Πρωτοχρονιάτικες ιστορίες

10 blogger μας εμπιστεύτηκαν τις ιστορίες τους. Ψάχνουμε την πιο κουλή παραμονή Πρωτοχρονιάς. Αξίζει το κόπο να διαβάσετε και τις 10 ιστορίες προτού ψηφίσετε.

__________________________________

• Χαρούμενη, χρυσή Κωστοχρονιά

Φέτος για την παραμονής της Πρωτοχρονιάς έπεσε σήμα. Η θεία χώρισε και δεν έπρεπε κανένας να αναφερθεί σε αυτό το θέμα. Α, πονεμένη ιστορία η θεία. Ιδιότροπη, εκκεντρική, καλλιτεχνική φύση έλεγε η ίδια για δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ο θείος, ο πρώην θείος θέλω να πω, επίσης πονεμένη ιστορία. Φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Ώσπου το καλοκαίρι δεν άντεξαν και βάρεσαν διάλυση. Υπό διάλυση έκτοτε και η θεία, που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της. Κουβέντα λοιπόν για τον χωρισμό. Όλα τα υπολογίσαμε εκτός από τη γιαγιά… Η οποία υπέροχη γιαγιά εκτός από το ότι κοντεύει να φτάσει τον Μαθουσάλα, κατά περιόδους έχει νταραβέρι με τον κύριο Αλτσχάιμερ. «Να πούμε στη γιαγιά να μην πει κουβέντα στη θεία για τον πρώην θείο», είπα στη μάνα μου. «Σιγά που θα θυμάται η γιαγιά τον Κωστάκη», σχολίασε η μάνα μου, «εδώ κοντεύουμε να τον ξεχάσουμε εμείς».

Αμ δε. Η πρώτη κουβέντα της γιαγιάς μόλις είδε τη θεία Μαρίνα. «Και δεν μου λες Μαρίνα μου ο Κωστάκης τι κάνει»; Κάγκελο, εμείς. «Εμ, δεν τα κατάφερε να έρθει», μουρμούρισε αυτή μια δικαιολογία και κατευθύνθηκε προς το μπαρ. Περιττό να πω πως την τάραξε την καημένη. Δεν περνούσαν πέντε λεπτά χωρίς η γιαγιά να μην σχολιάσει τι καλό παιδί που είναι ο Κωστάκης και που είναι ο Κωστάκης και τέτοια μέρα να μείνει νηστικός ο Κωστάκης. Δεν ήταν Πρωτοχρονιά, Κωστοχρονιά περάσαμε χάρη στη γιαγιά. Πόσο να αντέξει η θεία, σηκώθηκε νωρίς νωρίς μόλις τελειώσαμε το φαγητό να φύγει. Την ώρα που έβαζε το παλτό της για να αναχωρήσει, βλέπουμε τη γιαγιά να παίρνει φόρα και να της φωνάζει. «Μαρίνα, ε Μαρίνα. Φαγητό παίρνεις μαζί σου να φάει και ο Κωστάκης; Τόσο φαγητό υπάρχει κρίμα να μείνει ο άνθρωπος νηστικός». Δίνοντας ταυτόχρονα διαταγή προς τη μάνα μου. «Βάλε σε ένα ταπεράκι από όλα να φάει ο Κωστάκης… Από όλα σου λέω».

• Τάρανδος με τάρανδo

Η γιορτή έπρεπε να είναι υπερπαραγωγή! Δεν θα επέτρεπα σε καμιά σκύλα να ξεπεράσει τη ζήλεια της! Τους τα είχα μαζεμένα ! Φέτος ήταν η σειρά μου. Το υπέροχο σαλόνι και η τραπεζαρία των 129 τ.μ, είχαν στολιστεί με το απαράμιλλο γούστο μου. Διότι ξέχασα να αναφέρω πως και ματσωμένοι είμαστε επειδή ο Τάκης είναι σε εξέχουσα θέση. Ο κύκλος του με μισεί επειδή από το Περιστέρι βρεθήκαμε στους Θρακομακεδόνες λόγω της προοδου του συζυγου μου. Δυο δέντρα φούξια και ένα σε λαχανί τόνο στόλιζαν το χόρο μας. Γιρλάντες παντού στα χρώματα των δέντρων γιατί προσέχω επιμελώς τους συνδυασμούς. Παντου σκορπισμένα αγγελάκια πανάκριβα, και τάρανδοι με φωτάκι στα κέρατα. Κουδουνάκια και πολύχρωμα φωτάκια κρεμόντουσαν από τις κουρτίνες. Τα πανάκριβα χαλιά της Δέσποινας τα είχα μαζέψει μη πεσει καμιά γαρίδα και χυθεί η σαμπανιά και τα κάνουν κώλο.

Όλα έτοιμα κι εγώ Θεά σου λέω! Το μακρύ κατακόκκινο φόρεμα που έραψε η Λίτσα καμια διαφορά δεν είχε από τα σενιε. Το μαλλί κότσος με φτερά να βγαίνουν διακριτικά από τις μπούκλες. Εφτασαν τα σόγια και οι φιληνάδες και αμέσως αντελήφθην την ζήλεια τους. Η ωρα περνούσε και ο Τάκης άφαντος! 'Επαιρνα στο κινητό μουγκό! Που να ξεραθεί ο άχρηστος! Αλλαξε ο χρόνος, φιληθήκαμε στον αέρα με τις φιλενάδες, ακουμπιστά με τα πεθερικά που με διαολοστέλνουν ολοχρονίς. Και ποιος θα κόψει την πίτα; Ο προκομένος ήρθε μισή ωρα αργότερα με τρεις πιπιλιές, για ντεκόρ στο λαιμό. Ποιος είδε τον τάρανδο και δεν τον φοβήθηκε! Ανεβοκατέβαινε στην κεφάλα του μαζί με τα λαμπάκια! Μέχρι και τα αγγελάκια τα πορσελάνινα προσγειωθηκαν στην καράφλα! Πεθερικά και σύζυγο τους ντανιάσαμε στο ασθενοφόρο και μπιου-μπιου τους στείλαμε στο εφημερεύον. Άδειασε η σαλοτραπεζαρία και επιτέλους μόνη! Στη κρεβατοκάμαρα περίμενε ο Σταυρούκος και ζήσαμε την καλύτερη Πρωτοχρονιά!
Α, όλα και όλα δεν συγχωρώ ΠΟΤΕ το κέρατο αν δεν είναι το δικό μου!

