Κάτσε να αλλάξω ανάρτηση γιατί ο Ζαχαρίας μας/σας ξύπνησε πάθη. Όχι ότι
δε γουστάρω τις διαφωνίες...αντιθέτως τις επιδιώκω, όχι όμως και τις
συγκρούσεις που ξεφεύγουν από τα όρια. Αλλά μάλλον κατάφερα αυτή τη φορά
να ξεσηκώσω και τους ανώνυμους, που με διαβάζουν μεν, αλλά
εκνευρίζονται δε. Κι εκνευρίζονται ακριβώς επειδή με διαβάζουν. Άρα όχι
με μένα, αλλά με τον εαυτό τους, που δε μπορούν να αντισταθούν στη
κουλαμάρα.
Σας έχω μιλήσει για τη γιαγιάCoύλα που την χάσαμε πέρσι τον Οκτώβρη, ετών βαμπίρ. Είναι πολλές οι φορές που τη φέρνω στο νου μου. Και μου το έλεγε όσο ζούσε: Θα με θυμάσαι κάποτε που θα πεθάνω και θα δεις πόσα δίκια έχω. Σοφό βαμπίρ η γιαγιά μου. Μου έλεγε λοιπόν πως το πιο εύκολο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε στη ζωή μας είναι να παραιτηθούμε από οποιοδήποτε πρόβλημα. Και το ακόμη ευκολότερο είναι να μείνουμε πεσμένοι κάτω και τάχα αδύναμοι για να σηκωθούμε.
Γιατί κάπου τότε, προκαλούμε τον οίκτο των άλλων και φαινόμαστε αδύναμοι σαν ξυλάκια στον άνεμο και απίστευτα ευάλωτοι και έτσι ίσως και πιο αξιαγάπητοι. Γιατί πείτε μου, τον άνθρωπο γεμάτο προβλήματα, δεν τον αγαπάς και τον συμπονάς και τον βοηθάς περισσότερο από τον άνθρωπο εκείνο που ξέρεις πως θα σταθεί στα πόδια του και θα λύσει τα θέματά του μόνος του; Το κάνεις κι ας μην το παραδέχεσαι. Όμως έτσι, επέμενε η γιαγιά μου, δεν τον βοηθάς. Απλά του στρώνεις το κρεβάτι για να μπορεί να ξαπλώνει και να αράζει περισσότερο και να μην αντιδρά. Του βοηθάς τον ύπνο, την υπνηλία και τον λήθαργο. Και φταις εσύ εν μέρει που οι άμυνές του εξαυλώθηκαν.
Η γιαγιά μου επέμενε πως το δυσκολότερο όλων είναι να πάρεις την απόφαση να σηκωθείς και να ενεργήσεις. Ευχή και κατάρα μαζί μας έδινε, να μην αφήνουμε τη ζωή να κυλάει χωρίς να την επεξεργαζόμαστε, όσο μπορούμε. Όλοι οι άνθρωποι περνάμε τον Γολγοθά μας. Για καθέναν ο Γολγοθάς έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Κι αν εντοπίσουμε τον δικό μας ίσως και να σηκώνουμε με ευκολία και τον δικό μας σταυρό και κάποιων άλλων ή δείχνοντας το δρόμο.
Δε λυπάμαι εύκολα τους ανθρώπους. Το ομολογώ. Και δεν έχει να κάνει με το πόσο κακός άνθρωπος είμαι. Η πόσο γαιδούρα είμαι, ή πόσο εγωίστρια. Δε λυπάμαι τους ανθρώπους γιατί έχω δει, έχω βιώσει και έχω αντιμετωπίσει ανθρώπους και καταστάσεις που είχαν μπροστά τους μεγάλους σταυρούς να σηκώσουν και δεν ζήτησαν καν βοήθεια για να το κάνουν. Γνώρισα ανθρώπους που με όπλα τους μόνο τη θέληση και την αισιοδοξία, ξεπέρασαν ασθένειες, ανεργίες, φτώχειες, μιζέριες, προβλήματα. Γιατί έδρασαν. Ξύπνησαν. Πήραν αποφάσεις. Αντιμετώπισαν το θεριό κι ας μη το νίκησαν στο τέλος. Ακόμη κι αν νικήθηκαν, δεν έπεσαν αμαχητί.
Χτες διάβαζα για τη μέρα της γυναίκας, ένα σωρό κείμενα που εκθείαζαν, τη μάνα, την σύζυγο, την γιαγιά, την άρρωστη, την ξένη, την εργαζόμενη. Έπρεπε να ευχηθούμε Χρόνια Πολλά για τους αγώνες των γυναικών. Για την χειραφέτησή τους. Για την αντοχή τους. Για την αγάπη τους. Έπρεπε δηλαδή να συγχαρούμε τη Γυναίκα που κάνει το αυτονόητο: που ζει και κινείται και υπάρχει και ενεργεί και παθαίνει και αρρωσταίνει και παλεύει και αναπνέει ακόμη. Συγχωρήστε με αλλά αυτά δεν τα κάνουν μόνο οι γυναίκες αλλά όλα τα όντα είτε ελλογα είτε άλογα.
