Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου. Ήταν η δεύτερη μάνα μου. Μα τι λέω!!! Η πρώτη
ήταν. Με ξύπναγε τις Κυριακές και με τη τσίμπλα στο μάτι με έτρεχε στις
εκκλησίες. Κάθε πρωί είχε έτοιμο το γάλα σαν ήμαστε παιδιά. Έπρεπε να
το πιούμε υποχρεωτικά γιατί έβαζε το χέρι στη μέση και μας κοιτούσε
απειλητικά. Και το ρημάδι, έπιανε πέτσα κι εκείνη επέμενε...μέχρι που
γινόταν το δικό της.
Μετά το σχολείο με έβαζε να διαβάζω. Παρόλο που από μικρή διάβαζα χωρίς βοήθεια και ήμουν άριστη μαθήτρια, εκείνη με έβαζε να γράφω εκατό φορές την ορθογραφία και με υποχρέωνε να ξέρω όχι μόνο το παρακάτω μάθημα, αλλά σχεδόν όλο το βιβλίο. Όσο κι αν αντιδρούσα...γινόταν το δικό της.
Μεγαλώνοντας εκείνη μας έδειχνε το δρόμο της αρετής, της δικαιοσύνης και της αγάπης, της υπομονής και του σεβασμού. Μας μιλούσε για βίους Αγίων, μας συμβούλευε πως να συμπεριφερόμαστε στη κοινωνία και ζητούσαμε την άποψή της σχεδόν σε όλα τα ζητήματα. Οι απαντήσεις της ήταν αφοπλιστικές κι έτσι...γινόταν το δικό της.
Η γιαγιά μου ως τα 80 της χρόνια διάβαζε βιβλία. Με τα γυαλάκια της πρεσβυωπίας της με φώναζε που και που, να της εξηγήσω κανένα Αρχαίο Ελληνικό. Ως τα 90 της κλινήρης δεν υπήρξε, παρά μόνο την τελευταία εβδομάδα, μετά το πέσιμό της. Δεν έγινε βάρος στα παιδιά της. Η διάυγειά της δεν την εγκατέλειψε ούτε και την τελευταία της στιγμή που ανάσαινε. Ζητούσε να πεθάνει γιατί δεν άντεχε το πόνο...κι έγινε και πάλι το δικό της.
Ήμουν δίπλα της, στα χέρια μου άφησε την τελευταία της πνοή. Ναι, μας άφησε, αναπαύτηκε η ψυχούλα της. Τα τελευταία της λόγια ήταν: Συγχωρέστε με παιδιά μου. Της έσφιξα το χέρι. Την χάιδεψα, της ψιθύρισα Καλό Παράδεισο και της ζήτησα να δώσει χαιρετισμούς...ξέρει αυτή που.
Χαμογέλασε...και έφυγε.
Καλό ταξίδι γιαγιάκα μου...Σε ευχαριστώ που με έκανες άνθρωπο...Θα μου λείψεις....
28 Οκτωβρίου 2010
Μετά το σχολείο με έβαζε να διαβάζω. Παρόλο που από μικρή διάβαζα χωρίς βοήθεια και ήμουν άριστη μαθήτρια, εκείνη με έβαζε να γράφω εκατό φορές την ορθογραφία και με υποχρέωνε να ξέρω όχι μόνο το παρακάτω μάθημα, αλλά σχεδόν όλο το βιβλίο. Όσο κι αν αντιδρούσα...γινόταν το δικό της.
Μεγαλώνοντας εκείνη μας έδειχνε το δρόμο της αρετής, της δικαιοσύνης και της αγάπης, της υπομονής και του σεβασμού. Μας μιλούσε για βίους Αγίων, μας συμβούλευε πως να συμπεριφερόμαστε στη κοινωνία και ζητούσαμε την άποψή της σχεδόν σε όλα τα ζητήματα. Οι απαντήσεις της ήταν αφοπλιστικές κι έτσι...γινόταν το δικό της.
Η γιαγιά μου ως τα 80 της χρόνια διάβαζε βιβλία. Με τα γυαλάκια της πρεσβυωπίας της με φώναζε που και που, να της εξηγήσω κανένα Αρχαίο Ελληνικό. Ως τα 90 της κλινήρης δεν υπήρξε, παρά μόνο την τελευταία εβδομάδα, μετά το πέσιμό της. Δεν έγινε βάρος στα παιδιά της. Η διάυγειά της δεν την εγκατέλειψε ούτε και την τελευταία της στιγμή που ανάσαινε. Ζητούσε να πεθάνει γιατί δεν άντεχε το πόνο...κι έγινε και πάλι το δικό της.
Ήμουν δίπλα της, στα χέρια μου άφησε την τελευταία της πνοή. Ναι, μας άφησε, αναπαύτηκε η ψυχούλα της. Τα τελευταία της λόγια ήταν: Συγχωρέστε με παιδιά μου. Της έσφιξα το χέρι. Την χάιδεψα, της ψιθύρισα Καλό Παράδεισο και της ζήτησα να δώσει χαιρετισμούς...ξέρει αυτή που.
Χαμογέλασε...και έφυγε.
Καλό ταξίδι γιαγιάκα μου...Σε ευχαριστώ που με έκανες άνθρωπο...Θα μου λείψεις....
28 Οκτωβρίου 2010
