Πήξαμε στα βραβεία...αλλά ξέρετε τώρα, βαράτε με κι ας κλαίει είναι η
δικιά σας! Θα συνδυάσω λοιπόν μια couλοανάρτηση με μια βράβευση.
'Ηταν Καλοκαίρι, Ιούλιος μήνας, η Couλα μας τελείωσε το Λύκειο και πέρασε στο πανεπιστήμιο! Η αλήθεια είναι πως πολύς κόσμος δεν το περίμενε αυτό, γιατί εκείνη τη χρονιά έτυχαν πολλά στραβά στην οικογένεια και η ψυχολογία μας ήταν underground που πιο under δεν υπήρξε ποτέ ξανά, ή μάλλον υπήρξε λίγα χρόνια αργότερα, αλλά δεν θα ήθελα να αναφερθώ!
Στην επαρχιακή πόλη όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια η Coύλα υπήρχε τότε ένας σύλλογος ο οποίος βράβευε τα παιδιά της πόλης που περνούσαν στο πανεπιστήμιο! Και να σου, έσκασε μύτη και η πρόσκηση για την Coύλα μας. Βραβεύεσαι την τάδε του μήνα, στο τάδε μέρος, για τον τάδε λόγο, από τον τάδε σύλλογο. Ενδυμασία επίσημη! Θα ακολουθήσει δεξίωση!
Από μικρή τα βαριόμουν αυτά, αλλά σε μια μικρή πόλη δε μπορείς εύκολα να πεις: "όχι,δε πάω" γιατί βλέπετε είναι και οι Couλογονείς που υπερηφανεύονται για το couλάκι τους σαν γύφτικα σκεπάρνια! (Μη κοιτάς τώρα που έχουν απογοητευτεί πλήρως, τότε είχαν όνειρα για μενα). Ξεπαραραδιάστηκαν οι γονείς αγοράζοντας το πιο ωραίο φόρεμα που υπήρχε στις βιτρίνες για να εμφανιστεί η δικιά σας ωσάν γυναίκα ώριμη και έτοιμη να ριχτεί στη γνώση, γιατί ως τότε ήταν ένας κακομαθημένος νταλικέρης με τζιν και φόρμες και με αθλητικά που είχαν γίνει προέκταση του ποδιού.
Όταν έφτασε η βραδιά, σύσσωμη η οικογένεια, σκάει μύτη στο χώρο της δεξίωσης! Τι να σας λέω! Τέτοιες επισημότητες ούτε στα βραβεία του μαμουλομανουλίου δεν ειδαμε! Άρχισα να αναρωτιέμαι πως άξιζε το κόπο που χώρισα με τον Λευτεράκη, που έχασα την πενταήμερη, που πήρα κάποια κιλά, που χάθηκα απο τους χορούς του σχολείου, προκειμένου να στρώσω το κώλο μου κάτω και να διαβάσω για να μπω σε μια σχολή.
Οι καρέκλες ήταν στοιβαγμένες με απόλυτη τάξη, οι καλεσμένοι φυσούσαν, και όλα ήταν έτοιμα για μια υπέροχη βραδιά! Στην άκρη του χώρου ήταν απέραντοι πάγκοι με φαγητά και ποτά, ό,τι λαχταρούσε η ψυχή σου ήταν εκεί να το απολαύσεις. Κι η Coύλα μας κούκλα! Όχι να το παινευτώ, αλλά τέτοιο ωραίο λευκό φόρεμα, δεν ξαναβρήκα ποτέ στην αγορά.
Καθόμαστε στις θέσεις μας, οι πρώτοι λόγοι από τους διοργανωτές ολοκληρώνονται κι αρχίζει η βράβευση. Τα ονόματα φωνάζονταν δυνατά και οι βραβευθέντες περνούσαν, χαιρετούσαν κάτι κοστουμαρισμένους κυριους, που τι ρόλο βάραγαν δεν έμαθα ποτέ, έπαιρναν τον έπαινο κι ένα ρολόι χειρός δώρο και συγκεντρώνονταν πίσω από την έδρα για να βγάλουν στο τέλος μια αναμνηστική φωτογραφία.