Εντάξει γκρινιάζω για τη γιορτή, όπως για κάθε γιορτή, αλλά πέρσι πχ είχα γράψει κι εγώ ένα παρόμοιο κείμενο για την γυναίκα και για τους πολλούς ρόλους που φορτώθηκε στις πλάτες της. Όμως τελικά τους επέλεξε. Όχι όλους, αλλά πολλούς απ' αυτούς. Άλλους τους χρεώθηκε, άλλους της τους φόρτωσαν αλλά κάποιους τους άρπαξε χωρίς να είναι έτοιμη να ανταποκριθεί ταυτόχρονα σε όλους μαζί.
Εγώ σέβομαι τη γυναίκα. Είμαι κι εγώ γυναίκα. Σέβομαι τη μαμά μου, την αδερφή μου, τη φίλη μου. Αλλά περισσότερο σέβομαι τη γυναίκα που (αντίθετα με τον Ζαχαρία), δεν κάθεται να κλαίει τη κακιά της μοίρα, αλλά ενεργεί. Που ξεφεύγει επι της ουσίας από τον κανόνα του αδύναμου φύλου και προχωράει μπροστά με νεύρο και υπομονή. Που εν τέλει ακόμη κι όταν πέφτει, παραδέχεται πως ίσως και να έσφαλε, σηκώνεται φορά το κραγιόν της και συνεχίζει ...το αυτονόητο...να ζει.
Για να επανέλθω και να καταλήξω. Δεν έχει σημασία τι είδους ζόρι τραβάς. Σημασία έχει να μην παραιτείσαι και να μην βαρυγκομάς όταν ξέρεις πως φταις και λίγο για το ζόρι σου ή για την παραμονή σου σε αυτό. Αλλά και να μην φταις, σημασία έχει να ενεργοποιείς όλες τις δημιουργικές σου δυνάμεις έτσι ώστε μεθαύριο να μην έχεις να θυμάσαι μόνο τις λέξεις: πρόβλημα, παραίτηση, γολγοθάς, σταυρός, ασθένεια, πόνος. Αλλά και τις λέξεις: προσπάθεια, δύναμη, ελπίδα, αισιοδοξία, ενέργεια και δράση.
Λίγο πριν τον θάνατο να μπορείς ακόμη ... να σκέφτεσαι τη ζωή.
9 Μαρτίου 2012
Σας έχω μιλήσει για τη γιαγιάCoύλα που την χάσαμε πέρσι τον Οκτώβρη, ετών βαμπίρ. Είναι πολλές οι φορές που τη φέρνω στο νου μου. Και μου το έλεγε όσο ζούσε: Θα με θυμάσαι κάποτε που θα πεθάνω και θα δεις πόσα δίκια έχω. Σοφό βαμπίρ η γιαγιά μου. Μου έλεγε λοιπόν πως το πιο εύκολο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε στη ζωή μας είναι να παραιτηθούμε από οποιοδήποτε πρόβλημα. Και το ακόμη ευκολότερο είναι να μείνουμε πεσμένοι κάτω και τάχα αδύναμοι για να σηκωθούμε.
Γιατί κάπου τότε, προκαλούμε τον οίκτο των άλλων και φαινόμαστε αδύναμοι σαν ξυλάκια στον άνεμο και απίστευτα ευάλωτοι και έτσι ίσως και πιο αξιαγάπητοι. Γιατί πείτε μου, τον άνθρωπο γεμάτο προβλήματα, δεν τον αγαπάς και τον συμπονάς και τον βοηθάς περισσότερο από τον άνθρωπο εκείνο που ξέρεις πως θα σταθεί στα πόδια του και θα λύσει τα θέματά του μόνος του; Το κάνεις κι ας μην το παραδέχεσαι. Όμως έτσι, επέμενε η γιαγιά μου, δεν τον βοηθάς. Απλά του στρώνεις το κρεβάτι για να μπορεί να ξαπλώνει και να αράζει περισσότερο και να μην αντιδρά. Του βοηθάς τον ύπνο, την υπνηλία και τον λήθαργο. Και φταις εσύ εν μέρει που οι άμυνές του εξαυλώθηκαν.
