Σας τα έχω πρήξει αυτή την εβδομάδα με τις αναρτήσεις μου, αλλά τι να
κάνω κι εγώ; Δεν είχα τι άλλο να κάνω! Αν αρρωστήσεις κι εσύ, θα δεις
πως θα έχεις πολλές ώρες ελεύθερες στη διάθεση σου και θα μπορείς να
κάνεις τα πάντα, αλλά κυρίως όσα γουστάρεις πιο πολύ.
Σκεφτόμουν τα ρεβεγιον και άλλες μπουρδίτσες που κάνουμε συνήθως αυτες τις άγιες από αλκοόλ, φαγητό και ξενύχτι μέρες. Αυτές δεν είναι άγιες μέρες είναι μπεκρομπουκομέρες. Τρώμε, πίνουμε χορεύουμε και ξενυχτάμε και δε βαριέσαι όλα θα γίνουν. Και στο τέλος, δε γίνεται τίποτα σημαντικό.
Η αλήθεια είναι πως δεν συμπαθώ το αλκοόλ για πολλούς και διαφορους λόγους που δεν θα τους αναπτύξω εδώ για να μη με λέτε Βασιλάκη Καϊλα και Νίκο Ξανθόπουλο. Αλλά οκ έχω κι εγώ τα απωθημένα μου ρε φιλαράκι! Πως να το κάνουμε δηλαδίς; Πονάμε κύριε δικαστά αλλά όχι για έρωτα μα για θύμησες.
Ωστόσο τα Χριστουγεννοπρωτόχρονα, πίνω λιγάκι παραπάνω. Αντί για ένα ποτό, πίνω δύο. Μη γελάς. Αν δε ξέρεις τι σημαίνει 2 ποτά για τον δικό μου οργανισμό να μη μιλάς, να μη γελάς γιατί κινδυνεύεις να τις φας.
Εκείνο που με εκνευρίζει αφόρητα είναι που κάποιοι αντιμετωπίζουν τις γιορτές σαν ευκαιρία για μαλακία. Και εννοώ τα καζίνο, τα χαρτιά και το χάσιμο περιουσιών και κλείσιμο σπιτιών. Τελικά έχω πολλά απωθημένα και φόβους και ανασφάλειες! Είναι που είμαι τόσο γκαντέμω που τα έχω ζήσει όλα τα αρνητικά σε ανθρώπους του πιο κοντινου μου περιγυρου.
Κι επειδή χτες βράδυ είχα μια έντονη συζήτηση με κάτι διαδικτυακά τυπάκια περί έρωτος, ορίστε διαβάστε τι θα ήθελα να μου φέρει ο Αι Βασίλης για δώρο. Ξέρω πως ήμουν κωλόπαιδο φέτος. Και πως έκανα αρκετές μαλακίες σε πολλούς τομείς. Ίσως να μην έχω το δικαίωμα να ζητήσω κάτι από τον Αι Βασίλη. Αλλά δε μας χέζει κι αυτός; Εγω θα ζητήσω κάτι κι αυτός ας μη μου το φέρει. Σάμπως υπάρχει; Ουχί.
Θα ήθελα λοιπον να ζητήσω αυτό που μου λέει η φίλη μου η Λένια που με ξέρει καλύτερα και παρακαλάει να μου συμβεί χρόνια τώρα για να πάρει το αίμα της πίσω. Να πέσω στα πατώματα από έρωτα. Η Λένια έχει πολλές φορές σιχτιρίσει την ώρα και την στιγμή που προχωράω με ευκολία στον επόμενο άντρα που εισβάλλει στη ζωή μου χωρίς να ρίξω ούτε ένα δάκρυ για τον προηγούμενο.
Λένια σκάσε, μη δω σχόλιο από κάτω τύπου: Ας σε δω ρε Coula να πεθαινεις απο έρωτα κι ας πεθάνω, γιατί δε θα σου ξαναμιλήσω ποτέ και θα περασεις μαυρα Χριστουγεννα φιλενάδα. Ορίστε λοιπον, ζητάω από τον Αι Βασίλη αυτό. Όχι να πεθάνω από έρωτα, αλλά να βιώσω έναν έρωτα που δε θα με απογοητεύσει μετά από λίγο διάστημα.