• A very very extraordinary new year's eve

Πριν 3 χρόνια οι γιορτές με είχαν βρει στη μαμά Θεσσαλία έχοντας ένα μικρό περιθώριο χρόνου άνευ υποχρεώσεων το οποίο περιοριζόταν μόνο για τις μέρες των Χριστουγέννων. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς έπρεπε επειγόντως να είμαι πίσω γιατί το πρωί της επόμενης μέρας δούλευα από νωρίς. Έφτασα στην Αθήνα γύρω στις 8 και επειδή πάντα κουβαλάω λίγα πράγματα μαζί μου και είχα και όρεξη αποφάσισα να πάω για καφέ απευθείας. Η πολυλογία μου με κράτησε παραπάνω από ότι περίμενα έξω. Γύρισα σπίτι κατά τις 11 να αλλάξω γρήγορα γρήγορα και να φύγω για ρεβεγιόν... ( όνειρα... )

Στην πολυκατοικία επικρατούσε μια περίεργη αναστάτωση, λόγω των ημερών σκέφτηκα οι άνθρωποι ετοιμάζονται για την αλλαγή του χρόνου. Ανέβηκα με τα πόδια στον πρώτο όροφο και με παρέσυραν τα νερά του Σηκουάνα ... Όλος ο όροφος είχε πλημμυρίσει χωρίς προσωρινά να ξέρω την αιτία. Βρήκα τη γειτόνισσα με ένα κουβά και μια σφουγγαρίστρα και το διαχειριστή κι αυτός του πρώτου ορόφου με το κινητό στο χέρι.
«Καλά που είσαι 50 τηλέφωνα σου κάναμε»
«Δεν θα το άκουσα προφανώς τι έγινε εδώ;»
«Από το σπίτι σου βγαίνουν νερά κάτι πρέπει να έσπασε και μπαίνουν στο σπίτι της κυρίας Μαρίας άνοιξε να δούμε τι έγινε»
Αφήνω στα σκαλιά του δεύτερου το μικρό βαλιτσάκι που κρατουσα για να βγάλω τα κλειδιά από την τσάντα μου. Κλειδιά εδώ, κλειδιά εκεί τίποτα και οι καταρράκτες του Νιαγάρα να συνεχίζουν ανενόχλητοι ... Περιττό να σας πω ότι το νέο και σωτήριο έτος με βρήκε κολυμπώντας στην γαλάζια λίμνη να ψάχνω και να μην βρίσκω κλειδαρά από το κινητό του γείτονα ( είχα μείνει και από μπαταρία) και η κυρία Μαρία να με «συμβουλέυει» με το δικό της υπέροχο και άκρως υστερικό τρόπο να μην ξεχνάω τα πράγματα μου εδώ και εκεί...

• Πυρετός στο προηγούμενο αιώνα

1999 τέλος της χιλιετίας και με την κολλητή μου λογαριάζαμε να το γιορτάσουμε φαντασμαγορικά. Εκείνη έμενε Αθήνα εγώ μακριά κι έτσι αποφάσισα να πάω κοντά της και να διασκεδάσουμε τη μεγάλη αλλαγή παρεΐτσα. Τα Χριστούγεννα μείναμε στην Πάτρα και θα γυρνούσαμε στην Αθήνα για την Πρωτοχρονιά. Τη μέρα που πηγαίναμε Αθήνα, στο δρόμο για το ΚΤΕΛ μας έπιασε μια δυνατή νεροποντή και γίναμε κι οι δυο παπί. Φτάσαμε με το καλό Αθήνα και κρυολογήσαμε κι οι δυο. Λίγος πονόλαιμος, λίγη καταρροή απ’τα μάτια και τη μύτη. Εμείς απτόητες σχεδιάζαμε που θα πηγαίναμε και τι θα κάναμε την παραμονή. Είχαμε πάρει Αθηνόραμα και καθόμασταν με τις ώρες να κοιτάμε και να κυκλώνουμε μαγαζιά που θέλαμε να πάμε. Γιατί μια φορά θα την αλλάζαμε τη χιλιετία δε θέλαμε να κάνουμε οικονομίες, αλλά να ξεδώσουμε βρε αδελφέ!

Το πρωί της παραμονής που ξυπνήσαμε ήμασταν κι οι δυο χειρότερα. Ο πονόλαιμος είχε ενταθεί τόσο που το να καταπιούμε ήταν κατόρθωμα, τα κόκκαλα μας πόναγαν όλα, ο πονοκέφαλος έσπαγε το κεφάλι κι ήρθε κι ένα 40αράκι πυρετός κι έδεσε το θέμα. Έκανε κι ένα ψοφόκρυο που να βγούμε έξω; Για εορτασμούς και εξόδους ούτε λόγος. Όμως ήταν και η γκαρσονιέρα άδεια από ψώνια γιατί δεν είχαμε σκοπό να μείνουμε μέσα κι είχαμε πια αρρωστήσει κι οι δύο τόσο που δεν μπορούσαμε να βγούμε να ψωνίσουμε. Αποτέλεσμα; Περάσαμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2000 στο κρεβάτι με γρίπη, με τσαγάκια και τρέμουλο απ’τον πολύ πυρετό. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι βάλαμε κάποια φάση την τηλεόραση και παρακολουθήσαμε λίγο τι γινόταν στο Σύνταγμα πριν πέσουμε εξουθενωμένες απ’ το πυρετό στο κρεβάτι.

