Σύνδεση με τα προηγούμενα: Ο πατέρας μου εισήχθη στο Γεννηματάς για ένα
στεφανιογράφημα, όπου μια σιδεριά διείσδυσε στα σωθικά του, του
ξεβούλωσε μια αρτηρία που ήταν βουλωμένη από το τσιγάρο και τοποθετήθηκε
μπαλονάκι. Τώρα μπορεί να πετάει ελεύθερα, αφενός γιατί έκοψε το
κάπνισμα και αφετέρου γιατί ένα μπαλονάκι πάντα σε πάει πιο ψηλά. Στο
δωμάτιο που νοσηλεύτηκε υπήρχαν δυο ακόμη Κουλοί. Το πρώτο βράδυ έμεινα
εγώ με τον couloμπαμπά και γνώρισα εκτός των άλλων την πιο κουλή
νυχτόβια-μπαρόβια γυναίκα η οποία την άλλη μέρα έθαψε τη μάνα της.
____________
Στο δεξί διπλανό κρεβάτι του couloμπαμπά νοσηλευόταν ο -ας τον πούμε- κυρ Γιώργος. Ετών 78, κοτσονάτος, μετρούσε στο ενεργητικό του μπόλικες επεμβάσεις. Εφτά μπαλονάκια του είχαν δώσει αέρα να πετάει κι αυτός, 2 by pass τον κράτησαν μακριά από τον Άγιο Πέτρο και μπόλικες άλλες χειρουργικές επεμβάσεις τον ανάγκασαν να μάθει το πως λειτουργούν τα νοσοκομεία και το πως γενικά η δημόσια υγεία σε έχει χεσμένο αν πάθεις κάτι. Μπήκε ο χριστιανός μαζί με τον φαδερούκο μου, τακτοποιήθηκε η μπαλόνα του και φύγαν μαζι μετά από δυο περίπου μέρες. Ο κυρ Γιώργος ήταν μόνος και μόνο κατά τη διάρκεια της επέμβασης έσκασε μύτη η σύζυγος για να δει αν τελικά θα συνεχίσει να τον καλοπροσέχει ή αν θα πρέπει να ετοιμάζει τη κηδεία του. Κατά τα άλλα ο κυρ Γιώργος ήταν μαθημένος (σαν βουνό) από τα χιόνια! Και ω ναι τα γραφειοκρατικά του εξιτηρίου του, τα τακτοποίησα εγώ.
Στο αριστερό διπλανό κρεβάτι του couloμπαμπά νοσηλευόταν για πάνω από 20 μέρες ο -ας τον πούμε- κυρ Κώστας. Έτρεχε από τη καρδιά του υγρό πέραν του δέοντος, και με εντολή γιατρού ο άμοιρος γέρος άνω των 85, έμενε καθηλωμένος στο κρεβάτι. Ο συγκεκριμένος ερχόταν από ένα χωριό της Εύβοιας, κι απ' ότι έμαθα από την κόρη του είχε γλιτώσει κι αυτός από του Χάρου τα δόντια ουκ ολίγες φορές. Ο ντάντης μου ήταν μπροστά και στους δυο σχεδόν προσκοπάκι με τα 59 του χρονάκια να τον γεμίζουν αναμνήσεις. Ο κυρ Κώστας που λέτε, κατούραγε κι έχεζε στο κρεβάτι του! Είχε διασωληνωθεί με καθετήρα, όπερ σημαίνει, κατουράς σα να είσαι στη θάλασσα και δε σε κοιτάει κανείς, αλλά με μια ιδέα τύψεων και χέζεις με πάπια και μόνο με αυτήν.
Το πρώτο βράδυ έφτασε χαρωπό! Η γυναίκα του κυρ Κώστα, ήταν κι αυτή ηλικιωμένη και θαρρώ πως και όσο τον εξυπηρετούσε ήταν θαύμα, ενώ η κόρη του, είχε μικρά παιδιά και δεν μπορούσε να βρίσκεται στο πλευρό του νυχθημερόν! Τι μένει; Αποκλειστική νοσοκόμα! Πιάνει δουλειά στις 10 η κιουρία και φεύγει στις 6 το πρωί. Κι ήρθε η μανταμίτσα, μισό μέτρο Κούλα και τριάντα κιλάκια με το ζόρι, κάπου στα 50 της χρόνια (χωρίς να την αδικώ). Αράζει τη μισή μερίδα της για κορμί στην μοναδική καρέκλα που υπήρχε στο θάλαμο, βουτάει κι ένα σταυρόλεξο και περιμένει να περάσει η βραδιά μαζί με μένα που κωλογυρνούσα, μέσα έξω, πέρα δώθε, ταράζοντας την ησυχία της.
