Πριν
δυο μήνες τον γνώρισα. Εκείνος βρισκόταν πίσω από τη μεγάλη τζαμαρία
και χαμογελούσε ανέμελα. Εγώ από την άλλη πλευρά σα χάνος τον κοιτούσα.
Μα τω Δία, δεν είχα ξαναδεί πιο ωραίο άντρα. Είναι μερικοί άντρες
αντικειμενικά όμορφοι. Μερικοί άλλοι αντικειμενικά δε βλέπονται και
κάποιοι δεν σε γοητεύουν παρά με το μυαλό τους. Κι εκεί θέλει λίγο χρόνο
για να το αντιληφθείς. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες. Αλλά προς
το παρόν το λεσβιακό κομμάτι δεν το έχω αγγίξει ως Coύλα, παρόλο που
πιστεύω στο ερμαφρόδιτο της ψυχής. Ας επανέλθω στους άντρες. Μάλλον στον
συγκεκριμένο άντρα που μου πήρε τα μυαλά μιας και ανήκει στη πρώτη
κατηγορία αντρών. Είναι όμορφος. Κούκλος. Και πολύ σέξι.
Οι
ματιές μας διασταυρώθηκαν ξανά μετά από περίπου 45 μέρες. Ναι, τις
μετρούσα. Για τόσο πάθος μιλάμε. Συναντηθήκαμε στο σπίτι του. Μη ρωτάτε
τα πως και τα γιατί. Με λίγη μαεστρία κατάφερα και πήγα σπίτι του. Μη
βιαστείτε να με κρίνετε. Αν θες κάτι πολύ, δε περιμένεις κανένα
γαμοσύμπαν να συνωμοτήσει. Παίρνεις το κώλο σου και πας να κατακτήσεις
αυτό που θες. Όλα τα άλλα είναι μπούρδες. Αρχίσαμε λοιπόν να φιλιόμαστε.
Μιλάμε για φιλιά παθιασμένα. Φιλιά δίχως αύριο. Εγώ που γενικά είμαι
ακατάδεκτη στα φιλιά, σε εκείνον όχι μόνο δε μπορούσα να αντισταθώ, αλλά
τον φιλούσα κι εγώ συνέχεια.
Λένε
πως τα φιλιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού είναι το κάτι άλλο. Μόλις
ανακάλυψα λοιπόν την αδυναμία του αυτή, δε σταματούσα να τον φιλάω.
Έμεινα σπίτι του περίπου μια εβδομάδα. Και κάναμε πολλά πράγματα μαζί.
Κοιμόμασταν αγκαλιά, τρώγαμε αγκαλιά, κάναμε μπανάκι αγκαλιά. Το
καλύτερο απ' όλα ήταν όταν έχωνε το προσωπό του, αχ αυτό το υπέροχο
μελαχροινό πρόσωπο, στο στήθος μου. Ακουμπούσε εκεί το κεφάλι του και
ένιωθα πως κάπου τότε μπορούσε και να τελειώσει ο κόσμος. Ήταν το άλλο
μου μισό. Ήταν ο έρωτάς μου, ο αγιάτρευτος. Η αδυναμία μου η αιώνια. Μια
γυναίκα μόνο μια φορά ερωτεύεται στ' αλήθεια. Και να, εμένα μου έτυχε.
Ζήσαμε
υπέροχες στιγμές μαζί. Πηγαίναμε για καφέ, μου ψιθύριζε στο αυτί τα
διάφορά του και μου έδειχνε τόση εμπιστοσύνη που σχεδόν αφηνόταν πάνω
μου. Παραδινόταν. Όταν τρώγαμε είχε ένα θέμα. Φούσκωνε πολύ γρήγορα και
πονούσε η κοιλιά του. Έπιανε το κεφάλι του και τραβούσε τα μαλλιά του,
αχ αυτά τα μελαχροινά μαλλιά του. Κι έπειτα με κοιτούσε μέσα στα μάτια
ικετεύοντας για αγκαλιά και για άραγμα στο στήθος μου. Έτσι κάπως
χαλάρωνε και σιγοψιθύριζε: Τι έφαγα πάλι ρε πούστη μου...
Μόλις
τέλειωσε η μια εβδομάδα της κοινής μας ζωής αναγκαστήκαμε να χωρίσουμε.
Εγώ πήγα στο πατρικό μου κι εκείνος στο εξοχικό της γιαγιάς του, μαζί
με την οικογένειά του. Τους γονείς του και την αδερφή του. Όμως σε πολύ
σύντομο χρονικό διάστημα, και αφού μου έστειλε ένα μήνυμα στο κινητό μου
λέγοντας: Πόσο μου λείπει η αγκαλιά σου... αποφάσισε και ήρθε να
με βρει. Ήταν απόφαση από κοινού να τον φιλοξενήσω στο πατρικό μου. Δε
θα μπορούσαμε να κοιμόμαστε μαζί γιατί θα διναμε στόχο, κι έτσι
τακτοποιήθηκε στον ξενώνα μας. Όμως κρυφά βρισκόμασταν οι δυο μας,
ανταλλάζαμε βλεμματα στα κλεφτά και φιλιά στα ακόμη πιο κλεφτά και πάλι
χωνόταν στην αγκαλιά μου για πολύ ώρα. Μέχρι να μας διακόψει η ώρα του
φαγητού. Αυτή η γαμοώρα που μετά πάλι φούσκωνε και σαν αρχαίος τραγωδός
έπιανε τα μαλλιά του τα τραβούσε, βόγκαγε και ψιθύριζε: Τι έφαγα πάλι ρε πούστη μου...
Κι
ύστερα ήρθε ο Δεκαπενταύγουστος. Ενώ περάσαμε μαζί το πρωινό της
γιορτής και από την παραμονή ξεφαντώσαμε στο πανηγύρι της πόλης μου,
τρώγοντας γουρουνοπούλα και κάνοντας άπειρες βόλτες, κι ενώ ανήμερα της
Παναγίας φάγαμε μαζί και περάσαμε ώρες πολλές αγκαλιασμένοι, το ίδιο
απόγευμα έφυγε. Και με άφησε. Και ράγισε η καρδιά μου. Δεν μπορούσα να
ζήσω πλέον χωρίς αυτόν. Ήταν ο έρωτάς μου, ο αγιάτρευτος. Ο έρωτάς μου ο
μεγάλος. Ο έρωτας ο ανίκητος στη μάχη. Και το όνομα αυτού Έρωτας....
ΥΓ Ο Έρωτας
είναι το ένα από τα διδυμάκια της ξαδέρφης μου Catinas, μηνών 2
περίπου. Μπήκε μέσα στη ψυχή μου και δε θα βγει από εκεί μέχρι να γεράσω
και να ψοφήσω. Κι αυτός και η αδερφούλα του η όμορφη. Τα δίδυμα
ανιψάκια μου, μαζί με την Αιμιλία μας, είναι ο λόγος που χαμογελάω, που
χαμογελάμε. Είναι το μέλλον και η αιτία για να φτιάξουμε ένα κόσμο
καλύτερο για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Να μας ζήσουν λοιπόν, με υγεία,
υγεία και υγεία. Η αγάπη εννοείται και είναι αδιαπραγμάτευτη.
ΥΓ2
Είχα ξανακάνει αναφορά για τα δίδυμα της ξαδέρφης Catinas. Πέθανε η
γιαγιά τους λίγες ώρες πριν γεννηθούν. Όμως εδώ δε μιλάμε για θανάτους,
παρά μόνο για ΖΩΗ.
22 Αυγούστου 2012
