Θυσία, Συγγνώμη και Διείσδυση

Και για να μη λέτε πως σας τα έχω πρήξει με την εξεταστική, δε θα ασχοληθώ μαζί της σε τούτο το γλυκανάλατο και στοχαστικό μαζί ποστ. Θα πω μόνο πως έμειναν 12 μαθήματα ακόμη, μιας και στα 3 πρώτα θριαμβεύσαμε. Θα περάσω σε άλλα θέματα που με απασχολούν κι εμένα αλλά ναι ναι ναι ναι και εσάς. Και θα αποδειχθεί εντός ολίγου αυτο.

Α. Μη περιμένουμε πάντα από τον άλλο να αναγνωρίσει τις θυσίες που κάνουμε γι' αυτόν. Για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική η έννοια θυσία ή η έννοια αυτονόητο. Η θυσία σου μπορεί να είναι κάτι αυτονόητο για μένα και αντίστροφα. Οι σχέσεις δεν χτίζονται πάνω σε μια ζυγαριά που καθένας μετράει τις θυσίες που κάνει, περιμένοντας την αναγνώριση. Απλά γιατί οι σχέσεις, μόνο αν έχουν την αμοιβαιότητα στην αγάπη λειτουργούν ομαλά και όχι ανώμαλα.

Β.Το ίδιο πιστεύω συμβαίνει και στη συγγνώμη που ζητάμε ή που περιμένουμε να μας δοθεί. Ο άλλος μπορεί να κρίνει διαφορετικά από εμάς μια κατάσταση και να βγάζει διαφορετικά συμπεράσματα. Είναι κρίμα να στηρίζουμε τη συνέχεια μιας σχέσης περιμένοντας μια συγγνώμη που ποτέ μπορεί να μην έρθει ή να παρακαλάμε για τη συνέχεια μιας σχέσης όντες σίγουροι πως θα την φέρει μια συγγνώμη που θα ζητήσουμε. Ακριβώς τα ίδια πιστεύω πως ισχύουν και για το ευχαριστώ.

Και οι δυο περιπτώσεις εντάσσονται σε έναν γενικό κανόνα που έχουμε ξαναπεί σε προηγούμενο ποστ. Τίποτα δεν είναι αντικειμενικό. Όλα είναι υποκειμενικά.

ΥΓ Πάμε τώρα να διεισδύσουμε στα τρίσβαθα της Παιδοψυχολογίας. Εγώ δηλαδή! Εσείς μπορείτε να διεισδύσετε όπου θέλετε...τυχερούλια.

Φιλια πολλά

 

3 Φεβρουαρίου 2012