Όταν ήρθε η σειρά της Coύλας, εννοείται πως θα έσκαγε παρατράγουδο...και βέβαια δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστο για ένα κοριτσάκι 18 ετών. Καθώς προχωράει το couλάκι, νιώθει πως μια υγρασία έχει βολευτεί στο πισινό του. Δε δίνει βάση, ίσως να φταίει η ζέστη και να ίδρωσε το πίσω μέρος στα μπουτάκια! Προχωράει, χαιρετάει, παίρνει τον έπαινο και το δώρο και πάει πίσω!
Έξαλλη η couλομαμά τρέχει προς το μέρος μου. Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!! Αναφώνησε!
Τι έπαθες μάμη, της ειπα! Αχ βρε Couλα μου, τι θα κάνω με σένα; Χαμογελούσε ειρωνικά! Απόρησα! Με τραβάει στη τουαλέτα και διαπιστώνω πως μια κόκκινη στάμπα από αίμα μου χουφτώνει το κώλο! Είχαν έρθει οι Ρώσοι και είχαν λερώσει το ομορφότερο λευκό φόρεμα που είχα ποτέ! Και μάλιστα με είχαν κάνει εντελώς ρεζίλι στο κοινό που παρατηρούσε τη τελετή από πίσω!!!! Εχασα και την αναμνηστική φωτογραφία!
Καμιά φορά αν δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει, είναι καλύτερο! Για κανέναν λόγο η Couλα μας, δεν θα έχανε την δεξίωση! Η μάμη με έβαλε να περιμένω σε μια τουαλέτα γυμνή, έπλυνε το φόρεμα τοπικά και όταν το ξαναφόρεσα ήταν απλώς σα να είχα κατουρηθεί πάνω μου. Βρήκαμε και μια σερβιέτα από μια γυναίκα με τσάντα περίπτερο και σώθηκε η βραδιά. Στη δεξίωση που ακολούθησε, ένα καλοκαιρινό αεράκι ωσάν σύμμαχος μου, εναντίον της ρώσικης στρατιάς στέγνωσε το φόρεμα και όλα κύλησαν υπέροχα!
25 Ιουνίου 2010
'Ηταν Καλοκαίρι, Ιούλιος μήνας, η Couλα μας τελείωσε το Λύκειο και πέρασε στο πανεπιστήμιο! Η αλήθεια είναι πως πολύς κόσμος δεν το περίμενε αυτό, γιατί εκείνη τη χρονιά έτυχαν πολλά στραβά στην οικογένεια και η ψυχολογία μας ήταν underground που πιο under δεν υπήρξε ποτέ ξανά, ή μάλλον υπήρξε λίγα χρόνια αργότερα, αλλά δεν θα ήθελα να αναφερθώ!
Στην επαρχιακή πόλη όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια η Coύλα υπήρχε τότε ένας σύλλογος ο οποίος βράβευε τα παιδιά της πόλης που περνούσαν στο πανεπιστήμιο! Και να σου, έσκασε μύτη και η πρόσκηση για την Coύλα μας. Βραβεύεσαι την τάδε του μήνα, στο τάδε μέρος, για τον τάδε λόγο, από τον τάδε σύλλογο. Ενδυμασία επίσημη! Θα ακολουθήσει δεξίωση!
Από μικρή τα βαριόμουν αυτά, αλλά σε μια μικρή πόλη δε μπορείς εύκολα να πεις: "όχι,δε πάω" γιατί βλέπετε είναι και οι Couλογονείς που υπερηφανεύονται για το couλάκι τους σαν γύφτικα σκεπάρνια! (Μη κοιτάς τώρα που έχουν απογοητευτεί πλήρως, τότε είχαν όνειρα για μενα). Ξεπαραραδιάστηκαν οι γονείς αγοράζοντας το πιο ωραίο φόρεμα που υπήρχε στις βιτρίνες για να εμφανιστεί η δικιά σας ωσάν γυναίκα ώριμη και έτοιμη να ριχτεί στη γνώση, γιατί ως τότε ήταν ένας κακομαθημένος νταλικέρης με τζιν και φόρμες και με αθλητικά που είχαν γίνει προέκταση του ποδιού.
