Στο camping δε πας για πολύ, ειδικά όταν είσαι μη μου άπτου τύπος και
θες το ντουζάκι σου συχνά πυκνά για να ξαλμυρίζεις το σώμα από τη
θάλασσα και θες να χέζεις με τις ώρες, καβάλα στη λεκάνη και αγκαζέ με
την εφημεριδούλα σου κι έχεις μάθει να ζεις στη κατάψυξη του
κλιματιστικού σου. Βασικά δε πας καθόλου, αν θες όλα τα παραπάνω.
Αν όμως είσαι φυσιολάτρης, και γουστάρεις να γίνεσαι ένα με το νερό, να αλωνίζεις τα βουνά, να ιδρώνεις και να ξε-ιδρώνεις ανακαλύπτοντας τα μυστικά της φύσης, κι αν είσαι και λίγο χύμα τύπος και την έχεις δει αλλιώς τη δουλειά, τότε σίγουρα θα μπορούσες να είχες έρθει μαζί μου στο camping.
Δεν το αποφασίζαμε εύκολα. Δυο φορές αναβλήθηκε και μία φορά το παίξαμε μια αλλοδαπή παρέα.Αλλά επιτέλους συνεννοήθηκαν τα ραντάρ μας και οργανωθήκαμε. Τρεις νύχτες θα μέναμε και τέσσερις γεμάτες μέρες. Ευτυχώς ένα φιλικό ζευγάρι είχε όλο τον εξοπλισμό και δεν ταλαιπωρηθήκαμε καθόλου!
Φτάσαμε νωρίς το πρωί και στήσαμε χαρωποί τις σκηνές και τα συμπράκαλα μας. Στρωματάκια, μαξιλάρια, ψυγειάκια φίσκα στο παγάκι και στο νερό, ρακέτες, τρία μαγιό ο καθένας μη κολλήσουμε και κανα κωλοβακτηρίδιο, και πολύ καλή διάθεση! Αρκούν αυτά για να περάσεις τέλεια με μηδαμινό κόστος. Μη το σκέφτεσαι, κάντο!
Και καθώς η άμμος φλέρταρε τα σώματα, και ο ήλιος μας χάιδευε ανελέητα, έφτασε το πρώτο βράδυ και μαζί του το πρώτο coulο. Ξαπλώσαμε για ύπνο και νιώθουμε κάτω από το στρώμα, και κάτω από τη σκηνή, αθώα βηματάκια από μικρά πλασματάκια. Ποντικάκια τα λένε οι επιστήμονες. Ήταν τόσο μικρά και τόσο αθώα που οι μισοί βάλαμε τα γέλια με τους άλλους μισούς που ανέβηκαν ακόμη και πάνω στα ψυγεία για να σωθούν από τα ποντίκια.
Κοπελιά στo Resort Φυση ήρθες! Αν νόμιζες πως θα σου αλλάζουμε σεντόνια κάθε πρωί να καθόσουν σπίτι σου! Θα μου πειτε τώρα: Αντέχεις τα ποντίκια; Αν τα αντέχει η φύση, τα αντέχω κι εγω! Δεν είπαμε να κοιμηθούμε αγκαλιά αλλά οκ δε θα χαλάσω τη διάθεση μου επειδή πέρασε από κάτω μια ποντικο-οικογένεια. Οι σκηνές, μας κρατούσαν ασφαλείς. Οπότε οι υστερίες αντιμετωπίστηκαν με αρκετή δόση χιούμορ.
Η επόμενη μέρα ήταν εξερευνητική για τους μυγιάγγιχτους καθώς ψάχνανε να βρουν τα ποντίκια και για μας τους υπόλοιπους απόλυτα χαλαρωτική. Μπάνιο, ένα καλό βιβλίο, δυο αστεία, ενας αγώνας beach volley και γενναίο μεσημεριανό μετά παγωτού σφράγισε και τη δεύτερη μέρα, ενώ το απόγευμα αποφασίσαμε να βγούμε στον κόσμο και να αγοράσουμε καμια μπίρα και άλλα απαραίτητα και να πιούμε κι ένα καφέ στην περιοχή.
