Η Coula και η κάθε Κούλα είναι ελληνίδα, ενίοτε και ελληνίδα μάνα! Σε
κάθε επέτειο σημαιοστολίζει το παιδί της και το στέλνει στη παρέλαση.
Φοράει τα καλά της, πάει κομμωτήριο μια μέρα πριν, φτιάχνει το λοφίο της
και σκάει μύτη να θαυμάσει το καμάρι της που είτε κρατάει τη σημαία,
είτε -αν της βγήκε κοντό- το βλέπει κάπου στις τελευταίες γραμμές! Μα τι
να λέει, το καμάρι της είναι το πιο όμορφο απ' όλα! Λάμπει είτε όταν
παρελάζει στην πρώτη, είτε στην τελευταία σειρά.
Η Κούλα χαίρεται, γιατί ξέρει πως και η ίδια και το παιδί της είναι απόγονοι του μεγάλου Κολοκοτρώνη -ο οποίος για λίγες ψήφους δεν βγήκε ο Μεγάλος Έλληνας-.
Χαίρεται και σκάει κι ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού από υπερηφάνεια για το γένος της, για τους ηρωικούς πολέμους που δώσανε οι πρόγονοι της για να μπορεί τώρα εκείνη να ζει ελεύθερα και να καμαρώνει το παιδάκι της, το οποίο με τη σειρά του τιμάει τους αγώνες της Επανάστασης, τιμάει την Ελλάδα.
Ξάφνου η Κούλα μαζεύει με ενα χαρτομάντιλο το δάκρυ, δεν πρέπει αυτό να κυλήσει στο μάγουλο διότι θα χαλάσει το μακιγιάζ και θα φύγει το αιλάινερ. Όχι τίποτα άλλο αλλά θα την περπατήσει ο Κουλός της, μετά την παρέλαση μαζί με το φορτοστολισμένο καμάρι της. Θα πάνε για καφέ και για μπακαλιάρο σκορδαλιά κοντά στη θάλασσα. Να τιμάμε και τα έθιμα!
Αυτή η μέρα είναι για την Κούλα ημέρα μνήμης, αλλά και ημέρα ξεκούρασης. Καμιά φορά είναι πρώτα ημέρα ξεκούρασης και μετά ημέρα μνήμης. Είναι ευκαιρία να πάρει μια ανάσα από την φορτωμένη καθημερινότητα της και να βγει και μια βόλτα βρε αδελφέ στον ήλιο. Άνοιξε κι ο καιρός και είναι ό,τι πρέπει να τρως τον μπακαλιάρο σου δίπλα στην ελληνική σημαία!
Δεν ξέρει βέβαια πως όταν ρώτησαν το καμάρι της, τι γιορτάζουμε σήμερα, εκείνο απάντησε, γιορτάζουμε τους Τούρκους. Αν το ήξερε, μπορεί και να καθόταν το προηγούμενο βράδυ να εξηγήσει στο παιδί πως γιορτάζουμε την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους, ενώ τους ίδιους τους Τούρκους τους έχουμε χεσμένους. Από την άλλη σίγουρα θα σκεφτόταν: Δε βαριέσαι, τουλάχιστον το δικό μου το παιδί ήξερε πως ο εχθρός ήταν ο Τούρκος κι όχι ο Ιταλός ή ο Γερμανός.... Πάντως σίγουρα δεν θα μπορούσε να πει και πολλά στο παιδάκι της γιατί κι η ίδια συγκεχυμένα τα έχει στο μυαλό της!
Όχι, όχι, δεν έχει τύψεις! Το στέλνει στο σχολείο κι εκεί είναι σίγουρη πως οι δάσκαλοι και οι καθηγητές θα του είπαν τι παίζει σήμερα στην Ελλάδα. Έχει εμπιστοσύνη στην ελληνική εκπαίδευση και μάλιστα γνωρίζει προσωπικά την καθηγήτρια Ιστορίας του γιου της.
Τις προάλλες είχε πάει να την ρωτήσει για τις επιδόσεις του κι εκείνη της είχε πει πως το Κουλάκι είναι πολύ καλός μαθητής και πολύ καλό παιδί πάνω απ' όλα. Μετά από αυτό, δεν βαριέσαι, ας μην ξέρει πια και ποιος ήταν ο εχθρός στο πόλεμο του 21. Ας περάσει στο Πανεπιστήμιο, ας βρει μια δουλειά (στο δημόσιο) και όλα καλά θα πάνε.
Μετά από μια κουραστική μέρα, αλλά γεμάτη από συναισθηματική φόρτιση για ένα παρελθόν και μια επανάσταση που άλλαξε το τοπίο στη χώρα της, μετά από πολύωρη ορθοστασία για να δει το καρπό του ερωτα της να τιμάει το Έθνος, μετά από μια βόλτα με την Κουλο-οικογένεια, η Κούλα γέμισε τις μπαταρίες της είναι έτοιμη για την αυριανή και εξής καθημερινότητά της, μέχρι την επόμενη επέτειο που τότε θα ξαναβγάλει τη σημαία να στολίσει το μπαλκόνι, θα ξαναντύσει το παιδί της στα χρώματα της Ελλάδας και θα ξανανιώσει την περηφάνεια μέσα της που είναι Ελληνίδα. Έρχεται και το Πάσχα, εκεί θα νιώσει την περηφάνεια μέσα της που είναι Χριστιανή.
