Από τα 120 στα 40

Αυτή η εβδομάδα κύλησε απίστευτα κουλά. Άρχισα να δουλεύω μετά το σπάσιμο του ποδιού μου. Βρήκα τους ωραίους ρυθμούς που σε κάνουν να νιώθεις δημιουργικό όν, αυτούς που δε προλαβαίνεις ούτε να κλάσεις, κι ένιωσα και πάλι ένας χρήσιμος πολίτης αυτής της ρημαδοκοινωνίας. Το περπάτημα που έριξα αυτές τις μέρες δεν θα το είχα ρίξει ούτε αν δεν είχα μείνει ακίνητη 40 περίπου μέρες. Όμως οι δουλειές δε περιμένουν. Σε θέλουν απίκο. Και ειδικά όταν περπατάς στο κέντρο της Αθήνας...εκεί γίνονται όλα πιο ενδιαφέροντα.

Ένα όμορφο γλυκό απόγευμα λοιπόν, αποφάσισε η Coula μας να ψάξει να βρει κάποια βιβλία, απαραίτητα εργαλεία για την δουλειά της αλλά και για την εμμονή της να σπουδάζει εκεί που οι άλλοι ήδη κάνουν τα πλάνα τους για μια τρελή τρελή οικογένεια. Άλλοι μαζεύουν τη προίκα της μπεμπέ λιλή ενώ εγώ μαζεύω πτυχία. Ξέρω πως ούτε και θα τα κορνιζάρω καλά καλά γιατί έχει περάσει ο καιρός που τα πολλά πτυχία σου δίνουν και αξία. Τώρα όποιος ακούει πολλά πτυχία σε στέλνει στο γεροδιάολο με πληρωμένο εισιτήριο και μάλιστα χωρίς αλέ ρετούρ!
Ωστόσο η μυρωδιά του φρεσκοαγορασμένου βιβλίου μπορει να προκαλέσει ακόμη και οργασμό σε μερικά ατομα. Από αυτά είναι και η Coula!
Προχωρώντας λοιπόν σε δοξασμένες οδούς του κέντρου που τα μαγαζιά σφύζουν από βιβλία, ακούω πίσω μια φωνή.
-Coula, Coulita....

Γυρνάω να δω ποιος φωνάζει, ποιος πληγώνει τη σιωπή και αντικρύζω μια άγνωστη κοπέλα. Με τη πρώτη ματιά σκέφτηκα πως φωνάζει άλλη Coulα (βλέπεις έχει γεμίσει ο τόπος από δαύτες) και κάνω να φύγω! Όμως η φωνή επέμενε. Ρίχνω δεύτερη ματιά και αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως δεν επικοινωνώ με το περιβάλλον μου! Ποια είναι αυτή που με φωνάζει; Ποια είσαι κυρία μου; Ποια είσαι καλή μου; Με τη τρίτη....διακρίνω την...(ας την πούμε) Αλίκη.

Την Αλίκη την είχα πρωτογνωρίσει στο τελευταίο έτος των σπουδών μου. Ήταν αρκετά χρόνια μεγαλύτερη απο εμάς, είχε παρατήσει το πανεπιστήμιο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και επανήλθε για να πάρει το πτυχίο της. Σε κάποιο σεμινάριο είχαμε έρθει πιο κοντά εξαιτίας κάποιας εργασίας και είχαμε μιλήσει και λίγο πιο προσωπικά. Η Αλίκη ήταν ιδιαιτερη περίπτωση ανθρώπου! Δεν πολυμιλούσε, δε πολυγελούσε, δε πολυκαταλάβαινε. Ζύγιζε λίγο παραπάνω από 120 κιλά και μέσα από κάποιες συζητήσεις μας, μου είχε μιλήσει για τους φόβους της, για τις ανασφάλειες της, για τα προβλήματα στις σχέσεις της αλλά και σε εκείνα με τον ίδιο τον εαυτό της. Σκεφτόταν από τότε να κάνει κάποιες χειρουργικές επεμβάσεις για να αδυνατίσει.

