Εδώ και αρκετό καιρό είχα δεχτεί μια επίμονη πρόταση να βγω ραντεβού με
έναν Couλό. Επειδή δεν πιστεύω στον έρωτα με τη πρώτη ματιά, παρόλο που
είχα διακρίνει πως κινούμαστε σε άλλο μήκος κύματος με τον συγκεκριμένο,
αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία και σε αυτόν και στον εαυτό μου, μπας
και τούτος κρύβει μέσα του το καλό-κακό παιδί που πάντα ήθελα να βρω
αλλά πίστευα (και δυστυχώς συνεχίζω να πιστεύω) πως δεν υπάρχει.
Ώρα συνάντησης 9 το βράδυ, και μέρος συνάντησης ένα γνωστό κινέζικο εστιατόριο. Φυσικά και δεν ήξερε πως μισώ το κινέζικο φαγητό και φυσικά θεώρησε πως είναι η καλύτερα πρόταση δεδομένου πως είναι της μοδός! Οπωσδήποτε δε με ρώτησε καν αν θα ήθελα να πάμε εκεί ή αν θα προτιμούσα κάπου αλλού. Ως εδώ καλά, γιατί δεν μπορείς κυρία Coula να μας λες τη μία πως θες να αφεθείς και να βαράει και λίγο το χέρι στο τραπέζι ο Coulos, έτσι ώστε να νιώσεις την ποθητή ασφάλεια και από την άλλη να γκρινιάζεις που δεν σε ρώτησε αν σαβουριάζεις ή όχι το κινέζικο!!!!
Συναντηθήκαμε και ω ναι έλαβα και λουλουδάκι, σαν τις παλιές καλές ελληνικές και ξένες ταινίες, εκεί πριν το φιλί….αλλά εγώ δεν έδωσα φιλί, παρά μόνο ένα κρυόκωλο στο μάγουλο, έτσι για να μην παίρνουμε και αέρα. Καθόμαστε στο τραπέζι μας και αρχίζει το παραλήρημα του Couλού. Τι θα προτιμούσες Coula μου; Τι σου αρέσει πιο πολύ; Από μέσα μου σκέφτηκα πως δεν πρέπει να τον κακοκαρδίσω τον άνθρωπο, θυμήθηκα κι έναν φίλο μπλογκερά γνωστό άγνωστο που μου έλεγε τις προάλλες : Μην είσαι στραβόξυλο βρε! Να δοκιμάζεις πάντα καινούριες γεύσεις και μετά αν δεν σου κάνει πάνε στην Βάρη για κανένα ψητό αρνί...(ούτε αρνί τρώω αλλά τέλος πάντων).
Αποφάσισα λοιπόν να κάνω τη καρδιά μου πέτρα και να ξανά δοκιμάσω κινέζικο. Μπορεί την πρώτη φορά που είχα πάει να μην είχα όρεξη και να μου κακοφάνηκε το φαγητό των κοντών, αλλά τώρα μπορεί να είναι καλύτερα. Άφησα λοιπόν τον συνοδό μου να παραγγείλει αυτός για μένα. Κι ως εδώ καλά, γιατί κατά βάθος ήξερα πως ό,τι και να διάλεγε δεν θα το έτρωγα, οπότε δεν μπορώ να γκρινιάξω που κράτησα ως μυστικό και το ότι μισώ το κινέζικο και το ότι δεν το είπα νωρίτερα. Και μου έπεφτε μακριά κι η Βάρη…
