Είμαι δυο μέρες τώρα στην πόλη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, που πήγα
σχολείο και ερωτεύτηκα πρώτη φορά στη ζωή μου. Τότε που με έπιασαν τα
πρωτα σφιξίματα στο στομάχι και που για πρώτη φορά εδοκίμασα το σεξ. Και
μ' άρεσε.
Σήμερα ξύπνησα πολύ νωρίς, παρόλο που χτες γιορτάσαμε μέχρι αργά τα δεύτερα γεννέθλια τούτου του ιστολογίου και ξενυχτήσαμε με πολλά γέλια και χάχανα. Πήρα τον κεντρικό δρόμο και κατέβηκα στο κέντρο της πόλης.
Ήπια έναν καφέ σε μια κεντρική καφετέρια που την έχει ένας παλιός συμμαθητής. Μετά περπάτησα στο λιμάνι και είχε πολύ κρύο, το ομολογώ. Χάζεψα τις βάρκες που κουνιούνταν και στη συνέχεια πήγα σε ένα μαγαζί με παιδικά ρούχα και αγόρασα της ανιψιάς μου ένα λευκό παντελόνι κι ένα τέλειο μωβ μπλουζάκι.
Στην επιστροφή για το σπίτι, τον είδα. Κι έμεινα μαλάκας. Ο Ζαχαρίας ήταν συμμαθητής μου στο γυμνάσιο και στο Λύκειο. Κοντούλης τότε και τώρα. Χαζούλης τότε, αλλά τώρα δε ξέρω να πω. Καλό παιδάκι τότε, αλλά τώρα δε ξέρω να πω. Ασχημούλης τότε, αλλά τώρα......παράγινε το κακό.
Τον κοιτούσα να κάθεται σε ένα παγκάκι και να καπνίζει. Είναι ο Ζαχαρίας σκέφτηκα. Και μελαγχόλησα. Φαινόταν τουλάχιστον 20 χρόνια μεγαλύτερος απ' όσο είμαστε. Τρόμαξα. Ήθελα να βρω έναν καθρέφτη και να δω αναλυτικά κάθε ίνα του κορμιού μου. Να τσεκάρω την μη ύπαρξη ρυτίδων στο πρόσωπό μου. Να αφήσω τη ρίζα του μαλλιού μου ως το αυτί για να βεβαιωθώ πως καμία άσπρη τρίχα δεν έχει εμφανιστεί στο κεφάλι μου ακόμη. Έχω μία στο φρύδι....αλλά μία.
Τον κοιτούσα και πάθαινα πανικό. Όχι, δεν είναι αυτός. Δε θα του μιλήσω. Δε μπορεί να είναι ο Ζαχαρίας αυτός ο περίπου πενηντάρης άντρας που κάθεται στο παγκάκι και καπνίζει. Δεν γίνεται να είναι...Κι όμως, όσο πλησίαζα...τότο επιβεβαιώνονταν οι φόβοι μου.
Ήταν αυτός. Ο Ζαχαρίας από τα πίσω θρανία. Ο αμίλητος και πάντα αδιάβαστος Ζαχαρίας. Ο Ζαχαρίας που διανύαμε μαζί τουλάχιστον χίλια μέτρα για να πάμε σπίτια μας μετά το σχολείο. Δε θα του μιλήσω...οχι...δε γίνεται να είναι αυτός ο Ζαχαρίας που θυμάμαι.
Αστραπιαία σκέφτηκα πως δε θα με γνωρίσει κι επιτάχυνα το βήμα. Δε θέλω να με γνωρίσει. Δε νιώθω καλά αν κάνει κι αυτός τις ίδιες σκέψεις που έκανα εγώ γι' αυτόν. Δεν νιώθω καλά αν κάνει και τις αντίθετες σκέψεις από αυτές που έκανα εγώ γι' αυτόν.
Περνάω γρήγορα από μπροστά του. Τα πόδια μου τρέμουνε. Και νομίζω πως βουρκώνουν τα μάτια μου. Μπορεί να φταίνε και οι φακοί επαφής μου. Και τότε ακούω τη φωνή του Ζαχαρία:
-Coula?