Δεύτερο βράδυ και κάποιοι ξενύχτησαν με τα μαγιό τους στη παραλία από φόβο μήπως τα ποντίκια τους φάνε τα αυτιά. Λένε πως υπάρχει είδος ποντικιού που δαγκώνει τα ανθρώπινα αυτιά και σε αφήνει σέκος. Αλλά σιγά μην τους δάγκωνε η μύξα-ποντίκι. Οι υπόλοιποι αρχίσαμε και πάλι τα αστεία καθώς δεχτήκαμε επίθεση από κουνούπια, δυο τρεις κατσαριδούλες και μερικά μυρμηγκάκια!
Την επόμενη μέρα χάσαμε από το πρωί τον Χ. Ρε που είναι ο Χ; Μήπως είδατε τον Χ; Πουθενά ο Χ! Σε κανα δίωρο εμφανίστηκε κάπως ταλαιπωρημένος. Αυτή η ανάγκη του χοντρού, είναι να μη σε πιάσει στο camping γιατί την έβαψες. Ο Χ είχε φάει πολλά τοστ και στούμπωσε. Έτσι μάζεψε την αξιοπρέπεια του και επισκέφτηκε γνωστό παραλιακό ξενοδοχείο όπου άφησε εκεί τα τοστ σε άλλη μορφή βεβαίως βεβαίως και επέστρεψε έτοιμος για όλα.
Το ίδιο απόγευμα....πάθαμε ένα σχετικά ισχυρό σοκ. Καθώς κολυμπούσε όλη η παρέα σε βαθιά σχετικά νερά, ξαφνικά εμφανίζεται από το πουθενά στην επιφάνεια της θάλασσας ένα γλοιώδες παγωμένο...νησάκι. Μα έλα που δεν ήταν νησάκι, αλλά η πλάτη μιας φώκιας η οποία είχε εξωκοίλει και ήθελε παιχνιδάκια. Οι κλασομπανιέρες εξαφανίστηκαν στο δευτερόλεπτο με απίστευτα μεγάλες απλωτές, σαν αυτές των ναυαγοσωστών στο Βaywatch. Οι πιο γενναίοι...μείναμε, εμφανώς προβληματισμένοι κι εμείς. Κολυμπούσαμε αργά προς την ακτή, ενώ η μικρή παιχνιδιάρα φώκια τριβέλιζε τα πόδια μας. Ήθελε παιχνίδια και μας πείραζε η άτιμη. Δε μπορώ να πω πως δεν φοβηθήκαμε, γιατί δε σου τυχαίνει κάθε μέρα να κολυμπάς δίπλα σε φώκια, αλλά συνηθίσαμε κάποια στιγμή και αφεθήκαμε στα παιχνιδίσματα της.
Τώρα αν δάγκωνε και κανα πόδι θα είχαμε πρόβλημα, αλλά όλα πήγαν καλά. Φτάνοντας στην ακτή εκείνη έκανε μεταβολή και έφυγε. Μάθαμε πως την οδήγησε καποια οικολογική οργάνωση στον δρόμο που έχασε. Το είπαν και οι ειδήσεις, παρακαλώ.
Άλλη μια μέρα πέρασε με αρκετά παρατράγουδα και γκρίνιες αλλά και με πολύ γέλιο και μπάνιο.
Το τρίτο βράδυ πήγαμε σε ένα κλαμπάκι της περιοχής και κουνήσαμε τα κορμιά μας καθώς πίναμε ξενέρωτα μοχίτος! Έλεος ας τους πει η Mana την καλή την συνταγή, γιατί δεν παλεύεται η φάση.
Τελευταία μέρα στο camping διοργανώθηκε αγώνας beach volley με παρέα που είχε αράξει πλάι μας. Κερδίσαμε φυσικά, χάρη στην ευλυγισία του Χ ο οποίος εφόσον είχε αδειάσει....ήταν ο πιο άνετος από όλους μας.
Το ίδιο απόγευμα μαζέψαμε τη πραμάτεια μας και επιστρέψαμε στην πόλη.