Αφού είδε κι απόειδε και κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε να πάρει έναν ελαφρυ υπνάκο, μου πιάνει τη κουβέντα. Από που είσαι; Ελεύθερη; Παντρεμένη; Που δουλεύεις; Παιδάκια έχεις; Πότε μπιπ τελευταία φορά ξεχασε μόνο να με ρωτήσει. Μετά τον βομβαρδισμό των ερωτήσεων, πάει για τσιγάρο. Αγχώθηκε για μένα και για το μέλλον μου; Ποιος ξέρεις! Επιστρέφει μαζί με ελληνικό καφεδάκι που μοσχομυρίζει και μια ιδέα τσιγαρίλας που μου ταράζει το είναι! (Έκλεινα την πρώτη εβδομάδα μου τότε, χωρίς τσιγάρο, πως δεν την πλάκωσα στο ξύλο, απορώ....τυχερούλα στάθηκε.)
Η πρώτη νύχτα δεν ήταν καλή. Η mini Kούλα, μας τα έκανε τσουρέκια και μαζί της και ο κυρ Κώστας που τον έπιασε μια ακατάπαυστη διάρροια και έχεσε τον τόπο. Η αποκλειστική τον καθάριζε, εκείνος έχεζε, εκείνη καθάριζε, εκείνος έχεζε, εκείνη καθάριζε, εκείνος έχεζε και τα νεύρα μου δοκιμάζονταν απίστευτα μαζί με τον οσμή μου, που δεν ήξερα πως να την θέσω εκτός λειτουργίας μπας και γλιτώσω το πηγαινέλα στο νεκρό διάδρομο!
Και περνούσε η νύχτα και χεσμένος ο κυρ Κώστας διαολόστελνε το σύμπαν ενώ σε ετοιμότητα η μινιόν καθάριζε το σκατό απεγνωσμένα! Και ξημέρωσε!!! Επιτέλους!!!! 'Ομως...λίγο πριν πάει έξι το πρωί, η μινιόν άναψε τα φώτα του θαλάμου, έκανε κυριολεκτικά ένα τοπικό μπάνιο τον κυρ Κώστα, έβαλε τα μεγάλα μέσα (κάποιες φίλες της νοσηλευτριες) και της δώσανε καθαρά σεντόνια και τον σένιαρε, αδέρφια μου, τόσο πολύ που ο άνθρωπος ένιωθε πως ήταν στον παράδεισο. Φρέσκος φρέσκος και αφού το χέσιμο τον παράτησε στη μυρωδιά του ντετόλ, έριξε έναν ύπνο...μα έναν ύπνο.... που θα τον ζήλευε και ο μπέμπης που είχε βγάλει βόλτα ο γνωστός άγνωστος τις προάλλες.
Αφού ολοκήρωσε τη βάρδια της, η μίνι Κούλα αποκλειστική, μάζεψε τα πράγματά της, μας καλημέρισε και χάθηκε στο ημίφως! Δέκα λεπτά αργότερα ήρθε η πρωινή Κούλα αποκλειστική...η οποία...ήταν....
Θα σας πω γι' αυτήν..... σε επόμενη ανάρτηση!
ΥΓ Καλή εβδομάδα σε όλους με πολλά χαμόγελα!
ΥΓ2 Μη μου λέτε άλλα Περαστικά, γιατί πάνε και πέρασαν όλα αυτά και είμαστε όλοι καλά!
7 Φεβρουαρίου 2011
____________
Στο δεξί διπλανό κρεβάτι του couloμπαμπά νοσηλευόταν ο -ας τον πούμε- κυρ Γιώργος. Ετών 78, κοτσονάτος, μετρούσε στο ενεργητικό του μπόλικες επεμβάσεις. Εφτά μπαλονάκια του είχαν δώσει αέρα να πετάει κι αυτός, 2 by pass τον κράτησαν μακριά από τον Άγιο Πέτρο και μπόλικες άλλες χειρουργικές επεμβάσεις τον ανάγκασαν να μάθει το πως λειτουργούν τα νοσοκομεία και το πως γενικά η δημόσια υγεία σε έχει χεσμένο αν πάθεις κάτι. Μπήκε ο χριστιανός μαζί με τον φαδερούκο μου, τακτοποιήθηκε η μπαλόνα του και φύγαν μαζι μετά από δυο περίπου μέρες. Ο κυρ Γιώργος ήταν μόνος και μόνο κατά τη διάρκεια της επέμβασης έσκασε μύτη η σύζυγος για να δει αν τελικά θα συνεχίσει να τον καλοπροσέχει ή αν θα πρέπει να ετοιμάζει τη κηδεία του. Κατά τα άλλα ο κυρ Γιώργος ήταν μαθημένος (σαν βουνό) από τα χιόνια! Και ω ναι τα γραφειοκρατικά του εξιτηρίου του, τα τακτοποίησα εγώ.
Στο αριστερό διπλανό κρεβάτι του couloμπαμπά νοσηλευόταν για πάνω από 20 μέρες ο -ας τον πούμε- κυρ Κώστας. Έτρεχε από τη καρδιά του υγρό πέραν του δέοντος, και με εντολή γιατρού ο άμοιρος γέρος άνω των 85, έμενε καθηλωμένος στο κρεβάτι. Ο συγκεκριμένος ερχόταν από ένα χωριό της Εύβοιας, κι απ' ότι έμαθα από την κόρη του είχε γλιτώσει κι αυτός από του Χάρου τα δόντια ουκ ολίγες φορές. Ο ντάντης μου ήταν μπροστά και στους δυο σχεδόν προσκοπάκι με τα 59 του χρονάκια να τον γεμίζουν αναμνήσεις. Ο κυρ Κώστας που λέτε, κατούραγε κι έχεζε στο κρεβάτι του! Είχε διασωληνωθεί με καθετήρα, όπερ σημαίνει, κατουράς σα να είσαι στη θάλασσα και δε σε κοιτάει κανείς, αλλά με μια ιδέα τύψεων και χέζεις με πάπια και μόνο με αυτήν.
