Νιώθω εξαντλημένη και είναι μόνο Τρίτη. Ή μήπως είναι Τετάρτη; Δε
θυμάμαι, έχασα τις μέρες, αλλά είτε Τρίτη είναι, είτε Τετάρτη το ίδιο
μου κάνει. Νιώθω εξαντλημένη. Σέρνομαι, είμαι ένα πτώμα και νυστάζω
απίστευτα. Και η εβδομάδα αργεί να δύσει για να ξεκουραστούμε λίγο. Όχι
από την κούραση της δουλειάς αλλά από την ιδέα πως τέλειωσε μια εβδομάδα
που δήθεν ήταν κουραστική. Ή μηπως ήταν στ' αλήθεια;
Έχω κατηγορηθεί από φίλους και γνωστούς πως κοιμάμαι πολύ. Όχι μανίτσες μου, δε κοιμάμαι πολύ. Δε κοιμάμαι καθόλου πολύ. Το φυσιολογικό είναι να κοιμάσαι 6 ώρες στο 24ωρο, εγώ κοιμάμαι 4. Κι αυτές με το ζόρι. Και να, ορίστε, μέτρα να δεις: 2 τη νύχτα σχεδόν κοιμάμαι και 6 το πρωί σχεδόν ξυπνάω. Όχι μέτρα, μέτρα να δεις. Καλέ μέτρησε λέμε. 4 ώρες κι αυτές όχι αφράτες αφράτες.
Οι αυπνίες μου με πιάνουν όταν έχω γενικότερα πολύ δουλειά, πολύ διάβασμα, πολύ άγχος. Κι εκεί που πάω να ξαπλώσω από τις 12 μπας και συμπληρώσω το 6ωρο, ξαφνικά μπλέκω με ένα ενδιαφέρον κεφάλαιο στο βιβλίο που πάντα διαβάζω πριν κοιμηθώ και το ρολόι πάει και δείχνει αμέσως 2. Άδικο! Το δε μεσημέρι που υποτίθεται συμπληρώνεις λίγο τις ώρες ύπνου, εγώ έχω πάλι δουλειά και το απόγευμα είναι αργά για όνειρα Coύλα.
Κι αν κάνω το λάθος και κοιμηθώ μισή ωρίτσα το μεσημέρι, όταν σηκώνομαι με πιάνει ένας πονοκέφαλος που με πάει αγγουρωτά μέχρι το βράδυ. Άδικο! Θα μου πείτε τώρα, τόσο πολύ σε απασχολεί ο ύπνος; Ναι, με απασχολεί πολύ. Εγώ με τον ύπνο μου γιατρεύομαι. Μου γιατρεύει σώμα και ψυχή. Μου γιατρεύει κακές σκέψεις και εντάσεις του μυαλού. Μου γιατρεύει ιδέες που εισδύουν στο νου μου και τον κατασπαράζουν. Γιατρειά ο ύπνος μου. Μέχρι και ασθένειες μου γιατρεύει! Ξαπλώνω με 40 πυρετό και ξυπνάω περδίκι. Ξαπλώνω με συνάχι και μύτη στουμπωμένη από τη μύξα και ξυπνάω πάλι περδίκι.
Εντάξει είναι μερικές φορές που αφήνομαι και λιώνω στον ύπνο. Γουστάρω ρε παιδί μου να χουχουλιάζω στο πάπλωμά μου και να αρνούμαι να ανοίξω το μάτι. Δε γίνεται ποτέ κατά τύχη, αυτό, γίνεται επίτηδες.
Κάποτε με φιλοξενούσε η ξαδέρφη Catina στο σπίτι της. Πήγα να ξαπλώσω λίγο κατά τις 3 το μεσημέρι και με ξύπνησε ο ξάδερφος Sotos (αδερφός της Catinas) με έντρομο βλέμμα στις 10 το βράδυ φωνάζοντας: Ρε βλαμμένο ζεις; Νόμιζα πως σάπισες.
Μια άλλη φορά πάλι που βρισκόμουν στο πατρικό, λέω στη μάνα μου πως πάω λίγο να κοιμηθώ όταν η ώρα ήταν 2 το μεσημέρι. Ξύπνησα την επόμενη μέρα στις 2 το μεσημέρι. Η μαμά μου είχε ξεχάσει πως ήμουν σπίτι και μόλις με είδε αγουροξυπνημένη την επόμενη μέρα, κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό.