ΥΓ1 Προσοχή στις τσούχτρες και στα χέλια!
ΥΓ2 Τα σκουπίδια σας μην ξεχάσετε να πάρετε!
19 Αυγούστου 2010
Αν όμως είσαι φυσιολάτρης, και γουστάρεις να γίνεσαι ένα με το νερό, να αλωνίζεις τα βουνά, να ιδρώνεις και να ξε-ιδρώνεις ανακαλύπτοντας τα μυστικά της φύσης, κι αν είσαι και λίγο χύμα τύπος και την έχεις δει αλλιώς τη δουλειά, τότε σίγουρα θα μπορούσες να είχες έρθει μαζί μου στο camping.
Δεν το αποφασίζαμε εύκολα. Δυο φορές αναβλήθηκε και μία φορά το παίξαμε μια αλλοδαπή παρέα.Αλλά επιτέλους συνεννοήθηκαν τα ραντάρ μας και οργανωθήκαμε. Τρεις νύχτες θα μέναμε και τέσσερις γεμάτες μέρες. Ευτυχώς ένα φιλικό ζευγάρι είχε όλο τον εξοπλισμό και δεν ταλαιπωρηθήκαμε καθόλου!
Φτάσαμε νωρίς το πρωί και στήσαμε χαρωποί τις σκηνές και τα συμπράκαλα μας. Στρωματάκια, μαξιλάρια, ψυγειάκια φίσκα στο παγάκι και στο νερό, ρακέτες, τρία μαγιό ο καθένας μη κολλήσουμε και κανα κωλοβακτηρίδιο, και πολύ καλή διάθεση! Αρκούν αυτά για να περάσεις τέλεια με μηδαμινό κόστος. Μη το σκέφτεσαι, κάντο!
Και καθώς η άμμος φλέρταρε τα σώματα, και ο ήλιος μας χάιδευε ανελέητα, έφτασε το πρώτο βράδυ και μαζί του το πρώτο coulο. Ξαπλώσαμε για ύπνο και νιώθουμε κάτω από το στρώμα, και κάτω από τη σκηνή, αθώα βηματάκια από μικρά πλασματάκια. Ποντικάκια τα λένε οι επιστήμονες. Ήταν τόσο μικρά και τόσο αθώα που οι μισοί βάλαμε τα γέλια με τους άλλους μισούς που ανέβηκαν ακόμη και πάνω στα ψυγεία για να σωθούν από τα ποντίκια.
Κοπελιά στo Resort Φυση ήρθες! Αν νόμιζες πως θα σου αλλάζουμε σεντόνια κάθε πρωί να καθόσουν σπίτι σου! Θα μου πειτε τώρα: Αντέχεις τα ποντίκια; Αν τα αντέχει η φύση, τα αντέχω κι εγω! Δεν είπαμε να κοιμηθούμε αγκαλιά αλλά οκ δε θα χαλάσω τη διάθεση μου επειδή πέρασε από κάτω μια ποντικο-οικογένεια. Οι σκηνές, μας κρατούσαν ασφαλείς. Οπότε οι υστερίες αντιμετωπίστηκαν με αρκετή δόση χιούμορ.
Η επόμενη μέρα ήταν εξερευνητική για τους μυγιάγγιχτους καθώς ψάχνανε να βρουν τα ποντίκια και για μας τους υπόλοιπους απόλυτα χαλαρωτική. Μπάνιο, ένα καλό βιβλίο, δυο αστεία, ενας αγώνας beach volley και γενναίο μεσημεριανό μετά παγωτού σφράγισε και τη δεύτερη μέρα, ενώ το απόγευμα αποφασίσαμε να βγούμε στον κόσμο και να αγοράσουμε καμια μπίρα και άλλα απαραίτητα και να πιούμε κι ένα καφέ στην περιοχή.
