Η ανάρτηση που ακολουθεί είναι Μεγάλη σαν
την Μεγάλη Εβδομάδα. Δεν περιγράφει τίποτα ιδιαίτερο. Ευχές θα βρεις και
διάφορα μικροκουλά. Αν βαριέσαι να τη διαβάσεις θα σε καταλάβω απόλυτα.
Για να σε διευκολύνω πήγαινε κατευθείαν στα σχόλια και άφησε τις ευχές
σου για το Πάσχα, διαφορετικά φύγε από τη σελίδα άπραγος. Αν τώρα θες να
την διαβάσεις, κάνε το! Εγω μια φορά σε έχω προειδοποιήσει. Αν είσαι ο
Άσωτος γιος, την κάνεις τη δουλεια σου και με ανάγνωση Ζ. Δηλαδή ρίχνεις
μια ματιά στα γρήγορα στο κείμενο κι ό,τι πιάσει το μάτι σου το
σχολιάζεις. Πάμε λοιπόν.
Αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα κυλάει περίεργα. Ενώ πρέπει να κρατάμε μια τυπικά ηθική στάση ζωής μιας και είμαστε ΧΟ, σε μένα έχει γεννηθεί μια περίεργη όρεξη για να τους πάρει και να τους σηκώσει όλους. Πάνε οι εποχές που άκουγα πράγματα κι έλεγα: Δε βαριέσαι, άστο να περάσει έτσι κι αυτό. Με τέτοια μυαλά, καταδίκαζα την προσωπικότητά μου σε λήθαργο. Αλλά από ένα σημείο και εξής δε μπορώ να καταπιέζω άλλο τις σκέψεις μου. Κάπου τότε άνοιξα το ιστολόγιο. Όσοι όμως με ξέρουν και προσωπικά, βλέπουν πως και στην πραγματική μου ζωή, δεν αφήνω πια τίποτα να πέσει κάτω. Και δε το κάνω από κακία ή από γκρίνια, αλλά από ευθύτητα και αυθεντικότητα. Έτσι το νιώθω, έτσι το λέω. Κι όποιος αντέξει.
Πάμε στο fb πρώτα. Τώρα τελευταία μπαίνω λίγο πιο συχνά εκεί. Δε μου αρέσει σαν μέσο ούτε και το τουίτερ αλλά τώρα τελευταία έβγαλα λίγο το άχτι μου μιας και οι συζητήσεις εκεί είναι άμεσες. Βλέπω λοιπόν πολλές δημοσιεύσεις, ειδικά μιας νέας κοπέλας, που ίσως και να με διαβάζει όπου μας έχει πρήξει κυριολεκτικά τα @____@ με τα εθνικιστικά της μηνύματα. Θα την πάρει και θα την σηκώσει για αρχή και μετά θα την διαγράψω κι απο φίλη γιατί με ταράζουν οι εμμονές της και δεν ήμουν ποτέ της άποψης πως θα ξεσηκωθεί ο Έλληνας από τον καναπέ του, επειδή κάποιοι τον ώθησαν από το νετ. Οι επαναστάσεις ξεκινούν μέσα μας και μετα παίρνουν σάρκα και οστά στους δρόμους. Επαναστάσεις από το fb είναι για μένα επαναστάσεις του κώλου.
Συνεχίζουμε λίγο με τα της Μεγάλης Εβδομάδος. Κάθε μέρα στην εκκλησία γίνονται κάποια δρώμενα. Εγώ τα παρακολουθούσα μικρή γιατί με έσερνε η γιαγιά κάθε απόγευμα μαζί της και κάθε πρωί και κάθε βράδυ κλπ. Κάποτε ήξερα τα εγκώμια της Παναγίας απ' έξω. Κάποτε ντυνόμουν και μυροφόρα αλλά ας το αφήσουμε αυτό να σας το περιγράψω κάποια άλλη χρονιά. Αν και είχε πολύ πλάκα η όλη φάση. Άντε να σας δώσω μια μικρή γεύση. Εγώ πήγαινα στις μυροφόρες επειδή εκείνες τις μέρες έρχονταν στην εκκλησία οι πρόσκοποι της πόλης. Ειχα ερωτευτεί έναν και συνηθίζαμε να καθόμαστε κοντά κοντά. Εγώ μυροφόρα, με τον λευκό μανδύα και τη μωβ κορδέλα βαλμένη πλαγιαστά, κι εκείνος με τα χακί του και τα φουλάρια του τα σέξι. Γενικά με άναβαν από μικρή οι πρόσκοποι... (Μη γελάς εσύ...σε βλέπω...χαμένε!)
