Αγαπημένε μου γυμναστή Ζαν,
ήθελα να σου γράψω καιρό αυτό το γράμμα, αλλά φοβόμουν μήπως μου ρίξεις καμιά ξανάστροφη και χάσω πέντε κιλά στο δευτερόλεπτο.(Θα μεταφερθούν από τη μια πλευρά στην άλλη). Όμως αγαπητέ μου, δε πάει άλλο. Σήμερα θα σου ανοίξω τη ψυχή μου, θα ακουμπήσω τις σκέψεις μου σε αυτό το κιτρινισμένο από το χρόνο χαρτί. Που μια το πιάνω για να σου γράψω και μια το αφήνω γιατί με λυπάμαι. Ήρθε όμως η ώρα να σου πω όλη την αλήθεια για μένα. Όσα δε ξέρεις. Όσα δεν φαντάζεσαι καν.
Είμαι γκρινιάρα. Έχω καιρό να κάνω σεξ (σα τον Απόστολο Γκλέτσο κι εγώ ένα πράγμα, όπως μας πληροφόρησε ο άσωτος γιος). Διαβάζω πολύ αυτές τις μέρες. Μισώ κάθε είδους γιορτή όταν τη στολίζουν οι άνθρωποι με μπόλικη δηθενιά. Δεν έχω γκόμενο αυτό το καιρό και μου λείπουν και καναδυοτρεις από το πρόσφατο παρελθόν. Το μαλλί μου θέλει βάψιμο και δε προλαβαίνω να πάω κομμωτήριο. Μου τέλειωσαν τα λεφτά και ζητιανεύω από την επισήμως συνταξιούχο κουλομαμά μου. Μου έσπασε ένα ολόκληρο νύχι και πονάω απίστευτα. Να τα λάβεις υπόψιν όλα αυτά, σε παρακαλώ.
Πριν μου πεις πως χέστηκες και να σκύψω για κοιλιακούς, μάθε πως εφυγε μια ακόμη ΤσικνοΠέμπτη. Δε στο λέω πληροφοριακά! Στο αναφέρω γιατί έφαγα σα να μην υπάρχει αύριο. Τα δυο κιλά που με κόπο χάσαμε μαζί....(εγώ σκοτώνομαι στο ελλειπτικό, εσυ τα θεωρείς κατορθωμά σου), αυτά τα δυο κιλά λοιπόν που με κόπο χάσαμε μαζί τώρα τελευταία, βρήκαν το δρόμο κι επέστρεψαν πίσω. Ναι, ναι, ναι! Δε φταίω εγώ. Ειλικρινά σου μιλάω! Συναντηθήκαμε τυχαία, τα δυο κιλά κι εγώ σε μια χασαποταβέρνα. (Μπορεί να είχαν και κανένα κιλό ακόμη στο παρεάκι τους.)
Κάτι τους θύμισε η φάτσα μου μάλλον και με ένα τσουππππππ ξαναμπήκαν στην κοιλιακή μου χώρα. Ας επεξηγήσω το παλιοτσουπ: Σαλάτα λάχανο καρότο για αρχή. Ψημένο ψωμί βουτηγμένο σε τυροκαυτερή. Φέτα πασαλειμένη με λάδια και ρίγανες. Μαλακιά. Από αυτή που λατρεύω. Τζατζικάκιο...απλωμένο σε επίσης ψημένο ψωμί..αχ. Και πάμε στο κυρίως πιάτο.
Μια μπριζολάρα...σα να ήταν από γουρούνι γίγαντα. Λίγα παϊδάκια από το πιάτο του φάδερ. Αν είχα την Αθηνά μαζί θα τρώγαμε και κάτι παιδάκια από το παραδιπλανό τραπέζι που κάνανε εξωφρενική φασαρία και δε μας αφήσανε να απολαύσουμε μια μπουκιά φαΐ. Αν διάβασες τη φράση: μια μπουκιά φαΐ, απλά ξέχνα την.
Δεν εφαγα μια μπουκιά φαΐ, έφαγα όλο το φαΐ που έφεραν στο τραπέζι μας. Οι γονείς μου, με κοιτούσαν με απορία. Νόμιζαν πως αντιμετώπιζα κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Όχι, πως δεν αντιμετωπίζω, αλλά άσε μη σε φορτώνω κι εσένα τώρα με αυτά, θα τα πω στον ψυχολόγο μου, λίγο πριν κάνουμε σεξ και μετά θα είμαι καλά.
Ήπια και αναψυκτικό...και κρασί. Και στο τέλος έφαγα ραβανί με παγωτό! Έφαγα και της μάνας μου το παγωτό. Της άφησα το ραβανί και πολύ της ήταν. Και κάπου τώρα θα σκάσω. Είμαι έτοιμη. Το στομάχι μου έχει διογκωθεί. Αν πεθάνω, θέλω να ξέρετε τι θα κάνετε.
