Έχω υπερένταση. Είναι φορές που θέλω να ξεκινήσω από εδώ που είμαι και
να πάω να σπάσω κάτι μούτρα που θέλουν σπάσιμο. Το ζητάει ο οργανισμός
τους. Πως το ΚΚΕ ζητά την συνδρομή μας στις εισόδους-εξόδους του μετρό;
Έτσι κι αυτά τα μούτρα ζητάνε σπάσιμο. Αλλά είμαι καλός άνθρωπος εγώ.
Και δεν χρησιμοποιώ ποτέ τη βία. Έχω άλλα κόλπα που πιάνουνε.
Σήμερα έδωσα το πρώτο από τα 15 μαθήματα που αποφάσισα να δώσω σε αυτήν την εξεταστική. Δε χρωστάω μαθήματα. Μου χρωστάνε εξεταστική γιατί την χάσαμε το Σεπτέμβρη και την ψάχνουμε τώρα. Το πρώτο μάθημα πήγε πολύ καλά, αν εξαιρέσουμε τα παρελκόμενα. Μου άφησε ήδη τις πληγές του μαζί με το δεκαράκι που θα έρθει.
Ξέρω ξέρω, ειναι πολλά τα 15 μαθήματα, θα είναι πολλά τα ξενύχτια και θα είναι και πολλές οι αναρτήσεις που θα κάνω ζαλίζοντας τα νεύρα και τα μυαλά σας. Εσείς ξέρετε τι πρέπει να κάνετε. Χ στη σελίδα. Κι έχει ο Δίας.
Που λέτε ξεκινάω σήμερα το μεσημέρι να ανέβω στη Φιλοσοφική. Ήξερα πως κάνει κρύο παρόλο που δεν είχα βγει έξω καναδυο μέρες πλην του γυμναστηρίου, που εκεί δε καταλαβαίνω κρύο γιατι ο Ζαν με ξεπατώνει δεόντως. Δεν ήξερα πως έκανε το πουτσοκρυο της αρκούδας όμως. Δεν αντιλήφθηκα εγκαίρως πως έπρεπε να φορέσω καλσόν, κολάν, παντελόνι, τριάντα ζευγάρια κάλτσες από αυτες τις ισοθερμικές, μπότες μέχρι το μπουτι πάνω και καμια διακοσαριά πουλόβερ από πάνω. Δεν ήξερα πως έπρεπε να καπελωθώ με κανα δυο σκουφιά και τρια τέσσερα κασκόλ στη μούρη, ούτε φαντάστηκα πως χρειαζόμουν πέντε ζευγάρια γάντια.
Και βγαίνω από το σπίτι με ενα τζιν, με ενα πουλοβεράκι, με μπουφαν και μποτες με ψιλό καλτσάκι. Πέταξα κι ένα κασκόλ για ξεκάρφωμα και να τη η κιουρια στη στάση του λεωφορείου. Όλα καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή γιατί ο ήλιος υπήρχε εκεί έξω κι έκοβε λίγο την παγωνιά.
Ανεβαίνω στο βουνό, μπαίνω στη Σχολή, παίρνω έναν καυτό καφέ να στανιάρω, αράζω κανά μισάωρο με την επανάληψη της επανάληψης ω επανάληψη και έρχεται η ώρα να μπω στο αμφιθέατρο να θριαμβεύσω.
Πολυκοσμία παντού. Φοιτητάκια να ψάχνουν μια θέση σα τρελά να προλάβουν να δώσουν το μάθημα της συμφοράς. Βρίσκω λοιπόν ένα άδειο έδρανο και απορώ μάλιστα για το πόσο τυχερή ήμουν. Κάθομαι και περιμένω να έρθει ο κυρ καθηγητής να μας δώσει τα θέματα να τα γράψω να τελειώνω. Πιάνω και τη κουβέντα φυσικά με κάτι 20χρονα χεσμένα από το φόβο τους μην αποτύχουν. Πολύ γέλιο!
Κι εκεί που κάθομαι σκάνε κάτι κύματα αέρα που μου ανατριχιάζουν το είναι. Το παράθυρο δίπλα μου τέντα ανοιχτό και κολλημένο. Είχε φρακάρει και δεν έκλεινε. Και δε μιλάμε για ένα απλό παράθυρο αλλά σαν μπαλκονόπορτα εξοχικής κατοικίας έμοιαζε. Ακριβώς από κάτω στο φουλ τα καλοριφέρ. Και να έχω εγώ τώρα το κρύο και τη ζέστη να τσακώνονται μπροστά στα μάτια μου! Να τσακώνονται πάνω στο σώμα μου! Και μια να φυσάει, μία να καίει ο τόπος. Μία να με παίρνει και να με σηκώνει και μία να με φουντώνει.
