Ξεκίνησε το πλοίο της γραμμής κάπου το ξημέρωμα για το νησί. Είχε κρύο.
Είχα φορέσει κι ένα τζιν μπουφάν μη ξεπαγιάσουμε καλοκαιριάτικο και μας
κοροιδεύει πάλι ο κόσμος που με τον ήλιο ντάλα σιναχωθήκαμε και κλάνουμε
αψού με πυρετό στο κρεβάτι. Έτσι είναι αν είσαι φιλάσθενο ον. Προσέχεις
για να έχεις. Δεν νύσταζα και αποφάσισα να κουκουλωθώ και να τη βγάλω
στο κατάστρωμα. Καθισμένη σε έναν πάγκο ατένιζα το σκοτεινό πέλαγος που
ανοιγόταν μπροστά μου.
Κάτι τέτοιες στιγμές αναπολείς, θυμάσαι, νοσταλγείς. Και καμιά φορά θες να βάλεις και τα κλάματα γιατί είσαι αλλού απο εκεί που θα ήθελες να είσαι. Γιατί είσαι με άλλους από αυτούς που θα ήθελες να είσαι. Γιατί η ζωή δε σου φέρεται ετσι όπως θα έπρεπε να σου φέρεται. Γιατί έδωσες πολλά και πήρες λίγα. Κι εκεί στην ησυχία της νύχτας ή μάλλον του ξημερώματος, σε κατουράει ένα πουλί. Ε όχι πάλι!
Ποιος Cουλός θεός είναι αυτός που με έχει βάλει στόχο και δε με αφήνει ούτε καν να συγκινηθώ αλλά και να σας συγκινήσω! Με κατούρησε ένα πουλί! Ίσως να ήταν γλάρος, ισως όχι. Δεν πρόκαμα να δω! Ήρθε φτερούγισε γύρω μου, μου έβγαλε τη γλώσσα και με κατούρησε πετώντας μακρια. Άδικο! Άδικο! Μα την έχω μάθει την μοίρα μου από μικρή.
Λερώθηκε και το καινούριο μου παντοφλίνι. Το αγόρασα με έκπτωση γύρω στα 25 γιουρίδια. Ροζ και φούξια λελούδια κοσμούσαν την διχάλα και από κάτω είχε αναπαυτικό πάτο για πολλές βόλτες! Με αυτά τα παντοφλίνια θα εβγαζα όσες μέρες αντεχαν στο νησι. Όμως το σύμπαν είχε άλλα σχέδια για μένα. Με μια απότομη κίνηση το ένα παντοφλίνι μου έπεσε από το ψηλό κατάστρωμα χτύπησε με μανία την κουπαστή του κάτω ορόφου του πλοίου και βούτηξε στα ομορφα νερά του Αιγαίου.
Δεν το άντεχε ο οργανισμός μου, να μείνει μόνο το παντοφλίνι στο πάτο του Αιγαίου. Εστειλα για συντροφιά του και το άλλο! Το σήκωσα με δύναμη και το πέταξα κάπου εκεί κοντά. Τυχερά παντοφλίνια ακόμη και στο πνιγμό τους πήγαν αγκαλιασμένα και ερωτευμένα.
Μόλις ο ήλιος έσκασε στην Ανατολή επέστρεψα στη καμπίνα μου, ξυπόλητη και κατουρημένη. Οι διακοπές άρχισαν κουλά.
11 Αυγούστου 2011
Κάτι τέτοιες στιγμές αναπολείς, θυμάσαι, νοσταλγείς. Και καμιά φορά θες να βάλεις και τα κλάματα γιατί είσαι αλλού απο εκεί που θα ήθελες να είσαι. Γιατί είσαι με άλλους από αυτούς που θα ήθελες να είσαι. Γιατί η ζωή δε σου φέρεται ετσι όπως θα έπρεπε να σου φέρεται. Γιατί έδωσες πολλά και πήρες λίγα. Κι εκεί στην ησυχία της νύχτας ή μάλλον του ξημερώματος, σε κατουράει ένα πουλί. Ε όχι πάλι!
Ποιος Cουλός θεός είναι αυτός που με έχει βάλει στόχο και δε με αφήνει ούτε καν να συγκινηθώ αλλά και να σας συγκινήσω! Με κατούρησε ένα πουλί! Ίσως να ήταν γλάρος, ισως όχι. Δεν πρόκαμα να δω! Ήρθε φτερούγισε γύρω μου, μου έβγαλε τη γλώσσα και με κατούρησε πετώντας μακρια. Άδικο! Άδικο! Μα την έχω μάθει την μοίρα μου από μικρή.
Λερώθηκε και το καινούριο μου παντοφλίνι. Το αγόρασα με έκπτωση γύρω στα 25 γιουρίδια. Ροζ και φούξια λελούδια κοσμούσαν την διχάλα και από κάτω είχε αναπαυτικό πάτο για πολλές βόλτες! Με αυτά τα παντοφλίνια θα εβγαζα όσες μέρες αντεχαν στο νησι. Όμως το σύμπαν είχε άλλα σχέδια για μένα. Με μια απότομη κίνηση το ένα παντοφλίνι μου έπεσε από το ψηλό κατάστρωμα χτύπησε με μανία την κουπαστή του κάτω ορόφου του πλοίου και βούτηξε στα ομορφα νερά του Αιγαίου.
Δεν το άντεχε ο οργανισμός μου, να μείνει μόνο το παντοφλίνι στο πάτο του Αιγαίου. Εστειλα για συντροφιά του και το άλλο! Το σήκωσα με δύναμη και το πέταξα κάπου εκεί κοντά. Τυχερά παντοφλίνια ακόμη και στο πνιγμό τους πήγαν αγκαλιασμένα και ερωτευμένα.
Μόλις ο ήλιος έσκασε στην Ανατολή επέστρεψα στη καμπίνα μου, ξυπόλητη και κατουρημένη. Οι διακοπές άρχισαν κουλά.
11 Αυγούστου 2011
