Οι γονείς μου με χίλια βάσανα και στερώντας από τον εαυτό τους
κατόρθωσαν το ακατόρθωτο για την κοινωνική τάξη στην οποία βρίσκονταν:
Να με σπουδάσουν. Από μικρός ήμουν καλό μαθητής και συνεπής φοιτητής.
Ουδέποτε έμπλεξα με παρατάξεις και όλα αυτά τα παρασιτικά στοιχεία της
Σχολής μου, που το μόνο όφελος που θα μου προσέφεραν είναι ίσως να
έβρισκα πιο εύκολα κοπέλα.
Μετά την απόκτηση του πτυχίου μου αποφάσισα με τους γονείς μου να κάνω ένα μεταπτυχιακό για να προσθέσω ένα ακόμη εφόδιο στην προσπάθειά μου να βρω μια καλή δουλειά που να με κάνει πιο δημιουργικό και χρήσιμο πολίτη στη κοινωνία. Οι γονείς μου για δεύτερη φορά, παρά τα οικονομικά τους ζόρια με στήριξαν πληρώνοντας ενοίκιο αλλά και τη διαβίωσή μου στην Αθήνα για δυο ακόμη χρόνια. Εκείνοι μένουν στην επαρχία.
Τελειώνοντας το μεταπτυχιακό μου, έστειλα το βιογραφικό μου σε πάρα πολλές εταιρίες συναφείς και μη με το αντικείμενο των σπουδών μου, μα οι αρνήσεις έρχονταν η μία μετά την άλλη. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου σχεδόν κλαίγοντας και μου έλεγε με ένοχη φωνή: Θες παλικάρι μου να βάλω τον κουμπάρο μας να πει μια κουβέντα στον τάδε βουλευτή που τον ξέρει, μήπως μας ανοίξει μία θέση; Ήξερα πως αυτό ο πατέρας μου δεν θα το έκανε ποτέ και αισθάνθηκα γελοίος να τον βάλω σε αυτή τη διαδικασία., επιπλέον ένιωθα πως δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα αναγνωριζόταν η γνώση μου και μάλιστα αξιοκρατικά. Αρνήθηκα πανηγυρικά λέγοντας του ψέμματα πως συζητάω για κάποια δουλειά και θα δούμε τι θα γίνει.
Η υπεύθυνη καθηγήτρια μου στο μεταπτυχιακό, μου πρότεινε να βγω στο εξωτερικό και να με φέρει σε επαφή με γνωστούς της καθηγητές για να δουλέψω έξω. Αρνήθηκα γιατί θεώρησα πως στην Ελλάδα και δουλειά θα έβρισκα και θα βοηθούσα το τόπο μου και θα έκανα κι εγώ προκοπή. Μη με ρωτήσεις αν το μετάνιωσα! Λάβε ως δεδομένη απάντηση την θετική. Το σκυλομετανιωσα, αλλά αυτές οι ευκαιρίες, αν περάσουν δεν ξαναβρίσκονται.
Βρήκα μία δουλειά στην οποία δούλευα πολλές ώρες και πληρωνόμουν σαν ανειδίκευτος εργάτης. Οι γονείς μου δε ξέρανε τίποτα γι' αυτό. Για να μην τους στεναχωρήσω τους παραμύθιαζα πως η δουλειά ήταν καλή και άξιζε το κόπο. Ώσπου απολύθηκα σε έξι μήνες και άρχισα να ξαναψάχνω. Έκανα δουλειές του ποδαριού ίσα για να επιβιώνω μα οι απολύσεις πέφταν βροχή ακόμη κι από την πιο άσχετη δουλειά που αποφάσιζα να κάνω. Από ένα σημείο κι εξής όσο κι αν έψαχνα δεν έβρισκα τίποτα και έπαψα να ελπίζω.
