Άραξε! Άραξε λέμε. Μη κοιτάς την ώρα. Είναι πρωί ακόμη και ο ήλιος ο
ηλιάτορας βγήκε κρυφά από την απέναντι πολυκατοικία και μου έκλεισε το
μάτι. Μετά ξαναχώθηκε πίσω από το μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου! Δεν τον
βλέπω πια. Μια απλώστρα αχνοφαίνεται με πέντε βρακιά πάνω, ή τέσσερα; Δε
φτάνει η μυωπία μου να το εξακριβώσω. Το ένα πάντως φαίνεται για
στριγκάκι.
Σήμερα έχω ξυπνήσει πολύ νωρίς, παρόλο που κοιμήθηκα αργά. Την έκανα κοπάνα από το γυμναστήριο. Πάω πρωί τώρα πια. Πολύ πρωί. Χάραμα. Πήγα δυο μέρες σερί και πιάστηκε ο δεξιός ώμος. Είπα λοιπόν σήμερα να αράξω, λίγο πριν αρχίσω το διάβασμα. Και άραξα. Άραξε κι εσύ.
Εφτιαξα καφέ, πήγα τουαλέτα για το χοντρό μου, διαβασα μερικά ιστολόγια, προβληματίστηκα σε μερικά, συγκέντρωσα πέντε cουλές σκέψεις και είπα να σας τις γράψω και μετά να χαθώ στη Λογοτεχνία του 18ου αιώνα. Μπορεί να πεταχτώ και ως την λαϊκή. Μπορεί και όχι. Αυτό είναι το πρόγραμμα για σήμερα. Α!! Θα μαγειρέψω κιόλας... δε ξέρω ακόμη τι, αλλά θα δούμε αργότερα.
Πάμε στα cουλά όμως.
Αυτή τη στιγμή θα αγγίξω ένα περίεργο θέμα και είμαι σίγουρη πως θα μου τη πέσει πολύς κόσμος. Αλλά δε βαριέσαι, δε μασάω απ' αυτά. Εγώ αυτό που έχω να πω, θα το πω. To coυλό αυτό γεννήθηκε από μια ανάρτηση της Manas και το πήγε λίγο παραπέρα το δικό μου coυλό μυαλό.
Πες λοιπόν πως σου συμβαίνει ένα μεγάλο κακό. Φτου φτου σκόρδα, μη πάθει κανείς τίποτα. Υποθετικά μιλάμε. Πες λοιπον πως σε βρήκε η συμφορά. Ένας θάνατος, μια ασθένεια, ένα ατύχημα, μια άσχημη κατάσταση. Κάτι που σου κάνει τα τσάκρα σου παζλ. Κάτι που σε γονατίζει. Κι εκεί μέσα στη θλίψη σου και στη στεναχώρια σου, σκέφτεσαι με ποιον να μοιραστείς τον πόνο σου.
Κι αποφασίζεις να μην το πεις στην μάνα σου γιατί έχει σάκχαρο και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στον πατέρα σου γιατί έχει πίεση και θα βαρέσει εικοσάρι και καπάκι εγκεφαλικό και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στην αδερφή σου γιατί έχει νεογέννητο στο σπίτι και θηλάζει σα μοσχάρω και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στην κολλητή γιατί περνάει ζόρια στη δουλειά και δεν έχει χρήματα αυτό το διάστημα και είναι μέσα στη μίρλα και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στον γκόμενο γιατί θα σιχτιρίσει την ώρα και τη στιγμή που σε γνώρισε και θα στεναχωρηθεί -παίζει και να σε χωρίσει-, να μη το πεις στη θεία που μένει μια τζούρα δρόμο γιατί είναι άρρωστη και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στην ξαδέρφη που είναι έγκυος και στεναχωρηθεί.
Και κάπου εκεί δε το λες σε κανέναν και το περνάς μόνος σου όλο. Εντάξει, είναι καλό να μην φορτώνεις τους δικούς σου ανθρώπους με άσχημα πράγματα ειδικά αν δεν είναι σημαντικά, είναι καλό να μη θες να τους στεναχωρήσεις για κάτι που ίσως και να μην έχει τόση σημασία να ειπωθεί.
Αλλά όταν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα σημαντικό, είναι λάθος να το κουβαλάς όλο μέσα σου, να μη το μοιράζεσαι και να μην δίνεις τη δυνατότητα στον άλλο να πράξει τα δέοντα. Να σου κρατήσει το χέρι, να σου πει τη παπαριά του, να σου κάνει λίγη παρέα, να σε κάνει να νιώσεις λίγο καλύτερα.