Δεύτερο βράδυ και κάποιοι ξενύχτησαν με τα μαγιό τους στη παραλία από φόβο μήπως τα ποντίκια τους φάνε τα αυτιά. Λένε πως υπάρχει είδος ποντικιού που δαγκώνει τα ανθρώπινα αυτιά και σε αφήνει σέκος. Αλλά σιγά μην τους δάγκωνε η μύξα-ποντίκι. Οι υπόλοιποι αρχίσαμε και πάλι τα αστεία καθώς δεχτήκαμε επίθεση από κουνούπια, δυο τρεις κατσαριδούλες και μερικά μυρμηγκάκια!
Την επόμενη μέρα χάσαμε από το πρωί τον Χ. Ρε που είναι ο Χ; Μήπως είδατε τον Χ; Πουθενά ο Χ! Σε κανα δίωρο εμφανίστηκε κάπως ταλαιπωρημένος. Αυτή η ανάγκη του χοντρού, είναι να μη σε πιάσει στο camping γιατί την έβαψες. Ο Χ είχε φάει πολλά τοστ και στούμπωσε. Έτσι μάζεψε την αξιοπρέπεια του και επισκέφτηκε γνωστό παραλιακό ξενοδοχείο όπου άφησε εκεί τα τοστ σε άλλη μορφή βεβαίως βεβαίως και επέστρεψε έτοιμος για όλα.
Το ίδιο απόγευμα....πάθαμε ένα σχετικά ισχυρό σοκ. Καθώς κολυμπούσε όλη η παρέα σε βαθιά σχετικά νερά, ξαφνικά εμφανίζεται από το πουθενά στην επιφάνεια της θάλασσας ένα γλοιώδες παγωμένο...νησάκι. Μα έλα που δεν ήταν νησάκι, αλλά η πλάτη μιας φώκιας η οποία είχε εξωκοίλει και ήθελε παιχνιδάκια. Οι κλασομπανιέρες εξαφανίστηκαν στο δευτερόλεπτο με απίστευτα μεγάλες απλωτές, σαν αυτές των ναυαγοσωστών στο Βaywatch. Οι πιο γενναίοι...μείναμε, εμφανώς προβληματισμένοι κι εμείς. Κολυμπούσαμε αργά προς την ακτή, ενώ η μικρή παιχνιδιάρα φώκια τριβέλιζε τα πόδια μας. Ήθελε παιχνίδια και μας πείραζε η άτιμη. Δε μπορώ να πω πως δεν φοβηθήκαμε, γιατί δε σου τυχαίνει κάθε μέρα να κολυμπάς δίπλα σε φώκια, αλλά συνηθίσαμε κάποια στιγμή και αφεθήκαμε στα παιχνιδίσματα της.
Τώρα αν δάγκωνε και κανα πόδι θα είχαμε πρόβλημα, αλλά όλα πήγαν καλά. Φτάνοντας στην ακτή εκείνη έκανε μεταβολή και έφυγε. Μάθαμε πως την οδήγησε καποια οικολογική οργάνωση στον δρόμο που έχασε. Το είπαν και οι ειδήσεις, παρακαλώ.
Άλλη μια μέρα πέρασε με αρκετά παρατράγουδα και γκρίνιες αλλά και με πολύ γέλιο και μπάνιο.
Το τρίτο βράδυ πήγαμε σε ένα κλαμπάκι της περιοχής και κουνήσαμε τα κορμιά μας καθώς πίναμε ξενέρωτα μοχίτος! Έλεος ας τους πει η Mana την καλή την συνταγή, γιατί δεν παλεύεται η φάση.
Τελευταία μέρα στο camping διοργανώθηκε αγώνας beach volley με παρέα που είχε αράξει πλάι μας. Κερδίσαμε φυσικά, χάρη στην ευλυγισία του Χ ο οποίος εφόσον είχε αδειάσει....ήταν ο πιο άνετος από όλους μας.
Το ίδιο απόγευμα μαζέψαμε τη πραμάτεια μας και επιστρέψαμε στην πόλη.
ΥΓ1 Προσοχή στις τσούχτρες και στα χέλια!
ΥΓ2 Τα σκουπίδια σας μην ξεχάσετε να πάρετε!
19 Αυγούστου 2010