Μέχρι να έρθει η πάπια κι η χήνα και ό,τι άλλο επιπλέει σε μια λίμνη, μόνο το νούφαρο έλειπε, αρχίσαμε να συζητάμε για την δύσκολη κατάσταση της Ελλάδας και άρχισε ο Couλός να εκρήγνυται για τους Έλληνες με τις καταχρεωμένες πιστωτικές και με την δήθεν μεγάλη ζωή που επέλεξαν να κάνουν με δανεικά, και καλά να πάθουν και να τους δει τώρα που θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν και πληρώνουν τις μαλακίες τους και λοιπά και λοιπά και λοιπά. Έκανα υπομονή γιατί άδικο δεν είχε. Ο Έλληνας ξέφυγε λίγο από τον προϋπολογισμό του, μπορεί να ξέφυγε και πολύ, αλλά αυτό δε δίνει το δικαίωμα στην εκάστοτε κυβέρνηση να τον κλέβει κατάμουτρα και να του ζητάει να την πληρώσει κι από πάνω τη νύφη. Νομίζω πως είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Και συνέχιζε να λέει για τον Γιωργάκη και για το σπυρί που του έσκασε στο στόμα από τη στεναχώρια. Πρασινοφρουρός μου βγήκε το ραντεβού και άρχιζα να φορτώνω… Το αποκορύφωμα ήταν όταν είπε την εξής μαλακία. Οι 200.000 ή όσοι πήραν μέρος στην πορεία εκείνης της Τετάρτης ήταν όσοι χρωστούσαν και το βρακί τους από τις πιστωτικές. Εκεί η Coula τα πήρε και άρχισε να εκθέτει τις απόψεις της και άρχισαν οι τόνοι να υψώνονται, γιατί δεν έχω κάτι με τον Γιωργάκη και το έχω δηλώσει πως τον ψιλοσυμπαθώ, αλλά ρε φίλε να βγάζω συμπεράσματα για το πολιτικό ποιόν του άλλου από ένα σπυρί, δεν τον κάνω. Διότι με αυτή τη λογική κι η γιαγιά μου από το πολύ το πρρρρρρρρρ έχει πολλά σπυριά στο κώλο, μήπως να την κάνουμε πρωθυπουργό;
Όταν ήρθαν τα πετούμενα και μη, η κουβέντα ησύχασε λιγάκι. Αποφάσισα εκ νέου να μη χαλάσω τη βραδιά μου για τα πολιτικά. (Βλέπετε προσπάθησα!!!!) Εκείνος άρχισε να μασουλάει τα παπιά κι εγώ έκανα τη πάπια. Μα δε θα φας; Με ρώτησε! Ναι βέβαια, απάντησα κι εγώ. Έβαλα δυο μπουκιές στο στόμα κι ό,τι έτρωγα με έτρωγε. Μεγάλο δράμα! Κατέφτασαν και τα σπαράγγια και τα ρύζια με γεύση συκώτι, και κάτι κοτόπουλα με γλυκόξινες σάλτσες που μύριζαν ξύδι και κανέλα μαζί και όσο εκείνα έρχονταν εγώ με το νου μου έφευγα σε μέρη μακρινά εκεί που το χοιρινό είναι το μοναδικό είδος βρώσης!
Δεν τρως! Επέμενε εκείνος! Μα πως… να τρώω, αντιγύριζα εγώ και τσίμπαγα μια ροδέλα κρεμμυδιού, πνιγμένη στο λάδι. Μήπως δε σου αρέσει το κινέζικο; Πως μου αρέσει …επέμενα, και τσίμπαγα και λίγο μαρουλάκι ποτισμένο με μέλι. Όταν το μαρτύριο τέλειωσε, και πήγα στη τουαλέτα, παρακαλούσα το Θεό να κάνει ένα θαύμα να μου στείλει μια οδοντόβουρτσα και μια οδοντόπαστα. Ας τις έριχνε εκείνος κι ας με πετύχαιναν στο μάτι, αρκεί να ξεχνούσε η γεύση μου την αίσθηση του κινέζικου. Αλλά βλέπετε στα κινέζικα δεν έχει εκείνο το μηχανηματάκι πλάι στα προφυλακτικά που είχα βρει στο Ναύπλιο και που είχε οδοντοπράματα κι ο θεός έχει πάψει να εισακούει τις προσευχές μου. Έτσι επέστρεψα με τη στυφή γεύση αηδίας να μου ανακατεύει τα σωθικά.