Άρχισα το διδακτορικό μου και κοντεύω να το τελειώσω. Δεν μου αξίζει μια τέτοια τύχη. Έχω διαβάσει πολύ στη ζωή μου και θα μπορούσα να προσφέρω πολλά στη χώρα μου, σε μια χώρα όμως που με έχει απαξιώσει και συνεχίζει να με υποτιμά και να με ξεγελά, ενώ ξέρω πως πολλοί άνθρωποι βρήκαν δουλειές και μάλιστα με πάρα πολλές απολαβές γιατί είχαν γνωστό γνωστού υπουργού ή βουλευτού ενώ δεν είχαν ούτε τα προσόντα, ούτε τις γνώσεις γι' αυτές τις θέσεις. Ίσως κι εγώ να μπορούσα να βρω έτσι μια δουλειά, αλλά υπάρχουν και ηθικοί κανόνες σε κάποιους από τους ανθρώπους, που αν τους καταπατήσουν χάνουν τον αυτοσεβασμό τους. Τέτοιοι είναι οι γονείς μου και τέτοιος έγινα κι εγώ.
Δε μου αρέσει να γλύφω και να παρακαλάω, να υποχρεώνομαι να χαραμίζω τη ψήφο μου επειδή κάποιος κάπου κάποτε αποφάσισε να πρεσβεύσει πως έχει μια θέση και για μένα τον κακομοίρη. Δεν είμαι κακομοίρης. Είμαι 30 ετών, γεμάτος ενέργεια, γεμάτος όνειρα και γεμάτος δημιουργικότητα. Αν η χώρα μου δεν τα έχει ανάγκη αυτά τα στοιχεία, τότε κάπως θα πρέπει να τα ξοδεψω κι εγω, ίσως σε μια άλλη χώρα.
Δεν θα εγκαταλείψω το Σύνταγμα. Ίσως με τους Αγανακτισμένους ενωμένους, να καταφέρουμε να απομακρύνουμε όλα αυτά τα λαμόγια που κατάφεραν τόσα χρόνια εκείνο που εξαρχής στόχευαν: απαξίωση και απαιδευσιά έτσι ώστε να χειραγωγούν πρόβατα. Αν η κίνηση αυτή δε φέρει αποτέλεσμα, θα φύγω στο εξωτερικό, τουλάχιστον να μην νιώθω πως ζω σε μια χώρα που όχι μόνο δε σεβεται εμένα αλλά ούτε τις προσπάθειες των γονιών μου. Αν και νομίζω πως αυτή τη φορά τα πράγματα θα πάνε καλά. Είμαστε εδώ, προτείνουμε λύσεις, οργανωνόμαστε, μήπως επιτέλους ανατείλλει σε αυτό το τόπο η αξιοκρατία και πολλά άλλα.
ΥΓ Σκέψεις ενός ακόμη Αγανακτισμένου
30 Μαΐου 2011
Μετά την απόκτηση του πτυχίου μου αποφάσισα με τους γονείς μου να κάνω ένα μεταπτυχιακό για να προσθέσω ένα ακόμη εφόδιο στην προσπάθειά μου να βρω μια καλή δουλειά που να με κάνει πιο δημιουργικό και χρήσιμο πολίτη στη κοινωνία. Οι γονείς μου για δεύτερη φορά, παρά τα οικονομικά τους ζόρια με στήριξαν πληρώνοντας ενοίκιο αλλά και τη διαβίωσή μου στην Αθήνα για δυο ακόμη χρόνια. Εκείνοι μένουν στην επαρχία.
Τελειώνοντας το μεταπτυχιακό μου, έστειλα το βιογραφικό μου σε πάρα πολλές εταιρίες συναφείς και μη με το αντικείμενο των σπουδών μου, μα οι αρνήσεις έρχονταν η μία μετά την άλλη. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο ο πατέρας μου σχεδόν κλαίγοντας και μου έλεγε με ένοχη φωνή: Θες παλικάρι μου να βάλω τον κουμπάρο μας να πει μια κουβέντα στον τάδε βουλευτή που τον ξέρει, μήπως μας ανοίξει μία θέση; Ήξερα πως αυτό ο πατέρας μου δεν θα το έκανε ποτέ και αισθάνθηκα γελοίος να τον βάλω σε αυτή τη διαδικασία., επιπλέον ένιωθα πως δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα αναγνωριζόταν η γνώση μου και μάλιστα αξιοκρατικά. Αρνήθηκα πανηγυρικά λέγοντας του ψέμματα πως συζητάω για κάποια δουλειά και θα δούμε τι θα γίνει.