• Πρωτοχρονιάτικο Αρνί

Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και έκανε πάρα πολύ κρύο. Πήγα για ψώνια και όταν γύρισα ήταν όλοι στην αυλή και σούβλιζαν αρνί. Ναι, παραμονή Πρωτοχρονιάς και σούβλιζαν αρνί. Πριν από λίγες μέρες είχαμε αγοράσει την ψησταριά, να μην την εγκαινιάσουμε; Το αρνί (ζωντανό) το είχε κερδίσει ο παππούς σ’ ένα πανηγύρι το καλοκαίρι. Το ‘χε τόσο καιρό στην αυλή και το τάιζε για να μεγαλώσει (μαζί με τα υπόλοιπα ζώα που ‘χει). Το ‘σφαξε το πρωί. Του αρέσει πολύ να σφάζει (50 χρόνια χασάπης…). Αργότερα ήρθαν τα ξαδέρφια μου, που ‘χα να τα δω από το καλοκαίρι. Η μικρή έκανε (κυριολεκτικά) τούμπες απ’ την χαρά της που με είδε. Τους είχα κάνει και σοκολατένια μπισκότα και ξετρελάθηκαν. Φάγαμε μεσημεριανό. Ευτυχώς ο παππούς έψηνε ακόμη και είχε ησυχία. Έπρεπε όμως να προετοιμαστούμε για το βράδυ. Τα παιδιά ‘τρεχαν πέρα δώθε και με κούρασαν. Ήθελαν και να πάνε να παίξουν με το σκυλί (άλλη όρεξη δεν είχε το σκυλί…). Τους πήγα. Το σκυλί κατούρησε στο πόδι του μεγάλου και τα «διαβολάκια» έφυγαν τρέχοντας για την μαμά τους. Ο μπαμπάς με παίρνει τηλέφωνο (ενώ είναι στο διπλανό διαμέρισμα) και μου λέει να ετοιμαστώ για να πάμε σε μια γιορτή που διοργάνωσε το οικοτροφείο της Μητρόπολης (παραμονή Πρωτοχρονιάς βρήκαν;). Πήγαμε, περάσαμε καλά, είδα γνωστούς, γνώρισα καινούρια άτομα, έφαγα σουβλάκι και λουκάνικο Τζουμαγιάς (μιαμ!), αλλά δεν κέρδισα το φλουρί στην βασιλόπιτα που κόψανε.

Γυρίσαμε σπίτι. Μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του παππού για να κόψουμε τις βασιλόπιτες (κρεατόπιτα, τυρόπιτα και τσουρέκι) γιατί τα παιδιά ήταν κουρασμένα και ήταν έτοιμα για ύπνο. Φέτος δεν κέρδισα το φλουρί. Γιατί πέρυσι που το κέρδισα πρόκοψα… Φάγαμε και πήγαμε ο καθένας στο σπίτι του. Οι γονείς μου θα πήγαιναν σ’ ένα μαγαζί με κάτι φίλους αλλά εγώ βαριόμουν να τους ακολουθήσω. Ήμουν και λίγο κουρασμένη (αναθεματισμένα «διαβολάκια!). Σκεφτόμουν να κοιμηθώ, αλλά άμα κοιμόμουν, δεν θα ξυπνούσα πριν το ξημέρωμα της άλλης μέρας. Είπα να κάτσω να δω καμιά ταινία. Πήγα στο δωμάτιο της αδερφής μου που παρακολουθούσε μια χαζοαμερικάνικη σειρά. Το σκυλί με ακολούθησε. Πήγα στο δωμάτιο μου και σκεφτόμουν να δω την αγαπημένη μου ταινία (I am Sam) ή μια που δεν είχα δει ποτέ (When Harry met Sally). Επέλεξα το β επειδή δεν ήθελα να με πάρουν τα ζουμιά την ώρα που άλλαζε ο χρόνος. Το σκυλί (θηλυκό) είχε ορμές και κατά την διάρκεια της ταινίας μου «απάυτωνε» το πόδι. Έτσι μου μπήκε το 2011!!!

• Το κουλο-μνημόσυνο της Πρωτοχρονιάς

Δυό βασιλόπιτες! Μα δύο βασιλόπιτες βρε παιδί μου πού ξανακούστηκε? Τι? θάμαστε πολλοί ? Ε !εντάξει ας έπαιρνες μία, αλλά μεγαλύτερη! Το φλουρί σε ποια απο τις δυο θα μπεί? Και στις δύο? Τι ανάποδα πράγματα είναι αυτά!Δύο τυχερούς θα ’χουμε? Πω, πω δεν πρέπει να σας αφήνει κανείς μόνους να πηγαίνετε για ψώνια!Γίνατε άντρες με παιδιά και ακόμα πρέπει να σας καθοδηγώ. Ετοιμη και η γέμιση! Σαν να μου έπεσε λίγο παραπάνω σταφίδα και γλυκίζει πολύ μου φαίνεται! Θα γκρινιάζουν πάλι ότι δεν την πέτυχα την γέμιση.Κάτσε να γεμίσω τώρα το πουλί, που είμαι ακόμα εύκαιρη να το στρώσω καλά να του δώσω τ'απαιτούμενα χάδια και μετά να ράψω όλα τα μυστικά του, τώρα που είμαι μόνη κι'εχουν φύγει όλοι για τις τελευταίες αγορές! Κι' αυτά τα ανεπρόκοπα κορίτσια, δεν λένε νάρθουν λίγο στην κουζίνα να με βοηθήσουν, όλη μέρα μέσα τα δωμάτιά τους σερφάρουν με τα ξαδέλφια τους! Χειρότερες θα γίνουν αυτές απο την μάνα τους! Όλη μέρα θα τρώνε χαπάκια! Μετά παραπονιούνται ότι πονούν τα στομάχια τους. Περιμένουν μόνο τις γιορτές σαν την σημερινή της Πρωτοχρονιάς,να μαζευτούν όλοι να γευτούν λίγο πραγματικό φαγάκι.. μωρέ να τους φτιάξω και κείνη την όμορφη σαλάτα με το αβοκάντο μέσα, συνταγή ανεπανάληπτη της συγχωρεμένης Ελπινίκης? Εκείνο το μικρό το Κ@@@@@@@@@ι ,θα ξετρελαθεί ! Του άρεσε πολύ , τις προάλλες που ήρθε σπίτι όταν την κοπάνησε απο το συνεργείο εξωτερικών αναμεταδόσεων! Τα κατάφερε το άτιμο έγινε ρεπόρτερ στο μεγαλύτερο τηλεοπτικό κανάλι! Στο Μega-Balkan chanel! Πω,πω πέρασε η ώρα και ακόμα να τελειώσω με το πουλί!