Ο Coulos είχε παραγγείλει το γλυκό. Τηγανητό παγωτό. Είχα ξαναφάει και ήταν το μόνο που μου άρεσε, αλλά το είχα διαγράψει από τον σκληρό μου αφού δεν πατούσα ποτέ το πόδι μου σε κινέζικα. Με αυτό ήρθε λίγο η καταπιόνα και συνήλθε. Στη συνέχεια άρχισε να μου λέει πόσο ενδιαφέρον άτομο είμαι και πόσο πολύ χαιρόταν που βρεθήκαμε και πόσο ωραία ήταν τα μαλλιά μου (στο δεκάλεπτο τα είχα φτιάξει), και πόσο ωραία μάτια έχω, και πόσο έξυπνη είμαι και πόσο ωραία κυλάει η ώρα μαζί μου. Έπειτα από το παραμιλητό του και ενώ δεν έλαβε καμία παρόμοια διαβεβαίωση από πλευράς μου για το πόσο ιδιαίτερος είναι, πόσο ωραία ήταν τα μαλλιά του, πόσο μου άρεσαν τα μάτια του, πόσο έξυπνος ήταν και πόσο ή μάλλον πως κυλούσε η ώρα μου μαζί του, είπε να με τιμωρήσει και ξανάπιασε το πολιτικό!
Μέχρι που ευγενικά ζήτησα να φύγουμε, αλλά επέμενε να κάτσουμε λίγο ακόμη μιας και περνάμε τόσο χαριτωμένα. Μάλιστα πρότεινε να πάμε σε κοντινό μπαράκι να πιούμε ένα ηδύποτο. Αποφάσισα για τρίτη φορά να μην φανώ αγενής, είχα δεχτεί να βγω μαζί του και από το σπίτι ακόμη έλεγα στο Cουλομυαλό μου: Αυτή τη φορά θα προσπαθήσεις, πάει και τελείωσε!!! Αμ δε πάει και δεν τελείωσε τίποτα. Η ώρα του λογαριασμού έφτασε. Σκέφτηκα ενδόμυχα, να την κάνω την κίνηση να πληρώσουμε μισά μισά ή θα παρεξηγηθεί ο Πασόκος γιατί βλέπετε είναι και στην εξουσία τώρα. Αποφάσισα να την κάνω κι ό,τι θέλει ας κατεβάσει. Ήμουν σίγουρη όμως για την αντίδρασή του και ναι επιβεβαιώθηκα! Δεν είναι δυνατόν να πληρώσεις. Συνοδεύεσαι, σε παρακαλώ μην βγάλεις τίποτα. Κερνάω εγώ σήμερα.
Εντάξει δεν έχω θέμα με τα κεράσματα αλλά δεν θα ήθελα να πληρώνει πάντα ο άλλος. Μπορεί να μην το καταλαβαίνετε αγαπητοί άντρες αναγνώστες αλλά θέλουμε που και που να μας αφήνετε και μας να κερνάμε. Έτσι για το γαμώτο για τη τιμή της χειραφετημένης εργαζόμενης γυναίκας, για μια γλυκιά εκδήλωση ενδιαφέροντος.
Η βραδιά κύλησε με ηδύποτα και με διάφορες χλιαρές και άχρωμες συζητήσεις για τη δουλειά και για τα χόμπι μας. Εγώ έπληττα, εκείνος χαιρόταν. Εγώ κοιτούσα το ρολόι, εκείνος ήθελε κι άλλο. Εγώ ανυπομονούσα να βρεθώ μόνη στο κρεβάτι μου κι εκείνος ονειρευόταν ζουζουνιές. Όταν έδωσε ο ύψιστος και φύγαμε, εκείνος κανόνιζε ήδη το δεύτερο ραντεβού μας κι εγώ αναζητούσα απεγνωσμένα δικαιολογίες για να μην γίνει! Επιτέλους η ώρα της καληνύχτας ήρθε. Εκείνος σιγοψιθύριζε: "Εδώ να μείνεις της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις" κι εγώ ως υπάκουο πλάσμα δεν τα έδινα με τίποτα τα φιλιά σιγοψιθυρίζοντας: " Σφύριξα κι έληξες". Με ένα ρόδο παραμάσχαλα γύρισα σπίτι και ήμουν τόσο κουρασμένη που κοιμόμουν μέχρι σήμερα για να συνέλθω…. από το σοκ.