Εν συνεχεία όταν κάποτε ρώτησα τη γιαγιά μου τι δρώμενα θα βλέπαμε την τάδε Μεγάλη μέρα της Εβδομάδος στην εκκλησία, μου είχε σβουρήξει μια χαστούκα όλη δική μου! Δεν είναι δρώμενα η Σταύρωση του Κυρίου μας, ούρλιαζε. Εγώ όμως εκείνη τη χρονιά ειχα μάθει καινούρια λέξη από την εισαγωγή της τραγωδίας, κάπου στο γυμνάσιο. Τη λέξη δρώμενα. Κι ήθελα να κάνω την έξυπνη. Μετά την χαστούκα της γιαγιάς τα έκοψα αυτά τα εξυπνοπούλικα και σταμάτησα να κάνω γι' αρκετό καιρό την ξερόλα. Ωστόσο η λέξη δρώμενα, ακόμη και σήμερα θεωρώ πως ταιριάζει, έτσι όπως την είχα εννοήσει μικρή.
Αυτή η ανάρτηση θα έχει τον ατελείωτο γιατί όπως ηδη σας ενημέρωσα θα λείπω από Μ. Πέμπτη και μέχρι Τρίτη του Πάσχα. Θα πάω στα πανέμορφα Γιάννενα, στην όμορφη Πρέβεζα κι αν τα καταφέρω ίσως να πάω και μια βόλτα στην Κέρκυρα. Θα δείξει. Οπότε θα βγάλω το άχτι μου τώρα εδώ, γιατί δε θα έχω ούτε υπολογιστή μαζί, ούτε ίντερνετ, ούτε τίποτα.
Σήμερα είχε λαϊκή αγορά στη περιοχή μας. Είπα λοιπόν να πάω κι εγώ μια βόλτα να χαζέψω λίγο. Όχι ότι έχω ανάγκη. Μια χαρά έχω χαζέψει τόσα χρόνια αλλά είπα πως δεν κάνει κακό και λίγο ακόμη. Δε μιλάμε για πάγκους με αγγούρια, ντομάτες, μαρούλια, κρεμμύδια και λοιπά, μιλάμε για πάγκους με ρουχα, παπούτσια, τσάντες, εσώρουχα. Πανικός. Τέτοιο πράγμα είχα να δω από τότε που είχα επισκεφτεί το παζάρι της Ξάνθης. Δεν ξέρω για τις ποιότητες όλων αυτών των πραγμάτων, αλλά οι τιμές ήταν πολύ χαμηλές. Με χάλασε μόνο το γεγονός πως όλοι οι πάγκοι ανήκαν σε αθίγγανους. Δε ξέρω πόσα μαγαζιά παίζει να έχουν κλείσει από αυτούς τους πάγκους. Σκέφτηκα και τον Μαχαίρη που μας έλεγε να μην αγοράζουμε κινέζικα και να προτιμάμε τα μαγαζιά της γειτονιάς και τα ελληνικά προϊόντα και δεν αγόρασα τίποτα, παρόλο που μπήκα σε πειρασμό δυο τρεις φορές.