Τι φόρεμα να φορέσω τώρα? Να βάλω λες εκείνη την μαύρη την δαντέλα? Την είχα φορέσει και μια Πρωτοχρονιά με τον συγχωρεμένο που ταξιδέψαμε στην Σιγκαπούρη! Θέλαμε τότε να γιορτάσουμε Χριστούγεννα με μαγιώ και σορτσάκια! Ωραία που ήταν! Αξέχαστα Χριστούγεννα, αξέχαστη Πρωτοχρονιά ! Μετά και αυτός ο ευλογημένος έπεσε με τα μούτρα στην δουλειά και απο τότε τελείωσαν τα ρεβεγιόν στα εξωτερικά! Ήρθε κι εκείνη η οικονομική κρίση του 2011 που κράτησε μια δεκαετία και μας γονάτισε όλους! Πάλι καλά που καταφέραμε και επιζήσαμε τότε. Ναι! ναι παιδί μου έρχομαι...τώρα ετοιμάζομαι! Ανοιξε εσύ την πόρτα και βγάλε τον σκύλο έξω στο μπαλκόνι , να μη πηδά επάνω στο κόσμο που θάρχεται...έρχομαι τα σκουλαρίκια μου προσπαθώ να βάλω αλλά δεν βλέπουν και αυτά τα έρμα τα μάτια μου , θάμπωσαν πια εντελώς! Γιούχουυυυυυ!!! Καλή Χρονιά! Υγεία και χαρά παιδιά μου νάχετε και όλα τα σχέδια σας να πραγματοποιηθούν το 2051! Τι θες εσύ Κ@@@@@@@@@ι μου? Να κάνεις ταξίδι με την μηχανή του χρόνου και να ταξιδεψεις στο παρελθόν για να με συναντήσεις??? Γιατί καλέ τώρα δεν με βλέπεις? Α! χρυσούλι μου θέλεις να με δεις στα νειάτα μου ε? Να δεις πώς χόρευα ε? Καλέ αυτή την χρονομηχανή είναι αλήθεια ότι την ανακάλυψε ένας Έλληνας πυρηνικός φυσικός της ΝΑΣΑ? Θυμησέ μου βρε Κ@@@@@@@@@ι πώς τον λένε? ΙonnKorras 3? Tί όνομα κι'αυτό ...νάναι αλήθεια Έλληνας? Αλλά γιατί όχι, μου θυμίζει έναν παλιό φίλο! Το ίδιο όνομα είχε κι'αυτός και ήταν, αν θυμάμαι καλά, κι'αυτός Φυσικός! Λες αυτός ο Ionnkorras 3 νάναι ο εγγονός του? Λες? Έχει γούστο! Μα καλά εσείς εδώ μέσα, δεν βαρεθήκατε μπροστά απο τις οθόνες συνεχώς? Δεν θα βγείτε καθόλου έξω να διασκεδάσετε μαζί μας?! Μπήκε ο καινούργιος χρόνος και σεις εκεί με τους υπολογιστές? Καλέ, δεν ακούτε που σας μιλάω? Αντε σηκωθείτε να πάτε στο σαλόνι, οι ξαδέλφες σας δεν έχουν σταματήσει να χορεύουν. Θοδωράκη εσύ, παιδί μου δεν ακούς? Βρε δεν ακούς την γιαγιά σου? Σου μιλάω συνεχώς και σημασία δεν δίνεις? Tι έγινε βρε παιδιά,τι πάθατε και μαζευτήκατε όλοι εδώ? Τι κοιτάτε στις οθόνες?Γιατί κλαίτε όλοι σας πρωτοχρονιάτικα? Δεν βλέπω..πούναι αυτά τα γυαλιά μου, πού τάφησα πάλι η αφηρημένη? Τι Κούλες και κουλές ιστορίες λέτε πως βρήκατε? Γιατί με κλαίτε ορέ? Αφού εδώ είμαι κοντά σας, δεν με βλέπετε? Α! νάτα μωρέ τα φοράω τα γυαλιά μου κάτσε να δω κι'εγώ τι βρήκατε και διαβάζετε(;):Το κουλό-μνημόσυνο της Πρωτοχρονιας...