Κι έρχομαι τώρα και αντιστρέφω το πράγμα. Είμαι κόρη, αδερφή, ανιψιά, ξαδέρφη, κολλητή και γκόμενα. Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να διαχειριστείς τον δικό μου πόνο; Να προκαταβάλλεις πως θα στεναχωρηθώ και να με αφήσεις απ' έξω από το ζόρι σου; Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να διαχειριστείς την στεναχώρια μου ή την διάθεσή μου για στεναχώρια ή για το αντίθετό της;
Με ποια λογική με αφήνεις απ' έξω από αυτό που σε βασανίζει θεωρώντας πως αν κοινωνήσεις τη συμφορά σου θα με ρίξεις ψυχολογικά; Αν δε γουστάρεις να με βλέπεις στα μάτια σου, τότε μόνο το καταλαβαίνω. Αλλά στις οριοθετημένες σχέσεις είναι παράλογο να κρύβουμε πράγματα σημαντικά από τους δικούς μας ανθρώπους απλά για να μην τους στεναχωρήσουμε.
Δε θα μπορέσω να σου συμπαρασταθώ πάντα, αλλά θέλω να μου δώσεις την ευκαιρία να το κάνω αν μπορέσω. Δε θα μπορέσεις να μου συμπαρασταθείς πάντα, αλλά σου αξίζει η ευκαιρία να το κάνεις αν μπορέσεις. Απλές και ξεκάθαρες σχέσεις.
Δεν ξέρω αν έγινα σαφής, αλλά το να λέμε πως δεν θα το πω στον άλλο για να μην στεναχωρηθεί, πιστεύω πως του στερούμε ένα δικαίωμα ελευθερίας και έκφρασης. Προσωπικά είχα γίνει έξαλλη όταν έμαθα πως συνέβη κάτι κακό σε δικό μου άνθρωπο και δε μου το είπαν για να μην στεναχωρηθώ. Κατάφεραν να μη με στεναχωρήσουν μεν, να με θυμώσουν δε. Δε ξέρω πoιο θα ήταν το πιο επώδυνο τελικά.
Συμπέρασμα: Διαφωνώ καθετα με την θέση πως δεν πρέπει να στεναχωρούμε τον αλλο, αν η κατάσταση απαιτεί να στεναχωρηθεί. Απο εκεί και πέρα το διαχειρίζεται καθείς, κατά πως θέλει και νιώθει και μπορεί.
Καλημέρα σας...
Βουτιά στο διάβασμα τώρα...
25 Ιανουαρίου 2012
Σήμερα έχω ξυπνήσει πολύ νωρίς, παρόλο που κοιμήθηκα αργά. Την έκανα κοπάνα από το γυμναστήριο. Πάω πρωί τώρα πια. Πολύ πρωί. Χάραμα. Πήγα δυο μέρες σερί και πιάστηκε ο δεξιός ώμος. Είπα λοιπόν σήμερα να αράξω, λίγο πριν αρχίσω το διάβασμα. Και άραξα. Άραξε κι εσύ.
Εφτιαξα καφέ, πήγα τουαλέτα για το χοντρό μου, διαβασα μερικά ιστολόγια, προβληματίστηκα σε μερικά, συγκέντρωσα πέντε cουλές σκέψεις και είπα να σας τις γράψω και μετά να χαθώ στη Λογοτεχνία του 18ου αιώνα. Μπορεί να πεταχτώ και ως την λαϊκή. Μπορεί και όχι. Αυτό είναι το πρόγραμμα για σήμερα. Α!! Θα μαγειρέψω κιόλας... δε ξέρω ακόμη τι, αλλά θα δούμε αργότερα.
Πάμε στα cουλά όμως.
Αυτή τη στιγμή θα αγγίξω ένα περίεργο θέμα και είμαι σίγουρη πως θα μου τη πέσει πολύς κόσμος. Αλλά δε βαριέσαι, δε μασάω απ' αυτά. Εγώ αυτό που έχω να πω, θα το πω. To coυλό αυτό γεννήθηκε από μια ανάρτηση της Manas και το πήγε λίγο παραπέρα το δικό μου coυλό μυαλό.
Πες λοιπόν πως σου συμβαίνει ένα μεγάλο κακό. Φτου φτου σκόρδα, μη πάθει κανείς τίποτα. Υποθετικά μιλάμε. Πες λοιπον πως σε βρήκε η συμφορά. Ένας θάνατος, μια ασθένεια, ένα ατύχημα, μια άσχημη κατάσταση. Κάτι που σου κάνει τα τσάκρα σου παζλ. Κάτι που σε γονατίζει. Κι εκεί μέσα στη θλίψη σου και στη στεναχώρια σου, σκέφτεσαι με ποιον να μοιραστείς τον πόνο σου.