Το πρώτο βράδυ έφτασε χαρωπό! Η γυναίκα του κυρ Κώστα, ήταν κι αυτή ηλικιωμένη και θαρρώ πως και όσο τον εξυπηρετούσε ήταν θαύμα, ενώ η κόρη του, είχε μικρά παιδιά και δεν μπορούσε να βρίσκεται στο πλευρό του νυχθημερόν! Τι μένει; Αποκλειστική νοσοκόμα! Πιάνει δουλειά στις 10 η κιουρία και φεύγει στις 6 το πρωί. Κι ήρθε η μανταμίτσα, μισό μέτρο Κούλα και τριάντα κιλάκια με το ζόρι, κάπου στα 50 της χρόνια (χωρίς να την αδικώ). Αράζει τη μισή μερίδα της για κορμί στην μοναδική καρέκλα που υπήρχε στο θάλαμο, βουτάει κι ένα σταυρόλεξο και περιμένει να περάσει η βραδιά μαζί με μένα που κωλογυρνούσα, μέσα έξω, πέρα δώθε, ταράζοντας την ησυχία της.
Αφού είδε κι απόειδε και κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε να πάρει έναν ελαφρυ υπνάκο, μου πιάνει τη κουβέντα. Από που είσαι; Ελεύθερη; Παντρεμένη; Που δουλεύεις; Παιδάκια έχεις; Πότε μπιπ τελευταία φορά ξεχασε μόνο να με ρωτήσει. Μετά τον βομβαρδισμό των ερωτήσεων, πάει για τσιγάρο. Αγχώθηκε για μένα και για το μέλλον μου; Ποιος ξέρεις! Επιστρέφει μαζί με ελληνικό καφεδάκι που μοσχομυρίζει και μια ιδέα τσιγαρίλας που μου ταράζει το είναι! (Έκλεινα την πρώτη εβδομάδα μου τότε, χωρίς τσιγάρο, πως δεν την πλάκωσα στο ξύλο, απορώ....τυχερούλα στάθηκε.)
Η πρώτη νύχτα δεν ήταν καλή. Η mini Kούλα, μας τα έκανε τσουρέκια και μαζί της και ο κυρ Κώστας που τον έπιασε μια ακατάπαυστη διάρροια και έχεσε τον τόπο. Η αποκλειστική τον καθάριζε, εκείνος έχεζε, εκείνη καθάριζε, εκείνος έχεζε, εκείνη καθάριζε, εκείνος έχεζε και τα νεύρα μου δοκιμάζονταν απίστευτα μαζί με τον οσμή μου, που δεν ήξερα πως να την θέσω εκτός λειτουργίας μπας και γλιτώσω το πηγαινέλα στο νεκρό διάδρομο!
Και περνούσε η νύχτα και χεσμένος ο κυρ Κώστας διαολόστελνε το σύμπαν ενώ σε ετοιμότητα η μινιόν καθάριζε το σκατό απεγνωσμένα! Και ξημέρωσε!!! Επιτέλους!!!! 'Ομως...λίγο πριν πάει έξι το πρωί, η μινιόν άναψε τα φώτα του θαλάμου, έκανε κυριολεκτικά ένα τοπικό μπάνιο τον κυρ Κώστα, έβαλε τα μεγάλα μέσα (κάποιες φίλες της νοσηλευτριες) και της δώσανε καθαρά σεντόνια και τον σένιαρε, αδέρφια μου, τόσο πολύ που ο άνθρωπος ένιωθε πως ήταν στον παράδεισο. Φρέσκος φρέσκος και αφού το χέσιμο τον παράτησε στη μυρωδιά του ντετόλ, έριξε έναν ύπνο...μα έναν ύπνο.... που θα τον ζήλευε και ο μπέμπης που είχε βγάλει βόλτα ο γνωστός άγνωστος τις προάλλες.
Αφού ολοκήρωσε τη βάρδια της, η μίνι Κούλα αποκλειστική, μάζεψε τα πράγματά της, μας καλημέρισε και χάθηκε στο ημίφως! Δέκα λεπτά αργότερα ήρθε η πρωινή Κούλα αποκλειστική...η οποία...ήταν....
Θα σας πω γι' αυτήν..... σε επόμενη ανάρτηση!
ΥΓ Καλή εβδομάδα σε όλους με πολλά χαμόγελα!
ΥΓ2 Μη μου λέτε άλλα Περαστικά, γιατί πάνε και πέρασαν όλα αυτά και είμαστε όλοι καλά!
7 Φεβρουαρίου 2011