Όταν έφτασε η βραδιά, σύσσωμη η οικογένεια, σκάει μύτη στο χώρο της δεξίωσης! Τι να σας λέω! Τέτοιες επισημότητες ούτε στα βραβεία του μαμουλομανουλίου δεν ειδαμε! Άρχισα να αναρωτιέμαι πως άξιζε το κόπο που χώρισα με τον Λευτεράκη, που έχασα την πενταήμερη, που πήρα κάποια κιλά, που χάθηκα απο τους χορούς του σχολείου, προκειμένου να στρώσω το κώλο μου κάτω και να διαβάσω για να μπω σε μια σχολή.
Οι καρέκλες ήταν στοιβαγμένες με απόλυτη τάξη, οι καλεσμένοι φυσούσαν, και όλα ήταν έτοιμα για μια υπέροχη βραδιά! Στην άκρη του χώρου ήταν απέραντοι πάγκοι με φαγητά και ποτά, ό,τι λαχταρούσε η ψυχή σου ήταν εκεί να το απολαύσεις. Κι η Coύλα μας κούκλα! Όχι να το παινευτώ, αλλά τέτοιο ωραίο λευκό φόρεμα, δεν ξαναβρήκα ποτέ στην αγορά.
Καθόμαστε στις θέσεις μας, οι πρώτοι λόγοι από τους διοργανωτές ολοκληρώνονται κι αρχίζει η βράβευση. Τα ονόματα φωνάζονταν δυνατά και οι βραβευθέντες περνούσαν, χαιρετούσαν κάτι κοστουμαρισμένους κυριους, που τι ρόλο βάραγαν δεν έμαθα ποτέ, έπαιρναν τον έπαινο κι ένα ρολόι χειρός δώρο και συγκεντρώνονταν πίσω από την έδρα για να βγάλουν στο τέλος μια αναμνηστική φωτογραφία.
Όταν ήρθε η σειρά της Coύλας, εννοείται πως θα έσκαγε παρατράγουδο...και βέβαια δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστο για ένα κοριτσάκι 18 ετών. Καθώς προχωράει το couλάκι, νιώθει πως μια υγρασία έχει βολευτεί στο πισινό του. Δε δίνει βάση, ίσως να φταίει η ζέστη και να ίδρωσε το πίσω μέρος στα μπουτάκια! Προχωράει, χαιρετάει, παίρνει τον έπαινο και το δώρο και πάει πίσω!
Έξαλλη η couλομαμά τρέχει προς το μέρος μου. Ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!! Αναφώνησε!
Τι έπαθες μάμη, της ειπα! Αχ βρε Couλα μου, τι θα κάνω με σένα; Χαμογελούσε ειρωνικά! Απόρησα! Με τραβάει στη τουαλέτα και διαπιστώνω πως μια κόκκινη στάμπα από αίμα μου χουφτώνει το κώλο! Είχαν έρθει οι Ρώσοι και είχαν λερώσει το ομορφότερο λευκό φόρεμα που είχα ποτέ! Και μάλιστα με είχαν κάνει εντελώς ρεζίλι στο κοινό που παρατηρούσε τη τελετή από πίσω!!!! Εχασα και την αναμνηστική φωτογραφία!
Καμιά φορά αν δεν ξέρεις τι σου συμβαίνει, είναι καλύτερο! Για κανέναν λόγο η Couλα μας, δεν θα έχανε την δεξίωση! Η μάμη με έβαλε να περιμένω σε μια τουαλέτα γυμνή, έπλυνε το φόρεμα τοπικά και όταν το ξαναφόρεσα ήταν απλώς σα να είχα κατουρηθεί πάνω μου. Βρήκαμε και μια σερβιέτα από μια γυναίκα με τσάντα περίπτερο και σώθηκε η βραδιά. Στη δεξίωση που ακολούθησε, ένα καλοκαιρινό αεράκι ωσάν σύμμαχος μου, εναντίον της ρώσικης στρατιάς στέγνωσε το φόρεμα και όλα κύλησαν υπέροχα!
25 Ιουνίου 2010
