Ήρθε η ώρα να σας μιλήσω για το
αγγελούδι μου. Μια τρυφερή ψυχή σε μια πολύ τρυφερή ηλικία που μπήκε στη
ζωή μου αυτό το Καλοκαίρι και μου άλλαξε όλη τη κοσμοθεωρία, άθελά του.
Ο Άγγελος μου, γεννήθηκε τυχαία άτυχος.
Οι γονείς του από ατύχημα τον έφεραν στον κόσμο και όταν συνέβη αυτό,
δεν είχαν ούτε γάλα να του δώσουν. Στα τρία του ήταν σαν σκιά. Αν τον
άγγιζες, άφηνες στο σωματάκι του ουλές από την παλάμη, τόση ευαισθησία
είχε. Αν τον φυσούσε ο άνεμος θα ταξίδευε στους ουρανούς. Όμως, ακριβώς
επειδή υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ, βοήθησαν την οικογένεια να μεγαλώσει, όχι με
μεγάλη επιτυχία, το παιδί. Η μητέρα στα 13 του χρόνια, πέθανε από
ναρκωτικά. Πόσο δυστυχισμένη μπορεί να είσαι που επιλέγεις τα ναρκωτικά
από τη χαρά της ζωής, δηλαδή το παιδί σου;
Πριν πεθάνει η μάνα, έκανε κι άλλο ένα παιδί. Γλυκό κι αυτό πια και πανέξυπνο. Τα δυο αδέρφια μόλις πέθανε η μάνα τους, έμειναν για ένα διάστημα με την γιαγιά τους και τον πατέρα τους ο οποίος ήταν ναρκομανής επίσης. Ώσπου η γιαγιά τους και ο πατέρας δεν άντεξαν τις ευθύνες. Από το να δοθούν τα παιδιά σε άσυλα και ορφανοτροφεία, ανέλαβε μια ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ οικογένεια να τα υιοθετήσει. Μια οικογένεια που ήδη είχε έξι δικά της παιδιά. Μια οικογένεια που έτσι κι αλλιώς φρόντιζε τα δυο παιδιά ακόμη κι όταν ζούσε η μητέρα τους.
Ο Άγγελος μου, βίωσε πολλά ψυχολογικά τραύματα απο τους δυο του γονείς. Ο μικρότερος αδερφός του όχι, ή αν θέλετε δε τα θυμόταν. Πως μπορεί να νιώσει ένα παιδί όταν παίζει στο καναπέ του σπιτιού του ενώ δίπλα του ακριβώς κείτεται ένα πτώμα 3 μέρες; Τι ψυχοσύνθεση μπορεί να έχει ένα τέτοιο πλάσμα, όταν στο ίδιο τραπέζι που πίνει το γάλα του, οι γονεις του και οι φίλοι τους παίρνουν τη δόση τους; Υποφέρω στη σκέψη αυτή. Υποφέρω και διαλύομαι.
Στα 18 του χρόνια πέθανε και ο πατέρας του από ναρκωτικά. Ο Άγγελός μου, παράτησε το σχολείο και άρχισε να διαμορφώνει μια εντελώς αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Το μόνο του καταφύγιο ήταν μια κιθάρα που του αγόρασε η θετή του μητέρα και η μέταλ μουσική. Και στην πιο ευαίσθητη ηλικία έγινε κάτι που του κλωτσησε την ψυχολογία στη Κόλαση.
Γνώρισε μια γυναίκα 20 χρόνια μεγαλύτερή του, παντρεμένη με παιδιά. Μπήκε σε ένα τρελό γαϊτανάκι πάθους, έφυγε από το σπίτι του, έγινε το σκυλάκι της και θυσίασε δυο χρόνια από τη ζωή του υποκρινόμενος πως ζει και πως ζει καλά, ενω στην ουσία λιμοκτονούσε όχι μόνο από φαγητό αλλά κι από αγάπη. Η παντρεμένη τον χώρισε και μη έχοντας που τη κεφαλή κλίναι, επέστρεψε στην θετή μητέρα του για την οποία ειμαι πολύ περήφανη που τη γνώρισα και είναι από εδώ και στο εξής το πρότυπο μου για το τι σημαίνει μητέρα. Κι ας μη κάνω ποτέ παιδιά, κι ας μην προλάβω.