Μια άλλη έντονη ανάμνηση που έχω από πολύωρο ύπνο είναι μια φορά όπου είχα αποκοιμηθεί στο σπίτι πρώην γκόμενου. Κοιμηθήκαμε στις 2 τη νύχτα. Εκείνος το πρωί έφυγε για δουλειά, μετά έκανε άλλα πράγματα και όταν γύρισε σπίτι του κατά τις 8 το απόγευμα, με βρήκε να έχω μόλις ξυπνήσει. Αυτές είναι οι φορές που έχω παρακοιμηθεί. Και κάποιες άλλες αλλά σας υπόσχομαι πως είναι λίγες.
Γενικώς δε προλαβαίνω να κοιμηθώ. Αν θα μπορούσα, το ομολογώ πως θα κοιμόμουν. Θεωρώ παπαριές αυτά που λένε πως δε κοιμούνται σε αυτή τη ζωή γιατί θα κοιμούνται στην άλλη αιωνίως. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από τον ύπνο και ο ύπνος τον αναζωογονεί και τον γεμίζει ενέργεια για να δράσει ικανοποιητικά στην καθημερινότητά του.
Να ξέρετε αν μου διακόψει κανείς τον ύπνο μου, θα τον πάρει και θα τον σηκώσει, εκτός αν θέλει να κάνουμε σεξ! Εκεί τον θυσιάζω τον ύπνο μου, αλλά όχι όλον, και όχι για όλους. Επίσης όταν ξυπνάω, δε ξέρω γιατί, αλλά ξυπνάω πάντα με νεύρα. Υποψιάζομαι πως ξυπνάω εκνευρισμένη γιατί θα ήθελα λίγο ακόμη υπνάκο, αλλά δεν γίνεται.
Σα πολλά να έγραψα για τον ύπνο. Πριν με κρίνετε κι αρχίσετε να λέτε ότι κοιμάμαι ακόμη και όρθια, να σας ενημερώσω κλείνοντας την ανάρτηση, πως δεν κοιμάμαι σχεδόν ποτέ τον ύπνο του δικαίου, κι ας το παίζω μερικές φορές couλή κοιμωμένη. Κι αυτό είναι που έχει σημασία.
Και τώρα ας πάω να ρίξω έναν υπνάκο.
Φιλιά σε όλους!
Καλό μήνα να έχουμε!
1 Νοεμβρίου 2011
Έχω κατηγορηθεί από φίλους και γνωστούς πως κοιμάμαι πολύ. Όχι μανίτσες μου, δε κοιμάμαι πολύ. Δε κοιμάμαι καθόλου πολύ. Το φυσιολογικό είναι να κοιμάσαι 6 ώρες στο 24ωρο, εγώ κοιμάμαι 4. Κι αυτές με το ζόρι. Και να, ορίστε, μέτρα να δεις: 2 τη νύχτα σχεδόν κοιμάμαι και 6 το πρωί σχεδόν ξυπνάω. Όχι μέτρα, μέτρα να δεις. Καλέ μέτρησε λέμε. 4 ώρες κι αυτές όχι αφράτες αφράτες.
Οι αυπνίες μου με πιάνουν όταν έχω γενικότερα πολύ δουλειά, πολύ διάβασμα, πολύ άγχος. Κι εκεί που πάω να ξαπλώσω από τις 12 μπας και συμπληρώσω το 6ωρο, ξαφνικά μπλέκω με ένα ενδιαφέρον κεφάλαιο στο βιβλίο που πάντα διαβάζω πριν κοιμηθώ και το ρολόι πάει και δείχνει αμέσως 2. Άδικο! Το δε μεσημέρι που υποτίθεται συμπληρώνεις λίγο τις ώρες ύπνου, εγώ έχω πάλι δουλειά και το απόγευμα είναι αργά για όνειρα Coύλα.