Ένα άλλο θέμα που με απασχολεί το τελευταίο διάστημα, είναι η όρεξή μου και η μουσική. Αλλά να τα πάρω ένα ένα. Ας ξεκινήσω από τη μουσική. Έχω πολύ καιρό να ακούσω ένα τραγούδι που να με αναταράξει. Να με ταξιδέψει. Να με κάνει να συγκινηθώ ή να κουνήσω το κώλο μου χορεύοντας με τη καρδιά μου, ή να με κάνει να προβληματιστώ, ή και να αγαπήσω ή να ξαναγαπήσω. Δεν είμαι και τρελή οπαδός της μουσικής. Μάλλον δεν είμαι ειδική οπαδός της μουσικής. Δηλαδή δεν γνωρίζω καλλιτέχνες, τίτλους και λοιπά. Αλλά ακούω πολύ ραδιόφωνο και αν μου αρέσει κάποιο κομμάτι, ψάχνω να το βρω και το λιώνω. Επίσης δε πιστεύω πως υπάρχουν είδη μουσικής. Πιστεύω πως υπάρχουν διαθέσεις και αυτιά. Αν κάτι ευχαριστεί το αυτί μου και η διάθεση μου δε το κλωτσά τότε πάει να πει πως αυτό το κάτι μου πάει.
Ας περάσουμε στην ορεξή μου τώρα. Το τελευταίο διάστημα έχω βαρεθεί να τρώω μαρούλι και τόνο. Κοντεύω να βγάλω λέπια και να μοιάζω πράσινη. Ξαφνικά μια μέρα, πήγα στο περίπτερο, αγόρασα δυο λάκτα με κέικ και τις τσάκισα σκεπτόμενη πόσο λατρεύω τη σοκολάτα και πόσο αγαπώ τον τρεμένς, που είναι ο μόνος που θα με καταλάβαινε. Αυτό λέγεται βουλιμία αν θες να ξέρεις. Αποφάσισα λοιπόν να μην το ξανακάνω! Όχι τουλάχιστον να τρώω δυο δυο τις λάκτα με κέικ. (Αν και είναι μικρές αυτές....αλλά θεϊκές.) Στη συνέχεια όποτε αποφάσιζα να κάνω παρασπονδία από την δίαιτα που καιρό ακολουθώ, αποφάσισα να πάρω μπάρες δημητριακών που τις θυμήθηκα από τον Αμερικλάνο που κάνει λέει διατροφή, τρομάρα του! Και πήγα που λέτε και αγόρασα μερικές. Αλλά όταν είδα τις θερμίδες πάνω στο χαρτάκι τους, τις χάρισα στον πατέρα μου ο οποίος τις έφαγε αγνοώντας σχεδόν τι τρώει. Μου ζήτησε να του εξηγήσω τι ακριβώς είναι, αλλά το έπαιξα πνιγμένη στις δουλειές κι εξαφανίστηκα από το πεδίο του. Τελικά διαπιστώνω πως δεν έχω όρεξη να φάω τίποτα πια. Μόνο λάκτα. Ξέρω πως δεν υπάρχει δίαιτα μόνο με σοκολάτα. Αλλά πραγματικά φέρτε μου όποιο φαγητό θέλετε, το πιο καλομαγειρεμένο, το πιο τέλειο, το πιο μαγικό. Όχι θα σας πω. Κόντεψα να ζητήσω από τη μάνα μου, δώρο για τα γενέθλιά μου, ένα ολόκληρο κουτί λάκτα με κέικ. Νομίζω πως έχω εθιστεί. Δε μπαίνω στον πειρασμό να τις φάω. Αλλά τις σκέφτομαι όλες. Ο εγκεφαλός μου έχει κολλήσει στην απίθανη αυτή γεύση. Η ζυγαριά ευτυχώς δεν ανεβαίνει. Οκ, με το να σκέφτεσαι τη λάκτα δε παίρνεις κιλά. Αλλά πιστεύω πως κάπως έτσι μπορεί να τρελαθεί κανείς. Πήρα λοιπόν μια μεγάλη απόφαση. Κάθε Κυριακή στις 3 το μεσημέρι θα τρώω μια λάκτα με κέικ. Τελεία και παύλα.
Και ολοκληρώνω αυτή την ανάρτηση-ζουρλομανδύα με ευχές για το Πάσχα. Σας εύχομαι υγεία και αγάπη, αισιοδοξία και υπομονή, ευτυχία και έρωτα. Καλή Ανάσταση μέσα μας κυρίως. Και Καλό Πάσχα! Να φάτε κοκορέτσια και γαρδουμπάκια και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο. Να πάρετε τα βουνά και τα λαγκάδια και να κάνετε έρωτα στην φύση κάτω από τον ήλιο. Να περάσετε όμορφα και να χαμογελάτε.