Ο Άγγελος μου, ξεκίνησε την ενήλικη ζωή του με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Γέμισε η ψυχή του με μίσος. Κλείστηκε στον εαυτό του. Μια απέραντη οργή ξεπηδούσε από τα μάτια του προς όλους και προς όλα. Μια άρνηση για την ζωή του και μια απίστευτη μελαγχολία σκιαγράφησαν το ζωηρό του πρόσωπο. Κανένας φίλος, καμία γκόμενα, κανένας αδελφός δε μπορούσε να του απαλύνει την πικρή αίσθηση πως είναι πιο μόνος από ποτέ, πως πάντα ήταν μόνος, πως κανείς μα κανείς δεν τον καταλαβαίνει και δεν τον κατάλαβε ποτέ, πως κανείς δεν πρόκειται να τον καταλάβει και στο μέλλον.
Όμως...ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να έρθει στη ζωή σου στην αμέσως επόμενη γωνία. Γνώρισα τον Άγγελο ένα βράδυ μελαγχολικό. Ίσως το πιο δύσκολο καλοκαιρινό μου βράδυ. Ένα βράδυ που είχα προδώσει τον εαυτό μου, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Καθίσαμε και μιλήσαμε. Ήμουν εκεί μόνο για εκείνον, είχα αυτοσυγκεντρωθεί σε όσα μου έλεγε. Για τις σκέψεις του για το μέλλον, τις πενιχρές ομολογώ, για την μουσική που λατρεύει καθώς χάνεται σε έναν υπέροχο κόσμο με στίχους γεμάτους ουσία και μουσική γεμάτη αδρεναλίνη που σκορπίζεται παντού και μέσα του. Μου μίλησε για το απέραντο κενό μέσα του για τους ανθρώπους που δεν εμπιστεύεται πια, για τη ζωή που πρέπει να τη ζεις στα όρια γιατί τελειώνει και φεύγει, και για τα λάθη που κάνουμε και μαθαίνουμε μέσα από αυτά!
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως βάζεις τη ζωή σου στην αναμονή. Νιώθεις πως δεν υπάρχει κανείς να σου δώσει αυτά που έχει και να του δώσεις όλα αυτά που έχεις μέσα σου. Και αυτό να γίνει αμοιβαία. Χωρίς να το ζητήσεις, χωρίς να το ζητιανέψεις, χωρίς να στο απαιτήσουν και να στο επιβάλλουν. Χωρίς να σκεφτείς τις συνέπειες. Να θέτεις όρια στο μαζί και όχι στο εγώ. Και ξαφνικά χάνεσαι μέσα σε εφήμερες σχέσεις και σε εφήμερα πάθη, έτσι για να νιώσεις πως είσαι ζωντανός και να πείσεις και τους γύρω σου πως ίσως και να μη μυρίζεις ακόμη χώμα. Χώμα και αλκοόλ.
Άπλωσα το χέρι μου και το έδωσα. Ο Άγγελος μου, το πήρε και είπαμε μαζί να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Πόσο πολύ ήθελε αυτό το 23χρονο παιδί να βγει από τα σκατά και την ανυπαρξία και να αρχίσει να κάνει βήματα προς τα εμπρός. Με πόσο θάρρος θα με άφηνε να τον βοηθήσω, να τελειώσει το σχολείο που παράτησε, με πόση τόλμη παραδέχτηκε πως δεν είναι όλοι σκάρτοι σε αυτή τη ζωή. Πόση σοφία κρυβόταν στην ψυχή ενός τέτοιου παιδιού, τόσο νέου, με τόσα βάρη ψυχολογικά και όχι μόνο, στη πλάτη του;
Και πόσο με βοήθησε και μένα αυτή του η στάση, και με έκανε να καταλάβω πως αν μπορεί ένας 23χρονος να βγει από τα σκατά μέσα από πολύ δύσκολες συνθήκες, μπορώ κι εγώ γιατί έχω περάσει πολύ λιγότερη φρίκη στη ζωή μου. Κι έχω νιώσει πολλά και όμορφα συναισθήματα από σχέσεις, φίλους, συγγενείς και στενή οικογένεια. Δεν δικαιούμαι κυρίες και κύριοι, δεν δικαιούστε ούτε κι εσείς να κλαίγεστε.
