Καλημέρα, καλή εβδομάδα, καλό μήνα! Τι μου κάνετε; Χάθηκα λίγο το ξέρω
και θα σας αναλύσω ευθύς αμέσως τους λόγους! Ωστόσο με λένε Coula και
είμαι καλά!
-------------------------
Συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας. Που λέτε το πατρικό το σπίτι μου, με έναν διάδρομο μόνο, χωρίζεται από μιας θειάς μου! Είναι αγαπημένη θεία, δεδομένου πως μεγαλώσαμε εμείς και τα παιδιά της πλάι πλάι. Κοντινές ηλικίες, κοινές παρέες και καλή γειτονία. Η θεία μου αυτή την Κυριακή (μόλις χτες) πάντρεψε τον μεγάλο γιόκα της. Με τον ξάδερφο ανήκαμε σε μια κοινή κατηγορία, αυτήν των ελεύθερων, εργένηδων, και με εναλλασσόμενους συντρόφους ανθρώπων, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το.(Μόνο πουτάνα μη με πείτε...χαχαχα)
Για γάμους, οικογένειες και παιδιά, όσο και να μας το εύχονταν τα δυο αντικριστά κτίρια, ούτε λόγος! Ο ξαδερφος κι εγώ, η ισχύς εν τη ενώσει, κρατούσαμε αντιστάσεις στις αιτήσεις-απαιτήσεις των καιρών και των συγγενών. Ωστόσο από όλα τα ξαδέρφια και αδέρφια μόνο οι δυο μας μείναμε λεύτερα πουλιά με τις κανάρες μας! Και καλά, εγω είμαι μικρή ακόμη, αλλά εκείνος σαραντάρισε! Με αυτά και με εκείνα, άφησε έγκυο μια πολύ καλή κοπέλα και πήρε την απόφαση, ήθελε δεν ήθελε, να βάλει το στεφάνι. Γιατί κύριε, την εξέθεσες την κοπέλα και τώρα θα την πάρεις!
Όπως καταλαβαίνετε η εβδομάδα που πέρασε θα ήταν ΟΛΗ μέσα στην καλή χαρά του γαμοπανηγυριού αν....από το δικό μας σπίτι δεν χτυπούσαν τα κουδούνια του θανάτου!
Η αγωνία της θείας και των λοιπών συγγενών ήταν μην πεθάνει η γιαγιαCούλα μου, ειδικά μετά το πέσιμό της και τα διάφορα προβλήματα που αυτό δημιούργησε και την κατέστησε κλινήρη! Όμως αδέρφια μου, αυτό που φοβάσαι πιο πολύ, τελικά σου πέφτει στην κεφάλα.
Η γιαγιάκα μου άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο στις 27 προς 28 του Οκτώβρη, η άτιμη διάλεξε και ημερομηνία, μη τύχει και την ξεχάσουμε, που σιγά μην την ξεχνούσαμε! Δεν ξεχνιούνται οι θεές!
Πέμπτη έγινε κηδεία και Κυριακή γάμος!
Εδώ θα αμπελοφιλοσοφήσω λίγο! Γάμος και κηδεία! Κηδεία και γάμος! Λύπη και χαρά! Χαρά και λύπη! Συναισθήματα που εναλλάσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Γέλια που καταλήγουν σε δάκρυα. Δάκρυα που καταλήγουν σε γέλια. 'Ετσι είναι η ζωή. Τα έχει όλα μέσα η άτιμη και καλείσαι σε λίγο μόνο χρονικό διάστημα να σκουπίσεις τα δάκρυα της λύπης (που ναι φίλοι μου αυτή τη φορά κύλησαν ποτάμια και δε το κρύβω) και να χορέψεις στην χαρά (εδώ είχαμε ένα θέματάκι με το πόδι βέβαια, οπότε τους χορούς τους έριξαν οι άλλοι).
Ένα μπερδεμένος κόμπος η χαρά με τη λύπη, ήρθαν μαζί, αγκαζέ και μας έβαλαν να διαχειριστούμε ταυτόχρονα, ό,τι πιο σκληρό και ό,τι πιο ελπιδοφόρο. Η χαρμολύπη ήρθε και μας ξετίναξε αγαπητοί μου! Και η ψυχολογία ήταν σαν καρδιογράφημα, από αυτά που ανεβοκατεβαίνει η γραμμή σα τρελή, σε μια αιώνια μάχη νίκης ή ήττας μα τελικά.... ανακωχής.
Ναι, ναι ήταν ανακωχή! Γιατί το ένα κατασίγασε το άλλο! Η χαρά απάλυνε τον πόνο. Κι ο πόνος γλύκανε τη χαρά. Έτσι είναι και πάντα έτσι θα είναι! 'Ενας διάδρομος που χωρίζει το ένα από το άλλο και καλείσαι να είσαι εκεί περνώντας από την μια στιγμή στην άλλη και βγαίνοντας ευτυχώς αλώβητος!
ΥΓ Το περίεργο είναι πως και στη κηδεία και στον γάμο εμένα μου εύχονταν με ένα καλό παιδί! Τι να πω πια. Πάει ο κόσμος χάλασε! Κυρίες μου και κύριοι στις κηδείες εύχονται Θεός σχωρέστην! Μα τι εμμονή πια να με παντρέψουνε!
