Γκρίνια και Γκίνια

Άκου τώρα πως είχαν τα πράγματα τα Χριστούγεννα. Παραμονή τρώμε οικογενειακώς, η μάνα ετοιμάζει τα πάντα όλα, αλλά ύστερα από ιατρικές εξετάσεις που έκανε και ήταν όλες οι τιμές ανεβασμένες στο θεό, δε μπορούσε να φάει τίποτα απ' όσα έφτιαξε. Με χόρτα την έβγαλε. Κι εκεί που μπούκωνα το λουκανικάκι και το χοιρινούλι το λεμονάτο, την έβλεπα με το ένα μάτι από τα πλάγια και στεναχωριόμουν. Έτσι μου κόπηκε η όρεξη και δεν έφαγα ούτε εγώ. Επίσης δεν έφαγε κανένα μέλος της οικογένειας με ζήλο, γιατί είπαμε να κάνουμε συμπαράσταση στη μάμα.

Το ίδιο βράδυ κανονίσαμε έξοδο με κουμπαροφίλους. Έναν υπνάκο πήγα να πάρω μια ωρίτσα για να αντέξω το ξενύχτι και ήρθα η δικιά σου και ξύπνησα το επόμενο πρωί. Τέλεια. Καφές στη παραλία, κουμπαροφίλοι ξενυχτισμένοι, ενώ εγώ φράπα από τον ύπνο. Ευχές, τηλεφωνήματα και ματαξανά συμπαράσταση στην μάμα και άρα φαι γιοκ. Το ίδιο απόγευμα ξαναματά καφέδες με άλλες φίλες και φίλους ξεχασμένες στας επαρχίας όπου βιώσαμε το Χριστούγεννο. Και φυσικά κλασικές ευχές από συγγενείς και γείτονες, με ενα καλο παιδί Coula μου, άντε νοικοκυρέψου και πότε με το καλό θα μάθουμε καλά νέα; Ενώ από μέσα τους λυσσάνε σκεπτόμενοι: ολόκληρη γαιδούρα ακόμη να παντρευτεί. Ρε δε πατε στο διάολο Χριτουγεννιάτικο; Αι σιχτίρ δηλαδή.

Η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων ήταν από τις καλύτερες. Ανηφορήσαμε ορεινή Κορινθία, προς τη Στυμφαλία και φτάσαμε Καστανιά κι ακόμη παραπάνω! Και ναι βρήκαμε χιόνια. Που να το ξερα η αθλήτρια να προμηθευτώ μποτίνια με γάτζους από κάτω και μπουφάν αντιανεμικοχιονικό. Ήρθα κι εγινα μωβ από το κρύο και ειδικά όταν αποφάσισα να γίνω αρτίστα και να ταβήξω φωτογραφίες του τοπίου. Τράβηξα αρκετές αλλά δε ξέρω ακόμη πως τις περνάνε από τη φωτογραφική στον υπολογιστή. Μόλις τα μάθω τα μπλιμπλίκια θα σας τις δείξω.

Στη συνέχεια πήγαμε Στυμφαλία και φάγαμε γουρουνοπούλα. Γάμησε τον και τον Ζαν και τα τριγλυκεριδιοχοληστέρινα της μάμας. Πεινούσαμε δυο μερες συμπαράστασης κι ορμήξαμε στο σουβλιστο γουρουνάκι. Έφαγα και μια πετσούλα μικρή. Μια μπουκιά χίλιες θερμίδες! Δε γαμιέται και η ζυγαριά; Αι σιχτίρ πια. Έπειτα τον ήπιαμε....στο Ξυλόκαστρο. Τον καφέ εννοώ. Το κρύο ήταν πολύ και η Coula σας κόντεψε να γράψει ορχηστρική μουσική με τα δόντια της που τρίζανε. Όμως τελικά δεν αναπαύτηκε εν ειρήνη, αλλά επέστρεψε σπίτι και χώθηκε στα παπλώματα της παιδικης της ηλικίας.

Το ίδιο βράδυ, στρώθηκαν οι τσόχες. Ε ρε γλέντια. Με πήγε καροτσάκι η γκαντεμιά. Μου ήρθε να πάρω τηλ το νονό μου τον Μητσοτάκη και να του πω να σβήσει τις υπογραφές από τα χαρτιά της βαφτισής μου. Αλλά μετά σκέφτηκα πως θα ήταν ριψοκίνδυνο να μιλήσω με τον ίδιο τον γκαντεμόσαυρο, μέρες που είναι. Άσε που εχει να στείλει λαμπάδα από τότε που με βάφτισε. Τι; Δε στέλνουν λαμπάδες τα Χριστούγεννα; Ωχ αμάν, εγώ μπερδεύτηκα κι έστειλα λαμπάδα στην Μαρισόφη μου!!!!

Παιδί μου δε σταύρωσα μπαλαντέρ ούτε για πλάκα! Μόνο σε έναν γύρο μου πέταξαν κάτω έναν αλλά είχε γίνει λάθος στο μοίρασμα και τελικά τον βούτηξε ο προηγούμενος. Κι έμεινα με ένα κωλόχαρτο στο χέρι, ένα τρία θυμάμαι, κούπα. Είναι που παίρνω τα τρία συνήθως.......ε δε θα τη γλίτωνα στα χαρτιά. Η μάνα χαμογελούσε! Δε πειράζει, έλεγε, που χάνεις στα χαρτιά, θα κερδίσεις στην αγάπη! Αμ πως! Δε τη ξέρω εγώ τη τύχη μου και το ριζικό μου; Επειδή τη ξέρω λοιπόν, ασορτί πάει με την γκίνια στο χαρτί. Γκίνια παντού! Γκίνια και γκρίνια.

Πέρασα πολύ ωραία τα Χριστούγεννα.

Για να δούμε τώρα την Πρωτοχρονιά.

Βαρέθηκα να λέω Χρόνια Πολλά.

Από δω και στο εξής Χρόνια Coυλά θα λέω.

Με το καλό να μας μπει και το νεο έτος και ό,τι άλλο προκύψει.

28 Δεκεμβρίου 2011