Ο καθηγητης άργησε μισή ώρα. Το αποτέλεσμα είναι να έχω δυο παγάκια για χέρια, άλλα δυο παγάκια για πόδια και μια περίεργη αίσθηση που και που πως έρχεται το Καλοκαίρι. Τελικά έγραψα άριστα και γρήγορα τις ερωτήσεις. Δε ξέρω αν θα βγάλει τα γράμματα μου ο κυρ καθηγητής. Έγραφα λες και με κυνηγούσαν μαλάκες άντρες να με πάρουν από το κώλο. Ολοκλήρωσα σε ένα τέταρτο, παρέδωσα το γραπτό και άρχισε ο δεύτερος γύρος ψυχρολουσίας.
Στη στάση του λεωφορείου έριχνε χιόνι. Όχι μαλακίες. Χιόνι, κανονικό. Γέμισα παντού νιφάδες. Χιόνι και αέρας μαζί. Και το λεωφορείο πουθενά. Να κάθομαι εκεί να περιμένω και να νιώθω τα κάτω άκρα μου να σαπίζουν. Τα χέρια μου είχαν ένα περίεργο κόκκινο χρώμα λες και είχα κάνει τον φόνο που ονειρεύομαι να κάνω κάποια στιγμή. Κι όταν το λεωφορείο φτάνει, μπαίνω μέσα και με περιμένει το τροπικο καλοκαιράκι. Ζέστηηηηηηηηηηηηηη!!!!! Μετά πάλι κρύοοοοοοοο. Μπαίνω μετρό ζεστηηηηηηηηηηηηηηηηη βγαινω για το σπιτι κρυοοοοοοοοοοοοοοοο. Αποτρελάθηκε ο οργανισμός μου!
Φτάνω τελικά σπίτι μετά από κρύο ζεστη κρύο ζέστη κρύο ζέστη, σαν έναν πρώην γκομενο μου ένα πράγμα, που άλλα ήθελε τώρα και άλλα μετά από πέντε δεύτερα. Και τελικά διαπιστώνω τι λέτε; Μύξες να τρέχουν από τη μύτη μου, σαν δαιμονισμένες! Για ένα μαλακομάθημα αρρωστήσαμε κιόλας.Τη Πέμπτη που ξαναδίνω και θα πρέπει να ανέβω Ζωγράφου, θα λάβω τα μέτρα μου!
Τελοσπάντων, μένουν 14 μαθηματάκια. Τίποτα. Θα κάνουμε όλοι μαζί υπομονή και θα έρθει η 24η Φλεβάρη όπου θα τερματιστεί η εξεταστική και θα κάνουμε πάρτυ με βότκα λεμόνι και σφαλιάρες, γιατί κάπου τότε θα γιορτάζει και το ιστολόγιο μου ακριβώς δυο χρόνια ύπαρξης.
Αντέχετε; Αντέχω; Θα δείξει.
Καλή νύχτα για τους νυχτερινούς
Καλη μέρα για τους πρωινούς.
Σήμερα έδωσα το πρώτο από τα 15 μαθήματα που αποφάσισα να δώσω σε αυτήν την εξεταστική. Δε χρωστάω μαθήματα. Μου χρωστάνε εξεταστική γιατί την χάσαμε το Σεπτέμβρη και την ψάχνουμε τώρα. Το πρώτο μάθημα πήγε πολύ καλά, αν εξαιρέσουμε τα παρελκόμενα. Μου άφησε ήδη τις πληγές του μαζί με το δεκαράκι που θα έρθει.
Ξέρω ξέρω, ειναι πολλά τα 15 μαθήματα, θα είναι πολλά τα ξενύχτια και θα είναι και πολλές οι αναρτήσεις που θα κάνω ζαλίζοντας τα νεύρα και τα μυαλά σας. Εσείς ξέρετε τι πρέπει να κάνετε. Χ στη σελίδα. Κι έχει ο Δίας.
Που λέτε ξεκινάω σήμερα το μεσημέρι να ανέβω στη Φιλοσοφική. Ήξερα πως κάνει κρύο παρόλο που δεν είχα βγει έξω καναδυο μέρες πλην του γυμναστηρίου, που εκεί δε καταλαβαίνω κρύο γιατι ο Ζαν με ξεπατώνει δεόντως. Δεν ήξερα πως έκανε το πουτσοκρυο της αρκούδας όμως. Δεν αντιλήφθηκα εγκαίρως πως έπρεπε να φορέσω καλσόν, κολάν, παντελόνι, τριάντα ζευγάρια κάλτσες από αυτες τις ισοθερμικές, μπότες μέχρι το μπουτι πάνω και καμια διακοσαριά πουλόβερ από πάνω. Δεν ήξερα πως έπρεπε να καπελωθώ με κανα δυο σκουφιά και τρια τέσσερα κασκόλ στη μούρη, ούτε φαντάστηκα πως χρειαζόμουν πέντε ζευγάρια γάντια.