Πήραμε τα πτυχία μας, οι δρόμοι μας άλλαξαν και τα χρόνια πέρασαν. Και να'μαι τώρα εγώ στο κέντρο φορτωμένη με βιβλία, να έχω την Αλίκη απέναντί μου. Ήταν με τη μαμά της....και ζύγιζε λίγο λιγότερο από 40 κιλά. Μόλις την είδα, και ειδικά μόλις την κατάλαβα, μου ήρθε να παρατήσω τις τσάντες μου στη μέση του δρόμου και να πέσω κάτω και να χτυπηθώ στο κλάμα. Μα συγκρατήθηκα, την πλησίασα, την αγκάλιασα και κάτσαμε και οι 3 για ένα καφεδάκι. Εκείνη δε μπορούσε ούτε να μιλήσει, ούτε να χαμογελάσει, ούτε να περπατήσει. Την έσερνε κυριολεκτικά η μητέρα της.

Μου είπε πως είχε κάνει τρεις χειρουργικές επεμβάσεις με σκοπό να αδυνατίσει. Οι δυο πρώτες απέτυχαν γιατί όσο να' ναι θέλει και προσωπικό αγώνα για να έχεις αποτέλεσμα και η Αλίκη δεν ήταν διατεθειμένη γι' αυτό! Ήθελε να ξυπνήσει ένα πρωί και να είναι αδύνατη. Η τρίτη χειρουργική επέμβαση όχι μόνο την αδυνάτισε αλλά προκάλεσε σοβαρές διαταραχές στην υγεία της με αποτέλεσμα να χάνει κιλά ακόμη κι ενώ έτρωγε κανονικά. Η μητέρα της μου είπε πως πάσχει και από μανιοκατάθλιψη, πως παίρνει φάρμακα, πως παρακολουθεί ψυχιάτρους και πως προσπαθούν να ξεπεράσουν την νευρική ανορεξία, την καταστροφή του εντέρου της και χίλια δυο ακόμη προβλήματα που δημιούργησε η εμμονή της όχι απλά να αδυνατίσει, αλλά να αδυνατίσει μια κι έξω.

Μου γαμήθηκε η μέρα (σόρι, αλλά δεν υπάρχει άλλη έκφραση να περιγράψω αυτό που ένιωσα). Γύρισα σπίτι σκεπτόμενη τις συζητήσεις που είχαμε κάνει λίγα χρόνια πριν. Το να θες να αλλάξεις το σώμα σου δεν είναι κακό. Κακό είναι να επιλέγεις μαλακίες τρόπους! Φόρα μια φόρμα και βγες στο δρόμο και περπάτα. Πήγαινε σε ένα γυμναστήριο και χτυπήσου κάτω σα το χταπόδι και κυρίως ράψε το στόμα σου, αλλά προς Θεού μην επιλέγεις μεθόδους που θα φέρουν χειρότερα αποτελέσματα από λίγα ή και πολλά παραπανίσια κιλά.

Πήρα κάποιες πληροφορίες από το net για τη νευρική ανορεξία και από φίλους που είναι ειδικοί επί του θέματος. Η ασθένεια αυτή είναι συνυφασμένη με άλλες ψυχιατρικές νόσους. Και φυσικά δεν απορρέει μόνο από την ανάγκη του ανθρώπου να χάσει κιλά αλλά από άλλες εμμονές. Δεν θέλω να σταθώ στο ιατρικό κομμάτι του θέματος γιατί ειδική δεν είμαι. Όποιος ενδιαφέρεται για πληροφορίες ας δει εδώ.
Αλλά θα σταθώ σε αυτό: Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας επιτέλους και να μην τον πληγώνουμε. Κι αν κάτι δε μας αρέσει πάνω μας, υπάρχουν χίλιοι φυσικοί και υγιείς τρόποι για να το αλλάξουμε.

20 Νοεμβρίου 2010