Μα τι να κάνω δηλαδή; Ειναι τόσο κακό που δε μου περισσεύουν δάκρυα και χαρτομάντηλα; Είναι τόσο κακό που βάζω τη λογική μπροστά και λέω: Coula μπορείς να επικοινωνήσεις επι της ουσίας με αυτόν τον άντρα; Ναι ή Όχι; Αφου όλο ΟΧΙ είναι η απάντηση τι να κάνω κι εγώ δηλαδη; Να αρχίσω τους συμβιβασμούς; Είμαι μικρή ακόμη για συμβιβασμούς. Και θα είμαι πάντα μικρή για συμβιβασμους.
Γενικώς εγώ και ο συμβιβασμός έχουμε ένα πρόβλημα. Η μαμά μου μεταφράζει αυτή την κοσμοθεωρία μου ως άμετρο εγωισμό, αλλά δεν είναι εγωισμός ρε παιδιά, είναι η αλήθεια! Πως να κάτσω να λιώσω στη πίκρα και στο πόνο για κάποιον άνθρωπο που ακομη κι αν με έχει αφήσει εκείνος, βλέπω καθαρά πως δεν ήταν για μένα, αλλά απλά έτυχε να μπει στη ζωή μου και να βιώσουμε κάποιες στιγμές μαζί;
Γιατί αν ήταν αυτός το αλλο μου μισό, δε θα χωρίζαμε ούτε μια στιγμή για να μη σας πω δε θα μπορούσαμε καν να ανασάνουμε ο ένας μακριά από τον άλλο. Κάτι που δεν μου έχει συμβεί με κανέναν μέχρι τώρα. (Εκτός απο έναν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Και το κυριότερο; Θέλω να θαυμάζω το μυαλό του, τον τρόπο που σκέφτεται, τις απόψεις του για τη ζωή κι ας διαφέρουν από τις δικές μου, αλλά να τις υποστηρίζει με όλο του το είναι. Θέλω να λειτουργεί ο εγκέφαλος του σωστά και όχι μόνο το πουλί του. Και δυστυχώς υπάρχει έλλειψη τέτοιων αντρών.
Συνοψίζω γιατί σας ζάλισα και ζαλίστηκα κι εγώ.
Άσχετα από το τι πιστεύουν οι άλλοι για μένα, αν δεν βρεθεί ο κατάλληλος άντρας που θα μου βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι ή τα δυο παπούτσια σε ένα πόδι, δεν πρόκειται να πάρω χαμπάρι από έρωτα.
Πάω να διαβάσω κανένα βιβλιαράκι τώρα..να τελειώσω κι εκείνη την Βαμβουνάκη και Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης.
Καλό ΣΚ σε όλους! Το δικό μου πάντως θα είναι γαμάτο!
Φιλιά πολλά
9 Δεκεμβρίου 2011
Σκεφτόμουν τα ρεβεγιον και άλλες μπουρδίτσες που κάνουμε συνήθως αυτες τις άγιες από αλκοόλ, φαγητό και ξενύχτι μέρες. Αυτές δεν είναι άγιες μέρες είναι μπεκρομπουκομέρες. Τρώμε, πίνουμε χορεύουμε και ξενυχτάμε και δε βαριέσαι όλα θα γίνουν. Και στο τέλος, δε γίνεται τίποτα σημαντικό.
Η αλήθεια είναι πως δεν συμπαθώ το αλκοόλ για πολλούς και διαφορους λόγους που δεν θα τους αναπτύξω εδώ για να μη με λέτε Βασιλάκη Καϊλα και Νίκο Ξανθόπουλο. Αλλά οκ έχω κι εγώ τα απωθημένα μου ρε φιλαράκι! Πως να το κάνουμε δηλαδίς; Πονάμε κύριε δικαστά αλλά όχι για έρωτα μα για θύμησες.
Ωστόσο τα Χριστουγεννοπρωτόχρονα, πίνω λιγάκι παραπάνω. Αντί για ένα ποτό, πίνω δύο. Μη γελάς. Αν δε ξέρεις τι σημαίνει 2 ποτά για τον δικό μου οργανισμό να μη μιλάς, να μη γελάς γιατί κινδυνεύεις να τις φας.
Εκείνο που με εκνευρίζει αφόρητα είναι που κάποιοι αντιμετωπίζουν τις γιορτές σαν ευκαιρία για μαλακία. Και εννοώ τα καζίνο, τα χαρτιά και το χάσιμο περιουσιών και κλείσιμο σπιτιών. Τελικά έχω πολλά απωθημένα και φόβους και ανασφάλειες! Είναι που είμαι τόσο γκαντέμω που τα έχω ζήσει όλα τα αρνητικά σε ανθρώπους του πιο κοντινου μου περιγυρου.