Και βγαίνω από το σπίτι με ενα τζιν, με ενα πουλοβεράκι, με μπουφαν και μποτες με ψιλό καλτσάκι. Πέταξα κι ένα κασκόλ για ξεκάρφωμα και να τη η κιουρια στη στάση του λεωφορείου. Όλα καλά μέχρι εκείνη τη στιγμή γιατί ο ήλιος υπήρχε εκεί έξω κι έκοβε λίγο την παγωνιά.
Ανεβαίνω στο βουνό, μπαίνω στη Σχολή, παίρνω έναν καυτό καφέ να στανιάρω, αράζω κανά μισάωρο με την επανάληψη της επανάληψης ω επανάληψη και έρχεται η ώρα να μπω στο αμφιθέατρο να θριαμβεύσω.
Πολυκοσμία παντού. Φοιτητάκια να ψάχνουν μια θέση σα τρελά να προλάβουν να δώσουν το μάθημα της συμφοράς. Βρίσκω λοιπόν ένα άδειο έδρανο και απορώ μάλιστα για το πόσο τυχερή ήμουν. Κάθομαι και περιμένω να έρθει ο κυρ καθηγητής να μας δώσει τα θέματα να τα γράψω να τελειώνω. Πιάνω και τη κουβέντα φυσικά με κάτι 20χρονα χεσμένα από το φόβο τους μην αποτύχουν. Πολύ γέλιο!
Κι εκεί που κάθομαι σκάνε κάτι κύματα αέρα που μου ανατριχιάζουν το είναι. Το παράθυρο δίπλα μου τέντα ανοιχτό και κολλημένο. Είχε φρακάρει και δεν έκλεινε. Και δε μιλάμε για ένα απλό παράθυρο αλλά σαν μπαλκονόπορτα εξοχικής κατοικίας έμοιαζε. Ακριβώς από κάτω στο φουλ τα καλοριφέρ. Και να έχω εγώ τώρα το κρύο και τη ζέστη να τσακώνονται μπροστά στα μάτια μου! Να τσακώνονται πάνω στο σώμα μου! Και μια να φυσάει, μία να καίει ο τόπος. Μία να με παίρνει και να με σηκώνει και μία να με φουντώνει.
Ο καθηγητης άργησε μισή ώρα. Το αποτέλεσμα είναι να έχω δυο παγάκια για χέρια, άλλα δυο παγάκια για πόδια και μια περίεργη αίσθηση που και που πως έρχεται το Καλοκαίρι. Τελικά έγραψα άριστα και γρήγορα τις ερωτήσεις. Δε ξέρω αν θα βγάλει τα γράμματα μου ο κυρ καθηγητής. Έγραφα λες και με κυνηγούσαν μαλάκες άντρες να με πάρουν από το κώλο. Ολοκλήρωσα σε ένα τέταρτο, παρέδωσα το γραπτό και άρχισε ο δεύτερος γύρος ψυχρολουσίας.
Στη στάση του λεωφορείου έριχνε χιόνι. Όχι μαλακίες. Χιόνι, κανονικό. Γέμισα παντού νιφάδες. Χιόνι και αέρας μαζί. Και το λεωφορείο πουθενά. Να κάθομαι εκεί να περιμένω και να νιώθω τα κάτω άκρα μου να σαπίζουν. Τα χέρια μου είχαν ένα περίεργο κόκκινο χρώμα λες και είχα κάνει τον φόνο που ονειρεύομαι να κάνω κάποια στιγμή. Κι όταν το λεωφορείο φτάνει, μπαίνω μέσα και με περιμένει το τροπικο καλοκαιράκι. Ζέστηηηηηηηηηηηηηη!!!!! Μετά πάλι κρύοοοοοοοο. Μπαίνω μετρό ζεστηηηηηηηηηηηηηηηηη βγαινω για το σπιτι κρυοοοοοοοοοοοοοοοο. Αποτρελάθηκε ο οργανισμός μου!
Φτάνω τελικά σπίτι μετά από κρύο ζεστη κρύο ζέστη κρύο ζέστη, σαν έναν πρώην γκομενο μου ένα πράγμα, που άλλα ήθελε τώρα και άλλα μετά από πέντε δεύτερα. Και τελικά διαπιστώνω τι λέτε; Μύξες να τρέχουν από τη μύτη μου, σαν δαιμονισμένες! Για ένα μαλακομάθημα αρρωστήσαμε κιόλας.Τη Πέμπτη που ξαναδίνω και θα πρέπει να ανέβω Ζωγράφου, θα λάβω τα μέτρα μου!
Τελοσπάντων, μένουν 14 μαθηματάκια. Τίποτα. Θα κάνουμε όλοι μαζί υπομονή και θα έρθει η 24η Φλεβάρη όπου θα τερματιστεί η εξεταστική και θα κάνουμε πάρτυ με βότκα λεμόνι και σφαλιάρες, γιατί κάπου τότε θα γιορτάζει και το ιστολόγιο μου ακριβώς δυο χρόνια ύπαρξης.
Αντέχετε; Αντέχω; Θα δείξει.
Καλή νύχτα για τους νυχτερινούς
Καλη μέρα για τους πρωινούς.