Κι αν κάνω το λάθος και κοιμηθώ μισή ωρίτσα το μεσημέρι, όταν σηκώνομαι με πιάνει ένας πονοκέφαλος που με πάει αγγουρωτά μέχρι το βράδυ. Άδικο! Θα μου πείτε τώρα, τόσο πολύ σε απασχολεί ο ύπνος; Ναι, με απασχολεί πολύ. Εγώ με τον ύπνο μου γιατρεύομαι. Μου γιατρεύει σώμα και ψυχή. Μου γιατρεύει κακές σκέψεις και εντάσεις του μυαλού. Μου γιατρεύει ιδέες που εισδύουν στο νου μου και τον κατασπαράζουν. Γιατρειά ο ύπνος μου. Μέχρι και ασθένειες μου γιατρεύει! Ξαπλώνω με 40 πυρετό και ξυπνάω περδίκι. Ξαπλώνω με συνάχι και μύτη στουμπωμένη από τη μύξα και ξυπνάω πάλι περδίκι.
Εντάξει είναι μερικές φορές που αφήνομαι και λιώνω στον ύπνο. Γουστάρω ρε παιδί μου να χουχουλιάζω στο πάπλωμά μου και να αρνούμαι να ανοίξω το μάτι. Δε γίνεται ποτέ κατά τύχη, αυτό, γίνεται επίτηδες.
Κάποτε με φιλοξενούσε η ξαδέρφη Catina στο σπίτι της. Πήγα να ξαπλώσω λίγο κατά τις 3 το μεσημέρι και με ξύπνησε ο ξάδερφος Sotos (αδερφός της Catinas) με έντρομο βλέμμα στις 10 το βράδυ φωνάζοντας: Ρε βλαμμένο ζεις; Νόμιζα πως σάπισες.
Μια άλλη φορά πάλι που βρισκόμουν στο πατρικό, λέω στη μάνα μου πως πάω λίγο να κοιμηθώ όταν η ώρα ήταν 2 το μεσημέρι. Ξύπνησα την επόμενη μέρα στις 2 το μεσημέρι. Η μαμά μου είχε ξεχάσει πως ήμουν σπίτι και μόλις με είδε αγουροξυπνημένη την επόμενη μέρα, κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό.
Μια άλλη έντονη ανάμνηση που έχω από πολύωρο ύπνο είναι μια φορά όπου είχα αποκοιμηθεί στο σπίτι πρώην γκόμενου. Κοιμηθήκαμε στις 2 τη νύχτα. Εκείνος το πρωί έφυγε για δουλειά, μετά έκανε άλλα πράγματα και όταν γύρισε σπίτι του κατά τις 8 το απόγευμα, με βρήκε να έχω μόλις ξυπνήσει. Αυτές είναι οι φορές που έχω παρακοιμηθεί. Και κάποιες άλλες αλλά σας υπόσχομαι πως είναι λίγες.
Γενικώς δε προλαβαίνω να κοιμηθώ. Αν θα μπορούσα, το ομολογώ πως θα κοιμόμουν. Θεωρώ παπαριές αυτά που λένε πως δε κοιμούνται σε αυτή τη ζωή γιατί θα κοιμούνται στην άλλη αιωνίως. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από τον ύπνο και ο ύπνος τον αναζωογονεί και τον γεμίζει ενέργεια για να δράσει ικανοποιητικά στην καθημερινότητά του.
Να ξέρετε αν μου διακόψει κανείς τον ύπνο μου, θα τον πάρει και θα τον σηκώσει, εκτός αν θέλει να κάνουμε σεξ! Εκεί τον θυσιάζω τον ύπνο μου, αλλά όχι όλον, και όχι για όλους. Επίσης όταν ξυπνάω, δε ξέρω γιατί, αλλά ξυπνάω πάντα με νεύρα. Υποψιάζομαι πως ξυπνάω εκνευρισμένη γιατί θα ήθελα λίγο ακόμη υπνάκο, αλλά δεν γίνεται.
Σα πολλά να έγραψα για τον ύπνο. Πριν με κρίνετε κι αρχίσετε να λέτε ότι κοιμάμαι ακόμη και όρθια, να σας ενημερώσω κλείνοντας την ανάρτηση, πως δεν κοιμάμαι σχεδόν ποτέ τον ύπνο του δικαίου, κι ας το παίζω μερικές φορές couλή κοιμωμένη. Κι αυτό είναι που έχει σημασία.
Και τώρα ας πάω να ρίξω έναν υπνάκο.
Φιλιά σε όλους!
Καλό μήνα να έχουμε!
1 Νοεμβρίου 2011
