Cουλογιαγιά και Koύλες

Απολαμβάνω την αναπηρία μου! Έχω διαβάσει κι εγώ δε ξέρω πόσα βιβλία, έχω κοιμηθεί κι εγώ δε ξέρω πόσες ώρες, έχω κοιτάξει το κενό ταβάνι κι εγώ δε ξέρω πόσες φορές, έχω χαζέψει στο νετ κι εγώ δε ξέρω πόσα ιστολόγια, όμως δυσκολεύομαι να αφήνω σχόλια, διότι το λαπιτόπι μου τα παίζει και κάνει κι εγώ δε ξέρω πόσες ώρες να συνδεθεί.

Προχτές συνέβη κάτι αρκετά δυσάρεστο μα βρήκα τον τρόπο να το διασκεδάσω κι αυτό! Πάνω που είχα ανοίξει το μάτι, κι εγώ δεν ξέρω τι ώρα το πρωί, κι έπινα δειλά δειλά ένα καφεδάκι που κι εγώ δε ξέρω πόσο χάλια το έκανε η μάνα μου, ακούστηκε ένας γδούπος από το δωμάτιο της γιαγιάς μας. Τα χρειαστήκαμε! Ξέρετε λένε πως ο γέρος η από πέσιμο ή από χέσιμο θα πάει. Η δικιά μας γιαγιά είναι εξαίρεση! Δε πάει από τίποτα...

Τρέχει η μάνα μου, βουτάω κι εγώ το γύψο και με χαριτωμένο κουτσό φτάνουμε στο δωμάτιο της γιαγιάς. Την βλέπουμε απλωμένη στο πάτωμα και δίπλα στο κεφάλι της μια λίμνη αίματος μας έκοψε τα πόδια. Εμένα μου κόπηκε το ένα, γιατί το άλλο δε πολυλειτουργεί! Τελικά ενώ το αίμα φαινόταν πως έβγαινε από το στόμα, δεν ήταν αυτό που φανταστήκαμε. Είχε χτυπήσει την αγύριστη κεφάλα της η γιαγιά και στο φρύδι πάνω από το μάτι. Κι εγώ δε ξέρω πόσες φορές, της έχουμε πει να μην μετακινείται από το κρεβάτι της αν δεν μας ειδοποιήσει! Εκείνη τίποτα. Πήγε βόλτα στο γιούκο να δει την προίκα της προίκας της και έφαγε ένα γλύστρο που κι εγώ δε ξέρω πως τελικά την έβγαλε καθαρή!

Την αρπάζει η Couloμαμά μου και πάνε στο νοσοκομείο. Της κάνουν τρία ράματα στη κεφάλα και δυο στο φρύδι που κι εγώ δε ξέρω πως άντεξε η καλή μου το πόνο και της κάνουν εισαγωγή για να της βάλουν και δυο φιάλες αίμα, γιατί έχει αναιμία η δόλια. Ε καλά, δεν έχει μόνο αναιμία, έχει δε ξέρω κι εγώ πόσα κουλά αλλά μεταξύ αυτών και αναιμία. Και να είναι τώρα μια Coula στο σπίτι ανάπηρη, μια Couloγιαγιά 90+(κι εγώ δε ξέρω πόσα χρόνια κρύβει) στο νοσοκομείο, το οποίο ευτυχώς είναι πολύ κοντά στο σπίτι και μια Couloμαμά να τρέχει μία στη μία κουλή και μία στην άλλη κουλη!

Όσο για τη γιαγια μου, τι είπε ο στόμας της, δεν περιγράφεται! Η μάνα μου να έρχεται με νεύρα στο σπίτι, να μου τα λέει, να γελάμε, και να φεύγει μέσα στη καλή χαρά. Και να ξανάρχεται μουτρωμένη και κουρασμένη, να μου κάνει αναμετάδοση να γελάμε και να ξαναφεύγει σαν το Βέγγο. Ζήσαμε στιγμές απίστευτες!

To αστείο των ημερών αυτών ήταν πως στο δωμάτιο όπου νοσηλευόταν η Couloγιαγιά μου, ήταν άλλες δυο γιαγιάδες πολύ νεότερες από τη δική μου, με ένα εγκεφαλικό παραμάσχαλα η καθεμιά. Και μαντέψτε πως τις λέγανε ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ!!! Κούλες παρακαλώ! αχαχαχαχα
Τη μια την φωνάζανε κυρα Κούλα και την άλλη κυρα Κουλίτσα. αχαχαχα Μόλις το έμαθα, μου ήρθε να πάω στο νοσοκομείο να τις γνωρίσω!

Με αυτά και με εκείνα, σήμερα το βράδυ η Couloγιαγιά βγήκε από το νοσοκομείο και την φέρανε σπίτι! Συγκεκριμένα της στρώσαμε δίπλα μου για να κοιμηθεί για να την ελέγχω το βράδυ! Ήρθε με φίλησε και μου είπε το εξης κορυφαίο:
-Coula μου τη γλύτωσα πάλι! Εφτάψυχο γατί είμαι! Το καλό είναι πως μου μοιάζεις!!!!!

Κι ακούγεται από το βάθος η φωνή της μάνας μου:
-Εσύ θα μας θάψεις όλους, πέσε για ύπνο τώρα!

χαχαχα Πόσο διασκεδάζω δεν έχετε ιδέα! Τιμημένη ελληνική οικογένεια!!!!

22 Οκτωβρίου 2010