Γνώρισα την Τούλα! Στεκόμασταν κάπου στο Σύνταγμα δίπλα δίπλα. Εκείνη
είχε πληροφορηθεί την κίνηση των Αγανακτισμένων από το facebook. Εγώ και
από το facebook. Περίμενε τη παρέα της ενώ εγώ κανέναν. Κρατούσαμε από
εναν καφέ στο χέρι και προσπαθούσαμε να ενταχθούμε σε ένα πλήθος που
ολοένα και μεγάλωνε. Ο κόσμος ξύπνησε και ξεκουνήθηκε. Δε μας χέζουν κι
αυτοί οι Ισπανοί; Θα ξυπνήσουμε όποτε γουστάρουμε. Μην ξεχνάμε πως ένα
πληγωμένο ζώο δε μπορεί να κάνει μάχη. Όχι αμέσως, όχι με πυγμή. Αν όμως
το αφήσεις να παρει την ανάσα του και να περιποιηθεί λίγο τη πληγή του,
είναι πιο εύκολο να πολεμήσει μετά.
Η Τούλα άρχισε να αγχώνεται! Έπαιρνε τηλέφωνο τον δικό της κι εκείνος δε το σήκωνε. Όσο εκείνη εκνευριζόταν, τόσο μου ερχόταν να της πιάσω την κουβέντα. Δεν είχα παρέα αλλά όρεξη για κουβέντα είχα. Και πράγματι ο κόσμος καθώς συνέρρεε, νιώθαμε και εγω και η Τούλα πως έχουμε κάτι κοινό. Το κοινό μπορεί να μην ήταν ο λόγος που βρισκόμασταν εκεί, αλλά μια βεβαιότητα πως κάτι πρέπει να αλλάξει πια σε αυτή τη χώρα.
Κάποιοι κατηγόρησαν αυτή τη κίνηση! Βέβαια! Τους καταλαβαίνω! Δεν θέλουν να χάσουν την ηρεμία του καναπέ τους. Όμως, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα και στο σημείο που έχουν φτάσει, οι ίδιοι οι καναπέδες θα αρχίσουν να βαράνε κώλους για να σηκωθούν όλοι. Θέλω να ζήσω τη μέρα που οι τηλεοράσεις θα βγάζουν καπνούς και θα πάψουν να λειτουργούν γιατί μόνες τους θα έχουν ακυρώσει τη λειτουργία τους. Να ζήσω τη μέρα που ολα θα αλλάξουν, γιατί ναι θα αλλάξουν ρε φίλε, δε γίνεται, δε πάει πουθενά το πράγμα έτσι.
Θέλω κι εγώ να είμαι, για πρώτη φορά, μέλος μιας μάζας ανατροπής.
Μια ατακτούλα κι εγώ, όπως η Τούλα.
26 Μαΐου 2011
Η Τούλα άρχισε να αγχώνεται! Έπαιρνε τηλέφωνο τον δικό της κι εκείνος δε το σήκωνε. Όσο εκείνη εκνευριζόταν, τόσο μου ερχόταν να της πιάσω την κουβέντα. Δεν είχα παρέα αλλά όρεξη για κουβέντα είχα. Και πράγματι ο κόσμος καθώς συνέρρεε, νιώθαμε και εγω και η Τούλα πως έχουμε κάτι κοινό. Το κοινό μπορεί να μην ήταν ο λόγος που βρισκόμασταν εκεί, αλλά μια βεβαιότητα πως κάτι πρέπει να αλλάξει πια σε αυτή τη χώρα.
Σε
λίγα λεπτά, όχι μόνο εγώ και η Τούλα, αλλά όσοι βρισκομασταν κοντά
κοντά αρχίσαμε να συζητάμε. Όλος ο κόσμος είχε κάτι να πει, να
παραπονεθεί, να μιλήσει για την οπτική του στα πράγματα, για το άδικο
που του γίνεται. Να μιλήσει σε έναν ξένο, αλλά κατά βάθος συνοδοιπόρο,
σε μια Τούλα, σε μια Coula. Οργή, θυμός. Ανήμερα ζώα οι σκέψεις των
ανθρώπων.Κι αν τελικά βρεθεί ένα φως στο τούνελ θέλω να είμαι κι εγω
εκεί μαζί με την Τούλα και τους άγνωστους γνωστους συνοδοιπόρους, να το
δω και να χαρώ.
Κάποιοι κατηγόρησαν αυτή τη κίνηση! Βέβαια! Τους καταλαβαίνω! Δεν θέλουν να χάσουν την ηρεμία του καναπέ τους. Όμως, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα και στο σημείο που έχουν φτάσει, οι ίδιοι οι καναπέδες θα αρχίσουν να βαράνε κώλους για να σηκωθούν όλοι. Θέλω να ζήσω τη μέρα που οι τηλεοράσεις θα βγάζουν καπνούς και θα πάψουν να λειτουργούν γιατί μόνες τους θα έχουν ακυρώσει τη λειτουργία τους. Να ζήσω τη μέρα που ολα θα αλλάξουν, γιατί ναι θα αλλάξουν ρε φίλε, δε γίνεται, δε πάει πουθενά το πράγμα έτσι.
Θέλω κι εγώ να είμαι, για πρώτη φορά, μέλος μιας μάζας ανατροπής.
Μια ατακτούλα κι εγώ, όπως η Τούλα.
26 Μαΐου 2011