Κι επειδή χτες βράδυ είχα μια έντονη συζήτηση με κάτι διαδικτυακά τυπάκια περί έρωτος, ορίστε διαβάστε τι θα ήθελα να μου φέρει ο Αι Βασίλης για δώρο. Ξέρω πως ήμουν κωλόπαιδο φέτος. Και πως έκανα αρκετές μαλακίες σε πολλούς τομείς. Ίσως να μην έχω το δικαίωμα να ζητήσω κάτι από τον Αι Βασίλη. Αλλά δε μας χέζει κι αυτός; Εγω θα ζητήσω κάτι κι αυτός ας μη μου το φέρει. Σάμπως υπάρχει; Ουχί.
Θα ήθελα λοιπον να ζητήσω αυτό που μου λέει η φίλη μου η Λένια που με ξέρει καλύτερα και παρακαλάει να μου συμβεί χρόνια τώρα για να πάρει το αίμα της πίσω. Να πέσω στα πατώματα από έρωτα. Η Λένια έχει πολλές φορές σιχτιρίσει την ώρα και την στιγμή που προχωράω με ευκολία στον επόμενο άντρα που εισβάλλει στη ζωή μου χωρίς να ρίξω ούτε ένα δάκρυ για τον προηγούμενο.
Λένια σκάσε, μη δω σχόλιο από κάτω τύπου: Ας σε δω ρε Coula να πεθαινεις απο έρωτα κι ας πεθάνω, γιατί δε θα σου ξαναμιλήσω ποτέ και θα περασεις μαυρα Χριστουγεννα φιλενάδα. Ορίστε λοιπον, ζητάω από τον Αι Βασίλη αυτό. Όχι να πεθάνω από έρωτα, αλλά να βιώσω έναν έρωτα που δε θα με απογοητεύσει μετά από λίγο διάστημα.
Μα τι να κάνω δηλαδή; Ειναι τόσο κακό που δε μου περισσεύουν δάκρυα και χαρτομάντηλα; Είναι τόσο κακό που βάζω τη λογική μπροστά και λέω: Coula μπορείς να επικοινωνήσεις επι της ουσίας με αυτόν τον άντρα; Ναι ή Όχι; Αφου όλο ΟΧΙ είναι η απάντηση τι να κάνω κι εγώ δηλαδη; Να αρχίσω τους συμβιβασμούς; Είμαι μικρή ακόμη για συμβιβασμούς. Και θα είμαι πάντα μικρή για συμβιβασμους.
Γενικώς εγώ και ο συμβιβασμός έχουμε ένα πρόβλημα. Η μαμά μου μεταφράζει αυτή την κοσμοθεωρία μου ως άμετρο εγωισμό, αλλά δεν είναι εγωισμός ρε παιδιά, είναι η αλήθεια! Πως να κάτσω να λιώσω στη πίκρα και στο πόνο για κάποιον άνθρωπο που ακομη κι αν με έχει αφήσει εκείνος, βλέπω καθαρά πως δεν ήταν για μένα, αλλά απλά έτυχε να μπει στη ζωή μου και να βιώσουμε κάποιες στιγμές μαζί;
Γιατί αν ήταν αυτός το αλλο μου μισό, δε θα χωρίζαμε ούτε μια στιγμή για να μη σας πω δε θα μπορούσαμε καν να ανασάνουμε ο ένας μακριά από τον άλλο. Κάτι που δεν μου έχει συμβεί με κανέναν μέχρι τώρα. (Εκτός απο έναν, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Και το κυριότερο; Θέλω να θαυμάζω το μυαλό του, τον τρόπο που σκέφτεται, τις απόψεις του για τη ζωή κι ας διαφέρουν από τις δικές μου, αλλά να τις υποστηρίζει με όλο του το είναι. Θέλω να λειτουργεί ο εγκέφαλος του σωστά και όχι μόνο το πουλί του. Και δυστυχώς υπάρχει έλλειψη τέτοιων αντρών.
Συνοψίζω γιατί σας ζάλισα και ζαλίστηκα κι εγώ.
Άσχετα από το τι πιστεύουν οι άλλοι για μένα, αν δεν βρεθεί ο κατάλληλος άντρας που θα μου βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι ή τα δυο παπούτσια σε ένα πόδι, δεν πρόκειται να πάρω χαμπάρι από έρωτα.
Πάω να διαβάσω κανένα βιβλιαράκι τώρα..να τελειώσω κι εκείνη την Βαμβουνάκη και Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης.
Καλό ΣΚ σε όλους! Το δικό μου πάντως θα είναι γαμάτο!
Φιλιά πολλά
9 Δεκεμβρίου 2011
