πω αύριο...
Προς το παρόν καληνύχτα
Είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει. Να ερωτεύεσαι κάποιον κάποτε πολύ και όταν τον βλέπεις μετά από πολλά χρόνια να θες να βάλεις τα γέλια με τις βλακείες που έκανες γι' αυτό το άτομο. Που αν τον γνώριζες τώρα πχ θα τον είχες χεσμένο στάνταρ, κι αν γύρναγες πίσω πάλι χεσμένο θα τον είχες και θα έριχνες το βλέμμα σου σε άλλα πλάσματα, που τότε τα έγραφες στα τέτοια που δεν έχεις, αλλά τώρα δε σε παίρνει διόλου ούτε καν να σκεφτείς το κάτιτις παραπάνω.
Περίεργη η ζωή και περίεργες οι ανθρώπινες σχέσεις. Το πόσο εύκολα μπορούν να ανακυκλωθούν οι γνωριμίες, οι σχέσεις και οι φιλίες είναι αστείο. Σήμερα να κακαρίζουμε σε ένα τραπέζι γεμάτο ευτυχία με καφεδάκι και καλή παρέα και αύριο να σκέφτεσαι τα πιο άσχημα για τον αλλο. Να τρως ή να δίνεις άκυρο. Σήμερα να αγκαλιάζεσαι σφιχτά με τον άλλο και να μυρίζεις την ανάσα του πάνω στο σώμα σου και αύριο να μην χτυπάει το τηλέφωνο η να μην έχεις εσυ την διάθεση να το σηκώσεις το ρημαδι και να του τηλεφωνησεις. Σήμερα να δίνεσαι και αύριο να παίρνεσαι πίσω. (οχι απο πίσω ρε ρεμάλια...).
Γενικώς όσο περνάνε τα χρόνια τρομάζω με τις ανθρώπινες σχέσεις. Είναι κουραστικό να πηγαινοέρχεσαι από αγκαλιά σε αγκαλιά, να μετράς φιλίες που σβήνουν ή που δυναμώνουν, να συγκρίνεις φιλιά, ιδρώτες, ανάσες, να τσεκάρεις συμπεριφορές, να μη μπορείς να αφεθείς κάπου με σιγουριά και να μη μπορείς να πεις: τωρα αράζω και δε βαριέσαι. Όχι, κανείς δε βαριέται! Είναι απίστευτη αυτή η ανθρώπινη κινητικότητα στις ζωές μας. Είναι απέραντα ειρωνικό αυτό το πηγαινέλα...αυτό το μέσα έξω...
Άλλα ξεκίνησα να γράφω κι αλλού πάλι κατέληξα. Σήμερα ήταν περίεργη μέρα και περίεργη βραδιά. Άρχισε με τον μικρό Αχιλλέα που μας χαμογελούσε παρόλο που στα μάτια του μπήκε ελαιόλαδο με το κιλό. Κύλησε με φίλους, κουμπάρους, συγγενείς που τα είπαμε, τα ήπιαμε, τα φάγαμε και τα γελάσαμε. Συνεχίστηκε με καφέ στη παραλία και με ξαδέρφια και συζητήσεις τρελής ανάλυσης και έκλεισε με καλούς κουμπαροφίλους και χαρτιά (που οπως πάντα εχασα), λίγο ποτό και πολλά γέλια.
Μήπως όμως δεν έκλεισε ακόμη η βραδιά;;; Θα σας πω αύριο...
Προς το παρόν καληνύχτα
8 Ιανουαρίου 2012