Η γιαγιά μου επέμενε πως το δυσκολότερο όλων είναι να πάρεις την απόφαση να σηκωθείς και να ενεργήσεις. Ευχή και κατάρα μαζί μας έδινε, να μην αφήνουμε τη ζωή να κυλάει χωρίς να την επεξεργαζόμαστε, όσο μπορούμε. Όλοι οι άνθρωποι περνάμε τον Γολγοθά μας. Για καθέναν ο Γολγοθάς έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά. Κι αν εντοπίσουμε τον δικό μας ίσως και να σηκώνουμε με ευκολία και τον δικό μας σταυρό και κάποιων άλλων ή δείχνοντας το δρόμο.
Δε λυπάμαι εύκολα τους ανθρώπους. Το ομολογώ. Και δεν έχει να κάνει με το πόσο κακός άνθρωπος είμαι. Η πόσο γαιδούρα είμαι, ή πόσο εγωίστρια. Δε λυπάμαι τους ανθρώπους γιατί έχω δει, έχω βιώσει και έχω αντιμετωπίσει ανθρώπους και καταστάσεις που είχαν μπροστά τους μεγάλους σταυρούς να σηκώσουν και δεν ζήτησαν καν βοήθεια για να το κάνουν. Γνώρισα ανθρώπους που με όπλα τους μόνο τη θέληση και την αισιοδοξία, ξεπέρασαν ασθένειες, ανεργίες, φτώχειες, μιζέριες, προβλήματα. Γιατί έδρασαν. Ξύπνησαν. Πήραν αποφάσεις. Αντιμετώπισαν το θεριό κι ας μη το νίκησαν στο τέλος. Ακόμη κι αν νικήθηκαν, δεν έπεσαν αμαχητί.
Χτες διάβαζα για τη μέρα της γυναίκας, ένα σωρό κείμενα που εκθείαζαν, τη μάνα, την σύζυγο, την γιαγιά, την άρρωστη, την ξένη, την εργαζόμενη. Έπρεπε να ευχηθούμε Χρόνια Πολλά για τους αγώνες των γυναικών. Για την χειραφέτησή τους. Για την αντοχή τους. Για την αγάπη τους. Έπρεπε δηλαδή να συγχαρούμε τη Γυναίκα που κάνει το αυτονόητο: που ζει και κινείται και υπάρχει και ενεργεί και παθαίνει και αρρωσταίνει και παλεύει και αναπνέει ακόμη. Συγχωρήστε με αλλά αυτά δεν τα κάνουν μόνο οι γυναίκες αλλά όλα τα όντα είτε ελλογα είτε άλογα.
Εντάξει γκρινιάζω για τη γιορτή, όπως για κάθε γιορτή, αλλά πέρσι πχ είχα γράψει κι εγώ ένα παρόμοιο κείμενο για την γυναίκα και για τους πολλούς ρόλους που φορτώθηκε στις πλάτες της. Όμως τελικά τους επέλεξε. Όχι όλους, αλλά πολλούς απ' αυτούς. Άλλους τους χρεώθηκε, άλλους της τους φόρτωσαν αλλά κάποιους τους άρπαξε χωρίς να είναι έτοιμη να ανταποκριθεί ταυτόχρονα σε όλους μαζί.
Εγώ σέβομαι τη γυναίκα. Είμαι κι εγώ γυναίκα. Σέβομαι τη μαμά μου, την αδερφή μου, τη φίλη μου. Αλλά περισσότερο σέβομαι τη γυναίκα που (αντίθετα με τον Ζαχαρία), δεν κάθεται να κλαίει τη κακιά της μοίρα, αλλά ενεργεί. Που ξεφεύγει επι της ουσίας από τον κανόνα του αδύναμου φύλου και προχωράει μπροστά με νεύρο και υπομονή. Που εν τέλει ακόμη κι όταν πέφτει, παραδέχεται πως ίσως και να έσφαλε, σηκώνεται φορά το κραγιόν της και συνεχίζει ...το αυτονόητο...να ζει.
Για να επανέλθω και να καταλήξω. Δεν έχει σημασία τι είδους ζόρι τραβάς. Σημασία έχει να μην παραιτείσαι και να μην βαρυγκομάς όταν ξέρεις πως φταις και λίγο για το ζόρι σου ή για την παραμονή σου σε αυτό. Αλλά και να μην φταις, σημασία έχει να ενεργοποιείς όλες τις δημιουργικές σου δυνάμεις έτσι ώστε μεθαύριο να μην έχεις να θυμάσαι μόνο τις λέξεις: πρόβλημα, παραίτηση, γολγοθάς, σταυρός, ασθένεια, πόνος. Αλλά και τις λέξεις: προσπάθεια, δύναμη, ελπίδα, αισιοδοξία, ενέργεια και δράση.
Λίγο πριν τον θάνατο να μπορείς ακόμη ... να σκέφτεσαι τη ζωή.
9 Μαρτίου 2012
