Λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμη
και να συνεχίσουμε το υπέροχο χιουμοριστικό πρόγραμμά μας. Εμένα η πίτσα
μου αρέσει. Τη τρώω με ευχαρίστηση. Και τη προτιμώ με απ' όλα πάνω.
Εκτός από μανιτάρια που διαπίστωσα κάποτε πως είμαι αλλεργική ή μπορεί
να είναι κι εκείνα αλλεργικά με μένα, δεν τον έχω ξεκαθαρίσει ακόμη.
Πάντως για καλό και για κακό, τα αποφεύγω. Και γενικώς αποφεύγω τις
πίτσες γιατί είμαι σε δίαιτα παρακαλώ.
Η πίτσα λοιπόν, που λέτε, για να βάζουμε και κανένα κόμμα μη μας θεωρήσουν και αγράμματες οι ξένοι, μου αρέσει με λεπτή ζύμη. Πολύ λεπτή. Γιατί δεν γουστάρω να τρώω ψωμί, αλλά πίτσα. Άλλο να παίρνεις μια καρβέλα ψωμί και να της βάζεις πάνω κανένα μπινελίκι όπως ζαμπον, τυρί και μπέικον και να την ψήνεις, κι άλλο να μπαίνεις στη διαδικασία της ζύμης για πίτσα. Τη θέλω λεπτή και τραγανή. Και ψάχνοντας στο νετ βρήκα συνταγές πολύ ωραίες.
Όμως για να φτιάξεις μια πίτσα εκ του μηδενός, χρειάζεσαι όρεξη και χρόνο. Εγώ χρόνο είχα, αλλά δεν είχα διάθεση. Κι έτσι τις μέρες όπου μόνασα για να αυτοσυγκεντρωθώ, πήγα στα γρήγορα σε ένα σούπερ μάρκετ και αγόρασα αυτές τις έτοιμες! Στις 2 η μία δώρο, σπέσιαλ, κατεψυγμένες και από την συσκευασία να φαίνονται λαχταριστές.
Τις έχωσα στην κατάψυξη και περίμενα να με πιάσει η μεγάλη πείνα για να ψήσω μία. Η μεγάλη πείνα με έπιασε αλλά μπήκα σε τρελά διλήμματα. Αν το μάθει ο Ζαν από το γυμναστήριο; Θα με ξεχέσει κανονικά και θα με ανεβάσει στο ελλειπτικό άλλα 30 λεπτά μέχρι να λιώσουν οι γάμπες μου. Αν τη φάω και μετά δεν μπορώ να πάρω ανάσα; Γιατί αν την έψηνα, απλά θα την έτρωγα όλη! Τι είναι μια πίτσα μπροστά σε μια πείνα 3 ημερών;
Κάποτε λοιπόν που πείνασα ανυπέρβλητα, το αποφάσισα. Αφού δεν υπήρχε κάτι άλλο να φάω, θα έψηνα μια πίτσα. Με ιερές κινήσεις την βγάζω από την κατάψυξη, αφαιρώ το σακουλάκι που την κρατούσε κουκουλωμένη, την τοποθετώ σε ένα μικρό ταψάκι, διαβάζω τις οδηγίες, προθερμαίνω το φούρνο και τη χώνω μέσα. Ήθελε μόνο 20 λεπτά για να είναι έτοιμη και έπρεπε να έχω το νου μου.
Και το νου μου να μην είχα, θα μύριζε η πιπεριά που ξαναζωντάνευε από τη κατάψυξη και το τυρί που έλιωνε θριαμβευτικά. Όμως δεν έγιναν καθόλου έτσι τα πράγματα. Κάθομαι λίγο στον υπολογιστή, τσατάρω με κανέναν διαδικτυακό φίλο να περάσει η ώρα και ξαφνικά τη νιώθω να έρχεται από τη κουζίνα. Όχι την πίτσα...αλλά τη μπόχα. Αν νομίζετε πως η πίτσα, μου κάηκε, είστε γελασμένοι. Διόλου δεν κάηκε. Απλά ήρθε και μούχλιασε να το πω; Σάπισε να το πω; Δε ξέρω πως να το πω. Λιποθυμώ στην ιδέα.
