Κέρκυρα 2010, όπως λέμε, Καλοκαίρι 2010! Τελευταία μέρα στο νησί κι όλα
ανατράπηκαν! Εκεί που οι δυο φίλες σάπιζαν στον ήλιο, στους καφέδες και
στις βόλτες, συνέβη το πιο κουλό που θα μπορούσε να συμβεί! Μια κηδεία!
Πέθανε η σπιτονοικοκυρά της φίλης και είχαμε και κηδείες και μαυρίλες και πικρούς καφέδες και ωραία παιδιά της συγχωρεμένης που ήταν και κουκλιά και έμειναν και ορφανά! 'Αντε τώρα εσύ να φλερτάρεις μεσούσης κηδείας! Δε γίνεται! Ή θα σε πουν πουτάνα ή θα σε πουν πουτάνα!
Η σπιτονοικοκυρά ετών 65 νεότατη άφησε πίσω 3 γιους! Ο ένας παντρεμένος με τρία μικρά μπεμπέ Λιλή, ο δεύτερος αρραβωνιασμένος και ο τρίτος free to go! Μα τι τρίτος ήταν αυτός; Τον χαλβαδιαζε η φίλη μου από τότε που εγκαταστάθηκε στο νησί μόνιμα, αλλά αυτός ανήκει στη κατηγορία των αντρών που ανήκουν σε όλο το γυναικείο πληθυσμό! Σαν τον Σάκη ένα πράγμα, προτού γίνει οικογενειάρχης!
Και ενώ εμείς προσπαθούσαμε να χαλαρώσουμε στο μπαλκόνι, λίγο μετά το απογευματινό μας μπάνιο και λίγο πριν την έξοδο για ποτά, ακούμε να θρηνεί το σύμπαν κάτω από τα πόδια μας, δηλαδή στον απο κάτω όροφο! Κατεβαίνουμε να δούμε τι συμβαίνει και ερχόμαστε μούρη με μούρη με το πτώμα της σπιτονοικοκυράς γερμένο σε μια καρέκλα!
Ένας πανικός στο σπίτι, άλλοι να τρέχουν για να καλέσουν το γραφείο τελετών, άλλοι να καθαρίζουν το σπίτι και άλλοι να σκουπίζουν τα δάκρυά τους! Η φίλη μου, μου εξήγησε πως η συγχωρεμένη είχε στη κατοχή της το μισό νησί και ήταν πολλοί αυτοί που είχαν συμφέροντα να είναι εκεί τη στιγμή εκείνη και να παρηγορούν τα παιδιά της ή να κάνουν ο,τιδήποτε χρειαζόταν να γίνει αυτές τις μέρες! Επίσης μου εξήγησε πως το νοίκι που έδινε ήταν τσιμπημένο για ένα σπίτι που δεν το νοικιάζεις για διακοπές αλλά για όλο το χρόνο!
Δε μπόρεσα να στεναχωρηθώ ούτε μια στιγμή για μια γυναίκα που δεν ήξερα καθόλου και απορώ με αυτούς τους ανθρώπους που συγκινούνται με το παραμικρό όταν μαθαίνουν κακά μαντάτα για ανθρώπους που τους ξέρουν απλώς φατσικά. Ακόμη περισσότερο εκνευρίζομαι με εκείνους που εφευρίσκουν τρόπους για να βγάλουν σώνει και καλά τον νεκρό, καλό τους φίλο, περιγράφοντας πως λίγο πριν είχαν μιλήσει μαζί του, ή τον είχαν δει να περνάει από το τάδε μέρος, την τάδε ώρα, με το τάδε ρούχο και το τάδε βρακί!
Το τρίτο το καλό, εμφανώς στεναχωρημένο το κρατήσαμε όλη νύχτα στο σπίτι της φίλης, (άλλο που δεν ήθελε κι αυτό) και πίναμε μαζί καφεδάκια με παξιμαδάκια για να του πάνε τα φαρμάκια κάτω! Στη συνέχεια ήρθαν και τα άλλα αδερφια και οι γυναικες τους και τα παιδιά τους και γίναμε μια ωραία παρέα! Και να μας έχει πιάσει όλους ένα σπαστικό γέλιο...που δεν μπορώ να το περιγράψω τώρα γιατί θα με πείτε κυνική!
Την επόμενη μέρα στη κηδεία, δεν είχα τι να φορέσω! Έβαλα ένα μαύρο φόρεμα, που το πήρα μαζί για clubing, αλλά κατέληξε για κηδεία! Δε βαριέσαι! Αυτά έχει η ζωή! Κι ο θάνατος μέσα στη ζωή είναι! Μετά το πέρας της τελετής, κι αφού θαυμάζαμε στα κλεφτά με τη φίλη το τρίτο το καλό το οποίο παρεπιπτόντως ήταν ακόμη πιο όμορφο κλαιόμενο, αποχωρήσαμε για το σπίτι!
Τα αδέρφια, μας ευχαρίστησαν που καταφέραμε να απαλύνουμε λίγο το πόνο τους το προηγούμενο βράδυ και αλλάξαμε τηλεφωνα όλοι με όλους!
