Η πιο σοβαρή μου ανάρτηση

Σοβαρά τώρα, σαν έρχεται το Πάσχα, από την Μεγάλη Εβδομάδα ακόμη, με πιάνει ψυχοπλάκωση. Δεν είμαι και τόσο καλή χριστιανή για να πω ότι συμπάσχω με τα Άγια Πάθη, αλλά πιστέψτε με, κάτι με πιάνει. Αποσυντονίζομαι αυτές τις μέρες! Πως άλλοι κάνουν την αυτογνωσία τους στις αρχές του έτους; Ε, εγώ την κάνω την Μεγάλη Εβδομάδα υπό το φως των κεριών και κάθε χρόνο με βρίσκει αυτή η αυτογνωσία όλο και σε χειρότερη θέση.

Πριν λίγο έγινα μπίλιες με τη μάνα μου. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή. Ανταλλάξαμε κάποιες βαριές κουβέντες, που αύριο θα τις έχουμε ξεχάσει, αλλά τώρα νιώθω σκατά. Σκέφτομαι πως είμαι πολύ κακός άνθρωπος! Ή καλύτερα, έχω γίνει τα τελευταία χρόνια! Φανταστείτε τώρα τον πιο σκατάνθρωπο που ξέρετε, βάλτε λίγη ακόμη κακία και φτιάξατε το προφίλ μου.

Το κακό είναι πως διοχετεύω την κακιασμένη μου διάθεση όχι τόσο στους άλλους όσο στον εαυτό μου. Και στη μαμά μου, αλλά αυτή δε πιάνεται, γιατί είπαμε, αύριο θα είναι όλα περασμένα ξεχασμένα. Έτσι καθώς διανύω νωχελικά την Μεγάλη Εβδομάδα, βάζω στόχους να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Δεν ξέρω ποιος ορίζει την καλοσύνη και πως, αλλά εγώ θέλω να κάνω μια προσπάθεια να πετύχω αυτό που εγώ θεωρώ καλοσύνη!

Όλες οι έννοιες είναι πλέον υποκειμενικές. Έτσι κι η καλοσύνη! Αποφάσισα να μην λέω δυνατά όσα σκέφτομαι. Είναι άσχημο πράγμα να ακούνε οι γύρω μου, τι σκέφτεται το κουλό μυαλό μου. Μου έλεγε ένας φίλος μου πως το μυαλό πρέπει να μην το χρησιμοποιούμε πάντα. Ή μάλλον τις σκέψεις. Είναι λέει σα τα πόδια. Τα έχουμε για να περπατάμε και για να τρέχουμε, αλλά δε περπατάμε και δε τρέχουμε πάντα. Να εγώ πχ τώρα δε περπατάω. Έχω θρονιαστεί στη πολυθρόνα του παιδικού μου γραφείου και γράφω, ως συνήθως, κουλαμάρες. (Κάποιοι θα πουν και μαλακίες, ας είναι!). Αλλά πως μπορώ να σταματήσω τη σκέψη; Δεν έχει σταματημό η ρουφιάνα. Δε κουράζεται ποτέ.

Σκόπευα να πάω διακοπές αυτές τις μέρες. Κι όλα ήρθαν και έγιναν σκατά. Άλλαξαν τελείως τα σχέδια μου, παρόλο που τα εμπόδια δε τα είχα εγώ, αλλά έπρεπε να συμπάσχω με καποιους δικούς μου ανθρώπους. Έκατσα λοιπόν στα αυγά μου και άρχισα να ονειρεύομαι τα επόμενα σχέδια μου.

Τελικά παρόλο που δε μου αρέσει να καταπιέζομαι, αυτό κάνω στον εαυτό μου εδώ και καιρό! Καταπιέζομαι. Αρχής γενομένης από το κωλοτσίγαρο που η απουσία του με έχει στοιχειώσει. Μου λείπει και η γιαγιά μου. Μου λείπουν και τα αδέρφια μου, το καθένα για διαφορετικό λόγο. Εκείνο που είναι στο χώμα, μου λείπει πολύ περισσότερο.

Δε ξέρω, σας ψυχοπλάκωσα...αλλά αι σιχτίρ πια. Δε μπορείτε να περιμένετε πάντα από μένα μια αστεία ανάρτηση. Δεν έχω πάντα. Και αυτό με τρομάζει λίγο.

Εύχομαι Καλή Ανάσταση σε όλους. Ανάσταση επί της ουσίας.

Τα ξαναλέμε...όταν...με το καλό....ξυπνήσει και πάλι η Coula μέσα μου!

18 Απριλίου 2011