Την πλησιάζω με μανία για να δω τι παίζει, και βλέπω κάτι πράσινα σάλια να ψήνονται. Κλείνω το φούρνο, την βγάζω έξω και διαπιστώνω πως η πίτσα αυτή δεν ήταν η πίτσα που είχα φανταστεί, αλλά απομεινάρια γατίλας, σκυλίλας, σκατίλας, πιπερίλας και αηδιίλας. Τη κόβω στα τέσσερα, για να βεβαιωθώ πως δεν έπρεπε να τη φάω! Συνεχίζω ωστόσο να πεινάω σα λύκος. Και τι να δουν τα υπέροχα μελί μου μάτια; Μούχλα στο ζυμάρι, και πολλές στρώσεις μουχλιασμένου τυριού και κατακα(η)μμένου μπέικον.
Και κάνω το λάθος και τη μυρίζω από κοντά. Θανατώθηκα. Πέθανα. Μη κοιτάτε που τώρα σας γράφω, είμαι νεκρή από τη μποχίλα. Με βέβαιες κινήσεις, την αδειάζω στα σκουπίδια και αρπάζω το κουτί να δω πότε λήγει. Έγραφε πως λήγει το 2012, αλλά αν εμπιστευόμουν τη ταμπέλα και την έτρωγα θα κατέληγα εγώ εκείνη τη στιγμή.
Τυχερός ο Ζαν και τυχερές και οι γάμπες μου, που τη Δευτέρα δεν θα ταλαιπωρηθούν παραπάνω απ' όσο ταλαιπωρούνται μέρα παρά μέρα. Εκνευρίστηκα πολύ, έμεινα νηστική και για να μου φύγει ο καημός μπήκα σε αγαπημένα μαγειρικά blogs και χάζευα εικόνες με πίτσες.
ΥΓ Δε θα ντραπώ καθόλου να πω και τη μάρκα της αηδίας που κόστισε λίγο λιγότερο από δέκα ευρώ. Μην αγοράσετε ποτέ τις πίτσες της εταιρίας BIKH (η κάπως έτσι), κινδυνεύετε να δηλητηριαστείτε.
ΥΓ 2 Επιμύθιο: Αν θες να κάνεις κάτι, κάντο από την αρχή σωστά και συνειδητοποιημένα. Τα τσάτρα πάτρα δεν βγαίνουν ποτέ σε καλό, μα ποτέ όμως.
ΥΓ 3 Απόψε το βράδυ ακούγοντας τον Evil Chef στον ghs radio, θα κάνω μια τρελή βουτιά στη μπλογκόσφαιρα αναζητώντας καινούρια ιστολόγια. Αν νιώθεις πως η γραφή σου, θα με κάνει να χαμογελάσω, κάνε έναν κόπο, βγάλε με από έναν κόπο και άφησε μου ένα σχόλιο για να σου έρθω. Σε σένα το λέω, άγνωστε αναγνώστη.
Η πίτσα λοιπόν, που λέτε, για να βάζουμε και κανένα κόμμα μη μας θεωρήσουν και αγράμματες οι ξένοι, μου αρέσει με λεπτή ζύμη. Πολύ λεπτή. Γιατί δεν γουστάρω να τρώω ψωμί, αλλά πίτσα. Άλλο να παίρνεις μια καρβέλα ψωμί και να της βάζεις πάνω κανένα μπινελίκι όπως ζαμπον, τυρί και μπέικον και να την ψήνεις, κι άλλο να μπαίνεις στη διαδικασία της ζύμης για πίτσα. Τη θέλω λεπτή και τραγανή. Και ψάχνοντας στο νετ βρήκα συνταγές πολύ ωραίες.
Όμως για να φτιάξεις μια πίτσα εκ του μηδενός, χρειάζεσαι όρεξη και χρόνο. Εγώ χρόνο είχα, αλλά δεν είχα διάθεση. Κι έτσι τις μέρες όπου μόνασα για να αυτοσυγκεντρωθώ, πήγα στα γρήγορα σε ένα σούπερ μάρκετ και αγόρασα αυτές τις έτοιμες! Στις 2 η μία δώρο, σπέσιαλ, κατεψυγμένες και από την συσκευασία να φαίνονται λαχταριστές.
