Αυτος ο Λοβέρδος δε βαρέθηκε να
περιδιαβαίνει στα κανάλια; Μιλάμε οπου και να κοιτάξεις, όποιο πάνελ κι
αν προσέξεις, θα είναι εκεί. Το κακό είναι πως δεν του βάζουνε τον
Κασιδιάρη δίπλα να του ρίξει καμιά ξανάστροφη. Μα κι αυτός ο ευλογημένος
ο Χρυσαυγίτης, τη Λιάνα βρήκε να μπουφλήσει; Είχα πει κάποτε στη
ξαδέρφη μου τη Catina πως μου αρέσει ο τρόπος που μιλάει ο Κασιδιάρης σε
συνάρτηση με τα δεκαπέντε κιλά τικ που έχει. Από τότε η Catina όπου τον
έβλεπε με ενημέρωνε: Coύλα ο δικός σου στο mega κλπ. Η Κανέλλη είναι αδυναμία μου πολλά χρόνια τώρα. Και η ξαδέρφη αν θέλει πάλι να αναφερθεί σε αυτήν μου λέει: Η δικιά σου στο CNN πχ.
Οπότε εκείνο το πρωινό της αγίας χαστουκιάς με παίρνει η ξαδέρφη και μου λέει: Ο δικός σου σφαλιάρησε τη δικιά σου. Άντε βγάλε άκρη.
Κι
ύστερα βαφτίσαμε την Αιμιλία-Βασιλεία. Θυμάστε στη βάφτιση της
βαφτιστήρας μου της Μαρισόφης τι είχα περάσει για να γίνω άνθρωπος; Τα
ίδια επεράσαμε. Νύχια, μαλλιά, αποτριχώσεις, φορέματα, σαν να βγήκα από
περιοδικό ήμουν, φιγουρίνι, θα έλεγε η γιαγιά μου, αν ζούσε. Το
αποτέλεσμα ήταν να τρέχω πανικόβλητη για όλα καθώς όλοι οι άλλοι ήταν
στο κόσμο τους. Η θεά ανιψιά ούτε ένα δάκρυ δεν έχυσε. Μόνο όταν πήγαμε
να της φορέσουμε το φόρεμα τούρτα ήρθε το μωρό και πύρωσε. Αν η νονά
είναι κακόγουστη ρε παιδάκι μου όμως ε; Πνίγηκε το μωρό στο τούλι.
Πρέπει να είχε δέκα στρώσεις τούλι το φόρεμα. Τη λυπήθηκε η ψυχή μου και
λίγο πριν πάμε στο τραπέζι, όταν μείναμε οι δυο μας, την απελευθέρωσα
από το τουλοφόρεμα και την έντυσα απλά με ένα καλοκαιρινό φορεματάκι. Κι
ήρθε και μου γέλασε από την ανακούφιση και κατουρήθηκα πάνω μου από τη
χαρά μου.
Με
έριξε όμως πολύ ψυχολογικά ο θάνατος της αγαπημένης μου θείας. Της
μάνας της ξαδέρφης Catinas. Αυτή μου η θεία ήταν πολύ κοντά μου. Την
αγαπούσα και με αγαπούσε. Πίναμε συχνά τα καφεδάκια μας, συζητούσαμε,
χαμογελάγαμε, πηγαίναμε για μπάνιο τα Καλοκαίρια, χαζοκουτσομπολεύαμε,
τρώγαμε πίτα του παππού και σουβλάκια κάτι ξέφρενες νύχτες και
μοιραζόμασταν μια μπυρίτσα. Τρώγαμε τα μεσημεριανά παγωτάκια μας κρυφά
από τον θείο και ήταν η μόνη που ήξερε όλα μα όλα μα όλα τα γκομενικά
μου. Είχε το άγχος της κι αυτή, που δεν παντρεύομαι. Της έλεγα να μην
ανησυχεί γιατί περνάω καλά. Χαμογελούσε και έλεγε: Εσυ ξέρεις, αλλά εγώ
θέλω να προλάβω να σε δω νυφούλα. Τελικά δε πρόλαβε να με δει. Αλλά αυτό
είναι το λιγότερο. Δε πρόλαβε να δει ούτε τα ίδια της τα εγγόνια, τα
οποία γεννήθηκαν μια ακριβώς μέρα μετά το θάνατο της.