• Πρωτοχρονιά 2007

Η καλή νοικοκυρά, είναι δούλα και κυρά. Αυτό βέβαια, δεν ισχύει για μένα, γιατί πληρώνω γυναίκα για τις δουλειές. Τα κομψά και λεπτεπίλεπτα χεράκια μου, δεν είναι για δουλειές! Είναι μόνο για χαρτί και μολύβι. Άντε και πληκτρολόγιο. Είμαι λόγι-α, τι να κάνουμε;;; Έχει έρθει η γυναίκα από τις 29 του μήνα, έχει κάνει το σπίτι κουκλί, την έχω βοηθήσει και εννοείται ότι είμαι πτώμα. Κάνω μπάνιο, αποτρίχωση, πήλινγκ, μποτέ και περιμένω. ‘Ερχεται το πρόσωπο το απόγευμα, ανάβω τζάκι, βάζω κόκκινο κρασί, φαγητό που έφτιαξε η μαμά μου (σιγά μην το έφτιαχνα εγώ) και αρχίζει μαραθώνιος σεξ πάνω στο κινέζικο, χειροποίητο, ανάγλυφο χαλί μπροστά στο τζάκι… Ωραία περάσαμε, μεταξύ τρίτου και τέταρτου γύρου, χτυπάει το κινητό του και φεύγει για ένα έκτακτο χειρουργείο. Η ώρα μπορεί να ήταν και τέσσερις το πρωί. Σηκώνομαι τακτοποιώ τα δέοντα, χρονιάρες μέρες ήταν έπρεπε το σπίτι να είναι στην εντέλεια, χάνω κανένα δίωρο και λέω, δεν πάω στην έξτρα λαρτζ κρεββατάρα μου να πέσω για ύπνο; Και πήγα. Αμ δε, δε μου έφτανε η κούραση με τις δουλειές, η ερωτική καταπόνηση, η αϋπνία, έρχεται και το έθιμο με τα κάλαντα! Επτά το πρωί, χτυπάει το θυροτηλέφωνο που κάνει και ένα διαολεμένο ήχο (ξυπνάει αρκούδα από χειμέρια νάρκη). Σκέπτομαι και πολύ λογικά, ότι μάλλον είναι ο σύντροφος που τέλειωσε το χειρουργείο. Πάω και ανοίγω και περιμένω στην πόρτα να ανέβει με το ασανσέρ, είμαι και τρυφερή (τρομάρα μου). Φευ, δεν ήταν! Ήταν τα παιδιά που λένε τα κάλαντα. Ας είναι, λέω, με βρήκαν να τα περιμένω στην πόρτα (με το σέξυ νυχτικό και τα πασουμάκια με το τακούνι και τη γουνίτσα), ας τα ακούσω μέσα στη νύστα μου (δεν είμαι και γαϊδάρα να τους κλείσω την πόρτα κατάμουτρα) και ψάχνω το πορτοφόλι μου. Άλλη γκαντεμιά, έχω μόνο πενηντάευρα. Δεν είμαι γύφτισσα να τους πω δώστε μου ρέστα, και έτσι τους έδωσα πενήντα ευρώ. Τα τρία παιδάκια πήραν το πενηντάευρο και είπαν και στα άλλα παιδιά ότι δίνω γερό μπουρμπουάρ! Έτσι κάθε πέντε λεπτά χτύπαγαν τα πιτσιρίκια το κουδούνι. Άνοιξα άλλες δυο τρεις φορές (με τη ρόμπα τις επόμενες, για να μη μου βγει και κανένα όνομα στη γειτονιά) και μετά δεν ξανάνοιξα την πόρτα. Όμως, τα διαολάκια χτυπούσαν τα κουδούνια. Όπότε ύπνος γιοκ! Έφτασε αισίως η ώρα έντεκα. Έχω πιει δυο καφέδες γιατί αλλιώς θα ήμουν για τα πανηγύρια. Μου τηλεφωνεί ο γιος μου για να πάμε στα μαγαζιά. Και πάμε. Κατεβαίνουμε από το μετρό στο Σύνταγμα, περπατάμε στην Ερμού, φτάνουμε Μοναστηράκι, γυρνάμε στο Χόντος της Ομόνοιας, πάμε στο Μετρόπολις στην Πανεπιστημίου, ανεβαίνουμε στο Κολωνάκι, γυρνάμε στο Σύνταγμα, κατεβαίνουμε από το δρόμο πίσω από την παλαιά βουλή στην Αθηνάς, πάμε στην πλατεία Δημαρχείου για δεύτερη φορά, ανεβαίνουμε από τα Νότος Γκάλερι, φτάνουμε στο Πλαίσιο του Συντάγματος, πίνουμε καφέ στα Μακ Ντόναλντς και επιτέλους γυρνάμε στα σπίτια μας. Φορτωμένοι και οι δυο σα ζώα. Γυρνάω στο σπίτι γύρω στις οκτώ το βράδυ. Εγώ είμαι άυπνη από το προηγούμενο πρωί, νηστική γιατί ο κύριος δεν ήθελε να σταματήσουμε για φαγητό και να χάσουμε χρόνο και γιατί αν έτρωγα, θα έπρεπε να το ναρκώσω το βόα μου!, δηλαδή να κοιμηθώ (πόσο καλά με ξέρει το κουκλί μου), κουρασμένη και μετά από δέκα ώρες περπάτημα, είμαι χώμα. Νυστάζω, πονούν τα πόδια μου, τα χέρια μου είναι πιασμένα, ο ώμος που στήριζα την τσάντα μου ρίχνει σουβλιές. Έτοιμη να πέσω σε λήθαργο. Δεν προβλέπεται όμως. Κάνω μπάνιο, πίνω ένα ποτήρι κόκα κόλα που έριξα μέσα μια κουταλιά νες καφέ (κόλπο νοσοκομειακό, τούρμπο γίνεσαι, αλλά φαίνεται ότι ήμουν τόσο χάλια που μάλλον δεν έπιασε το κόλπο!) ντύνομαι, βάφομαι και φεύγω για τη μαμά μου γιατί θα αλλάξουμε το χρόνο όλη η οικογένεια μαζί, με την αδερφή μου με τα παιδιά της με τον άντρας της και τα πεθερικά της και τα κουνιάδια της. Πάω κατά τις έντεκα, έχει βαβούρα, τέσσερα παιδιά και ένα το δικό μου, πέντε. Από ένα αααα να κάνουν όλα, γίνεται φασαρία. Γέλια, φωνές, αστεία, με έπιασε ένας πονοκέφαλος. Έρχεται η αλλαγή του χρόνου, φιλιά, σαμπάνιες, δώρα, μηνύματα, τηλεφωνήματα, γενικά μια χαρούμενη φασαριόζικη ατμόσφαιρα κυριαρχεί. Εγώ πτώμα που σέρνεται στα πόδια του. Το τι μαλακίες πρέπει να είπα εκείνο το βράδυ, δεν ξέρω. Το μόνο που θυμάμαι, είναι πως ευχήθηκα στο νιόπαντρο αδερφό του γαμπρού μου, του χρόνου με μια καλή κοπέλα!!! Γύρω στις δύο, έρχεται από κάτω ο σύντροφός μου και με παίρνει να πάμε με την παρέα του να διασκεδάσουμε σε ένα νυχτερινό κέντρο. Και πάμε. Ωραία ήταν, ωραία μουσική, καλό φαγητό, καλό κρασί, καθαρή ατμόσφαιρα παρά τα τσιγάρα, αλλά εγώ ήμουν σα ζόμπι, είχα μέσα σε δυο εικοσιτετράωρα κοιμηθεί μόνο δυο ώρες και ίσως ούτε και τόσες. Που κέφι για χορό; Έπιανα το ποτήρι το κολωνάτο να πιώ κρασί και έτρεμε το χέρι μου. Ο φίλος μου νόμιζε ότι κρύωνα και με αγκάλιαζε να με ζεστάνει και έτσι ακουμπισμένη πάνω του, με ζεστασιά και σε μαλακό μαξιλαράκι, έτοιμη ήμουν να αρχίσω να ροχαλίζω σαν ατμομηχανή. Με λυπήθηκε κάποια στιγμή ή είχε κάτι άλλο στο μυαλό του, κάτι πονηρό και βρώμικο και με ρώτησε αν ήθελα να φύγουμε. Εγώ δεν άκουσα και του έγνεψα όχι. Νόμιζα ότι με ρώταγε αν κρύωνα. Και φύγαμε από εκεί γύρω στις έξι το πρωί ίσως και αργότερα. Κάναμε και πόση ώρα να πάμε σπίτι που όταν φτάσαμε ήταν μέρα μια χαρά.