13 Μαΐου 2010
Ώρα συνάντησης 9 το βράδυ, και μέρος συνάντησης ένα γνωστό κινέζικο εστιατόριο. Φυσικά και δεν ήξερε πως μισώ το κινέζικο φαγητό και φυσικά θεώρησε πως είναι η καλύτερα πρόταση δεδομένου πως είναι της μοδός! Οπωσδήποτε δε με ρώτησε καν αν θα ήθελα να πάμε εκεί ή αν θα προτιμούσα κάπου αλλού. Ως εδώ καλά, γιατί δεν μπορείς κυρία Coula να μας λες τη μία πως θες να αφεθείς και να βαράει και λίγο το χέρι στο τραπέζι ο Coulos, έτσι ώστε να νιώσεις την ποθητή ασφάλεια και από την άλλη να γκρινιάζεις που δεν σε ρώτησε αν σαβουριάζεις ή όχι το κινέζικο!!!!
Συναντηθήκαμε και ω ναι έλαβα και λουλουδάκι, σαν τις παλιές καλές ελληνικές και ξένες ταινίες, εκεί πριν το φιλί….αλλά εγώ δεν έδωσα φιλί, παρά μόνο ένα κρυόκωλο στο μάγουλο, έτσι για να μην παίρνουμε και αέρα. Καθόμαστε στο τραπέζι μας και αρχίζει το παραλήρημα του Couλού. Τι θα προτιμούσες Coula μου; Τι σου αρέσει πιο πολύ; Από μέσα μου σκέφτηκα πως δεν πρέπει να τον κακοκαρδίσω τον άνθρωπο, θυμήθηκα κι έναν φίλο μπλογκερά γνωστό άγνωστο που μου έλεγε τις προάλλες : Μην είσαι στραβόξυλο βρε! Να δοκιμάζεις πάντα καινούριες γεύσεις και μετά αν δεν σου κάνει πάνε στην Βάρη για κανένα ψητό αρνί...(ούτε αρνί τρώω αλλά τέλος πάντων).
Αποφάσισα λοιπόν να κάνω τη καρδιά μου πέτρα και να ξανά δοκιμάσω κινέζικο. Μπορεί την πρώτη φορά που είχα πάει να μην είχα όρεξη και να μου κακοφάνηκε το φαγητό των κοντών, αλλά τώρα μπορεί να είναι καλύτερα. Άφησα λοιπόν τον συνοδό μου να παραγγείλει αυτός για μένα. Κι ως εδώ καλά, γιατί κατά βάθος ήξερα πως ό,τι και να διάλεγε δεν θα το έτρωγα, οπότε δεν μπορώ να γκρινιάξω που κράτησα ως μυστικό και το ότι μισώ το κινέζικο και το ότι δεν το είπα νωρίτερα. Και μου έπεφτε μακριά κι η Βάρη…
Μέχρι να έρθει η πάπια κι η χήνα και ό,τι άλλο επιπλέει σε μια λίμνη, μόνο το νούφαρο έλειπε, αρχίσαμε να συζητάμε για την δύσκολη κατάσταση της Ελλάδας και άρχισε ο Couλός να εκρήγνυται για τους Έλληνες με τις καταχρεωμένες πιστωτικές και με την δήθεν μεγάλη ζωή που επέλεξαν να κάνουν με δανεικά, και καλά να πάθουν και να τους δει τώρα που θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν και πληρώνουν τις μαλακίες τους και λοιπά και λοιπά και λοιπά. Έκανα υπομονή γιατί άδικο δεν είχε. Ο Έλληνας ξέφυγε λίγο από τον προϋπολογισμό του, μπορεί