Εμείς θα τα πούμε πάλι από Τρίτη μΠ (=μετά Πάσχα). Ως τότε περάστε όσο πιο κουλά γίνεται και να έρθετε μετά να μου τα πείτε όλα.
Φιλιά πολλά σε όλους.
Καλή Ανάσταση και Καλή Μάσα.
11 Απριλίου 2012
Αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα κυλάει περίεργα. Ενώ πρέπει να κρατάμε μια τυπικά ηθική στάση ζωής μιας και είμαστε ΧΟ, σε μένα έχει γεννηθεί μια περίεργη όρεξη για να τους πάρει και να τους σηκώσει όλους. Πάνε οι εποχές που άκουγα πράγματα κι έλεγα: Δε βαριέσαι, άστο να περάσει έτσι κι αυτό. Με τέτοια μυαλά, καταδίκαζα την προσωπικότητά μου σε λήθαργο. Αλλά από ένα σημείο και εξής δε μπορώ να καταπιέζω άλλο τις σκέψεις μου. Κάπου τότε άνοιξα το ιστολόγιο. Όσοι όμως με ξέρουν και προσωπικά, βλέπουν πως και στην πραγματική μου ζωή, δεν αφήνω πια τίποτα να πέσει κάτω. Και δε το κάνω από κακία ή από γκρίνια, αλλά από ευθύτητα και αυθεντικότητα. Έτσι το νιώθω, έτσι το λέω. Κι όποιος αντέξει.
Πάμε στο fb πρώτα. Τώρα τελευταία μπαίνω λίγο πιο συχνά εκεί. Δε μου αρέσει σαν μέσο ούτε και το τουίτερ αλλά τώρα τελευταία έβγαλα λίγο το άχτι μου μιας και οι συζητήσεις εκεί είναι άμεσες. Βλέπω λοιπόν πολλές δημοσιεύσεις, ειδικά μιας νέας κοπέλας, που ίσως και να με διαβάζει όπου μας έχει πρήξει κυριολεκτικά τα @____@ με τα εθνικιστικά της μηνύματα. Θα την πάρει και θα την σηκώσει για αρχή και μετά θα την διαγράψω κι απο φίλη γιατί με ταράζουν οι εμμονές της και δεν ήμουν ποτέ της άποψης πως θα ξεσηκωθεί ο Έλληνας από τον καναπέ του, επειδή κάποιοι τον ώθησαν από το νετ. Οι επαναστάσεις ξεκινούν μέσα μας και μετα παίρνουν σάρκα και οστά στους δρόμους. Επαναστάσεις από το fb είναι για μένα επαναστάσεις του κώλου.
Συνεχίζουμε λίγο με τα της Μεγάλης Εβδομάδος. Κάθε μέρα στην εκκλησία γίνονται κάποια δρώμενα. Εγώ τα παρακολουθούσα μικρή γιατί με έσερνε η γιαγιά κάθε απόγευμα μαζί της και κάθε πρωί και κάθε βράδυ κλπ. Κάποτε ήξερα τα εγκώμια της Παναγίας απ' έξω. Κάποτε ντυνόμουν και μυροφόρα αλλά ας το αφήσουμε αυτό να σας το περιγράψω κάποια άλλη χρονιά. Αν και είχε πολύ πλάκα η όλη φάση. Άντε να σας δώσω μια μικρή γεύση. Εγώ πήγαινα στις μυροφόρες επειδή εκείνες τις μέρες έρχονταν στην εκκλησία οι πρόσκοποι της πόλης. Ειχα ερωτευτεί έναν και συνηθίζαμε να καθόμαστε κοντά κοντά. Εγώ μυροφόρα, με τον λευκό μανδύα και τη μωβ κορδέλα βαλμένη πλαγιαστά, κι εκείνος με τα χακί του και τα φουλάρια του τα σέξι. Γενικά με άναβαν από μικρή οι πρόσκοποι... (Μη γελάς εσύ...σε βλέπω...χαμένε!)