Μια μίνι καρδιακή προσβολή επιβάλλεται στο σώμα μου. Ένα μίνι εγκεφαλικό μου παραλύει το νου. Γυρίζω πίσω, τον κοιτάζω και χαμογελάω.
-Ζαχαρία?
Κάθομαι δίπλα του. Μου μιλάει για τη ζωή του, για τη δουλειά του, για τις ατυχίες του. Είναι ελέυθερος. Είναι πονεμένος. Με ρωτάει τι κάνω. Του λέω. Χαμογελάει. Το περίμενε από μένα πως θα κάνω όσα κάνω, πως θα πετύχαινα όσα πέτυχα. Νιώθω πως ...νιώθει περήφανος ο Ζαχαρίας για μένα. Ενώ εγώ ντρέπομαι για εκείνον. Και δε νιώθω καθόλου περήφανη ούτε για εκείνον ούτε για μένα. Είμαι κακός άνθρωπος. Μελαγχολώ κι άλλο.
Σηκώνομαι να φύγω και τότε ο Ζαχαρίας ταϊζει κι άλλο τον κατά τα άλλα, πληγωμένο μου εγωισμό, λέγοντας:
-Είσαι μια κούκλα.
-Ευχαριστώ. Να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου, είπα σχεδόν ψιθυριστά για να μη το ακούσει, αν γινόταν.
Επιταχύνω το βήμα μου. Φοβάμαι να γυρίσω να τον ξανακοιτάξω. Φοβάμαι να ξανακάνω τις συγκρίσεις. Φοβάμαι να γυρίσω πίσω γιατί θα του πω δυνατά στα μούτρα μέσα, πως είναι μαλάκας.......μεγάλος μαλάκας.....γιατί είναι τόσο νέος και φαίνεται τόσο μεγάλος.....είναι καραμαλάκας που δε προσέχει τον εαυτό του. Δεν θέλω να τον ξαναδώ ποτέ.
Δε θέλω να με δω ποτέ με τη ματιά που είδα σήμερα τον Ζαχαρία...
8 Μαρτίου 2012
Σήμερα ξύπνησα πολύ νωρίς, παρόλο που χτες γιορτάσαμε μέχρι αργά τα δεύτερα γεννέθλια τούτου του ιστολογίου και ξενυχτήσαμε με πολλά γέλια και χάχανα. Πήρα τον κεντρικό δρόμο και κατέβηκα στο κέντρο της πόλης.
Ήπια έναν καφέ σε μια κεντρική καφετέρια που την έχει ένας παλιός συμμαθητής. Μετά περπάτησα στο λιμάνι και είχε πολύ κρύο, το ομολογώ. Χάζεψα τις βάρκες που κουνιούνταν και στη συνέχεια πήγα σε ένα μαγαζί με παιδικά ρούχα και αγόρασα της ανιψιάς μου ένα λευκό παντελόνι κι ένα τέλειο μωβ μπλουζάκι.
Στην επιστροφή για το σπίτι, τον είδα. Κι έμεινα μαλάκας. Ο Ζαχαρίας ήταν συμμαθητής μου στο γυμνάσιο και στο Λύκειο. Κοντούλης τότε και τώρα. Χαζούλης τότε, αλλά τώρα δε ξέρω να πω. Καλό παιδάκι τότε, αλλά τώρα δε ξέρω να πω. Ασχημούλης τότε, αλλά τώρα......παράγινε το κακό.
Τον κοιτούσα να κάθεται σε ένα παγκάκι και να καπνίζει. Είναι ο Ζαχαρίας σκέφτηκα. Και μελαγχόλησα. Φαινόταν τουλάχιστον 20 χρόνια μεγαλύτερος απ' όσο είμαστε. Τρόμαξα. Ήθελα να βρω έναν καθρέφτη και να δω αναλυτικά κάθε ίνα του κορμιού μου. Να τσεκάρω την μη ύπαρξη ρυτίδων στο πρόσωπό μου. Να αφήσω τη ρίζα του μαλλιού μου ως το αυτί για να βεβαιωθώ πως καμία άσπρη τρίχα δεν έχει εμφανιστεί στο κεφάλι μου ακόμη. Έχω μία στο φρύδι....αλλά μία.
