Σήμερα είχα μια απορία. Ενώ είχα πει πως θα
απομακρυνθώ από το ιστολόγιο για λίγο διάστημα, σήμερα δε μπόρεσα να μην
γράψω για κάποια πράγματα που με απασχολούν. Πριν διαβάσετε για την απορία που με έπιασε, θα σας πω για να σας προλάβω και να μην το
πείτε, πως καθένας κάνει ό,τι γουστάρει με τη ζωή του αλλά και με το
ιστολόγιό του. Τα είπαμε και τα ξεκαθαρίσαμε.
Προσπαθώ
να καταλάβω γιατί κάποια άτομα αποφασίζουν να έχουν ένα ιστολόγιο μόνο
για λίγους αναγνώστες. Γιατί δηλαδή το κάνουν ιδιωτικό και πρέπει να
έχεις πρόσκληση για να μπεις. Όταν αποφασίζει κανείς να εκθέσει τις
απόψεις του στο διαδίκτυο, το κάνει ξέροντας πως η θέαση θα είναι
δημόσια. Το να γράφεις για λίγους ή καλύτερα για επιλεγμένους δεν έχει
κάποιο ουσιαστικό νόημα. Αν θες γράψε το κείμενο σε ένα mail και στείλε
το. Η γράψε σε ένα τετράδιο τις σκέψεις σου και έχε το να το διαβάζεις
όταν γεράσεις. Το διαδίκτυο είναι για όλους, δεν είναι για λίγους.
Όταν
αποφάσισα να ανοίξω αυτό το ιστολόγιο, σε μια πολύ περίεργη και
μελαγχολική φάση της ζωής μου, θρηνώντας στην ουσία αγαπημένα μου άτομα,
το έκανα με απόλυτη επίγνωση πως θα είναι ανοιχτό για όλους. Επέλεξα το
χιουμοριστικό-σατιρικό είδος και άφησα ανοιχτά τα σχόλια για όλους. Και
για όσους γουστάρουν και για όσους δυσανασχετούν. Η αλήθεια είναι πως
έχω ακούσει-διαβάσει τα εξ αμάξης ακόμη και για τον χαρακτήρα της
γράφουσας που λίγοι τον γνωρίζουν εδώ μέσα. Αυτό ποτέ δε με απέτρεψε να
αφήσω ανοιχτά τα σχόλια. Όταν εκτίθεσαι -έστω ανώνυμα- εκτίθεσαι σε όλο
σου το μεγαλείο.
Πρόσφατα
χαρακτηρίστηκα ως κοινωνικό σκουπίδι. Είμαι ένα μικρό ταπεινό κοινωνικό
σκουπίδι και δε διαφωνώ με αυτό. Αν σκεφτούμε πως τα σκουπίδια ειναι
αποτελέσματα ενεργειών και αποφάσεων μας και πως σχηματίζονται επειδή
έχουμε αποφασίσει να κάνουμε κάποια ωραία πράγματα που μας γεμίζουν, υπό
αυτό το πρίσμα και μόνο, όλοι μας είμαστε κοινωνικά σκουπίδια, απόρροια
δηλαδή ενεργειών του σύμπαντος. Και να ξέρετε πως ο πολιτισμός δεν
είναι για όλους. Προσωπικά δεν επιλέγω τον πολιτισμό της δηθενιάς και
της κουλτούρας. Προτιμω μια ανακύκλωση κι έναν βιολογικό καθαρισμό,
διαδικασίες μέσα από τις οποίες προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος
και να μην επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη που έκανα στο παρελθόν. Ως
κοινωνικό σκουπίδι λοιπόν αποφασίζω να αλλάζω, να ωριμάζω, να
εξελίσσομαι. Κι όχι να βαλτώνω σε μια χωματερή κλαίγοντας τη μοίρα μου.
Έχασα
τον συλλογισμό μου όμως. Και αυτό θα σας κοστίσει μια παράγραφο ακόμη
για να αναφέρω την απορία μου, η οποία είναι η εξής: Σήμερα, έτυχε να
έχω πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο. Επισκέφτηκα σχεδόν όλα τα ιστολόγια που
παρακολουθώ μέσω της λίστας που έχω στα πλαϊνά του ιστολογίου μου. Με
λύπη διαπίστωσα πως κάποιοι - αγαπημένοι μου blogger - επέλεξαν να
ιδιωτικοποιήσουν τα ιστολόγια τους. Κάποιοι μου έστειλαν πρόσκληση.
Κάποιοι άλλοι όχι. Το παράπονο μου είναι διττής φύσεως. Αφενός με
ενόχλησε που αγαπημένα μου άτομα δε με κάλεσαν να διαβάζω τις σκέψεις
τους αλλά οκ θα ζήσω και χωρίς αυτά και αφετέρου με ενόχλησε που τα ιδιωτικά ιστολόγια έχουν αυξηθεί
τόσο πολύ. Η ελευθερία του λόγου και της σκέψης αρχίζει σιγά σιγά να
συρρικνώνεται. Σε αρκετά ιστολόγια είδα λεκτικές επαληθεύσεις και
διάφορα άλλα κόλπα που δυσχεραίνουν την επικοινωνία. Και φυσικά δε θα
αναφερθώ στα ιστολόγια που έκλεισαν εντελώς.
Το
bloging είναι ένα κομμάτι από τις ζωές μας πια. Σημαντικό κομμάτι.
Μπορεί να μην είναι πρωτεύον αλλά είναι σημαντικό γιατί εκεί αφήνουμε
ακόμη και κάποιες ενδόμυχες σκέψεις μας. Τουλάχιστον εμείς οι ανώνυμοι.
Έχει μεγάλη σημασία να το προστατεύσουμε και να το προασπίσουμε και μαζί
του και την ελευθερία του λόγου και της σκέψης. Ας μη μας πτοεί η
διαφορετική άποψη, η κακεντρεχής άποψη, η λασπολογία ή ακόμη και η
κακία. Ανοίξτε τα ιστολόγια σας, ανοίξτε τα σχόλια. Μιλήστε ελεύθερα για
ό,τι θέλετε, για ό,τι σας απασχολεί ή για ό,τι σας κάνει να χαμογελάτε.
Η επικοινωνία και η έκφραση είναι δεύτερη φύση του ανθρώπου. Για να μη
πω πρώτη.
Και τώρα ας ευχηθώ και πάλι Καλό Καλοκαίρι. Μπορεί και να επανέλθω νωρίτερα από το πέρας των διακοπών μου.
Φιλιά πολλά σε όλους.
7 Ιουλίου 2012
7 Ιουλίου 2012
