Τσουρτσούριασε ο ουρανός σήμερα. Ψιχαλίζει νυχθημερόν. Θα σαπίσουμε αν
συνεχίσει έτσι η βρόχα. Τι κάνετε; Πως είστε; Εγώ είμαι πολύ καλά. Την
Παρασκευή τελειώνουν τα φοιτητικά μου βάσανα και επανέρχομαι στους
γνωστούς χαλαρούς μου ρυθμούς. Νυστάζω πάρα πολύ, νιώθω πολύ κουρασμένη
και δυο μαύροι κύκλοι εμφανίστηκαν και πάλι κάτω από τα μυωπικά μάτια
μου. Αι στο καλό πια. Δε το γλιτώνω το μποτοξάκι σε καμιά εικοσαριά
χρονάκια. Αν και χέζομαι πάνω μου όταν τα ακούω όλα αυτά τα υποβοηθήματα
μιας υποσχόμενης νεότητας. Πιστεύω πως θα έκανα μπότοξ μόνο αν η Αθηνά
και η Φούλη, θα έρχονταν μαζί μου και θα κάθονταν στο διπλανό κρεβάτι
για να κάνουν κι αυτές. Άρα ποτέ, κατά πως τις κόβω.
Σήμερα θα σας μιλήσω για σχέσεις ανταγωνισμού. Ναι πάλι. Μου τη σπάει να το βλέπω αυτό να συμβαίνει γύρω μου και κοντά μου, γιατί προσωπικά δεν είμαι καθόλου ανταγωνιστικό τυπάκι. Μου αρέσει η συνεργασία αλλά όχι να πατάω επι πτωμάτων για να καταφέρνω να ικανοποιώ το γινάτι μου. Δυστυχώς όμως νιώθω πως ανήκω σε μια κατηγορία ανθρώπων που είμαστε πολύ λιγοι. Ο ανταγωνισμός μας πνίγει πια. Θες που οι δουλειές είναι μετρημένες έως και απούσες; Θες που είμαστε αθεράπευτα εγωιστές οι σύγχρονοι άνθρωποι; Θες που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε πως δεν είμαστε το παν σε αυτό το σύμπαν, αλλά ένα μικρό σκατό του; Τι να πω.
Είμαι ένα μικρό σκατό του σύμπαντος και απορώ πως μερικοί πιστεύουν πως είναι η μεγαλύτερη κουράδα του. Και πρέπει να τους κάνουμε και τεμενάδες. Θα μου πείτε: Πάλι γκρινιάζεις Couλιτα;Ναι, πάλι, θα απαντήσω. Δε μου αρέσει αυτό το πράγμα που συμβαίνει. Μπροστά μου να το παίζεις φίλος και πίσω να ετοιμάζεσαι να με πηδήξεις. Μπροστά μου να δείχνεις καλός και γλυκός και άνετος και πίσω μου να σωριάζονται οι κακίες μέχρι αηδίας και να μην συμμαζεύεται η φαντασία που οργιάζει εις βάρος μου.
Εγώ θυμάμαι από μικρή μου έλεγε η γιαγιά μου: Αν έχεις νύχια να ξυθείς, ξύσου. Κι έλεγε και το άλλο το κορυφαίο: Όλοι οι καλοί χωράνε αλλά και οι κακοι. Και πάνω σε αυτές τις δυο ρήσεις έμαθα να βοηθάω όπου υπάρχει ανάγκη γιατί δυστυχώς δεν έχουν όλοι νύχια να ξυθούν, να πατάω σταθερά στα πόδια μου γιατί και νύχια έχω και πεΝτικιουρ-μανικιουρ τους έχω κάνει και γιατί δεν έχω πρόβλημα να δω κάποιον να με προσπερνάει στην πρόοδο. Δε μπορούμε να είμαστε όλοι καλοί σε όλα. Αυτό δεν γίνεται. Γιατί όποιος προσπαθεί να είναι άριστος σε όλα, στο τέλος καταλήγει ένα γελοίο ημιμετράκι με πειραγμένο μυαλουδάκι.
Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να αναγνωρίσουμε την αξία του άλλου και να του πούμε κι ένα μπράβο. Αν διώξουμε τη κακία από μέσα μας και τον ανούσιο ανταγωνισμό μπορούμε βήμα βήμα να γίνουμε κι εμείς καλύτεροι. Οι συγκρούσεις, οι ίντριγκες και οι υποχθόνιες μικροπρέπειες με αφήνουν παγερά αδιάφορη μιας και το μόνο που καταφέρνουν είναι να μου κλέβουν το χαμόγελο. Και δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλά εγώ χωρίς χαμόγελο τέλειωσα. Θρηνήστε με. Τα κακαρώνω, πως το λένε;
Αυτά απο μένα. Θα επανέλθω τη Κυριακή με ανάρτηση-γκρίνια για Απόκριες. Ως τότε περάστε τέλεια και ξεριζώστε από μέσα σας, αυτό το μεγάλο αγκάθι που λέγεται ανταγωνισμός. Θα σωθείτε σας λέω.
Φιλιά στα μούτρα σας μέσα.
22 Φεβρουαρίου 2012
Σήμερα θα σας μιλήσω για σχέσεις ανταγωνισμού. Ναι πάλι. Μου τη σπάει να το βλέπω αυτό να συμβαίνει γύρω μου και κοντά μου, γιατί προσωπικά δεν είμαι καθόλου ανταγωνιστικό τυπάκι. Μου αρέσει η συνεργασία αλλά όχι να πατάω επι πτωμάτων για να καταφέρνω να ικανοποιώ το γινάτι μου. Δυστυχώς όμως νιώθω πως ανήκω σε μια κατηγορία ανθρώπων που είμαστε πολύ λιγοι. Ο ανταγωνισμός μας πνίγει πια. Θες που οι δουλειές είναι μετρημένες έως και απούσες; Θες που είμαστε αθεράπευτα εγωιστές οι σύγχρονοι άνθρωποι; Θες που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε πως δεν είμαστε το παν σε αυτό το σύμπαν, αλλά ένα μικρό σκατό του; Τι να πω.
Είμαι ένα μικρό σκατό του σύμπαντος και απορώ πως μερικοί πιστεύουν πως είναι η μεγαλύτερη κουράδα του. Και πρέπει να τους κάνουμε και τεμενάδες. Θα μου πείτε: Πάλι γκρινιάζεις Couλιτα;Ναι, πάλι, θα απαντήσω. Δε μου αρέσει αυτό το πράγμα που συμβαίνει. Μπροστά μου να το παίζεις φίλος και πίσω να ετοιμάζεσαι να με πηδήξεις. Μπροστά μου να δείχνεις καλός και γλυκός και άνετος και πίσω μου να σωριάζονται οι κακίες μέχρι αηδίας και να μην συμμαζεύεται η φαντασία που οργιάζει εις βάρος μου.
Εγώ θυμάμαι από μικρή μου έλεγε η γιαγιά μου: Αν έχεις νύχια να ξυθείς, ξύσου. Κι έλεγε και το άλλο το κορυφαίο: Όλοι οι καλοί χωράνε αλλά και οι κακοι. Και πάνω σε αυτές τις δυο ρήσεις έμαθα να βοηθάω όπου υπάρχει ανάγκη γιατί δυστυχώς δεν έχουν όλοι νύχια να ξυθούν, να πατάω σταθερά στα πόδια μου γιατί και νύχια έχω και πεΝτικιουρ-μανικιουρ τους έχω κάνει και γιατί δεν έχω πρόβλημα να δω κάποιον να με προσπερνάει στην πρόοδο. Δε μπορούμε να είμαστε όλοι καλοί σε όλα. Αυτό δεν γίνεται. Γιατί όποιος προσπαθεί να είναι άριστος σε όλα, στο τέλος καταλήγει ένα γελοίο ημιμετράκι με πειραγμένο μυαλουδάκι.
Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να αναγνωρίσουμε την αξία του άλλου και να του πούμε κι ένα μπράβο. Αν διώξουμε τη κακία από μέσα μας και τον ανούσιο ανταγωνισμό μπορούμε βήμα βήμα να γίνουμε κι εμείς καλύτεροι. Οι συγκρούσεις, οι ίντριγκες και οι υποχθόνιες μικροπρέπειες με αφήνουν παγερά αδιάφορη μιας και το μόνο που καταφέρνουν είναι να μου κλέβουν το χαμόγελο. Και δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλά εγώ χωρίς χαμόγελο τέλειωσα. Θρηνήστε με. Τα κακαρώνω, πως το λένε;
Αυτά απο μένα. Θα επανέλθω τη Κυριακή με ανάρτηση-γκρίνια για Απόκριες. Ως τότε περάστε τέλεια και ξεριζώστε από μέσα σας, αυτό το μεγάλο αγκάθι που λέγεται ανταγωνισμός. Θα σωθείτε σας λέω.
Φιλιά στα μούτρα σας μέσα.
22 Φεβρουαρίου 2012