Τον κοιτούσα και πάθαινα πανικό. Όχι, δεν είναι αυτός. Δε θα του μιλήσω. Δε μπορεί να είναι ο Ζαχαρίας αυτός ο περίπου πενηντάρης άντρας που κάθεται στο παγκάκι και καπνίζει. Δεν γίνεται να είναι...Κι όμως, όσο πλησίαζα...τότο επιβεβαιώνονταν οι φόβοι μου.
Ήταν αυτός. Ο Ζαχαρίας από τα πίσω θρανία. Ο αμίλητος και πάντα αδιάβαστος Ζαχαρίας. Ο Ζαχαρίας που διανύαμε μαζί τουλάχιστον χίλια μέτρα για να πάμε σπίτια μας μετά το σχολείο. Δε θα του μιλήσω...οχι...δε γίνεται να είναι αυτός ο Ζαχαρίας που θυμάμαι.
Αστραπιαία σκέφτηκα πως δε θα με γνωρίσει κι επιτάχυνα το βήμα. Δε θέλω να με γνωρίσει. Δε νιώθω καλά αν κάνει κι αυτός τις ίδιες σκέψεις που έκανα εγώ γι' αυτόν. Δεν νιώθω καλά αν κάνει και τις αντίθετες σκέψεις από αυτές που έκανα εγώ γι' αυτόν.
Περνάω γρήγορα από μπροστά του. Τα πόδια μου τρέμουνε. Και νομίζω πως βουρκώνουν τα μάτια μου. Μπορεί να φταίνε και οι φακοί επαφής μου. Και τότε ακούω τη φωνή του Ζαχαρία:
-Coula?
Μια μίνι καρδιακή προσβολή επιβάλλεται στο σώμα μου. Ένα μίνι εγκεφαλικό μου παραλύει το νου. Γυρίζω πίσω, τον κοιτάζω και χαμογελάω.
-Ζαχαρία?
Κάθομαι δίπλα του. Μου μιλάει για τη ζωή του, για τη δουλειά του, για τις ατυχίες του. Είναι ελέυθερος. Είναι πονεμένος. Με ρωτάει τι κάνω. Του λέω. Χαμογελάει. Το περίμενε από μένα πως θα κάνω όσα κάνω, πως θα πετύχαινα όσα πέτυχα. Νιώθω πως ...νιώθει περήφανος ο Ζαχαρίας για μένα. Ενώ εγώ ντρέπομαι για εκείνον. Και δε νιώθω καθόλου περήφανη ούτε για εκείνον ούτε για μένα. Είμαι κακός άνθρωπος. Μελαγχολώ κι άλλο.
Σηκώνομαι να φύγω και τότε ο Ζαχαρίας ταϊζει κι άλλο τον κατά τα άλλα, πληγωμένο μου εγωισμό, λέγοντας:
-Είσαι μια κούκλα.
-Ευχαριστώ. Να είσαι καλά και να προσέχεις τον εαυτό σου, είπα σχεδόν ψιθυριστά για να μη το ακούσει, αν γινόταν.
Επιταχύνω το βήμα μου. Φοβάμαι να γυρίσω να τον ξανακοιτάξω. Φοβάμαι να ξανακάνω τις συγκρίσεις. Φοβάμαι να γυρίσω πίσω γιατί θα του πω δυνατά στα μούτρα μέσα, πως είναι μαλάκας.......μεγάλος μαλάκας.....γιατί είναι τόσο νέος και φαίνεται τόσο μεγάλος.....είναι καραμαλάκας που δε προσέχει τον εαυτό του. Δεν θέλω να τον ξαναδώ ποτέ.
Δε θέλω να με δω ποτέ με τη ματιά που είδα σήμερα τον Ζαχαρία...
8 Μαρτίου 2012
