Ιώσεως μπούρδες

Πόση μύξα αγαπημένη μου μύτη θα χύσεις απόψε; Να ξέρω να μην αποκοιμηθώ και σκάσω από το μπούκωμα. Αχ, πρώτη φορά που μου έφερε η γειτόνισσα σπανακόπιτα και δεν την είχα μυρίσει ήδη. Ήταν δώρο ξαφνικό, ενώ συνήθως τη μυρίζω και περιμένω πως και πως την ώρα και τη στιγμή που θα χτυπήσει το κουδούνι και θα γεμισει το σπίτι μου μυρωδιές από άνηθο κλπ και το στόμα μου από σάλια.

Είχα κάποτε έναν γκόμενο που του άρεσε η σπανακόπιτα. Εγώ φυσικά δεν ήξερα να φτιάχνω αλλά όποτε έφτιαχνε η μάνα μου ή μου έστελνε η θεία ή η γειτόνισσα, αυτός έκανε πάρτυ. Μετά με χώρισε γιατί θεώρησε απαράδεκτο να ξέρω ότι του αρέσει η σπανακόπιτα και να μη τη μαθαίνω να τη φτιάχνω. Κι εγώ είχα χαρεί γιατί κουράστηκα να ακούω πως δε ξέρω να μαγειρεύω και μπλα μπλα μπλα.

Ο Αριστοτέλης λέει πως το καλύτερο όλων των πραγμάτων είναι η μεσότητα. Αλλά εγώ κάπου άκουσα να λέγεται πως κάποιες γυναίκες έμαθαν να ανοίγουν τα μυαλά τους και άλλες έμαθαν να ανοίγουν τα πόδια τους. Αναζητώ το μέσο σε αυτή τη κατάσταση αλλά αν κρίνω από τον εαυτό μου και από γυναίκες που με περιστοιχίζουν δυσκολεύομαι να βρω τη μεσότητα. Το μ...νί σέρνει καράβι, το μυαλό σέρνει τίποτα;

Μου έχει λείψει πολύ ένας παλιός blogger, ο Κανιβαλλος. Που να χάθηκε ρε παιδάκι μου; Έγραφε ωραία και δυναμικά ποστάκια. Αν με διαβάζει τον παρακαλώ να επανέλθει δριμύτερος. Άσε που ήταν ο μόνος ίσως που δεν παρεξηγούσε ποτέ όσα έγραφα. Κι άλλοι παλιοί μου λείπουν αλλά ας μη το πιάσω αυτό το θέμα γιατί θα επανέλθει η κατάθλιψη που με βία συγκρατώ σε καταστολή. Ας είναι.

Και κλείνω με την ερώτηση της νύχτας, ας απαντήσετε παρακαλώ με το χέρι στη καρδιά γιατί με ταλανίζει ένα μέγιστο ερώτημα που αφορά σε ζήτημα ζωής και θανάτου.

Να κάνω το μεγάλο βήμα ή να περιμένω λίγο ακόμη;