Θέλω να αναλάβει αυτό το ιστολόγιο η Αθηνά και η Koueen. Θέλω να κάνουν αναρτήσεις εναλλάξ κάθε μέρα. Και θέλω να έρθει ο Αμερικλάνος στη κηδεία μου. Επίσης, θέλω να γράψετε στην ταφόπλακά μου: Παρόλο που έλιωνε στο ελλειπτικό, απεβίωσε από το πολύ φαί. 'Η γράψτε απλώς: Πήγε τουλάχιστον...μπουκωμένη. Θέλω όλα τα παιδιά απο το ράδιο να τραγουδήσουν μαυροφορεμένα ένα τραγούδι που να μιλάει για φαγιά. Ας το διαλέξει ο Παύλος που ξέρει από μουσική. (Εδώ γελάμε και λίγο...μπουχαχαχα) (Παύλο σε αγαπώ, παρόλες τις διαφορετικές μουσικές μας προτιμήσεις).
Ζαν, πεθαίνω! Δε ξέρω πως θα κοιμηθώ σήμερα. Σε παρακαλώ, αυριο που θα έρθω στο γυμναστήριο, μη μου θυμώσεις. Ήδη υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα μείνω 3 ώρες εκεί για να με βασανίσεις κατά πως κρίνεις τη κατάστασή μου! Υπόσχομαι καλέ μου Ζαν, πως δε θα ξαναφάω για πολλές μέρες. Μέχρι να με κάνεις μοντελάκι. Πάντα αν δε πεθάνω σήμερα, έτσι; Θα αρχίσω και νηστεία και ειλικρινά τέλος το φαγητό. Τέλος. Θα φυτοζωώ. Θα κάνω δίαιτα για πάντα. Θα τσακωθώ με τη σοκολάτα (σήμερα κιόλας....) και φυσικά τέλος οι παπάρες στο λάδι. Τέλος τα κρασιά. Τέλος και το σεξ, αν έχεις νευριάσει και πάρα πολύ. Τέλος όλα.
Ξέρω πως αύριο θα με ξεκάνεις. Ίσως να προτιμώ να πεθάνω σήμερα από το φαγητό, παρά αύριο από τις ασκήσεις επανένταξης στην διατροφική πραγματικότητα που θα μου επιβάλλεις. Ας είναι. Σου αφήνομαι. Σου παραδίνομαι. Είμαι δικιά σου. Κάνε με ό,τι θες. Δε θα πω κουβέντα. Εκτός από κάτι αχ και βαχ από τον πόνο.
Σε αγαπώ πολύ και σε ευχαριστώ που υπάρχεις.
Μετά τιμής
Coύλα
17 Φεβρουαρίου 2012
ήθελα να σου γράψω καιρό αυτό το γράμμα, αλλά φοβόμουν μήπως μου ρίξεις καμιά ξανάστροφη και χάσω πέντε κιλά στο δευτερόλεπτο.(Θα μεταφερθούν από τη μια πλευρά στην άλλη). Όμως αγαπητέ μου, δε πάει άλλο. Σήμερα θα σου ανοίξω τη ψυχή μου, θα ακουμπήσω τις σκέψεις μου σε αυτό το κιτρινισμένο από το χρόνο χαρτί. Που μια το πιάνω για να σου γράψω και μια το αφήνω γιατί με λυπάμαι. Ήρθε όμως η ώρα να σου πω όλη την αλήθεια για μένα. Όσα δε ξέρεις. Όσα δεν φαντάζεσαι καν.
Είμαι γκρινιάρα. Έχω καιρό να κάνω σεξ (σα τον Απόστολο Γκλέτσο κι εγώ ένα πράγμα, όπως μας πληροφόρησε ο άσωτος γιος). Διαβάζω πολύ αυτές τις μέρες. Μισώ κάθε είδους γιορτή όταν τη στολίζουν οι άνθρωποι με μπόλικη δηθενιά. Δεν έχω γκόμενο αυτό το καιρό και μου λείπουν και καναδυοτρεις από το πρόσφατο παρελθόν. Το μαλλί μου θέλει βάψιμο και δε προλαβαίνω να πάω κομμωτήριο. Μου τέλειωσαν τα λεφτά και ζητιανεύω από την επισήμως συνταξιούχο κουλομαμά μου. Μου έσπασε ένα ολόκληρο νύχι και πονάω απίστευτα. Να τα λάβεις υπόψιν όλα αυτά, σε παρακαλώ.
Πριν μου πεις πως χέστηκες και να σκύψω για κοιλιακούς, μάθε πως εφυγε μια ακόμη ΤσικνοΠέμπτη. Δε στο λέω πληροφοριακά! Στο αναφέρω γιατί έφαγα σα να μην υπάρχει αύριο. Τα δυο κιλά που με κόπο χάσαμε μαζί....(εγώ σκοτώνομαι στο ελλειπτικό, εσυ τα θεωρείς κατορθωμά σου), αυτά τα δυο κιλά λοιπόν που με κόπο χάσαμε μαζί τώρα τελευταία, βρήκαν το δρόμο κι επέστρεψαν πίσω. Ναι, ναι, ναι! Δε φταίω εγώ. Ειλικρινά σου μιλάω! Συναντηθήκαμε τυχαία, τα δυο κιλά κι εγώ σε μια χασαποταβέρνα. (Μπορεί να είχαν και κανένα κιλό ακόμη στο παρεάκι τους.)
