Μεγαλωμένη σε ένα συντηρητικό περιβάλλον με την γιαγιά μου να ξημεροβραδιάζεται στις εκκλησίες και να με σέρνει από τα πέντε μου και μένα μαζί της σε ολονυκτίες, κατηχητικά και χριστιανικές εκδηλώσεις, άργησα αρκετά να καταλάβω τι είναι γκέι.
Και κάποια στιγμή έμαθα! Στην αρχή αηδίασα στη σκέψη πως δυο άνθρωποι ιδίου φίλου μπορούσαν να συνευρεθούν σεξουαλικά. Όλο αυτό ήταν έξω από μένα και δεν μπορούσα να αντιληφθώ το πως και το γιατί!
Η γιαγιά μου, εκείνη η τόση συντηρητική γυναίκα που μάτια πέρα από τη θρησκεία δεν έχει, με έμαθε να μην κρίνω τους ανθρώπους και να τους αγαπώ όλους! Δεν ήξερε βέβαια πως στην πράξη, αυτό που με δίδαξε να κάνω, θα με έφερνε κοντά σε ανθρώπους του σατανά γιατί έτσι ονόμαζε η ίδια τους ομοφυλόφιλους.
Μόλις πέρασα στο Πανεπιστήμιο και είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο για να διαβάζω ό,τι θέλω, διάβασα αρκετά πράγματα γι' αυτό το θέμα, γιατί γενικά είμαι ανήσυχο πνεύμα όπως έχετε ήδη καταλάβει και διάβασα κυρίως επιστημονικά και ιατρικά εγχειρίδια για να καταλάβω την ψυχοσύνθεση αυτών των ανθρώπων που τους οδηγεί να κάνουν αυτή την επιλογή (γιατί εγώ θεωρούσα πως ήταν επιλογή).
Άλλαξε όλη η κοσμοθεωρία μου όταν γνώρισα τον Χ, μετά τον Ψ και στη συνέχεια τον Φ, οι οποίοι δεν ήταν διόλου διαφορετικοί από τους μέχρι τότε γκόμενους που εγώ είχα. Δεν ήταν καθόλου διαφορετικοί κι από εμένα την ίδια στον τρόπο σκέψης! Κάνανε τα ίδια πράγματα που έκανα κι εγώ. Διάβαζαν, σπούδαζαν, έβγαιναν, τους άρεσαν διάφορες δημιουργικές δραστηριότητες, πήγαιναν σινεμά, σε συναυλίες, στο θέατρο.
Λίγο αργότερα γνώρισα την Μ, την Ε, την Κ και τότε μπόρεσα να δω και τον γυναικείο ψυχισμό.
Διαπίστωσα πως οι γυναίκες αυτές δεν διέφεραν καθόλου από μένα. Δούλευαν, πίστευαν στον Θεό, ασχολούνταν με την πολιτική, έγραφαν ποίηση, είχαν ιστολόγια, πήγαιναν εκδρομές. Η καθημερινότητα τους δεν είχε καμία διαφορά από τη δική μου.
Δεν έχω κάνει καμία ομοφυλοφιλική σχέση, αν και μου πέρασε έντονα από το μυαλό κάποια στιγμή όχι από περιέργεια αλλά σαν εμπειρία. Δε μου βγήκε καθόλου αυτή η ανάγκη. Αγάπησα και αγαπώ ακόμη την Μ η οποία μου έδωσε να καταλάβω πως τελικά οι άνθρωποι δεν κερδίζουν ούτε χάνουν κάτι αν είναι γκέι. Απλά λειτουργούν όπως λειτουργούν γιατί τους καλεί η φύση. Η Μ είναι ακόμη στη ζωή μου και θα ήθελα να την κρατήσω για πάντα φίλη μου, γιατί είναι ο πιο αυθεντικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει μέχρι τώρα.
Βλέποντας τα πράγματα όπως είναι στην πραγματικότητα κι όχι όπως ορίζονται από άλλους παράγοντες όπως είναι η θρησκεία, η κοινωνία, οι προκαταλήψεις και οι φοβίες, ανακαλύπτω μέρα με τη μέρα, πως δεν υφίσταται καμία διαφοροποίηση ανάμεσα σε γκέι και μη γκέι. Εκτός από μία και πολύ συγκεκριμένη. Την σεξουαλική συνεύρεση.
Σκεφτόμουν πως μέσα από την μόρφωση (με την ευρύτερη έννοια), μέσα από την παιδεία (με την ευρύτερη εννοια), μέσα από τις αξίες και τα ιδανικά, μας έμαθαν να σεβόμαστε τις αποφάσεις των άλλων όποιες κι αν είναι, να σεβόμαστε τις επιλογές των άλλων όποιες κι αν είναι, ακόμη κι αν εμείς δεν θα επιλέγαμε ποτέ κάτι παρόμοιο και δεν θα παίρναμε καμία παρόμοια απόφαση.
Όπως λοιπόν σεβόμαστε μια απόφαση και μια επιλογή του άλλου (όποιος κι αν ειναι) πρέπει να σεβόμαστε και μια ανάγκη του. Γιατί η ομοφυλοφιλία δεν είναι επιλογή, ούτε απόφαση αλλά είναι ανάγκη.
5 Ιουνίου 2010