Δεν δικαιούται κανείς να βυθίζεται στον κόσμο της μιζέριας και της μοναξιάς. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να προβάλλει δικαιολογίες για το χάλι που έχει η ζωή του. Πρέπει να το καταλάβεις επιτέλους πως πρέπει να προσπαθήσεις να συνεχίσεις τη ζωή σου, να αφήσεις στο παρελθόν ό,τι σε πίκρανε, ό,τι σε χάλασε, ό,τι σε γονάτισε. Γιατί η ζωή γαμώτο σου συνεχίζεται και σου χαρίζεται. Εμπιστεύσου την και άπλωσε το χέρι όταν νιώθεις πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και θέλουν να σε βοηθήσουν κι όχι να σε εκμεταλλευτούν και να σε πατήσουν κάτω.
Και μετά γνώρισα έναν άλλο άγγελο... και τότε κατάλαβα...τη διαφορά...
Πριν πεθάνει η μάνα, έκανε κι άλλο ένα παιδί. Γλυκό κι αυτό πια και πανέξυπνο. Τα δυο αδέρφια μόλις πέθανε η μάνα τους, έμειναν για ένα διάστημα με την γιαγιά τους και τον πατέρα τους ο οποίος ήταν ναρκομανής επίσης. Ώσπου η γιαγιά τους και ο πατέρας δεν άντεξαν τις ευθύνες. Από το να δοθούν τα παιδιά σε άσυλα και ορφανοτροφεία, ανέλαβε μια ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ οικογένεια να τα υιοθετήσει. Μια οικογένεια που ήδη είχε έξι δικά της παιδιά. Μια οικογένεια που έτσι κι αλλιώς φρόντιζε τα δυο παιδιά ακόμη κι όταν ζούσε η μητέρα τους.
Ο Άγγελος μου, βίωσε πολλά ψυχολογικά τραύματα απο τους δυο του γονείς. Ο μικρότερος αδερφός του όχι, ή αν θέλετε δε τα θυμόταν. Πως μπορεί να νιώσει ένα παιδί όταν παίζει στο καναπέ του σπιτιού του ενώ δίπλα του ακριβώς κείτεται ένα πτώμα 3 μέρες; Τι ψυχοσύνθεση μπορεί να έχει ένα τέτοιο πλάσμα, όταν στο ίδιο τραπέζι που πίνει το γάλα του, οι γονεις του και οι φίλοι τους παίρνουν τη δόση τους; Υποφέρω στη σκέψη αυτή. Υποφέρω και διαλύομαι.
Στα 18 του χρόνια πέθανε και ο πατέρας του από ναρκωτικά. Ο Άγγελός μου, παράτησε το σχολείο και άρχισε να διαμορφώνει μια εντελώς αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Το μόνο του καταφύγιο ήταν μια κιθάρα που του αγόρασε η θετή του μητέρα και η μέταλ μουσική. Και στην πιο ευαίσθητη ηλικία έγινε κάτι που του κλωτσησε την ψυχολογία στη Κόλαση.
Γνώρισε μια γυναίκα 20 χρόνια μεγαλύτερή του, παντρεμένη με παιδιά. Μπήκε σε ένα τρελό γαϊτανάκι πάθους, έφυγε από το σπίτι του, έγινε το σκυλάκι της και θυσίασε δυο χρόνια από τη ζωή του υποκρινόμενος πως ζει και πως ζει καλά, ενω στην ουσία λιμοκτονούσε όχι μόνο από φαγητό αλλά κι από αγάπη. Η παντρεμένη τον χώρισε και μη έχοντας που τη κεφαλή κλίναι, επέστρεψε στην θετή μητέρα του για την οποία ειμαι πολύ περήφανη που τη γνώρισα και είναι από εδώ και στο εξής το πρότυπο μου για το τι σημαίνει μητέρα. Κι ας μη κάνω ποτέ παιδιά, κι ας μην προλάβω.
Ο Άγγελος μου, ξεκίνησε την ενήλικη ζωή του με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Γέμισε η ψυχή του με μίσος. Κλείστηκε στον εαυτό του. Μια απέραντη οργή ξεπηδούσε από τα μάτια του προς όλους και προς όλα. Μια άρνηση για την ζωή του και μια απίστευτη μελαγχολία σκιαγράφησαν το ζωηρό του πρόσωπο. Κανένας φίλος, καμία γκόμενα, κανένας αδελφός δε μπορούσε να του απαλύνει την πικρή αίσθηση πως είναι πιο μόνος από ποτέ, πως πάντα ήταν μόνος, πως κανείς μα κανείς δεν τον καταλαβαίνει και δεν τον κατάλαβε ποτέ, πως κανείς δεν πρόκειται να τον καταλάβει και στο μέλλον.