Δεν έχει ιδέα για την καινούρια Επανάσταση που ετοιμάζεται να ξεσπάσει.....στις παρηκμασμένες ηγεμονίες της χώρας της...
25 Μαρτίου 2010
Η Κούλα χαίρεται, γιατί ξέρει πως και η ίδια και το παιδί της είναι απόγονοι του μεγάλου Κολοκοτρώνη -ο οποίος για λίγες ψήφους δεν βγήκε ο Μεγάλος Έλληνας-.
Χαίρεται και σκάει κι ένα δάκρυ στην άκρη του ματιού από υπερηφάνεια για το γένος της, για τους ηρωικούς πολέμους που δώσανε οι πρόγονοι της για να μπορεί τώρα εκείνη να ζει ελεύθερα και να καμαρώνει το παιδάκι της, το οποίο με τη σειρά του τιμάει τους αγώνες της Επανάστασης, τιμάει την Ελλάδα.
Ξάφνου η Κούλα μαζεύει με ενα χαρτομάντιλο το δάκρυ, δεν πρέπει αυτό να κυλήσει στο μάγουλο διότι θα χαλάσει το μακιγιάζ και θα φύγει το αιλάινερ. Όχι τίποτα άλλο αλλά θα την περπατήσει ο Κουλός της, μετά την παρέλαση μαζί με το φορτοστολισμένο καμάρι της. Θα πάνε για καφέ και για μπακαλιάρο σκορδαλιά κοντά στη θάλασσα. Να τιμάμε και τα έθιμα!
Αυτή η μέρα είναι για την Κούλα ημέρα μνήμης, αλλά και ημέρα ξεκούρασης. Καμιά φορά είναι πρώτα ημέρα ξεκούρασης και μετά ημέρα μνήμης. Είναι ευκαιρία να πάρει μια ανάσα από την φορτωμένη καθημερινότητα της και να βγει και μια βόλτα βρε αδελφέ στον ήλιο. Άνοιξε κι ο καιρός και είναι ό,τι πρέπει να τρως τον μπακαλιάρο σου δίπλα στην ελληνική σημαία!
Δεν ξέρει βέβαια πως όταν ρώτησαν το καμάρι της, τι γιορτάζουμε σήμερα, εκείνο απάντησε, γιορτάζουμε τους Τούρκους. Αν το ήξερε, μπορεί και να καθόταν το προηγούμενο βράδυ να εξηγήσει στο παιδί πως γιορτάζουμε την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους, ενώ τους ίδιους τους Τούρκους τους έχουμε χεσμένους. Από την άλλη σίγουρα θα σκεφτόταν: Δε βαριέσαι, τουλάχιστον το δικό μου το παιδί ήξερε πως ο εχθρός ήταν ο Τούρκος κι όχι ο Ιταλός ή ο Γερμανός.... Πάντως σίγουρα δεν θα μπορούσε να πει και πολλά στο παιδάκι της γιατί κι η ίδια συγκεχυμένα τα έχει στο μυαλό της!
Όχι, όχι, δεν έχει τύψεις! Το στέλνει στο σχολείο κι εκεί είναι σίγουρη πως οι δάσκαλοι και οι καθηγητές θα του είπαν τι παίζει σήμερα στην Ελλάδα. Έχει εμπιστοσύνη στην ελληνική εκπαίδευση και μάλιστα γνωρίζει προσωπικά την καθηγήτρια Ιστορίας του γιου της.
Τις προάλλες είχε πάει να την ρωτήσει για τις επιδόσεις του κι εκείνη της είχε πει πως το Κουλάκι είναι πολύ καλός μαθητής και πολύ καλό παιδί πάνω απ' όλα. Μετά από αυτό, δεν βαριέσαι, ας μην ξέρει πια και ποιος ήταν ο εχθρός στο πόλεμο του 21. Ας περάσει στο Πανεπιστήμιο, ας βρει μια δουλειά (στο δημόσιο) και όλα καλά θα πάνε.
Μετά από μια κουραστική μέρα, αλλά γεμάτη από συναισθηματική φόρτιση για ένα παρελθόν και μια επανάσταση που άλλαξε το τοπίο στη χώρα της, μετά από πολύωρη ορθοστασία για να δει το καρπό του ερωτα της να τιμάει το Έθνος, μετά από μια βόλτα με την Κουλο-οικογένεια, η Κούλα γέμισε τις μπαταρίες της είναι έτοιμη για την αυριανή και εξής καθημερινότητά της, μέχρι την επόμενη επέτειο που τότε θα ξαναβγάλει τη σημαία να στολίσει το μπαλκόνι, θα ξαναντύσει το παιδί της στα χρώματα της Ελλάδας και θα ξανανιώσει την περηφάνεια μέσα της που είναι Ελληνίδα. Έρχεται και το Πάσχα, εκεί θα νιώσει την περηφάνεια μέσα της που είναι Χριστιανή.
Δεν έχει ιδέα για την καινούρια Επανάσταση που ετοιμάζεται να ξεσπάσει.....στις παρηκμασμένες ηγεμονίες της χώρας της...
25 Μαρτίου 2010
