Έχω κατάθλιψη. Το αποφάσισα. Παρόλο που αυτή τη περίοδο της ζωής μου έχω
χίλιους λόγους για να χαμογελάω, δεν το κάνω. Κάθομαι θυμωμένη στο
κρεβάτι μου και κοιτάω το ταβάνι. Ούτε λαπτοπ θέλω να βλέπω, ούτε
βιβλία, ούτε τίποτα. Έχω κατάθλιψη σου λέω. Ακου τώρα ή μάλλον διάβασε
τι θυμήθηκα.
Κάποτε είχα πρήξει τη μάνα μου πως έχω κατάθλιψη και θέλω να πάω σε ψυχολόγο. Εκείνη γελούσε ακατάπαυστα και φυσικά με δούλευε. Τελικά προσέγγισα έναν φίλο μου, τον Μικέλ. Ήξερα πως αυτός είχε κάνει ψυχανάλυση και εκείνο το διάστημα που με έπιασε η εμμονή πως έχω κατάθλιψη, έκανε διαλογισμό.
Του εξήγησα τη κατάστασή μου και μου είπε να μην δώσω τζάμπα λεφτά σε ψυχολόγους, αλλά να κάνω αμέσως διαλογισμό. Να ηρεμήσω τα τσάκρα μου και να βρω την πολυπόθητη ψυχική ισορροπία μου που είχε φύγει μακριά μου, να βρω την εσωτερική γαλήνη, να κάνω ενδοσκόπηση και να βρω τον εαυτό μου.
Πήγα τη πρώτη μέρα μαζί του. Κάθισα οκλαδόν σε μια μεγάλη αίθουσα και υπό τους ήχους τιτιβίσματος μάταια έψαχνα τα τσάκρα μου. Κοιτούσα δεξιά, κοιτούσα αριστερά...πουθενά τα τσάκρα. Μέσα σου κοίτα, πρόσταζε ο αρχηγός. Όλοι γύρω μου σιγοψιθύριζαν κατι Ομ και κάτι Αμ κι άρχισα να ανατριχιάζω γιατί ένιωσα πως βρίσκομαι σε ένα πυκνό δάσος και έπρεπε να τρέξω να σωθώ, αλλά κάτι με εμπόδιζε να τρέξω. Ηρεμία ήταν τώρα αυτό; Ή ένα δράμα στο μεγαλείο του;
Πήγα τη δεύτερη μέρα μαζί του. Κάθισα οκλαδόν και πιαστήκαμε από τα χέρια όλοι οι διαΟλογιζόμενοι για ανταλλαγή ενέργειας. Δίπλα μου καθόταν ένας γέρος. Τι ενέργεια να μου δώσει αυτος; Θα μου πάρει και την λιγοστη δική μου, σκέφτηκα. Και βγήκα να πάω τουαλέτα, χωρίς να ξαναμπώ. Θα νόμισαν πως με έπιασε κόψιμο. Είχα φάει και μια γκοφρέτα πιο πριν...
Πήγα τη τρίτη μέρα μαζί του. Κάθισα οκλαδόν και άρχισε ο αρχηγός να μας μιλά...Ναι, μας έκανε κήρυγμα. Για πότε εξαφανίστηκα, δεν έχετε ιδέα. Αν είναι έτσι έμενα και στο κατηχητικό της ενορίας μας που ήταν και πιο κοντά και πήγαινε και ο Γιωργάκης που με είχε ερωτευτεί απο τα 14 μου και ήθελε να με παντρευτεί να κάνουμε μια πολύτεκνη οικογένεια και να κερδίσουμε το Παράδεισο... Να λείπει το βύσσινο.
Διόλου λογισμός ήταν αυτό που έζησα και όχι διαλογισμός...