Η υπεύθυνη καθηγήτρια μου στο μεταπτυχιακό, μου πρότεινε να βγω στο εξωτερικό και να με φέρει σε επαφή με γνωστούς της καθηγητές για να δουλέψω έξω. Αρνήθηκα γιατί θεώρησα πως στην Ελλάδα και δουλειά θα έβρισκα και θα βοηθούσα το τόπο μου και θα έκανα κι εγώ προκοπή. Μη με ρωτήσεις αν το μετάνιωσα! Λάβε ως δεδομένη απάντηση την θετική. Το σκυλομετανιωσα, αλλά αυτές οι ευκαιρίες, αν περάσουν δεν ξαναβρίσκονται.
Βρήκα μία δουλειά στην οποία δούλευα πολλές ώρες και πληρωνόμουν σαν ανειδίκευτος εργάτης. Οι γονείς μου δε ξέρανε τίποτα γι' αυτό. Για να μην τους στεναχωρήσω τους παραμύθιαζα πως η δουλειά ήταν καλή και άξιζε το κόπο. Ώσπου απολύθηκα σε έξι μήνες και άρχισα να ξαναψάχνω. Έκανα δουλειές του ποδαριού ίσα για να επιβιώνω μα οι απολύσεις πέφταν βροχή ακόμη κι από την πιο άσχετη δουλειά που αποφάσιζα να κάνω. Από ένα σημείο κι εξής όσο κι αν έψαχνα δεν έβρισκα τίποτα και έπαψα να ελπίζω.
Άρχισα το διδακτορικό μου και κοντεύω να το τελειώσω. Δεν μου αξίζει μια τέτοια τύχη. Έχω διαβάσει πολύ στη ζωή μου και θα μπορούσα να προσφέρω πολλά στη χώρα μου, σε μια χώρα όμως που με έχει απαξιώσει και συνεχίζει να με υποτιμά και να με ξεγελά, ενώ ξέρω πως πολλοί άνθρωποι βρήκαν δουλειές και μάλιστα με πάρα πολλές απολαβές γιατί είχαν γνωστό γνωστού υπουργού ή βουλευτού ενώ δεν είχαν ούτε τα προσόντα, ούτε τις γνώσεις γι' αυτές τις θέσεις. Ίσως κι εγώ να μπορούσα να βρω έτσι μια δουλειά, αλλά υπάρχουν και ηθικοί κανόνες σε κάποιους από τους ανθρώπους, που αν τους καταπατήσουν χάνουν τον αυτοσεβασμό τους. Τέτοιοι είναι οι γονείς μου και τέτοιος έγινα κι εγώ.
Δε μου αρέσει να γλύφω και να παρακαλάω, να υποχρεώνομαι να χαραμίζω τη ψήφο μου επειδή κάποιος κάπου κάποτε αποφάσισε να πρεσβεύσει πως έχει μια θέση και για μένα τον κακομοίρη. Δεν είμαι κακομοίρης. Είμαι 30 ετών, γεμάτος ενέργεια, γεμάτος όνειρα και γεμάτος δημιουργικότητα. Αν η χώρα μου δεν τα έχει ανάγκη αυτά τα στοιχεία, τότε κάπως θα πρέπει να τα ξοδεψω κι εγω, ίσως σε μια άλλη χώρα.
Δεν θα εγκαταλείψω το Σύνταγμα. Ίσως με τους Αγανακτισμένους ενωμένους, να καταφέρουμε να απομακρύνουμε όλα αυτά τα λαμόγια που κατάφεραν τόσα χρόνια εκείνο που εξαρχής στόχευαν: απαξίωση και απαιδευσιά έτσι ώστε να χειραγωγούν πρόβατα. Αν η κίνηση αυτή δε φέρει αποτέλεσμα, θα φύγω στο εξωτερικό, τουλάχιστον να μην νιώθω πως ζω σε μια χώρα που όχι μόνο δε σεβεται εμένα αλλά ούτε τις προσπάθειες των γονιών μου. Αν και νομίζω πως αυτή τη φορά τα πράγματα θα πάνε καλά. Είμαστε εδώ, προτείνουμε λύσεις, οργανωνόμαστε, μήπως επιτέλους ανατείλλει σε αυτό το τόπο η αξιοκρατία και πολλά άλλα.
ΥΓ Σκέψεις ενός ακόμη Αγανακτισμένου
30 Μαΐου 2011