Τρίτη μέρα αϋπνίας. Πάμε σπίτι και ανάβουμε το τζάκι, και καθόμαστε μπροστά στη φωτιά, και αρχίζουμε να καλωσορίζουμε την καινούργια χρονιά με το δικό μας τρόπο, δηλαδή οριζόντια και με τα πόδια μου να κάνουν το σήμα της νίκης στον αέρα! Και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Το δικό μου, όχι το δικό του. Με κοιτά το πρόσωπο με ένα βλέμμα που σκότωνε. Ποιος σου τηλεφωνεί, τέτοια ώρα;;; η ώρα ήταν δεν ήταν οκτώ και μισή. Το κοιτάω και δεν αναγνωρίζω το νούμερο στην οθόνη. Δεν το σηκώνω και συνεχίζουμε τις αθλοπαιδιές. Υποθέτουμε και οι δυο ότι μάλλον πρόκειται για λάθος και δε μας επηρεάζει. Σε λίγο, ξαναχτυπά το τηλέφωνο. Ξανακοιτάζω να δω το νούμερο, δεν το αναγνώρισα, και το ξανααγνοούμε. Προσπαθούμε να συνεχίσουμε, αλλάζουμε στάση, σκαλίζουμε τη φωτιά και πάνω που άρχισε το καλό το πράμα, το τηλέφωνο ξαναχτυπά, σταματάμε, για τρίτη φορά, το σηκώνω και βρίσκομαι προ εκπλήξεως. Είναι η κομμώτριά μου. Θέλει να μου ευχηθεί και να μου ζητήσει μια χάρη. Θέλει να πάω στο κομμωτήριο εκείνη την ώρα, να με χτενίσει, για να είμαι η πρώτη που θα μπω στο κομμωτήριό της για γούρι. Της εξηγώ ότι είμαι άυπνη, ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ενοχλεί, (δεν το πιάνει το υπονοούμενο), της λέω ότι είμαι στη μέση ενός πολύ όμορφου καλωσορίσματος του καινούργιου χρόνου (ούτε έτσι το έπιασε το υπονοούμενο και παραιτήθηκα). Αλλά επιμένει γιατί μια πολύ καλή της πελάτισσα θέλει να πάει στις δέκα το πρωί να χτενιστεί γιατί αρραβωνιάζει την κόρη της. Με θεωρεί και γουρλού, κάθε πρώτη του μήνα αν δεν πάω εγώ δε βάζει πελάτισσα μέσα, αρχίζει τις γκρίνιες ότι πρέπει να της κάνω τη χάρη γιατί δεν εμπιστεύεται καμιά άλλη, τις άλλες μέρες γιατί μπορώ; και μπούρου μπούρου μπούρου κλάψα και αφού δεν της είπα (γιατί είμαι και καλόψυχη, η ρουφιάνα), ότι τις άλλες δεν είναι πρωτοχρονιά ούτε είμαι με τον γκόμενο ανάμεσα στα πόδια (θα σοκαριζόταν και δεν έκανε χρονιάρα μέρα να της την πω έτσι χοντρά), τι να κάνω; τις λέω οκ! Όποτε τι κάνω; Πίνω άλλον έναν καφέ, ντύνομαι, αφήνω και το γκόμενο στα κρύα του λουτρού να κάθεται μπροστά στο τζάκι και φεύγω για το κομμωτήριο. Η ώρα θα ήταν ίσως εννιά, μπορεί και εννιάμιση. Πάω στο κομμωτήριο, ε λέω, αφού είμαι εδώ ας κάνω και ότι πρέπει. Οπότε, βάφω τα μαλλιά μου, τα κόβω, τα κάνω ανταύγειες, τα χτενίζω και κατά τη μία μπορεί και δύο, φτάνω σπίτι μου σενιαρισμένη, με 100 ευρουλάκια πιο ελαφριά στην τσάντα μου (να μην της δώσω κάτι παραπάνω μέρα που είναι;). Βρίσκω τη φωτιά σβησμένη, τον γκόμενο κοιμισμένο, γυμνό, πάνω στο χαλί, το τζάκι να καπνίζει και το σπίτι κρύο και με καπνό. Τον σκεπάζω με ένα πάπλωμα, ρίχνω νερό στο τζάκι, ανοίγω τις πόρτες να φύγει η κάπνα και την έπεσα στην κρεββατάρα μου μόνη μου. Ξύπνησα την επομένη στις τρεις τα χαράματα. Το σπίτι μπούζι, το ρεύμα του αέρα να έχει σκορπίσει στάχτες πάνω στο χαλί, το πάπλωμα κουβάρι πάνω στο χαλί και κάτω από ολίγες στάχτες, τον γκόμενο φευγάτο, το μαλλί μου τζίβα. Τι σκατά έβλεπα στον ύπνο μου και έτριβα το κεφάλι μου στο κρεββάτι; (μαξιλάρι δε θέλω, κοιμάμαι σα να είμαι έτοιμη για σφάξιμο με τεντωμένο λαιμό προς τα πίσω και τα μαξιλάρια στο πάτωμα). Με είδα στον καθρέφτη του μπάνιου και νόμισα ότι έβλεπα τον ψαλιδοχέρι… κόντεψα να κατουρηθώ από το φόβο μου. Λούστηκα, έφτιαξα τα μαλλιά, είδα ότι δε με έπαιρνε να τηλ στον γκόμενο γιατί ήταν ακόμα πολύ νωρίς και τι να κάνω; Την ξαναέπεσα για ύπνο! Το 2007, ανήμερα την πρωτοχρονιά, κοιμήθηκα, κοιμήθηκα, κοιμήθηκα…και την επόμενη μέρα μη σου πω!