Εν συνεχεία όταν κάποτε ρώτησα τη γιαγιά μου τι δρώμενα θα βλέπαμε την τάδε Μεγάλη μέρα της Εβδομάδος στην εκκλησία, μου είχε σβουρήξει μια χαστούκα όλη δική μου! Δεν είναι δρώμενα η Σταύρωση του Κυρίου μας, ούρλιαζε. Εγώ όμως εκείνη τη χρονιά ειχα μάθει καινούρια λέξη από την εισαγωγή της τραγωδίας, κάπου στο γυμνάσιο. Τη λέξη δρώμενα. Κι ήθελα να κάνω την έξυπνη. Μετά την χαστούκα της γιαγιάς τα έκοψα αυτά τα εξυπνοπούλικα και σταμάτησα να κάνω γι' αρκετό καιρό την ξερόλα. Ωστόσο η λέξη δρώμενα, ακόμη και σήμερα θεωρώ πως ταιριάζει, έτσι όπως την είχα εννοήσει μικρή.
Αυτή η ανάρτηση θα έχει τον ατελείωτο γιατί όπως ηδη σας ενημέρωσα θα λείπω από Μ. Πέμπτη και μέχρι Τρίτη του Πάσχα. Θα πάω στα πανέμορφα Γιάννενα, στην όμορφη Πρέβεζα κι αν τα καταφέρω ίσως να πάω και μια βόλτα στην Κέρκυρα. Θα δείξει. Οπότε θα βγάλω το άχτι μου τώρα εδώ, γιατί δε θα έχω ούτε υπολογιστή μαζί, ούτε ίντερνετ, ούτε τίποτα.
Σήμερα είχε λαϊκή αγορά στη περιοχή μας. Είπα λοιπόν να πάω κι εγώ μια βόλτα να χαζέψω λίγο. Όχι ότι έχω ανάγκη. Μια χαρά έχω χαζέψει τόσα χρόνια αλλά είπα πως δεν κάνει κακό και λίγο ακόμη. Δε μιλάμε για πάγκους με αγγούρια, ντομάτες, μαρούλια, κρεμμύδια και λοιπά, μιλάμε για πάγκους με ρουχα, παπούτσια, τσάντες, εσώρουχα. Πανικός. Τέτοιο πράγμα είχα να δω από τότε που είχα επισκεφτεί το παζάρι της Ξάνθης. Δεν ξέρω για τις ποιότητες όλων αυτών των πραγμάτων, αλλά οι τιμές ήταν πολύ χαμηλές. Με χάλασε μόνο το γεγονός πως όλοι οι πάγκοι ανήκαν σε αθίγγανους. Δε ξέρω πόσα μαγαζιά παίζει να έχουν κλείσει από αυτούς τους πάγκους. Σκέφτηκα και τον Μαχαίρη που μας έλεγε να μην αγοράζουμε κινέζικα και να προτιμάμε τα μαγαζιά της γειτονιάς και τα ελληνικά προϊόντα και δεν αγόρασα τίποτα, παρόλο που μπήκα σε πειρασμό δυο τρεις φορές.
Ένα άλλο θέμα που με απασχολεί το τελευταίο διάστημα, είναι η όρεξή μου και η μουσική. Αλλά να τα πάρω ένα ένα. Ας ξεκινήσω από τη μουσική. Έχω πολύ καιρό να ακούσω ένα τραγούδι που να με αναταράξει. Να με ταξιδέψει. Να με κάνει να συγκινηθώ ή να κουνήσω το κώλο μου χορεύοντας με τη καρδιά μου, ή να με κάνει να προβληματιστώ, ή και να αγαπήσω ή να ξαναγαπήσω. Δεν είμαι και τρελή οπαδός της μουσικής. Μάλλον δεν είμαι ειδική οπαδός της μουσικής. Δηλαδή δεν γνωρίζω καλλιτέχνες, τίτλους και λοιπά. Αλλά ακούω πολύ ραδιόφωνο και αν μου αρέσει κάποιο κομμάτι, ψάχνω να το βρω και το λιώνω. Επίσης δε πιστεύω πως υπάρχουν είδη μουσικής. Πιστεύω πως υπάρχουν διαθέσεις και αυτιά. Αν κάτι ευχαριστεί το αυτί μου και η διάθεση μου δε το κλωτσά τότε πάει να πει πως αυτό το κάτι μου πάει.