να ξέφυγε και πολύ, αλλά αυτό δε δίνει το δικαίωμα στην εκάστοτε κυβέρνηση να τον κλέβει κατάμουτρα και να του ζητάει να την πληρώσει κι από πάνω τη νύφη. Νομίζω πως είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Και συνέχιζε να λέει για τον Γιωργάκη και για το σπυρί που του έσκασε στο στόμα από τη στεναχώρια. Πρασινοφρουρός μου βγήκε το ραντεβού και άρχιζα να φορτώνω… Το αποκορύφωμα ήταν όταν είπε την εξής μαλακία. Οι 200.000 ή όσοι πήραν μέρος στην πορεία εκείνης της Τετάρτης ήταν όσοι χρωστούσαν και το βρακί τους από τις πιστωτικές. Εκεί η Coula τα πήρε και άρχισε να εκθέτει τις απόψεις της και άρχισαν οι τόνοι να υψώνονται, γιατί δεν έχω κάτι με τον Γιωργάκη και το έχω δηλώσει πως τον ψιλοσυμπαθώ, αλλά ρε φίλε να βγάζω συμπεράσματα για το πολιτικό ποιόν του άλλου από ένα σπυρί, δεν τον κάνω. Διότι με αυτή τη λογική κι η γιαγιά μου από το πολύ το πρρρρρρρρρ έχει πολλά σπυριά στο κώλο, μήπως να την κάνουμε πρωθυπουργό;
Όταν ήρθαν τα πετούμενα και μη, η κουβέντα ησύχασε λιγάκι. Αποφάσισα εκ νέου να μη χαλάσω τη βραδιά μου για τα πολιτικά. (Βλέπετε προσπάθησα!!!!) Εκείνος άρχισε να μασουλάει τα παπιά κι εγώ έκανα τη πάπια. Μα δε θα φας; Με ρώτησε! Ναι βέβαια, απάντησα κι εγώ. Έβαλα δυο μπουκιές στο στόμα κι ό,τι έτρωγα με έτρωγε. Μεγάλο δράμα! Κατέφτασαν και τα σπαράγγια και τα ρύζια με γεύση συκώτι, και κάτι κοτόπουλα με γλυκόξινες σάλτσες που μύριζαν ξύδι και κανέλα μαζί και όσο εκείνα έρχονταν εγώ με το νου μου έφευγα σε μέρη μακρινά εκεί που το χοιρινό είναι το μοναδικό είδος βρώσης!
Δεν τρως! Επέμενε εκείνος! Μα πως… να τρώω, αντιγύριζα εγώ και τσίμπαγα μια ροδέλα κρεμμυδιού, πνιγμένη στο λάδι. Μήπως δε σου αρέσει το κινέζικο; Πως μου αρέσει …επέμενα, και τσίμπαγα και λίγο μαρουλάκι ποτισμένο με μέλι. Όταν το μαρτύριο τέλειωσε, και πήγα στη τουαλέτα, παρακαλούσα το Θεό να κάνει ένα θαύμα να μου στείλει μια οδοντόβουρτσα και μια οδοντόπαστα. Ας τις έριχνε εκείνος κι ας με πετύχαιναν στο μάτι, αρκεί να ξεχνούσε η γεύση μου την αίσθηση του κινέζικου. Αλλά βλέπετε στα κινέζικα δεν έχει εκείνο το μηχανηματάκι πλάι στα προφυλακτικά που είχα βρει στο Ναύπλιο και που είχε οδοντοπράματα κι ο θεός έχει πάψει να εισακούει τις προσευχές μου. Έτσι επέστρεψα με τη στυφή γεύση αηδίας να μου ανακατεύει τα σωθικά.
