Της Αγίας Παρασκευής σήμερα! Μεγάλη η χάρη της! Είναι η αγία των ματιών!
Έτσι λένε, και δεν έχω λόγο να μην τους πιστεύω. Επίσης λένε πως το
ψάρι έχει φώσφορο και βοηθάει στη μυωπία! Και πάλι δεν έχω λόγους να μην
τους πιστεύω.
Ψάρι δε τρώω, και εύλογα κάποιος θα πει πως έχω μυωπία εξαιτίας αυτής μου της άρνησης! Κι όμως αρκετές φίλες μου που πεθαίνουν για ψάρι, προκοπή δεν είδαν. Γκάβουκλες κι αυτές, γκάβουκλας κι εγώ.
Οι δικοί μου το κατάλαβαν καπου στη πέμπτη δημοτικού πως το couλάκι, δε βλέπει καλά! Και μου αγόρασαν κάτι γυαλιά από αυτές τις πλαστικαρίες που με έκαναν να φαίνομαι σα κουκουβάγια! Ήμουν και καλή μαθήτρια, ό,τι έπρεπε! Ένα φυτουκλάκι δε μπορεί να μη φοράει ματομπούκαλα!
Τα ματομπούκαλα με συνόδευαν αρκετά χρόνια, κρύβοντας καλά το γλυκό μελί χρώμα των ματιών μου! Σπάνια θα είμαι ωραίο couλάκι στις παιδικές μου φωτογραφίες, μετά την πέμπτη δημοτικού!
Από το λύκειο και μετά, η Couλα μάγκεψε! Πέταξε τα ματομπούκαλα κι έβαλε φακούς επαφής! Κάπου τότε άρχισαν και τα πρώτα φλέρτ...Έβγαλα τα γυαλιά και είδα το φως μου! Τυχαίο; Δε νομίζω!
Πιο μικρούλα θεωρούσα πως είναι αδύνατον να φάω ένα πτώμα απλωμένο στο πιάτο μου! Με σύγχυζε η ιδέα. Αργότερα, το πόρισμα βγήκε από τους γονείς! Βαριέται να τα καθαρίζει το τεμπελχανείο γι' αυτο και δε τα τρώει. Κι όμως κάνανε όλοι τόσο λάθος! Εγώ δεν υπήρξα ποτέ τεμπελόσκυλο! Ήμουν πάντα οργανωμένη και συνεπής! Γιατί να έχω θέμα με το ξεκοκάλισμα;
Οι γονείς πίστευαν πως από συνήθεια πια δεν τρώω τα ψάρια και πήραν δραστικά μέτρα, δεδομένης της αντίληψης πως αν δε τρώω ψάρια, θα τυφλωθώ. Με έκλεισαν λοιπόν σε ένα δωμάτιο, για το οποίο δωμάτιο θα σας μιλήσω άλλη φορά, δωμάτιο-βασανιστήριο, με κλείδωσαν μέσα για μια ολόκληρη μέρα με ένα πιάτο ψάρια στο τραπέζι! Για να βγω έξω, επρεπε αν όχι να φάω τα ψάρια, να τα δοκιμάσω! Το ίδιο κόλπο είχαν κάνει με τις φακές και πέτυχαν το στόχο τους!
Οι ώρες περνούσαν και οι γονείς θεώρησαν πως ήμουν εύκολο παιδί, γιατί ήμουν ευγενικούλα από μικρή! Που θα πάει θα το κατάφερναν το σκασμένο να δοκιμάσει τουλάχιστον!
Πέρασαν περίπου 5 ώρες (μεσημεριανές) οι γονείς έπεσαν για ύπνο, κι εγώ λύγισα από τη πείνα και ξεκίνησα ευλαβικά να ξεκοκαλίζω το πτώμα και να γεύομαι το κρεατάκι του. Στη στιγμή άρχισα να πρήζομαι και να πετάω καντήλες, να κάνω εμετό και να βγάζω έξω όλα τα εντερικά υγρά μου (!). Αφροί από το στόμα, κομμένη αναπνοή και δε συμμαζεύεται!
Άκουσαν κι οι γονείς τα βογκητά και τρέξαν! Με βρήκαν ημιλιπόθυμη να σέρνομαι ανάμεσα σε εμετούς και ψαρίλες.
Δεν ξέρω άνθρωπο να έχει αλλεργία στο ψάρι, είπε ο γιατρός, όταν με τρέχανε στο νοσοκομείο, αλλά και να υπάρχει είναι πολύ μικρό το ποσοστό! Δεν ήταν αλλεργία, ήταν το σοκ που είχα πάθει με την εμμονή των γονέων να φάω αυτό που πίστευαν πως δε τρώω επίτηδες.
Τελικά όλοι άρχισαν να προσεύχονται στην Αγία Παρασκευή αφού το ψάρι και η επιστημονική μέθοδος να γλιτώσω την τύφλωση έπεσαν στο κενό!
Μεγάλη η χάρη της! Κάθε χρόνο ανάβω ένα κεράκι στην γιορτή της!
ΥΓ1 Σας χρωστάω την τελευταία και κορυφαία ανάρτηση από Κέρκυρα! Δε το ξεχνώ! Θα την απολαύσετε σύντομα!