Κάτι τους θύμισε η φάτσα μου μάλλον και με ένα τσουππππππ ξαναμπήκαν στην κοιλιακή μου χώρα. Ας επεξηγήσω το παλιοτσουπ: Σαλάτα λάχανο καρότο για αρχή. Ψημένο ψωμί βουτηγμένο σε τυροκαυτερή. Φέτα πασαλειμένη με λάδια και ρίγανες. Μαλακιά. Από αυτή που λατρεύω. Τζατζικάκιο...απλωμένο σε επίσης ψημένο ψωμί..αχ. Και πάμε στο κυρίως πιάτο.
Μια μπριζολάρα...σα να ήταν από γουρούνι γίγαντα. Λίγα παϊδάκια από το πιάτο του φάδερ. Αν είχα την Αθηνά μαζί θα τρώγαμε και κάτι παιδάκια από το παραδιπλανό τραπέζι που κάνανε εξωφρενική φασαρία και δε μας αφήσανε να απολαύσουμε μια μπουκιά φαΐ. Αν διάβασες τη φράση: μια μπουκιά φαΐ, απλά ξέχνα την.
Δεν εφαγα μια μπουκιά φαΐ, έφαγα όλο το φαΐ που έφεραν στο τραπέζι μας. Οι γονείς μου, με κοιτούσαν με απορία. Νόμιζαν πως αντιμετώπιζα κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Όχι, πως δεν αντιμετωπίζω, αλλά άσε μη σε φορτώνω κι εσένα τώρα με αυτά, θα τα πω στον ψυχολόγο μου, λίγο πριν κάνουμε σεξ και μετά θα είμαι καλά.
Ήπια και αναψυκτικό...και κρασί. Και στο τέλος έφαγα ραβανί με παγωτό! Έφαγα και της μάνας μου το παγωτό. Της άφησα το ραβανί και πολύ της ήταν. Και κάπου τώρα θα σκάσω. Είμαι έτοιμη. Το στομάχι μου έχει διογκωθεί. Αν πεθάνω, θέλω να ξέρετε τι θα κάνετε.
Θέλω να αναλάβει αυτό το ιστολόγιο η Αθηνά και η Koueen. Θέλω να κάνουν αναρτήσεις εναλλάξ κάθε μέρα. Και θέλω να έρθει ο Αμερικλάνος στη κηδεία μου. Επίσης, θέλω να γράψετε στην ταφόπλακά μου: Παρόλο που έλιωνε στο ελλειπτικό, απεβίωσε από το πολύ φαί. 'Η γράψτε απλώς: Πήγε τουλάχιστον...μπουκωμένη. Θέλω όλα τα παιδιά απο το ράδιο να τραγουδήσουν μαυροφορεμένα ένα τραγούδι που να μιλάει για φαγιά. Ας το διαλέξει ο Παύλος που ξέρει από μουσική. (Εδώ γελάμε και λίγο...μπουχαχαχα) (Παύλο σε αγαπώ, παρόλες τις διαφορετικές μουσικές μας προτιμήσεις).
Ζαν, πεθαίνω! Δε ξέρω πως θα κοιμηθώ σήμερα. Σε παρακαλώ, αυριο που θα έρθω στο γυμναστήριο, μη μου θυμώσεις. Ήδη υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα μείνω 3 ώρες εκεί για να με βασανίσεις κατά πως κρίνεις τη κατάστασή μου! Υπόσχομαι καλέ μου Ζαν, πως δε θα ξαναφάω για πολλές μέρες. Μέχρι να με κάνεις μοντελάκι. Πάντα αν δε πεθάνω σήμερα, έτσι; Θα αρχίσω και νηστεία και ειλικρινά τέλος το φαγητό. Τέλος. Θα φυτοζωώ. Θα κάνω δίαιτα για πάντα. Θα τσακωθώ με τη σοκολάτα (σήμερα κιόλας....) και φυσικά τέλος οι παπάρες στο λάδι. Τέλος τα κρασιά. Τέλος και το σεξ, αν έχεις νευριάσει και πάρα πολύ. Τέλος όλα.
Ξέρω πως αύριο θα με ξεκάνεις. Ίσως να προτιμώ να πεθάνω σήμερα από το φαγητό, παρά αύριο από τις ασκήσεις επανένταξης στην διατροφική πραγματικότητα που θα μου επιβάλλεις. Ας είναι. Σου αφήνομαι. Σου παραδίνομαι. Είμαι δικιά σου. Κάνε με ό,τι θες. Δε θα πω κουβέντα. Εκτός από κάτι αχ και βαχ από τον πόνο.
Σε αγαπώ πολύ και σε ευχαριστώ που υπάρχεις.
Μετά τιμής
Coύλα
17 Φεβρουαρίου 2012