Ο Coulos είχε παραγγείλει το γλυκό. Τηγανητό παγωτό. Είχα ξαναφάει και ήταν το μόνο που μου άρεσε, αλλά το είχα διαγράψει από τον σκληρό μου αφού δεν πατούσα ποτέ το πόδι μου σε κινέζικα. Με αυτό ήρθε λίγο η καταπιόνα και συνήλθε. Στη συνέχεια άρχισε να μου λέει πόσο ενδιαφέρον άτομο είμαι και πόσο πολύ χαιρόταν που βρεθήκαμε και πόσο ωραία ήταν τα μαλλιά μου (στο δεκάλεπτο τα είχα φτιάξει), και πόσο ωραία μάτια έχω, και πόσο έξυπνη είμαι και πόσο ωραία κυλάει η ώρα μαζί μου. Έπειτα από το παραμιλητό του και ενώ δεν έλαβε καμία παρόμοια διαβεβαίωση από πλευράς μου για το πόσο ιδιαίτερος είναι, πόσο ωραία ήταν τα μαλλιά του, πόσο μου άρεσαν τα μάτια του, πόσο έξυπνος ήταν και πόσο ή μάλλον πως κυλούσε η ώρα μου μαζί του, είπε να με τιμωρήσει και ξανάπιασε το πολιτικό!
Μέχρι που ευγενικά ζήτησα να φύγουμε, αλλά επέμενε να κάτσουμε λίγο ακόμη μιας και περνάμε τόσο χαριτωμένα. Μάλιστα πρότεινε να πάμε σε κοντινό μπαράκι να πιούμε ένα ηδύποτο. Αποφάσισα για τρίτη φορά να μην φανώ αγενής, είχα δεχτεί να βγω μαζί του και από το σπίτι ακόμη έλεγα στο Cουλομυαλό μου: Αυτή τη φορά θα προσπαθήσεις, πάει και τελείωσε!!! Αμ δε πάει και δεν τελείωσε τίποτα. Η ώρα του λογαριασμού έφτασε. Σκέφτηκα ενδόμυχα, να την κάνω την κίνηση να πληρώσουμε μισά μισά ή θα παρεξηγηθεί ο Πασόκος γιατί βλέπετε είναι και στην εξουσία τώρα. Αποφάσισα να την κάνω κι ό,τι θέλει ας κατεβάσει. Ήμουν σίγουρη όμως για την αντίδρασή του και ναι επιβεβαιώθηκα! Δεν είναι δυνατόν να πληρώσεις. Συνοδεύεσαι, σε παρακαλώ μην βγάλεις τίποτα. Κερνάω εγώ σήμερα.
Εντάξει δεν έχω θέμα με τα κεράσματα αλλά δεν θα ήθελα να πληρώνει πάντα ο άλλος. Μπορεί να μην το καταλαβαίνετε αγαπητοί άντρες αναγνώστες αλλά θέλουμε που και που να μας αφήνετε και μας να κερνάμε. Έτσι για το γαμώτο για τη τιμή της χειραφετημένης εργαζόμενης γυναίκας, για μια γλυκιά εκδήλωση ενδιαφέροντος.
Η βραδιά κύλησε με ηδύποτα και με διάφορες χλιαρές και άχρωμες συζητήσεις για τη δουλειά και για τα χόμπι μας. Εγώ έπληττα, εκείνος χαιρόταν. Εγώ κοιτούσα το ρολόι, εκείνος ήθελε κι άλλο. Εγώ ανυπομονούσα να βρεθώ μόνη στο κρεβάτι μου κι εκείνος ονειρευόταν ζουζουνιές. Όταν έδωσε ο ύψιστος και φύγαμε, εκείνος κανόνιζε ήδη το δεύτερο ραντεβού μας κι εγώ αναζητούσα απεγνωσμένα δικαιολογίες για να μην γίνει! Επιτέλους η ώρα της καληνύχτας ήρθε. Εκείνος σιγοψιθύριζε: "Εδώ να μείνεις της καληνύχτας τα φιλιά μη μου τα δίνεις" κι εγώ ως υπάκουο πλάσμα δεν τα έδινα με τίποτα τα φιλιά σιγοψιθυρίζοντας: " Σφύριξα κι έληξες". Με ένα ρόδο παραμάσχαλα γύρισα σπίτι και ήμουν τόσο κουρασμένη που κοιμόμουν μέχρι σήμερα για να συνέλθω…. από το σοκ.
13 Μαΐου 2010