Τελικά πήγα σε ψυχολόγο...αλλά δεν έγινε απολύτως τίποτα ούτε κι εκεί. Συγκεκριμένα η ψυχολόγος με συμπάθησε τόσο πολύ που ήθελε να γίνουμε και φίλες και με έπαιρνε τηλ για πολύ καιρό για να πάμε για καφέ...Της εξαφανίστηκα τεχνηέντως...
4 Μαρτίου 2012
Κάποτε είχα πρήξει τη μάνα μου πως έχω κατάθλιψη και θέλω να πάω σε ψυχολόγο. Εκείνη γελούσε ακατάπαυστα και φυσικά με δούλευε. Τελικά προσέγγισα έναν φίλο μου, τον Μικέλ. Ήξερα πως αυτός είχε κάνει ψυχανάλυση και εκείνο το διάστημα που με έπιασε η εμμονή πως έχω κατάθλιψη, έκανε διαλογισμό.
Του εξήγησα τη κατάστασή μου και μου είπε να μην δώσω τζάμπα λεφτά σε ψυχολόγους, αλλά να κάνω αμέσως διαλογισμό. Να ηρεμήσω τα τσάκρα μου και να βρω την πολυπόθητη ψυχική ισορροπία μου που είχε φύγει μακριά μου, να βρω την εσωτερική γαλήνη, να κάνω ενδοσκόπηση και να βρω τον εαυτό μου.
Πήγα τη πρώτη μέρα μαζί του. Κάθισα οκλαδόν σε μια μεγάλη αίθουσα και υπό τους ήχους τιτιβίσματος μάταια έψαχνα τα τσάκρα μου. Κοιτούσα δεξιά, κοιτούσα αριστερά...πουθενά τα τσάκρα. Μέσα σου κοίτα, πρόσταζε ο αρχηγός. Όλοι γύρω μου σιγοψιθύριζαν κατι Ομ και κάτι Αμ κι άρχισα να ανατριχιάζω γιατί ένιωσα πως βρίσκομαι σε ένα πυκνό δάσος και έπρεπε να τρέξω να σωθώ, αλλά κάτι με εμπόδιζε να τρέξω. Ηρεμία ήταν τώρα αυτό; Ή ένα δράμα στο μεγαλείο του;
Πήγα τη δεύτερη μέρα μαζί του. Κάθισα οκλαδόν και πιαστήκαμε από τα χέρια όλοι οι διαΟλογιζόμενοι για ανταλλαγή ενέργειας. Δίπλα μου καθόταν ένας γέρος. Τι ενέργεια να μου δώσει αυτος; Θα μου πάρει και την λιγοστη δική μου, σκέφτηκα. Και βγήκα να πάω τουαλέτα, χωρίς να ξαναμπώ. Θα νόμισαν πως με έπιασε κόψιμο. Είχα φάει και μια γκοφρέτα πιο πριν...
Πήγα τη τρίτη μέρα μαζί του. Κάθισα οκλαδόν και άρχισε ο αρχηγός να μας μιλά...Ναι, μας έκανε κήρυγμα. Για πότε εξαφανίστηκα, δεν έχετε ιδέα. Αν είναι έτσι έμενα και στο κατηχητικό της ενορίας μας που ήταν και πιο κοντά και πήγαινε και ο Γιωργάκης που με είχε ερωτευτεί απο τα 14 μου και ήθελε να με παντρευτεί να κάνουμε μια πολύτεκνη οικογένεια και να κερδίσουμε το Παράδεισο... Να λείπει το βύσσινο.
Διόλου λογισμός ήταν αυτό που έζησα και όχι διαλογισμός...
Τελικά πήγα σε ψυχολόγο...αλλά δεν έγινε απολύτως τίποτα ούτε κι εκεί. Συγκεκριμένα η ψυχολόγος με συμπάθησε τόσο πολύ που ήθελε να γίνουμε και φίλες και με έπαιρνε τηλ για πολύ καιρό για να πάμε για καφέ...Της εξαφανίστηκα τεχνηέντως...
4 Μαρτίου 2012