Κι αποφασίζεις να μην το πεις στην μάνα σου γιατί έχει σάκχαρο και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στον πατέρα σου γιατί έχει πίεση και θα βαρέσει εικοσάρι και καπάκι εγκεφαλικό και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στην αδερφή σου γιατί έχει νεογέννητο στο σπίτι και θηλάζει σα μοσχάρω και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στην κολλητή γιατί περνάει ζόρια στη δουλειά και δεν έχει χρήματα αυτό το διάστημα και είναι μέσα στη μίρλα και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στον γκόμενο γιατί θα σιχτιρίσει την ώρα και τη στιγμή που σε γνώρισε και θα στεναχωρηθεί -παίζει και να σε χωρίσει-, να μη το πεις στη θεία που μένει μια τζούρα δρόμο γιατί είναι άρρωστη και θα στεναχωρηθεί, να μη το πεις στην ξαδέρφη που είναι έγκυος και στεναχωρηθεί.
Και κάπου εκεί δε το λες σε κανέναν και το περνάς μόνος σου όλο. Εντάξει, είναι καλό να μην φορτώνεις τους δικούς σου ανθρώπους με άσχημα πράγματα ειδικά αν δεν είναι σημαντικά, είναι καλό να μη θες να τους στεναχωρήσεις για κάτι που ίσως και να μην έχει τόση σημασία να ειπωθεί.
Αλλά όταν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα σημαντικό, είναι λάθος να το κουβαλάς όλο μέσα σου, να μη το μοιράζεσαι και να μην δίνεις τη δυνατότητα στον άλλο να πράξει τα δέοντα. Να σου κρατήσει το χέρι, να σου πει τη παπαριά του, να σου κάνει λίγη παρέα, να σε κάνει να νιώσεις λίγο καλύτερα.
Κι έρχομαι τώρα και αντιστρέφω το πράγμα. Είμαι κόρη, αδερφή, ανιψιά, ξαδέρφη, κολλητή και γκόμενα. Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να διαχειριστείς τον δικό μου πόνο; Να προκαταβάλλεις πως θα στεναχωρηθώ και να με αφήσεις απ' έξω από το ζόρι σου; Ποιος σου δίνει το δικαίωμα να διαχειριστείς την στεναχώρια μου ή την διάθεσή μου για στεναχώρια ή για το αντίθετό της;
Με ποια λογική με αφήνεις απ' έξω από αυτό που σε βασανίζει θεωρώντας πως αν κοινωνήσεις τη συμφορά σου θα με ρίξεις ψυχολογικά; Αν δε γουστάρεις να με βλέπεις στα μάτια σου, τότε μόνο το καταλαβαίνω. Αλλά στις οριοθετημένες σχέσεις είναι παράλογο να κρύβουμε πράγματα σημαντικά από τους δικούς μας ανθρώπους απλά για να μην τους στεναχωρήσουμε.
Δε θα μπορέσω να σου συμπαρασταθώ πάντα, αλλά θέλω να μου δώσεις την ευκαιρία να το κάνω αν μπορέσω. Δε θα μπορέσεις να μου συμπαρασταθείς πάντα, αλλά σου αξίζει η ευκαιρία να το κάνεις αν μπορέσεις. Απλές και ξεκάθαρες σχέσεις.
Δεν ξέρω αν έγινα σαφής, αλλά το να λέμε πως δεν θα το πω στον άλλο για να μην στεναχωρηθεί, πιστεύω πως του στερούμε ένα δικαίωμα ελευθερίας και έκφρασης. Προσωπικά είχα γίνει έξαλλη όταν έμαθα πως συνέβη κάτι κακό σε δικό μου άνθρωπο και δε μου το είπαν για να μην στεναχωρηθώ. Κατάφεραν να μη με στεναχωρήσουν μεν, να με θυμώσουν δε. Δε ξέρω πoιο θα ήταν το πιο επώδυνο τελικά.
Συμπέρασμα: Διαφωνώ καθετα με την θέση πως δεν πρέπει να στεναχωρούμε τον αλλο, αν η κατάσταση απαιτεί να στεναχωρηθεί. Απο εκεί και πέρα το διαχειρίζεται καθείς, κατά πως θέλει και νιώθει και μπορεί.
Καλημέρα σας...
Βουτιά στο διάβασμα τώρα...
25 Ιανουαρίου 2012