Κάπως έτσι οι διακοπές στην Κέρκυρα τελείωσαν!
Θεός σχωρέστην, να ζήσουνε να την θυμούνται!
Ζωή σε μας
8 Αυγούστου 2010
Πέθανε η σπιτονοικοκυρά της φίλης και είχαμε και κηδείες και μαυρίλες και πικρούς καφέδες και ωραία παιδιά της συγχωρεμένης που ήταν και κουκλιά και έμειναν και ορφανά! 'Αντε τώρα εσύ να φλερτάρεις μεσούσης κηδείας! Δε γίνεται! Ή θα σε πουν πουτάνα ή θα σε πουν πουτάνα!
Η σπιτονοικοκυρά ετών 65 νεότατη άφησε πίσω 3 γιους! Ο ένας παντρεμένος με τρία μικρά μπεμπέ Λιλή, ο δεύτερος αρραβωνιασμένος και ο τρίτος free to go! Μα τι τρίτος ήταν αυτός; Τον χαλβαδιαζε η φίλη μου από τότε που εγκαταστάθηκε στο νησί μόνιμα, αλλά αυτός ανήκει στη κατηγορία των αντρών που ανήκουν σε όλο το γυναικείο πληθυσμό! Σαν τον Σάκη ένα πράγμα, προτού γίνει οικογενειάρχης!
Και ενώ εμείς προσπαθούσαμε να χαλαρώσουμε στο μπαλκόνι, λίγο μετά το απογευματινό μας μπάνιο και λίγο πριν την έξοδο για ποτά, ακούμε να θρηνεί το σύμπαν κάτω από τα πόδια μας, δηλαδή στον απο κάτω όροφο! Κατεβαίνουμε να δούμε τι συμβαίνει και ερχόμαστε μούρη με μούρη με το πτώμα της σπιτονοικοκυράς γερμένο σε μια καρέκλα!
Ένας πανικός στο σπίτι, άλλοι να τρέχουν για να καλέσουν το γραφείο τελετών, άλλοι να καθαρίζουν το σπίτι και άλλοι να σκουπίζουν τα δάκρυά τους! Η φίλη μου, μου εξήγησε πως η συγχωρεμένη είχε στη κατοχή της το μισό νησί και ήταν πολλοί αυτοί που είχαν συμφέροντα να είναι εκεί τη στιγμή εκείνη και να παρηγορούν τα παιδιά της ή να κάνουν ο,τιδήποτε χρειαζόταν να γίνει αυτές τις μέρες! Επίσης μου εξήγησε πως το νοίκι που έδινε ήταν τσιμπημένο για ένα σπίτι που δεν το νοικιάζεις για διακοπές αλλά για όλο το χρόνο!
Δε μπόρεσα να στεναχωρηθώ ούτε μια στιγμή για μια γυναίκα που δεν ήξερα καθόλου και απορώ με αυτούς τους ανθρώπους που συγκινούνται με το παραμικρό όταν μαθαίνουν κακά μαντάτα για ανθρώπους που τους ξέρουν απλώς φατσικά. Ακόμη περισσότερο εκνευρίζομαι με εκείνους που εφευρίσκουν τρόπους για να βγάλουν σώνει και καλά τον νεκρό, καλό τους φίλο, περιγράφοντας πως λίγο πριν είχαν μιλήσει μαζί του, ή τον είχαν δει να περνάει από το τάδε μέρος, την τάδε ώρα, με το τάδε ρούχο και το τάδε βρακί!
Το τρίτο το καλό, εμφανώς στεναχωρημένο το κρατήσαμε όλη νύχτα στο σπίτι της φίλης, (άλλο που δεν ήθελε κι αυτό) και πίναμε μαζί καφεδάκια με παξιμαδάκια για να του πάνε τα φαρμάκια κάτω! Στη συνέχεια ήρθαν και τα άλλα αδερφια και οι γυναικες τους και τα παιδιά τους και γίναμε μια ωραία παρέα! Και να μας έχει πιάσει όλους ένα σπαστικό γέλιο...που δεν μπορώ να το περιγράψω τώρα γιατί θα με πείτε κυνική!
Την επόμενη μέρα στη κηδεία, δεν είχα τι να φορέσω! Έβαλα ένα μαύρο φόρεμα, που το πήρα μαζί για clubing, αλλά κατέληξε για κηδεία! Δε βαριέσαι! Αυτά έχει η ζωή! Κι ο θάνατος μέσα στη ζωή είναι! Μετά το πέρας της τελετής, κι αφού θαυμάζαμε στα κλεφτά με τη φίλη το τρίτο το καλό το οποίο παρεπιπτόντως ήταν ακόμη πιο όμορφο κλαιόμενο, αποχωρήσαμε για το σπίτι!
Τα αδέρφια, μας ευχαρίστησαν που καταφέραμε να απαλύνουμε λίγο το πόνο τους το προηγούμενο βράδυ και αλλάξαμε τηλεφωνα όλοι με όλους!
Κάπως έτσι οι διακοπές στην Κέρκυρα τελείωσαν!
Θεός σχωρέστην, να ζήσουνε να την θυμούνται!
Ζωή σε μας
8 Αυγούστου 2010
