Χριστούγεννα και Πάσχα

Θα σας εξηγήσω μερικά πράγματα για μένα. Η αλήθεια είναι πως όταν ξεκίνησα να γράφω σε αυτό το χώρο, είχα πει πως θα αφήσω στην άκρη τη προσωπική μου ζωή και θα καταγράφω με όσο το δυνατόν περισσότερο χιούμορ, αστείες στιγμές και καταστάσεις που είτε έζησα εγώ, είτε μου τις αφηγήθηκαν. Όμως διαπιστώνω πως τελικά έχει ξεφύγει λίγο το πράγμα και τον τελευταίο καιρό ειδικά, σκιαγραφώ λίγη από τη ζωή της τύπισσας που κρύβεται πίσω από τη Coula. Θα προσπαθήσω να αποβάλλω αυτή τη κακιά συνήθεια γιατί όπως ήδη έχω γράψει η Coula είναι ιδέα, δεν είναι πρόσωπο. Οπότε είναι κρίμα να της χαλάμε το ωραιότατο ανύπαρκτο image.

Μιας όμως και με πήρε η κατηφόρα, ας σας μιλήσω λίγο για το παρελθόν, μήπως και καταλάβετε λίγο την γκρίνια που βγάζω το τελευταίο διάστημα και τα νεύρα που αχνοφαίνονται. Γιατί όχι, ούτε έγκυος είμαι όπως είπατε, ούτε αγάμητη (όσο θα θέλατε), ούτε ανάλατη (όπως με χαρακτήρισαν), ούτε γκρινιαρόφατσα. Για να δούμε τώρα από που πηγάζει τόση μανούρα.

Εγώ στην οικογένεια μου, μεγάλωσα με αδέρφια. Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα πασπαλισμένα με χρώματα φωτεινά, με γλυκά, με δώρα, με τεράστια χαμόγελα, με αγκαλιές και με αγάπη. Πολύ αγάπη. Θυμάμαι πως ο αδερφός μου που γιόρταζε κιολας αυτές τις μέρες, χεζόταν από τη χαρά του όταν του προσφέραμε ένα δώρο. Μαζί του κι εμείς. Δεν είναι υπέροχο να βλέπεις να χαμογελάνε μάτια ανθρώπων που αγαπάς;

Στολίζαμε λοιπόν το δέντρο με τη μάνα και ποτέ δεν βάζαμε ίδια στολίδια κρυόπλαστα. Το θέλαμε του στυλ "όλα πάνω". Μόνο εμείς δεν ανεβαίναμε. Οι γιορτές αυτές όπως και να το κάνουμε ήταν συνυφασμένες με αυτόν τον αδερφό. Ήταν οι γιορτές του, ήταν η χαρά του, ήταν οι μέρες που βρισκόταν στο επίκεντρο και γούσταρε κι αυτός κι εμείς μαζί του. Εκτός από γιορτή, είχε και γενέθλια. Δυο σε δυο. Δεν ακολουθήσαμε ποτέ τη συνταγή δυο σε ένα. Άλλο δώρο στη γιορτή, άλλο στα γενέθλια. Άλλη χαρά εδώ κι άλλη εκεί. Αυτό το παιδί όταν χαμογελούσε έλαμπε ο κόσμος κι ας είχε επιλέξει να ζει στα πιο δύστροπα σκοτάδια.

Και κοιτα τώρα να δεις πως γίνεται να απομυθοποιείς και Χριστούγεννα και Πάσχα. Κοίτα πως τα φέρνει η ζωή δηλαδή. Χριστούγεννα δικά του γιατί τότε γεννήθηκε και Πάσχα δικό του γιατί τότε πέθανε. Ήρθαν και οι δυο γιορτινές περίοδοι της ζωής μας και εξατμίστηκαν σαν το βρασμένο για ώρες νερό.

Αρνούμαι να μπω σε κλίμα χαζοχαρουμενιάς γιατί δεν περνάω καλά αυτές τις μέρες! Τα Χριστούγεννα μου, άλλαξαν άρδην εδω και χρόνια και δε σκοπεύω για κανέναν λόγο να προσποιηθώ την χαρωπή γκόμενα αυτές τις μέρες. Σας έχω πει πως η δηθενιά με εκνευρίζει. Αρνούμαι να μπω σε κλίμα χαζοχαρουμενιάς και το Πάσχα γιατί είναι μέρες θλίψης, θύμησης, νοσταλγίας, πίκρας και απώλειας.

Τις γιορτές μου τις έθαψα κάπου εκεί κοντά σε μια θάλασσα μαζί με τον αδερφό μου. Και δεν θα τις αναστήσω όσο κι αν κάποιοι με πιέζουν πως όλα θα είναι καλά, φωτεινά και γεμάτα χρυσόσκονη. Δεν θα είναι και το ξέρω καλά, ας μη γελιόμαστε πια.

Επιπλέον, τα πράγματα πάνε κατά διαόλου σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Εύχομαι να έρθει γρήγορα ο πολυπόθητος Οκτώβρης του 2012 όπου τότε οι Κριοί θα ηρεμήσουμε λιγάκι. Εγώ πάντα θα προτάσσω το χαμόγελό μου και θα περιμένω την άσπρη μέρα ή και την μαύρη...

Αυτή η ανάρτηση ευελπιστώ να είναι η τελευταία από εκείνες που σας χάρισαν ένα παράθυρο στο κόσμο εκείνης της τύπισσας που κινεί τα πλήκτρα πίσω από την Coula και για την Coula σας. Από εδώ και πέρα η Coula και τα couλά της, επιστρέφουν σε γνώριμους ρυθμούς και στο ύφος που αγαπήσατε και αγαπάτε και σας ευχαριστώ γι' αυτό.

5 Δεκεμβρίου 2011