Έκλαψα
πικρά στη κηδεία της. Δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ο
εγκέφαλος μου έστελνε την εντολή και ήμουν ανίκανη να ηρεμήσω τους
δακρυγόνους μου αδένες. Όχι πως δεν το περιμέναμε. Το ξέραμε πως θα
συμβεί. Αλλά είναι αλλιώς η θεωρία και αλλιώς η πράξη. Για τη θεωρία
μπορείς να προετοιμαστείς, να την μάθεις απ' έξω, αλλά στη πράξη δε
μπορείς πάντα να ελέγξεις τα συναισθήματά σου. Έκλαψα περισσότερο και
από τότε που θάψαμε τον αδερφό μου. Τότε δεν είχα κλάψει. Ίσως τώρα στην
θεία να έκλαψα και για τον αδερφό μου και για εκείνη. Και αυτή η έντονη
συναισθηματική μου φόρτιση άρχισε όταν διάβασα το κηδειόχαρτο έξω από
το σπίτι της θείας. Που έγραφε: Κηδεύουμε την ....και από κάτω υπέγραφε,
ο σύζυγος, τα παιδιά, τα εγγόνια. Από εκείνη τη στιγμή
σκοτείνιασα. Όχι για τα νεογέννητα που δεν γνώρισαν αυτόν τον υπεροχο
άνθρωπο, αλλά για εκείνη που τόσο νέα (μόνο 62) δε πρόλαβε να δει τις
φατσούλες τους να την κοιτάνε. Έφυγε με αυτό το καημό.
Κι
αυτό το νεκροταφείο της Αθήνας ρε παιδάκι μου, (το Γ συγκεκριμένα) και η
όλη διαδικασία ήταν λίγο κρυόκωλα. Τους είχαν στοιβαγμένους τους
νεκρούς στον προθάλαμο και έμενες εκεί μαζί τους μέχρι τη κηδεία. Δεν
είχα ξαναπάει σε κηδεία στην Αθήνα. Στην επαρχία είναι αλλιώς τα
πράγματα. Δεν υπάρχει βασικά τόσος συνωστισμός. Ο νεκρός σου, αναπαύεται
αν όχι στο σπίτι, στο εκκλησάκι που θα γίνει η κηδεία του. Δεν είναι
παρέα με άλλους δέκα. Δε ξέρω, σας το λέω ειλικρινά και το παραδέχομαι
ενώπιον όλων. Παρόλο που θεωρούμαι και είμαι πολύ σκληρός άνθρωπος,
αυτός ο θάνατος μου κόστισε πολύ ακριβά. Εκανα δυο μέρες να βρω το
χαμόγελό μου και κάπου εδώ θέλω να ευχαριστήσω μια ψυχή που με βοήθησε
πολύ, έστω και καθυστερημένα, να χαμογελάσω λίγο, να ξεχαστώ.
Και
φυσικά δε μπορώ να μην σας δώσω μερικές γαργαλιστικές λεπτομέρειες από
τα ανίψια μου απο την ξαδέρφη Catina, που γεννήθηκαν λίγο μετά το θάνατο
της γιαγιάς τους. Ειναι τρελές μούρες. Η μικρή έχει ένα απίστευτο
ταπεραμέντο. Κοίταζε με τόσο έντονο βλέμμα. Μου θύμισε την θεά ανιψιά
μου, την Αιμιλία-Βασιλεία. Μάτια ορθάνοιχτα από τη πρώτη στιγμή. Είμαστε
ομορφόσογο παιδί μου. Τι να λέμε τώρα. Το αγόρι πιο συγκρατημένο και
αρκετά κουρασμένο, δε μου χάρισε ένα βλέμμα μιας και όταν το είδα
κοιμόταν και η τύχη του δούλευε. Ανυπομονώ να περάσουν λίγο οι μέρες και
να πάω να τα ξαναδω. Προς το παρόν δεν μπορώ να πάω γιατί έχω
εξεταστική. Δεν είναι τόσο το διάβασμα που με εμποδίζει, αλλά το γεγονός
πως έρχομαι σε επαφή με πολύ φοιτητόκοσμο και δε λέει να κολλήσουν
τίποτα τα νεογέννητά μας.
Αυτά ήταν τα νέα μου. Τα ξαναλέμε σύντομα!
Να προσέχετε πολύ τις παλιομουτσουνάρες σας.
Φιλιά σε όλους.
15 Ιουνίου 2012