1 Νοεμβρίου 2010
-------------------------
Συνεχίζουμε το πρόγραμμά μας. Που λέτε το πατρικό το σπίτι μου, με έναν διάδρομο μόνο, χωρίζεται από μιας θειάς μου! Είναι αγαπημένη θεία, δεδομένου πως μεγαλώσαμε εμείς και τα παιδιά της πλάι πλάι. Κοντινές ηλικίες, κοινές παρέες και καλή γειτονία. Η θεία μου αυτή την Κυριακή (μόλις χτες) πάντρεψε τον μεγάλο γιόκα της. Με τον ξάδερφο ανήκαμε σε μια κοινή κατηγορία, αυτήν των ελεύθερων, εργένηδων, και με εναλλασσόμενους συντρόφους ανθρώπων, ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το.(Μόνο πουτάνα μη με πείτε...χαχαχα)
Για γάμους, οικογένειες και παιδιά, όσο και να μας το εύχονταν τα δυο αντικριστά κτίρια, ούτε λόγος! Ο ξαδερφος κι εγώ, η ισχύς εν τη ενώσει, κρατούσαμε αντιστάσεις στις αιτήσεις-απαιτήσεις των καιρών και των συγγενών. Ωστόσο από όλα τα ξαδέρφια και αδέρφια μόνο οι δυο μας μείναμε λεύτερα πουλιά με τις κανάρες μας! Και καλά, εγω είμαι μικρή ακόμη, αλλά εκείνος σαραντάρισε! Με αυτά και με εκείνα, άφησε έγκυο μια πολύ καλή κοπέλα και πήρε την απόφαση, ήθελε δεν ήθελε, να βάλει το στεφάνι. Γιατί κύριε, την εξέθεσες την κοπέλα και τώρα θα την πάρεις!
Όπως καταλαβαίνετε η εβδομάδα που πέρασε θα ήταν ΟΛΗ μέσα στην καλή χαρά του γαμοπανηγυριού αν....από το δικό μας σπίτι δεν χτυπούσαν τα κουδούνια του θανάτου!
Η αγωνία της θείας και των λοιπών συγγενών ήταν μην πεθάνει η γιαγιαCούλα μου, ειδικά μετά το πέσιμό της και τα διάφορα προβλήματα που αυτό δημιούργησε και την κατέστησε κλινήρη! Όμως αδέρφια μου, αυτό που φοβάσαι πιο πολύ, τελικά σου πέφτει στην κεφάλα.
Η γιαγιάκα μου άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο στις 27 προς 28 του Οκτώβρη, η άτιμη διάλεξε και ημερομηνία, μη τύχει και την ξεχάσουμε, που σιγά μην την ξεχνούσαμε! Δεν ξεχνιούνται οι θεές!
Πέμπτη έγινε κηδεία και Κυριακή γάμος!
Εδώ θα αμπελοφιλοσοφήσω λίγο! Γάμος και κηδεία! Κηδεία και γάμος! Λύπη και χαρά! Χαρά και λύπη! Συναισθήματα που εναλλάσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Γέλια που καταλήγουν σε δάκρυα. Δάκρυα που καταλήγουν σε γέλια. 'Ετσι είναι η ζωή. Τα έχει όλα μέσα η άτιμη και καλείσαι σε λίγο μόνο χρονικό διάστημα να σκουπίσεις τα δάκρυα της λύπης (που ναι φίλοι μου αυτή τη φορά κύλησαν ποτάμια και δε το κρύβω) και να χορέψεις στην χαρά (εδώ είχαμε ένα θέματάκι με το πόδι βέβαια, οπότε τους χορούς τους έριξαν οι άλλοι).
Ένα μπερδεμένος κόμπος η χαρά με τη λύπη, ήρθαν μαζί, αγκαζέ και μας έβαλαν να διαχειριστούμε ταυτόχρονα, ό,τι πιο σκληρό και ό,τι πιο ελπιδοφόρο. Η χαρμολύπη ήρθε και μας ξετίναξε αγαπητοί μου! Και η ψυχολογία ήταν σαν καρδιογράφημα, από αυτά που ανεβοκατεβαίνει η γραμμή σα τρελή, σε μια αιώνια μάχη νίκης ή ήττας μα τελικά.... ανακωχής.
Ναι, ναι ήταν ανακωχή! Γιατί το ένα κατασίγασε το άλλο! Η χαρά απάλυνε τον πόνο. Κι ο πόνος γλύκανε τη χαρά. Έτσι είναι και πάντα έτσι θα είναι! 'Ενας διάδρομος που χωρίζει το ένα από το άλλο και καλείσαι να είσαι εκεί περνώντας από την μια στιγμή στην άλλη και βγαίνοντας ευτυχώς αλώβητος!
ΥΓ Το περίεργο είναι πως και στη κηδεία και στον γάμο εμένα μου εύχονταν με ένα καλό παιδί! Τι να πω πια. Πάει ο κόσμος χάλασε! Κυρίες μου και κύριοι στις κηδείες εύχονται Θεός σχωρέστην! Μα τι εμμονή πια να με παντρέψουνε!
1 Νοεμβρίου 2010