Όμως...ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να έρθει στη ζωή σου στην αμέσως επόμενη γωνία. Γνώρισα τον Άγγελο ένα βράδυ μελαγχολικό. Ίσως το πιο δύσκολο καλοκαιρινό μου βράδυ. Ένα βράδυ που είχα προδώσει τον εαυτό μου, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Καθίσαμε και μιλήσαμε. Ήμουν εκεί μόνο για εκείνον, είχα αυτοσυγκεντρωθεί σε όσα μου έλεγε. Για τις σκέψεις του για το μέλλον, τις πενιχρές ομολογώ, για την μουσική που λατρεύει καθώς χάνεται σε έναν υπέροχο κόσμο με στίχους γεμάτους ουσία και μουσική γεμάτη αδρεναλίνη που σκορπίζεται παντού και μέσα του. Μου μίλησε για το απέραντο κενό μέσα του για τους ανθρώπους που δεν εμπιστεύεται πια, για τη ζωή που πρέπει να τη ζεις στα όρια γιατί τελειώνει και φεύγει, και για τα λάθη που κάνουμε και μαθαίνουμε μέσα από αυτά!
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως βάζεις τη ζωή σου στην αναμονή. Νιώθεις πως δεν υπάρχει κανείς να σου δώσει αυτά που έχει και να του δώσεις όλα αυτά που έχεις μέσα σου. Και αυτό να γίνει αμοιβαία. Χωρίς να το ζητήσεις, χωρίς να το ζητιανέψεις, χωρίς να στο απαιτήσουν και να στο επιβάλλουν. Χωρίς να σκεφτείς τις συνέπειες. Να θέτεις όρια στο μαζί και όχι στο εγώ. Και ξαφνικά χάνεσαι μέσα σε εφήμερες σχέσεις και σε εφήμερα πάθη, έτσι για να νιώσεις πως είσαι ζωντανός και να πείσεις και τους γύρω σου πως ίσως και να μη μυρίζεις ακόμη χώμα. Χώμα και αλκοόλ.
Άπλωσα το χέρι μου και το έδωσα. Ο Άγγελος μου, το πήρε και είπαμε μαζί να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Πόσο πολύ ήθελε αυτό το 23χρονο παιδί να βγει από τα σκατά και την ανυπαρξία και να αρχίσει να κάνει βήματα προς τα εμπρός. Με πόσο θάρρος θα με άφηνε να τον βοηθήσω, να τελειώσει το σχολείο που παράτησε, με πόση τόλμη παραδέχτηκε πως δεν είναι όλοι σκάρτοι σε αυτή τη ζωή. Πόση σοφία κρυβόταν στην ψυχή ενός τέτοιου παιδιού, τόσο νέου, με τόσα βάρη ψυχολογικά και όχι μόνο, στη πλάτη του;
Και πόσο με βοήθησε και μένα αυτή του η στάση, και με έκανε να καταλάβω πως αν μπορεί ένας 23χρονος να βγει από τα σκατά μέσα από πολύ δύσκολες συνθήκες, μπορώ κι εγώ γιατί έχω περάσει πολύ λιγότερη φρίκη στη ζωή μου. Κι έχω νιώσει πολλά και όμορφα συναισθήματα από σχέσεις, φίλους, συγγενείς και στενή οικογένεια. Δεν δικαιούμαι κυρίες και κύριοι, δεν δικαιούστε ούτε κι εσείς να κλαίγεστε.
Δεν δικαιούται κανείς να βυθίζεται στον κόσμο της μιζέριας και της μοναξιάς. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να προβάλλει δικαιολογίες για το χάλι που έχει η ζωή του. Πρέπει να το καταλάβεις επιτέλους πως πρέπει να προσπαθήσεις να συνεχίσεις τη ζωή σου, να αφήσεις στο παρελθόν ό,τι σε πίκρανε, ό,τι σε χάλασε, ό,τι σε γονάτισε. Γιατί η ζωή γαμώτο σου συνεχίζεται και σου χαρίζεται. Εμπιστεύσου την και άπλωσε το χέρι όταν νιώθεις πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν και θέλουν να σε βοηθήσουν κι όχι να σε εκμεταλλευτούν και να σε πατήσουν κάτω.
Και μετά γνώρισα έναν άλλο άγγελο... και τότε κατάλαβα...τη διαφορά...
ΥΓ Η πλάγια γραφή μου στοχευμένη.
22 Σεπτεμβρίου 2011
