Σκέψεις ενός Αγανακτισμένου (ΙΙΙ)

Στα 70 μου χρόνια, συνταξιούχος του ΟΓΑ ( 250 ευρώ σύνταξη παίρνω δηλαδή, μη φανταστείς κανένα τρελό ποσό), γράφτηκα στα ΚΑΠΗ για να τρώω ενα πιάτο φαγητό. Κλείσανε τα ΚΑΠΗ και πήγαινα στα συσσίτια της εκκλησίας. Εκεί μαζεύονταν και Πακιστανοί. Έπρεπε να φάνε κι αυτοί κάτι, έτσι δεν είναι; Είναι άνθρωποι κι αυτοί.

Οι κάτοικοι της περιοχής κάνανε παράπονα στην εκκλησία πως εξαιτίας των συσσιτίων μαζεύονταν πολλοί ξένοι. Και τα συσσίτια κόπηκαν. Την Συνταξή μου τη δίνω στα φάρμακα μου. Τρώω ό,τι να' ναι. Από ένα κουλούρι τη μέρα ως και φλούδες από τα σκουπίδια. Υπάρχουν κάποιοι καλοί άνθρωποι που τα αποφάγια τους τα τοποθετούν καθαρά καθαρά μέσα σε σακούλες ή σε πλαστικά μπολ και τα βρίσκουμε ανέγγιχτα. Πάσχα κάνω όταν βρίσκω τέτοια μεζεδάκια.

Παρακαλάω το Θεό να με πάρει μαζί του, να βρω τη γυναίκα μου που με άφησε πριν δυο χρόνια. Ευτυχώς να λες παιδί μου, που δεν έχουμε παιδιά. Θα έφευγα με ένα βάρος στα σπλάχνα μου, για το που αφήνω το παιδί μου, πεθαίνοντας. Μην εγκαταλείψετε τις προσπάθειες σας. Μπορεί να μην είμαι κάθε μέρα εδώ κοντά σας, αλλά είμαι με το μέρος σας και σας έχω στη καρδιά μου.

1 Ιουνίου 2011