ΥΓ2 Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες, και στον Βας Βας.
26 Ιουλίου 2010
Ψάρι δε τρώω, και εύλογα κάποιος θα πει πως έχω μυωπία εξαιτίας αυτής μου της άρνησης! Κι όμως αρκετές φίλες μου που πεθαίνουν για ψάρι, προκοπή δεν είδαν. Γκάβουκλες κι αυτές, γκάβουκλας κι εγώ.
Οι δικοί μου το κατάλαβαν καπου στη πέμπτη δημοτικού πως το couλάκι, δε βλέπει καλά! Και μου αγόρασαν κάτι γυαλιά από αυτές τις πλαστικαρίες που με έκαναν να φαίνομαι σα κουκουβάγια! Ήμουν και καλή μαθήτρια, ό,τι έπρεπε! Ένα φυτουκλάκι δε μπορεί να μη φοράει ματομπούκαλα!
Τα ματομπούκαλα με συνόδευαν αρκετά χρόνια, κρύβοντας καλά το γλυκό μελί χρώμα των ματιών μου! Σπάνια θα είμαι ωραίο couλάκι στις παιδικές μου φωτογραφίες, μετά την πέμπτη δημοτικού!
Από το λύκειο και μετά, η Couλα μάγκεψε! Πέταξε τα ματομπούκαλα κι έβαλε φακούς επαφής! Κάπου τότε άρχισαν και τα πρώτα φλέρτ...Έβγαλα τα γυαλιά και είδα το φως μου! Τυχαίο; Δε νομίζω!
Πιο μικρούλα θεωρούσα πως είναι αδύνατον να φάω ένα πτώμα απλωμένο στο πιάτο μου! Με σύγχυζε η ιδέα. Αργότερα, το πόρισμα βγήκε από τους γονείς! Βαριέται να τα καθαρίζει το τεμπελχανείο γι' αυτο και δε τα τρώει. Κι όμως κάνανε όλοι τόσο λάθος! Εγώ δεν υπήρξα ποτέ τεμπελόσκυλο! Ήμουν πάντα οργανωμένη και συνεπής! Γιατί να έχω θέμα με το ξεκοκάλισμα;
Οι γονείς πίστευαν πως από συνήθεια πια δεν τρώω τα ψάρια και πήραν δραστικά μέτρα, δεδομένης της αντίληψης πως αν δε τρώω ψάρια, θα τυφλωθώ. Με έκλεισαν λοιπόν σε ένα δωμάτιο, για το οποίο δωμάτιο θα σας μιλήσω άλλη φορά, δωμάτιο-βασανιστήριο, με κλείδωσαν μέσα για μια ολόκληρη μέρα με ένα πιάτο ψάρια στο τραπέζι! Για να βγω έξω, επρεπε αν όχι να φάω τα ψάρια, να τα δοκιμάσω! Το ίδιο κόλπο είχαν κάνει με τις φακές και πέτυχαν το στόχο τους!
Οι ώρες περνούσαν και οι γονείς θεώρησαν πως ήμουν εύκολο παιδί, γιατί ήμουν ευγενικούλα από μικρή! Που θα πάει θα το κατάφερναν το σκασμένο να δοκιμάσει τουλάχιστον!
Πέρασαν περίπου 5 ώρες (μεσημεριανές) οι γονείς έπεσαν για ύπνο, κι εγώ λύγισα από τη πείνα και ξεκίνησα ευλαβικά να ξεκοκαλίζω το πτώμα και να γεύομαι το κρεατάκι του. Στη στιγμή άρχισα να πρήζομαι και να πετάω καντήλες, να κάνω εμετό και να βγάζω έξω όλα τα εντερικά υγρά μου (!). Αφροί από το στόμα, κομμένη αναπνοή και δε συμμαζεύεται!
Άκουσαν κι οι γονείς τα βογκητά και τρέξαν! Με βρήκαν ημιλιπόθυμη να σέρνομαι ανάμεσα σε εμετούς και ψαρίλες.
Δεν ξέρω άνθρωπο να έχει αλλεργία στο ψάρι, είπε ο γιατρός, όταν με τρέχανε στο νοσοκομείο, αλλά και να υπάρχει είναι πολύ μικρό το ποσοστό! Δεν ήταν αλλεργία, ήταν το σοκ που είχα πάθει με την εμμονή των γονέων να φάω αυτό που πίστευαν πως δε τρώω επίτηδες.
Τελικά όλοι άρχισαν να προσεύχονται στην Αγία Παρασκευή αφού το ψάρι και η επιστημονική μέθοδος να γλιτώσω την τύφλωση έπεσαν στο κενό!
Μεγάλη η χάρη της! Κάθε χρόνο ανάβω ένα κεράκι στην γιορτή της!
ΥΓ1 Σας χρωστάω την τελευταία και κορυφαία ανάρτηση από Κέρκυρα! Δε το ξεχνώ! Θα την απολαύσετε σύντομα!
ΥΓ2 Χρόνια Πολλά στους εορτάζοντες, και στον Βας Βας.
26 Ιουλίου 2010