• Άδεια παραμονή Πρωτοχρονιάς

Η φοιτητική ζωή μου ήταν γεμάτη! Γεμάτη από μάθηση, δημιουργικότητα, ενδιαφέροντα και ανθρώπους! Ανθρώπους που αγαπούσα και με αγαπούσαν, που μοιραζόμαστε τον χρόνο μας, τις ανησυχίες, τα όνειρα, τις καθημερινές σκοτούρες, τα γέλια και τις στενοχώριες! Υπήρχε και ο πρώτος μεγάλος έρωτας στην ζωή μου! Έρωτας σαρωτικός, απόλυτος, μοναδικός! Ο Μ τελείωνε το μεταπτυχιακό του στο Λονδίνο εκείνη την χρονιά. Η επικοινωνία ήταν ακριβή, αλλά πάντα βρίσκαμε τρόπο να λύνουμε το πρόβλημα. Επειδή εκείνος ετοίμαζε την διπλωματική του, ήταν αδύνατον να επιστρέψει στην Αθήνα για διακοπές Χριστουγέννων. Ήταν δυστυχισμένος, που θα ήταν μόνος και μου κλαιγόταν στο τηλέφωνο!

Αποφάσισα να του κάνω έκπληξη! Έβγαλα εισιτήριο για το Λονδίνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και ονειρευόμουν που θα μας έβρισκε ο καινούργιος χρόνος αγκαλιά! Σκοτώθηκα με τους γονείς μου, που "τι κορίτσι είμαι εγώ", που θα έλειπα από το σπίτι "χρονιάρες μέρες", δανείστηκα λεφτά από όποιον είχε ευχαρίστηση να μου δώσει, δούλεψα ώρες ατελείωτες σε ένα τεχνικό γραφείο, ανέλαβα όποια φωτογραφική δουλειά ήθελαν οι γνωστοί μου έναντι κάποιας αμοιβής, για να συγκεντρώσω το απαραίτητο ποσό για το ταξίδι μου! Σύμφωνα με το κρυφό σχέδιό μου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς πέταξα για Λονδίνο! Η βαλίτσα μου δεν ήταν βαριά, έτσι ούτε που το κατάλαβα πότε έφτασα κουβαλώντας την στο σπίτι του Μ! Η χαρά μου που θα είμαστε σε λίγο αγκαλιά, με έκανε να πετάω! Όταν μου άνοιξε η ξανθιά με την βαριά σκοτσέζικη προφορά, νόμισα ότι είχα χτυπήσει λάθος κουδούνι… Όταν όμως είδα πίσω της τον Μ. να με κοιτά με μάτια γουρλωμένα και να μη μπορεί ούτε μια εξήγηση της προκοπής να μου πει, κατάλαβα το λάθος μου! Πέρασα την αλλαγή του χρόνου στο Χίθροου και γύρισα με την πρώτη πτήση στην Αθήνα. Ποτέ δεν είχα νοιώσει ξανά τόσο άδεια!

• Κουλή Πρωτοχρονιά

Αθήνα κέντρο (πιο κέντρο δε γίνεται).Μισή ώρα πριν την αλλαγή του σωτήριου έτους 2004 (εμ τι ήθελα κι εγώ τελευταία στιγμή να ξεκουνηθώ, τρομάρα μου).
Προορισμός: Νέος Κόσμος (η γειτονιά του ακατονόμαστου) Οι δρόμοι άδειοι. Ταξί ούτε για δείγμα. Τα νεύρα μου τσατάλια. Πέντε λεπτά πριν την αλλαγή του χρόνου. Σταματάει ταξί από το πουθενά.
Ταξιτζής: "Που πας κοπελιά;"
Κοπελιά: (με λαχτάρα) "ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ"
Ταξιτζής: "Δεν πάω" (και φεύγει)
Κοπελιά: "^%$%^$#@#!!#^%"
Ευτυχισμένο το 2005 μόνη στη μέση της έρημης Ιπποκράτους!