Ας περάσουμε στην ορεξή μου τώρα. Το τελευταίο διάστημα έχω βαρεθεί να τρώω μαρούλι και τόνο. Κοντεύω να βγάλω λέπια και να μοιάζω πράσινη. Ξαφνικά μια μέρα, πήγα στο περίπτερο, αγόρασα δυο λάκτα με κέικ και τις τσάκισα σκεπτόμενη πόσο λατρεύω τη σοκολάτα και πόσο αγαπώ τον τρεμένς, που είναι ο μόνος που θα με καταλάβαινε. Αυτό λέγεται βουλιμία αν θες να ξέρεις. Αποφάσισα λοιπόν να μην το ξανακάνω! Όχι τουλάχιστον να τρώω δυο δυο τις λάκτα με κέικ. (Αν και είναι μικρές αυτές....αλλά θεϊκές.) Στη συνέχεια όποτε αποφάσιζα να κάνω παρασπονδία από την δίαιτα που καιρό ακολουθώ, αποφάσισα να πάρω μπάρες δημητριακών που τις θυμήθηκα από τον Αμερικλάνο που κάνει λέει διατροφή, τρομάρα του! Και πήγα που λέτε και αγόρασα μερικές. Αλλά όταν είδα τις θερμίδες πάνω στο χαρτάκι τους, τις χάρισα στον πατέρα μου ο οποίος τις έφαγε αγνοώντας σχεδόν τι τρώει. Μου ζήτησε να του εξηγήσω τι ακριβώς είναι, αλλά το έπαιξα πνιγμένη στις δουλειές κι εξαφανίστηκα από το πεδίο του. Τελικά διαπιστώνω πως δεν έχω όρεξη να φάω τίποτα πια. Μόνο λάκτα. Ξέρω πως δεν υπάρχει δίαιτα μόνο με σοκολάτα. Αλλά πραγματικά φέρτε μου όποιο φαγητό θέλετε, το πιο καλομαγειρεμένο, το πιο τέλειο, το πιο μαγικό. Όχι θα σας πω. Κόντεψα να ζητήσω από τη μάνα μου, δώρο για τα γενέθλιά μου, ένα ολόκληρο κουτί λάκτα με κέικ. Νομίζω πως έχω εθιστεί. Δε μπαίνω στον πειρασμό να τις φάω. Αλλά τις σκέφτομαι όλες. Ο εγκεφαλός μου έχει κολλήσει στην απίθανη αυτή γεύση. Η ζυγαριά ευτυχώς δεν ανεβαίνει. Οκ, με το να σκέφτεσαι τη λάκτα δε παίρνεις κιλά. Αλλά πιστεύω πως κάπως έτσι μπορεί να τρελαθεί κανείς. Πήρα λοιπόν μια μεγάλη απόφαση. Κάθε Κυριακή στις 3 το μεσημέρι θα τρώω μια λάκτα με κέικ. Τελεία και παύλα.
Και ολοκληρώνω αυτή την ανάρτηση-ζουρλομανδύα με ευχές για το Πάσχα. Σας εύχομαι υγεία και αγάπη, αισιοδοξία και υπομονή, ευτυχία και έρωτα. Καλή Ανάσταση μέσα μας κυρίως. Και Καλό Πάσχα! Να φάτε κοκορέτσια και γαρδουμπάκια και δε ξέρω κι εγώ τι άλλο. Να πάρετε τα βουνά και τα λαγκάδια και να κάνετε έρωτα στην φύση κάτω από τον ήλιο. Να περάσετε όμορφα και να χαμογελάτε.
Εμείς θα τα πούμε πάλι από Τρίτη μΠ (=μετά Πάσχα). Ως τότε περάστε όσο πιο κουλά γίνεται και να έρθετε μετά να μου τα πείτε όλα.
Φιλιά πολλά σε όλους.
Καλή Ανάσταση και Καλή Μάσα.
11 Απριλίου 2012