Τις έχωσα στην κατάψυξη και περίμενα να με πιάσει η μεγάλη πείνα για να ψήσω μία. Η μεγάλη πείνα με έπιασε αλλά μπήκα σε τρελά διλήμματα. Αν το μάθει ο Ζαν από το γυμναστήριο; Θα με ξεχέσει κανονικά και θα με ανεβάσει στο ελλειπτικό άλλα 30 λεπτά μέχρι να λιώσουν οι γάμπες μου. Αν τη φάω και μετά δεν μπορώ να πάρω ανάσα; Γιατί αν την έψηνα, απλά θα την έτρωγα όλη! Τι είναι μια πίτσα μπροστά σε μια πείνα 3 ημερών;
Κάποτε λοιπόν που πείνασα ανυπέρβλητα, το αποφάσισα. Αφού δεν υπήρχε κάτι άλλο να φάω, θα έψηνα μια πίτσα. Με ιερές κινήσεις την βγάζω από την κατάψυξη, αφαιρώ το σακουλάκι που την κρατούσε κουκουλωμένη, την τοποθετώ σε ένα μικρό ταψάκι, διαβάζω τις οδηγίες, προθερμαίνω το φούρνο και τη χώνω μέσα. Ήθελε μόνο 20 λεπτά για να είναι έτοιμη και έπρεπε να έχω το νου μου.
Και το νου μου να μην είχα, θα μύριζε η πιπεριά που ξαναζωντάνευε από τη κατάψυξη και το τυρί που έλιωνε θριαμβευτικά. Όμως δεν έγιναν καθόλου έτσι τα πράγματα. Κάθομαι λίγο στον υπολογιστή, τσατάρω με κανέναν διαδικτυακό φίλο να περάσει η ώρα και ξαφνικά τη νιώθω να έρχεται από τη κουζίνα. Όχι την πίτσα...αλλά τη μπόχα. Αν νομίζετε πως η πίτσα, μου κάηκε, είστε γελασμένοι. Διόλου δεν κάηκε. Απλά ήρθε και μούχλιασε να το πω; Σάπισε να το πω; Δε ξέρω πως να το πω. Λιποθυμώ στην ιδέα.
Την πλησιάζω με μανία για να δω τι παίζει, και βλέπω κάτι πράσινα σάλια να ψήνονται. Κλείνω το φούρνο, την βγάζω έξω και διαπιστώνω πως η πίτσα αυτή δεν ήταν η πίτσα που είχα φανταστεί, αλλά απομεινάρια γατίλας, σκυλίλας, σκατίλας, πιπερίλας και αηδιίλας. Τη κόβω στα τέσσερα, για να βεβαιωθώ πως δεν έπρεπε να τη φάω! Συνεχίζω ωστόσο να πεινάω σα λύκος. Και τι να δουν τα υπέροχα μελί μου μάτια; Μούχλα στο ζυμάρι, και πολλές στρώσεις μουχλιασμένου τυριού και κατακα(η)μμένου μπέικον.
Και κάνω το λάθος και τη μυρίζω από κοντά. Θανατώθηκα. Πέθανα. Μη κοιτάτε που τώρα σας γράφω, είμαι νεκρή από τη μποχίλα. Με βέβαιες κινήσεις, την αδειάζω στα σκουπίδια και αρπάζω το κουτί να δω πότε λήγει. Έγραφε πως λήγει το 2012, αλλά αν εμπιστευόμουν τη ταμπέλα και την έτρωγα θα κατέληγα εγώ εκείνη τη στιγμή.
Τυχερός ο Ζαν και τυχερές και οι γάμπες μου, που τη Δευτέρα δεν θα ταλαιπωρηθούν παραπάνω απ' όσο ταλαιπωρούνται μέρα παρά μέρα. Εκνευρίστηκα πολύ, έμεινα νηστική και για να μου φύγει ο καημός μπήκα σε αγαπημένα μαγειρικά blogs και χάζευα εικόνες με πίτσες.
ΥΓ Δε θα ντραπώ καθόλου να πω και τη μάρκα της αηδίας που κόστισε λίγο λιγότερο από δέκα ευρώ. Μην αγοράσετε ποτέ τις πίτσες της εταιρίας BIKH (η κάπως έτσι), κινδυνεύετε να δηλητηριαστείτε.
ΥΓ 2 Επιμύθιο: Αν θες να κάνεις κάτι, κάντο από την αρχή σωστά και συνειδητοποιημένα. Τα τσάτρα πάτρα δεν βγαίνουν ποτέ σε καλό, μα ποτέ όμως.
ΥΓ 3 Απόψε το βράδυ ακούγοντας τον Evil Chef στον ghs radio, θα κάνω μια τρελή βουτιά στη μπλογκόσφαιρα αναζητώντας καινούρια ιστολόγια. Αν νιώθεις πως η γραφή σου, θα με κάνει να χαμογελάσω, κάνε έναν κόπο, βγάλε με από έναν κόπο και άφησε μου ένα σχόλιο για να σου έρθω. Σε σένα το λέω, άγνωστε αναγνώστη.
27 Νοεμβρίου 2011