• Νούμερο 11-2

Θήβα 1990
Φαντάρος
Παραμονή πρωτοχρονιάς και ως νέος & ψαρακας είχα σκοπιά 11-2, το χειρότερο δηλαδή «νουμερο». Ωραία, σκέφτηκα, θα μου μπει ο νέος έτος με κράνος στην σκοπιά της πύλης του στρατοπέδου, θα το ζήσω κι αυτό. Εφοδιάζομαι με το τρανζιστορακι,και βάζω στις τσέπες ένα μικρό κονιάκ και 2 γκοφρέτες. Ήταν γύρω στις 12 και τέταρτο, είχε μπει ο νέος χρόνος είχα δει τα πυροτεχνήματα από μακριά , τα ειχα δει όλα κανονικά, ειχα φάει τις σοκοφρετες και ειχα πιει και το κονιακ, τα μαγουλακια μου εκαιγαν και μετρούσα τα λεπτά να τελιωσει αυτό το μαρτύριο να γυρίσω πίσω να κοιμηθώ. Όλοι οι φίλοι μου τώρα θα ήταν έξω χαρούμενοι και εγώ εδώ στη σκοπιά…μίζερα. Ξαφνικά τυφλώθηκα από το φως ενός στρατιωτικού τζιπ που ήρθε από το πουθενά. Ωχ σκεφτομαι, την πάτησα, μα ποτέ δε παίρνουν ρεπό οι περίπολοι σ' αυτο το στρατο? Ευτυχώς θυμάμαι το σύνθημα και το παρασύνθημα, αλλά ξέχναω μια μικρή λεπτομέρεια. Ακούω τρανζίστορ με ακουστικά στα αυτιά στο τέρμα και τα έχω περάσει μέσα από το κράνος. Είναι αδύνατον να κάνω την κίνηση να τα βγάλω αφού πρέπει να κράταω το όπλο –και καλά- όπως ορίζεται από το στρατό- και να σκοπεύω σε σταση αμυνας, ειμαι ο στρατος βρε, φυλαω το κοσμο από τον εχθρο!!

Εντωμεταξύ ο λοχαγός που μου έκανε την έφοδο, είναι ήδη μπροστά μου και λέει κάτι, το όποιο εγώ δε μπορώ να καταλάβω αφού ακούω τέρμα τον τοπικό σταθμό από το τρανζιστορακι αλλά υποθέτω ότι μου ζητά σύνθημα, και απαντώ : πάπια (κάτι τέτοια συνθήματα μας εβαζαν να θυμόμαστε). Με κοιτά με απορία. Ωχ, σκεφτομαι, το παρασύνθημα θέλει ο τύπος. Του το λέω. Λέει κάτι και εγώ πάλι δε το ακούω. Με πλησιάζει με νευρα και απορία. Και τότε ο καημένος βγάζω το κράνος, βλέπει τα ακουστικά και είμαι έτοιμος να ακούσω μπινελάκια και τιμωρία. Τότε βάζει κάτι γέλια…Αυτός μου ευχόταν Καλή χρόνια και εγώ του έλεγα για πάπιες και συνθήματα! Έμεινε άναυδος! Με κέρασε μελονακάρονα, μιλήσαμε λίγο και τέλειωσε το νουμερο 11-2. Στη συνέχεια της θητείας μου γίναμε φίλοι. Πολύ φίλοι, μέχρι που πήρα μετάθεση κι όταν έφευγα ρίξαμε πολύ κλάμα...

7 Ιανουαρίου 2011

Οι συγγραφείς των κουλών ιστοριών μας που τους ευχαριστώ από βάθη καρδιάς για την συμμετοχή, ήταν οι εξής:

Χαρούμενη, χρυσή Κωστοχρονιά - Mana

Τάρανδος με τάρανδo - Γιαγιά Αντιγόνη

A very very extraordinary new year's eve - Βαλκυρία

Πυρετός στο προηγούμενο αιώνα - Daisy Crazy

Πρωτοχρονιάτικο Αρνί - Λία

Το κουλο-μνημόσυνο της Πρωτοχρονιάς - Kariatida

Πρωτοχρονιά 2007 - Ria

Άδεια παραμονή Πρωτοχρονιάς - Αγγελική Ν.

Κουλή Πρωτοχρονιά - Lilium

Νούμερο 11-2 - Άσωτος γιος

 Ψήφισαν 35 blogger και αποφάσισαν για τη πιο κουλή ιστορία της παραμονής της Πρωτοχρονιάς.

O πρώτος μεγάλος νικητής μας, είναι ο άσωτος γιος του οποίου η ιστορία Νούμερο 11-2 έλαβε 21 ψήφους.

Η δεύτερη επίσης μεγάλη νικήτριά μας είναι η Αγγελική Ν της οποίας η ιστορία Άδεια παραμονή Πρωτοχρονιάς έλαβε 18 ψήφους.

Οι τρίτες επίσης μεγάλες νικήτριες μας είναι η Μάνα με την ιστορία Χαρούμενη Χρυσή Κωστοχρονιά και η Γιαγιά Αντιγόνη με την ιστορία Τάρανδος με τάρανδο που ισοβάθμησαν λαμβάνοντας από 15 ψήφους.


Θα έρθω προσωπικά σε επικοινωνία με τους Νικητές για να βρούμε το τρόπο της αποστολής του επάθλου το οποίο είναι τέσσερα εκπληκτικά βιβλία δικής μου επιλογής και φυσικά ο μεγάλος νικητής μας ο Άσωτος γιος θα με συνοδεύσει σε μια θεατρική παράσταση και θα πιει μαζί μου πάρα πολλους καφέδες αφού μετά την παράσταση θα εχουμε γίνει κολλητοί.

Σας ευχαριστώ όλους για την συμμετοχή σας και για τον χρόνο που διαθέσατε! Ειστε οι πιο κουλοί αναγνώστες μακράν.

9 Ιανουαρίου 2011